Przepraszam [M, Z]

Em.

Kategoria: friendship

Zweryfikowane przez Em.

Wpadłam na to dzisiaj rano. Chciałabym was nie rozczarować. Ale kto wie...?

Przepraszam.

To był dzień jak jeden z wielu. Wypełniony rozpaczą, samotnością i poczuciem winy. Zgubił rachubę takich dni. Po prostu trwały. Czasem wydawało mu się, że zawsze tak było i zawsze będzie.

Nauczył się ignorować samotność już dawno. Nawet jadanie lunchów dało się jakoś ominąć, kradnąc jedzenie komuś, z kim chciało się spędzić czas. Ale teraz nie miał już komu zabierać lunchu. Nie miał z kim porozmawiać, nie miał u kogo szukać współczucia. Był nikim.

W końcu naprawdę zrozumiał, co to znaczy poczucie winy. Wolałby, żeby to uczucie nigdy nie przyszło. Wilson karał go milczeniem każdego dnia, gdy przypadkiem spotkali się na korytarzu, albo widział go gdzieś w oddali.

To był dzień jak jeden z wielu. Siedział nocą w swoim pustym gabinecie próbując zrozumieć, czemu tak się stało. Jeśli gdzieś istniał jakiś pieprzony bóg, to miał cholernie kiepskie poczucie humoru, pomyślał House. Jedyne, czego pragnął, to normalności. Ale wiedział, że to już nie wróci. Był jak naznaczony, omijany przez wszystkich ludzi. Nic go to nie obchodziło. Chciał tylko zobaczyć spokój w tych banalnie brązowych oczach. Oczach najważniejszego człowieka w jego życiu.

Sam nie wiedział, jak znalazł się na „ich“ balkonie. Wdychał ciepłe, letnie powietrze, starając się na chwilę zapomnieć. Zamyślony spojrzał w dół, jakby zastanawiał się, czy to coś zmieni. Niepewnie usiadł na barierce, przerzucając nogi na drugą stronę. Spojrzał w dół ostatni raz. Chciał tylko końca.

Czuł zapach suchej ziemi i krwi. Swojej krwi. Przepraszam – napisał z trudem palcem na piasku. W końcu poczuł spokój. Wiedział, że gdy Wilson się dowie, znienawidzi go jeszcze bardziej, ale teraz nie miało to znaczenia. To był już koniec, pomyślał, a ta myśl sprawiła, że do oczu napłynęły mu łzy. Łzy szczęścia.

Otoczyli go ludzie, brutalnie próbując zburzyć jego spokój. Ktoś go podniósł, ktoś inny zadeptał jego przeprosiny napisane palcem na ziemi. To nic dla niego nie znaczyło.

- Nie zostawiaj mnie – usłyszał tuż obok zrozpaczony głos eks-przyjaciela. Powoli zamknął oczy. Wiedział, że to mu się tylko wydawało.

Brzemię, pod którym się ugiął.

*Madziula*

smutne....

Lolok

Em. pięknie napisane,
ale to jest okropnie smutne...

Gość

Króciutkie i bardzo smutne...

Jeśli gdzieś istniał jakiś pieprzony bóg, to miał cholernie kiepskie poczucie humoru, pomyślał House. Jedyne, czego pragnął, to normalności.

Narenika

Richie117

ojć...

aż mam ochotę napisać sequela, w którym House'a ratują i potem już tylko lukrowana Era...

Przywrócony_id:(1243)

Jezus Maria Em., jak mogłaś?
Mam łzy w oczach, szczególnie po ostatnich zdaniach, "nie zostawiaj mnie" etc

cudowne, naprawdę czekam na więcej tego typu rzeczy!

Richie117

evay, masochistko...

Narenika

Jestem nieczuła... dzisiaj...

Przywrócony_id:(1243)

masochistka - tak, jestem
czytałam Kontrakt i inne

ale chodziło mi o "inne tego typu rzeczy" w sensie - taki wspaniały styl i tak dalej! *_*

Richie117

a, no to całe szczście, evay, że miałaś na myśli styl...
To ja się pod tym również podpisuję

Tylko żeby było mało takich smutów...

Em.

evay, a ja myślałam, że mam znowu zabić House'a

. Nigdy nie wiem, o co chodzi ludziom, kiedy piszą, że mam fajny styl, ale co tam

. Fajnie, że się wam podoba, nawet jeśli ty, Narenika się nie zgadzasz z samobójstwem

.

motylek

taki tajemniczy , nadaje klimatu . podoba mi sie

Cooba

Poziomka

Jak tak można...

:smt010 Jest mi teraz bardzo, bardzo smutno...
"Nie zostawiaj mnie" wycisnęło mi łzy z oczu. :smt089

andzelika

Chciał tylko zobaczyć spokój w tych banalnie brązowych oczach. Oczach najważniejszego człowieka w jego życiu. -śliczny fragment.
Smutny aczkolwiek bardzo wciągający fik

HannahLove

Bardzo ładne, takie wzruszające

Ślicznie!

Cudna :D

Wchodzę na Horum, poczytać coś wesołego i trafiam na supersmutną, cudnie napisaną miniaturke. Ile ja łez przez te fiki wyleje.

Kasiek

chyba ostatnio mam jakąś potrzebę smutnych ficków....