Na pastwę losu /z/

motylek

chyba ta rozłąka im pomaga obojgu.

marengo

Any

Poziomka

marengo

Any

Poziomka

marengo

Any

Any

część 9

Poniedziałkowy ranek.
Jeśli było coś, czego House nie znosił bardziej od przesiadywania w gabinecie szpitalnej przychodni i wysłuchiwania niekończących się skarg na wszelkiego rodzaju bóle i przypadłości, to był to właśnie moment otwarcia oczu i uświadomienia sobie, że oto rozpoczyna się kolejny tydzień pracy. Diagnostyka nie była czymś, czego nie cierpiał, jednak wiadomość, że do całkowicie wolnej niedzieli jeszcze tyle czasu, była przygnębiająca.
Zazwyczaj w poniedziałki z wyjątkowo głośnym narzekaniem zwlekał się z łóżka, po czym nie przestając zrzędzić, człapał do kuchni. Czasem zastawał tam ubranego już Wilsona przygotowującego śniadanie, jednak najczęściej czekał na niego tylko stos kanapek i oparta o talerz kartka z kilkoma słowami nakreślonymi w pośpiechu przez przyjaciela. List zazwyczaj zawierał wyrazy miłości, oddania i wierności, które wywoływały na twarzy House’a lekko kpiący uśmiech, ale jednocześnie napawały go energią potrzebną do rozpoczęcia dnia. Zjadał śniadanie, ustawiał naczynia w stos, nie troszcząc się o zmywanie, potem wlókł się do łazienki. Po około czterdziestu minutach można było go już spotkać w szpitalu.
Tym razem było inaczej. Brakowało najważniejszego elementu dnia – Wilsona.
Otworzył niechętnie oczy i zobaczył delikatne złote promienie słońca niepewnie zaglądające do pokoju. Zebrał się w sobie i zdecydowany ruchem odrzucił kołdrę.
Miał dość samotności.
Zwykle lubił przebywać sam. Ile razy zdarzało się, iż obaj z Wilsonem mieli nocne dyżury, ale spędzali je (przynajmniej częściowo – mniej więcej do północy) osobno, każdy w swoim gabinecie. Nie był uzależniony od partnera, czasowa samotność mu odpowiadała. Wtedy jednak wiedział, że Jimmy jest tuż za ścianą, że w każdej chwili może znaleźć się obok niego. A teraz… dzieliło ich wiele kilometrów i jeszcze więcej nieporozumień. Dlatego chciał jak najszybciej znaleźć się w szpitalu i chociaż przez kilka godzin nie zastanawiać się, czy Wilsonowi nie przyjdzie do głowy ochota odejść na stałe.
Wziął szybki prysznic i zajrzał do kuchni. Stół wyglądał przeraźliwie pusto, podobnie jak lodówka. Postanowił zjeść śniadanie w pracy, w domu nie znalazłby chyba niczego nadającego się do spożycia.
Po dotarciu do szpitala, koło godziny jedenastej, swoje pierwsze kroki skierował ku magazynowi z szybkimi przekąskami. Zaopatrzył się w kilka batoników i paczkę paprykowych chipsów i wkroczył do gabinetu Wilsona, gdzie zastał przeglądającą jakieś pismo Cameron.
- A ty naprawdę nie masz się gdzie podziać? – spytał.
- Wiedziałam, że kiedyś w końcu tu przyjdziesz, więc czekałam – odpowiedziała spokojnie.
- Do damskiej toalety też bym kiedyś przyszedł, więc mogłaś czekać tam. Jeśli masz zamiar robić mi głupie wyrzuty w związku z gościem ze stwardnieniem, czy też odwoływać się do etyki lekarskiej…
- Ojej – udała zdziwienie. – Skąd wiedziałeś?
- To sobie odpuść – dokończył. – Dla odbudowy swojej zszarganej reputacji mogę zapytać, czy ktoś go już poinformował?
- Ja – wszedł mu w zdanie Chase, stając w drzwiach biura.
- Był płacz i zgrzytanie zębów?
- Płacz ze strony jego dziewczyny, sam wydawał się być mocno zaskoczony, ale przyjął to spokojnie… względnie.
- I świetnie, temat uważam za zamknięty. – Cameron otworzyła usta, lecz nie pozwolił jej na wtrącenie się. – Co dziś mamy?
- My jako diagnostyka nic.
- Jeszcze lepiej. Taka pogoda nie może się zmarnować, wychodzę tak wcześnie, jak tylko się da – skierował się w stronę drzwi. Wpadł na pomysł pojechania gdzieś w plener – do lasu, nad wodę, gdziekolwiek, skoro nie miał tu nic do roboty.
- Faktycznie, jest ślicznie – zauważył Chase. – W Bostonie mają podobną pogodę, farciarze.
House zatrzymał się w pół kroku.
- Skąd wiesz? Zła Cuddy dzwoniła?
- Nie, ona przecież uważa, że tylko Foreman i Ring są godni odbierania od niej telefonów – odpowiedział z przekąsem Chase. – Wczoraj wieczorem rozmawiałem z Wilsonem.
Diagnosta poczuł, jakby dostał pałką w głowę.
- Jakim cudem on dzwonił?
- Słucham? – spytała ze zdziwieniem Cameron. – O co ci chodzi?
- Skąd dzwonił?
- Przecież ma komórkę…
- Zadzwonił ze swojej komórki? – niecierpliwie drążył temat.
Dwójka młodych lekarzy wymieniła zdumione spojrzenia, po czym Chase wyjął z kieszeni spodni telefon i pokazał House’owi listę ostatnich połączeń. Widniał na niej numer Wilsona. House poczuł, że robi mu się niedobrze. Bez słowa wyszedł na korytarz, pozostawiając swoich pracowników w stanie bezgranicznego zdziwienia. Dotarł do kilku krzeseł przeznaczonych dla rodzin pacjentów i opadł na jedno z nich. Siedział tak w zupełnym otępieniu przez długi czas. Około godziny piętnastej do jego uszu dotarła rozmowa dwóch obserwujących go pielęgniarek.
- Siedzi tu od południa i gapi się w ścianę.
- Może ma jakieś problemy z pacjentem?
- Chyba żartujesz. Pacjentem by się aż tak nie przejmował. Prędzej z Wilsonem.
- A co się stało?
- Nie słyszałaś? Wyjechał do Cuddy, są w Bostonie. Coś się szykuje…
- Są razem w Bostonie..? To faktycznie, robi się ciekawie.
- Żebyś widziała, jak on na nią patrzył!
- Biedny House…
Po tych słowach obie kobiety odeszły, by wrócić do swoich zajęć. Mózg diagnosty dopiero po minucie zarejestrował, co insynuowały pielęgniarki. Zbladł. Wszystko zaczęło układać się w klarowną całość. Pasował każdy element układanki.
Wilson i Cuddy.
Zerwał się z krzesła tak szybko, jak tylko pozwalała mu chora noga. Po upływie dwudziestu minut dotarł do mieszkania. Wciąż czuł się tak oszołomiony, że nie potrafił racjonalnie myśleć. Usiadł na kanapie i ukrył twarz w drżących lekko dłoniach.

marengo

motylek

Brakowało najważniejszego elementu dnia – Wilsona.
taki słodki soczek

Katty B.

mari, niniejszym jesteś odpowiedzialna za fakt oplucia przeze mnie nowiusieńkiej płytki z Nip/Tuck. (Tak w ogóle Nip/Tuck to fascynujący serial - istnieje tam równouprawnienie, bo męscy główni bohaterowie również są gwałceni, podobno jest tak niestosowny, że były propozycje, by zdjąć go z anteny, a scenarzyści wyznają chyba to, co fani, czyli przeświadczenie, że dwóch głównych bohaterów - Christian i Sean - powinno być razem; patrząc na fakt, że w któryms odcinku Christian miał sen, w którym uprawiał z Seanem seks... ^^) Nigdy nie będe czytać Twoich komentarzy, złoto. Są zabójcze. XD

any, część cudniaszcza. Ałii, ktoś sugeruje Wilson/Cuddy, jea! I House to usłyszałm i teraz ma zagwozdkę, i... I świetnie jest! A jak dołożyć do tego fakt, ze Jimmy do Chase'a dzwonił (idiota). Ciekawie, nie ma co. XD

Any

marengo

Kat, mam nadzieję, że płytka przetrwała xD.

any, z tą dożywotnią panią Wilson to zdecydowanie przesadziłaś. Po drugie, żeby po Twojej śmierci powstał w miarę interesujący love!hilson, musiałabyś zemrzeć dosyć młodo, bo inaczej co by było, Hilson z dwójką staruszków? xD

ceone

Wuddy mówimy nie, nie wierzę, że House mógł w coś takiego uwierzyć !

Any

calin.a

` Faktycznie, jest ślicznie – zauważył Chase. – W Bostonie mają podobną pogodę, farciarze. ` - to takie Czejsowe ;>

`- Skąd dzwonił?
- Przecież ma komórkę…
- Zadzwonił ze swojej komórki? – niecierpliwie drążył temat. ` - uu zabolało .. i mnie też xD jak mógł to zrobić? tzn skłamać na temat komórki. w ogóle to po co dzwonił do Chase'a ? I jak mógł być tak nieostrożny , by nie napomknąć , aby nic nie mówił Hałsowi ... ( any pod żadnym pozorem nie odbieraj tego jako zarzutów do Twego fika , ja sobie tylko głośno myślę po Gregowemu ( ; )

Nie było Jimmy'ego . Jestem nieco zaniepokojona ;> w końcu siedzi sam z Cuddy w Bostonie . Oczekuję wraz z płomienną nadzieją okupującą fotel obok , na super poruszającą i wypływającą z głębi zranionego serca Wilsona, rozmowę z Cuddy.

Komentuję po raz pierwszy więc muszę koniecznie dodać , iż stałam się fanką talentu Twojego, o Droga anyway.
czekam na część kolejną i pozdrawiam serdecznie

calin - malin ;>

marengo

Any

calin.a

Any

marengo

Any

calin.a