Na pastwę losu /z/

Katty B.

any, mari, wy PRZESADZACIE. I wiecie co? Przesadzacie DOSŁOWNIE. XD Profesor Czajka by Was polubił, miałby kto mu pomagać na WFie grządki pielić. XD

A tak BTW... Czy to 9 zmieni się kiedyś w 10? Czysta ciekawość, nie popędzam.

marengo

...podobno jutro rano.
...no może rzeczywiście, trochę. Ale nie dosłownie. Dosłownie się przesadza roślinki xD.
...ale sama pisałaś, że wątek do offotpów nie jest potrzebny, bo i tak piszemy tutaj. Więc co robić? xD

Katty B.

Ale właśnie o to mi chodzi, mari! Nie przesadzacie trochę - od kiedy taką dyskusję nazywa się trochę przesadzaniem - a właśnie dosłownie! XD Jakoś tak... Mam przeczucie, że przesadzacie na tym forum kiepsko zakorzenione sadzonki niezdecydowanych shipperów na podłoże bardziej hilsonowe, a to za sprawą Waszych tekstów i offów. XD

Any

przesadzamy i będziemy przesadzać, prawda, mari?

calin.a

Tak . Zdecydowanie przesadzacie, a stwierdzam to na podstawie faktu , iż zdecydowanie nie nadążam . Więc zaprzestańcie tego procederu zdecydowanego przesadzania .

any, postaraj się jednak jutro tą 10 część opublikować , bo już chyba wątek straciłam. Muszę sobie przypomnieć o co w ogóle się w tym fiku rozchodziło ^^

zaś życzę weny i samozaparcia .

mari nawiązując gadek o pogodzie ; może trochę byś pożyła . Zdecydowanie lepiej je znoszę kiedy pogoda jest ładna ; ))

marengo

Zdecydowanie nie nadążasz. No tak, to przesądziło sprawę.

any, przesadzanie tych wszystkich paprotek może być niebezpieczne xD.
Ale przynajmniej zdążyłam Cię uratować xD.

I tak, czekam niecierpliwie na rozdział dziesiąty! xD

Any

Dobra, wyrobiłam się, jest kolejna, przedostatnia, część.
Przepraszam Was, że to tak długo trwało...

część 10

Wrócił właśnie z pobliskiego sklepu, gdzie zaopatrzył się w dwa piwa i kilka jabłek, gdy usłyszał pukanie do drzwi hotelowego pokoju. Był wieczór, więc z grę wchodziły tylko odwiedziny Cuddy – obsługa o tej porze nie niepokoiła już gości. Nie chciało mu się wstawać z kanapy, na której leżał jak długi, zawołał tylko „wejdź!” i po chwili ujrzał przyjaciółkę stojącą na progu.
- Nie przeszkadzam? – upewniła się.
- Skąd, siadaj. Masz ochotę na jabłko?
- Nie, dzięki – usiadła na fotelu, ziewnęła i z zazdrością spojrzała na wylegującego się Wilsona. – No tak, tobie to dobrze, pełen relaks.
- Sama mi to zaproponowałaś, nie zapominaj – odpowiedział z uśmiechem. – Ale niewiele tego relaksu jeszcze zostało… Kiedy dokładnie mamy ten samolot?
- Jeśli chcemy lecieć jutro, do dopiero o dwudziestej trzeciej, ewentualnie zostaje jeszcze piątek o dziewiętnastej trzydzieści.
- Lećmy jutro – poprosił. – Mimo wszystko chcę jak najszybciej wrócić.
- Gdyby wszyscy moi pracownicy tak myśleli, to nie miałabym problemów z obsadzeniem dyżurów… Stęskniłeś się ogólnie za Princeton czy może za kimś konkretnym? – zapytała z kpiącym uśmiechem.
Wilson wyszczerzył zęby.
- I ogólnie… i konkretnie.
Spojrzała na niego badawczo.
- Słuchaj, co ty robiłeś przez te kilka dni? Wyglądasz młodziej o dziesięć lat, zachowujesz się zupełnie inaczej niż tydzień temu. Gdybym cię nie znała, to pomyślałabym, że się naćpałeś.
- Kto wie, co znajduje się w tutejszej kawie – odpowiedział przekornie ale po chwili spoważniał. – Nie miałem pojęcia, że aż tak potrzebowałem odpoczynku. I chociaż był naprawdę krótki, to czuję się jak nowonarodzony.
- A myślałeś nad kwestią House’a? – zadała pytanie, które nurtowało ją od początku rozmowy.
- Nie ma nad czym myśleć – odpowiedział zdecydowanie. – Tu nic się nie zmieniło.
- To znaczy? – spytała niepewnie.
- To znaczy, że moje uczucia do niego są takie same jakie były wcześniej. Nie mam zamiaru go zostawiać – dodał, uprzedzając kolejne pytanie, które cisnęło się na usta kobiecie. – Nie potrafiłbym bez niego żyć – lekki rumieniec zażenowania pokrył twarz onkologa; nie przywykł do mówienia o tym co czuje w tak bezpośredni sposób.
Na twarzy Cuddy pojawił się wyraz ulgi.
- A już zaczynałam się martwić, że związek, który jest największą atrakcją szpitala może się rozpaść. Ale na całe szczęście pielęgniarki nie będą musiały szukać nowego obiektu plotek.
Wilson parsknął śmiechem. Dawno nie miał tak dobrego humoru.
- No to nie musisz się już obawiać. A skoro jesteśmy przy związkach, co słychać u Ringa?
Tym razem to twarz kobiety lekko się zarumieniła.
- Wszystko w porządku, jakoś sobie z Foremanem radzą. Muszę pomyśleć nad jakąś premią dla nich.
- Wiesz, że nie o to pytam. Wyraźnie nie jesteś mu obojętna i chcę wiedzieć, co planujesz z tym fantem zrobić. Zależy ci na nim?
Rumieniec widoczny w nikłym świetle ulicznej latarni znacznie się pogłębił. Cuddy w milczeniu wpatrzyła się we własne kolana. Bała się jeszcze mówić o uczuciu do ciemnookiego chirurga, które powoli rodziło się w jej sercu. Z każdym jego uśmiechem, z każdym miłym słowem stawał się jej coraz bliższy. Co więcej, miała pełne prawo, by sądzić, że to uczucie było odwzajemnione. Ale obawiała się, że śni. Że w każdej chwili może otworzyć oczy i stwierdzić, że w rzeczywistości Ring nie wysyłał jej żadnych sygnałów świadczących o jakimkolwiek zaangażowaniu. Dlatego milczała. Wilson nie potrzebował innej odpowiedzi, zaczął już układać plan połączenia tej dwójki. Z przeciągłym westchnieniem podniósł się z kanapy i podszedł do fotela, na którym siedziała kobieta. Przykucnął obok i zajrzał jej w twarz.
- Przecież wiesz, że nie ma na świecie nic pewniejszego od tego, że on za tobą szaleje – stwierdził z lekkim uśmiechem.
Spojrzała na niego niepewnie.
- Czasem nie mogę w to uwierzyć… - powiedziała cicho, po czym wstała. – Już późno, zbieram się. Jutro mam do zaliczenia jeszcze jedno spotkanie.
- Taak… a ja wstanę koło dziesiątej, pójdę pobiegać, potem może relaksie na basenie – rozmyślał głośno, wyraźnie drocząc się z Cuddy. – A wieczorem zjemy coś na mieście, ok? I wypijemy za pomyślność naszych związków – dodał, pokazując w uśmiechu pełen zestaw uzębienia.
- Niech ci będzie. Dzięki, James.
- Zawsze do usług. Dobranoc – odpowiedział.
Gdy za przyjaciółką zamknęły się drzwi, przysiadł na parapecie. Nie do wiary, jak kilka dni odpoczynku potrafi odświeżyć spojrzenie na świat. Gdy pomyślał o sobie sprzed wyjazdu, nie potrafił pohamować śmiechu, ale jednocześnie było mu trochę głupio. Jak mógł zupełnie bez powodu nawrzeszczeć na pielęgniarkę? I kobietę pracującą w stołówce? Chyba będzie musiał je przeprosić. No i pozostawała jeszcze kwestia House’a. Jemu też należy się kilka słów wyjaśnienia. Ogarnęło go poczucie winy. Dlaczego przyjaciel wcześniej tak bardzo go irytował? Teraz tęsknił za jego głosem, żartami, kpinami. Chciał jak najszybciej znaleźć się obok niego i wyznać, jak wiele ten dla niego znaczy. Wyjął z leżącego obok portfela fotografię przyjaciela. Już niedługo te niebieskie oczy będą na niego patrzyły w rzeczywistości, będzie czuł jego dotyk na swojej skórze, usta na swoich wargach. Już niedługo. Spojrzał jeszcze raz z uśmiechem na zdjęcie, po czym oparł czoło o chłodną szybę. Pragnął, żeby jutrzejszy dzień zleciał jak najszybciej.

Tymczasem House krążył niespokojnie po mieszkaniu. Targały nim sprzeczne uczucia.
Przecież nie jest tchórzem, gdyby coś między nimi było, to by się przyznał. Tylko dlaczego skłamał, że nie wziął telefonu?
W plotki pielęgniarek nigdy nie wierzył, ale ktoś kiedyś powiedział, że w każdej plotce jest ziarenko prawdy…
Nie wiedział, co robić. Miał wielką ochotę przywalić Wilsonowi i jednocześnie go przytulić. Cholernie tęsknił, ale nie był pewny czy ma jeszcze na co czekać. Czy po powrocie przyjaciela nie usłyszy, że to już koniec. Kiedy minął już pierwszy szok po tym, jak usłyszał, że został okłamany, starał się trzeźwo spojrzeć na sytuację.
Wilson by mi powiedział, gdyby coś w tym sensie było na rzeczy. Na pewno by powiedział. Przecież ten człowiek nie umie niczego przede mną ukryć. Ale z drugiej strony, skąd wzięło się jego dziwaczne zachowanie?
Jednego był pewien – nie odpuści. Musi wiedzieć, co się dzieje.
I niech Wilson nie myśli, że ułatwię mu sytuację niech on teraz się trochę pomęczy.
House wiedział, że zrobił dla niego wszystko. Nawet odejdzie – jeśli to miałoby przynieść Jimmy’emu szczęście. Ale bał się. Zwyczajnie bał się wydarzeń, które miało przynieść kilka następnych dni.

motylek

o tak na urlopie człowiek odpoczywa i nabiera energii, super chcą obaj chyba być razem

Any

Tylko obaj nie są pewni, czy druga osoba tego chce

unblessed

Rozwinęłaś się, Inka (dla mnie wciąż pozostaniesz Inką, o!). Bardzo podoba mi się Twoje opowiadanie. Wiesz o czym pisać i jak pisać, nie prowadzisz akcji na siłę, fabuła i zachowania bohaterów nie są naciągane. Wilson tak zwyczajnie zmęczony jest taki prawdziwy, opisany przez Ciebie daje się wręcz "poczuć", zresztą tak samo jak i niepokój i dezorientacja House'a. Błędów nie ma, styl przyjemny, no same pochwały

Tak trzymaj!
u.

Any

ojeja, kogo my tu mamy, unblessed! Co za wiatry Cię przygnały?

Cieszę się, że opowiadanie Ci się podoba.

Mam przeczucie, że zakończenie może się niektórym nie spodobać, no ale mówi się trudno...