Smile [M]

Muniashek

Kategoria: love

Zweryfikowane przez autorkę

Od autorki: Przepraszam. Przepraszam, przepraszam, przepraszam. Mam zrąbany humor, mnóstwo negatywnych emocji wewnątrz siebie i musiałam się jakoś wyżyć. I zrobiłam to.

Mam jeszcze mnóstwo tematów do opisania, na które mam pomysł, na coś większego chwilowo nie mam natchnienia, może jak się tych negatywnych emocji częściowo pozbędę, to spróbuję.

Ostrzeżenie? Ach. Smutne. Nie chcę pisać dokładnie. Zobaczycie. Mega smutne, tak myślę.

Chyba wyszło.

Enjoy... A może i nie za bardzo

***
Jego uśmiech prześladował mnie każdego dnia. Rzadko go w widziałem w na tyle dobrym humorze, żeby się uśmiechał przez dłuższy czas, dlatego chłonąłem każdą taką chwilę, licząc się z tym, że na następną przyjdzie mi czekać. Myślę, że on bardzo szybko mnie rozgryzł, chociaż nie dawał po sobie niczego znać. Chyba starał się dla mnie uśmiechać jeszcze częściej. Jednak zwykle po chwili po jego twarzy przemykał grymas bólu, wyjątkowo zatem doceniałem te sekundy.

Uśmiech w jego wykonaniu był naprawdę uroczy. Wykrzywioną przez większość czasu twarz w grymasach bólu, złości czy irytacji, niesamowicie rozświetlał, a jego niebieskie oczy błyszczały z radości. Przez te kilka wspólnych lat zdążyłem poznać każdą zmarszczkę na jego obliczu, dlatego doskonale wiedziałem, które z nich się prostują w trakcie uśmiechu, a które wręcz przeciwnie. Nie odejmowało mu to w żaden sposób urody, właśnie w tych momentach dla mnie stawał się jeszcze przystojniejszy, aż zapierało mi dech w piersiach. Pewnie nigdy nie uda mi się przyzwyczaić do jego uśmiechu, może dlatego, że tak rzadko go widywałem, a może przyczyniała się do tego jego niezwykłość – tak, czy inaczej, zawsze się nim zachwycałem.

Moje samozadowolenie rosło, gdy to ja byłem przyczyną uśmiechu. Czy to mówiąc żart, dobrą nowinę, czy też po prostu bez szczególnego powodu uśmiechał się do mnie, stawałem się wtedy bardzo dumny i odczuwałem satysfakcję. Z tak małej ilości rzeczy, które skłaniały go do uśmiechu, ja byłem jedną z nich.

Do dziś lubię wspominać jego uśmiech i zawsze na ten widok w moich wspomnieniach czuję przyśpieszone bicie serca, a oddech staje mi w miejscu. Tak jest niemal codziennie, od dwóch lat. Dzisiaj przypada druga rocznica odejścia genialnego diagnosty. Łza kręci mi się wciąż w oku. Zostawił mnie samego, ale gdy myślę o pójściu w jego ślady, w myślach automatycznie słyszę go, krzyczącego: „Ty idioto!”. Wtedy się rozchmurzam i sięgam do wspomnień, czekając, aż śmierć mnie znajdzie i sama do niego zabierze.

~the end.

Dziaga

Piękne. Smutne i zarazem piękne

Przez chwilę pomyślałam, że gdyby House naprawdę odszedł Wilson właśnie tak by się zachował. Stał by przy grobie swojego najlepszego przyjaciela i pocieszał się wspomnieniami o jego uśmiechu.

Weny Muniashek, może bardziej do radosnych tekstów ale ważne, że wciąż piszesz

Pino

Lady Makbeth

Munio, aż mam ochotę Cię pochwalić

Tylko powiedz, że przynajmniej częściowo odpowiedzialny za ten śliczny tekścik jest Walter

Lubię takie teksty, niby o śmierci, ale napisane w takim pozytywnym nastawieniu, co sprawia, że mimo wszystko tekst kończy się czytać z uśmiechem na ustach. Bo niczego tak nie lubię, jak wersetów żałobnych w wykonaniu jednego z bohaterów

Dodatkowy plus daję za to, jak zgrabnie ci ten fik wyszedł, masz ładny, porządny styl moja droga

Narcyza

Shetanka

Świetne ! Krótkie, ale takie prawdziwie i wzruszające *.*

wena ;3

nlg

Muniashek, z tak małej ilości rzeczy, które skłaniają mnie (w czasie sesji

) do uśmiechu, stałaś się jedną z nich. Naprawdę, mimo nastroju tego opowiadania. ZNAKOMICIE napisane.

333bulletproof

(Musisz przestać wysyłać mi teksty przed opublikowaniem ich na Horum

)

Jak już pisałam strasznie mi się podoba - i to, że na początku wydaje się, że wszystko jest w porządku; i to, że potem okazuje się, że wcale nie jest (i ten kawałek jest dokładnie taki, jaki być powinien - bez dramatyzowania, spokojny, w stylu pogodzonego ze stratą Wilsona, i później - Wilsona, który przez krótki moment nie ma już siły, żeby dalej żyć bez House'a. Ale, dzięki Ci za to, pojawia się ten głos w jego głowie (pojawia się jego House!) i doprowadza do porządku.

Udało Ci się w takim krótkim tekście zmieścić - jednocześnie - cały ogół uczuć, jakie Wilson mógłby odczuwać przez dni, miesiące, na przestrzeni lat; a jednocześnie to tylko chwila, krótki moment w ciągu jakiegoś dnia/nocy.
Well done ^^
Jest odpowiednio smutne i odpowiednio pogodne, co w sumie sprawia, że miniaturka jest piękna ^^

Weny!

(Ale mniej takich powodów, które by ją napędzały, okej?)

Muniashek

Agusss

Munio!
Ty lubisz takie teksty i one wychodzą Ci bardzo dobrze

Ja nie wiem jak to robisz. Potrafisz mnie urzec smutnym fickiem. Ale to jest wspaniałe!! Ma w sobie coś świetnego!
Weny