Wszystkie psy idą do nieba [M]

Atris

ANGST! Ale zakończenie poniekąd fluffowe

Miłego czytania, a dedyk dla mojego przyszłego żona

Ciesz się, masz niepodzielną dedykację

Kategoria: love

- House, on ugryzł! Nie raz, ale kilka! Bez żadnego powodu! Nie można mu już zaufać! – Głos Jamesa drżał i łamał się. Diagnosta spojrzał na niego ze smutkiem.

Hektor mieszkał z nimi od dwóch lat. Poprzednia jego właścicielka, a zarazem była żona Jamesa, zginęła wtedy w wypadku. Brak było Wilsonowi siły, by oddać psiaka do schroniska. Wkroczenie drugiego zwierzaka w życie mężczyzn, pociągnęło za sobą pewne konsekwencje. Klucze do mieszkania musiała otrzymać jedna z uczynnych sąsiadek, która, w przypadkach ich nagłej nieobecności, miała zajrzeć do Hektora i uzupełnić jego miski, bądź przespacerować się z nim kilka minut, a smycz i kaganiec zawisły dumnie na wieszaku w przedpokoju.

Również przyzwyczajenia i plan dnia obu mężczyzn trwale się zmieniły. Poranne pobudki, wycieczki do sklepu po brakującą karmę, wieczorne spacery, wszystko to zostało nieodwołalnie wpisane w ich grafik.

Hektor zmusił ich do wielu wyrzeczeń, ale też sprawił, że ostatnie półtora roku było szczęśliwsze, niżby było bez niego. Nawet House straszliwie przywiązał się do tej uroczej, wiecznie ubłoconej, ale też wesołej, czarno-białej kulki. Wilson za każdym razem, gdy widział Hektora, kładącego swój ciepły łepek na bolącym udzie House’a i łypiącego na twarz właściciela swoimi mądrymi oczkami, rozczulał się i przez chwilę mrugał energicznie, by powstrzymać łzy.

Teraz też ledwo je tamował, gdyż cisnęły mu się do oczu. Diagnosta najpierw otoczył go ramieniem, a następnie przytulił. James wtulił twarz w ramię House’a, który poczuł, że wytrzymałość Wilsona pękła i słone krople kapią na jego koszulę. Zacisnął powieki. Jeśli i on się podda, onkolog straci oparcie i nie da rady wykonać jedynej odpowiedniej w tym momencie rzeczy.

Wilson powoli się uspokajał, godził z myślą, że merdająca ogonkiem, puszysta kulka wyprowadza się na stałe z jego życia. Zgadzał się na pożegnanie psiaka, który nawiązał pomiędzy nim, a House’m jeszcze jedną, niezniszczalną więź, poza tą, która już ich łączyła.

Podniósł głowę i pocałował diagnostę niepewnie. Kiedy zawirowało mu w głowie uznał, że chyba nigdy nie przyzwyczai się do tego uczucia, które sprawia, że zachowuje się jak zakochana nastolatka. Już od półtora roku.

- Okay. Wystarczy tego mazgajenia się, Wilson. Wiesz, co trzeba zrobić, dzwoń...

- Jasne... – Pociągnął nosem i wysupłał z kieszeni komórkę. Spojrzał na House’a. – A nie możemy...

- Nie, James. On jest niebezpieczny. Co zrobisz, jeśli pewnego dnia pogryzie Rachel? – Diagnosta potrząsnął głową. – Nie można aż tak ryzykować.

- Tak, tak... House... będę tęsknił.

- To tylko pies! – Wilson popatrzył na niego sceptycznie i szturchnął go łokciem. – Okay, też będę tęsknił. Przecież wiesz – rzucił, a James pocałował go raz jeszcze.

***

Ostatni wieczór przed ostatnią wizytą u weterynarza spędzili, ostatni raz siedząc we trójkę na kanapie, a Hektor ostatni raz miał okazję wepchnąć się w środek i ostatni raz rozpychał się, czekając na ostatni pieszczoty. Po raz ostatni częstowali go popcornem, ostatni raz posmakował piwa.

Już więcej nie będzie miał okazji polizać w nocy House’a po twarzy, wyszczekać swojej ulubionej piosenki, wtórując śpiewowi wokalisty, czy posmakować Vicodinu. Już nigdy Rachel nie będzie rzucała mu patyków, Lucas nie nakarmi go watą cukrową, Cuddy nie ukarze, za załatwienie się na jej dywan. Nigdy więcej nie porwie na kawałki piłeczki diagnosty, nie podrze kolejnego obrzydliwego krawatu Jamesa, nie sprawi, że któryś z jego właścicieli się uśmiechnie.

To wszystko już minęło. Hektora nie spotka już nic podobnego do tego, co zdarzało się w ciągu ostatnich dwóch lat. Były one dla niego swoistym pożegnaniem. Zwieńczeniem jego życia, wcześniej pełnego zakazów i dyscypliny, teraz szczęśliwego, beztroskiego, obok House’a i Wilsona.

***

House stał w drzwiach wyjściowych i tylko czekał, aż James w końcu się ubierze. Ale on wszystko przedłużał, starał się jak mógł, wydłużyć czas, który pozostał Hektorowi. W końcu założył płaszcz i omiótł wzrokiem puste mieszkanie.

Pies cały czas podskakiwał wokół niego i piszczał, co znacząco nasiliło się, gdy Wilson wziął do ręki smycz. Onkolog spojrzał na Hektora zamglonym wzrokiem i lekko podniósł go na ręce. Zwierzak zaczął lizać ręce Jamesa i wszystko inne, co tylko znalazło się w zasięgu jego mokrego języka. Wilson pogłaskał go machinalnie, wychodząc z mieszkania i mijając House w drzwiach.

Do auta podszedł, nie mając pojęcia, co właściwie robi. Potrząsnął głową nieuważnie i już po chwili świat wirował mu przed oczami. Otworzył drzwiczki i wrzucił Hektora do środka. Piesek opadł na siedzenie pasażera z charakterystycznym dla siebie szczekiem, a merdający ogon o mało mu nie odpadł. Oparł się przednimi łapami o deskę rozdzielczą, a przez uchylone okno wystawił nos i zwisający mu radośnie język

James spojrzał smutno na House’a po raz ostatni i wsiadł do samochodu z głębokim westchnieniem. Postukał palcami w kierownicę i ruszył. Zbierało mu się na łzy.

***

Diagnosta stał w drzwiach, oparty o framugę i patrzył, jak Wilson niesie psiaka do auta. Hektor merdał energicznie ogonem, oczy błyszczały mu ze szczęścia. House zdał sobie sprawę z okrucieństwa, na jakie się zdobyli. Pies był szczęśliwy, oczekiwał najlepszego, wycieczki z właścicielem. A na miejscu czeka go jedynie śmierć. Zacisnął powieki, by ukryć łzy, te jednak nie przejmowały się barierą, którą natychmiast przebiły i pociekły po policzkach.

On nie płakał. Lecz dziś mógł sobie na to pozwolić. Dziś i tylko dziś.

Spojrzał raz jeszcze na białą futrzaną kulkę. Naszła go ochota, by podejść, wziąć zwierzątko na ręce i uciec gdzieś daleko, gdzieś, gdzie nikogo nie będzie mógł ugryźć, ale zostanie przy życiu.

Choć pragnął myśleć o wszystkim, byle nie o tym, na wierzch jego umysłu stale wypływało to pierwsze stwierdzenie.

Są okrutni. Hektor cieszy się, nie wie, co go czeka, a James wiezie go na śmierć. Później ze spokojem położy się na weterynarskiej kozetce i, nie przeczuwając niczego złego, umrze w ramionach Wilsona. Boże, co oni robią?

***

Poczekalnia była pusta, więc James wprowadził psa od razu do gabinetu. Weterynarz popatrzył na niego ponuro, a następnie spojrzał na psa.

- Hektor, tak? – Gdy Wilson pokiwał głową, mężczyzna wskazał mu nieduży blat. Onkolog podniósł zwierzątko i posadził je na miejscu. Pies popatrzył na niego, a później na weterynarza i igłę, którą ten trzymał w ręce. Zapiszczał cicho i wtulił łepek w zagięcie ręki i płaszcz właściciela. James płakał. Oparł czoło na karku Hektora i coś cicho szeptał.

Igła zanurzyła się w ciele pieska, który odetchnął głęboko. Płacz Wilsona przerodził się w cichy szloch. Weterynarz położył dłoń na jego ramieniu i powrócił do pracy przy komputerze.

***

- Wystarczy.

- Nie wystarczy. Nie marudź, tylko kop.

- Wystarczy!

- Nie. Kop.

Słuchać było stukanie łopaty i szmer przewracanej ziemi.

- Już.

- Okay, niech ci będzie.

James wyskoczył z głębokiego dołu, który wykopał własnoręcznie. Jego, zwykle śnieżnobiała, koszula była ubłocona, na policzkach miał czarne smugi. Włosy były w nieładzie, a rumieńce na policzkach wywołał wysiłek i ,smagający je, zimny wiatr. Z namaszczeniem podniósł zawiniątko, leżące tuż obok i złożył je do małej, dębowej trumienki. Zatrzasnął wieko i, z pomocą House’a, delikatnie ułożył ją w wykopanym grobie. Stanęli nad dołem i wpatrywali się w trumnę z istnym smutkiem. Nastała chwila ciszy, zakłócana jedynie nierównymi oddechami kochanków i równymi, lecz równie płytkimi, robotników.

- Przykro mi – powiedział diagnosta i rzucił na wieko garść ziemi. Odsunął się kilka kroków.

- Żegnaj, Hektor. Mój ty biały, ukochany grzejniku. – Głos mu się łamał. Ukucnął i podniósł nieco piasku. Gdy pomyślał, że wypłakał już wszystkie łzy, po policzkach pociekły mu kolejne krople. House wpatrywał się w niego z zamyśleniem, kiedy i on rzucał garść ziemi na trumnę. Robotnicy zabrali się do zakopywania. Diagnosta objął Jamesa w pasie i usłyszał cichy szept. Spojrzał na usta Wilsona i zobaczył, że to one poruszają się nieznacznie.

- Co robisz?

- Modlę się.

- Sądzisz, że istnieje dla niego coś dalej?

- Wszystkie psy idą do nieba, House. Myślałem, że to wiesz – powiedział i nawet się uśmiechnął. Diagnosta pocałował go w czoło.

Tak. Wiedział o tym. Ale chciał sprawdzić, czy i James to wie.

Shadow

Wow.
Tylko tyle przyszło mi na myśl po przeczytaniu.
Niesamowite. Wstrząsnęło mną.
Atris, masz talent.

Atris

Oh, Shadow, dzięki.
To mi przyszło do głowy przy oglądaniu jednego z programów w telewizji, popłakałam się jak małe dziecko. Cieszę się, że innych może też zmusiłam do jakiś refleksji.

333bulletproof

Dedykacja dla mnie!

Dziękuuję *_*
A Wszystkie psy idą do nieba uwielbiałam kiedyś! ^^

Klimatycznie i zgrabnie napisane, ja nie umiałabym opisać takiej sytuacji bez popadania w skrajności ^^', a Ty tak ładnie wszystko wyważyłaś, nie ma dramatyzowania ani przesady

Opis ostatniego wieczoru z Hektorem mnie rozczulił, ale jakoś nie mogę się przekonać do tej całej amerykańskiej ceremonii grzebania zwierząt w trumnach, rzucania na nie kawałków ziemi i w ogóle...

Ja zawsze znajdowałam odpowiednie miejsce w ogródku, kopałam płytki dołek i wszystkie gryzonie kończyły owinięte w zeszłotygodniowy program telewizyjny...

Z psami było chyba tak samo, tzn. baz gazet i trochę głębiej, ale nic szczególnego.
Nie wiem czy mi się podobają cmentarze dla psów. Są chyba trochę groteskowe, tak jak farbowane pudle i ubranka dla chihuahua :?

Atris

Może sama śmierć nie sprawiła, że ja płakałam. Sądzę, że raczej był to fakt, iż Hektor o niczym nie wiedział. Ufał panu, na miłość boską, on się cieszył, że idzie na śmierć! Przecież to jest tragiczne...
A co do grzebania, miał być ogródek, ale miałam wrażenie, że sąsiedzi by się nie zgodzili, a James sam by nie zakopał tego grobu. Więc jest cmentarz

Agusss

To takie smutne

Ale i takie piękne!
Wszystko co wychodzi spod Twojej ręki staje się piękne

Nawet jeżeli to jest smutne...
Czy ze mną jest coś nie tak? [może to pytanie zostawmy bez odpowiedzi

]

Pięknie!

Atris

Wszystko z tobą okay, poza gustem oczywiście

Coś smutnego może być piękne, coś mojego nie może

Agusss

Aha czyli jednak nic ze mną nie jest dobrze

xD

Czyli tak jak myślałam... xD Ty nigdy nie masz racji!

Atris

Atris ma zawsze rację.
A jak nie ma racji, patrz zdanie pierwsze

Agusss

No to Cię rozczaruje, bo to ja zawsze mam racje

xD

Atris

Czyli mamy rację obie

Agusss

Oczywiście xD
Tyle, że te racje są sprzeczne

Ale nieważne! Ważne, że mamy racje

Richie117

First of all, jako obrończyni psów, powiem jedno: żaden pies nie gryzie bez powodu! Pawód znajdzie się zawsze, najczęściej po stronie ludzi, tyle tylko, że już nie zawsze chce się tego powodu poszukać. (Inną kwestią są przypadki choroby psychocznej u psów, ale to się ujawnia już od szczeniaka...

)

Po drugie, nie spotkałam się z sytuacją, kiedy pies nie wie, co go czeka. Okej, może nie wiedzieć dokładnie ocb, ale szczerze wątpię, żeby nie wyczuł smutku właściciela i się z tego powodu nie denerwował. Mój własny prywatny pies, chociaż ledwo się trzymał na nogach, a mnie się wydawało, że trzymam moje uczucia pod kontrolą, kiedy tylko dotarłam z nim do weterynarza był gotów wyrywać stamtąd biegiem gdzie pieprz rośnie. Ba, nawet chomiki wiedziały, że idę je uspać

Po trzecie - znów kogoś zabiłaś, Atris. Nieładnie

Za to o chłopakach napisałaś słiiiitaśnie

Love'owe hutr/comfort zawsze będzie lepsze od friendshipowego. Zawsze!
Teraz Wilson powinien skorzystać z chwili słabości House'a i sprawić im nowego zwierzaka. Najlepiej suczkę. Która będzie miała szczeniaki

Ech, fiki łączące chłopaków i zwierzaki są taaakie boskie

***

Atris

Richie, są takie przypadki, wtedy faktycznie ujawnia się jakaś psychiczna choroba, ale to nie koniecznie musi być widoczne od szczeniaka. Uwierz

Ja nie miałam sytuacji, w której usypiała zwierzaka, nie wiem, na ile to jest prawdą, ale w tym telewizyjnym programie, który oglądałam, psiak faktycznie nie wiedział co się stanie. Byłam tym przerażona.

Tak właściwie, w moim mózgu, James jest i zawsze będzie nieco słaby i sądzę, że już więcej nie da się tak przywiązać do zwierzaka, żeby nie dać się aż tak zranić. Więc wątpię, czy będą mieli jeszcze jakieś towarzystwo poza Stevem

Poza tym Richie, jak zwykle zaszczycona jestem twoją obecnością

Jesteś naszym Hilsonowym guru

Richie117

Atris

Ja mówię o psach, nie wiem jak ty

Wiem, że kłamie, ale to mnie naprawdę przeraziło, nawet jeśli to było kłamstwo.
Mnie niedługo pół roku

Czuję się jak gówniarz przy tobie

Richie117

Atris

Moje świeże spojrzenie na ficki ogranicza się do chodzenia spać i wstawania z nowy pomysłem. Już mam dwa na długaśne ficki, ale ich nie mogę zacząć, bo starych nie pokończyłam. Tak to ja się nie wyrobię

Ja też miałam fretkę. Kiedyś ją wypuściłam i sobie łaziła po domu. I pewnego dnia były otwarte drzwi do łazienki, a ona znikła. Strasznie się bałam, że polazła w jakieś rury, ale się okazało, że leżała w pudle pod łóżkiem. Dotąd nie wiem jak tam weszła

Dziaga

Ten tekst jest straszny. Nie pod względem stylu czy błędów ale samej fabuły. To okropne tak usypiać psa z takiego powodu.
Wiem, że w tym momencie moje argumenty nie mają znaczenia bo to tylko opowiadanie ale jednak jestem przewrażliwiona na punkcie takich rzeczy więc wybacz.
Przynajmniej z tego powodu twój tekst wyróżnia się od innych jakie czytałam do tej pory bo sprawił, że poczułam smutek.
Pewnie nawet się nie spodziewałaś, że twoje pisanie może komuś tak namieszać w głowie i duszy prawda?

Widać House przeżywał to tak samo jak Wilson a może nawet i bardziej jednak jak zwykle nie chciał tego pokazać.

Bardzo ładnie napisane Atris, życzę weny

Atris

Mną często bardziej wstrząsają takie tragedie zwierząt, niż ludzi. I dlatego postanowiłam napisać, o tym usypianiu.
Miło, że "odczułaś" ten tekst, o to dokładnie chodziło.
Chciałam tego mieszania, przepraszam, że negatywne mieszanie, ale ważne jest, żeby poruszyć was.
Dzięki wielkie.

Richie117

Atris, wyrobisz się z tymi fikami, wyrobisz, 3mam kciuki

( i mam nadzieję, że te pomysły nie są zbyt... śmiercionośne dla chłopaków *prosi*)

Atris

Niee, deathficka nie mam w planach, ale pomysłem się mogę podzielić. Że tak powiem, "odsprzedam" jeden

Kompletnie nie mam na nie czasu