We'll never be alone [M]

Atris

Pierwsze takie moje dzieło

I naprawdę starałam się, żeby to nie było dziecinne!
Dedykuję... hmmm... a nie dedykuję! Bo nikt, nic nie chce pisać!
I, tak sądzę, że ograniczenie będzie takie...bo w gruncie rzeczy, do niczego nie doszło, prawda?
Miłego czytania

Kategoria: love

Wilson i House byli parą już dobre pół roku. Każdy, kto ich znał, zastanawiał się, jak James może z nim wytrzymać. Poza tym, to było dziwne.

Wilson wyrobił się przez ostatnie kilka miesięcy. Był bardziej stanowczy, pewny siebie, a jednocześnie widać w nim było pewną miękkość i lekkość. Był niejako jak kobieta w ciąży, promieniował nieustającą radością.

House nie zmienił się wcale. Przynajmniej nie dla tych, którzy tylko czekali, aż osłabnie. Diagnosta był teraz trochę mniej okrutny dla podwładnych, więc w zespole zapanowała milsza atmosfera. Nikt, kto doświadczył zmian House’a, nie wspominał o nich głośno. Były one nikłe i ledwie zauważalne, ale oni wszyscy wiedzieli, że każdy krok jest dla niego wystarczająco trudny, by nie rzucać mu kłód pod nogi. Dzięki temu było w nim więcej żartu, niż sarkazmu czy ironii.

A jakie przewrotne zrządzenie losu sprawiło, że są razem? Nie wie tego nikt. Z każdym pytaniem ich historie robiły się coraz bardziej niedorzeczne. Zaczynało się od zwykłej rozmowy, a kończyło na romantycznym spacerze w Paryżu, choć wszyscy wiedzieli, że żaden z nich nie brał wtedy urlopu.

W każdym razie, chłopcy byli razem i już nikogo nie dziwiło, gdy wchodzili do szpitala ramię w ramię, trzymając się za ręce, czy gdy natykano się na nich w różnych dziwnych miejscach i sytuacjach.

House chętnie to wykorzystywał i pozwalał sobie w pracy na, coraz to większe, ekscesy. Chociaż dziś, żadna z jego dzielnych prób miała się nie powieść.

James Wilson wysiadł z windy. Zaraz później sylwetka House’a zamajaczyła mu na końcu korytarza. Ruszył w jego stronę, starając się nie potknąć, czy nie wpaść na kogoś, co, gdy myślał, co będą zaraz robić, nie był zbyt proste. Diagnosta wszedł do jakiegoś pomieszczenia, którego drzwi do dziś dla Jamesa nie istniały. Kiedy stanął przed nimi, został wciągnięty do środka i pchnięty na ścianę.

House nachylił się nad jego szyją i przez chwilę drażnił go oddechem, a następnie pocałował Jamesa w miejsce tuż nad kołnierzykiem. Kilka guzików zabrzęczało, gdy diagnosta gwałtownie rozpinał koszulę kochanka. Jimmy jęknął, kiedy ręka House’a opadła na jego krocze. Gregory powoli zaznaczał drogę od szyi onkologa do jego obojczyka językiem. Dłoń mężczyzny uporała się z paskiem spodni Wilsona, co zostało skomentowane aprobującym pomrukiem. James został mocniej przyciśnięty do ściany. House wpił się w jego usta, mrucząc z zadowolenia.

Nagle drzwi otworzyły się, a w nich stanęła przerażona kobieta. Natychmiast je zatrzasnęła.

- W tym szpitalu, to kompletnie nie można mieć chwili prywatności – westchnął diagnosta, pocałował onkologa na pożegnanie i zostawił go samego.

***

- Widzę, że nie zrezygnowałeś – rzucił James, wchodząc do swojego gabinetu i zastając tam siedzącego na fotelu House’a.

- Niezbyt – powiedział zalotnie. Wilson podszedł do niego i krótko pocałował. Diagnosta złapał go za krawat i przyciągnął, pogłębiając pocałunek. – Zmieniłeś koszulę... – westchnął z wyrzutem w przerwie na oddech.

- Wyrwałeś mi wszystkie guziki... – wymruczał James, ponownie wpijając się w jego wargi. Uklęknął na podłodze.

- Na czym to skończyliśmy? – spytał House, wodząc ustami po szyi onkologa. Mężczyzna zadrżał.

- Wiesz, że nie było mnie tylko jeden dzień?

- O jeden dzień za długo – wymamrotał diagnosta, ponownie rozrywając koszulę kochanka.

Drzwi gabinetu otworzyły się. Do środka wszedł speszony Foreman.

- House... pacjentka miała wstrząs anafilaktyczny.

Gregory westchnął. – Musze iść, zobaczymy się później – rzucił i wyszedł.

***

- Jak tam pacjent? – spytał James. Stali w ubikacji i czekali, aż jakiś facet skończy załatwiać interesy i wyjdzie. Słychać było hałas spuszczanej wody, a po chwili mężczyzna już trzaskał drzwiami.

House podszedł do Wilsona i, po raz drugi tego dnia, popchnął go na ścianę. James wciągnął głośno powietrze, gdy diagnosta przygryzł płatek jego ucha.

- Hej! Chłopaki! Nie słyszę rozmowy! – rozległo się w łazience. Gregory potrząsnął głową.

- Co jeszcze? Chyba musimy to znów przełożyć – burknął i wyszedł zrezygnowany.

***

- No nareszcie – wymruczał Jamesowi do ucha, gdy otworzył mu drzwi jego własnego mieszkania.

Przyciągnął go do siebie i poprowadził go za krawat na kanapę. House usiadł na sofie, a Wilson opadł na niego. Diagnosta naparł na jego wargi, czekając na zaproszenie, które przyszło praktycznie od razu. James rozpoczął misję: „Pozbawić Grega ubrań”, którą on gorąco popierał. House wplótł ręce we włosy kochanka, a nagły ruch przy swoim rozporku skomentował stłumionym pomrukiem w usta Wilsona.

Nagłe pukanie nieco wytrąciło ich z równowagi.

- Nie otwieram – mruknął James do House’owi do ucha.

- Nie otwieraj... – powiedział diagnosta i zatkał usta Wilsona głębokim pocałunkiem.

Ktoś znowu zapukał.

- James! – usłyszeli.

- O mój Boże, James...

- Mamusia... – wyszeptał Wilson z przerażeniem.

- Nigdy nie będziemy sami... - westchnął House.

- James! – Kobieta za drzwiami była zła.

- Muszę! – rzucił onkolog i zaczął zapinać koszulę. Przeczesał włosy palcami i szarmancko otworzył drzwi.

- Dzień dobry! – Usłyszała kobieta od diagnosty siedzącego na kanapie i pokręciła głową.

- Nawet nie chcę wiedzieć, co tu się działo...

iskrzak

Miła miniaturka
Biedni, nie mają ani chwili prywatności, ale kto by się zniechęcał jednym, drugiem, kolejnymi niepowodzeniami?
Następnym razem wam się uda! :3

coolness

Biologia została zaliczona,
Bo dla Wilsona znalazła się żona.
House wreszcie się do czegoś przyda,
Kiedy za Jamesa się go wyda.
Wiem jestem pokręcona,
Ale tylko do tego zostałam stworzona.
Własnie widać jak mi odbija,
To znak, że jestem szczęśliwa.
Ficzek był cudny,
Choć żywot House'a i Wilsona trudny.
Nie dadzą im nawet na chwilę spokoju,
By mogli się zamknąć na chwile w swoim pokoju.
I kochać dla wiecznej naszej radości,
Hilsonkowej miłości.
I tyle wyszło z komantarza,
Teraz idę się szczerzyć aż do rana.

Atris

Oj jakastam, nie ma to jak milutki wierszyk

A masz już 16 lat? *patrzy groźnie*
I ty iskrzak tez łamiesz prawo ;p

coolness

Ja łamać prawo lubię,
I tym się chlubie.
Ere nawet napisałam,
Choć osiemnastu lat nie miałam.
Jak widać rozsądek nie jest moim zyciowym celem.
Jest nim wieczny hilsonek w niebie.
Ficki Twoje kocham i miłuje,
I koleżance o nich truję.

iskrzak

Ależ się wierszową mową posługujesz, jakastam - żądam hilsonowej próbki twoich umiejętności w tym zakresie!

Atris

Jakiej koleżance o mnie trujesz?

Popieram iskrzaka!

Dziaga

Bardzo fajna miniaturka:D
Cieszę się, że stawiasz w swoich fanfickach stawiasz na humor bo takie są moim zdaniem najlepsze. House i Wilson nie mają siebie dość a zawsze ktoś im przerywa... bosko ;D
Widzę, że wena dopisuje więc chyba nie muszę ci życzyć jej więcej, hm? No dobra, tego nigdy za wiele! Weny Atris!

Agusss

ATRIS!!!
Jak to nie będą?!
Ja żądam reszty w tej chwili!! xD

A takie małe pytanie... Czemu masz tak wtrącenie o Paryżu?

xD

A Jakaśtam to pobija wszystkich! Moja krew od razu widać^^

coolness

Kiedyś wierszyk Hilsonkowy powstanie,
I będzie to chwila mojej chwały.
Bo jak się do czegoś takiego zmuszę,
To będzie równocześnie cudem.
Rymować lubię, lecz nie umiem.
Gadać bzdury za to umiem^^
Krew Agusss się do czegoś przydała,
Wiersze pisać zaczęłam i teraz wszystkiego innego mi się odechciewa.

Atris

Jakastam, nieźle ci idą te wiersze

Agusss, a co jest nie tak z Paryżem?

A humor jest zUy, bo ja mam poczucie humoru starego, beznadziejnego komika

Agusss

Nie tylko skądś go kojarzę

coolness

Eeee... tam, nie wychodzą^^
A Indianin ci się z czymś kojarzy

?

Atris

Yyy, z Ameryką Południową

I czerwonymi twarzami!

Agusss

Ta a mi się Indianin kojarzy z nasza głupawką!

A do tego Paryż

xD
To już w ogóle przesłanie

Atris

Nie chciałam ściągać, po prostu Paryż kojarzy mi się z romantyzmem

A jak ci idzie przepisywanie?

Agusss

No m też^^
Dobrze jeżeli uznamy, ze 1 zdanie na minutę piszę

Atris

Ruuszaj się, bo ja chcę twoją część

Już się nie mogę doczekać

333bulletproof

Nie jest dziecinnie!
Jest... fantastycznie! *_* Budujesz napięcie ale w taki luźny, radosny sposób, bez wydymanych wstawek. Codzienność i oni w tej codzienności, i cały ten fragment

Kejti

to... jest... świetne!!! budujesz napięcie (no kiedy wreszcie zrobią To Na Co Wszyscy Czekamy

), a zarazem przyprawiasz czytelkinka o szerokiego banana ustnego!

Serio, nic tylko czekało się kiedy House wyswobodzi Wilson'a z ubrań.

tak samo jak i bulletproof(a panią, to odsyłamy do pisania 4 części Sami Wiemy Czego), też połakomiłabym się na więcej

Richie117

awwwwwww, poor House

Jego próby dobrania się do Wilsona przypominają próby moich korniczków do napisania ery w najnowszej części Gimme...

Był bardziej stanowczy, pewny siebie, a jednocześnie widać w nim było pewną miękkość i lekkość. Był niejako jak kobieta w ciąży, promieniował nieustającą radością.
po pierwsze - mam nadzieję, że ta "miękkość" była jedynie dla postronnych, bo inaczej House byłby nieusatysfakcjonowany

a po drugie... wiesz, dokonałaś takiej istotnej obserwacji, dowodzącej, że Wilson jednak nie jest kobietą

Bo jeszcze nie czytałam fika z Wilsonem w ciąży, w którym nasz Jimmy promieniowałby nieustającą radością - Gimme tego najlepszym przykładem

No więc, wracając do rzeczy - ślicznie to napisałaś

I na dodatek nikogo nie zabiłaś!

Więcej takich fików, plizzz

PS. Panowie noszą koszule, a nie bluzki... Chyba że Wilson zaczął ubierać się jak kobieta, bo tak bardzo przejął się swoją rolą w związku

*próbuje pozbyć się z głowy wyobrażenia Wilsona w damskiej bluzeczce*

Atris

333bulletproof - Sorry, ale końca nie będzie, mamusia się nigdzie nie wybiera

Kejti - Czyżbyś się naprawdę nawróciła?

Oh my Good, Richie! Jak wspaniale cię tu widzieć!

Tak sądzę, że mało jest ficków z Wilsonem w ciąży

No, ale mnie miał promienieć!

Ale ja lubię zabijać! Zabijać jest kul

Bluzki? Napisałam coś o bluzce?

Musiałam znaleźć naprawdę marny zamiennik dla koszuli, sorry, lecę poprawić

bobi_szmyc

Ech, pacjenci, mamusia... Przez to wszystko bidny Wilson traci koszulę za koszulą

No, tylko Atris, ja bym poprosiła może... 2 część? No nie wypada tak przerywać mamusi, prawda?

A, i broń boru - nie wyszło dziecinnie, jak czekoladę kocham!

Wena!

Richie117

Atris

Ejj! Jak można zabijać w Gimmie? Kogo tam chcesz zabić? Nie wolno

Oj o ciężarnym Housie też gdzieś czytałam

bobi_szmyc - nie będzie drugiej części, mamusia nigdzie nie wyjeżdża, chłopcy będą sobie musieli jakoś poradzić, ale to już ich problem