Prosta historia

Lady Makbeth

Kategoria: love

zweryfikowane przez Lady Makbeth

Czyli mnie

Moje pierwsze dzieło własne. To na razie początek, zobaczymy, czy się spodoba

Nad reitingiem jeszcze się zastanowię

Rozdział 1

Noc była piękna. Gregory House zatrzymał się i spojrzał w górę, po czym przewertował wszystkie swoje wyobrażenia na temat tak zwanych „pięknych nocy” z gatunku komedia romantyczna/melodramat.

A więc, gwiazdy – są, przyjemny powiew ciepłego wietrzyku na twarzy – jest, śpiew ptaków – a jakże. Po tych pobieżnych astrologiczno – ornitologicznych oględzinach przyrody New Jersey stwierdził, iż noc faktycznie była piękna. I późna. Kiedy wyślizgnął się z domu i stukając laską ruszył w nieznane, dochodziła pierwsza.

Wszyscy porządni obywatele powinni już spać. Co do tych mniej porządnych, cóż miał nadzieję żadnego nie spotkać. Chociaż dzielnica, w której znajdowało się jego mieszkanie normalnie uchodziła za spokojną, to zawsze lepiej mieć się na baczności.

Z łóżka wygonił go ból nogi. Normalnie w takiej sytuacji, a ostatnio zdarzała się ona nawet rzadko, leżałby dalej w wygodnej pościeli, przyglądając się młodszemu mężczyźnie, śpiącemu smacznie obok.

Lecz tym razem do bólu doszedł również ten dziwny, melancholijny nastrój. W głowie kłębiło mu się tyle myśli, więc stwierdził, że miast wałęsać się w kółko po mieszkaniu, narażając tym samym pochrapującego sobie w najlepsze Jimmiego na przebudzenie, wyprowadzi nogę wraz z laską i kłębem myśli na krótki spacer na świeżym powietrzu.

Wilsona zmorzyła dzisiaj wyjątkowo parszywa papierkowa robota. W domu był dopiero o jedenastej wieczorem i niemal od razu położył się spać, a House totalnie znudzony brakiem ciekawych programów w TV, poszedł w jego ślady niedługo później.

Teraz, kiedy miał pewność, że jego towarzysz nie obudzi się póki sen nie zostanie przerwany przez niemiłosierny dźwięk budzika, wciągnął na siebie dżinsy i koszulkę, po czym chwytając swą laskę, jak najciszej wyszedł z sypialni. Następnie chyłkiem przekradł się przez salon i pamiętając, by cicho zamknąć za sobą drzwi, wyszedł na ulicę.

Nogi (z pomocą laski) praktycznie same go niosły. Jak się później zorientował, doniosły go do pobliskiego parku. Prawe udo nadal pulsowało tępo. Przystanął przy małym, położonym wśród drzew stawku.

Pomyślał o sobie i o Wilsonie. To już ponad rok, do kiedy brązowooki onkolog postanowił znowu u niego zamieszkać, tym razem w charakterze chłopaka i życiowego partnera.

Kiedyś, jeszcze na studiach, jeden z wykładowców Grega (zdaje się ten od anatomii) zwykł mawiać, iż ludzki los nieustannie gra z nami w pokera. Dla House’a z pewnością nie był to poker, tylko partia Czarnego Piotrusia, rozgrywana po pijaku, znaczonymi kartami i na dodatek w kompletnych ciemnościach. Tak czy siak, zawsze komuś dostawała się zła karta.

Ale on miał dziwne wrażenie, że od jakiegoś czasu jego samego Piotruś omija. Dokładnie od momentu, kiedy po raz pierwszy udało mu się zaciągnąć Wilsona na randkę. Lecz tak naprawdę zaczęło się wcześniej.
Żaden z nich z początku niczego nie dostrzegał. To wszystko było tak naturalne, że nie widzieli w tym nic dziwnego, na przykład tych ich, coraz to częstszych spacerków ramię w ramię i niewinnym flircie przy kradzionych kanapkach. A jak pewnego wieczoru w mieszkaniu House’a, podczas maratonu Gwiezdnych Wojen, Wilson oparł, jakby od niechcenia, głowę na ramieniu kolegi, ten nawet nie zareagował, tylko tak zmienił pozycję, aby Jimmy mógł przysunąć się bliżej.

Naturalnie, to, czego oni sami zdawali się nie dostrzegać, nie uleciało uwadze całej reszcie.

I tak, pewnego dnia, stojąc razem w windzie, rozmawiali o aktualnym pacjencie House’a. Oprócz nich była tam tylko grupka wyjątkowo rozgadanych pielęgniarek (typ, którego House nie znosi najbardziej; długie nogi, blond włosy, zero intelektu), „fanek” doktora Wilsona, który ostatnimi czasy jeszcze mocniej preferował towarzystwo diagnosty. Dziewczyny pogdakiwały sobie w najlepsze, a on sam myślał, że popełni morderstwo z użyciem tępego narzędzia (naturalnie mówiąc o narzędziu, miał na myśli laskę, nie pielęgniarkę), jeśli zaraz nie przestaną trajkotać. W dodatku co rusz puszczały im (a dokładnie Jimmiemu) słodkie uśmieszki, chichocząc przy tym niczym banda wielbicielek Zacka Efrona.

Drzwi windy otworzyły się i ferma lalek Barbie ruszyła do wyjścia. Lecz, gdy wysypały się już na korytarz, jedna z nich (według House’a ta najbardziej podobna do Barbie) odwróciła się jeszcze i pomachała Wilsonowi ręką, uśmiechając się słodko, po czym diagnosta zauważył, że zanim drzwi od windy się zamknęły, rzuciła mu wyzywające spojrzenie.

Pierwsza zasada doktora House’a brzmiała: „Zawsze zachowuj kamienną twarz”, jednak gdyby przypadkiem w windzie zjawił się jakiś telepata, z pewnością natychmiast uciekłby przerażony, gdyż w umyśle Gregorego szalało właśnie wściekłe tsunami obelg we wszystkich, znanych mu językach.

Nigdy nie lubił, gdy jakiś wredny babisz on próbował zarzucić na Jimmiego haka, ale tej dziewczynie akurat najchętniej z miejsca pogruchotałby wszystkie kości.

Wściekł się jeszcze bardziej, kiedy zobaczył, jak jego przyjaciel odwzajemnia uśmiech, rumieniąc się przy tym łagodnie. No cóż, pomyślał po chwili, starając się uspokoić, przecież to w końcu James Wilson – marzenie każdej samotnej (i nie tylko) kobiety pracującej w tym szpitalu.

Tylko dlaczego nagle on zaczął się tak tym przejmować? I właśnie wtedy do niego dotarło. „Nie ma co, stary, zależy ci na nim i dobrze o tym wiesz. Ty też należysz do klubu wielbicielek Jamesa Wilsona”. Przez chwilę wyobraził sobie siebie samego, podskakującego jak na koncercie w różowej koszulce z napisem „Kocham Jimmiego” i zachichotał w duchu. No tak, ale co dalej? Chyba nie zacznie się za nim uganiać, jak ta banda czarownic z IQ głowonoga.

Nie, wystarczy, że troszkę poczeka, może sam onkolog da mu jakiś konkretny znak.

TBC (jak "natchnienie" pozwoli

)

Pino

Hm. Też wyobraziłam sobie House'a podskakującego jak na koncercie w różowej koszulce z napisem „Kocham Jimmiego”. I tez zachichotałam... xD

Oby 'natchnienie' pozwoliło ^^

Any

O. Ojej. Kogo ja tu widzę? Napisałaś ficzka! Nareszcie!
Lecę czytać

Normalnie w takiej sytuacji, a ostatnio zdarzała się ona nawet rzadko, leżałby dalej w wygodnej pościeli, przyglądając się młodszemu mężczyźnie, śpiącemu smacznie obok.
Bo czy może być coś przyjemniejszego niż przyglądanie się śpiącemu Jimmy'emu?

(to pytanie retoryczne)

Następnie chyłkiem przekradł się przez salon i pamiętając, by cicho zamknąć za sobą drzwi, wyszedł na ulicę.
House pamiętał, by nie trzasnąć drzwiami? Czyli musi kochać Wilsona ponad wszystko!

A jak pewnego wieczoru w mieszkaniu House’a, podczas maratonu Gwiezdnych Wojen, Wilson oparł, jakby od niechcenia, głowę na ramieniu kolegi (...)
Podczas Gwiezdnych Wojen!

To nic dziwnego, że oparł, na pewno zasnął z nudów

No cóż, pomyślał po chwili, starając się uspokoić, przecież to w końcu James Wilson – marzenie każdej samotnej (i nie tylko) kobiety pracującej w tym szpitalu.
Hej, hej, nieprawda, nie tylko pracującej w ich szpitalu!! Wszyscy wiedzą, że jest też moim marzeniem, a mi do pracownika PPTH daleko

Przy różowej koszulce wymiękłam. ciekawe tylko, jak House miałby skakać...

No ale mniejsza.

Fajnie, naprawdę świetnie się zaczyna, już czekam na ciąg dalszy

Pozdrawiam serdecznie
any.

vicodin_addict

Aaaa przeczytałam i jestem szczęśliwa.
Ładnie piszesz, wplatasz po prostu rozbrajający humor, jest cudownie.
Zaczyna się naprawdę ciekawie, mam nadzieję, że rozwinięcie będzie.

House w różowej koszulce "Kocham Jimmy'ego". Ja chcę takiego House'ia, pweez. Pweezpweezpweez! x3

Pozdrawiam i dużo Wena życzę.

ceone

haha o ja bardzo zabawny ficzek xDD

*Madziula*

super

„Nie ma co, stary, zależy ci na nim i dobrze o tym wiesz. Ty też należysz do klubu wielbicielek Jamesa Wilsona”. Przez chwilę wyobraził sobie siebie samego, podskakującego jak na koncercie w różowej koszulce z napisem „Kocham Jimmiego” i zachichotał w duchu.

Foxglove

Lady! To jest BOSKIE! Od razu wyobraziłam sobie House'a z lekko przyciasnej koszulce z napisem "Kochamn Jimmy'ego" i normalnie moja twarz przypomina teraz wielkiego banana XD Czysta, żywa rewelacja.
Podoba mi się, jak lekko prowadzisz opisy i to wszystko wydaje się takie pasujące do siebie. Wena ma wrócić, bo ja chcę kolejną dawkę tego cudeńka

Lady Makbeth

O matko, dzięki, nie wiedziałam, że tak się spodoba

Następną część postaram się zamieścić jeszcze w tym tygodniu

A wena mi potrzebna, bo ficzek jeszcze nieukończony.

Co do różowej koszulki, to wymyśliłam ją dopiero podczas przepisywania, po prostu nagle mnie taka dziwna wizja naszła

Katty B.

Błędy są. Całkiem sporo, prawdę mówiąc.

motylek

TERAZ opowieść o tym jak to House dąży do stworzenia związku z Wilsonem

Foxglove

Błędy rzecz do naprawienia i na pewno nie niszcząca uroku ficka. Wszystko da się poprawić i będzie jeszcze bardziej cacy

Katty, nie bądźmy czepialscy. Wszystko można załatwić bez zbędnich "borów" i "matek borskich". Jest pewna różnica między pomocą w pisaniu, a zwykłym czepialstwem.

Katty B.

Wiem, przepraszam. Nie powinnam była, wiem. Ale zespół stresu przedegzaminowego mnie zaraz wykończy psychicznie i z tegoż powodu strasznie drażliwa się zrobiłam.

Jeszcze raz przepraszam. To nie było z mojej strony czepialstwo.

eletariel

To wiedz Katty, że cię wspieramy:) Wielu z nas przechodzi przez cos podobnego, więc domyślam sie, przez co przechodzisz.
A tak apropos błędów, już chyba wiem co dokładnie oznacza twój nick: Katty B. - bo beta

A ficzek...czekam, czekam na więcej, bo pomysł mi się b. podoba.

Este

Fik zapowiada się bardzo obiecująco

Już się nie mogę doczekać na kolejny krok House'a. Ciekawe co wymyśli, by zdobyć Wilsona?

Lady Makbeth

Ja was wszystkich doskonale rozumiem, wprawdzie nie studiuję (niestety

), ale za to świetnie jeszcze pamiętam moje zmagania z maturą

Katty, co do twojej rady, abym znalazła sobie betę, to masz rację. Potrzebuje kogoś, kto by mi ten tekst sprawdzał, więc następny rozdział wstawię, jak znajdę betę

Lady Makbeth

Znalezienie bety poszło mi szybciej, niż myślałam

A to oznacza kolejną część

Mam nadzieję, że tym razem błędów jest mniej

Z serdecznymi podziękowaniami dla Richie117, jesteś wielka

No i z góry dziękuje też Katty B., bo zwraca uwagę na moje błędy

No to lecimy z tym koksem

Rozdział 2

Greg czekał cierpliwie. Rzeczywiście, znak, i to bardzo wyraźny, objawił się jakiś tydzień później podczas przerwy na lunch.

Obaj lekarze siedzieli przy stoliku w stołówce, House jak zwykle wcinając kanapkę, która dziwnym trafem wcześniej znajdowała się na talerzu Wilsona. Flirtowali sobie w najlepsze, kiedy to znikąd zjawiła się przy nich młoda pielęgniarka. House od razu rozpoznał wredną Barbie z windy, tę samą, która szczerzyła wtedy kły do Wilsona.

Już miał rzucić jej na powitanie wyjątkowo zgryźliwy komentarz, lecz Barbie, nawet nie zaszczyciwszy go spojrzeniem, bezceremonialnie nachyliła się nad Wilsonem i szepnęła mu coś do ucha, a ten momentalnie poczerwieniał.

W diagnoście krew się zagotowała. Ta dziewucha naprawdę za wiele sobie pozwala! Oczami wyobraźni ujrzał, jak - nie zważając na swą nogę - wywleka wiedźmę za kudły z sali, po czym związaną i zakneblowaną wsadza do pudła zaadresowanego: „Biegun Północny”, a Jimmy z uwielbieniem rzuca mu się na szyję wołając: „Greg, mój bohaterze, kocham cię!”

Ledwo się opanował, żeby tego nie zrobić, ale ona już się wyprostowała. Zdziwił się bardzo, gdy na odchodnym (był tego pewien) mrugnęła do niego porozumiewawczo.

O co mogło jej, u diabła, chodzić? Przez dobrych parę godzin próbował wyciągnąć od Jamesa, co takiego powiedziała mu Barbie. Udało się dopiero wieczorem, kiedy to siedzieli sobie we dwójkę na kanapie w mieszkaniu Grega, oglądając jakiś głupi film.

- To powiesz mi wreszcie? – spytał niby od niechcenia House.

Wilson spojrzał na niego zdziwiony.

- O czym mam ci powiedzieć?

Diagnosta przewrócił oczami, lekko zirytowany.

- No, ta blond pielęgniarka dziś, podczas lunchu. Chyba mi nie powiesz, że chciała cię tylko powąchać.

- O. – Wilson znów się zarumienił. – Nic, naprawdę nic szczególnego.

Zarumienił się jeszcze bardziej i wziął kolejny łyk piwa. „O nie, Jimmy, tak łatwo to mnie nie zbędziesz.”

- Jimmy – powiedział głośno – znamy się dostatecznie długo i potrafię poznać, kiedy kłamiesz, więc może przestaniesz się rumienić niczym zakonnica przy stoisku z filmami dla dorosłych i, z łaski swojej, powiesz mi wreszcie, co, do cholery, ta cizia ci powiedziała!

House uznał, że może ciut za ostro naciskał na drugiego mężczyznę, ale w gruncie rzeczy, to poskutkowało, bo Wilson powiedział cicho:

- No... Powiedziała, że skoro ja i ty ze sobą nie chodzimy, to ona chętnie spotkałaby się ze mną na kolacji…

Biedny Jimmy sprawiał wrażenie, jakby miał się zaraz zapaść pod dywan. Zdaniem House’a wyglądał uroczo.

I wtedy też House doszedł do wniosku, iż oto pojawił się znak, na który czekał. Może ta Barbie nie była nawet taka zła. Stwierdził więc żartobliwie, starając się, by nie zabrzmiało to poważnie:

- To pewnie nieźle by się zdziwiła, gdybym to ja zaprosił cię pierwszy, nie, Jimmy?

- Bardzo chętnie – wypalił nagle Wilson.

House musiał przyznać, że wtedy nieco go zatkało. Nie spodziewał się, że przyjaciel jednak potraktuje to poważnie. No cóż, skoro los dał mu taka szansę.

- Naprawdę chcesz iść ze mną na randkę, Jimmy? – House wbił oczy w Wilsona zachęcająco. Sam zawsze uważał je za swój największy atut. „Oh, Gregory, jakie ty masz piękne, błękitne oczy, no doprawdy!” – Zwykły mawiać koleżanki jego mamy, gdy był jeszcze mały. I poniekąd miały rację, jedno spojrzenie i onkolog już był jego.

- No... tak... – bąknął, a diagnosta wyszczerzył zęby w uśmiechu. Czuł się niczym Chingis-Han po podbiciu kolejnej wioski.

- To świetnie – stwierdził, nadal się uśmiechając. – Piątek, siódma wieczór, co ty na to? Naturalnie jedziemy twoim wozem. Aha, no i ty płacisz.

Powiedział to tak, jakby było to najbardziej oczywistą rzeczą na świecie. Wilson zamrugał.

- Ale, dlaczego znowu muszę... – zaprotestował, lecz House nawet nie dał mu dokończyć.

- Bo to ty tu jesteś gentlemanem Wilson – stwierdził, po czym dodał: – A zresztą, czy wyobrażasz sobie mnie, płacącego za jedzenie? No, powiedz, Jimmy!

Jimmy nic nie powiedział, czyli można było dyskusję uznać za skończoną.

Przez resztę wieczoru żaden już się nie odezwał, a Greg wiedział, jak od piątkowego wieczoru wszystko się zmieni. O ile już się nie zmieniło.

TBC

motylek

Myśle,że ta Blond zmówiła się z Wilsonem aby pobudzić House do działania

Pino

Oby Jimmy się zbuntował. Może House raz w życiu zapłaci rachunek za jedzenie - wypadałoby. W końcu to on zaprosił Wilsona xD

Katty B.

Sukebe

*Madziula*

super

strasznie mi się podoba

bardzo milutka przerwa w trakcie nauki

Richie117

Chętnie rozpłynęłabym się w zachwycie nad obiema częściami, ale czas goni (omfg, znów zrobiło się tak późno

), a chciałam jeszcze poprawić i wrzucić Gimme, więc rozpływanie zostawię innym

Lady M., to sama przyjemność betować love!Hilsonka, więc to JA powinnam dziękować TOBIE

i ogłaszam przy świadkach, że mocno 3mam kciuki za powrót wena, bo nie mogę się już doczekać sama-wiesz-na-co

(

damn... pewnie wszyscy inni też już wiedzą

)

***

Katty B.

Lady Makbeth

Delirium

Jeśli chodzi o rozbrajające opisy, przewodzisz

no i bardzo spodobał mi się pomysł pielęgniarki rzucającej wyzwanie House'owi, komu uda się umówić z Wilsonem

Ogółem, scena z windą wygrywa wszelkie konkursy!

Pisz dalej i nie bój się o zejście z poziomu. To skutecznie odstrasza Wena (wiem po sobie), a nikt z nas tego tu nie chce...

Ja też sprawdziłam, Katty. Nie, żebym Ci nie wierzyła, po prostu nie dawało mi to spokoju. Według słowników języka polskiego obie formy są poprawne