Seven Sins

Foxglove

Kategoria: friendship (pre-slash)

Zweryfikowane przez Richie117

A/N
Dobra, niech będzie. *robi parę głębokich wdechów* Debiut, który mnie piekielnie stresuje. Napisane już jakiś czas temu pod wpływem chwili. Siedem drabble'i. Siedem Grzechów Głównych.
I w tym momencie straciłam wątek z nerwów. Niech się dzieje wola nieba...

Seven Sins

PYCHA

Dzień doktora Grega House’a rozpoczął się wspaniale. Po przyjściu do szpitala okazało się, że jego jeszcze wczoraj umierający pacjent dziś czuje się o wiele lepiej, choroba się cofnęła i będzie go można lada dzień wypisać. Kolejne zwycięstwo na medycznym polu bitwy. House w akcie samouwielbienia postanowił nie pojawiać się tego dnia w przychodni i spędzić cały dzień oglądając powtórki General Hospital. Jak postanowił, tak zrobił, zamykając się na klucz w gabinecie. Wcześniej tylko odprawił Cameron do laboratorium, Chase’a do przychodni, a Foremana do miejsca „gdzie powinni być wszyscy czarni”, czyli do kostnicy.

Dzień doktora Jamesa Wilsona rozpoczął się koszmarnie. Bardzo wcześnie rano zadzwonił jego telefon z informacją, że jeden z jego pacjentów dostał rozległego wylewu. Onkolog w pośpiechu wpadł do szpitala akurat w momencie, w którym pacjent wydał z siebie ostatnie tchnienie. Wilson jeszcze długo siedział w pustym już pokoju pacjenta, analizując jakim cudem dostał wylewu. Wreszcie pozbierał się w sobie i zlecił jednej z pielęgniarek, by nikt mu nie przeszkadzał oraz żeby zawołała go tylko w ostateczności.
Umarł mu pacjent. Kolejny. Onkologia to chyba najbardziej depresyjna dziedzina medycyny.
Wilson przesiedział lunch w gabinecie, aż wreszcie postanowił pójść spotkać się ze swoim przyjacielem, mając nadzieję, że jego towarzystwo podniesie go na duchu.

House oglądał czwarty odcinek General Hospital z kolei, gdy Wilson zapukał do drzwi. Niechętnie, diagnosta mu otworzył i ponownie usadowił się w fotelu. Przez chwilę w gabinecie było tylko słychać łzawe dialogi z serialu.
- Umarł mi dzisiaj pacjent – mruknął wreszcie onkolog.
- Zdarza się – House nie odrywał wzroku od ekranu – Mój wyzdrowiał. Widać który z nas jest lepszym lekarzem.
- Darowałbyś sobie dzisiaj peany na swoją cześć – odparł Wilson cicho.
House spojrzał na niego ze znudzeniem.
- Mój oddział nie bije rekordów w śmiertelności pacjentów – odparł – Ja zawsze rozwiążę zagadkę w porę.
- Jesteś skromny jak cholera – warknął Wilson – I dobrze wiesz, że na onkologii śmiertelność na ogół jest wyższa.
Diagnosta wyłączył telewizor i począł podrzucać piłką. Wilson obserwował jak przedmiot odbija się od podłogi z głuchym dźwiękiem, by następnie wznieść się w górę i zostać pochwyconym przez House’a. Nie zdążył zareagować, gdy oberwał piłką w głowę.
- Zbieraj tyłek Jimmy – lekarz wsparł się na lasce i wstał z fotela – Upieczemy dwie pieczenie na jednym ogniu. Oblejemy kawą twojego trupa i mój sukces.
Nie mając innego wyjścia, onkolog powlókł się za tym uosobieniem próżności.

GNIEW

Kurwa.
Kurwa.
Kurwa kurwa kurwa kurwa!
Wilson krążył po swoim gabinecie, balansując na granicy furii.
Kurwa!
Strącił ręką z biurka przycisk do papieru, który z głośnym trzaskiem rozpadł się na kawałki, przynosząc onkologowi chwilową, sadystyczną satysfakcję zniszczenia.
Kurwa! Pieprzona suka!
Ponownie okrążył biurko i walnął pięścią o blat, klnąc na wszystkie świętości. Był wściekły. Najnormalniej w świecie był wściekły. Zatrzymał się na chwilę i spojrzał nieprzytomnym wzrokiem w przestrzeń.
Julie.
Wredna, dwulicowa suka.
Jak ona mogła? Jak ona mogła go tak potraktować? Powinien teraz zabrać ze sobą strzykawkę i wstrzyknąć jej sto mililitrów benzenu do krwioobiegu. Niech zdycha w męczarniach. Pieprzona suka.
Wszystko mu chce zabrać. Ma zostać całkowicie bez grosza. Już i tak mieszka u House’a, bo z domu go wyrzuciła. Teraz chce całego jego majątku. Sam nie wiedział, czy bardziej ją kocha, czy nienawidzi.
Kurwa, to jest za trudne.
Stukanie w szybę balkonu wyrwało go z przemyśleń. House z kubkiem kawy w dłoni pukał laską w drzwi. Onkolog otworzył mu i odwrócił się go niego plecami, gdy przyjaciel nie widział, w jakim jest stanie. Diagnosta stanął przed nim i szturchnął go laską w pierś.
- Głowa do góry – mruknął wręczając mu kawę – Wybronisz się.
Wilson z wdzięcznością przyjął kubek i jego dłoń przez ułamek sekundy musnęła skórę House’a. Diagnosta zdawał się tego nie zauważać, jednak gniew onkologa zniknął tak szybko i gwałtownie jak się pojawił. Sam nie wiedział czemu tak zareagował na dotyk przyjaciela. Jakby House potrafił pozbawić go tej całej, negatywnej energii, która gromadziła się przez lata.
- Dzięki, że jesteś – mruknął.
- Nie ma sprawy. Za darmo kanapek ci nie kradnę.

LENISTWO

- House, mógłbyś z łaski swojej mi pomóc!
Wilson miotał się po domu z odkurzaczem, wiadrem z wodą do podłóg, ścierką do luster w zębach i preparatem do odkamieniania w garści. Rękawy koszuli miał niedbale podwinięte, a do nogawki jego jeansów przykleiła się substancja nieznanego pochodzenia, najprawdopodobniej stary kawałek chińszczyzny. Pot ściekał mu po twarzy, gdy przepychał kanapę, chcąc pod nią poodkurzać. Tym ciężej mu to szło, ponieważ House na owej kanapie leżał i nie wyrażał żadnych chęci podniesienia się.
- Przynajmniej zejdź z tej kanapy – wystękał Wilson na granicy wytrzymałości.
Diagnosta rzucił mu leniwe spojrzenie i nie ruszył się z miejsca.
- Oglądam telewizję, jakbyś nie zauważył – syknął.
- A ja sprzątam, bo ten dom to istny chlew!
- Powodzenia – House wziął łyka coli ze stojącej na stoliku do kawy szklanki – Powiedz mi jak skończysz. Zrobię inspekcję.
Wilson zaprzestał rozpaczliwych prób przepychania kanapy i zabrał się za ścieranie kurzy z półek. Nienawidził tego, szczerze nienawidził gdy House traktował go jak darmową sprzątaczkę. Ale z drugiej strony on sam też mieszkał w tym domu i nie zniósłby takiego brudu. Jakaś jego część jednak lubiła to robić. Czuł się potrzebny. Na chwilę zaprzestał zaciekłego zmywania plam zaschniętej kawy ze stolika i się zamyślił. Może to tak ma wyglądać?
- Widzę – mruknął House – do roboty.
Onkolog westchnął i powrócił do pracy.

Po paru godzinach doprowadzania domu do porządku Wilson był wycieńczony. W tym czasie House zdążył zjeść kanapkę, wypić pół butelki coli, zobaczyć parę idiotycznych programów w telewizji, aż wreszcie zabarykadować się w swojej sypialni, ponieważ przeszkadzał mu odkurzacz.
Nadnaturalna cisza panująca w domu wywabiła go z kryjówki. Dom lśnił, a w powietrzu unosił się przyjemny, leśny zapach. A pośrodku tego raju gospodyń domowych, na kanapie leżał nieprzytomny Wilson, wciąż z płynem do mycia okien w ręce. House ostrożnie podszedł do śpiącego przyjaciela i wyciągnął mu preparat z ręki. Onkolog pogrążony w głębokim śnie nawet nie zauważył, gdy przyjaciel uniósł mu lekko głowę, by podłożyć pod nią poduszkę, a następnie przykrył go kocem, uśmiechając się lekko.

OBŻARSTWO

Nie było w świecie piękniejszego widoku, jak obraz wypchanej po brzegi lodówki. House wypatrzył próżniowe pudełko z gotowymi kanapkami i wyciągnął je wraz z butelką piwa. Do pudełka przyklejona była karteczka „Własność Jamesa Wilsona. Nie dotykać”. House zawsze uważał, że onkolog miał babskie pismo. Duże, wyraźnie litery, niekiedy jakiś zawijas się pojawił. Zupełnie nie jak lekarz. Diagnosta zerwał karteczkę i przykleił ją do główki kapusty w lodówce. Wreszcie usadowił się na kanapie i zabrał za czytanie magazynu medycznego, równolegle wyjadając kanapki z pudełka.
Wilson ogłosił swoje pojawienie się rzucając krawatem w House’a.
- Moje kanapki!
Diagnosta rzucił mu krótkie, zniecierpliwione spojrzenie i ponownie skupił się na artykule o transplantacjach. Znowu to samo. Czy Wilson nie może przestać robić afer o jedzenie? To jego lodówka, ma prawo z niej korzystać i brać z niej co popadnie. Kwestia kto to kupuje i przyrządza była drugorzędna.
- Czytać nie umiesz? – onkolog wyrwał mu pudełko z ręki – Którego słowa nie zrozumiałeś? Odniosłem wrażenie, że piszę wyraźnie.
House westchnął zniecierpliwiony.
- Moja lodówka – burknął – moja zawartość. Proste.
- Wiesz, wystarczy poprosić, a ci coś przyrządzę – odparł Wilson podwijając rękawy koszuli.
- A gdzie cała radość kradzieży?
- Jesteś niereformowalny.

Następnego dnia Wilson obudził się jak zwykle wcześniej niż House. Na palcach poszedł do kuchni, by przygotować sobie coś na śniadanie. Po otworzeniu lodówki przez dłuższą chwilę nie wierzył własnym oczom. Na jednej z półek leżała tacka pełna podwójnie czekoladowych muffinów, które onkolog wprost uwielbiał. A do nich przyklejona była karteczka z napisanym charakterystycznym, krzywym pismem House’a
„Muffiny to co prawda nie kanapki ale wiem, że je lubisz. Własność Jamesa Wilsona od Grega House’a. Obiecuję, nie dotknę. xxx”.

ZAZDROŚĆ

Była zdecydowanie zbyt ładna i miała za duży dekolt. Uśmiechała się pięknie, czarująco wręcz. W jej policzkach wtedy pojawiały się urocze dołeczki. Długie, jasne włosy opadały jej falami na plecy, przykrywając łopatki. Gdy się śmiała, potrząsała głową tak, że złociste pasma otaczały ją jak aura. I miała hipnotyzujące, błękitne oczy. Rumieniła się delikatnie, gdy rozmawiała ze swoimi nowymi przełożonymi, a po jej twarzy błąkał się niewinny uśmiech. House nienawidził jej z całego serca.
Zachichotała perliście, gdy Wilson powiedział coś zabawnego. Oparła dłoń na jego ramieniu, będąc w odczuciu diagnosty zdecydowanie za blisko onkologa. House obserwował ich z pewnej odległości, udając że słucha tego, co mówi do niego Cameron, wymachując mu przed oczami wynikami badań oraz własnymi piersiami. Ale on był zbyt pochłonięty przyglądaniem się swojej nowej, najbardziej znienawidzonej osobie w szpitalu. Nowa pielęgniarka na onkologii. Na kolejne zdanie Wilsona, którego House nie usłyszał, nowa ponownie się zaśmiała, jeszcze bardziej eksponując przed onkologiem dekolt, równolegle dotykając jego krawata.
Oj, przesadziła.
Diagnosta wyminął wciąż mówiącą do niego Cameron i szybkim krokiem ruszył w stronę przyjaciela i tej harpii. W myślach już układał plan, jak się tego plastikowego świństwa pozbyć z życia Wilsona. Jednak w połowie drogi się zatrzymał. Po co ma to robić? Czyżby był o przyjaciela zazdrosny… Odrzucił od siebie tą myśl. Wnętrzności zwinęły się mu w ciasny kłębek. To przyjaciel, po prostu go chroni przed kolejnym, nieudanym związkiem. Ta baba i tak pewnie by go zraniła. Tak, po prostu dba o to, by Wilson już nie zamieniał się z chlipiącą galaretę, która niekiedy przesiadywała u niego na kanapie. Przyjaźń, nic więcej. O czym ty do cholery House myślisz? Nie jesteś zazdrosny. Nie nie i jeszcze raz nie. Weź się uspokój.
Wyminął rozmawiającą parę, zaniechując planu pozbywania się.
Ale nieprzyjemny uścisk w żołądku pozostał.

CHCIWOŚĆ

Wilson zasnął w połowie filmu, opierając głowę o ramię House’a. W pierwszym odruchu diagnosta chciał się odsunąć, jednak nie ruszył się z miejsca. Uczucie przyjemnego ciepła i bliskości drugiej osoby mu się podobały. Ostrożnie oparł jedną rękę o oparcie kanapy za przyjacielem, tym samym poprawiając się na kanapie. Wilson jedynie mruknął coś przez sen i objął House’a w pasie, zupełnie nieświadom tego co robi. Diagnosta zastygł. Czuł na skórze szyi ciepły oddech śpiącego onkologa. Wilson omal nie dotykał go ustami. Na samą myśl o tym House poczuł, jak przez jego ciało przechodzi dreszcz gorąca. Rozluźnił się trochę i przemknął dłonią po łopatkach śpiącego przyjaciela, samemu nie do końca potrafiąc wytłumaczyć, czemu jeszcze nie odskoczył z wrzaskiem i nie wyzwał Wilsona od popieprzonych pedałów.
Bo było to przyjemne. House sam musiał przyznać, że podobało się mu to. Cichy oddech śpiącego przyjaciela, rozkoszne ciepło jakim emanował i spokojnie bicie jego serca, które diagnosta wyczuwał na swojej klatce piersiowej. Musnął skórę Wilsona na karku, wdychając głęboko kojący zapach jego szamponu. Onkolog westchnął i wciąż śniąc poddał się dotykowi, wydawszy z siebie cichy pomruk. House nie zaprzestawał ostrożnej pieszczoty, gdy dotarł do niego wreszcie pewien fakt.
Chciał więcej.

POŻĄDANIE

Gdy Wilson wszedł do domu, House grał na pianinie. Nie zauważył nawet przybycia onkologa, tak był pochłonięty graniem. Utwór który grał, skojarzył się onkologowi z rozpaczą. Nuty były poszarpane, niekiedy piskliwie. Układały się w melodię smutną, ale jednak przepełnioną tą ostatnią, desperacką siłą, jaką niosła ze sobą rozpacz. Niekiedy muzyka przyspieszała, by zaraz potem wrócić do powolnego, depresyjnego stadium. House miał zamknięte oczy. Wilson stał jak zahipnotyzowany w salonie, przyglądając się grze przyjaciela. Długie, smukłe palce diagnosty przemykały po klawiszach z gracją, jakiej onkolog nigdy nie widział. Jakby same wiedziały gdzie i w którym momencie powinny uderzyć, by powstała muzyka. Wilson przyłapał się na tym, że nie potrafił oderwać wzroku od dłoni przyjaciela. W tych płynnych ruchach była jakaś niesamowita, przyciągająca siła. Cała postać House’a wydawała się teraz onkologowi wręcz eteryczna, tak krucha, że jakiekolwiek zakłócenie mogłoby go skrzywdzić. Diagnosta oddany cały graniu nie wiedział, jak wielkie wrażenie robił na Wilsonie.
Było w tym jakieś swoiste piękno. W sprawnych ruchach zgrabnych dłoni, w zamkniętych oczach, ruchu ciała dostosowującego się do muzyki. Wilsona przeszył dreszcz, gdy House wciąż z zamkniętymi powiekami pochylił się nad pianinem, a jego lewa ręka wygrywała jękliwą melodię. Onkolog uznał, że mógłby całe życie spędzić na oglądaniu i słuchaniu jak House gra. Dopiero teraz zdał sobie sprawę, jak niesamowicie pociągające miał on dłonie. Ciekawe, czy z równą gracją potrafią dotykać i pieścić skórę, jak pieściły klawisze pianina…
Wilson na samą myśl o tym oblał się rumieńcem. Ale nie potrafił od siebie odrzucić tych wyobrażeń. Nie było dla niego bardziej podniecającej rzeczy, niż House grający na pianinie.
Wciąż stał nieruchomo, gdy diagnosta skończył. House jeszcze przez chwilę siedział przed pianinem z zamkniętymi powiekami, gdy wreszcie je otworzył i spojrzał na Wilsona. Błękitne oczy przeszyły go na wylot, jakby przyjaciel czytał w jego myślach.
Matko, jakie on ma oczy…

-end-

ceone

jestem oczarowana *__________* szczególnie "Pożądaniem".

Foxglove

Poziomka

Podoba się :smt003
Fajnie napisane.

Mnie 'chciwość' najbardziej przypadła do gustu.

Ale 'pożądanie' też mi się spodobało bardzo.

Gratuluję debiutu.

Udany.

Katty B.

Oooj, ładne to jest. Kilka razy zgubił się przcinek, a tutaj:

Foxglove

Katty, dzięki za wyłapanie literówki. Samemu się nigdy wszystkiego nie zauważy

Any

ooo, mamy jakiś debiucik...
*biegnie czytać*

House w akcie samouwielbienia postanowił nie pojawiać się tego dnia w przychodni i spędzić cały dzień oglądając powtórki General Hospital
No tak, taka chwila wytchnienia :smt003

Foremana do miejsca „gdzie powinni być wszyscy czarni”, czyli do kostnicy
Zakrztusiłam się kawą :smt005

Dzień doktora Jamesa Wilsona rozpoczął się koszmarnie.
Poor Wilson... :smt056

Widać który z nas jest lepszym lekarzem.
House, jesteś idiotą.

Wilson krążył po swoim gabinecie, balansując na granicy furii.
Wow. Wilson w furii. Tego jeszcze nie było.

Powinien teraz zabrać ze sobą strzykawkę i wstrzyknąć jej sto mililitrów benzenu do krwioobiegu. Niech zdycha w męczarniach.
Racja :smt003
Tylko... za Chiny mi to nie pasuje do Wilsona...

Za darmo kanapek ci nie kradnę. :smt005

House ostrożnie podszedł do śpiącego przyjaciela i wyciągnął mu preparat z ręki. Onkolog pogrążony w głębokim śnie nawet nie zauważył, gdy przyjaciel uniósł mu lekko głowę, by podłożyć pod nią poduszkę, a następnie przykrył go kocem, uśmiechając się lekko.
I się miło zrobiło

„Muffiny to co prawda nie kanapki ale wiem, że je lubisz. Własność Jamesa Wilsona od Grega House’a. Obiecuję, nie dotknę. xxx”.
Wow!
No, no, no, brawo, Greg :smt002

wymachując mu przed oczami wynikami badań oraz własnymi piersiami.
No nie

czemu jeszcze nie odskoczył z wrzaskiem i nie wyzwał Wilsona od popieprzonych pedałów.
Jakby zrobil coś takiego, to przysięgam, wtargnęłabym do twojego fika i dała mu w pysk.

House sam musiał przyznać, że podobało się mu to
ktoś się temu dziwi?

Chciał więcej.
I słusznie ^^

Onkolog uznał, że mógłby całe życie spędzić na oglądaniu i słuchaniu jak House gra.
Mogłabym spędzić swoje życie tak samo ^^ Czyli spędzę je z Wilsonem na słuchaniu House'owej gry :smt007

Bardzo ładne, debiut można w 100% nazwać udanym.
Gratuluję.
Pozdrawiam, any.

marengo

Szybko mi się przeczytało. Za szybko

.

House w akcie samouwielbienia postanowił nie pojawiać się tego dnia w przychodni i spędzić cały dzień oglądając powtórki General Hospital.
Tydzień od razu, tydzień, co tak skromnie...

Oblejemy kawą twojego trupa i mój sukces.
Miałam wizję. W której House i Wilson oblewają – dosłownie – trupa kawą. Z mlekiem. Ze styropianowych kubków.

Pot ściekał mu po twarzy, gdy przepychał kanapę, chcąc pod nią poodkurzać. Tym ciężej mu to szło, ponieważ House na owej kanapie leżał i nie wyrażał żadnych chęci podniesienia się.
To są ludzie, którzy odkurzają pod kanapami? xD Powinien dać sobie spokój z przesuwaniem i odkurzyć dookoła ;D.

Może to tak ma wyglądać?
Oni są po prostu jak dobre, stare małżeństwo. Tylko że jeszcze tego nie odkryli

.

Wreszcie usadowił się na kanapie i zabrał za czytanie magazynu medycznego, równolegle wyjadając kanapki z pudełka.
A prostopadle popijając kawę xD.

„Muffiny to co prawda nie kanapki ale wiem, że je lubisz. Własność Jamesa Wilsona od Grega House’a. Obiecuję, nie dotknę. xxx”.
Jakie to słodkie, że kupił mu muffinki. Niezmuszany przez nikogo. House też potrafi pokazać, że mu zależy... tylko rzadziej

. A x’es are the kisses!

Oj, przesadziła.
House, laską ją, laską... ;D (Inna sprawa, że przy Wilsonie łatwo jest przesadzić

).

Mnie też najbardziej podobało się pożądanie. Po prostu widziałam tę scenę, widziałam House’a grającego na fortepianie. I to zakończenie. Śliczne.
(Chociaż chciałabym wiedzieć, jak ta cała sytuacja się rozwinie, ale cóż, chyba pozostaje mi tylko wyobraźnia

).

a Foremana do miejsca „gdzie powinni być wszyscy czarni”, czyli do kostnicy.
Czy House naprawdę zasugerował, że wszyscy czarni powinni być w kostnicy? Znaczy leżeć w kostnicy? Chyba trochę przesadził ;D.

Podobało mi się

.

Any

dedos

Super :smt003 Dzięki :smt003

Foxglove

Any

Fox, szacuneczek ^^

Kuki

Bruno

Full szacun xD
cudowne

marengo

Katty B.

marengo

Do sprzątania mam podejście House'owskie. Swojski bałagan, tak to się ładnie nazywa. Grunt, żeby wiedzieć, gdzie co się ma xD. A jeśli się nie wie, i tak prędzej czy później się znajdzie xD.

Sprzątającego Jimmiego nietrudno jest mi sobie wyobrazić. Za to Jimmiego tak przeklinającego już trudniej. Przecież to taki misio xDD.

Poziomka

Dokładnie mari, u mnie to samo, można by to nazwać: kontrolowany chaos. :smt002 :smt003

dedos

madziax

Bardzo milutko mi się czytało.
gratuluję debiutu, ja sama ni mogę się przełamać

tak wieć 'Poządanie' jest najlepsze

motylek

sympatyczne i elektryzujące

Kasinka

Świetne! Mnie się najbardziej Pycha podobała, ale reszta równie piękna. Bardzo ciekawie napisane wszystkie, wspaniały pomysł.
Gratuluję.

rocket queen

Gniew jest świetny [anger's really f*ckin' great! - nawiązując do pierwszych słów Wilsona]

Karola

Lenistwo, moje ulubione. Cale opowiadanie dobrze napisane.

Gora

Ładne.

Najbardziej podobało mi się chyba ostatnie zdanie
Gniewu: