Too late to apologize [M]

Muniashek

Kategoria: friendship

Zweryfikowane przez autorkę

Od autorki: Przepraszam, jeśli fik z takim tytułem lub innym nawiązującym do tej piosenki się pojawił. Nie miałam zamiaru niczego plagiatować ani nic z tych rzeczy. Wczoraj wieczorem mnie naszło i odejść nie chciało, ale naprawdę nie posiłkowałam się żadnym z czyichś fików!

Taa, kolejny smutkowy fik. Ostatnio tylko takie mi najłatwiej przychodzą

Mój pierwszy f-Hilson. Zawsze była love, tylko i wyłącznie, a tu taki psikus...

Wiem, trochę nagięłam serialową rzeczywistość i proszę o wybaczenie mi tego

Oczywiście fik pisany jest z punktu widzenia Wilsona i chodzi o Amber

Ach, klasyfikacja wiekowa. Dałam taką ze względu na występowanie wulgaryzmu, aczkolwiek jeśli się mylę, można zmienić zawsze

Pierwsze zdania, te po angielsku, są moje. To była w ogóle pierwsze, co powstało w tym fiku

Gdyby coś było niegramatycznie, błagam, napiszcie - nigdy nie twierdziłam że jestem dobra w angielskim

No, to by było na tyle.

Enjoy

***
IT’S TOO LATE TO APOLOGIZE.

When you’re doing something wrong, you know, one mistake… Sometimes you can fix it and it will be forgotten. But sometimes… Sometimes you just can’t and then you’re losing all your life in one moment.

I'm holding on your rope,
Got me ten feet off the ground
I'm hearin what you say but I just can't make a sound
You tell me that you need me
Then you go and cut me down, but wait
You tell me that you're sorry
Didn't think I'd turn around, and say...

Siedzisz w swoim gabinecie. Nie potrafisz zebrać myśli, to Cię kompletnie przerasta. Jeszcze nigdy nie czułeś się tak zawieszony w… Nicości. Wiesz, że koniec jest bliski. Zdajesz sobie z tego sprawę.

Co jest najgorsze? Że to ON właśnie trzyma Cię w tej nicości. To przez NIEGO tam się znalazłeś. Wiesz, że to nie do końca jego wina, ale po części jednak tak. Jesteś zależny od niego, to jakiś absurd. Ktoś na górze ma poczucie humoru. Cholerne poczucie humoru.

Nie umiesz się do niego odezwać. Gdy coś mówi do Ciebie, po prostu milczysz. Nie potrafisz wydobyć z siebie głosu, chociaż tak byłoby grzeczniej, wiesz o tym.

Pieprzyć grzeczność.

Tak więc wolisz siedzieć w gabinecie. Masz tylko nadzieję, że nie popełni on więcej błędów.

Przepraszał Cię. Dwa razy dokładnie, ale brzmiało to bardzo szczerze. Tak przynajmniej Ci się wydaje. Natomiast pięć razy mówił, że Cię potrzebuje. Wierzysz mu, nie wiedzieć czemu. Nie potrafisz go znienawidzić nawet teraz, ale… Czujesz, że coś się zmieniło. Po prostu.

Znasz go aż za dobrze, mimo wszystko to teraz boli jeszcze bardziej, gdy po takim przepraszam zaczyna Cię zwyczajnie obrażać. To jego sposób na obronę przed światem, wiesz to doskonale. Jednak gdzieś tam, w środku Ciebie, nie możesz zrozumieć, jak w takiej chwili może nadal się przed nim bronić i nadal na Tobie się wyżywać… Przecież zdaje sobie sprawę z tego, że to po części jego wina. A mimo to…

I'd take another chance, take a fall
Take a shot for you
And I need you like a heart needs a beat
But it's nothin new
I loved you with a fire red-
Now it's turning blue, and you say...
"Sorry" like the angel heaven let me think was you
But I'm afraid...

Mógłbyś spróbował mu wybaczyć, owszem. Ta przyjaźń miałaby szanse, nawet bardzo wielkie, szczególnie teraz… W końcu potrzebujesz przyjaciela, potrzebujesz kogoś, komu mógłbyś się zwierzyć, wypłakać… Niemal śmiejesz się w głos. To byłoby z nim niemożliwe. Wypłakać się JEMU na ramieniu? Szczyt marzeń, chociaż, szczerze mówiąc, nawet nie ma sensu marzyć o tym…

Tak, potrzebujesz go. Bardzo. Kochasz go. Na pewno jak przyjaciela, a czy jakoś więcej… Z pewnością wyszłoby „w praniu” .

Kochasz go? Wciąż? Po tym, co zrobił? Przecież Cię skrzywdził. I ją… Przyczynił się do tego wypadku. Gdyby nie on, jej nie byłoby w tym cholernym autobusie! Nie zdajesz sobie sprawy z tego, że to wykrzyczałeś. Dopiero teraz widzisz, że wstałeś z miejsca i stoisz przy wyjściu na balkon. A on… On stoi po drugiej stronie. Na pewno słyszał. Na pewno wie, o co Ci chodzi. Na pewno czuje się jeszcze bardziej winny, chociaż może tego nie okazuje… Widzisz to w jego spojrzeniu. Może on sam jeszcze tego nie wie, ale z chęcią znalazłby się na jej miejscu. Wszystko, byleby nie czuć się winnym. Nie do tego stopnia.

Patrzysz na niego ze złością w oczach, nawet na ułamek sekundy nie łagodniejesz. Kochałeś go. Kiedyś. Teraz czujesz nieogarniony smutek i tymczasowo złość.

Pieprz się.

Nie jesteś pewien, czy to powiedziałeś na głos. Nawet jeśli nie, widzisz że on doskonale wie, o czym właśnie pomyślałeś. Jeszcze przez chwilę mierzycie się spojrzeniami, potem znów zajmuje go przypadek. Jej przypadek.

Owszem, mówi przepraszam po raz kolejny. Wygląda przy tym… Wręcz rozczulająco. Kompletnie bezbronny, zdany na Twoją łaskę. Mógłbyś to teraz wykorzystać, a on nie zdążyłby zareagować. Zdajesz sobie jednak sprawę, że nie jesteś jak on.

That it’s too late to apologize…

Mówisz mu dwa krótkie słowa. Wiesz, że są bolesne. Sam sobie zadajesz nimi cios i go intensywnie odczuwasz, bardzo intensywnie, jego z pewnością boli jeszcze bardziej. Nie chcesz go ranić, nigdy nie chciałeś i nie będziesz chciał.

Za późno.

~the end.

Atris

Oh, wreszcie są dwa słowa

Wcześniej było całe zdanie. Oczywiście, miniaturka jak zawsze świetna.

No i powróciłaś do pisarskiego życia

Tak na dobre

A dostanę te idiotyzmy?

333bulletproof

Dziaga

Nie przepadam za monologami a tym bardziej gdy bohater się żal czytelnikowi. W tym ficku jednak jest jakoś inaczej... W końcu strasznie przeżywałam śmierć Amber w serialu a ten ff znów mi to przypomina i wszystko wraca.

Świetnie opisałaś cierpienie Wilsona. Gdy się to czyta odczuwa się to samo co on choć tak na prawdę zawse uważałam, że nie powinien gniewać się na House'a bo to nie jego wina. Chyba zmieniłaś moje nastawienie do tego incydentu

Muniashek

Atris, wracam do tego pisarskiego życia pełną parą

Wen mnie dręczy, dosłownie

Wątpię, żeby była świetna, ale to się wytnie

Dzięx