Nikt nie jest samotną wyspą

Kasiek

Chodził za mną Wen. Wen jednakże jest bardzo kapryśnym stworem. Możesz go karmić i dopieszczać, ale w pewnym momencie on po prostu staje okoniem i mówi Veto!, albo co gorsza odwraca się na pięcie i idzie pobawić z innymi wenami, mając w nosie, że akurat jest potrzebny. Opowiadanie to pierwotnie miało być zupełnie inne. Jest jakie jest. Pozostawiam Wam moi najHilsonowsi do oceny.
Dedykuję Soft, za to, ze we mnie wierzy, za miłe słowa. Za podszepty, zachęty. I za to, że jest dobrą Wróżką tego Ficka a Matką chrzestną kolejnego, który jest w pisaniu.
Dziękuję Kochana

Takie to moje luźne wyobrażenia.... chociaż marnej jakosci... bo zadowolona na pewno nie jestem

Kategoria: friendship

zweryfikowane przez autorkę

Od dawna nie zauważał pór roku. Przestał na to zwracać uwagę po wypadku. Po rozstaniu ze Stacy… wtedy świat stracił swój koloryt. A on stracił i tak nikłą radość życia. Co mu było zieleniących się łąkach, rozwijających się pączkach kwiatów, skoro i tak nie mógł po nich biegać, nie mógł nic…. Wszystko było bez sensu. Śnieg nie oznaczał dla niego kojącej błogości, powrotu myślami do szczęśliwych chwil, oznaczał tylko utrudniony transport, topniejący śnieg, lodowata breja. Paskudztwo.

Pamiętał, że padało. Pojedyncze krople deszczu spadające na szybę samochodu, którym Wilson wiózł go do szpitala zmieniły się w oberwanie chmury. Siedział w swoim nowym pokoju i wypatrywał przez okno. Szklana szyba, za którą znajdowała się półprzezroczysta ściana wody. Ponuro. Siedział na swoim jak na razie idealnie zasłanym łóżku i aby odwrócić wzrok od torby smętnie spoczywającej na podłodze i będącej widocznym znakiem tego ile ma tutaj spędzić, że to nie będzie dzień, dwa ani tydzień wyglądał przez okno. Na świat, którym nigdy się nie cieszył. Nie potrafił. Patrzył na drogę, którą Wilson, wrócił do normalnego życia. I poczuł jak bardzo jest samotny. Po raz pierwszy w życiu zdany całkowicie na siebie. Wcześniej mimo poczucia wyalienowania był obok zawsze ktoś, Mama, Stacy, Wilson, Cuddy, Cameron. Teraz był sam. Sam w obcym nowym środowisku. Brakowało mu Wilsona. Dotkliwy był to brak. Wilson przecież zawsze był, obok, aby wysłuchać, poradzić, wykpić. Bez niego nie był sobą…. Był jak Flip bez Flapa. Niekompletny.
- Cholerne miejsce- Ze złością kopnął w ścianę. Syknął z bólu i opadł na łóżko jednocześnie wściekły i zrezygnowany. Ten jeden dzień miał na aklimatyzację w nowym miejscu… rozpakowanie się, przyzwyczajenie do nowego miejsca. Terapia miała zacząć się następnego dnia. Dziś zostawiono go prawie samemu sobie(poza oczywiście dokładnym obszukaniem go przy wejściu). Nie wiedział jak długo leżał zanim zmorzył go niespokojny sen.

Obudził go niezidentyfikowany z początku hałas. Gdy bardziej oprzytomniał rozpoznał dźwięk silnika samolotu, przelatującego nieopodal. Czuł się jak w więzieniu, obrzucił niedbałym i pełnym niechęci wzrokiem niewielkie w gruncie rzeczy pomieszczenie. Łóżko, szafka, szafa. Telewizor. Duże okno. Okno, które stanowiło granicę. Tam- świat. Tutaj – Ty. Podszedł do szklanej tafli. Widać było tylko ciemność, która po dłuższej obserwacji okazywała się ciemnogranatowym niebem upstrzonym milionami złotych punktów… na horyzoncie za ciemną masą lasu widać było pojedyncze światła. Siedliska zdrowych ludzi, którzy prowadzą normalne życie. Westchnął i ze złością odszedł od okna.
- cholerne okno na świat. Cholerne niewygodne łóżko. – Włączył telewizor i przez chwilę skakał po kanałach – cholerny telewizor, bez programów Premium. – Rzucił pilotem na oślep.

Zaczynał być zły. Bolało. Potrzebował Vicodinu, potrzebował go desperacko.
Znowu pojawiła się ona. Zjawa. Amber. Siedziała na fotelu i wpatrywała się tryumfującym wzrokiem, czytała w jego myślach. Co nie było trudne, bo sama była wytworem jego umysłu. Jej złośliwe oczy rzucały ironiczne iskry.

Irytowała go od dawna. Jeszcze, kiedy żyła. Nie mógł zaprzeczyć, że równie silnie był zaintrygowany. No i zazdrosny. Tak Greg nazywaj rzeczy po imieniu, nie lubisz, kiedy ktoś zajmuje twoje miejsce a ona to zrobiła. Bezczelnie zajęła miejsce największego Guru Wilsona, była nie tylko jego kobietą, kochanką, była jego przyjacielem, a nie tylko sposobem na spełnienie się, jako Zbawiciel Świata.
Tak Wilson był wkurzający w tym swoim durnym zadurzeniu. Pierwszy raz wyślizgiwał się z garści Grega. Po raz pierwszy lekceważył jego opinię. To było denerwujące i wprost nie do przyjęcia. House nie życzył oczywiście Amber śmierci. Był przekonany, że ten związek skończy się tak jak wszystkie inne a wtedy Jimmi pojawi się z podkulonym ogonem na jego progu. Tylko, że potoczyło się wszystko nie tak jak powinno. I może, dlatego House musiał znosić Amber nieustannie. Umarła, zginęła, straciła, życie, młodość, miłość i karierę. I teraz powoli odbierała wszystko, co cenne temu, przez którego siedziała wtedy w tym autobusie.

Stracił swoją karierę… czas, żeby powoli się do tego przyzwyczajał. Nawet szalona Cuddy nie przyjmie na ordynatora kogoś z taką przeszłością… ma zamknięte wszystkie bramki. Medycyna jego największa miłość była dla niego sprawą skończoną… nie była to miła świadomość. Przeciwnie, spotęgowała jego ból…. Kiedyś mówiło się na to ból istnienia. Weltschmerz…. Noga bolała… i bolała świadomość, że jest skończony, jako lekarz. Doktor Gregory House przestał istnieć. Gardził ludźmi, którzy żyli nadzieją, teraz im zazdrościł. Dużo by dał za wiarę, że wszystko będzie dobrze. Wpadł we własne sieci… w pułapki własnego rozumu.

A dodatkowo był sam. Sam wobec przykrej prawdy, z którą musiał się zmierzyć. Dużo by dał, by mieć obok siebie bliską osobę. Przyjaciela. Najlepszym przyjacielem-musiał to przyznać – był Wilson. Jimmi był cierpliwy, z ogromną dozą empatii i umiał żyć nadzieją… wierzył w lepsze jutro. Mało tego umiał tą wiarę przelewać na tych bardziej – powiedzmy – sceptycznych.
House za późno zdawał sobie sprawę ze spraw dla niego najważniejszych. Za późno zdał sobie sprawę, że wpadł w szpony nałogu. A także, co w tej chwili było istotniejsze za późno zdał sobie sprawę, że nie jest samowystarczalny, ze nie jest samotną wyspą, chociaż zawsze sobie wmawiał, ze jest cholerna Ibizą.

soft

Kasiek wielkie dzięki za dedykację ;*

cóż mogę napisać? głębokie, ładne, bardzo ładne i nie wiem z czego jesteś niezadowolona. opis szpitala, uczuć, przyajźni, Amber... i zaślepienia nią Wilsona. smutne, prawdziwe, i tu się powtórzę, bardzo ładne. jak już pisałam, zakochałam się w twoich opowiadaniach

oby tak dalej, by wen wziął się do pracy ;* i czekam na mojego "chrześniaka"

IloveNelo

Bardzo ładnie opisane, jak ważną postacią dla House'a jest Wilson

Wena! Może żeby się bardziej zdyscyplinował?

Pozdrawiam

Any

Ładny tekst, Kaśku. Poważny, głęboki, nie napawający może optymizmem, lecz pokazujący, jak bardzo w życiu każdego człowieka, nawet kogoś takiego jak House, potrzebny jest ktoś bliski, ktoś, kto będzie obok, wspierający samą tylko obecnością.

Pozdrawiam i gratuluję.

Agusss

Kasiek! To jest śliczne! Brak mi słów opisujących co się działo ze mną jak to czytałam.
Opis co się dzieje z House'em zawsze mnie fascynuje. Każdy trochę inaczej interpretuje, ale każdy pięknie. A Twój opis to cudo

Dzięki, że mogłam to przeczytać

Weny!

madziax

Bardzo ładnie kaśku

Takie poważne, przemyślane. Pasuje do scnerii za oknem.

vicodin_addict

Sądząc z twojego opisu, chyba nie jesteś z tego zadowolona, co? I muszę ci powiedzieć, że zupełnie tego nie rozumiem. Przeicież to jest piękne Smutne, owszem, ale glębokie. I piękne. Opisałaś to wszystko idealnie, i fik na pewno daje sporo do myślenia

Mi się podoba.
Gratluję, pozdrawiam, życzę więcej Wena.

Cudna :D

Biedny Hałs.

Zuo w postaci Amber się szerzy. Ładny fik pokazuje uczucia Hałsa i całą beznadziejność sytuacji w szpitalu.
Życzę wena.