Powrotny fic Koto: "House is House."

Revy Koto-san

Kategoria: love

Zweryfikowane przez -Revy Koto-san-
Po dłuższej przerwie - wracam do gry. Tytuł nawiązuje do "Table is a table" z 6x10. Owszem, moje kochane, oto moja fikcja, zawierająca niestety spoilery odcinka "Wilson"

Mru. Muszę to powiedzieć - odzyskuję wiarę.

I kocham was.

Wybaczcie, że nie kontynuuję tworów. Niedługo znajdę na to siłę, obiecuję.

Part 1: Wszystkiemu winna farba.

- Stawiasz drobne kroki.. James - powtórzył genialny diagnosta, przesiewając pomiędzy palcami swe krótkie włosy. Siedzieli obok siebie, wpatrzeni w kominek, a także w lśniący, czarny ekran telewizora. Plazmy, wielkiej, drogiej i, co chyba liczy się najbardziej, najfajniejszej, jaką House w życiu widział. Wokół nich walały się kartony, ogień oświetlał cały pokój, dopełniając atmosfery zwycięstwa. Na świeżo rozpakowanym stole, zakupionym przez Wilson'a pod wpływem impulsu dwa dni temu, stały kieliszki oraz szklana butelka, której zawartość lśniła rubinem. Zmrużone, błękitne ślepia Greg'a jaśniały karmazynem, ilekroć spoglądał w jej stronę. Zniekształcone, lśniące odbicie pokoju w jego tęczówkach przykuło uwagę Wilson'a, siedzącego przy nim z tryumfalnym uśmieszkiem. Uniósł kieliszek, kąciki jego ust uniosły się jeszcze wyżej.
- A wszystko to dzięki tobie - zaśmiał się pod nosem, kręcąc głową. - Jak mogłem tak się mylić?
Teraz to głowa diagnosty wykonała kilka niepełnych obrotów.
- Nie każdy debil jest skończony od początku. Ludzie się zmieniają.. czasami. Dla przykładu.. - tu wskazał na siebie, uderzając się pięścią w pierś, okrytą szaroniebieską koszulą. Wpatrywał się w przyjaciela, nie powstrzymując uśmiechu, cisnącego się na usta. Wilson był jak nowonarodzony. Ciekawe.. Od kiedy to przeprowadzka równa się zmartwychwstaniu? Greg zachichotał pod nosem. Kręcąc głową, wyszeptał do siebie:
- Rany, jak dobrze, że wszystko się udało.
House nie przyznałby się do tego nigdy, ale skrycie przerażała go operacja jego przyjaciela. Bał się, bo to Wilson był jedynym, który w pełni go akceptował. Miał swój zespół, który, poza Foreman'em, darzył go swego rodzaju sympatią, ale tylko onkolog potrafił zrozumieć, czy raczej może zaakceptować, to, co działo się w Greg'owej głowie. I dlatego właśnie, w ten czy inny sposób, diagnosta kochał go nieśmiałą, chorą miłością. Jak brata. Albo rybkę. Nieważne zresztą, grunt, że czuł to szalone uczucie, przygniatające serce ciepłym ciężarem. Uśmiechnął się pod nosem i sięgnął za kanapę, wydobywając sporą torbę, której zawartości nie sposób było dojrzeć. Wilson uniósł dłonie, patrząc na przyjaciela z niekłamanym rozbawieniem.
- Jeśli to tanie wino, to odmawiam. Starczy nam jedno, porządne - zaśmiał się lekko, obserwując błękitnookiego mężczyznę. Ciekaw był, co też za chwilę go czeka. Prawdę mówiąc, nie miałby nic przeciwko tym kilku winom, jednak wypadało się podrażnić. Ku jego zaskoczeniu jednak, House wydobył puszki farby w kolorach tęczy i ustawił je na stole. Zestawił z niego szklaną butelkę i kieliszki. Po podłodze walały się gazety, więc nie kłopotał się szukaniem czegoś więcej dla ochrony podłogi.
- House.. Co ty wyrabiasz? - rzucił James z nieśmiałym uśmiechem. Diagnosta posłał mu szelmowski smajl.
- Stół jest stołem i nic go nie zmieni, prawda? Sam tak powiedziałeś.
James kiwnął głową.
- Idźmy dalej. Sam powiedziałem ci, że można zmienić jego kolory, jeśli tylko ma się odwagę. A to nad twoją odwagą chcemy popracować.
Kolejne kiwnięcie brązowowłosego łebka.
- A więc.. potraktuj to jak kolejny mały krok ku zwycięstwu - zakończył House z tryumfalnym uśmieszkiem błąkającym się na ustach. Onkolog zaś chwilę trawił ową rewelację, by uśmiechnąć się szeroko i przysiąść bliżej diagnosty. Sięgnął po pędzel i przejrzał puszki. Greg obserwował go, rozbawiony. Ten zaś uniósł czekoladowe ślepka i rzucił:
- Coś nie tak? - z filuternym błyskiem tęczówek. House pokręcił głową ze śmiechem.
- Nie. Po prostu dziwię się, jak działa twój umysł. To jedna z nielicznych tajemnic, jakie kryje przede mną życie.
Tym razem to Wilson pokręcił głową, tłumiąc chichot. Musiał to przyznać - usłyszeć coś takiego od wielkiego Greg'a House'a to było przeżycie. I niesamowity komplement. Albo wręcz przeciwnie. Wciąż powoli kręcąc głową, otworzył puszkę barwy jaskrawej zieleni. Po pokoju rozniósł się zapach farby, a obaj lekarze równocześnie pokiwali głowami z nieskrywaną satysfakcją. Ich spojrzenia się spotkały, a potem Wilson sięgnął po pędzel. Delikatnie, niemal pieszczotliwie, przejechał nim po drewnianej fakturze mebla. Każde kolejne pociągnięcie nabierało mocy, po chwili zaczął bawić się w mieszanie kolorów, powstawały wzory, przejaśnienia i ciemne chmury. Bezsensowne zawijasy i lekkie, szczegółowe schematy. Co jakiś czas zmieniał kolor, czy wielkość pędzla. Zawsze, gdy to robił, napotykał wzrok House'a. Diagnosta wpatrywał się w jaśniejącą twarz przyjaciela.
Stół był skończony. Nie przypominał już ani trochę tego nudnego, brązowego mebelka, który James wybrał naprędce w sklepie. Tak samo zmienił się sam onkolog - włosy opadały mu na czoło gęstą falą, tu i ówdzie zaś miał plamy farby. Greg westchnął, ale nagle.. zaatakował go pędzel pokryty jaskrawym odcieniem fioletu. Nie zdążył się uchylić, logicznym więc było, że oberwał. Zaśmiał się, kręcąc głową kolejny już raz tego wieczoru. Pochylił się, sięgając po farbę..
Dłuższą chwilę mocowali się, mażąc jeden drugiego kolorowymi esami-floresami. Zdarzyło się jednak tak, że w pewnej chwili ich twarze znalazły się dość blisko siebie. Przez moment wpatrywali się w siebie nawzajem, rzucając milczące wyzwiska. Bezruch ten jednak przerwał Greg, sięgając za siebie. Na palec wziął odrobinę zielonej farby. Z szelmowskim uśmiechem przesunął opuszkiem palca po dolnej wardze Wilson'a. Zachichotał, widząc jak komicznie wyglądał. Niewiele myśląc, pochylił się i..
..ich wargi złączyły się w szalonym, zdecydowanie nierzeczywistym pocałunku. James przez chwilę trwał bez ruchu, zszokowany całą sytuacją. Jednak stopniowo rozluźniał się i zaczynał odpowiadać na niezręczne, chwilami wręcz szorstkie pieszczoty diagnosty. A to policzki pokryte zarostem, których często chciał dotknąć, a to szyja, którą chciał objąć ramieniem, przytulając się do przyjaciela. Trwało to może minutę, może godzinę. Nikt nie liczył czasu. Ludzie i sam bóg zapomnieli o tym zacisznym zakątku, o pachnącym farbą, rozjaśnionym blaskiem ognia pomieszczeniu, gdzie spełniały się właśnie marzenia.

koniec parta 1. CDN :3

Dziaga

Cieszę się, że jednak nie zginęła w tobie dusza hilsonki i jesteś z nami! I jeszcze ta miniaturka... aż przypomina mi się ostatni odcinek House'a i relacje pomiędzy nim a Wilsonem

3
Bardzo ładnie napisane, czekam na kolejną część ;p

coolness

Kejti

Awww, fajne! Zmieniony po Mayfield House, odnajduje się w jedynym przyszłościowym związku...
Hilson, that's hot!!!

p.s jakastam, wydaje mi się, że jeżeli konsekwentnie odmienia się angielskie nazwy(w tym imiona, nazwiska) za pomocą apostrofów, to jest to prawidłowe...

coolness

iskrzak

Jest dobrze. Bardzo dobrze. Ahh... post 6x10, spełnienie marzeń. :3

milea

Na początku nie podobał mi się pomysł wspólnego mieszkania, gdyż uwielbiam, wręcz KOCHAM mieszkanie House'a. Ale jeśli będą takie akcje to jestem zdecydowanie za nowym mieszkaniem!

i czekam na ciąg dalszy

Atris

Kurczę, a zdawało mi się, że rano napisałam tu komentarz *myśli*
Niee? Naprawdę?
Boże, Kotuś, toż to świetne! Żeby ten odcinek wszystkie Hilsonki tak nastawiał, to byśmy tutaj chyba wspięli się na wyżyny pisarskie

Zaczyna się genialnie, no i ten ich pocałunek, aww

marysiaaa

ojejciu. a propos apostrofów:
jeżeli nazwisko/imię kończy się na spółgłoskę - nie dodajemy, jak na samogłoskę - to wtedy używamy apostrofów.

kiedy next part?

Agusss

Ja chcę więcej!
Nakręcasz i nagle urywasz! Jak tak możesz?!!
Uwielbiam malowania! xD

soft

Ostrzegam, jestem naćpana opioidami znajdującymi się w mojej tabletce na kaszel, więc to co piszę poniżej może być z lekka nieskładne

Nie żartuję.

Kotuś, kochanie moje, nawet nie wiesz jak cieszę się, że wróciłaś!

Tęskniłam za twoim pisaniem (Za tobą też, of kors.) Choć osobiście bardziej cieszyłabym się z Hilson.net, ale nie naciskam, nie naciskam. Należę do cierpliwych człeków, więc poczekam ;3

Co do samego opowiadania, cóż, ostatniego odcinka nie widziałam (Heh, nie linczujcie, ale na razie widziałam tylko odcinek 6x01 i to nie w całości. Niestety mój komp jest złomem i oglądanie czegokolwiek odpada), ale to nie zmienia faktu, że mimo tego, że nie mam pojęcia o co chodzi i tak to kocham. Jest cudowne, najlepszy twój twór jaki przeznaczony został do naszych oczu. Teraz to ja już mam takie kompleksy, że chyba pójdę się pociąć.

Revy Koto-san

Soooooooft

kochana, nie wiesz, jak tęskniłam! *hop w ramiona* :3

Hilson.net skończę chętnie, naprawdę, nie bój się ;3
Tak samo Trudny Początek, o którym już nikt nie pamięta.

Nie tnij się, kocie, bo tęsknić będę jak coś sobie zrobisz.

soft

*Łapie Koto*
Revuś ja pamiętam o Trudnym Początku!

)
No dobrze, nie potnę się, imołem ani masochistką nie jestem. Życie jest zbyt pięknr, żeby umierać

Jeszcze tyle hilsonowych fików do ptzeczytania (lub napisania), jeszcze tyle koncertów, jeszcze tyle odcinków ukochanych seriali... ;P

333bulletproof

L! L! *piszczy wskazują avatar* *_*

Takie to przytulne, i proste, i rozkosznie rzeczywiste *_* Opis pocałunku piękny

(Już jest jutro! Już daawno!)

bobi_szmyc

Jak już jakastam zauważyła, twój wielokropek składa się tylko z dwóch kropek, nie z trzech

To jedyna rzecz, do jakiej mogę się przyczepić.
Hilsonek marzenie

Podoba mi się twój styl pisania, oby tak dalej, no i czekamy na 2 część!

Wena życzę! *ściska za brzuch, bo wyżej nie może*