Over My Shoulder (+18) [Z]

Any

Na samym początku - *tuli*

I leci czytać.

Naprawdę sądzisz, że będziesz z nią szczęśliwy?
Widzę, że House uderzył od razu z grubej rury, myślałam, że pierwszym pytaniem będzie coś w stylu "Jakiego szamponu używasz?" czy coś takiego..

- To mój sposób, żeby zapomnieć o czymś, czego nie mogę mieć.
- Nie rozumiem.
Iiiiiii!! *wie, co się szykuje!

tym razem w koszulce z nadrukiem logo „Led Zeppelin”
Aaaach, Led Zeppelin!! No i jak mam go nie kochać?

- Kim jest ta osoba, o której wspominałeś?
- To James Wilson
Mamy z House'em bardzo podobne zdania.. ^^

Kiedy zorientował się, że nie ma żadnej drogi ucieczki, usta House'a nagle znalazły się na jego własnych, jego dłonie na jego dłoniach.
*zrywa się z krzesła i zaczyna tańczyć*
Ja wiedziałam, wiedziałam, że tak będzie!!!

Delirium, kocham Cię!!

- Na ocenianie, czy to miało sens będziesz mieć czas, gdy skończę.

Gość jest niesamowity.

Tak samo szczęśliwy.
Może to przyczyna tego fragmentu, może piosenki Eltona Johna"I guess that's why they call it the blues", może jednego i drugiego, ale najzwyczajniej w świecie się rozpłakałam.

Pięknie. Tylko tyle jestem w stanie powiedzieć.

Pino

Na pewno uda Ci się następnym razem!

A co do opowiadania...
Ech. Co mogę powiedzieć poza głośnym 'TAK'!
Kolejna część jest cudowna. Wilson zagubiony (i w koszulce Led Zeppelin!), House nareszcie zdecydowany... Świetne opisy

Ciekawe tylko co teraz będzie z tym ślubem? xD

Dziękuję za umieszczenie dalszej części mimo przebrzydłego (sic!) kolokwium.
Nie martw się! ^^

MarlaSinger

Allah Akbar!
To powinno wystarczyć.

Foxglove

*dołącza się do Marli*

fion

Chyba zrobię Ci ołtarzyk nad łóżkiem, i będę się do niego modlić 5 razy dziennie. W sumie, zastanawiam się właśnie nad stworzeniem nowego odłamu wiary. Ty będziesz naszym zbawicielem, a to opowiadanie zostanie Świętą Księgą Delirianizmu, ot co.

Delirium

Any

Delirium

Moje włosy dzisiaj postanowiły oszaleć, kaszel urósł do rozmiarów skrzeczącego monstrum, a ja zdecydowałam się nareszcie wstawić ostatnią część mojego fika

(Jak wiadomo, sesja nie sprzyja twórczemu nastrojowi, stąd opóźnienie...)

Mam nadzieję, że ogół się spodoba (połudzę się chociaż

).

Tak czy inaczej: enjoy!

<center>***</center>

- James, zbierajże tyłek! Spóźnisz się na własny ślub!

Mężczyzna niechętnie otworzył oczy, by ujrzeć w okolicy drzwi karcące spojrzenie matki. Pamięć o wydarzeniach tamtego wieczoru powoli do niego wracała.

Łóżko było puste, pościel zmięta. Ktoś zapobiegawczo pozbierał rozrzucone po pokoju ubrania. Kiedy jego serce uspokoiło się wystarczająco, by mógł zacząć mówić, nagle nie wiedział co powiedzieć, by nie zabrzmiało to zbyt dziwacznie.

- Mamo, gdzie jest Greg? - spytał w końcu ochrypłym głosem, przecierając powieki.
- W łazience – odezwał się głos diagnosty z progu pokoju. - A co, tęsknisz?

James uśmiechnął się w odpowiedzi. House, w pełni już ubrany, zabrał się za pakowanie ostatnich rzeczy do torby. Nie wyglądał na rozentuzjazmowanego i nie odwzajemniał uśmiechu.

- Pośpieszcie się chłopcy, śniadanie gotowe – upomniała ich pani Wilson, zamykając za sobą drzwi. Wyglądała na zmartwioną, ale wyraźnie nie chciała dać tego po sobie poznać.

Wilson nie zwrócił na matkę uwagi, będąc zbyt zajętym obserwowaniem przyjaciela z zaintrygowaniem.

- Zamiast się gapić jak cielę na malowane wrota, zajmij się czymś pożyteczniejszym – sarknął Greg, nie zaszczycając młodszego lekarza spojrzeniem.
- I to wszystko? - Onkolog wypytywał z niedowierzaniem. - Naprawdę nie masz mi nic do powiedzenia?
- Mam. - House zapiął zamek błyskawiczny torby ze świstem. - Ubierz się wreszcie, ekshibicjonisto.
- Chyba jednak nie to chciałem usłyszeć, a ty powiedzieć – zauważył ponuro Wilson.
- Wybacz, Boy Wonder, na płomienne wyznania musisz zaczekać do spotkania z Julie – oznajmił diagnosta, zmierzając w kierunku drzwi. - A wierz mi, będziesz ich mieć pod dostatkiem dzisiejszego dnia.
- House! - James próbował jeszcze zwrócić na siebie uwagę przyjaciela.

Jednak odpowiedziało mu jedynie kliknięcie klamki zamykanych drzwi.

- Niech cię szlag! - wykrzyknął ze złością w pustą przestrzeń pokoju, rzucając poduszką w cel, który dawno już opuścił pomieszczenie.

<center>***</center>

Pojawienie się Jamesa w kuchni spotkało się z całkowitą ignorancją.

Ojciec siedział na swoim zwykłym miejscu, skryty za kartami najświeższego numeru gazety codziennej. Jak zwykle milczał. Matka pochylała się nad deską do krojenia i plastrami bekonu, które zamierzała później wrzucić na rozgrzaną patelnię. Natomiast House z beznamiętnym wyrazem twarzy popijał aromatyczną kawę z zielonego kubka.

- Dzień dobry... – powiedział niepewnie James.
- Siadaj do stołu – przywitała go matka. - Jedzenie będzie zimne.
- Na mnie już czas – wtrącił diagnosta, spoglądając na zegar ścienny. Kiedy wstawał, przez krótką chwilę jego ramię jakby celowo otarło się o ramię Jamesa. Wilson zadrżał. Za co go tak karał?
- Myślałam, że pojedziesz razem z nami - zdziwiła się pani Wilson.
- Chciałbym, ale muszę po drodze załatwić kilka spraw – wyjaśnił House. - Jeszcze raz dziękuję za gościnę.
- Nie masz za co. A zatem widzimy się na weselu?

House przytaknął, po czym żegnając się krótko i uśmiechając sztucznie, opuścił kuchnię. Tak jakby zapomniał o obecności onkologa w pomieszczeniu, jak i w swoim życiu.

Wilson gwałtownie wstał od stołu, a następnie, przepraszając, wyszedł w ślad za przyjacielem.

<center>***</center>

- House, porozmawiaj ze mną – powiedział James błagalnym tonem. - To tylko pięć minut. Moja mama i tak już będzie wypytywać co się stało.

Diagnosta siedział we wnętrzu swojego samochodu, czyszcząc szkła okularów przeciwsłonecznych. Onkolog stał oparty o drzwi auta z nieznośnie żałosnym wyrazem twarzy. Greg wiedział, co przyjaciel chciałby powiedzieć i nie był pewien, czy ma na tyle samozaparcia, by tego słuchać. Nikt nie chce być tym porzucanym.

Spojrzał więc na zegarek. Wskazywał godzinę 10.15.

- Powinienem być już w drodze do New Jersey. Muszę spotkać się ze Stacy przed ceremonią w kościele – wyjaśnił sucho. - A Twojej mamie powiedz, że kawa ci dziś nie smakuje – dodał ironizując.
- Pięć minut – Wilson położył dłoń na ręce przyjaciela. House spojrzał więc wyczekująco.

Ale pod ciężarem jego oskarżycielskiego i pełnego wyrzutów wzroku, James nie był w stanie wydusić z siebie nic poza tym jednym słowem, które wydało się nagle tak absurdalnie raniące.

- Przepraszam...

Dźwięk silnika rozbrzmiał jakby za głośno i zbyt ciężko, rozrywając dotkliwą ciszę i zostawiając Wilsona równie rozdartego pomiędzy tym, co powinien zrobić, a tym, czego pragnął.

<center>***</center>

Cóż, musiała przyznać, że nie było to dokładnie takie zakończenie, na jakie liczyła.

Na litość boską, prosząc Grega o opiekę nad synem, nie dała mu jednocześnie przyzwolenia na wskakiwanie mu do łóżka! Jeżeli obaj sądzili, że jest na tyle niedomyślna, to musieliby się niesamowicie rozczarować.

Matki wiedzą pewne rzeczy. Przeczuwają. A ta sytuacja była wystarczająco wymowna.

Uśmiechnęła się krzywo do samej siebie. Jakaż to była pokręcona logika, że mimo wszystko prościej byłoby zaakceptować homoseksualizm syna, niż Julie w roli jego żony? Ale dzisiaj w końcu zrozumiała, że bez względu na to, co się wydarzyło, James wciąż miał zamiar poślubić swoją narzeczoną. Nic nie zdołało zmienić jego decyzji. Misja się nie powiodła; należało podkulić ogon i przeczekać porażkę.

I to właśnie powiedziała Gregowi na osobności, gdy jeszcze byli sami w kuchni. Lekarz nie wyglądał na specjalnie zbitego z tropu. Wydało jej się tylko, że jest zaskakująco milczący.

A potem, jak gdyby nigdy nic, podziękowała mu.

Obserwowała ich z okna w kuchni. Nie miała podstaw, by cokolwiek podejrzewać. Chciała jedynie, by James był szczęśliwy, bez różnicy jakim kosztem. A jednak westchnęła, nie wiedząc, co sądzić. Może syn kiedyś sam zdecyduje się jej powiedzieć. Tylko jednego była pewna - ludzkość charakteryzowała się przykrą umiejętnością komplikowania sobie życia.

Któregoś dnia nawet James to zrozumie. Być może po prostu musimy uczyć się na własnych błędach, bo tylko to skłania nas do uważniejszego słuchania udzielanych rad. Być może taki jest porządek wszechświata: a cóż jej, zwykłej śmiertelniczce, było oceniać słuszność jego zasad?

Spuściła wzrok, zauważając powrót Jamesa. Zasiadł przy stole milczący, markotnie grzebiąc w talerzu.

- Czy coś się stało, kochanie? - zaczęła rozmowę ostrożnie.
- Kawa mi dziś nie smakuje – odparł równie spokojnie. Jego głos był nienaturalnie wyprany z emocji.

Wiedziała, że syn nie o kawie mówił, lecz o sytuacji.

<center>***</center>

Ślub i uroczystość weselna należały do naprawdę udanych. Wręcz perfekcyjnych, pomyślała Julie z satysfakcją.

A James był tak uroczo nierozgarnięty! Musiał ją niesamowicie mocno kochać... Wystarczy wspomnieć, że faktycznie zależało mu na tym, by całe przedsięwzięcie nie zakończyło się spektakularnym fiaskiem. Dzwonił codziennie, pomimo swojego niezapowiedzianego wyjazdu, aż w końcu postanowiła mu to paskudne przewinienie wybaczyć.
Zignorowała złośliwe przytyki jego matki, jakoby chciał uciec przed swoją przyszłą żoną (co za podłość i bezczelność!), bo nawet to nie było w stanie zniszczyć Julie humoru.

Dopóki House trzymał język za zębami i omijał Nowożeńców szerokim łukiem, wszystko było w idealnym porządku. Co jakiś czas rzucał tylko krótkie spojrzenia Jamesowi. Parszywy drań, na pewno z niego kpił! Nigdy nie zrozumie, jak James może przyjaźnić się z kimś tak chamskim i nieżyczliwym. Przysięgła sobie jednak więcej się nad tym nie zastanawiać.

Przecież lepiej tego dnia nie potrafiła sobie wymarzyć.

<center>***</center>

Tej samej nocy doszło do skonsumowania małżeństwa. Poczucie obowiązku wobec żony, której James nie kochał, stało się ważniejsze od poczucia winy wobec osoby, której oddał więcej niż siebie. Oto jego kara i jego własne poniżenie. I bagno, w które sam się wpakował.

Kochał ciało pod sobą z taką pasją, by poczuć jak bardzo jest brudny, jak strasznie skalany. Myślał tylko o poprzedniej nocy. Ale za każdym razem unosząc powieki, zamiast diagnosty widział Julie, wijącą się w ekstazie.

Kiedy było już po wszystkim odwrócił się do ściany, błagając o kojący sen, który nie chciał nadejść.

<center>***</center>

W tym samym czasie, House siedział na łóżku w swoim mieszkaniu, patrząc otępiale w okno. Stacy zmieniała pościel za jego plecami, trajkocząc coś na temat nieprawidłowego zachowania rodziców Julie. Nie zwracał na nią żadnej uwagi.

Kiedy zniknęła za drzwiami łazienki, by wziąć prysznic, opadł bezsilnie na łóżko. James wybrał życie grzecznego, przykładnego mężczyzny z żoną u boku, zanim jeszcze pojawił się w jego obrazku House. Zanim nie oddaliła ich od siebie tamta noc.

Zamknął powieki, błagając o uśmierzenie bólu, który nie przechodził.

KONIEC

Every day it's a losing battle
Just to smile and hold my head up high
Could it be that we belong together
Baby won't you give me one more try

Looking back over my shoulder
I can see that look in your eye
I never dreamed it could be over
I never wanted to say goodbye

Looking back over my shoulder
Oh with an aching feeling inside
Cutting me up, deeper and deeper
Fills me with a sadness that I can't hide

- <b>Mike and the Mechanics “Over My Shoulders”</b>

Muniashek

Aaaa! Jesteś brutalna.

Całość jest... piękna. Cudowna. Genialna. Opisy. Rozmowy. Wszystko.

Brak słów.

Mamooo! *idzie się schować w kącie i popłakać w samotności*

James, jesteś głupi. House tym bardziej. Kurczę. Mama Wilsona faktycznie jest świetna

Spodobała mi się ta troska o syna i stwierdzenie, że nieważne w jaki sposób, ale ważne żeby jej syn był szczęśliwy.

A oni niby tak przy rodzicach? I... tak głośno? Nieee... Heh xD

Jimmy kiedyś zmądrzeje (przez chwilę chciałam napisać zmądrzy - to przez wrażenie po przeczytaniu

) i zrozumie, że House jest tym jedynym xD Wierzę w to^^

Przyłączam się do modłów i ołtarzyka^^

Czytając cały fik, uśmiech mi z twarzy nie schodził i śmiałam się w głos, co mi się często nie zdarza. Och, podobało mi się xD Nadal podoba^^ Chyba to wydrukuję jako bajkę na dobranoc (wiadomo, że sny będą cudowne po takiej

)

Este

Piękne, przeraźliwie smutne, genialne. Tylko tyle jestem w stanie z siebie wydusić po przeczytaniu. Gratuluję talentu Delirium, świetna robota

Pozdrawiam
Este

Foxglove

Pure Luv

Delirium! Chyba Ci nie będę kopiować całej naszej dyskusji na gadu, kiedy to robiłam Ci pokłony nad geniuszem tego opowiadania i Twojego talentu.
Oh, głupota Wilsona i również głupota House'a, są po prostu boleśnie rażące. Przecież oni są stworzeni dla siebie damnit! I miał House w trakcie "Albo niech zamilknie na wieki" ryknąć "NIEEEEE!", a następnie porwać Wilsona i odjechać wraz z nim w stronę zachodu słońca XD (dobra, tu przesadziłam XD)
Anggggssssssssst. Ale jesteś. Kocham Twój angst, wyznaję Twój angst. Jesteś moje Angstowe Bóstwo

Zakładam fanklub Mamy Wilsona, kto się zapisuje? Dla nowych członków voodoo Julie gratis

Richie117

Nie wiem, co mam napisać

czytałam, od początku i na bieżąco, licząc, NAPRAWDĘ licząc na SZCZĘŚLIWE zakończenie...

Wilson (nie pierwszy i nie ostatni raz w fiku) zrobił to, co uznał za stosowne, a nie to, czego naprawdę chciał - to do niego takie podobne

Ale pojęcia nie mam, czemu House się poddał i nie walczył; gdyby nie ten ostatni fragment tekstu, pomyślałabym, że seks z Wilsonem wcale nie był taki szczery, jak się wydawał, lecz był tylko ostatnią desperacką próbą odwiedzenia go od tego małżeństwa.
heh... nie lubię takich zakończeń (niemal) tak samo, jak deadfików

Przechodząc do obiektywnych konkretów, uważam, że masz talent i gratuluję debiutanckiej publikacji

House był House'owy, Wilson Wilsonowy, a era była wspaniała

(dążę do czegoś takiego, w drodze do osiągnięcia mistrzostwa evay, ale jakoś mi nie wychodzi, więc tylko drepczę w miejscu

)

Mam nadzieję, że jeszcze zaszczycisz nas swoją twórczością

(najlepiej taką z happy endem

)

Any

Hej... jak mogłaś?

Liczyłam na piękne, szczęśliwe zakończenie...
*pociąga nosem*

Delirium

Oj, będzie elaborat, ale naprawdę chciałam wszystkim Wam wyczerpująco odpowiedzieć

Any

Oczywiście, że mi się podobało... Ale mimo wszystko... gdyby chłopcy skończyli razem, podobałoby mi się znacznie bardziej

. Nie dasz się namówić na dopisanie jeszcze jednej części?

Delirium

Och, a komu by się to nie podobało... chciałabym to zobaczyć w serialu *marzy*

Chętnie, Any... niestety zepsułoby mi to wszystkie zamierzenia co do tego fika

Ale umówmy się, że happy end się jeszcze pojawi - w innym fiku

Foxglove

Ja wiem, że to marzenia, ale ja bym widziała kolejną część, jak to Wilson zdradza Julie (mooooooaaaar slaaaaash *ślini się*), następnie ją zostawia i wraz z House'em uciekają w stronę wschodu słońca (żeby nie było jak ostatnio XD)
Ja chcę Hepi Ent w kolejnym Twoim dokonaniu, moja droga ;]

*leci kupić strojne szaty i wykuć diamentowy tron z wielkim napisem "Angstowe Bóstwo"* Jeszcze ewentualnie możesz być moje Guru Angstu ^^

I oczywiście, że jesteś honorowym członkiem! Przeca się to od Ciebie zaczęło

Richie117

madziax

po pierwsze: chcę powiedzieć że bardzo fajny fik. I nie czepiaj się

po drugie: myslałam ze troche inaczej się skończy... mianowicie:
na początku całej ceremonii Wilson zdecyduje że Julie jednak nie jest 'tą kolejną jedyną' i slub odwoła. Wtedy House podejmie właściwą decyzję i ochajta się z rozwiedzioną/owdowiałą Stacy (nie pytać skąd mi się to wzieło xD).

Zamknął powieki, błagając o uśmierzenie bólu, który nie przechodził.
apropos bólu, to w 5x12 łyknął Vicodin, a zaczęłam już tęsknić za atrakcjami 3-ego sezonu.

soł, niech się sesja skończy to będziesz mogła pisać fiki. Bo całkiem dobrze ci ten wyszedł.

Muniashek

Foxglove

Muniashek wierz mi, ja też na samą myśl ślinię klawiaturę XD

Guru! My chcemy więcej angsty slasha! Albo po prostu slasha XD

Pino

Piszesz pięknie. Tekst czytałam z zapartym tchem. Nie ma w nim żadnych potknięć, niepotrzebnych opisów i tym podobnych. Opowiadanie jest po prostu świetne

Ale hej... Dlaczego tak smutno się kończy...? *sniff*

Wiem, że dramatyczne przerwanie ślubu nie byłoby w stylu House'a... Tekst stałby się przeciętny i niestrawny. A mimo to cały czas się łudziłam, że coś zrobi! Spacyfikuje Julie laską, porwie Jimmiego... Cokolwiek!

Zrzędzę - wiem. Ale to dlatego, że mi smutno.

Mam nadzieję, że będę mogła przeczytać jeszcze wieeele Twoich tekstów. Jeśli w taki sposób będziesz pisać każdy następny, to możesz robić z bohaterami co tylko zechcesz. Po prostu dobrze piszesz. I kropka

Delirium

Katty B.

Nie ma happy endu, nie ma happy endu! *cieszy się* I takie zakończenie mi się podoba. Gorzkie. I jednocześnie bezpieczne, prawda? Bo oto Julie dopełniła obrazu Wilsona jako Pana Idealnego - świetna praca, świetna fryzura, miła powierzchowność i jeszcze PIĘKNA ŻONA. O wiele lepsza niż gburliwy diagnosta.

Gratuluję, Del.
Kat.

P.S. A piąty sezon to miiiiłoooość!

Muniashek