Węzeł gordyjski [M]

soft

Kategoria: love

Zweryfikowane przez soft

Hej.
Możecie mnie uznać za nienormalną - wstałam specjalnie o czwartej by w końcu to przepisać i wrzucić. A dziś szkoła, więc.. Ekhm. Zaraz idę spać znowu.
Post 6x11, jak dla mnie wraz z 6x10 najbardziej hilsonowego odcinka

Jest prośba, nie mogę się namyślić, który tytuł lepszy. Pomożecie? ^^'
I nie betowane, więc za wszystkie wyłapane błędy byłabym wdzięczna.

Węzeł gordyjski

- Myślę, że to mogłoby się udać - rzucił Wilson obojętnym głosem, nie odrywając wzroku od telewizora i nawet nie drgnąwszy w swoim fotelu. Diagnosta spojrzał na niego nie rozumiejąc.

- Cco?

- Myślę, że to, znaczy się my, razem, to mogłoby się udać - onkolog odwrócił głowę w stronę przyjaciela. Brwi diagnosty uniosły się do góry w wyrazie zdziwienia.

- Ty już dziś nie pijesz.

- Nie, to nie od alkoholu. Ja mówię serio.

- Jimmy, coś ty, do jasnej cholery, znów wymyślił? - spytał niebieskooki szorstkim głosem. nie podobał mu się kierunek, w którym zmierzała ta rozmowa. On nie nadawał się na pogadanki o związkach i uczuciach, tym bardziej gdy sam nie potrafił sprecyzować tych drugich. A po za tym był piątek, wieczór, właśnie, może niezbyt szczęśliwie, ale skończył przypadek i on zdecydowanie wolał oglądać film i zalewać się piwem niż prowadzić rozmowy, ponieważ było to absurdalnym marnotrawieniem tego cennego, już weekendowego czasu.

- Nie, nic... - odpowiedział James. Zapadła kłopotliwa cisza, przerywana jedynie odgłosami filmów i szmerem ich oddechów. Wilson wstał, czując, że jeszcze chwila i zrobi coś naprawdę głupiego, coś czego żałował będzie do końca życia i dłużej. Dużo dłużej. Złapał przewieszony przez oparcie krawat i ruszył do swojej sypialni. House nie zareagował, wciąż wgapiając się w telewizor. Dopiero przy drzwiach do pokoju zatrzymało go ledwie dosłyszalne Dobranoc Wilson.

- Dobranoc House - odpowiedział onkolog ze smutnym uśmiechem. Wszedł do środka. Jego palce mechanicznie zaczęły rozpinać koszulę i gdy już wszystkie guziki nie znajdowały się w dziurkach, ta bezwładnie opadła na podłogę. Po chwili dołączyły do niej spodnie i skarpetki. Rzucił się na łóżko, zakopując w chłodnej pościeli. Zamknął oczy. Co on sobie myślał? Że rzucą się sobie w ramiona i wyznają miłość? Jeśli tak, to był naiwny. Głupi i naiwny.

- Cześć Amber... No cóż, jestem tchórzem. Nie potrafiłem powiedzieć mu tego wprost, a on nie zrozumiał. Zachowuje się jak nastolatek, a nie jak dorosły mężczyzna, który powinien potrafić mówić o swoich uczuciach... Tym bardziej, gdy chodzi o takie uczucia...

House zamknął po cichu drzwi, zostawiając przyjaciela samego ze swoją rozmową z Amber. W jego głowie kłębiły się dziwne myśli. Wrócił do siebie i usiadł na łóżku. Wilson go kochał, ale nie miłością jaką darzy się przyjaciela, brata albo rybkę. On się zakochał. Zakochał w nim. Sam fakt nie dręczył diagnosty tak jak powód tego stanu u najbliższej mu osoby oraz mętliku we własnych uczuciach.

Z westchnieniem złości legł na plecy. Czy wszystkimi los się tak bawił i plątał życie nie w supełki, nawet nie w supły, lecz od razu w węzły gordyjskie? Zamknął oczy, oddychając głęboko. Sen nie przychodził długo, ale jak już się pojawił to niespodziewanie, wpychając go w otwarte ramiona Morfeusza.

###

Następne dwa tygodnie minęły im cicho i spokojnie, bez poruszania tematu tamtego wieczoru. Tak na prawdę ilość słów, które ze sobą wymieniali zazwyczaj ograniczała się do tradycyjnego dobranoc. Całe dnie spędzali w szpitalu - House dostał dwa trudne przypadki, a Wilson musiał nadrobić papierkową robotę, którą zaniedbał w trakcie zamieszania z przeprowadzką. Gdy jednak już wracali do domu, a najczęściej wracał tylko onkolog, jedli prowizoryczną kolację, myli się i szli spać. Czasem diagnosta pozwalał sobie na grę na gitarze, lecz i to nie trwało długo, a zaledwie kilka minut i w mieszkaniu znów gościła nieznośna cisza.

Była sobota wieczór. House w nareszcie zakończył ostatni przypadek, który dostał i wrócił do domu. Oparł się o ścianę przy drzwiach i na ślepo je otworzył. Wszedł do środka, nie kłopocząc się ich ponownym zamykaniem. Nie przypuszczał, że Wilson mógł już spać o tak wczesnej porze, jednak główny pokój pogrążony był w ciemności, rozświetlanej jedynie przez małą zapaloną lampkę w części kuchennej. Zrobił kilka kroków w głąb i dopiero zauważył Jamesa skulonego w swoim fotelu. Przy jego stopach leżał napoczęty sześciopak po piwie i dwie puste puszki. Dłoń onkologa zaciśnięta była na szyjce w połowie pełnej butelki czerwonego wina kupionego na specjalne okazje. Na stoliku stał czystki, nieruszony kieliszek do szampana, a w nim resztki korka i otwieracz. Nie spał. Brązowe oczy były otwarte i zaczerwienione. Płakał. Łzy spływały po gładko ogolonych policzkach, mieniąc się delikatnie w słabym świetle, a następnie skapywały na rozpiętą koszulę. House wyciągnął mu butelkę z ręki.

- Masz zamiar się zapić? - zapytał. Zero reakcji. Smutne, czekoladowe spojrzenie wbite było w niewidzialny punkt na przeciwległej ścianie.

- Dlaczego? - westchnął diagnosta, siadając na bocznym oparciu fotela. James poruszył się i przeniósł wzrok na niego.

- Co dlaczego? - jego głos był słaby i zachrypnięty.

- Dlaczego mnie kochasz?

- Ponieważ... - zaczął Wilson i zamilkł. Podjął znów po chwili: - Nie wiem. Kocham cię za wszystko i mimo wszystko, z twoimi wadami i zaletami. - Słowa płynęły z jego ust nieprzerwanym potokiem i nie była to sprawka wypitego alkoholu. - Ludzie przychodzą i odchodzą, rodzą się i umierają, a ty wciąż jesteś. Kiedy trafiłeś do Mayfield poczułem, że spadam, że jedyna stała podpora mojego życia zniknęła i teraz czeka mnie tylko bolesne stoczenie się w dół. Ale nie stało się tak wyłącznie dlatego, ponieważ czułem, że wrócisz. Nie zostawiłbyś mnie. Wiem że, może zabrzmi to egoistycznie, ale gdzieś tam pod tą cyniczną skorupą jest też inny House, którego widzieć mogę wyłącznie ja. Czasem wciąż sarkastyczny i irytujący, ale mój i tylko mój. Może żyje złudzeniami, lecz wydaje mi się, że ty też mnie kochasz i ta świadomość pozwala mi właśnie na tą szaloną miłość i wiarę w myśl, że my moglibyśmy się udać - zakończył cichym, ale stanowczym głosem. Żadnego śladu po łzach, żadnego śladu po płaczu.

House uśmiechnął się do siebie. W ciągu tych dwóch przemilczanych tygodni zdążył sobie wszystko poukładać, posegregować uczucia i myśli. Jednak najważniejsze było to, że na przekór losowi rozsupłał węzeł gordyjski zaplątany w jego sercu.

- Chodź, Wilson - powiedział, wstając i wyciągając rękę do przyjaciela. Ten ujął ją i podniósł się z fotela. Pozwolił zaprowadzić się do sypialni diagnosty, gdzie otrzymał jakąś znoszoną, brązową koszulkę.

- Przebieraj się, idziemy spać - poinstruował go House, ściągając z siebie ubrania. Wilson uśmiechnął się szeroko, czując dziwną lekkość. Nie potrzebował seksu i wielkich słów, te cztery wypowiedziane przed chwilą w zupełności mu wystarczały. Przebrali się i położyli na łóżku. Diagnosta nakrył ich kołdrą. James ulokował głowę na jego piersi, przymykając oczy. Za nim zasnął poczuł jeszcze szybkie cmoknięcie w czoło.

- Dobranoc, House - wymruczał jeszcze.

- Dobranoc, Wilson, dobranoc.

Muniashek

Czyżbym była pierwsza?

Po primo: cudowny pomysł

Świetny

Imo powinien być Węzeł gordyjski^^

Richie117

soft

Okej dziewczyny, dzięki za poprawienie błędów

~

Muniashek

Richie117

333bulletproof

*__*
*radosny pisk fangirla po przeczytaniu pierwszego fragmentu roznosi się w głuchej ciszy nocy*

Po komentarzu Munia i Richie czuję się bezsilna

Mogłabym skopiować te dwa komentarze, usunąć wszystkie "dupek!" z postu Munia i dopisać więcej serduszek do postu Richie

(I tylko - mi się podoba takie prowadzenie postaci House'a. Takie "daj spokój" "oglądam TV" "udaję, że mi nie zależy"

To chyba nie jest do końca normalne, bo wszędzie chciałabym kasować fluff... ale uwielbiam, kiedy House jest Housem

Twój był ^^ I nawet to zakończenie było w-sam-raz, jak słodki posmak gorzkiej czekolady, o. Ha

Zostałaś obdarowana jednym z moich dziwacznych komplementów, wybacz ^^')

Weny!

soft

Muniashek

333, ale House przecież tam był taaaakim dupkiem...

soft

Godness, jestem beznadziejna, właśnie przypomniałam sobie, że miała odpowiedzieć.. >.>