Włączyć respirator [M]

Czerwono-Zielona

Kategoria: friendship

Zweryfikowane przez Czerwono-Zieloną

Ośmielona tak miłymi komentarzami, wstawiam coś jeszcze...
Temat ten był poruszony w "Amicus Certus" i tak, przyznaję, tamten dialog był zdecydowanie bardziej house'owy... Ten jest bardziej czerwono-zielony...

Ale musiałam ugryźć tę kwestię i od tej strony...
To nic szczególnego, ale tak jakoś mi się napisało... A komu mam oddać do oceny, jak nie Wam?

Będę wdzięczna za wszelkie uwagi

I jeszcze link do house'owego fanvida z piosenką, którą umieściłam pod fikiem, i którą znów pozwoliłam sobie przetłumaczyć...

W zasadzie ta piosenka obyłaby się bez fika, ale może... Może się jednak jakoś ładnie uzupełnią...?
http://www.youtube.com/watch?v=xX_p2Almf_M&playnext_from=TL&videos=t3i3a6CKYig

Dedykuję mojemu Tacie, który zapewne nigdy tu nie zajrzy... Za ów tytułowy respirator i za szaloną wyprawę do Krosna. I do Berlina. I w ogóle za wszystko. Kocham Cię bardzo. I love you

WŁĄCZYĆ RESPIRATOR

- Wiem, że się nad tym zastanawiałeś. Nie raz. Choć nigdy nie zapytałeś. Ale powiem ci. Zasługujesz na to, by wiedzieć. Choć ja nie zasługuję na to, by z tobą o tym rozmawiać.
Wiesz, dlaczego nie odzywałem się do ciebie przez te dwa miesiące?
Bo się bałem. Panicznie. Że Amber miała rację. Że zasłużyłem sobie na twoją nienawiść. Pamiętasz, gdy odeszła Stacy, to ty zbierałeś mnie do kupy. Kto by mnie zbierał, gdyby zabrakło ciebie? Cuddy? Nie, ona była tylko halucynacją… Czekałem na twój pierwszy krok, łudziłem się, że po prostu potrzebujesz czasu… Bo nie wiedziałem, co miałbym ci powiedzieć. „Przepraszam, że odebrałem ci miłość twojego życia”? Czy może: „Stary, nie wygłupiaj się, przecież to nie była moja wina”? Ale była. Nie, nic nie mów. No dobrze, częściowo. Ale i tak byłem z góry skazany na porażkę. Wiesz, to takie uczucie, jakby ktoś jednym ruchem ręki wymazał całe twoje życie, wszystko, co do tej pory widziałeś, całą twoją wiedzę… Zabrał to coś, co pozwala poruszać się po świecie. Paradoks istnienia – wina niepopełniona. Taki oksymoron, metafora w prozie życia. Niepopełniona, ale jednak – wina. Czarna komedia przeznaczenia. Ale to ty bałeś się bardziej. Dużo bardziej. Że stracisz jeszcze więcej niż straciłeś do tej pory, choć to wydaje się niemożliwe... Że już nigdy nie uda ci się odzyskać poczucia bezpieczeństwa, poczucia, że panujesz nad tym całym bałaganem zwanym życiem. Ja rzadko takie poczucie miewam… Wiesz, przez ten moment, kiedy vicodin wędruje w dół mojego przełyku, łudzę się nadzieją, że ból zniknie. Że choć na moment zniknie zupełnie. Ta nadzieja pozwala znaleźć siłę, by dalej wciągać do płuc powietrze. Ale ból nie znika. Twój też nie zniknie. Musisz jednak łykać kolejne tabletki złudzeń, by żyć dalej, by zapominać… Może mógłbym Ci w tym trochę pomóc, wiesz? Może wiesz, może nie… W końcu nigdy ci o tym nie powiedziałem… Nic nie mówić jest bardzo łatwo. A jeszcze łatwiej byłoby po prostu zostać po tej drugiej stronie. Nie wracać. Ale świat nie jest prosty. Kula ziemska jest okrągła i są na niej pełne zakrętów drogi, po których jeżdżą autobusy i śmieciarki. A my jesteśmy tylko cząsteczkami powietrza, które, pędząc bezwładnie, odbijają się z bezgłośnym krzykiem od szyb mijanych pojazdów… O ile prościej byłoby wyciągnąć z kontaktu wtyczkę respiratora, by zamienić się w płaską linię zapisu EKG i rozpłynąć w pisku monitora. Czy jednak mamy prawo o tym decydować? My, lekarze, mamy… Podłączamy i odłączamy wtyczki codziennie… Jednak to tylko złudzenie posiadania kontroli… Jedno z tych, które pozwala żyć dalej, które pozwala wziąć kolejny oddech, postawić kolejny krok, pomimo rozrywającego bólu w nodze. Pomimo rozrywającego bólu w sercu. Tylko o to możemy walczyć. O zapomnienie. Na jeden krótki moment. I nie mamy prawa żądać niczego więcej. Niczego ponad ułudę chwilowego złagodzenia bólu, niczego ponad fatamorganę farmakologicznego znieczulenia ran rozpaczy i samotności. Ale te drobiazgi są niezbędne. Dlatego w końcu poszedłem. Poszedłem do twojego gabinetu. I uparcie wracałem. Dlatego nie dawałem za wygraną w czasie tej naszej szalonej wyprawy na pogrzeb mojego ojca. Bo nie da się żyć bez powietrza. Ktoś musi włożyć wtyczkę twojego respiratora z powrotem do kontaktu, gdy jakiś przypadkowy podmuch wiatru wyrwie ją, z dziką satysfakcją palącą się w jego przezroczystych oczach. Albo gdy ktoś wsadzi twoją dziewczynę do białego autobusu i nie pozwoli jej już z niego wysiąść. Albo gdy ktoś cię zostawi, bo sam nie pozwoliłeś mu podejść na tyle blisko, by mógł zajrzeć w twoje oczy, albo kiedy to ty sam go zostawisz… Umyj kubek Amber. Ona i tak zawsze będzie przy tobie, nie pozbędziesz się jej, tak jak nie można pozbyć się ducha z nawiedzonego domu. Ale przynajmniej nie będziesz się już dręczył jego widokiem. Przełknij tę gorzką tabletkę. A potem następną, i następną. Nie bój się, że ci ich zabraknie - zawsze mam przy sobie spory zapas. Jedźmy. Może dzisiaj kierowca śmieciarki wybierze inną drogę.

- House…
- Tak?
- Mówiłeś coś…?
- Nie, Wilson, nic. Zupełnie nic… Zdawało ci się.

Let me apologize to begin with
Let me apologize for what I’m about to say
But trying to be genuine was harder than it seemed
And somehow I got caught up in between

Let me apologize to begin with
Let me apologize for what I’m about to say
But trying to be someone else was harder than it seemed
And somehow I got caught up in between

Between my pride and my promise
Between my lies and how the truth gets in the way
The things I want to say to you get lost before they come
The only thing that’s worse than one is none

Let me apologize to begin with
Let me apologize for what I’m about to say
But trying to regain your trust was harder than it seemed
And somehow I got caught up in between

Between my pride and my promise
Between my lies and how the truth gets in the way
The things I want to say to you get lost before they come
The only thing that’s worse than one is none
The only thing that’s worse than one is none

And I cannot explain to you
In anything I say or do or plan
Fear is not afraid of you
But guilt’s a language you can understand
I cannot explain to you in anything I say or do
I hope the actions speak the words they can

For my pride and my promise
For my lies and how the truth gets in the way
The things I want to say to you get lost before they come
The only thing that’s worse than one is none
Linkin Park “In Between”

I znów nie mogłam się powtrzymać i przetłumaczyłam

Na początek pozwól, że cię przeproszę.
Pozwól, że przeproszę cię za to, co zaraz powiem,
Ale bycie szczerym okazało się trudniejsze niż sądziłem,
I nawet nie wiem kiedy utkwiłem gdzieś pomiędzy.

Na początek pozwól, że cię przeproszę.
Pozwól, że przeproszę cię za to, co zaraz powiem,
Ale próba bycia kimś innym okazała się trudniejsza, niż sądziłem
I nawet nie wiem kiedy utkwiłem gdzieś pomiędzy…

Pomiędzy moją dumą a złożoną obietnicą,
Pomiędzy kłamstwami i tym, jak prawda staje się przeszkodą.
Słowa, które chcę ci powiedzieć, gubią się, nim dotrą do mych ust.
Jedynym słowem gorszym niż 'jeden' jest 'żaden'.

Na początek, pozwól, że cię przeproszę.
Pozwól, że przeproszę cię za to, co zaraz powiem,
Ale próba odzyskania twojego zaufania okazała się trudniejsza niż sądziłem,
I nawet nie wiem kiedy utkwiłem gdzieś pomiędzy…

Pomiędzy moją dumą a złożoną obietnicą,
Pomiędzy kłamstwami i tym, jak prawda staje się przeszkodą .
Słowa, które chcę ci powiedzieć, gubią się, nim dotrą do mych ust.
Jedynym słowem gorszym niż 'jeden' jest 'żaden'.

Nie potrafię ci tego wyjaśnić
za pomocą niczego, co mówię, co robię lub zamierzam.
Mój lęk się ciebie nie boi,
Ale poczucie winy to język, który z pewnością pojmiesz.
Nie potrafię ci tego wyjaśnić
Za pomocą niczego, co mówię lub robię,
Ale mam nadzieję,
Że moje czyny mówią same za siebie.

Za moją dumę i złożoną obietnicę,
Za moje kłamstwa i za to, jak prawda staje się przeszkodą.
Słowa, które chcę ci powiedzieć, gubią się, nim dotrą do mych ust.
Jedynym słowem gorszym niż 'jeden' jest 'żaden'.
Jedynym słowem gorszym niż 'jeden' jest 'żaden'.

mazeltov

Jutro skomentuje, bo dzisiaj juz padam, ale juz moge powiedziec, ze wszelkie metafory i porownania sa niesamowite

Czerwono-Zielona

Mazel, dziękuję! Nie spodziewałam się, że ktoś tak szybko i w dodatku o tej porze coś tu napisze... Kochana jesteś!

Dzięki!

InvisibleCone

Jak już wspomniała mazeltov twoje metafory i porównania są przepiękne.
Świetnie dobierasz słowa.
Uwielbiam twoje fiki. Są takie prawdziwe i bardzo przyjemnie się je czyta.

Bardzo spodobało mi się zakończenie:

Czerwono-Zielona

InvisibleCone - bardzo dziękuję! Szalenie mi miło, że tu "do mnie" zajrzałaś... To naprawdę ważne - przeczytać takie słowa pod swoim tekstem... To niewiarygodne, co dzieje się z psychiką autora po przeczytaniu takiego komentarza...
Mniej więcej wygląda to tak:

Dziękuję

Końcówka - no tak... Takich słów House nie mógłby na głos wypowiedzieć chyba nawet w mojej - bardzo bogatej pod tym względem - wyobraźni...

Cieszę się, że się spodobało

Dziękuję za życzenia i słowa zachęty! To bardzo miłe...

Pozdrawiam ciepło
Cz-Z

mazeltov

Widac, ze ja tez jestem nocnym stworzeniem, a z ta moja kochanoscia, to bym nie przesadzala.

Czerwono-zielona, nie wiem od czego zacząć... Może od twojego stylu pisania, który jest... i tutaj brakuje mi słowa żeby go opisać... zachwycający i niepowtarzalny. Przeczytałam już kilka twoich fikow, btw postaram się nadrobić komentowanie i jedno jest pewne, ze można się nie zgadzać z twoja wizja, co nie zmienia faktu, ze sposób w jaki piszesz jest tak piękny, ze mimo, ze fabula może się komuś nie spodobać, to to w jaki sposób twoje słowa nakreślają postacie, uczucia i miejsca jest warte przeczytania, ośmielę się powiedzieć poczucia.
Wszystkie metafory i porównania wychodzą ci wspaniale. Potrafisz w nie banalny sposób łączyć słowa, ze czytając, wiem, ze to zabrzmi protekcjonalnie, ale wywołują jakieś uczucia i dają do myślenia. Pozwolę sobie zacytować te, które mnie urzekły.

Agusss

Masz świetny sposób pokazywania rzeczywistości poprzez metafory. Ale metafory bardzo dobrze zważone i tak proste, a zarazem genialnie trafiające w sedno całej sprawy.
Cały fic czyta się bardzo przyjemnie poprzez prosty, dobry język. Wszystko układa się jedna całość. Nie ma tutaj jakiegoś niepotrzebnego, naciąganego zdania. Wszystko ma swoje miejsce. I TO jest cudowne!
Bardzo podoba mi się twój styl, sposób wyrażania.
Obyś napisała więcej

Izoch

Zaklepię sobie. I dziś, jak się poczuję w końcu lepiej, napiszę.
Może to mnie w końcu zmobilizuje do napisania paru zdań, bo choroba i pogoda mnie wykańczają

EDIT
I jestem

Wiedziałam, że trzeba jak najszybciej po zaklepaniu, soł... xD
Chyba zacznę tak robić częściej, tak w ogóle.
Za piosenkę to ja Cię kocham wszem i wobec. Linkin Park to moja dawna miłość i swego czasu non stop ich słuchałam. Teraz mi przeszło, ale miło wrócić chociaż na chwilę do jakiegoś ich utworu.

Po pierwsze, podoba mi się bardzo tytuł. Nie znam jeszcze treści, gdyż zrobię tak, jak zawsze, czyli skomentuję, czytając (to znaczy, wcześniej przeczytałam, ale komentując, czytam znowu, łatwiej się odnieść trochę), ale moje pierwsze skojarzenie wygląda mniej więcej tak, iż to włączenie respiratora to swego rodzaju opieka, pomoc w życiu, stawaniu na nogi. Tak, jakby za pomocą małego guziczka miano przywrócić... nie wiem, duszę, chęć do życia. Może i błędne, ale lubię interpretować wszystko po swojemu, nawet tytuły, jeśli się da, oczywiście

Czerwono-Zielona

Mazel - OK, odwołuję, wcale nie jesteś kochana!

Mazel, moja droga... Wiesz, że piszesz niesamowite komentarze...? Borze, ten powyżej jest trzy razy dłuższy od fika...
Dziękuję, z całego serca dziękuję...
Naprawdę zastanawiałam się czy w ogóle pokazywać ten tekst publicznie, a Ty tak pięknie o nim piszesz... Nie sądziłam, że ktokolwiek kiedykolwiek napisze coś takiego o tym, co wystukam... Sprawiasz mi swoimi słowami ogromną radość. Dziękuję

Napisałaś, że moje słowa wywołują jakieś uczucia i dają do myślenia. Jej. Czy człowiek piszący może chcieć czegoś więcej ponad przeczytanie takiego zdania na swój temat...? Chyba nie...

Moje majaczenia o rozpędzonych cząstkach powietrza dotyczą prawdziwego życia...? Teoretycznie... Niby może i tak... Ale trzeba posiadać wielką wrażliwość i mądrość, by to dostrzec... Jesteś niesamowita.

Złota house'owa myśl...? Rozpieszczasz mnie... Ale uważaj, bo jeszcze David Shore pozwie Cię do sądu za znieważenie!

Eais

Wydarzenia związane ze śmiercią Amber były ciężką próbą w przyjaźni chłopców. Cudownie opisałaś wszystkie myśli House'a, były one niemalże namacalne, piękne związane w jedną całość. A do tego te medyczne (i niemedyczne) metafory...

Agnes

Nie wiem, co mam napisać. Więc może po prostu opiszę swoje uczucia? Nie, to byłoby za proste i zbyt banalne, a ten tekst, twój tekst, zasługuje na coś więcej. Na sławę, chwałę? Może. Ba!, na pewno. Ale moim zdaniem zasługuje też na to, żeby wyryć go sobie w sercu i powiedzieć: „Nie ruszaj się, do cholery! Pomagasz mi zrozumieć, jak mam żyć.”

Czerwono-Zielona, ten twój styl pisania… Oddajesz emocje, zachowania bohaterów. Prawdę o nich. Nie będę się nad tym rozwodzić, bo wiem, że i tak nie oddam należycie tego, jak wspaniale piszesz. To jest… piękne, jedyne, niepowtarzalne.

Dzięki tej miniaturce poczułam się jak… House. Ten ból, jaki towarzyszy utracie przyjaciela, strachowi przed tą utratą. Końcówka jest cudowna, wyjątkowa. Pokazuje, że House nie ma w sobie tylu emocji i siły, żeby to powiedzieć, ale chce to zrobić. I to chyba jest najgorsze… Nie potrafi wyrazić tego, co czuje, przez co może stracić Wilsona.

W sumie to sama nie wiem, co mam napisać. Ty wiesz, że ja nie umiem pisać długich, konstruktywnych komentarzy. Po prostu… dziękuję ci za tę miniaturkę.

Ach, i jeszcze coś. Te słowa… Przełknij tę gorzką tabletkę. A potem następną, i następną. Nie bój się, że ci ich zabraknie - zawsze mam przy sobie spory zapas. Mogę zabrać do podpisu? Są piękne.

Czerwono-Zielona

Eais. Przyznam się. Każda kolejna pochwała mnie zaskakuje. Zwłaszcza taka, jak ta Twojego autorstwa. To jest uczucie nie do opisania... Bardzo Ci dziękuję, czuję się wzruszona i zaszczycona...

Napisałaś, że:

333bulletproof

Hej

Jak już wszyscy zdążyli Ci powiedzieć

, cudowne metafory. Niezwykle trafne, inteligentnie ze sobą połączone i zaskakujące - kiedy masz wrażenie, że wiesz już, co będzie w następnym zdaniu, Ty podsuwasz rzecz, na którą czytelnik nie miał szansy wpaść; potem przez kilka sekund zastanawia się nad tymi słowami i one okazuję się na miejscu. Brawo!
Żal mi tylko długości, wystarczyłoby tych metafor na dłuższy tekst, większe przemęczenia tematu (ale tu już moje prywatne zboczenie, nie przejmuj się

)

Tylko jedno małe zastrzeżenie do formy - mimo, że to ciąg myśli, bardziej od ciągu zdań ucieszyłyby mnie nowe akapity

Uporządkowałyby trochę cały tekst, chociaż rozumiem, że mogłaś celowo wybrać taką formę.

Życzę dużo, dużo weny i więcej takich tekstów!

Czerwono-Zielona

Hej

Dziękuję za tak miłe słowa pod adresem mego tforka

Pięknie napisałaś o tych metaforach... I naprawdę, nie pomyślałabym, że ten tekst jest zaskakujący...

Co do długości - zapewne masz rację... Ten temat to beczka bez dna i można by go "przekopać" znacznie dokładniej... Ale tak się akurat złożyło, że tuż przed napisaniem powyższego tekstu, skończyłam pisać "Amicus Certus", który drążył m. in. ten sam temat i zwyczajnie miałam opory przed tym, żeby się nie powtarzać... "Włączyć respirator" miało być takim jakby uzupełnieniem... Oczywiście nie jakąś "drugą częścią", tylko by zaspokoić mojego wena, chciałam jeszcze o tym i owym opowiedzieć... Przykro mi, że z tego powodu nie udało mi się zaspokoić Ciebie... W sensie literackim oczywiście

Poza tym jak na moje warunki długość tekstu należałoby uznać raczej za sukces - ja zazwyczaj nie umiem krótko...

Akapity... Masz rację, znacznie uporządkowałyby tekst i muszę się przyznać, że ja też zastanawiałam się czy by przypadkiem tego tforka nie podzielić, ale pomyślałam, że to jednak niezbyt długa wypowiedź, i to w dodatku monolog i że wyglądałby dziwnie podzielony na części... Ale oczywiście mogłam się pomylić... Nie wiem też czy w ogóle - w sensie formalnym - można dzielić monolog na akapity... Pewnie można

No ale coś się nie przekonałam do tego pomysłu... Mam też wrażenie, że taka forma "ciągła" wyraża to, że jest to po prostu potok myśli, trudnych do opanowania i skontrolowania... Niemniej dziękuję za ciekawą sugestię i temat do rozważań

I w ogóle za komenta przemiłego dziękuję

Pozdrawiam serdecznie

Czerwono-Zielona

Muniashek

Well. God, muszę przełknąć ten tekst.

Będę kolejną osobą, która pochwali Twoje świetne metafory. Faktycznie dopiero po chwili myślenia dochodzi się do wniosku, że tak!, są idealnie dobrane. Z tymi metaforami Twój tekst jest niczym zbiór życiowych porad, którymi człowiek powinien się kierować. Z wielu książek wybiera się "złote myśli", ale zazwyczaj są to ogromne książki, a czasami jest ich tyle, co nic. U Ciebie niemal co drugie zdanie to taka złota myśl, a tekst jest tak krótki...

Dużo rozmyślań po tym tekście mnie nachodzi, kolejny plus dla Ciebie.

Jedna z ważniejszych rzeczy - kolejny tekst o Hilsonie po śmierci Amber, uwielbiam ten moment i to załamanie w ich przyjaźni, uwielbiam sposoby, w jakie oni się godzą w różnych fikach, a także opis myśli chłopaków. To dziwne, bo dopiero w momencie załamania człowiek zaczyna doceniać to, co miał i owo załamanie zmusza ich do przemyśleń. Te przemyślenia są złote, wg mnie. Zastanawianie się nad własną osobą to jest jedna z tych rzeczy, do których człowiek powinien dążyć, a House i Wilson otrzymali taką możliwość. Z tego może wyjść naprawdę genialna rzecz - Tobie wyszła.

Hm, zastanawiasz się, czy monolog można podzielić na akapity. Wg mnie można spróbować, jak to będzie wyglądać, bo tutaj ten tekst no jest trochę za długi na jedną całość, ale to tylko moja opinia

Jakiś czas temu postanowiłam nie wytykać błędów, więc, żeby nie było

, tego nie robię

Będę czekać z niecierpliwością na kolejny złoty tekst spod Twoich rąk

Pozdrawiam, Muniashek