Stronger than that [NZ] [7/?]

Vinga

Witam!

Rzec można, że jestem świeżo upieczoną Hilsonką. Przeglądam sobie to forum od jakiegoś czasu, lecz póki co nie miałam potrzeby wypowiadania się, a i też nie zawsze starczyło czasu na pogaduszki.

Jako jednak, że mam skłonności do grafomaństwa postanowiłam wysmarować własny twór, a że najlepszym sposobem na szlif jest krytyka, tak więc uznałam za stosowne gdzieś swoje wypociny wywiesić.

Proszę o nieco wyrozumiałości, gdyż jest to pierwsza rzecz jaką stworzyłam od bardzo dawna, acz wszelkie komentarze, mniej lub bardziej przychylne chętnie przyjmę i zanotuję w swoim wewnętrznym notesiku.

Rozdziałów póki co planuję przynajmniej 10, acz nie wiem na ile rzeczywistość pokryję się z moimi planami.

Co do klasyfikacji, to myślę, że będzie to - przynajmniej póki co +16

Zapraszam do lektury

Kategoria: love

Zweryfikowane przez Este

Rozdział I

A więc znowu wygrał. Nawet prawo było bezsilne wobec takich jak on. Zupełnie, jakby był pierwszoplanową postacią w jednym z tych Amerykańskich filmów, które zawsze kończą się dobrze a bohater niezależnie od przebytych przejść koniec końców stawia na swoim.

Spojrzał z uśmiechem na zebranych mężczyzn, przybierając swój ulubiony, pobłażliwy wyraz twarzy, który zachował na sytuacje podobne do tej. Wiedział, że ma miłą dla ducha twarz, niezależnie od tego co kryła za sobą.

- Nie musicie znać szczegółów. Wystarczą Wam wytyczne, które podam.

Czterech mężczyzn spojrzało na niego, nieznacznie unosząc brwi w oczekiwaniu na wspomniane "wytyczne". W przeciwieństwie do przemawiającego z ich twarzy można było wyczytać najwyżej okrucieństwo i obojętność. Ich "zawód" nie wymagał umiejętności
aktorskich.

Tritter uśmiechnął się ponownie, wyciągając z portfela pokaźny plik banknotów. To rozbudziło nieznacznie zebranych w pomieszczeniu mężczyzn.

- Więc co takiego mamy zrobić? - Zapytał ten, który - wnosząc po spojrzeniach, jakie posyłali mu pozostali - był przywódcą grupy.

- Myślę, że dość dobrze znacie swój fach, by wiedzieć, jak zrujnować czyjeś życie. Jeśli o mnie chodzi, mam tylko jedno zastrzeżenie: Ma żyć. Żyć jednak w najgorszy z możliwych sposobów.

***

- Więc zróbcie biopsje, czy co tam uznacie za stosowne, a ja zajde na dół sprawdzić, czy Wilson już czeka aby zapłacić za mój lunch.

House z hałasem opuścił swoje biuro uderzając drewnianą laską w szybę udekorowaną jego nazwiskiem. Swojego przyjaciela napotkał już przy drzwiach od stołówki, rozmawiającego z
jakąś rudowłosą pielęgniarką. Poczuł bezwiedny ucisk w brzuchu. Bezceremonialnie
podszedł do konwersującej pary z pozornie beztroskim uśmiechem na twarzy.

- Pora na nasz romantyczny posiłek, Romeo. Małżeńską zdradę możesz zapisać w kalendarzu na godzinę 18.

Wilson uśmiechnął się przepraszająco do zakłopotanej dziewczyny i w milczeniu podążył za Housem, zamawiającym w bufecie jedną z najdroższych sałatek.

- Co powiesz na kilka piw i "Masz wiadomość"?

House poczuł, jak kiełkujące w nim nasionko radośći splata się w wianek z niepokojem i zduszonym przekleństwem. A więc znów czeka go samotny wieczór z przyjacielem.

- Wiadomość? Zostaw moim sługom, oni są od tego. A po za tym.. kilka? To może od razu poprzestaniemy na bezalkoholowym?

Wilson pokręcił głową z uśmiechem, wskazując jednocześnie palcem na grecką sałatkę zdegustowanej bufetowej.

- Dwudziesta Ci pasuje?

House spojrzał na niego zagadkowym wzrokiem, marszcząc brwi w emocji, której Wilson nie potrafiłby odgadnąć.

- Dodaj "Naście" do "Kilka" a mogę nawet się zgodzić na tą barbarzyńską godzinę.

Usiedli przy swoim standardowym stoliku, zajmując się posiłkiem. (Czy też pozostałościami posiłku - w przypadku Wilsona, którego ser feta uleciał z jego sałatki za sprawą widelca dzierżonego przez House'a). James spojrzał z uśmiechem na przyjaciela.
Coś dziwnego zabrzęczało w jego podbrzuszu. Gdyby był trochę bardziej normalny - lub też, będąc bardziej konkretnym - jego uczucia były nieco bardziej normalne, nie pozwoliłby nigdy na podobne postępowanie. Lecz nieszczęściem, bądź też szczęściem, nie były. Z wewnętrznym uśmiechem przyznał, że nie ma nic przeciwko temu.

Gdy House w końcu opróżnił zawartość swojego talerza (Co zajęło mu nieco czasu zważywszy, ze zajmował sie także tym, który stal przed Wilsonem) Wstał, podpierając sie na swojej lasce i rzucił krótko:

- Idę zobaczyć co tam wyrabiają moi podwładni, a Ty postaraj się skończyć tą sałatkę przed dwudziestą. Będę dość zawiedziony gdy ominie mnie te.. kilka piw.

Wilson siedział tak przez chwile, spoglądając na oddalającą sie postać, niechętnie rzucił okiem na pozostałość greckiej sałatki po czym także wstał, udając się do windy.
U celu napotkał Formana, z ewidentną zażyłością rozmawiającego z dziewczyną, u której boku można było go widzieć już od jakiegoś czasu.

Blondynka, widząc Wilsona, uśmiechnęła się lekko i oddaliła w inną stronę, najwyraźniej niechętna do kontynuowania rozmowy w towarzystwie świadków.

- Więc wciąż ta sama, ha? - Zagadnął Wilson.

- Czyżby Twój przyjaciel, a mój znienawidzony szef, rozpowiadał plotki o tym, jak to każdej nocy sypiam z inną dziewczyną? - Forman spojrzał na Wilsona, nie do końca przyjaznym okiem. Kłamstwem byłoby powiedzieć, że go nie lubił. Jednak z jakiegoś powodu zawsze spoglądał na niego z dystansem, jakby podejrzewał, że ktoś, kto przyjaźni się z takim dupkiem musi być w jakiś sposób skrzywiony.

- Myślę, że już chętniej rozgłosiłby, że jesteś gejem. - Odparł Wilson z wymuszonym uśmiechem, nie rozumiejąc nawet, dlaczego jakiekolwiek wspomnienie o gejach wywoływało w nim pewien dyskomfort.

Wsiedli razem do windy, która nadjechała chwile później. Obaj spojrzeli w milczeniu na ścianę, oczekując, aż dojedzie na oczekiwane piętro. Jednak - niespodziewanie - zatrzymała się po paru sekundach, nie zdradzając chęci by ruszyć w górę.

- Pięknie. - Mruknął Forman - Już widzę, jak House zarzuca mi, że krew pacjentki spłynie po moich rękach dlatego, że nie przeniknąłem przez ściany i nie pofrunąłem uleczyć jej magicznym dotykiem swoich dłoni złodzieja.

Wilson zaśmiał się nieszczerze, odnotowując w duchu jak nieswojo czuje się, gdy ktoś nieprzyjemnie wysławia się o jego przyjacielu.

- Myślę, że zaraz powinna ruszyć.

Zapadła nieprzyjemna cisza. tym bardziej nieprzyjemna - a i tym bardziej ciężka do przerwania - im dłużej trwała.

- Zagramy w "Prawda, czy wyzwanie"? - Rzucił nagle Forman, uśmiechając się z zakłopotaniem.

- W porządku - Odparł niepewnie Wilson. Tak, jakby zobowiązania gry mogły wymusić na kimkolwiek rzeczywistą prawdę - Zacznij.

- Więc prawda, czy wyzwanie?

- Prawda?

- Dlaczego przyjaźnisz się z Housem?

Tak, tego pytania mógł się spodziewać. Tylko jak tu szczerze odpowiedzieć komuś innemu, skoro nie potrafił być szczery nawet przed samym sobą?

- Znam go nieco dłużej niż Ty - Odparł wymijająco - Pozory mogą mylić. Jemu zależy. Udowadnia to jednak nie tym, co mówi, a tym co robi.

Forman pokręcił głową z uśmiechem, jakby spodziewając się podobnej odpowiedzi.

- Pięknie zagrane. Twoja kolej.

- Prawda, wyzwanie?

Forman wzruszył ramionami.

- Wyzwanie.

Wilson uśmiechnął się w duchu, a złośliwa, prawdopodobnie zaszczepiona przez House'a cząstka jego umysłu powiedziała bez jego woli:

- Zaprosisz House'a na randkę ze swoją dziewczyną.

Forman uniósł brwi, lekko zniesmaczony. Wilson uśmiechnął się.

- Prawdziwy związek przetrwa wszystko, czyż nie? Twoja kolej. Wyzwanie.

Ciemnoskóry mężczyzna zmarszczył brwi, nie do końca zadowolony. Po krotkiej chwili jednak pojawił sie na jego twarzy złośliwy uśmiech, jakże podobny do tego, który nie tak dawno wykwitł na ustach Wilsona. To nie mogło zwiastować niczego dobrego.

- Pocałujesz House'a - Forman uniósł jedną brew. - I nie mam tutaj na myśli pocałunku w policzek.

Wilson zmieszał się, czując, jak lekki rumieniec wypłynął na jego policzki.

- To niedorzeczne - wyjąkał - Zabiłby mnie.

- Tak, jak zabije mój związek. Nawet uczciwe, czyż nie?

Wilson westchnął. A chociaż nie podobało mu się podejrzenie, które podpowiadało mu, że podobny pomysł pojawił się w głowie rozmówcy już w momencie, w którym zaproponował tą
grę, poczuł irracjonalne podniecenie, którego nie potrafił do końca zrozumieć - zakład to usprawiedliwienie - pomyślał. I wtedy zrozumiał, że tak naprawdę, perspektywa zrealizowania tego wyzwania nie wydawała mu się tak do końca nieprzyjemna.
Wtedy winda ruszyła, odwożąc ich na docelowe piętro. Gdy wyszli, niemal u samych drzwi napotkali diagnostę, zmierzającego w ich kierunku na tyle żwawym krokiem, na ile pozwalało mu jego kalectwo.

- I co tam moje gołąbeczki? Wiecie, nie musieliście zatrzymywać windy, w szpitalu jest dość składzików.

Forman przewrócił oczami, uśmiechając się pod nosem. Po chwili jednak rzucił wesoło w stronę szefa unosząc kąciki ust w uśmiechu:

- Wiesz, może zjedlibyśmy kolacje wieczorem? Skoro tak lubisz wiedzieć wszystko o swoich pracownikach, może lepiej, byś poznał moją dziewczynę w moim towarzystwie, zamiast włamywać się do jej szafki w poszukiwaniu dowodów.

House uniósł nieznacznie brwi, przez krótką chwile zerkając podejrzliwie na Wilsona.

- Jasne. Czemu nie? Ale Ty stawiasz.

Wilson westchnął w duchu. Forman zrealizował swoją część, wkrótce przyjdzie pora na niego.

***

Nadeszła 19sta. Onkolog siedział w swoim mieszkaniu spoglądając ponuro na zegarek. Wiedział, że żadna wymówka niczego nie zmieni. Powoli nadchodził czas by się zbierać i zmierzać do sklepu. Ilu piw potrzebował, by zrealizować wyzwanie Formana? 5? 10? 40?
Westchnął na samą myśl. Na tą krótką chwilę dotknie nieba... A potem wyląduje w piekle. Dobrze wiedział, co go czeka. Cios w twarz - w najlepszym przypadku. W najgorszym - Wyrzucenie za drzwi i zerwanie przyjaźni. Mógł tylko mieć nadzieje, że gdy to już się stanie Forman przyzna się House'owi, że to on obmyślił tą podłą intrygę.
Wilson wstał zmierzając do drzwi z nieprzyjemnymi przeczuciami. Będzie co ma być - pomyślał, nieco trywialnie.

W końcu, gdy dotarł na miejsce załomotał w drzwi uginając się pod siatką wypełnioną po brzegi piwami. Odczekał tak chwile, a gdy zza drzwi nie dobiegł go żaden dźwięk ponownie uderzył w drewnianą powierzchnie. Zamrugał, nadstawiając ucha, jednak zza drzwiami wciąż nie dało się niczego usłyszeć.

- House? - krzyknął - wciąż cisza. - House?! - wrzasnął nieco głośniej, jednak i to nie wywołało żadnego odzewu.

Szlag - pomyślał - i akurat w tej sytuacji zapomniał zabrać kluczy do mieszkania przyjaciela.

***

Gregory House opuszczał z zadowoleniem szpital, z pełną świadomością tego, że Wilson czeka już pod jego drzwiami z paczką piwa. Cóż, w końcu miał klucze do jego mieszkania.
Najgorsze, co mogło się zdarzyć, to Wilson wypijający jedną puszke z jego zasobów. Ciężkie do zniesienia, lecz jakoś mógł to przeżyć.

Na parkingu było już ciemno, gdy tam dotarł, znał jednak już drogę do swojego motoru na tyle dobrze, by nie przejmować się podobnymi drobiazgami. Z wesołym gwizdaniem ruszył znajomą ścieżką, gdy w pobliżu czerwonej furgonetki, której nie rozpoznawał, coś - lub raczej ktoś - podcięło jego laskę tak, że wylądował na ziemi.

Ból rozszedł się po jego prawej nodze, na chwilę pozbawiając go trzeźwego myślenia. Po chwili jednak spróbował się podnieść, gdy czyjś twardy but ponownie uderzył go we wrażliwe miejsce, a brutalne ręce zacisnęły się na jego nadgarstkach i wciągnęły go w
otwierające się drzwi obcej furgonetki.

Nieprzyjemne, napuchnięte od alkoholu twarze zamajaczyły się przed jego oczami, jednak paraliżujący ból nie pozwalał mu na skoncentrowanie się na ich rysach.

- Witaj doktorze - Nieznajomy głos wyszeptał mu do ucha rażąc jego nozdrza śmierdzącym oddechem. - Myślę, że pora abyśmy poznali się bliżej.
Niezadowoleni pacjenci pomyślał w pierwszej chwili. Jednak, mocne uderzenie w brzuch przerwało jego refleksje, odbierając oddech.

- Pewnie zawsze zastanawiałeś się, jak to jest mieć w odbycie na przykład.. termometr? Albo nawet coś większego?

House zadrżał. Więc teraz już wiedział. wiedza ta jednak niewiele mogła mu pomóc w tej sytuacji, wszystko, co mogła ze sobą przynieść to oczekiwanie na najgorsze.

Dioda14

O...JEZU!
Chcesz mnie zabić??

....Ta... końcówka....to....to jest...pisz dalej! Muszę wiedzieć co będzie dalej!

Cobra

Hilson z kryminalnym wątkiem w tle... Vingo, właśnie udało ci się połączyć dwie rzeczy, które naprawdę szczerze uwielbiam we wszystkich fikach i właśnie dlatego będę wiernie śledzić wszystkie kolejne rozdziały

Początek zapowiada się naprawdę interesująco. House ma poważne kłopoty i w dodatku wszystko wskazuje na to, że jego wystarczająco zła sytuacja niedługo się pogorszy. Tym czasem Wilson z trudem godzi się z faktem, że jego przyjaciel tak naprawdę jest dla niego kimś więcej, niż mu się kiedykolwiek mogło wydawać. I przy okazji, mam nadzieję, że Jimmy kiedyś będzie miał okazję wykonać swoje zadanie, jakie wymyślił mu Foreman i może je jakoś urozmaici o jakieś interesujące dodatki

Fik ma bardzo fajny klimat, który idealnie pasuje do takiej kryminalnej historii, jaką Tritter i jego podejrzani znajomi zaplanowali w najbliższym czasie House'owi. Szczególnie część rozdziału, kiedy Gregory zostaje porwany jest taka mroczna i trzymająca w napięciu, że jako wielbicielka tego typu klimatów jestem zachwycona.

Vinga

Dziękuje tym, którzy skomentowali, jak także tym, którzy chociaż nie mieli czasu na komentarz znaleźli czas by przybliżyć sobie moją TFUrczość

Zapraszam do kontynuacji:

Rozdział II

Ból. Którego ten w jego nodze mógł być ledwie namiastką. Lecz to nie kopniaki w jego brzuch i uderzenia jego własną laską go powodowały. Nie, to był ból do jakiego się przyzwyczaił. Jaki potrafił znieść.

Lecz ten rodzaj bólu odarł go z jego godności. Nie miał siły już nawet unieść dłoni, gdy poczuł, jak te brutalne ręce szarpią za jego rozporek i chwytają biodra, wbijając w nie ostre paznokcie.

Zamknął oczy, czując łzy wzbierające pod powiekami. Jedyne, czego chciał, to aby to już się skończyło - lecz nie kończyło się. Przez zmętniałe oczy nie potrafił nawet policzyć ilu mężczyzn zebrało się w tej zatęchłej furgonetce. Trzech? Czterech?
W końcu, po długich godzinach - jak przynajmniej mu się zdawało - ktoś rzucił nim o podłogę i brutalnym szturchnięciem buta wyrzucił go z powrotem na parking. Zaraz po uderzeniu o ziemie poczuł jak spada na niego jego laska, która sturlawszy się na ziemie wydała nieprzyjemny, stukający odgłos.

- Myślę, że doskonale wiesz, kto pozdrawia. - Usłyszał rozbawiony głos jednego z
oprawców, poprzedzający dźwięk zamykających się drzwi.

House ostatkiem sił chwycił krawędź swoich spodni i wraz z bielizną podciągnął je w górę. Nieprzytomnym wzrokiem spojrzał na zegarek. Była 21. A więc wystarczyła godzina. Ledwie godzina aby go złamać. Kto by pomyślał, że Tritter patyczkował się z tym całym bałaganem przez tyle dni, chociaż mógł załatwić to tak prędko?

***

Zirytowany chwycił za komórkę i wybrał połączenie do House'a. Zrezygnował po 5 próbach dodzwonienia się. Odczekał tak pod drzwiami 10, 20, 30 minut, po czym machnąwszy ręką ruszył z powrotem do samochodu. Pozostawało mu tylko mieć nadzieję, że przyjaciela zatrzymano w szpitalu, nie zaś zapił się przed fortepianem zagryzając Whisky viccodinem. Przez chwile rozważał powrót pod mieszkanie przyjaciela po odnalezieniu kluczy w czeluściach własnego domostwa. Szybko jednak zażegnał ten pomysł. Może House jednak nie chciał go widzieć? W jego głowie roiły się dziwne dziwactwa, a jemu, jako jego przyjacielowi przyszło znosić je, z mniejszym lub większym zirytowaniem.

***

Odleżał tak pewien czas po czym podniósł się na łokciach, czując ból w absolutnie każdej części swojego ciała. Wilson. Wilson pewnie wciąż czeka w jego mieszkaniu. Wścieknie się, ale przecież nie przestanie być sobą. Nie potrzebował i nie chciał, aby ktoś go tulił, czy nawet mu współczuł. Potrzebował tylko tego towarzystwa i głupiego filmu na ekranie telewizora.

Chwiejnym krokiem ruszył, opierając się na swojej lasce. Nie było mowy aby teraz wsiadł na motor. Pozostała mu taksówka. Zaśmiał się w duchu, wyciągając z kieszeni poplamionej krwią kurtki swój portfel. Jakich to idiotów wynajął ten drań? Większym okrucieństwem wykazaliby się zmuszając go do powrotu na piechotę - na to jednak nie wpadli.

Ledwo uniósł ramię machając na taksówkę, która obok niego przejeżdżała. Zachwiał się na bolącej nodze, wsiadając do środka, zagryzając wargę, gdy usadowił się na siedzeniu. Bolało tak potwornie, że ledwie zdołał wymamrotać swój adres. Taksówkarz nie sprawiał wrażenia zadowolonego, najwyraźniej przekonany, że pasażer musi być kompletnie pijany.

W końcu, gdy dotarł pod drzwi swojego mieszkania nacisnął klamkę w oczekiwaniu, że w środku zastanie zirytowanego przyjaciela pijącego trzecie piwo. Drzwi jednak okazały się być zamknięte. Sięgnął drżącą ręką po klucze, które znalazł na dnie kieszeni. Mieszkanie ziało smutną pustką. Może to i lepiej - pomyślał. Oglądanie go w podobnym stanie pociągnęłoby za sobą pytania. Pytania, których nie chciał słuchać i co bardziej istotne
- na które nie chciał odpowiadać.

Gdy zatrzasnął za sobą drzwi, świeże jeszcze wspomnienie uderzyło go w głowę jak młot. Poczuł, jak uginają się pod nim nogi, lecz nie pozwolił sobie na odpoczynek. Chwiejnym krokiem podążył pod prysznic - tak, jakby woda z mydłem mogła zmyć z niego ten okropny brud.

To, co z założenia miało być krótkim prysznicem przerodziło się w rytuał - szorował swoje ciało z rozpaczliwą zaciekłością, aż pojawiły się na nim czerwone ślady. Wiedział, że to nie pomoże. Mógłby cały oblać się spirytusem, a i to nic by nie zmieniło. Był
skażony, zatruty. Zniszczony. I z rozpaczą zdał sobie sprawę, że teraz juz nigdy nie dotknie Wilsona. Już nigdy nie zsunie z niego ubrania. Teraz już nawet tego nie chciał.
Gdy w końcu skończył i nieprzytomny doczołgał się do łóżka, rzucił się na nie, ciasno owijając kołdrę wokół swojego obolałego ciała.

***

Starał się nie utykać bardziej, niż zwykle, gdy wchodził do szpitala. Ból fizyczny jednak nie miał znaczenia - był jedynie przypomnieniem. Przypomnieniem o czymś, co było znacznie gorsze niż jakikolwiek ból.

Liczył po cichu, że zaszyje się w swoim gabinecie, włączy muzykę i odseparuje się od świata. Powinien wiedzieć, że pragnienia bardzo rzadko pokrywają się z rzeczywistością.
Za oszklonymi drzwiami swojego gabinetu zastał Wilsona, bawiącego się jego ulubioną piłeczką. Onkolog popatrzył na niego nieprzyjemnie, marszcząc swoje absurdalne brwi.
O nie - pomyślał House - No tak. Teraz czeka mnie tyrada za nie pojawienie się na czas. O, wybacz przyjacielu. W czasie, kiedy Ty czekałeś z piwem mnie gwałciło czterech socjopatów wynajętych przez pewnego glinę. Czy to brzmiało dość dobrze?

- Wiesz, dzwoniłem do Ciebie pięć razy. Rozumiem jeszcze, że whisky w barze uznałeś za istotniejsze, niż spotkanie ze mną, ale mógłbyś mnie chociaż powiadomić o swojej decyzji.

- Pewne niejasne przeczucie podpowiada mi, że masz klucze do mojego mieszkania. Ja odstępuje ci moje lokum, a nawet pozwalam na pijańską, piwną rozpustę, a Ty jeszcze narzekasz?

- A nie przyszło Ci do głowy, że mogę czasem nie wziąć Twoich kluczy, w swojej naiwności licząc, że może tym razem raczysz otworzyć mi drzwi? - Wilson wstał i podszedł do niego. House cofnął się nieznacznie, sam nie wiedząc dlaczego.

- Naiwności.. To brzmi całkiem racjonalnie. Widzisz? Udzieliłem ci w ten sposób skutecznej lekcji na przyszłość.

Wilson ze złością złapał go za rękę i pociągnął w swoją stronę, ewidentnie szykując jakąś ciętą ripostę. House zadrżał i wyrwał się przyjacielowi z paniką opierając się o ścianę. Jego laska z głośnym hałasem upadła na podłogę. Wilson oniemiał, patrząc podejrzliwie na przyjaciela, po czym głośno westchnął i opuścił ręce.

- W porządku. Postaraj się dzisiaj dotrzeć do domu na czas, bo wbrew temu co ci się prawdopodobnie wydaje, pomimo niezaprzeczalnej rozpaczy, która mnie ogarnęła, na myśl o straconym spotkaniu z Tobą, nie wypiłem wszystkich piw. - Rzucił, uśmiechając się ironicznie.

- Okej - starał się uspokoić oddech i przybrać swój normalny wyraz twarzy - Okej.
Do pomieszczenia weszła Cameron, spoglądając bez zdziwienia na obecnych mężczyzn.
- Mamy pacjenta.

Wilson spojrzał na nią bez większego zainteresowania po czym wrócił wzrokiem do przyjaciela, spoglądając na niego podejrzliwie.

- Do wieczora - Rzucił szybko, po czym wyszedł.

House spojrzał z rezygnacją na asystentkę. To tyle, jeśli chodzi o zaszycie się w gabinecie.

***

Ze słusznym niepokojem pukał do drzwi, nerwowo mnąc w dłoni siatkę. Z ulgą powitał skrzywioną twarz, która pojawiła się przed nim chwilę później. Ostrożnie wszedł do środka, otwierając w drodze do lodówki pierwsze piwo.

- Szybko zaczynasz.

Spojrzał na przyjaciela podając mu piwo.

- Tak już mam, gdy muszę na ciebie patrzeć.

Usiedli na kanapie, włączając telewizor. Zapadła przyjemna cisza. Wilson spojrzał ukradkiem na House'a. Nawet teraz, pijąc piwo i oglądając film zdawał się podejrzanie spięty, a zmarszczka pomiędzy jego brwiami zdała się być głębsza niż zazwyczaj. Wilson nie potrafił zrozumieć dlaczego.

Tego wieczoru puszki znikały dość prędko, nie minęła nawet połowa filmu, gdy obaj byli już porządnie wstawieni.

House poczuł z ulgą, jak jego ból powoli ustępuje. Jaki idiota mógł nazwać alkohol zabójcą? Alkohol był ulgą. Niszczył ból, uciszał myśli..

- Coś mi mówi, że trunek w mojej puszce się kończy. Idę po kolejne. Przynieść ci?

- Tak - odpowiedział Wilson, dziwnie drżącym głosem. Cóż, może dla niektórych alkohol był zabójcą.

Chwycił łaskę i podążył powoli do lodówki, nie zdążył jednak jej otworzyć, gdy usłyszał zaraz za sobą kroki przyjaciela.

Odwrócił się, zaskoczony i spojrzał na twarz Wilsona powoli zbliżającą się do jego własnej.
Mężczyzna podszedł do niego powolnym, lekko chwiejnym krokiem, nieudolnie starając się uspokoić nerwowy oddech i trzęsące się ręce, które ułożył na jego ramionach. Nagle był bardzo blisko, zdecydowanie zbyt blisko. I wtedy House zdał sobie sprawę, że wie co zaraz się stanie, z jednoczesną świadomością, że nie ma żadnych szans na ucieczke.

I nim zdążył chociaż się odezwać, Wilson już go całował. Delikatnie przycisnął swoje usta do jego wsuwając język między jego wargi. I chociaż w pierwszej chwili chciał uciec, rzucić przyjacielem o ścianę i schować się w najciemniejszym zakamarku swojego domu, nagle zdał sobie sprawę, że ten łagodny akt sprawia mu przyjemność. Mimowolnie pozwolił sobie na oddanie pocałunku, rozluźniając się w objęciach przyjaciela.

Jednak ręce Wilsona podążyły niżej, głaszcząc jego plecy, wsuwając się pod materiał koszuli. I kiedy jedna z tych dłoni podążyła do jego rozporka, House stężał i przerwał pocałunek, odchylając głowę by nerwowo zaczerpnąć powietrza.

Wilson jednak nie spostrzegł, że z jego przyjacielem dzieje się coś złego. Delikatnie pogłaskał ciemną ścieżkę włosów prowadzącą w dół, ku rozporkowi, a usta ułożył na szyi drugiego mężczyzny, składając kolejny, subtelny pocałunek.
- Nie - usłyszał z lewej strony - Proszę, nie.

To go zdziwiło. Nie zdążył jednak zareagować, gdy brutalne ręce odepchnęły go z całą dostępną im siłą. Zaskoczony, zachwiał się i postąpił parę kroków w tył, spoglądając na tą - dlaczego? - bezgranicznie przerażoną twarz.

- Co ty odpieprzasz? - Warknął House przez drżące wargi.

CDN

Dioda14

No łeee....a tak pięknie było!(mam na myśli końcówkę) Gdzie era?...Chociaż patrząc na okoliczności, nie będzie jej tak szybko

No cóż mogę powiedzieć: świetny fragment, trzymający w napięciu...I jezu, te opisy! Aż mnie zaczęło wszystko boleć!

House ostatkiem sił chwycił krawędź swoich spodni i wraz z bielizną podciągnął je w górę. Nieprzytomnym wzrokiem spojrzał na zegarek. Była 21. A więc wystarczyła godzina. Ledwie godzina aby go złamać.

To, co z założenia miało być krótkim prysznicem przerodziło się w rytuał - szorował swoje ciało z rozpaczliwą zaciekłością, aż pojawiły się na nim czerwone ślady. Wiedział, że to nie pomoże. Mógłby cały oblać się spirytusem, a i to nic by nie zmieniło. Był skażony, zatruty. Zniszczony.

Biedny, biedny House

Wilson ze złością złapał go za rękę i pociągnął w swoją stronę, ewidentnie szykując jakąś ciętą ripostę. House zadrżał i wyrwał się przyjacielowi z paniką opierając się o ścianę. Jego laska z głośnym hałasem upadła na podłogę. Wilson oniemiał, patrząc podejrzliwie na przyjaciela, po czym głośno westchnął i opuścił ręce.

Wilson spojrzał ukradkiem na House'a. Nawet teraz, pijąc piwo i oglądając film zdawał się podejrzanie spięty, a zmarszczka pomiędzy jego brwiami zdała się być głębsza niż zazwyczaj.

Wilson jednak nie spostrzegł, że z jego przyjacielem dzieje się coś złego. Delikatnie pogłaskał ciemną ścieżkę włosów prowadzącą w dół, ku rozporkowi, a usta ułożył na szyi drugiego mężczyzny, składając kolejny, subtelny pocałunek.
- Nie - usłyszał z lewej strony - Proszę, nie.

Ja się dziwię, że Wilson (żydowska matka w kitlu i doskonały psychoanalityk w jednym) się jeszcze nie połapał...zawsze niby wie jak zachowują się osoby, o których House często mówi że są ,,nudni", rozkłada na czynniki pierwsze uczucia House'a i jego trudną osobowość, ale jak przyjdzie co do czego to ma łeb jak sklep za czasów komuny...może to przez te piwa. Niewiem

Pisz dalej!

Vinga

Vinga

Rozdział III

Stali tak chwile, spoglądając na siebie z niedowierzaniem. W końcu to Wilson złamał ciszę:

- Jesteś niemożliwy. Myślałeś, że cie zgwałcę? Ja rozumiem, być homofobem, ale..

- Nie jestem żadnym homofobem. A ty zdawałeś się być dość mocno zainteresowany aktem seksualnym ze mną. Dziwisz mi się?

Wilson opuścił ręce wzdłuż ciała spoglądając na przyjaciela z rozpaczą. O czym oni w ogóle rozmawiają? Znają się tyle lat, przed chwilą się całowali, a rozprawiają sobie o domniemanej homofobii House’a. Jakie to do nich podobne.

- To od kiedy jesteś pedziem? - W typowy sobie sposób House spróbował rozluźnić atmosferę.

- Zainteresowanie tobą wskazuje raczej na zoofilie, niż homoseksualizm. - Warknął Wilson ściągając swoją marynarkę z kanapy i kierując się do drzwi, po czym zatrzymał się nagle - Oddałeś pocałunek - stwierdził z zaskoczeniem.

House pokręcił głową z udawanym rozbawieniem.

- Po pierwsze: Piwo. Po drugie: Zagadka. Nie możesz wiedzieć, że nie lubisz śledzia, jeśli nigdy go nie spróbujesz, czyż nie?

Wilson oniemiał spoglądając na przyjaciela - Więc byłem twoim pieprzonym eksperymentem?

- Tak cie to dziwi?

- Jesteś idiotą i zasranym dupkiem. - Ponownie ruszył do drzwi.

- Wilson.. piłeś, nie możesz jechać.

- Już wole się zabić niż zostać tu z tobą chociaż chwilę dłużej. A po za tym istnieją jeszcze autobusy, o taksówkach nie wspominając.

House wzdrygnął się, przypominając sobie ostatnią podróż taksówką. Nagle zrobiło mu się niedobrze. Wilson prawdopodobnie, gdyby nie piwo i oczywiste pożądanie, które wywołało to irytujące podenerwowanie, domyśliłby się, jakie było źródło reakcji House'a. Pozostawało mu tylko mieć nadzieje, że gdy ten wytrzeźwieje nie będzie myśleć o tym wydarzeniu zbyt dużo.

Nie będzie myśleć dużo. Co za absurd. Pocałowałeś się z najlepszym przyjacielem, usiłowałeś go przelecieć, a teraz masz o tym nie myśleć? Równie dobrze mógłby oczekiwać, że Wilson zgoli brwi

- Wilson.. - rzucił bezwiednie, gdy drugi mężczyzna chwytał już za klamkę kierując się na korytarz. - To zawsze..

Drzwi zatrzasnęły się przed jego twarzą. Z zewnątrz dobiegł go odgłos wściekłych kroków przyjaciela.

- ..Byłeś Ty - powiedział do ścian, spoglądając ze smutkiem na zatrzaśnięte drzwi.

***

To nie tak, że wciąż żywili do siebie urazę. Jednak nocny incydent zawstydził ich obu na tyle, że nie mieli odwagi by ze sobą porozmawiać. I w ten właśnie sposób sprawa przedstawiała się długie tygodnie, pogrążając ich obu w głębokim smutku.

Wiadomym jednak było, że ciszę przerwie ten bardziej bezczelny i mniej dbający o wszelkie konwenanse. Tak więc doktor House, pewnego dnia, gdy obudził się rano, doszedł do wniosku, że w jego obowiązku leży naprawienie relacji z Wilsonem. Przecież był w nim zakochany - latami marzył o tej chwili, która przydarzyła się w tak niefortunnym czasie. James najwyraźniej również coś do niego czuł.. Dlaczego pozwolił, aby potoczyło się to w tak błędnym kierunku? Musiał porozmawiać z przyjacielem.
Nie był jednak w żadnym razie gotowy na seks. Wiedział, że Wilson to zrozumie, nawet jeśli nie będzie zachwycony.

Dwie godziny później House wkroczył do gabinetu swojego przyjaciela, nie zaszczyciwszy drzwi pukaniem.

- Mamy do pogadania.

Wilson spojrzał na niego z wyrazem irytacji na twarzy.

- To jest ten moment, w którym przepraszasz mnie za bycie kompletnym osłem a potem wyłudzasz ode mnie pieniądze na lunch? Wiesz, znam Cie na tyle dobrze by wiedzieć jak wielkim jesteś dupkiem. Traktujesz ludzi jak śmieci, trudno. Ale jeśli już nazywasz kogoś przyjacielem - cokolwiek w twoim chorym słowniku oznacza to słowo - to mógłbyś poświęcić minimum uwagi jego uczuciom i postarać się ich nie zdeptać przy pierwszej okazji.

- Wilson..

- Mogłeś mnie odrzucić. Zrozumiałbym to. Nazwać pedziem - w porządku. Ale wyśmiać? Wykorzystać? To jest podłe nawet jak na ciebie.

- Nie wykorzystałem Cie.

- Pewne rzeczy i słowa rozumiesz w naprawdę absurdalny sposób.

House podszedł do biurka i położył rękę na policzku przyjaciela. Onkolog popatrzył na niego, spod zmarszczonych brwi, nic jednak nie powiedział.

- Po prostu na pewne rzeczy nie jestem jeszcze gotowy. Rozumiesz, ten cały pedalski seks.. Nawet będąc lekarzem nie mogę powstrzymać wzdrygnięcia. - Wilson przewrócił oczami - Ale to nie tak, że.. Cię odrzucam.

Mężczyzna strącił jego dłoń z policzka i załamał ręce.

- To dość niestandardowe wyznanie miłości, nie uważasz?

- To dość niestandardowa reakcja na wieść, że miłość twojego życia jest w tobie zakochana.

- Ładnie powiedziane, nie przesadzałbym z tą miłością życia, przynajmniej dopóki nie doczekamy się wnuków.

House uśmiechnął się - Więc jak będzie?

- Mogę przystać na Twoją niestosowną propozycje.

Diagnosta nic nie powiedział, nachylił się tylko, mocno chwytając ramiona przyjaciela i złożył na jego ustach delikatny, długi pocałunek. Wilson zamruczał.

- Twoje pocałunki są zdecydowanie lepsze od twoich wyznań.

House prychnął - Idę obmówić ze swoimi podwładnymi nowego pacjenta. - A Ty postaraj się nie wyobrażać mnie sobie w różowych slipkach. Źle mi w tym kolorze. - To mówiąc wyszedł, poświęciwszy nawet chwile by zamknąć za sobą drzwi.

***

Forman powoli zaczął odczuwać lekki niepokój, obserwując swojego szefa i jego najlepszego przyjaciela, Najwyraźniej Wilson dotrzymał obietnicy, okazało się to jednak nie być tak śmieszne, jak z początku oczekiwał. Spodziewał się podobnego obrotu spraw, ale naiwnie myślał, że mężczyźni - jak zawsze z resztą - w końcu się pogodzą i puszczą ten incydent w niepamięć. Nic bardziej mylnego - tak, jakby nie znał House'a. Mógł sobie tylko wyobrażać jego reakcje, a będąc szczerym nie bardzo miał na to ochotę.

Uznał, że pora aby porozmawiać z szefem i wyjaśnić mu skąd Wilsonowi przyszedł do głowy podobny pomysł. Będzie wściekły, to pewne, ale przynajmniej pogodzi się z przyjacielem. Forman nie chciał mieć na sumieniu zniszczonej przyjaźni. A po za tym bez Wilsona, House był jeszcze bardziej nieznośny.

Tak więc z ciężkim sercem podążył do biura, w którym zastał szefa w podejrzanie dobrym humorze. Przez chwilę nawet rozważał porzucenie pomysłu o wyznaniu, ostatecznie jednak skarcił się za taką myśl - wiedział, że powoduje nim strach przed gniewem House'a, nie zaś racjonalne myślenie.

- Muszę z Tobą pomówić.

- Nie, nie idę na żadną kolację z Twoją dziewczyną. Powiedz Wilsonowi, że musi znaleźć lepszy sposób aby mnie pognębić, niż spiskować z moimi własnymi pracownikami.

Forman westchnął. Tego mniej więcej się spodziewał.

- A dlaczego sam mu o tym nie powiesz? Zauważyłem, że nie rozmawiacie.

- Doceniam Twoją troskę, ale zapewniam Cie, że duzi chłopcy sami potrafią sobie poradzić ze swoimi problemami.

- Nie, jeśli przyczyna tkwi w kim innym.. Lub też jest winą kogoś innego.

House spojrzał na niego podejrzliwie, lekko przekrzywiając głowę.

- Domyśliłeś się słusznie, że moja propozycja była pomysłem Wilsona, powinieneś także wpaść na to, że w przyrodzie panuje równowaga - Forman przełknął nerwowo ślinę - Coś za coś. - Zakończył niezdarnie.

Nic więcej nie musiał mówić, ostatecznie House nie bez powodu nazywany był geniuszem. Więc dlatego Wilson go pocałował? Z powodu idiotycznego zakładu? A teraz? Ta cała pusta gadka o uczuciach, ta pozorna zgoda na związek.. Po co? Bo nie chciał go zranić? To by do niego całkiem pasowało.

Forman spojrzał zdziwiony na diagnostę. Zamiast ulgi, którą spodziewał się zobaczyć, na jego twarzy wykwitło.. zdziwienie, rozczarowanie? Przez krótką chwilę przez jego głowę przebiegła absurdalna myśl, że być może House nie miał nic przeciwko temu pocałunkowi.

- Cóż, przyznam, że miałeś lepszy pomysł niż Wilson. Idę do domu.

Dioda14

- Wilson.. - rzucił bezwiednie, gdy drugi mężczyzna chwytał już za klamkę kierując się na korytarz. - To zawsze..
Drzwi zatrzasnęły się przed jego twarzą. Z zewnątrz dobiegł go odgłos wściekłych kroków przyjaciela.
- ..Byłeś Ty - powiedział do ścian, spoglądając ze smutkiem na zatrzaśnięte drzwi.

House uśmiechnął się - Więc jak będzie?
- Mogę przystać na Twoją niestosowną propozycje.
Diagnosta nic nie powiedział, nachylił się tylko, mocno chwytając ramiona przyjaciela i złożył na jego ustach delikatny, długi pocałunek.

JUPI!!!

...I tylko tyle?

- A Ty postaraj się nie wyobrażać mnie sobie w różowych slipkach. Źle mi w tym kolorze

Cały House. Kocham ten tekst!

Forman spojrzał zdziwiony na diagnostę. Zamiast ulgi, którą spodziewał się zobaczyć, na jego twarzy wykwitło.. zdziwienie, rozczarowanie? Przez krótką chwilę przez jego głowę przebiegła absurdalna myśl, że być może House nie miał nic przeciwko temu pocałunkowi.

No oczywiście, że był zawiedziony ty kretynie! On go kocha! I ta myśl wcale nie jest absurdalna! Od początku wkurza mnie ten Foreman

-Cóż, przyznam, że miałeś lepszy pomysł niż Wilson. Idę do domu.

Czuję tu kłopoty!

Pisz dalej bo jestem naprawdę ciekawa co dalej...

Vinga

Dioda14

Świetne części
Z House'm coraz gorzej...Wilson na granicy wytrzymałości...i ten facet...sadystyczna dusza zaciera już rączki

Kurcze pisz dalej!

P.S. Trafiła Ci się jedna literówka, a raczej brak jednej literki

- Ale już rozmawiają - Bronił się Forman - w dodatku House zachowuje się.. jakby się szczęśliwie zakochał. Może pomijając drobne szaleństwa w postaci parkingu, czy obsesja na punkcie dotykających go ludzi.

Pisze się Foreman, a nie Forman.Ale poza tym wszystko dobrze

J.Joplin

Boskie *___*

Pierwszy raz spotykam się z agresywnym Wilsonem i zamierzającym zrobić takie rzeczy.Wprost się w głowie nie mieści że go uderzył O.o
Ale to jest właśnie najlepsze,taka scena tylko zaostrza apetyt i ach...już się nie mogę doczekać

Niech wszechmocny wen będzie z tobą

Vinga

J.Joplin

Uff jak dobrze,że już się wszystko wyjaśniło.A już myślałam że Jimmy dokończy dzieła,ale jednak powrócił mu rozum.Ciekawa jestem co Wilson zrobi Tritterowi.Przypalanie skóry...podwiązanie jader czy może porostu go zabije?Nie mogę się już doczekać

Oby to była jakaś widowiskowa scena tortur.Dobra ,już nic nie mówię i czekam.

Dużo weny.

Vinga

Rozdział VII

Tego poranka przebudzenie powitał ze szczególnie ą ulgą. Sen, który powoli ulatniał się spod jego powiek pozostawił w nim uczucie niepokoju. Urywki, wciąż przewijały się w jego głowie, a chociaż wiedział, że podobna obawa jest absurdalna, główną role jego oprawcy w tym śnie odgrywał właśnie Wilson.

Spojrzał obok na śpiącego przyjaciela i wzdrygnął się, wygrzebując się czym prędzej z pościeli. Zastanawiał się w duchu, idąc do łazienki - Czy kiedykolwiek pozbędzie się tego demona i przestanie wypatrywać wrogów na każdym kroku? Gdy się tak zastanowić, już wcześniej taki był. Nie widział w ludziach przyjaciół. Być może nawet w Wilsonie.

Z lekkim niepokojem odtwarzał przebieg ich ostatniej rozmowy - Być może popełnił błąd mówiąc przyjacielowi, kto odpowiada za jego nieszczęście? Wilson to taki rycerzyk współczesnych czasów - bohater w lśniącej zbroi, naiwnie sądzący, że wszystkich może uratować.

***

Nie minął nawet tydzień od jego rozmowy z House'm, gdy udało mu się ustalić gdzie mieszka Tritter. Lepiej zrobiłby, gdyby wpierw postarał się dowiedzieć nieco więcej o swojej przyszłej ofierze - Gdzie lubi chodzić, co lubi robić. Strata czego zabolałaby go najbardziej. On jednak - chociaż gdzieś w podświadomości o tym wszystkim wiedział - drżał od wrzącego w nim gniewu, który nakazywał, aby nie zwlekać.

Wiedział, że przychodzenie do pracy tego człowieka nie byłoby bezpieczne - już nawet nie tylko dlatego, że był gliną. Towarzystwo ludzi nie mogłoby być zbyt pomocne przy tym, co planował. Postanowił więc odwiedzić go w domu, gdy tylko uda mu się ustalić w jakich godzinach tam przebywa.

Wedle tego, co wiedział - Tritter kończył pracę o 18stej. Najpóźniej więc o 20stej powinien być w domu. Wilson poczuł, jak brzuch skręca mu się w oczekiwaniu. Nie potrafił niestety zrobić tamtemu tego samego co on zafundował House'owi. Pomijając wszelkie moralne aspekty nie czuł się fizycznie zdolny do kontaktu tego typu z kimś, kto tak nieskończenie go obrzydzał. A od kiedy dowiedział się o koszmarze, jaki zesłał na House'a, obrzydzenie to wzrosło dziesięciokrotnie.

Wiedział już, co zrobi - powoli zbliżała się 19sta. Odwiezie House'a do domu i sam, pod pretekstem zakupów uda się do Trittera. Z tą myślą wstał i podążył do gabinetu diagnosty, nikogo jednak w nim nie zastał. Zrezygnowany, ruszył z powrotem do siebie gdy na korytarzu natknął się na Cameron.

- Gdzie House? - Wyparował od razu. Ostatnio dość często musiał zadawać to pytanie.

- Musi zostać dłużej na obserwacji pacjenta.

Wilson westchnął. Więc w swoim planie będzie musiał pominąc odwiezienie House'a do domu. Pozostawało mu mieć nadzieję, że gdy wróci do szpitala ten wciąż w nim będzie.

Lekko zdenerwowany podążył do samochodu, który zdołał odpalić dopiero po 3cim razie. Nie śpiesząc się, ruszył w stronę z góry upatrzonego adresu powoli kreując plan w swojej głowie. Nie był on zbyt widowiskowy, lecz Wilson dotąd nie miał szansy szkolić
się w sztuce zemsty.

Około 20stej zajechał pod blok, w którym wedle jego informacji mieszkał Tritter. Ostrożnie wyjął butelke wina z bagażnika i podążył na górę, przyklejając do swojej twarzy miły, dobrotliwy uśmiech.

Policjant otworzył mu, z wyrazem nieprzyjemnego zaskoczenia na twarzy. Ostrożnym wzrokiem zmierzył Wilsona, którego ewidentnie rozpoznał.

- Doktor...

- Tak - odparł, naiwnie wierząc, że być może jest szansa, iż glina nie pamięta jego nazwiska. uśmiechnął się przyjaźnie wyciągając przed siebie butelke wina - Chciałbym pomówić.

Tritter popatrzył się na niego podejrzliwie, otworzył jednak drzwi i wpuścił go do środka.

- Czyżby pański przyjaciel dawał ostatnio w kość? - Zapytał, odwracając się i kierując w stronę kredensu po kieliszki do wina.

Wilson wykorzystał ten moment, wymierzając celny cios butelką wprost w głowę gospodarza. Tritter, zaskoczony, upadł na ziemie, dotykając przerażony rozcięcia, z którego wypływała jego własna krew, tworząc wybuchową mieszankę z rozlewającym się po dywanie czerwonym winem.

- Wiesz, co daje mi w kość? - zapytał retorycznie Wilson wymierzając swój but prosto w brzuch ofiary. - Twoje śmieszne istnienie. - Powtórzył uderzenie, tym razem silniej - a najbardziej to, że nie mam odwagi aby je przerwać.

Systematycznie, uderzał, tak, aby mężczyzna nie miał okazji by podnieść się z dywanu. Po pewnym czasie Tritter leżał już jak porzucony worek kartofli, kuląc się przed otrzymywanymi ciosami. Wilson rzucił butelką w pobliskie lustro, rozbijając je na kawałki, po czym chwycił drewniany stolik, przewracając go na leżącego właściciela.

Zaraz pod jego nogi upadła czerwono-biała paczka z wyraźnym napisem "Marlboro". Wilson podniósł ją i zamruczał cicho.

- Widzę znów zacząłeś palić? - Tritter nie odpowiedział, koncentrując się na równym oddechu. W kartonowej paczce była także zapalniczka, którą Wilson wyciągnął i odpalił jednego z papierosów. Skrzywił się, czując gorzki, duszący smak.

Spokojnie podszedł do rozciągniętej na dywanie szmacianej lalki i przytknął do skóry jego twarzy rozpalony papieros. Tritter krzyknął cicho i skrzywił się.

- Odwołaj swoje psy - Warknął odpalając kolejnego papierosa - Jeśli nie chcesz wyglądać jak biedronka - Tritter zaśmiał się tylko, ponurym, ale zdradzającym niepokojącą satysfakcję głosem.

- Jesteś idiotą. - Odpowiedział po prostu, spoglądając w górę na twarz Wilsona. - Jesteście skończeni. Obaj.

Wilson nabrał powietrza, nie znajdując jednak żadnej odpowiedzi wymierzył kolejny celny cios w podbrzusze mężczyzny. Ten jęknął cicho, jednak ponownie się zaśmiał. Wilson przytknął kolejnego papierosa zaraz obok poprzedniego, pozostawiając na skórze mężczyzny brzydką, ciemnoróżową plamę. Za nim kolejnego, i kolejnego. Tritter jednak najwyraźniej stracił chęć do rozmowy - posyłał mu tylko krzywe uśmiechy.

- Wrócę tu - Wilson starał się, by jego głos brzmiał jak najbardziej pewnie - Wrócę, a jeśli przyspożysz mi powodu, zabije cie.

- W istocie jesteś łagodnym szczeniaczkiem, doktorze Wilson. - Tritter posłał mu uśmiech swoich napuchniętych warg - Jest wiele rzeczy znacznie gorszych, niż śmierć. Myślę, że twoj przyjaciel dobrze o tym wie.

Wilson zdrętwiał, ponownie nie wiedząc co powiedzieć. W ostatnim, rozpaczliwym geście podszedł do kredensu, który z niemałym trudem przewrócił, pozwalając roztrzaskać się kryształowym kieliszkom, po czym prędko ruszył do wyjścia.

- Pędź do domu, doktorze. - usłyszał za sobą znienawidzony głos - pędź, póki jeszcze masz co zbierać, bo może być za późno.

***

I pędził, nawet wbrew sobie. Nie do domu jednak, a do szpitala, wiedząc, że tam właśnie zastanie House'a.

Lekko zziajany, wpadł do szpitala i pospiesznym krokiem ruszył do gabinetu diagnosty. Ponownie jednak nikogo tam nie zastał. Tym razem jednak nie spotkał na korytarzu Cameron ani nikogo innego, kto mógłby mu pomóc namierzyć przyjaciela. Z niepokojem zerknął na zegarek. Była prawie 22ga. Sięgnął po komórke i wybrał numer House'a. Jeden sygnał, dwa sygnały, trzy sygnały...

- Ta? - usłyszał w komórce zirytowany głos.

- House.. Gdzie jesteś?

- Ide na parking. Licze, że też sie tam wybierasz. Gdzie w ogóle się podziewałeś? Sądziłeś, że pójde sobie do domu na piechotę?

Wilson odetchnął z ulgą, gdy House już się rozłączył. Po drodze na parking postanowił zajrzeć jeszcze na chwilę do gabinetu, po potrzebne papiery, a potem czym prędzej gnać do samochodu. Przez chwilę ogarneła go irracjonalna panika, tak, jakby Tritter mógł
skrzywdzić jego przyjaciela na odległość samą tylko nikczemną myślą. Chyba powoli zaczyna mu się udzielać paranoja House'a. Jednak... nie było problemem zadzwonić, a skoro on zdołał dotrzeć tutaj w pół godziny, to ktoś, kto byłby bliżej..
Chociaż wiedział, że jego obawy prawdopodobnie są absurdalne czym prędzej opuścił gabinet i pognał ku windzie, hamując gonitwe myśli. "Pędź, póki jeszcze masz co zbierać".

Poczuł, jak niewidzialna pięść zaciska mu się na gardle, gdy w pobliżu swojego samochodu nikogo nie zastał. Parking zdawał się być opuszczony.

- House? - zapytał bezradnie, starając się uspokoić oddech. Gdy drżenie rąk choć troche ustało, sięgnął do kieszeni po swoją komórkę, po raz kolejny wybierając numer przyjaciela. Tym razem jednak odpowiedział mu tylko beznamiętny sygnał. Nikt nie odbierał.

- House.. - rzucił w pustkę, mając naiwną nadzieję, że to tylko głupi żart, próba ukarania go, czy cokolwiek w tym guście.