Na pastwę losu /z/

Any

Kategoria: love

Zweryfikowane przez Richie117

Coby się miło czytało.

część 1

- Szanowni państwo, zebrałam was tutaj w to przepiękne przedpołudnie, aby podzielić się z wami jakże radosną nowiną – srebrne szpilki w naszym centrum handlowym staniały aż o pół dolara… - zapiał House cienkim głosem.
- Błagam cię, chociaż raz w życiu wysłuchaj tego, co mam do powiedzenia, a dopiero potem to skomentuj – przerwała mu Cuddy. – A najlepiej zrób to w samotności, ściany to naprawdę wdzięczni słuchacze, nie będziemy musieli marnować czasu na słuchanie twoich zagrywek.
W gabinecie administratorki szpitala zebrało się sześcioro wezwanych przez nią niedawno lekarzy. Byli to: James Wilson, Michael Ring i trójka z oddziału diagnostycznego, na czele ze swoim szefem. Kwadrans temu pagery poinformowały ich, że mają zostawić to, co aktualnie robią i zameldować się na parterze, u Cuddy. Ostatni przybył Wilson, tłumacząc się, czekającym na niego w gabinecie pacjentem z właśnie zdiagnozowanym rakiem płuc, który nijak nie chciał zrozumieć, że lekarz musi na chwilę wyjść (Ale wróci pan jak najszybciej, tak? Doczekam pana powrotu?).
- Skoro jesteśmy już w komplecie, przejdę do rzeczy – ciągnęła Cuddy. – Muszę jutro wyjechać. Na tydzień.
- Do Gwiazdki jeszcze dwa miesiące, czemu już teraz robisz nam prezent? – przerwał jej House.
Kobieta zignorowała tę uwagę.
- Planujemy modernizację szpitala, stworzenie dwóch niezależnych oddziałów. Jadę przedstawić nasze sprawy wyższym władzom. Przy okazji rozejrzę się też za sponsorami.
- Dokąd konkretnie jedziesz? Jak zwykle, do Bostonu?
- Tak. Wrócę w przyszły czwartek. Zebrałam was tutaj, ponieważ jesteście moimi najlepszymi lekarzami, długo razem pracujemy, wiem, że mogę wam zaufać – zawiesiła na chwilę głos - … przynajmniej większości z was.
- Nie ma sprawy – wszedł jej w słowo diagnosta. – Chętnie poodpisujemy na wszystkie twoje zaległe maile z portali randkowych. Ale pigułek antykoncepcyjnych za ciebie brać nie możemy, zdajesz sobie z tego sprawę?
- House, mamy pacjentów, którzy aktualnie na nas czekają! Chcesz, żebym ci coś wsadził w usta, żebyś wreszcie się zamknął? – spytał zniecierpliwiony Wilson.
- Zależy, co to by było…
- Dość. Chciałam wam przekazać pewne instrukcje w związku z moją nieobecnością. Przede wszystkim – ten tydzień macie wolny od kliniki…
House wydał dziki okrzyk radości.
-… chyba że ktoś będzie wyjątkowo się tego domagał. Zmniejszę liczbę lekarzy na Izbie Przyjęć, i tak tam jest ich za dużo. Przejdą do przychodni. Foreman – zwróciła się do neurologa – chciałabym, żebyś nad tym wszystkim czuwał – wskazała ręką na papiery. – Na czas mojej nieobecności będziesz tutaj przebywał, odpowiadał za korespondencję, pilnował pozostałych pracowników – zerknęła wymownie na House’a – jednym zdaniem robił wszystko, co należy do mnie. Doktor Ring ci w tym pomoże – spojrzała na chirurga. – zgadzacie się?
Skinęli głowami.
- Tylko jak jednocześnie mam siedzieć w papierach w twoim gabinecie i na diagnostyce? – spytał Foreman.
Zastanowiła się.
- To może zrobimy inaczej. Ring przeniesie się tutaj, a ty będziesz miał do dyspozycji gabinet House’a.
House spojrzał na nią jak na kosmitkę.
- Jeszcze czego! To tylko i wyłącznie MÓJ gabinet!
- A ty jesteś tylko i wyłącznie moim pracownikiem i masz mnie słuchać. Jeszcze do tego wrócimy – dodała szybko, bo diagnosta już otwierał usta, żeby kłócić się dalej. – Wasza dwójka – zwróciła się do Chase’a i Cameron – musi mieć oko na pielęgniarki. Wiecie, że mają skłonności do zbyt częstego odpoczywania w godzinach pracy. Zwróćcie na nie uwagę w wolnej chwili.
- W porządku – powiedziała Cameron – postaramy się.
- Dzięki. I pamiętajcie – od jutra podlegacie Foremanowi. Wy już możecie wracać do pracy. Ring, Foreman – ponownie zwróciła się do lekarzy – jesteście w siedemdziesięciu pięciu procentach zwolnieni z pracy na swoich oddziałach. Oczywiście konsultacje wchodzą w grę. Wam też już dziękuję. Do zobaczenia. I pamiętajcie, liczę na was.
- Nie zawiedziemy pani, pani doktor – odezwał się milczący dotąd doktor Ring z błyskiem w ciemnych oczach. Uśmiechnął się do zarumienionej kobiety i razem z Foremanem opuścił gabinet.

Wilson spojrzał na House’a z politowaniem. Diagnosta siedział na krześle, tyłem do biurka ze skrzyżowanymi na piersiach ramionami i miną pt: zabrano-mi-lizaka-nie-będę-się-odzywał.
- Na litość boską, przecież to tylko tydzień, wytrzymasz – powiedział Wilson tonem, którym mógłby się zwrócić do rozkapryszonego czterolatka.
- Zabrała mi mój gabinet! Wyrzuciła mnie na bruk! Jestem bezdomny!
- Na coś takiego bym nie pozwoliła – wtrąciła się Cuddy. – Pałętałbyś się po korytarzach i psuł ludziom nerwy.
- Umieścisz mnie w składziku na szczotki, ty ogrze?
- Nie. Przez tydzień będziesz siedział na karku Wilsonowi. Przykro mi – zwróciła się do Jamesa, który wpatrywał się w nią z niedowierzaniem.
- Jak ty to sobie wyobrażasz? – zapytał. – Przecież mam pacjentów. Przyjmuję ich w MOIM gabinecie!
- A poza tym on nie lubi, kiedy ktoś patrzy, jak sobie pod biurkiem….
- House, jeszcze jedno słowo, a te siedem dni spędzisz w przychodni – przerwała.
- Jak tylko mnie stąd wypuścisz, ściągnę z sieci jakąś fajną klątwę i zgadnij, na kim ją wypróbuję?
- Kiedy Wilson będzie rozmawiał z pacjentem, ty znikasz z pola widzenia albo siedzisz bez słowa, pamiętaj. Aha, jeszcze jedno. Ty też podlegasz Foremanowi. Wszelkie zabiegi, badania i terapie musisz z nim konsultować. Jasne?
- A co za to będę miał? – spytał z chytrym uśmiechem.
- Na ten temat porozmawiamy, jak wrócę i zastanę szpital w jednym kawałku. I masz nie uprzykrzać Wilsonowi życia!
- Jasne… - wymruczał onkolog.
House wyszczerzył zęby.
- Miłego wyjazdu, droga pani doktor – skłonił się w pas i wyszedł.
Chciało mu się skakać z radości.
Tydzień w pokoju z Wilsonem! Będzie ubaw.

Cuddy tymczasem spojrzała na onkologa i odezwała się poważnym tonem:
- Wiem, że dla ciebie tydzień z Housem w jednym pokoju to trudny orzech do zgryzienia – powiedziała patrząc z niepokojem na mężczyznę – szczególnie po tym, do czego mi się ostatnio przyznałeś. Ale nie możesz się od niego odsunąć, bo dopiero wtedy zacznie coś podejrzewać.
- Wiem… - westchnął Wilson. – Może to wszystko się samo jakoś ułoży… - spojrzał na zegarek i wstał.
- Muszę już iść, pacjent na mnie czeka. Wracaj cała – uśmiechnął się i wyszedł.
Cuddy odpowiedziała uśmiechem. Przez chwilę myślała o swojej rozmowie z onkologiem sprzed dwóch tygodni. Przyszedł do niej, żeby wyrzucić z siebie wszystko, co kumulowało mu się w sercu przez co najmniej miesiąc. Współczuła mu, ale była jednocześnie nieco zszokowana usłyszanymi nowinami.
Kto by pomyślał!
Rozejrzała się po gabinecie. Bała się, jak oni wszyscy sobie bez niej poradzą. Ale słowo się rzekło i teraz pozostaje tylko się modlić, żeby House nie wysadził czegoś lub kogoś w powietrze – ot tak, dla frajdy.
Może aż tak źle nie będzie… - pomyślała z nadzieją.

W tym samym momencie Wilson wkroczył do swojego gabinetu, gdzie zastał niecierpliwie czekającego na niego pacjenta, który poinformował onkologa, iż był tu przed chwil facet z laską i obłędem w oczach, który przywiózł do pokoju na wózku inwalidzkim poduszkę, stos czasopism, gitarę, playstation, paczkę ciastek i czerwony kubek, po czym śmiejąc się złowieszczo rzucił to wszystko na kanapę i wyszedł.
Zrezygnowany James usiadł za biurkiem.
Będzie wesoło… - przemknęło mu przez myśl.

Katty B.

Zacznę od pilnych rzeczy:

motylek

no , to będzie ciekawy tydzień dla nich dwóch.

vicodin_addict

Ahh kolejna perełka w dziale Hilson

Juz mi się podoba, House z Wilson'em w jednym gabinecie, bd się działo

Nie myślałam, że to powiem, ale kocham Cuddy za to

Przperowadzka House'a. Ahahah jakbym widziała siebie ... też rzuca m wszystko w jedno miejsce, zupelnie jak House.

Powiem jedno, nie mogę się doczekac następnej częsci

Any

Kuki

Och, wspaniale się zaczyna! No, dialogi House'a z Cuddy świetnie dopracowane. Te riposty...

Ale, dawaj szybko następną część! Bo normalnie nie wyrobię!

Any

Dziękuję i proszę jednocześnie o trochę cierpliwości

Nie wyrabiam się, no... Ze wszystkim.

marengo

Ładnie się zaczyna

.

Ale dlaczego akurat Foreman? Nie lubię Foremana, a Foremana, któremu podlega House, nie znoszę. A gdy Foreman dostaje gabinet House'a, grr... (Chociaż Cuddy nie bez powodu - którego jeszcze nie znam, ale jakiś oczywiście istnieje - umieściła House'a z Wilsonem, ale i tak... xD).

vicodin_addict

Any

Katty B.

any, moja droga... A skąd Ty wiesz, o czym ja myślę? A może ja myślę o czymś innymi niż Ty myślisz, że ja myślę? Hę? XD
...
Zaczynam myśleć, że zamiast "tylko" miałam napisać "aż", ale nie jestem pewna.
...
Whatever. *shrug*

yourico

OK... dobra poddaję się...
anyway po ostatnim numerze jaki mi wywinęłaś... (JAK MOŻNA BYŁO TAK ZAKOŃCZYĆ TAKIEGO FAJNEGO FIKA?!)
Oh well... otwieram Ci na nowo kredyt zaufania

*mruczy* jak będzie Sad End to kogoś naprawdę okropnie skrzywdzę...

Nu ale początek podoba mi się tak bardzo, że szarpnę się na coś co jak na razie tylko Richie uświadczyła czyli... oto mój koment

vicodin_addict

Poziomka

Po tym, jak zaskoczyłaś mnie, prawie śmiertelnie, zakończeniem Bez powietrza, jestem skłonna spodziewać się wszystkiego...

Jejku, tydzień bez Cuddy, to będzie szaleństwo.

Przynajmniej powinno być. A jak pomyślę, na jakie pomysły jest w stanie wpaść House to już mi się mordka śmieje.

Zaczyna się ciekawie.

Jak zwykle.

Z niecierpliwością wypatruję kolejnego parta.

ceone

*niach niach*

... wyczuto nową gwiazdę sezonu

marengo

Any

yourico

nefrytowakotka

Łał! Ja już nawet przestaję sobie wyobrażać co sie będzie działo

Czekam niecierpliwie. Tylko czemu Foreman? Nie lubię gościa

yourico

Bo Foreman (zwłaszcza w s4) to taka czarna i odprasowana wersja House

Katty B.

Foreman jest fajny, Foreman świetnie się nadaje do roli zastępcy Cuddy. I nie lubię, kiedy ludzie porównują Erica do House'a. Może i są trochę podobni, ale nie aż tak. Foreman nie jest House'm (w żadnej wersji), Foreman jest soba i świetnie sobie radzi. O.

...

Zadam jedno, nic nie sugerujące pytanie: czy następnej części mogłabym ewentualnie spodziewać się przed 5x04?

marengo

Any

yourico, jak możecie być aż tak okrutne?

marengo

Any