Substytut miłości [M]

Narcyza

Um. Nie wiem, co powiedzieć. Szczerze powiem, że trochę się boję wrzucać tutaj mojego fika, no ale trudno, postaram się przeżyć xD
Pisane podczas karmienia potworków na Valenth. Właściwie, napisałam to do innego pairingu, ale to jest tak housowate, że... no.
Enjoy.

Kategoria: love

Zweryfikowane przez Narcyzę

Siedział tam, w swoim gabinecie. Jego nogi, opięte materiałem ciemnych dżinsów, opierały się piętami o blat masywnego biurka. Tym razem nie podrzucał swojej ulubionej szaro-czerwonej piłki; oparty łokciem o uchwyt krzesła, obracał w palcach laskę zakończoną motywem płomieni. Minę miał zaciętą, jak zawsze, kiedy myślał nad kolejną, medyczną zagadką. Jego brwi pozostawały ściągnięte ku sobie jeszcze długo - a przynajmniej do momentu, kiedy diagnosta wpadł na genialny pomysł, nierzadko ratujący jego pacjentowi życie.
Tym razem jednak jego pacjent był zdrowy - tak, zdrowy; jakkolwiek absurdalnie to brzmi. I diagnosta chciał - musiał - go wyleczyć. Niezupełnie wiedział, jaka to choroba, ale był świadom jej niemego istnienia w umyśle - ciele - pacjenta. I dopóki diagnosta był skupiony, laska gładko przechodziła między palcami, obracając się wokół ośrodka ciężkości znajdującego się mniej więcej w jej połowie. A kiedy coś zupełnie drobnego rozproszyło zamyślonego mężczyznę, przedmiot upadł na podłogę z głuchym trzaskiem. Diagnosta obrócił lekko głowę i spojrzał na drewno, które jeszcze przed sekundą znajdowało się w jego palcach.
Onkolog, który przyglądał mu się od jakiegoś czasu, zauważył sposób, w jaki diagnosta patrzy na laskę, tak pomagającą mu w chodzeniu. Był to wzrok pełen pogardy; jakby mężczyzna chciał samym wzrokiem sprawić, że laska ze wstydem wróci do jego ręki, wręcz przepraszając za to, że wypadła! Onkolog wciągnął powietrze, sprawiając, że pognieciona na piersiach koszula, wygładziła się gwałtownie. Po chwili - sekundzie, może dwóch - wypuścił nosem dwutlenek węgla i obrócił się bokiem, gotowy, aby ruszyć do przodu.
Diagnosta zauważył drugiego lekarza. Zauważył go już dawno, jedynie ignorował go, mając cichą nadzieję - błąd, on nigdy nie ma cichych nadziei, on WIE - że onkolog po prostu wejdzie i swoim zwyczajnym, wypranym z emocji głosem zapyta, co u niego. Uniósł zdrową, lewą nogę i pomagając sobie ręką, postawił prawą na ziemi. Onkolog nie ruszył się nawet milimetrem - dobrze, zdąży do niego pójść.
Diagnosta podniósł laskę i oparł dłoń na jej zakończeniu. Zanim ostatecznie uniósł wzrok, westchnął cicho, starając się zignorować pulsujący ból. Kiedy wreszcie podniósł głowę, jego tam nie było. Poczuł lekkie ukłucie w boku, jakby rozczarowanie albo smutek. Wyciągnął fiolkę z kieszeni szarobrązowej marynarki i wytrząsnął z niej kilka białych, podłużnych tabletek - substytutów miłości, spokoju; wolności od chronicznego bólu. Połknął je naraz. Potem po prostu wstał. Chwycił swój plecak, stojący przy wieszaku, narzucił go na ramię i wyszedł z gabinetu.
Spotkali się w windzie - ku uciesze, i zdziwieniu jednocześnie, diagnosty. Onkolog uśmiechnął się szybko i utkwił wzrok w linii dzielącej masywne drzwi.
- Jesteś idiotą, wiesz? - zagaił diagnosta.
- Nie pierwszy raz mi to mówisz - odparł drugi lekarz.
- Ale wcześniej wiedziałeś, dlaczego.
Palec lekarza z gracją dotarł do czerwonego guzika z napisem "STOP". Nadusił go, a potem z szybkością węża powrócił do diagnosty. Onkolog uniósł lekko brew i spojrzał na drugiego mężczyznę.
- Czy będziesz łaskaw wyjaśnić mi...?
Diagnosta obrócił się ku niemu. Na jego ustach gościł figlarny uśmieszek. Onkolog, jak to miał w zwyczaju, zmarszczył lekko brwi i przechylił odrobinę głowę w bok. Wtedy diagnosta nachylił się do niego szybko i pocałował go. Całowany lekarz nie opierał się - a wręcz przeciwnie, odwzajemnił i pogłębił pocałunek! Dłoń całującego lekarza zawędrowała ku ciele onkologa. Łagodnie oparła się o biodra i równie subtelnie przysunęła całego lekarza ku niemu. Ręce całowanego objęła szyję diagnosty, splatając się za odcinkiem szyjnym. Ich oddechy przyspieszyły nieznacznie, tym samym zwiększając tętno. Odsunęli się po dłuższej chwili, spoglądając sobie w oczy.
- Teraz już wiesz, dlaczego jesteś idiotą - powiedział diagnosta.
- Bo nie zasugerowałem ci, żebyś się ogolił? - onkolog uśmiechnął się szeroko.
Diagnosta zaśmiał się głośno i odsunął się, wciskając czerwony guzik jeszcze raz. Substytut miłości przestał być potrzebny.

Muniashek

Narcyza, wg mnie nie masz się czego bać

Nie jesteśmy aż takie straszne, jak się wydaje

A jeśli chodzi o niedawną sprawę z błędami, osobiście obiecałam sobie i wszystkim innym, że jeśli autor publicznie nie wyrazi zgody, to nie opisuję ich, i tyle

A teraz do rzeczy. Szczerze Ci powiem, że jak widzę w Hilsonie użytkownika, którego nie znam, odnoszę się do jego tekstu nieufnie, ale bądź co bądź z radością

A Twój tekst mnie nie zawiódł w ogóle. Napisałaś bardzo piękną, radosną i optymistyczną Hilsonową miniaturkę, i o to chodzi

Przyznam, że potrzeba mi było takiego optymistycznego akcentu, który chociaż na chwilę pozwoliłby mi się uśmiechnąć i zapomnieć o tym, co mnie trapi

Bardzo pięknie opisujesz rzeczy, wydarzenia, aż przyjemnie się to czyta

Nie wiem, co jeszcze Ci napisać. Śliczna ta miniaturka moim skromnym zdaniem i z chęcią, radością i przyjemnością przeczytam Twoje następne fiki^^

Pozdrawiam i życzę weny, Muniashek

Narcyza

Lady Makbeth

Ooo, co my tu mamy? Świerza krew

Niniejszym kłania ci się Lady, ciotka tutejszych hilsonek

Pogratulować stylu. Widzę w tobie bardzo obiecujący talent. Jedynie parę zmian kosmetycznych by się przydało, tj, wyeliminować powtórzenia, oraz parę niepotrzebnych zwrotów. Ale ogólnie to możesz być z siebie naprawdę dumna. Od dawna piszesz?

Narcyza

soft

Och, jak miło widzieć świeże mieensko w hilsonie ;333
Ale nie bój się, nie gryziemy. Raczej. No chyba, że dla zabawy. *Patrzy na Munia

*

Chciałam powtórzenia wypchnąć, ale ciocia Lady mnie ubiagła. No cóż...
Ale do tego, że nie chciałaś używać ich imion - mogłaś użyć zamienników typu brazowooki, czekoladowooki, niebieskooki czy chociażby młodszy/starszy mężczyzna. Wyglądałoby to zdecydowanie lepiej.
A po za tym. Styl lekki i miły jak sama miniaturka (szkodda, że tylko miniaturka)

Taki pogodny, idealny na rozpoczęcie dnia ^^

Narcyza

soft

Muniashek

Narcyza

Muniashek

Nie jest przytykiem, z reguły staram się nie być wredna, a i, jak widzisz, ząbki pochowałam...

A jeśli coś jeszcze Ci z mojej strony wredni zabrzmiało/brzmi/zabrzmi, to wal prosto do mnie, możesz nawet ochrzanić, czy coś, aczkolwiek jednak naprawdę nie chcę się z nikim kłócić ani nikogo obrazić

Łiii! Substytut w łóżku, nie mogę się doczekać^^ Bo, jak najbardziej, ery nigdy za dużo

Agusss

Mój komentarz nie będzie składny i ładny. Niestety to nie mój styl xD

Ale muszę wypowiedzieć się tu.
Wspaniały tekst, napisany lekko i z gracją

Takie teksty bardzo mi się podobają

Może z powodów, iż lubię fluffy?

Pewnie to coś ma do rzeczy

Weny na więcej

Narcyza

Muniashek

Oficjalnie Ci pozwalam, publicznie trzeba mnie powstrzymywać

A co do nowicjuszowania - napisałaś erę, jesteś nasza

Damn, to oznacza, że to ja wciąż jestem nowa

Ok. Już się uspokajam.

Narcyza

333bulletproof

Czeeść *macha*

Gratuluję udanego debiutu ^^ Mi właśnie bardzo podoba się, że nie użyłaś ich imion, jeśli chodzi o powtórzenia zaimków to mi nie przeszkadzały (ale mój biedny mózg jest trochę spaczony przez angielskie ff, w których zaimki pojawiają się częściej niż kropki

)

So.

Mam to szczęście, że +18 już napisałaś, więc zaraz sobie doczytam i nie będziesz musiała wysłuchiwać mojego popędzania

Jeszcze odnośnie tekstu, bardzo spodobało mi się, że pozwoliłaś najpierw Wilsonowi odejść - udało Ci się dzięki temu ożywić taki z pozory błahy motyw ^^ No i miłe zaskoczenie, że jednak wpadli na siebie w windzie ^^

Weny ^^

Izoch

Jeeeej! House jako ten, który pierwszy pocałował!
Zawsze mnie to cieszy *-* Taka miła odmiana po tym, jak to Wilson pierwszy okazuje uczucia

Już tyle razy był wychwalany Twój styl, ale to nic nie szkodzi, jak powiem/napiszę, że mi też bardzo się podoba, nie? Właśnie, więc Twój styl bardzo mi się podoba

Weeeny