Wciąż [M]

Katty B.

Kategoria: friendship

Zweryfikowane przez Autorkę

A/N
Napisane dzisiaj rano, w tramwaju, na okładce skoroszytu do fakultetu. Być może nieco natchnięte "Domem Asteriona" (kocham puentę). Akcja rozgrywa się po 5x04 "Birthmarks", gdzie chłopcy udali się na wycieczkę samochodową, która... Cóż, skończyła się tak.

To nie było planowane. XD

OSTRZEŻENIE: MCD, angst,

Dedykowane offtopowiczkom, które Same-Tego-Chciały.

Wciąż

Dwa miesiące to za mało czasu, by kogoś dobrze opłakać. Tysiąc czterysta sześćdziesiąt cztery godziny, w całości wypełnione łzami i alkoholem, są jedynie kroplą w morzu czystej rozpaczy, jaką odczuwasz, cały czas. Wciąż i na nowo, każdego dnia, w każdej minucie każdej godziny. Do końca wszystkiego. I choć dwa miesiące zatrą siniaki, wygładzą blizny, połatają cię fizycznie, cała wieczność nie jest wystarczająca, by zasklepić krwawiącą ranę w twoim sercu. Ból słabnie i jest to największe gówno, jakie człowiek kiedykolwiek wymyślił. Doskonale wiesz, że twój ból nie osłabnie, że będzie cię prześladował do ostatniego tchu, a jeśli ten ktoś na górze nie lubi cię tak bardzo, jak ci się wydaje, to nawet dłużej. Zawsze. Na zawsze.

Dwa miesiące mijają i stajesz w progu szpitala. (Wypadek, śmierć, współczuję.) Stawiasz ostrożne kroki, snujesz się jak cień znajomymi korytarzami. Nie wiesz, co ze sobą zrobić. Kiedyś (w innym życiu) miałbyś się do kogo zwrócić, potrafiłbyś się do kogoś zwrócić. Kiedyś wiedziałbyś, co ze sobą zrobić. (A może nigdy nie miałeś, nie potrafiłeś, nie wiedziałeś.) Wiesz, że teraz na pewno nie wiesz. Nie jesteś pewien, czy kiedykolwiek będziesz wiedział. (Wypadek, śmierć, współczuję.) Spojrzenia życzliwych ludzi palą ci skórę, dusi cię atmosfera empatii. Wychodzisz (uciekasz) ze szpitala i łapiesz taksówkę. Ktoś (nie ja, to nie ja, ja nie płaczę) każe zawieźć cię do parku. Wysiadasz i zaczynasz iść cichymi alejkami. Siadasz na stole piknikowym przy stawie i wyobrażasz sobie. Ból nie słabnie (słabnie tylko wola, by go ukrywać), ale staje się łatwiejszy do zniesienia. Czasami.

- House? – pyta Cuddy, siadając obok niego. – Wszystko w porządku?
- Nie – odpiera House ponuro. – Nie jest w porządku, nigdy nie będzie w porządku. Ale ja… Jestem. Wciąż żywy.

KONIEC

motylek

jest smutne , i powoduje ból. Jest jescze druga strona medalu dużo nadzeji na powrót i cudowne szczęście ludzi którzy chcą byc:Ale ja… Jestem. Wciąż żywy..Jest to głos za barykady, dużego muru ,który należy zburzyc.

madziax

Wypadek, śmierć, współczuję.
to nadaje takiej tajemniczości.

Siadasz na stole piknikowym przy stawie i wyobrażasz sobie. Ból nie słabnie (słabnie tylko wola, by go ukrywać), ale staje się łatwiejszy do zniesienia.
deszcz, chmury, brzydka pogoda, ławka, House i jego laska. House płaczący (?) smutna wizja. Ale no... takie jest życie.

b. ładne

wuss_92

Richie117

zdacydowanie nie powinnaś wozić ze sobą przyborów do pisania. never.

Katty B.

Richie117

Katty B.

Mogę pomyziać jeszcze.

I na pewno znajdzie się ktoś, kto Ci będzie na bieżąco strzeszczał odcinek.

Postaram się nową część "Dowodu" dzisiaj wrzucić. Będzie fluff, naprawdę!

Richie117

Katty - mnie nie pomoże żadna ilość myziania

Już taka spaczona jestem

Na sam ep to ewentualnie mogłabym poczekać, tylko mnie dobija fakt, że tłumaczenie napisów mi przejdzie koło nosa

*wielki foch na tych, którzy stoją za opóźnieniem 5x04*

Już się nie mogę doczekać na kolejną część

Może mnie natchnie do kolejnej części Gimme

(więc wrzuuuuuć!!!)

marengo

Przez większość czasu spodziewałam się, że to House zmarł, a Wilson (znowu!) rozpacza, więc gdy się okazało, że tym razem to nie Wilson cierpi, odczułam taką ulgę, że nawet nie przyłożyłam specjalnej wagi do tego, że to przecież on nie żyje xD.
Niedługo się uodpornię na deathfiki

(taa, marzenia).

Wydawało mi się, czy ktoś wspominał o nowym rozdziale "Dowodu..."? Bo dzisiaj już jest jutro, tak jakby xD.

Richie117

Tiaaa... też myślałam tak jak mari. A potem przeczytałam, że House żyje i... wtf?
mimo wszystko dokopałam się do streszczenia epa 5x04 i trzymam się uparcie myśli (wiem, jestem wredna

), że to wcale nie chodziło o Wilsona, o!

Ale... Katty... Jednak nie jesteś pierwszą osobą, która wpadła na diaboliczny pomysł zabicia Wilsona. Pierwsza była martusia - w "Naszym Fiku 3"

Rozpaczą House'a zajął się ktoś inny

(Nie ma to jak praca zbiorowa)

Any

Ale ja… Jestem. Wciąż żywy.
I to jest najważniejsze.

marengo

Richie117

no, mari, a w mojej wersji Wilson jest po prostu nadal na wylocie z PPTH

Ale w końcu wróci i wszystko będzie bardzo oki

i po ewentualnej śmierci Cuddy House chyba nie byłby w takim dołku... (to by mi złamało serce

)

marengo

... ale w końcu wróci i wtedy padną sobie w objęcia xD.

Mnie się wydaje, że po śmierci Cuddy rozpaczałby bardziej niż po śmierci pewnej osoby z 5x04, ale może nie doceniam siły pewnych więzi.

On w ogóle nie powinien rozpaczać, powinien raczej żyć długo i szczęśliwie z Wilsonem, ale nie wszyscy to widzą, a szkoda

ceone

ciężkie..
ale podoba mi sie.

Richie117

Kasinka

Ahhh... mam depresję... a teraz ją jeszcze pogłębiłam.
Rozstrojenie nerwowe w tych warunkach to pikuś.

Smuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuutne

Brandy

Spodobało mi się. Na początku myślałam, że znowu chodzi o Amber i że to Wilson ją opłakuję, a na końcu się zdziwiłam i zrozumiałam, że to Wilson nie żyje

Smutne, ale i tak mi się podoba

Nawet nie wiesz jak Cię podziwiam za to, że przemyślenia w Twoich fikach są takie głębokie

Też bym tak chciała umieć

Dżuczek

O! A tego nie widziałam jeszcze! Katty B., nie mogę się nadziwić na ile sposobów potrafisz opowiedzieć różne historie.

(wybieram fiki zupełnie przypadkowo z listy fików friedshipowych i zupełnie przypadkowo zwykle okazuje się, że to fik Twojego autorstwa...)

BuTtErfly...?.!

Smutne, śliczne i takie prawdziwe...
Strasznie mi sie podoba. I wzruszyłam sie..