Poproszę dokumenty

Any

Kategoria: love

Zweryfikowane przez Richie117

Stworzone z racji kilku wolnych dni.
Pisane w przerwach między generalną powtórką wiadomości z rybosomów, sacharozy, kosmków jelitowych i tym podobnych radości, więc nie odpowiadam za tekst

Enjoy.
Dedykowane Richie

Krążył po pokoju zdenerwowany i rozgoryczony. Mimo późnej pory nie pomyślał nawet, że powinien iść spać, jeżeli chce jutro rano zjawić się w szpitalu w miarę przytomny. Wydarzenia dzisiejszego dnia całkowicie wytrąciły go z równowagi.
Minął już prawie rok od czasu, kiedy po raz pierwszy uznał, że coś jest nie tak. Że pragnienie nieustannego patrzenia w pewne niebieskie oczy, jak najczęstszego przebywania w obecności swego najlepszego przyjaciela, może wynikać z czegoś więcej niż z czysto braterskich uczuć. Bo czy na widok osoby, która jest ci zupełnie obojętna, czujesz przyspieszone bicie serca? Czy rodzi się w tobie zazdrość, gdy głośno zachwyca się pośladkami jednej z pielęgniarek? Wykluczone.
Wniosek jest więc jasny, jesteś zakochany w tej osobie.
Problem zjawia się wtedy, gdy z całą mocą uderza cię fakt, że jest ona tej samej płci, co ty.
Początkowo nie chcesz uwierzyć, usiłujesz zgubić to uczucie pośród codziennych spraw. Ale ono jest silne. Powraca za każdym razem dopóki w końcu nie zaakceptujesz jego istnienia.
Doktor James Wilson też nie od razu przyjął do wiadomości fakt, iż kocha kogoś, kogo w żadnym wypadku kochać nie powinien. Znajdował tysiące racjonalnych, medycznych wytłumaczeń na dziwne procesy zachodzące w jego mózgu, lecz jego serce każde nowe wyjaśnienie traktowało głośnym wybuchem śmiechu. Aż w końcu przyszedł moment, w którym miał już dość walki z samym sobą. Któregoś wieczora stanął przed lustrem, spojrzał sobie w oczy i powiedział stanowczo:
- Kocham Gregory’ego House’a.
Poczuł wtedy ulgę, niestety, tylko częściową.
Ponad wszystko pragnął, by o tym uczuciu wiedziała jeszcze jedna osoba. Żeby wiedział o nim House.
Rozpoczęła się kolejna wewnętrzna walka Wilsona. Jedna jego część domagała się bycia szczerym, przyznania się do wszystkiego. Wspominała o wieloletniej przyjaźni, której nie powinno zniszczyć nawet takie wyznanie (Jeśli cię zostawi, to nigdy nie był twoim przyjacielem). Od niedawna zaś przyjęła jeszcze inną taktykę – zaczęła przekonywać Wilsona, iż to uczucie może być odwzajemnione (Tak się nie patrzy na kumpla, nie jesteś mu obojętny, zaryzykuj, ty tchórzu!)
Ale druga najzwyczajniej w świecie się bała.
Bezlitosnych słów, drwiny, odejścia House’a. Lękała się utraty najlepszego przyjaciela i jednocześnie najważniejszej osoby na świecie.
Minął długi czas zanim onkolog podjął decyzję o przyznaniu się przed House’m do tego, co czuje. Ostatecznie przekonała go lekka zmiana w zachowaniu drugiego mężczyzny, który ostatnio traktował go z nieco większym szacunkiem, nie obrzucał tuzinem kpin na minutę. W sercu Wilsona zaczęła powoli kiełkować nadzieja…
Nie zauważył, że przez liczne wewnętrzne wahania, skrywane uczucie, jego zachowanie także uległo zmianie. Stał się bardziej zamknięty w sobie, skryty, częściej szukał samotności - co nie umknęło uwadze House’a.
Aż wreszcie nadszedł ten feralny wieczór.
Siedział przy biurku w swoim gabinecie wypełniając zaległą kartę chorobową, gdy drzwi od biura gwałtownie się otworzyły. W progu stanął ziewający głośno diagnosta. Wilson, nie podnosząc głowy, starał się ukryć lekko przyspieszony oddech, gdy usłyszał:
- Skończyłeś już?
- Prawie – odpowiedział z wahaniem. – A co się…
- Za pół godziny gramy z Ohio półfinał w baseball, warto obejrzeć, po drodze kupimy coś do żarcia… - wyjaśnił.
Przez chwilę Wilson chciał przyjąć propozycję – oznaczało to przynajmniej dwie godziny spędzone na kanapie w odległości tylko kilkudziesięciu centymetrów od House’a, ale po namyśle zrezygnował. Zauważył, że po każdym takim wieczorze coraz trudniej mu tak najzwyczajniej w świecie wstać, powiedzieć „dobranoc” i wrócić do swojego pustego, smutnego mieszkania ze świadomością, że nigdy nie będzie mógł czuć się u House’a jak u siebie, że to nigdy nie będzie jego dom.
Pokręcił głową.
- Nie dam rady, muszę jeszcze zajrzeć do laboratorium, pewnie są już wyniki badań mojej dzisiejszej pacjentki.
Diagnosta wyglądał na zawiedzionego.
- Skoro wolisz towarzystwo mikroskopów niż kumpla… Ale pożycz mi kilka dolców, żebym miał za co kupić trochę piwa, które będę musiał niestety wypić w samotności – powiedział żałosnym głosem.
Wilson bez słowa komentarza wyjął z portfela dziesięciodolarowy banknot i podał House’owi. Ten spojrzał na niego badawczo.
- Powiesz mi wreszcie, co się dzieje?
- Co? – spytał zaskoczony.
- Od jakiegoś czasu nie jesteś sobą, dziwnie się zachowujesz, unikasz mnie. Chcę wiedzieć, czemu.
Sekunda wahania… i podjął decyzję. Teraz albo nigdy.
- Bo cię kocham – powiedział najspokojniej jak tylko umiał, zaciskając dłonie w pięści. – I nie wiem, jak na to zareagujesz.
Spodziewał się wszystkiego. Wybuchu złości, kpiącej uwagi, nawet tego, iż House wyjdzie bez słowa z gabinetu; ale w najczarniejszych snach nie przypuszczał, że przyjaciel mu nie uwierzy. Diagnosta bowiem parsknął śmiechem, schował do kieszeni dziesięciodolarówkę i pogroził drugiemu mężczyźnie palcem.
- I tak to z ciebie wyciągnę – stwierdził. – Ale po meczu – dodał, wychodząc z gabinetu.
Wilson stał wściekły i oszołomiony. Nie uwierzył. Uznał, że w ten sposób po prostu go zbywam!

Teraz zastanawiał się, co dalej. Nie wracać już do tego tematu, żyć dalej jakby nigdy nic? Wiedział, że nie da rady. Za bardzo był zakochany, by traktować House’a tylko jak przyjaciela. Z drugiej strony, wiedział, że nie ma co liczyć na wzajemność. Więc może wyjechać? Ale Cuddy będzie chciała wiedzieć, czemu, a on nie potrafi kłamać…
Rozmyślania lekarza przerwał ostry, gwałtowny dzwonek do drzwi. Czując gwałtowną suchość w gardle, ruszył w stronę korytarza, zanim jednak zdążył tam dotrzeć, House stał już w przedpokoju, wpatrując się w niego szeroko otwartymi oczami.
- Ty nie żartowałeś! – powiedział podniesionym tonem, w którym zaskoczenie mieszało się z niedowierzaniem. – Mówiłeś prawdę!
- Czy to przez zbliżający się mecz twoja szybkość kojarzenia faktów spadła tyle poniżej przeciętnej? – spytał. Nie wiedział, gdzie podziać oczy.
- Wyszedłeś z gabinetu, zostawiając na środku biurka portfel z prawem jazdy, kartą rejestracyjną wozu i dowodem osobistym w środku. Pokój zamknąłeś na klucz, ale jego nie wziąłeś. Coś musiało doszczętnie wyprowadzić cię z równowagi, żebyś zostawił w pracy dokumenty, planując powrót do domu samochodem. Na przykład to, iż najlepszy kumpel nie uwierzył w twoje wyznanie, do którego przygotowywałeś się od miesięcy.
Nie był w stanie nic powiedzieć, bał się nawet spojrzeć na House’a, kompletnie opuściło go przekonanie co do słuszności swojego postępowania. Skinął tylko głową i wtedy zobaczył, że przyjaciel podchodzi bliżej – o wiele za blisko.
- Dobrze, że to w końcu z siebie wyrzuciłeś – usłyszał. – Inaczej obaj żylibyśmy dalej w niepewności.
I zanim zdążył zastanowić się, co te słowa mogły w ogóle znaczyć, House zbliżył twarz do jego twarzy i delikatnie musnął wargami jego usta. Wtedy Wilson zrozumiał. I nie pozostało mu nic więcej jak tylko oddać z entuzjazmem pocałunek.
Dwie godziny później, zasypiając wyczerpany, pomyślał, że życie jednak jest piękne.

Jego nastrój nie uległ pogorszeniu nawet wtedy, gdy następnego ranka jadąc do pracy, z House’m na siedzeniu pasażera (motocykl został pod domem onkologa), został zatrzymany przez policyjny radiowóz, a do jego uszu doleciały słowa:
- Dzień dobry, przeprowadzamy rutynową kontrolę kierowców. Poproszę dokumenty.

Richie117

hmm... "nie odpowiadasz za treść" i zadedykowałaś ficzka mojej skromnej osobie (ah, czymże sobie zasłużyłam?

), a kiedyś coś wspominałaś, że użyjesz tego sposobu, żebym przeczytała dead-fika...
Mam się bać?...

trudno, wchodzę

awww... kolejna odsłona sztuki pt "Zakochany Wilson"

lov it

Któregoś wieczora stanął przed lustrem, spojrzał sobie w oczy i powiedział stanowczo:
- Kocham Gregory’ego House’a.
zabrzmiało jak 5. stadium zakochania w Gregu House'ie...

Wilson stał wściekły i oszołomiony. Nie uwierzył. Uznał, że w ten sposób po prostu go zbywam!
poor Wilson

powinien koniecznie zrobić coś, co udowodni House'owi, że mówił poważnie - i przy okazji oderwie go od meczu...

Wyszedłeś z gabinetu, zostawiając na środku biurka portfel z prawem jazdy, kartą rejestracyjną wozu i dowodem osobistym w środku. Pokój zamknąłeś na klucz, ale jego nie wziąłeś. Coś musiało doszczętnie wyprowadzić cię z równowagi, żebyś zostawił w pracy dokumenty, planując powrót do domu samochodem. Na przykład to, iż najlepszy kumpel nie uwierzył w twoje wyznanie, do którego przygotowywałeś się od miesięcy.
koffa logiczne wywody House'a

tylko... skąd House wiedział, że Wilson zostawił portfel w gabinecie? wrócił po więcej forsy?

- Dobrze, że to w końcu z siebie wyrzuciłeś – usłyszał. – Inaczej obaj żylibyśmy dalej w niepewności.
yeah

znów wyszedł na jaw egoizm House'a...
no czemu, czemu, czemu on tak żadko decyduje się wyznać Wilsnowi miłość...

Dwie godziny później, zasypiając wyczerpany, pomyślał, że życie jednak jest piękne.
no jak nie jak tak?

any, pozwolisz, że w tym miejscu wyrzucę z siebie refleksję, która od dawna chodzi mi po głowie?
zgadzasz się? fajnie, dzięki

a zatem - Dlaczego we wszystkich fikach tego ^^ rodzaju (które czytałam), zaraz po wyznaniu sobie miłości (w taki czy inny sposób) chłopaki lądują w łóżku lub na innym meblu, lub... no w każdym razie przechodzą do "miłości fizycznej"??? Może by tak najpierw kilka randek, żeby zobaczyć, jak to w ogóle wypadnie...

- Dzień dobry, przeprowadzamy rutynową kontrolę kierowców. Poproszę dokumenty.

pewnie Wilson zaczął żałować, że nie pojechali motorem

albo...
ucieszył się, że jeśli "aresztują" jego samochód, to będzie musiał jeździć z Housem na motorze... i bezkarnie się do niego przytulać

aaaaaaaaaaaaaaa... jak zwykle cudny ficzek spłynął z paluszków any, poprzez klawiaturę komputera wprost do ff-Hilson

teraz już bez obaw mogę bardzobardzo podziękować za dedykację

Any

To ja może od środka zacznę:
co do chłopców lądujących w łóżku, tudzież na stole, ewentualnie w zlewie, to w większości takowych fików obaj chłopcy się kochają, tylko żaden nie chce się do tego przyznać. I kiedy któryś już w końcu zbierze się w sobie i wyzna miłość, ten drugi się niezmiernie ucieszy i... no i... no wiesz, trza ten związek zainaugurować jakimś erowym akcentem

I nie ma tu żadnej niepewności, kochają się i wiedzą podświadomie, że będzie im ze sobą dobrze. (Bredzę?)

calin.a

krótko , zwięźle i na temat - świetne opowiadanie

) jaka to miła odmiana po fikach trwających paręnaście str. ( nie żeby mi to przeszkadzało, długie jest fajne ;p ).
no i zakończenie rodem z Krainy Tęczy

any wiesz , że jesteś świetna ;]

Any

calin.a

tak, tak mężczyźni są niecierpliwi i kochają nowości .

omg. Mój mózg jest facetem. xdddd

Any

Hej, hej, czy to jakaś aluzja do mnie..?

Nie ma mowy

Richie117

Any

motylek

Początkowo nie chcesz uwierzyć, usiłujesz zgubić to uczucie pośród codziennych spraw. Ale ono jest silne. Powraca za każdym razem dopóki w końcu nie zaakceptujesz jego istnienia.

PIĘKNE

Foxglove

Uroce

Ach, kobiety. A Wy tylko się tej ery trzymacie ;] Oczywiście, dobra era nie jest zła i świat bez ery byłby smutniejszy

Ale jest to prawda. W każdym ficku gdzie któryś z nich wreszcie przyznaje się do uczuć, od razu lądują na jakimś meblu. Nie, żeby mi to przeszkadzało XD Zgadzam się z any, że to dlatego, że już od dawna się kochali i właściwie na co czekać? XD
A co do braku doświadczenia. Eeee tam. Jak bardzo się kochają, to i tu sobie poradzą (albo jak zasugerowała evay, House ma gdzieś w domu schowaną głęboko Kamasutrę XD)

Anyway, znowu świetny fick. Ah, nie przestajesz mnie zadziwiać

Richie117

any, wyszłaś już z szafy?

i - nie - nie wylądowali w lodówce, ale na lodówce, tzn na jej drzwiach i oczywiście to zawsze był Wilson

(nawet w One Step

)
Za to House czasem siada na stole czy innej szafce... jak w fiku, w którym powiedział do Cam: ""...No I'm afraid he can't come to the phone right now, he's sucking my c..." a potem Wilson wyrwał mu słuchawkę, ale Cam się już rozłączyła

No i raz z tego co pamiętam, wylądowali na kuchennej podłodze, ale wszystkie szczegóły wyleciały mi z głowy (chyba fik nie był warty zapamiętania

)

M.

Dobra, jako że jestem nowa na forum i to pierwszy Hilsonowy fik który czytam, postaram się za bardzo nie wymądrzać :P

Ładnie napisany, zwięzły, ogólnie fajny chociaż jakoś nie umiem sobie wyobrazić jak Hałs całuje się z Łilsonem... no nie wiem jakoś to przekracza granice mojej wyobraźni, może jak przeczytam więcej fików... :P Tak czy siak gratuluję ;)

Any

Motylek, cieszę się

Dziękuję

Foxglove

Any

Można by taką flagę Shore'owi podesłać

Foxglove

Ja ją nawet mogę uszyć

Tylko dajcie mi jego adres

calin.a

Richie117

Any

calin.a

Richie117

Any

Richie117

marengo