My own mayhem episode [Z]

333bulletproof

Kategoria: love

Zweryfikowane przez -333bulletproof-

Cześć

To jest zdecydowanie dziwne, jest moim debiutem i mam nadzieję, że chociaż trochę się spodoba ^^'
Dziękuję bardzo-bardzo za betę Kasince *_*

P: House/Wilson, Hugh/Robert
Enjoy!

Episode 01

To było dobre. To wzbudzi dyskusje. To…
- Hugh, proszę, czy nie możesz się skupić chociaż na chwilę? Wszyscy wiemy, że nie potrafisz przestać myśleć o pewnych czekoladowych oczach, ale spróbuj zagrać tę scenę jak należy!
- Tak, jasne – mruknął wznosząc oczy ku sufitowi, ku radości reszty ekipy. – Akurat jutro czeka mnie gorący fan service przy was wszystkich, moje podniecenie sięga granic – dodał sarkastycznie. Jennifer tylko pokręciła głową z uśmiechem. Nie mogła się zdecydować, czy to Hugh czerpie z House’a, czy może jest odwrotnie.

- House, możesz na to spojrzeć? Rak miał dawać przerzuty już kilka tygodni temu, ale coś dziwnego…
- Przyjdziesz dzisiaj? – Stara się brzmieć normalnie, ale jego głos łamie się na ostatniej sylabie. – Już dawno nie zjadłem normalnej kolacji – dodaje z większą pewnością siebie, zaraz potem jednak odwraca wzrok.

- Świetnie! Dziękuję wam na dzisiaj, możecie wracać do domu – ogłosił reżyser, machając scenariuszem przed kamerą. Hugh odetchnął mimowolnie i odłożył laskę na stół. To zawsze było dziwne uczucie, po całym dniu utykania normalny krok wydawał mu się taki… nieporadny.
- Chcesz poćwiczyć przed jutrzejszym dniem? – zapytał uwodzicielskim tonem Robert, zastępując mu drogę.
- Oh, na litość boską. Mam mieć koszmary już dzisiaj? – parsknął Hugh. Wyszczerzył się swoim najgłupszym uśmiechem na widok zawiedzionej miny przyjaciela. – Jasne, wpadnij po mnie o dwudziestej, Scarlett.
Robert uśmiechnął się trochę zbyt radośnie.

* * *

Półtorej godziny później Hugh nucił cicho, krojąc paprykę w małe kostki. Robert przez piętnaście minut narzekał, że chce zostać w domu – a Hugh przez piętnaście minut uparcie udawał, że woli wyjść. Sprawiło mu to wielką frajdę, ale grał niezadowolonego, dopóki nie zabrali się za gotowanie.
- Nie wracasz do domu na weekend? – zapytał od niechcenia Robert, mieszając warzywa na patelni.
- Zdjęcia skończymy w sobotę, a od poniedziałku znowu musimy być w pracy. Jakoś sobie beze mnie poradzą – mruknął obojętnie Hugh, przerywając nucenie No smoke without fire.
- Mhm. Spróbuj – powiedział, nabierając na drewnianą łyżkę warzywa i podając ją przyjacielowi.
- Pieprzne – rzucił, przeciągając głoski, Hugh. – Całkiem niezłe. Muszę pomyśleć o kupieniu ci fartuszka na gwiazdkę. Wiesz, tylko fartuszka – dodał konspiracyjnym szeptem, stając za Robertem i wsypując paprykę na patelnię.
- Taak, mnie też kręcą przebieranki. Mógłbyś się przebrać za House’a… – odsunął go, żeby wyjąć sos z lodówki – Ah, czekaj. Ty nie musisz się przebierać – dodał, udając zaskoczenie. Hugh uśmiechnął się kącikiem ust.
- Poczekam w salonie, zawołaj mnie jak skończysz.

Hugh miał silne wrażenie deja vu. Siedział ze swoim kumplem na kanapie, jedli kolację i oglądali Late show with David Letterman. Niemal to samo robili kilka godzin temu na planie serialu. To znaczy, udawali, że to robią.
- Co myślisz o zmianach w scenariuszu? – zapytał. – No wiesz, gejowska sprawa – uściślił.
- Nie mam z tym problemu… jeśli tobie to nie przeszkadza. Fani zwariują.
- Z rozpaczy – parsknął Hugh, odstawiając talerz na niski, drewniany stolik przed kanapą. – Chcesz dzisiaj ćwiczyć role? – przyjrzeli się sobie uważnie. Robert ostrożnie kiwnął głową i wyjął plik kartek z plecaka. Hugh sięgnął po swój scenariusz, który leżał zwinięty na podłodze. Przekartkowali strony do odpowiedniej sceny.

- Pieprzne – rzuca, przeciągając głoski, House. – Całkiem niezłe.
- Tylko nie kupuj mi seksownego fartuszka z okazji Chanuki. Oh nie, czekaj. Ty mi nie kupujesz prezentów, nigdy.
- Jestem mistrzem niespodzianek! – woła teatralnie Hugh.
- Jesteś pijany – odpowiada mu z uśmiechem Wilson.

- Hej, nie jestem pijany! Polałeś to mięso winem, ale jeszcze nie otworzyliśmy szkockiej i…
- Dobrze, dobrze. Nie przerywaj, nie chcę zaczynać wszystkiego od początku.

- Nie jestem pijany… aż tak. Dzisiaj – recytuje, zadowolony z siebie. Wilson wzrusza ramionami, zbiera talerze i wychodzi do kuchni. Kiedy wraca, House już śpi, rozciągnięty na kanapie. Hugh udawał, że śpi. Wilson siada na podłodze, między stolikiem a kanapą i przygląda mu się przez dłuższą chwilę.
- Masz zamiar mnie pocałować czy nie? – pyta House, otwierając jedno oko. Wilson nieświadomie robi idiotyczną minę.
- Masz na myśli… naprawdę?

- Masz na myśli… naprawdę? – pyta Robert, robiąc nieświadomie najgłupszą minę, jaką Laurie do tej pory widział.
- Wyglądasz jak cholerna Maria Dziewica. Oh, nie, wy nie wierzycie w niepokalane poczęcie.
- Hugh, bądź poważny.
- Taak, mam na myśli naprawdę. Nie chcę wyjść jutro na kompletnego kretyna. Nigdy nie całowałem się z facetem – dodał po namyśle. – No dalej, przecież jesteśmy profesjonalistami. Nic nie może być gorsze od całowania się z Lisą – zachichotał.
Robert westchnął i przysunął się bliżej. Pomysły Hugh nigdy nie przestaną go zaskakiwać. Patrzył bezmyślnie na komodę po drugiej stronie pokoju i czekał na to, co zrobi jego przyjaciel.
- Heej, poczuj nastrój. Nie jesteś u dentysty, całowanie się jest przyjemne. Jak będziesz tak jutro wyglądał nikt w to nie uwierzy. Właśnie dlatego musimy poćwiczyć – dodał, zadowolony z siebie. Robert spojrzał mu w oczy i zaraz odwrócił wzrok. Hugh ze złośliwym uśmiechem złapał go za brodę i odwrócił w swoją stronę. To było lepsze niż wszystkie rzeczy, które do tej pory ćwiczyli. Zabawniejsze.
Zbliżył się do przyjaciela na odległość kilku centymetrów i dopiero kiedy Robert zrezygnowany zamknął oczy, pocałował go. Laurie przytrzymał go za kark, kiedy chciał się odsunąć, zaskoczony wpychającym mu się do ust językiem.
Całowanie się z Hugh było… dziwne. Broda drapała go w skórę, usta były wąskie i zachłanne.
Robert poczuł ciepło w okolicach brzucha, kiedy jego ciało przestało przejmować się mózgiem. Mózg wrzeszczał, że przecież całuje się ze swoim kumplem – jedna z rzeczy które nie powinny być przyjemne. W ten sposób.
- Przestań! – sapnął, odsuwając się w końcu. Dopiero teraz zauważył, że oboje oddychają ciężko. Hugh uśmiechnął się szeroko.
- Podobało ci się. Jestem zajebisty!
- Taak, jesteś. Muszę się wysikać – rzucił, nie patrząc mu w oczy. Hugh odprowadził go spojrzeniem, nie przestając się uśmiechać.

Robert ochlapał twarz zimną wodą. Przyjrzał się sobie w lustrze – zaczerwienione policzki, potargane włosy. Pięknie, jak nastolatka na pierwszej randce, pomyślał z irytacją, próbując ułożyć grzywkę.
Kiedy wrócił do salonu, Hugh stał, oparty o kanapę. Miał opuszczoną głowę i nie zareagował, kiedy Robert stanął naprzeciwko.

- Myślę, że powinniśmy o tym zapomnieć – ryzykuje Wilson, jego głos jest nieco wyższy niż zazwyczaj.
- Myślę, że powinienem zadzwonić po dziwkę. Albo po dwie – odpowiada po namyśle House.
- Nie, dzięki, wiesz, że…
- Oh, myślałem o sobie, Jimmy. Spadaj już do domu – patrzy w końcu na przyjaciela. – To chyba nie byłby najlepszy pomysł, gdybyś chciał zostać na noc. Mogą Ci przeszkadzać moje krzyki – oświadcza poważnie.

Brzmiał jak House, oczywiście. Zawsze tak brzmiał, nawet kiedy nie używał amerykańskiego akcentu. Robert nie mógł przypomnieć sobie tego tekstu w scenariuszu, ale Hugh często improwizował.
Rzucił więc krótkie „cześć”, wyszedł i po dziesięciu sekundach wrócił z powrotem do mieszkania.
- Nie, Robert – odpowiedziało mu zdziwione spojrzenie. – Miałem na myśli, naprawdę. Spadaj już do domu, zobaczymy się jutro w pracy. Tylko nie zastanawiaj się nad tym całą noc, masz wyglądać na wypoczętego! – krzyknął za wychodzącym niepewnie mężczyzną.
Hugh zamknął drzwi i osunął się na podłogę.
- Cholera – jego szept w pustym mieszkaniu… wcale nie brzmiał za głośno. To nie był serial, jego szept brzmiał cicho i nieporadnie.

cdn No, nastąpi

To eksperyment z formą i z pomysłem, dajcie znać, czy Wam przypadł do gustu

coolness

Mi się podoba i to diabelnie. I co z tego, że nie mam szesnastu lat i nie powinnam czytać?
Tak, stanowczo domagam się ciągu dalszego.
Weny!

333bulletproof

^__^ Dziękuję!
Ja to 16+ dałam przezornie, może w następnych częściach się przyda. Na pewno będzie przeklinanie, całowanie się i trochę niedopowiedzeń ^~ A ograniczenia, jak nas nauczył pewien facet bez zahamowań, są od tego, żeby je lekceważyć

marysiaaa

eee! przeRZuty nie przeżuty!

a poza tym to miodzio

333bulletproof

Dzięki, już zmienione

Nie wiem czemu Word mi tego nie podkreślił o.OO

marysiaaa

bo przeżuty też jest takie słowo - oznacza doszczętnie zmiażdżony w jamie ustnej

nie ma za co... czekam na next part

coolness

Richie117

aaaahhh, jak ja uwielbiam takie eksperymenty!!

mi bardzobardzo przypadło to do gustu, więc lepiej wywal ten znak zapytania, który pewnie przypadkiem zaplątał się koło obiecującego wiele "cdn"

Już dawno miałam ochotę wrzucić tutaj jakiegoś RPS'a (aczkolwiek wciąż moja moralność nie zdecydowała, co powinnam myśleć o tego typu fikach), więc może zapiszesz się w historii jako prekursorka nowego gatunku na Horum

taaak, co to ja jeszcze...

kurcze, konstruktywizm wyparował z mojej głowy już przy kawałku o czekoladowych oczach, więc dodam tylko jedno wielkie Awwwwwwwwwwww!

Plz, more!!!

(a jak już skończysz, zabijemy Shore'a i wyślemy Ciebie, żebyś zajęła się nakręceniem swojego epa

)

Pino

Mieszanie fikcji z rzeczywistością i wpychanie żonatego faceta w romans na planie. Jednym słowem: ryzykowne. Tylko, że przy okazji świetnie się to czyta

Także, mimo chwilowego szoku czekam niecierpliwie na ciąg dalszy.
Pozdrawiam

milea

Bardzo przyjemnie się czytało. Coś czuję, że znosi mnie z huddy na hilsona

Oczywiście, że ma być ciąg dalszy!

coolness

Dziaga

Tekst akurat na poprawę humoru po ciężkim dniu w szkole ;D
Kiedyś czytałam już coś podobnego, jak akcja dzieje się na planie pomiędzy aktorami ale nie był to Hilson ale chyba Huddy czy coś. Teraz już wiem, że H/W wypada w tych sprawach lepiej

Pozdrawiam i życzę weny,
Dziaga

Agusss

Ooo matulko!!
Czytałam, czytałam i jak dojechałam do konca to pojechałam w górę i czytałam od początku!
To jest genialne w swojej genialności!! No nie!
Ja już chce wiecej!!

Lady Makbeth

Witam prekursorkę RPS'a na forum

Wspaniale, że się odważyłaś, taki rodzaj fików jest zwykle dość ryzykowny. Ale tobie wyszło wspaniale

Ciekawy pomysł z tym kręceniem Hilsona. Trzeba to będzie w końcu wprowadzić w życie

Proponuję znaleźć Shore'a, zamknąć go w skrzyni i wysłać poleconym na Biegun, a na jego miejsce dać ciebie

333bulletproof

Dziękuję dziękuję wszystkim za taakie miłe i motywujące komentarze

Richie: Zaraz zabijać

A kto by nam wymyślał medyczne przypadki? Po paru odcinkach zrobiłoby się z tego porno, a nie MD

A wiesz, że akurat czekoladowe oczy wydały mi się na początku oklepane?

Ale jeszcze je wykorzystam w lepszy sposób, ciesz się ;>

Pino: Czytałam gdzieś, że ten żonaty facet już raz się wepchał w romans... co prawda z kobietą, ale potencjał ma

Ryzykowne rzeczy są ciekawee <evil>

milea: Hilson, hilson! Wybierz ciemną stronę mocy ^_^

Dziaga: ^^ W bloopers'ach do 3 sezonu jest scena, kiedy chłopcy jadą autem, a Hugh mówi "Robert, for God's sake". Jakkolwiek głupio by to nie brzmiało, dzięki temu wpadłam na szalony pomysł H/R

Wcześniej nie widziałam takich fików (ale moje doświadczenie jest małe, więc może jeszcze coś znajdę :?)

Agusss: *_* Kupiłaś mnie tym czytaniem dwa razy pod rząd

Serio

Dziękuję ^^

Następne część jest mniej więcej gotowa, ale musi jeszcze trochę poleżeć, żebym mogła na nią krytycznie popatrzeć i ew. coś poprawić

Do weekendu postaram się dodać

coolness

Kasinka

Moje zdanie autorka zna

Pomysł sam w sobie czasem spotykany, ale tutaj jego wykorzystanie wspaniałe, jakość jeszcze lepsza

Oby tak dalej!
No bo kto by pomyślał, że to nie zawsze Laurie i RSL inspirują Hilsona? Czasem to Hilson inspiruje Laurie'ego i RSL

a za te przeżuty to się mnie należy kopniak! głu-pia-jes-tem! *bije głową w ścianę*. Zapewne znajdziecie więcej błędów, mea culpa. Beta ze mnie do zadu...

333bulletproof

Lady Makbeth: Dzięki *_* No nie wiem, wyobraź sobie:
" - Witam was... Tak... W dzisiejszym odcinku mamy chorego człowieka. Myślicie, że ma grypę, ale tak naprawdę ma grypę. Wilson, który podejrzewa raka, zbliża się do House'a, który podejrzewa Wilsona o to, że jest gejem. Kamera, akcja!"

No, może mała parodia jest w zasięgu moich możliwości ^^'

Kasinka: ^^ Jakość przyzwoita, bo mi kilka paskudnych błędów pomogłaś znaleźć

Dziękuję jeszcze raz, to następny part też Ci podeślę jeśli chcesz :>

jakastam: Bądź cierpliwa, ja powinnam teraz się łaciny uczyć, a nie jakieś diabelskie pomysły uskuteczniać

Sovereign. ;)

AAAAAAAA! to jest mega zarąbiste!

się strasznie wkręciłam, szkoda tylko że czegoś takiego naprawdę nie ma w serialu

czekam na następną część

coolness

Lady Makbeth

333bulletproof, a jak myślisz, jak oni (scenarzyści) teraz ten scenariusz piszą?

I wiesz, zawsze lepiej pozwolić aktorom na nieco własnej kreatywności, czyż nie?

milea

już piąty raz dzisiaj czytam tego fika

nawet miałam przypływ weny i próbowałam coś sama napisać, ale nie wyszło mi tak ładnie jak Tobie

ciąg dalszy jak najszybciej!

Richie117

333bulletproof

Sovereign: Zawsze pozostaje nam szalona, niemoralna wyobraźnia

Następna część coraz bliżej :>

jakastam: Oj, druga część już nie była taką przyjemnością. Drugie części zawsze się trudniej pisze ;_;

Lady Makbeth: Noo, coraz gorzej im idzie

Ale przynajmniej znają wszystkie długie nazwy dziwnych chorób... i co się z nimi powinno robić. My pewnie chciałybyśmy grypę leczyć chirurgicznie

milea: Skończ, kobieto!

Jak nauczysz się go na pamięć, będziesz się później dziwić podczas oglądania prawdziwego serialu, że House nie mówi do Wilsona "kochanie"

Richie: Dzięki za linka

I czuję się zaszczycona, że rozpowszechniasz moje skrzywione fantazje w swoim podpisie *___*
Porn MD, Porn MD <nuci>

milea

333bulletproof, ja już tak mam

oglądam po nocach stare odcinki i jedyne co mam na myśli gdy widzę ich razem to "przecież wy się kochacie, House zostaw tą Cuddy i rzuć się na Wilsona w jego gabinecie!"