213 dni lata [NZ, 2/~17]

Katty B. · Wysłany: Czw 11:15, 03 Mar 2011 Temat postu: 213 dni lata [NZ, 2/~17]

Kategoria: friendship

Zweryfikowane przez Kat

Witam. Prezentuję małe dziełko, które będzie raz-na-jakiś-czas uaktualniane. Nie jest to nic wybitnego, ot mały pomysł, który wpadł mi do głowy po maratonie kilku seriali fantastycznych pod rząd. Rozdziały w zamierzeniu krótkie, po 1000 słów, abym mogła praktykować nierozwlekanie się.

Dla Richie i Ness, jeśli tu kiedyś zajrzą.

213 dni lata

Rozdział I. Introdukcja

Podstawowy fakt życia ludzkiego: wszyscy umierają. Życie to skończony zbiór momentów, chwil, które dzielą twoje narodziny od dnia twojej śmierci. I, tak naprawdę, te daty graniczne nie mają żadnego znaczenia. To momenty się liczą. Momenty, Jimmy, bo tylko tyle dostajesz na tym padole. Momenty z ludźmi, których kochasz. Momenty na podjęcie dobrej lub złej decyzji, na wyciągnięcie kogoś z pudła, na spieprzenie sobie życia, na powiedzenie, co naprawdę czujesz. I te chwile są niepowtarzalne, każda jest inna i nigdy się nie powtórzy. Nikt nie żyje dwa razy, nie można też jednego momentu przeżyć dwukrotnie, dlatego musisz w pełni korzystać z tego, co ci dano. Inaczej twoja egzystencja będzie tylko pasmem nieszczęścia i niespełnienia, z milionem żalów i wyrzutów sumienia.

Co po nas pozostaje, gdy umieramy? Puste mieszkanie, sterta niewypranych ciuchów, niewyniesione śmieci (przeproś ją ode mnie, dobrze?). Pozostaje wszystko to, co materialne, co tworzyło nasze życie i czego nie można ze sobą zabrać, co nie stanowi żadnej wartości. Czarny fortepian, na który pieniądze zbierało się przez całe studia. Pusta klatka po szczurze. Wszystko to, co wkrótce pokryje się kurzem i zostanie zapomniane, co odda się lub sprzeda (jak sprzedasz gitarę, przyjdę po ciebie), bo nie będzie się mogło znieść bólu, jaki towarzyszy patrzeniu na te zwykłe, codzienne przedmioty.

Co naprawdę pozostaje? Ziejąca czernią dziura w miejscu, gdzie powinno być twoje serce. Bilety na koncert, na który już nie pójdziemy. I mnóstwo pytań. Nie, serio. Mnóstwo pytań. Co się stało, jak i dlaczego? Z jednej strony. I z drugiej. Czy moja kochanka szybko o mnie zapomni? Czy wróci w ramiona tego szczerzącego się kretyna? Co zrobi mój jedyny przyjaciel, kiedy już naprawdę zostanie sam? Jak poradzi sobie moja banda idiotów beze mnie, prowadzącego ich za rączkę? Czy Masters kiedyś dorośnie? Czy Trzynastka kiedykolwiek wróci? Czy będą pamiętali? Cofnij. Czy będą chcieli pamiętać?

Tyle razy chciałem ci powiedzieć, że

- I co o tym myślisz? - spytał Dan, rzucając w Morgan długopisem. Dziewczyna, wyrwana z zadumy przez mały, plastikowy obiekt, podskoczyła i spojrzała na małą plamkę tuszu na jej śnieżnobiałej bluzce. Pomiędzy brwiami pojawiła się pionowa kreska.

Dan cierpliwie czekał.

- Nie uważasz, że to trochę… - zawahała się.

- Zbyt ckliwe?

- Boże, tak. - Morgan wyraźnie ulżyło. - To brzmi zupełnie nie jak ty. Pomyśli, że… że ktoś robi sobie z niego jaja.

Dan zmiął kartkę i wrzucił do kosza na śmieci. Albo próbował to zrobić, gdyż kosz był już po brzegi wypełniony podobnymi kulkami różnej grubości. Potargał sobie włosy, które zaczęły odstawać w pięćdziesięciu różnych kierunkach. Morgan zachichotała.

- Pomyśli, że ja robię sobie jaja, możesz to powiedzieć. On mnie nie znosi.

- Nieprawda, on… - Umilkła, gdy Dan spojrzał na nią surowo. - Dobrze, nie znosi cię. Patologicznie. Ale nie masz się co dziwić. Ukradłeś mu najlepszego przyjaciela.

- Taak - stwierdził filozoficznie Dan i sięgnął po kolejną kartkę.

Lubimy wierzyć, że każdy ma prawo umrzeć.

***

(trzy miesiące wcześniej)

Był przepiękny, słoneczny dzień, jeden z takich, które zachęcają do spacerów po parku, a u zakochanych wzbudzają romantyczny nastrój. Był to dzień wczesnej wiosny, która przygania ze sobą pierwsze ptaki - zawsze najpiękniej śpiewające - i mieni się w naturze niezliczoną ilością kolorów, odbijającą się od pozostałości sopli, zwisających z wysokich dachów.

Był to jeden z tych dni, które nie zapowiadają żadnej tragedii.

Martha M. Masters o godzinie 13:56 wypisała ze szpitala dotychczasowego pacjenta wydziału diagnostycznego, Rebeccę Haal. Okazało się, że Rebecca Haal - przyjęta na oddział cztery dni wcześniej - cierpiała z powodu silnych reakcji alergicznych organizmu na pewien związek wapniowy, zawarty w ślinie swojego narzeczonego. Gregory House, szef wydziału, był zachwycony. Była to dotąd jedna z najdziwniejszych spraw, jakie prowadził, a skretyniałej pacjentce nic nie będzie (tak długo, jak nie będzie spotykać się z narzeczonym). Od godziny 14:00 do 14:39 Gregory House siedział w swoim gabinecie i grał w FarmVille na profilu swojego najlepszego przyjaciele na Facebooku. Około godziny 14:46 do jego gabinetu wkroczyła, w majestatycznej micro-mini sukience, jego pracodawczyni i dziewczyna, Lisa Cuddy. W krótkiej, siedmiominutowej rozmowie poprosiła Gregory’ego House’a o odebranie z pralni jej czerwonej sukienki, którą miała na siebie założyć dnia następnego, w czasie obiadu rodzinnego u niej w domu. Gregory House obiecał, że sukienkę odbierze i o 14:54 Lisa Cuddy opuściła jego gabinet.

Równo o godzinie 15:00 Gregory House wyszedł ze szpitala, pozostawiwszy drzwi swojego gabinetu otwarte oraz włączone FarmVille na komputerze. I tak zamierzał wrócić.

Kiedy o godzinie 15:28, odebrawszy sukienkę z pralni na Witherspoon Street, szedł w stronę swojego samochodu, zadzwonił telefon.

- Czego chcesz, Wilson?

- Cuddy mówiła, że jesteś w mieście. Jesteś?

- Tak, jestem w mieście. Nie odpowiedziałeś na pytanie.

- Mógłbyś podejść do mnie do domu i dać zastrzyk Sarze? Zapomniałem dać klucze sąsiadce, a wiem, że ty je masz. Nawet nie zaprzeczaj.

- Wilson, jestem okropnie zajętym człowiekiem. Poza tym, mieszkasz strasznie daleko stąd!

- Wiem, że jesteś na Witherspoon. Na litość boską, House, mieszkam na Palmer Square, to zaraz za rogiem!

O godzinie 15:31 Gregory House westchnął.

- W porządku, pójdę. Ale będziesz mi coś winien.

W tym samym czasie, o godzinie 15:17 z parkingu przy Bank Street wyjechał Elmery Haal, pracownik Henderson Sotheby’s International Realty. Właśnie dostał telefon od żony, która informowała go, że ich jedyna córka wróciła szczęśliwie do domu. Elmery Haal potrzebował jak najszybciej dojechać na Branch Avenue, więc po raz pierwszy w życiu całkowicie zignorował nakazy ograniczenia prędkości.

O godzinie 15:59 idący do kota swojego najlepszego przyjaciela Gregory House i Elmery Haal, pędzący w czarnej Toyocie Auris do córki, spotkali się na zbiegu Hulfish Street i Palmer Square. O 16:00 Elmery Haal gwałtownie skręcił, by uniknąć potrącenia przebiegającej przez Hulfish dziewczynki. Po chodniku, z czerwoną sukienką przełożoną przez ramię, szedł Gregory House. Gdyby nie potrąciła go ładna blondynka, gdyby ta ładna blondynka nie mrugnęła do niego, być może dostrzegłby samochód.

Elmery Haal nigdy wcześniej nie dostał mandatu, nie mówiąc już o przejechaniu kogoś.

Czas śmierci: 16:08.

***

House zamrugał. Z jakiegoś powodu leżał na ulicy, na - o mój Boże, sukienka Cuddy. Zabije go, na pewno go zabije.

- Wstawaj, robisz scenę.

Głos był bardzo znajomy. House zamrugał jeszcze raz.

- Ty?

cdn

Amu · Wysłany: Czw 12:16, 03 Mar 2011 Temat postu:

Hmm

Bardzo fajny pomysł .

Czekam na kolejne części

Anai · Wysłany: Czw 19:26, 03 Mar 2011 Temat postu:

Przepiękny wstęp, naprawdę.

te chwile są niepowtarzalne, każda jest inna i nigdy się nie powtórzy. Nikt nie żyje dwa razy, nie można też jednego momentu przeżyć dwukrotnie, dlatego musisz w pełni korzystać z tego, co ci dano. Inaczej twoja egzystencja będzie tylko pasmem nieszczęścia i niespełnienia, z milionem żalów i wyrzutów sumienia.

Co po nas pozostaje, gdy umieramy? Puste mieszkanie, sterta niewyprawnych ciuchów, niewyniesione śmieci (przeproś ją ode mnie, dobrze?). Pozostaje wszystko to, co materialne, co tworzyło nasze życie i czego nie można ze sobą zabrać, co nie stanowi żadnej wartości.
Co naprawdę pozostaje? Ziejąca czernią dziura w miejscu, gdzie powinno być twoje serce. Bilety na koncert, na który już nie pójdziemy. I mnóstwo pytań.
Cudowne, smutne i wzruszające zarazem.

Katty B. · Wysłany: Czw 20:05, 03 Mar 2011 Temat postu:

Amu · Wysłany: Pią 9:04, 04 Mar 2011 Temat postu:

Zrozumiały .. Drapanie się po głowie miało oznaczać , że nie wiem jak opisać ten fik . ; ) Jest naprawdę super . ; P

Katty B. · Wysłany: Pią 10:14, 04 Mar 2011 Temat postu:

Amu, ach, w takim razie przepraszam. Wiem, że ten wstęp to kryptyczne gówno jest i można się nie połapać.

coolness · Wysłany: Pią 19:28, 04 Mar 2011 Temat postu:

Chciałam skomentować już wcześniej, ale - jak zwykle, czytając coś Twojego autorstwa - nie wiedziałam co powiedzieć, więc poszłam na angielski. W każdym razie, teraz przeczytałam drugi raz. I wiesz, co jest w tym tekście takie fajne? Że po drugim przeczytaniu podoba mi się jeszcze bardziej. Aż chce powiedzieć: Yey, Katty, jaki cudowny tekst! Wiesz, ten tekst jest taki Twój - Lekko tajemniczy, ciekawy, postacie są niezwykle dobrze przestawione, widać, że je czujesz, i ogólnie jest taki naprawdę Twój. Myślę, że nawet jeśli przeczytałabym go, nie wiedząc, kto go napisał, to rozpoznałabym, że to tekst Twojego autorsta. Widać w nim Twoją kreskę, że tak się wyrażę. I jak zwykle to bywa z Twoimi tekstami, podoba mi się i już nie mogę się doczekać kolejnej części. Ale najbardziej podoba mi się wtęp. Wspominałam już, że uwielbiam Twoje wstępy? Jeśli nie, to to mówię: Twoje wstępy są genialne. Ten również, to prawdziwy majsterczyk. Już w we wstępie Twojego tekstu się zakochałam, reszta również jest bardzo dobra, jednak to wstęp naprawdę mnie zauroczył. Ach, i jeszcze: to dla mnie? Naprawdę nie wiem, czym sobie zasłużyłam, ale dziękuję, dziękuję, dziękuję, i jeszcze raz: dziękuję. I nie wiem naprawdę, co mogłabym jeszcze powiedzieć; po prostu wiedz, że strasznie mi się ten fik podoba i czekam niecierpliwie na ciąg dalszy.
Ach, i bym prawie zapomniała:

Amu · Wysłany: Pią 22:16, 04 Mar 2011 Temat postu:

Katty B. Spokoo ; )) Pamiętaj.. Czekam na kolejne części

; *

Katty B. · Wysłany: Nie 15:45, 06 Mar 2011 Temat postu:

[link widoczny dla zalogowanych]

Dla Nessie, która wytrwale dąży do samorealizacji.

Rozdział II. Pomiędzy Niebem i Piekłem

- Tak, ja. A teraz naprawdę się rusz, bo robisz z nas idiotów.

- Aż tak mocno się w głowę nie uderzyłem.

Blondynka o posiniaczonej twarzy, we wdzianku rodem ze szpitala uniwersyteckiego, odrzuciła do tyłu swoje nieco utłuszczone włosy i spojrzała na niego karcąco.

- Oczywiście, że nie. Dlaczego uważasz, że to ma coś wspólnego z twoją głową?

- Bo... - Zastanowił się. – Dlaczego się pytasz? Powinnaś to wiedzieć, jesteś wytworem mojej podświadomości.

Uniosła do góry brew i zrobiła tę dobrze mu znaną, znienawidzoną, wszechwiedzącą minę. House oczekiwał, że zaraz założy ręce na piersiach i rozpocznie natchnioną przemowę, jak wtedy w autobusie. Ręce owszem, złożyła, ale tyrada nie nadeszła.

- Oczywiście, zwal to wszystko to Freuda – burknęła. – A teraz naprawdę już chodź.

- Muszę wziąć sukien…

- Nie przejmuj się sukienką – wycedziła Amber Volakis. – Jest teraz twoim najmniejszym zmartwieniem.

Pociągnęła go za rękę o wiele mocniej niż House się spodziewał. Nie chcąc skończyć w ramieniem wyrwanym ze stawu – choć podejrzewał, że zniszczona sukienka może go drożej kosztować – dał się pociągnąć na nogi i odprowadzić od parszywego skrzyżowania.

- Pamiętasz, co się stało? – spytała Amber, gdy tylko weszli na Witherspoon.

House potarł wolną ręką czoło. Cholernie bolała go głowa.

- Niezbyt. Szedłem do Sary Wilsona…

- Sary?

- Kot, nie pytaj. – Amber wydała bliżej nieokreślony pomruk. – I… i wylądowałem na chodniku. Patrząc po tobie, nieźle się uderzyłem. Przewiduję wstrząśnienie. Chyba się potknąłem, może źle postawiłem laskę…

- Jasne.

Amber przeciągnęła go przez Witherspoon i zaprowadziła do małej restauracji z ogródkiem piwnym. „Witherspoon Grill”, informował wielki napis nad drzwiami. Pomimo iż w środku był tylko jeden klient, nikt nie zwrócił uwagi na jego wejście. Chociaż nie, nie było to prawdą. Stojący pod najodleglejszą ścianą, otoczony chmurą dymu papierosowego mężczyzna, którego strój wyraźnie wskazywał na miłość do cudownych lat siedemdziesiątych, skinął House’owi głową.

House go nie znał.

- Jest Suri? – spytała Amber.

Facet, ku zaskoczeniu House’a, pokręcił głową. Amber prychnęła i poszła w kierunku drzwi prowadzących na zaplecze.

- Widzisz ją?

Zza zasłony dymu dało się słyszeć ochrypły od nikotyny głos:

- Jak i ty, bracie, jak i ty.

***

Jego podświadomość krążyła po dusznym pomieszczeniu na zapleczu, wybijając na udzie nerwowy rytm.

- Nie wydaje mi się, żebym znał to miejsce.

- Nie znasz – odparła natychmiast Amber. – Nikt go właściwie nie zna, wszyscy omijają z daleka. Nie mam pojęcia, jakim cudem ta knajpa jeszcze istnieje.

Kopnęła ze złością nogę drewnianego krzesła.

- Wyjaśnij mi jedno. Dlaczego tu jesteś?

- Ja? Dlaczego ja tu jestem?

- Tak! – Amber rozłożyła ręce. – Dlaczego, do cholery, nie możesz być choć raz jak normalny człowiek. Dlaczego nie masz swoich drzwi, przez które mógłbyś przejść i przestać wszystkich męczyć. Ja wcale nie chcę się tobą zajmować, w ogóle nie chcę mieć z tobą nic wspólnego. A tu proszę, wszechświat musi mnie nienawidzić, bo utknęłam jako opiekunka.

- Myślisz, że mnie się to podoba?! Przez ciebie siedziałem w psychiatryku, sądziłem, że to już się więcej nie powtórzy. Zresztą, mam to gdzieś. – Machnął ręką. – Najprawdopodobniej potrzebuję szwów, muszę się przespać. Wracam do szpitala.

Amber w mgnieniu oka stanęła przed nim, blokując mu drogę.

- Nie możesz wrócić do szpitala.

- Jestem dużym chłopcem, poradzę sobie.

- Nie, nie poradzisz. Ktoś przez ciebie przejdzie, albo nastąpi jakieś spięcie emocjonalne i bum, nie będziesz umiał wrócić.

- Że co?

Położyła mu ręce na ramionach.

- House, ty nie żyjesz.

***

Nie wszyscy mają szansę na taką śmierć, jaką by chcieli. Jaką sobie wyobrażali czy na jaką zasługują. W większości przypadków nawet nie wiesz, że czyha ona za rogiem. Kiedy wychodzisz na spacer nie myślisz o tym, że możesz spaść ze schodów i roztrzaskać sobie czaszkę. Wracając z pracy nie przychodzi ci na myśl, że remontujący balkon sąsiad może ci przypadkiem spuścić na głowę cegłówkę. A kiedy robisz najlepszemu przyjacielowi przysługę i idziesz dać zastrzyk jego kotu nie podejrzewasz nawet, że może cię przejechać rozdygotany ojciec dwudziestoletniej przedszkolanki.

Niebo i Piekło to klasyczne archetypy tego, co czeka nas po śmierci. Jednak niewielu pamięta, że pomiędzy Niebem i Piekłem jest jeszcze jedna płaszczyzna egzystencji.

- Zamknij oczy i skoncentruj się na moich dłoniach. Czujesz, jak wsadzam je w twoje? Dobrze. Ale nie otwieraj oczu. Ściśnij mocno moje dłonie, tak. Weź głęboki oddech. Skoncentruj się i nie puszczaj, pod żadnym pozorem. Trzy, dwa, jeden… Możesz otworzyć oczy.

Otworzył. Stali w doskonale mu znanej kostnicy PPTH, oświetlonej słabym, żółtawym światłem. Jak się tam znaleźli – wolał nie wnikać.

Amber puściła jego ręce i podeszła do najbliższego ze stołów.

- Zazwyczaj tego nie robię, uważam, że to nieetyczne. Poza tym, to powoduje mnóstwo problemów, szok, hiperwentylację, niemożność koncentracji… Dalsza praca jest wtedy praktycznie niemożliwa i strasznie mnie to wkurza. Ale – zrobiła minę na siłę współczującą – skoro świadomie sobie nie zdawałeś z tego wszystkiego sprawy, podejrzewam, że właśnie dlatego masz problem z pójściem dalej. Potrzebujesz, mhm, bodźca czysto wizualnego. Gotowy?

- Nie.

- To cudownie.

Amber wyciągnęła rękę i zawiesiła ją kilka centymetrów nad materiałem. Wzięła oddech, opuściła dłoń, zacisnęła ją tkaninie i pociągnęła, odsłaniając leżące pod nią ciało.

- Zgodnie z raportem policyjnym śmierć nastąpiła na miejscu zdarzenia, o 16:08 czasu wschodniego. Te półgłówki, które przyjechały z Prince Gen, nie były w stanie nic zrobić. Przykro mi. Teraz zostawiam was na chwilę, natchnij się tym widokiem i przemyśl swoją przyszłość. Niedługo wrócę.

Momentalnie znikła, zostawiając go samego. House zrobił krok do przodu i pochylił się nad swoim ciałem. Pierwszą myślą było, że na żywo wygląda gorzej niż w lustrze. Dopiero później dotarło do niego, że patrzy na swoje martwe ciało.

Drzwi kostnicy się otworzyły. House poderwał głowę i ze zdziwieniem spojrzał prosto w czekoladowe oczy najlepszego przyjaciela.

- Wilson…

Wilson musiał spostrzec odsunięty materiał, bo wzdrygnął się i szybko podszedł do stołu autopsyjnego, chwycił tkaninę, szarpnął i naciągnął na całe ciało.

- Wilson!

Nawet na niego nie spojrzał. Szybko cofnął rękę, jakby materiał go palił, i uciekł. Amber pojawiła się obok House’a bez cichego pyknięcia w chwili, gdy drzwi kostnicy się za nim zamknęły.

- I gdzie twoje drzwi?

- Najwyraźniej nie tutaj.

Zaklęła szpetnie.

- No to mamy problem.

cdn

coolness · Wysłany: Nie 16:55, 06 Mar 2011 Temat postu:

Yey, Katty, po raz kolejny muszę powiedzieć: dziękuję

Komentarz będzie krótki, wybacz, ale głowa mi pęka, idę się przespać, zanim umrę ze zmęczenia.
Kolejny rozdział, kolejny bardzo dobrze napisany rozdział powiedziałabym. Ale czego innego można spodziewać się po Tobie?

I wiesz, co jest dziwne? Ja Amber nie lubię, naprawdę nie lubię, w ogóle nie przepadam za nią, ale Twoją Amber już polubiłam. I w ogóole całość mi się strasznie, strasznie podoba i jestem strasznie ciekawa ciągu dalszego, także będę wypatrywać kontynuacji.
(Mówiłam Ci już, że lubię Twój avatar?

)

Weny, czasu (i dobranoc

),
ness

Katty B. · Wysłany: Nie 17:50, 06 Mar 2011 Temat postu:

Nessie, niezamaco.

Cieszę się, że Amber ci się podoba. Jest ona ważną częścią fabuły i zagrzeje w fiku miejsca przez dłuuugi czas. Jej doświadczenie na polu, o którym House nic nie wie, będzie dla naszego kochanego diagnosty bezcenne. No i Amber ma ciekawych znajomych. Suri w szczególności zasługuje na uwagę.

I dziękuję, awek wygrzebany gdzieś w odmętach LJa.

Anai · Wysłany: Nie 20:35, 06 Mar 2011 Temat postu:

Łał.

Tego się nie spodziewałam.

Więc jednak House jest martwy. Jak na kogoś, kto nigdy nie wierzył w życie pozagrobowe, szybko to zaakceptował. Myślałam, ze raczej uzna to za kolejną halucynację.

House i Amber nieźle się dobrali. Powiedziałabym, ze się pozabijają, gdyby nie to, że już są martwi.

Katty B. · Wysłany: Nie 20:43, 06 Mar 2011 Temat postu:

Anai, dziękuję. Na razie House jedzie na drenalinie - czy też ektoplazmowej wersji tejże - ale naprawdę dotrze to do niego w czasie pogrzebu. Khem, kehm.

A potem będzie gorzej, bo jak przekonać świat, że wciąż tu jesteś, skoro nie żyjesz?

Amber jest ważna dla podróży House'a z rozdziału pierwszego do epilogu. Podobnie jak Suri i jeszcze jedna osoba, której imienia nie zdradzę (ale możesz zgadywać), będą stanowić life support House'a w czasie jego zmagań ze śmiercią. A Amber będzie przez jakiś czas występować w bardzo ciekawej roli, której nazwa zaczyna się na "n" i nie jest to "nauczyciel".

Poza tym, House uznawał to za halucynację. Przez większość rozdziału mówi o Amber per "podświadomość".

No i pozostaje pytanie - jakie drzwi?

Anai · Wysłany: Nie 21:02, 06 Mar 2011 Temat postu:

Richie117 · Wysłany: Pon 7:58, 07 Mar 2011 Temat postu:

No, wreszcie udało mi się dotrzeć do tego tematu i zostać tu na tyle długo, żeby napisać komentarz

Przechodząc zatem do rzeczy (może lepiej opuść tę część - niektóre uwagi są taaakie niestosowne

)...

sterta niewypranych ciuchów, niewyniesione śmieci (przeproś ją ode mnie, dobrze?)
z niewyjaśnionych przyczyn pomyślałam, że "ją" odnosi się do sterty ciuchów

(jak sprzedasz gitarę, przyjdę po ciebie)
mmmmm... zabrzmiało jak niecna obietnica

Był to dzień wczesnej wiosny, która przygania ze sobą pierwsze ptaki - zawsze najpiękniej śpiewające
do kogo można zgłaszać reklamacje, jeśli ptaki za oknem tylko drą dzioby i robią hałas?

Kiedy wychodzisz na spacer nie myślisz o tym, że możesz spaść ze schodów i roztrzaskać sobie czaszkę.
ja myślę. Czy coś ze mną nie tak(tzn oprócz tego, o czym już wiem) ?

A idąc dalej...

YAY!!!

Myślałam, że moje przypuszczenia po ankietce są zbyt piękne, żeby mogły być prawdziwe. Ale jednak taaak!

piszesz fika na kształt DLM

(dzio - czy ktoś jeszcze pamięta dzio? - byłaby niepocieszona, bo sama chciała skrobnąć coś w ten deseń

)

Ładny team zrobiłaś z Amber i House'a. Mam nadzieję, że nie tylko on od niej, ale również ona od niego czegoś się nauczy o życiu po śmierci.
Wilson pojawił się na krótko, a i tak zdążył złamać mi serce

Poor on! Pewnie tego nie zrobisz, ale muszę powiedzieć, że z przyjemnością poczytałabym o tym, jak obwinia Cuddy o śmierć House'a - w końcu jest specjalistą od szukania winnych nie tam, gdzie trzeba, a przecież gdyby nie ta przeklęta sukienka, to House'owi nic by się nie stało.

Teraz mam kłopot, bo moja wena - ujrzawszy Twój talent - schowała się pod łóżko i nie chce wyjść, a jest mi pilnie potrzebna. Jak mam ją wyciągnąć???

Natchnienia i czasu na pisanie!

PS. poprawiłam literówki (sztuk 2). 'Hope you don't mind

PPS. dziękuję za dedyk

***

Alumfelga · Wysłany: Pon 17:49, 07 Mar 2011 Temat postu:

Zapowiada się świetny fik. Lubię takie klimaty, "utknięcia" pomiędzy życiem a śmiercią, a taki temat z Housem i Amber daje mnóstwo możliwości. Amber ze swoją zaradnością i sarkazmem wydaje się stworzona na kogoś w rodzaju pośrednika, a coś mi się zdaje, że House będzie nietypowym i trudnym przypadkiem.

Początek świetny, zagadkowy, ale piękny wstęp.
Amber ma jak zwykle mocne wejście

Uświadomienie House'a wykonane, ale co dalej? Kiedy skończą się "procedury", a zacznie improwizacja? Jak mówiłam, zapowiada się bardzo ciekawie.

Rany, facet miał wypadek, a martwi się wyłącznie tym, że zniszczył kobiecie sukienkę. Zgłasza się trzecia sądząca, że Cuddy naprawdę obeszłaby bardziej kiecka niż House. (Na szczęście wciąż mówi do niego "House". Jak zacznie mówić "Greg", przestaję oglądać serial. Greg jest zarezerwowany dla Stacy!)

Czekam z niecierpliwością na ciąg dalszy. Weny (lub wena, czy cokolwiek Cię tam nachodzi) życzę!

Anai · Wysłany: Pon 18:18, 07 Mar 2011 Temat postu:

Amu · Wysłany: Pon 18:43, 07 Mar 2011 Temat postu:

Ołł.. To mnie zaskoczyłaś

Podoba mi się.

Sorry.. Dziś nie myślę, więc nie napiszę nic twórczego.. ; > Tylko tyle : Jest świetne

Richie117 · Wysłany: Wto 3:01, 08 Mar 2011 Temat postu:

Anai · Wysłany: Wto 15:22, 08 Mar 2011 Temat postu:

Alumfelga · Wysłany: Wto 18:25, 08 Mar 2011 Temat postu:

Katty B. · Wysłany: Wto 21:50, 08 Mar 2011 Temat postu:

Dziękuję za komentarze! One są dla mojego Wena jak wizja Hilsonowego romansu dla was - niezbędne do życia!

***

Czerwono-Zielona · Wysłany: Śro 0:43, 09 Mar 2011 Temat postu:

Piękny wstęp, Katty. A potem wodziłaś mnie za nos gdzie tylko chciałaś

House żyje - ma halucynacje - nie, jednak nie żyje! Ach, cudo. Mam słabość do zdarzeń dziejących się na granicy realności. A do tego tandem House+Amber oraz rozważania o życiu i śmierci...

A Wilson nad ciałem House'a rozerwał mi serce.

Kiedyś śniło mi się coś podobnego... Śniło mi się, że umarłam i pozostałam na Ziemi, ale nikt mnie nie widzial ani nie słyszał... To był długi i bardzo realistyczny sen, a przez to szalenie przerażający i męczący... Na szczeście House ma Amber i tych wszystkich pozostałych "przewodników" - nomen-omen - duchowych...

A kim jest Amber? Na "n"...? Mnie też przychodzi do głowy jedynie "niania"

Richie117 · Wysłany: Śro 5:20, 09 Mar 2011 Temat postu:

Anai · Wysłany: Śro 9:35, 09 Mar 2011 Temat postu: