Nadajesz sens czemuś bez sensu! [debiut ;)] [6/6]

ceone

no.. doczekałam się. trzyma fason ;p.

yourico

ah! i doczekałam się jednak 4 części ^^
Nyah.. już ostrzę sobie ząbki na kolejną!

Brandy

No nareszcie :smt003 Świetna część, nie mogę się doczekać następnej

Kallien

Czytałam ten fic jednocześnie słuchając soundtracku z 'Upiora w operze'. Ciekawy mix ;>
Opowiadanie niezłe, powiem, że jedno z tych lepszych na forum. Trzeba trochę popracować nad interpunkcją i będzie git

Jak cała reszta czekam na następną część. ^^

Magann78 · Gość

Any

Dziś tak króciutko i mam przeczucie,że niezbyt udanie...ale brak czasu robi swoje...

część 5

Tyle ich dzieliło.
Tak różni z wyglądu, o usposobieniu nawet nie wspominając.
A jednak tego dnia, gdy oboje siedzieli w swoich domkach, bo na zewnątrz wciąż lało, przygotowując się do wieczornej rozmowy, ich myśli były prawie takie same.

Obaj zastanawiali się, co zrobić, by ta druga osoba była szczęśliwa. House myślał w ten sposób chyba pierwszy raz w życiu. Miał już plan. Pozwoli powiedzieć przyjacielowi jako pierwszemu, co mu leży na sercu, potem sam powie, co czuje…i wyjdzie. Miał już zarezerwowany nocny bilet do New Jersey. Czuł, że to trochę nie w porządku, zostawić Wilsona samego po takiej wiadomości, ale wierzył, że nic lepszego nie może zrobić. Przeczuwał, jaka będzie odpowiedź przyjaciela: wybacz, Greg, nigdy o tym nie myślałem w ten sposób, to nie ma sensu, nasza przyjaźń może trwać dalej, ale tylko na takim poziomie. Wiedział, że James w ważnych chwilach robi się stanowczy. W wyobraźni już słyszał ten głos, przekreślający sens jego życia. Ale cóż – chciał być szczery, to będzie, ze wszystkimi tego konsekwencjami.
Wilson myślał podobnie. Nie podejrzewał nawet, że Greg mógłby odwzajemnić jego uczucie. Uczucie, które było przyczyną jego wszystkich rozwodów, wszystkich zdrad byłych żon. Wtedy oczywiście nie zdawał sobie jeszcze z tego sprawy. Pomógł mu pewien psycholog. Na pytanie, po czym rozpoznać, kogo się naprawdę kocha, odpowiedział:
-Zastanów się, James. Pomyśl, czy jest ktoś, komu wybaczasz bez wyjątku wszystko, któremu bezwarunkowo ufasz, choć niekoniecznie masz ku temu powody, ktoś, do kogo przychodzisz, gdy jest ci ciężko. To brzmi jak definicja przyjaźni, prawda? Ale gdy głębiej się nad tym zastanowisz, możesz dostrzec, że gdzieś tam między waszymi relacjami, dostrzeżesz uczucie.

Ta rozmowa zaowocowała niespokojnym wieczorem. Ale już wiedział. Kochał House’a. Lecz jednocześnie bał się. Bał się poniżenia, gdy ktoś odkryje to uczucie. Ilu pacjentów przyjdzie do lekarza – homo? Co na to Cuddy?
Co zrobiłby w takiej sytuacji House? On by się nie przejmował opiniami…-ta myśl skłoniła Jamesa do wyznania przyjacielowi prawdy. Co będzie dalej – los zdecyduje.

Gdy się spotkali, obaj byli nieprawdopodobnie zestresowani.
- Więc, skoro zdecydowałeś się przelecieć pół kraju i to w taką pogodę, żeby ze mną pogadać, to może zaczniesz? Moja sprawa może poczekać. Przypuszczam, że nie chodzi ci o konsultację, mamy w szpitalu jeszcze jednego onkologa, poza tym, gdyby chodziło o pacjenta, to bez skrupułów wyrwałbyś mnie z łóżka telefonem w środku nocy, a nie przyjeżdżał. Więc co się stało? – zaczął Wilson.
House’a opuściła cała dotychczasowa pewność.
-Jesteś tu gospodarzem, masz pierwszeństwo, mów, co się stało, ja sobie poczekam, wysłucham, a potem dorzucę swoje trzy grosze.
-Nie zachowuj się jak dziecko, mów, co jest grane.
-Czy musi być coś grane, czy po prostu nie mogę odwiedzić swojego najlepszego przyjaciela na wakacjach, tatusiu? – spytał House dziecinnym głosem. – To on był dziwny, więc od niego pierwszego chcę usłyszeć wyjaśnienia…
Wilson nic nie powiedział, w jego wzroku pojawił się smutek. To sprawiło,że House zadziałał. Podszedł do przyjaciela i zajrzał mu w twarz.
-Jimmy, ja naprawdę nie powiem tego wszystkiego pierwszy. Dopiero jak trochę rozwiąże mi się język. Znasz mnie przecież – powiedział cicho.
Wilson mu uwierzył. Wiedział, jak trudno jest Gregowi przeprowadzać jakiekolwiek poważne rozmowy. Bez sarkazmu, drwin. Wiedział, że właśnie teraz czeka ich taka rozmowa. Poza tym…coś w jego głosie sprawiło, że Wilson pierwszy raz zaczął się zastanawiać, co by było, gdyby jego uczucie było odwzajemnione. Możliwość takiego szczęścia go przeraziła. Czuł,że powinien pomóc przyjacielowi, powiedzieć pierwszy o tym, co czuł, ale bał się. Bał się jak nigdy. Nie dało się porównać tego strachu do lęku odczuwanego przed rozmową z umierającym pacjentem lub jego rodziną. Podobnie czuł się 5 lat temu, gdy Greg leżał w śpiączce, po wypadku z nogą. Bał się wtedy niesamowicie, że straci przyjaciela. Teraz bał się, że oprócz przyjaciela, straci jedyną osobę, którą naprawdę pokochał.

-Wiesz co? Skoro do tej pory zachowywaliśmy się jak pięciolatki, to co nam szkodzi ciągnąć to dalej? Pójdę na górę, ty zostaniesz tutaj, każdy z nas napisze na kartce to, co chciał powiedzieć drugiemu. Za godzinę wymienimy się kartkami. Zgoda?
-Ok, ale…nie jak pięciolatki. W tym wieku rzadko które z tych obrzydliwych stworzeń umie pisać.

Po tych słowach Greg usiadł przy stole nad podaną mu kartką papieru.
-No to zmykaj stąd, bo naskarżę pani, że ten wredny Wilson znów ze mnie ściąga.

Rozpoczęła się godzina prawdy – kto wie, czy nie najważniejsza godzina w życiu tych dwóch samotnych lekarzy.

Brandy

Jak najbardziej udane! Świetna jest ta część :smt003 Już się nie mogę doczekać by przeczytać ich listy lub chociaż streszczenie xD Tak w ogóle to fajny pomysł aby napisali takie listy miłosne i się przed sobą otworzyli w ten sposób :smt002

Zastanów się, James. Pomyśl, czy jest ktoś, komu wybaczasz bez wyjątku wszystko, któremu bezwarunkowo ufasz, choć niekoniecznie masz ku temu powody, ktoś, do kogo przychodzisz, gdy jest ci ciężko. To brzmi jak definicja przyjaźni, prawda? Ale gdy głębiej się nad tym zastanowisz, możesz dostrzec, że gdzieś tam między waszymi relacjami, dostrzeżesz uczucie.
Uwielbiam ten fragment :smt007

Więcej ^^

Any

Kasinka

Ta część mnie rozkleiła! Niech oni już napiszą te listy i przeczytają! Niech się dowiedzą! Niech zrozumieją i niech żyją długo i szczęśliwie! I to jak najszybciej!
Inko, pisz pisz pisz! I niech przynajmniej Tobie służy Wena!

Em.

Jezu, ja tu zaraz zejdę na zawał serca

. Chcę wiedzieć, co będzie dalej... Powinno się ukarać wszystkich, którzy kończą w takim momencie!

kremówka

trafiłam tu, bo łaziłam po horum z nudów i jestem zachwycona tym fikiem...
strasznie mi się podoba i czekam niecierpliwie na dalszą część...

edit: właśnie przeczytałam, że to debiut i jestem zachwycona jeszcze bardziej...

Any

ceone

zabawa z kartkami CUDO ;p.

Any

Uwaga, uwaga, w ten oto sposób zjawia się ostatnia część :smt001
Niestety, muszę Was zasmucić, to nie koniec mojej radosnej twórczości, wczoraj w przypływie weny napisałam 2/3 kolejnego fika, który już niedługo się tu zjawi - nie uwolnicie się ode mnie

Miłego czytania.

część 6

Wygląd listów obydwu przyjaciół doskonale odzwierciedlał ich osobowości. Kartka Jamesa, dokładnie złożona, pokryta była starannym, równym pismem. List House’a natomiast wyglądał, jakby przebiegło po nim stado antylop. Wilson nigdy się nie dowiedział, że kartka była tak wygnieciona, ponieważ Gregowi nie spodobała się pierwsza wersja listu i postanowił ją podeptać. Gdy zorientował się, że nie ma więcej papieru, jej stan był nie najlepszy. Dorzućmy jeszcze kilkanaście skreśleń, a będziemy mieć idealny obraz tego, co z wielce dumną miną House wręczył przyjacielowi.
-To pierwsza tak długa pisemna wypowiedź stworzona przeze mnie od czasów collegu.
-Ale nie nasikałeś na to? - upewnił się Wilson podejrzliwie patrząc na kartkę.
-Nawet jeśli…w końcu łazienkę masz na górze, nie chciałem ci przeszkadzać, a wystawianie mojego skarbu na zewnątrz przy takiej pogodzie nie byłoby zbyt rozsądne – Greg, widząc panikę w oczach przyjaciela, sprostował – Spokojnie, kartka nie jest zanieczyszczona żadnym z moich płynów ustrojowych.
-Dobra, zaryzykuję. Wracam na górę, żeby to odcyfrować. Mam nadzieję, że znajdę w bibliotece słownik hieroglifów.

House usiadł przy biurku, by przeczytać list. Zarejestrował, że trochę trzęsą mu się ręce, lecz nie był pewien, czy ze stresu, czy może dlatego, że przez 3 godziny nie miał w ustach Vicodinu. Połknął dwie tabletki rozglądając się za czymś do popicia. Dostrzegł stojącą na stoliku butelkę brandy.
-No to na odwagę – mruknął, wypijając dwa spore łyki.
Wziął głęboki oddech i otworzył zagiętą kartkę. Zamknął na chwilę oczy, potem zaczął czytać.

House.
Zawsze potrafiłeś mnie przejrzeć. Zanim Ci o czymś powiedziałem, Ty już to wiedziałeś. Że się żenię, potem rozwodzę, że rak Emmy jest w remisji, że na 40 urodziny kupiłem Ci płytę Rolling Stonesów. Nie wiedziałem i do tej pory nie wiem, czemu tak się dzieje. Mówiłeś, że czytasz ze mnie jak z książki, może to prawda. Ale tego jednego nigdy nie wyczytałeś. Może nie chciałeś wyczytać, bo to mogłoby zniszczyć nasze relacje. Ale ja nie mogę tak dłużej zyć. Gdy Ty czegoś o mnie nie wiesz, czuję się jak kłamca. Zaryzykuję.
Jesteś cynicznym, podłym egoistą z wysoko rozwiniętym przeświadczeniem o własnej nieomylności. Nie szanujesz nikogo i niczego.
Ale równocześnie jesteś całym moim światem. Kocham Cię, jak nigdy nikogo nie kochałem i nie pokocham.
To jest to, czego nie miałem odwagi Ci powiedzieć prosto w oczy. Bałem się zobaczyć na Twojej twarzy ten sarkastyczny uśmieszek, który pewnie teraz już się tam pojawił.
Wybacz, że to powiedziałem, pewnie nie powinienem, pewnie to tylko nam zaszkodzi. Ale nie potrafiłem żyć w taki sposób – jakby nigdy nic.
Cóż, to chyba na tyle. Teraz pozostaje mi tylko przeczytać Twoją kartkę, na której pewnie jest coś o sztucznym biuście Cuddy lub tym, że Chase okazał się być dziewczyną. A potem Cię pożegnać. Jestem świadomy tego, że po takiej wiadomości nie będziesz chciał ze mną przebywać pod jednym dachem. I chyba Ci się nie dziwię.
Chciałbym jeszcze tylko, żebyś wiedział – cokolwiek kiedyś by się nie wydarzyło, zawsze możesz liczyć na swojego (byłego?) przyjaciela.
James
House czytał to z uśmiechem ulgi. A więc – ryzyko, które podjął w czasie pisania listu opłaciło się. Chciałby tylko widzieć teraz minę Wilsona.

10 minut wcześniej James, przygotowany na najgorsze, gorączkowo wygładził pomięty papier. Oto, co przeczytał.

Naprawdę myślałeś, że ja niczego nie widzę? Tych Twoich ukradkowych spojrzeń, nagłych rumieńców? Oczywiście, że widziałem. I byłem z ich powodu cholernie szczęśliwy. Czemu? Może dlatego, że rzucałem Ci podobne spojrzenia.
Nie umiem powiedzieć, co w Tobie takiego jest. Wiem jedno – kiedyś powiedziałeś, że jesteś do dupy, pamiętasz? Wszystko wtedy we mnie wrzeszczało, żebym zaprzeczył. Nie umiałem. Zaprzeczam teraz.
Wilson, dokonujesz czegoś, co nigdy nie udało się żadnemu innemu człowiekowi. I nie chodzi tu o Twoją pracę, czy umiejętność zawracania w głowach pielęgniarkom.
NADAJESZ SENS CZEMUŚ BEZ SENSU!
Nadajesz sens mojemu życiu. Temu popieprzonemu, wypełnionemu bólem, Vicodinem i muzyką, życiu.
Jeszcze nie zrozumiałeś, nie? No tak, w końcu to Ty – musisz mieć wszystko czarno na białym. Więc masz:
KOCHAM CIĘ, JAMESIE WILSON.
I wiem, że możemy być razem szczęśliwi. Udowodnić Ci to?
G.

Wilson z niedowierzaniem gapił się w tekst.
Więc jednak…Na Boga, udało się!
Jak szalony zbiegł na dół, gzie zastał House’a grzebiącego spokojnie w płytach wujka Jamesa.
-Całkiem niezła muzyka…co masz taką minę? – spytał z szelmowskim uśmieszkiem – Zupełnie, jakbyś się zakochał…
-Ty kretynie, ty walnięty kretynie!
James zanosząc się śmiechem, popchnął go na kanapę.
-Pamiętasz, co napisałeś w liście? Chciałeś mi coś udowodnić. Teraz masz okazję.
-No no no, nie bądź taki napalony, bo się za szybko wypalisz, a ja mam zamiar nie wypuszczać cię stąd do końca urlopu, czyli przez pięć dni. Chyba nie chce ci się zwiedzać gór? Wolisz siedzieć tu ze mną?
-O niczym innym nie marzę – rzekł z błogim uśmiechem James.
House nagle spoważniał, a w jego wzroku odmalowało się skupienie.
-Jimmy…w życiu bym nie przypuszczał jadąc tu,że za kilka godzin wszystko tak się zmieni. Nigdy bym nie pomyślał, że mogę być szczęśliwy. Tak szczęśliwy.
-Hm…więc jednak w twoim przypadku „you CAN always get, what you want” – Wilson wziął przyjaciela za rękę i spojrzał mu w oczy. – Kocham cię, Greg. Zawsze kochałem i będę kochał.
Odpowiedzią drugiego mężczyzny był pocałunek. Delikatny, czuły. Ich ręce rozpoczęły powolną wędrówkę po ciałach partnerów.

Wschodzący księżyc był świadkiem narodzin nowej epoki w życiu tych dwóch osób. Epoki szczęścia, epoki kroczenia przez życie z najdroższą osobą u boku.

the end

Em.

Wilson jest napalony

. No żeby tak się na przyjaciela rzucać...

A trochę bardziej poważnie, to bardzo podoba mi się twój fik. Szczególnie to, jak House rozwiał wszelkie wątpliwości Wilsona. Po sposobie pisania można się sporo dowiedzieć o autorach. No cóż, ja mogę od siebie tylko dodać, że czekam na kolejne twoje dzieło ;D.

Kasinka

Cudo! Ten fik powala!
Wielki Szacun - skoro to Twoje pierwsze dzieło, to jak wspaniałe będą musiały być następne! Ogromnie gratuluję, świetnie piszesz, a te listy... mmmm rozpłynęłam się, boskie!

Naprawdę, ten fik to kawał dobrej roboty, jeszcze raz gratuluję.

Any

Zarumieniłam się.
Dziękuję

unblessed

No, no, no... Muszę przyznać, że zgrabnie wyszedł ten debiucik.
Po pierwszym rozdziale, kiedy zobaczyłam jak skupiasz się na uczuciach Graga przestraszyłam się, że będziemy mieli do czynienia z Housem bez House'a. To, co spotkało mnie zamiast było bardzo pozytywną niespodzianką. Jakkolwiek jego emocje wywróciły koziołka i okazało się, że ma uczucia, o które nikt by go nigdy nie podejrzewał, jego zachowanie było wciąż takie same. Uroczo-housowate, bezbłędnie-sarkastyczne, z tym specyficznym poczuciem humoru. To mi się najbardziej podobało w twoim opowiadaniu. Tworzysz świetne dialogi, pomysł i konstrukcja listu bezbłędne. Ujęło mnie to, że co innego chce powiedzieć, co innego mówi - oskarowa scena, w której Wilson prosi go o dozór nad pocztą. "W moim koszu będę bezpieczne" Muahahaha

Przez trzy ostatnie odcinki nie mogłam oderwać oczu od monitora.

Oczywiście są usterki (ano ba! zawsze się można do czegoś przyczepić). To co najbardziej rzuca się w oczy to brak spacji po myślniku w dialogach. Gdzieś mi mignął jakiś zgrzyt w zdaniu, ale tak mnie wciągnęła akcja, że nie pamiętam gdzie i nie powiem, choćbyś mnie rozgrzanym żelazem przypiekała

Weny, weny! Wklejaj szybko co tam masz

u.

Any

eletariel

Mrauuuuuu ( i tyle powiem)^^

Cudo, cudo, cudo, kocham takie fiki:)

Poziomka

Niepodważalnie udany debiut. :smt001 Moje skromne gratulacje.

Z całego tego fika najlepsze są dla mnie listy. :smt003 Nic się nie zmienia, House zanim przeczytał list Wilsona, już na niego odpowiedział. :smt002

Ogólnie rzecz biorąc, bosko. :smt003

Any

Poziomka

I tak ma być! :smt003
Gratuluję raz jeszcze. :smt001

motylek

jakie romantyczne na koniec , piękne

Any

Wielkie dzięki