Koniec i początek

Muniashek

Kategoria: love

Zweryfikowane przez autorkę

Od autorki: Przez długi czas nie mogłam znaleźć tytułu. Ale odnalazł się sam po dopisaniu drugiej części

Napisane po części dla własnej satysfakcji. Z tego, że poradziłam sobie (mam nadzieję?) z uczuciami. Chodzi tu przede wszystkim o uczucia. Musiałam to napisać, musiałam się zmierzyć z własną słabością, jaką jest opis emocji i moje przekonanie, że mi to kompletnie nie wychodzi. Może teraz będę miała trochę mniej samokrytyki na ten temat

Mam nadzieję, że się spodoba

Miłego czytania!!!
Byłabym zapomniała. Dedykowane Atris

***

„Nigdy nie byliśmy przyjaciółmi”

Słowa huczą w Twojej głowie. Nie dowierzasz temu, co właśnie usłyszałeś. Jesteś w kompletnym szoku. Zamurowany, przyparty do ściany bolącą prawdą, nie odpowiadasz na nią. Nie potrafisz zareagować w żaden sposób.

Stoisz w miejscu, bez ruchu. Nie myślisz, nie potrafisz myśleć o niczym innym, jak o tym, co przed chwilą usłyszałeś. Nie możesz nawet drgnąć, czy zrobić czegokolwiek, żeby zapobiec uczuciu wewnątrz Ciebie.

Wszystko, co dotąd się w Tobie zebrało dobrego dzięki Niemu, właśnie rozsypało się w drobny pył. Twoje jestestwo zostało zachwiane, wszystko w Tobie załamuje się do środka.

Nie wierzysz, że On to powiedział. Po jakimś czasie stania w miejscu zauważasz, że Jego już nie ma. Nie pamiętasz, czy rozmawialiście, ani jak długo już tak stoisz.

Jedyne, co teraz możesz zrobić, to zamknąć drzwi od Jego gabinetu, usiąść na środku podłogi i płakać. To właśnie robisz: płaczesz. Jak dziecko, które straciło rodzica, jak dziewczyna, którą zostawił chłopak… Jesteś w tej chwili tak bezbronny, a najgorsze jest to, że On nie przyjdzie i Cię nie obroni.

Umarło w Tobie wszystko.

„Nigdy nie byliśmy przyjaciółmi”

Powiedziałeś te słowa i od razu ich pożałowałeś. Wiesz, że to nie prawda. Okłamałeś Go najgorszym kłamstwem, jakie może zranić człowieka.

On bez Ciebie jest zupełnie bezbronny, doskonale o tym wiesz, a mimo to postanawiasz zostawić Go na pastwę losu. Czujesz się beznadziejnie, ale już za późno, nie zmienisz tego. Musisz Go opuścić, bo dłużej tego byś nie wytrzymał.

„Budzisz się” w swoim mieszkaniu. Nie wiesz, co było w międzyczasie. Ostatnim Twoim wspomnieniem jest ogromny ból widoczny w Jego oczach, zupełnie jakby odbijały Twój. Zraniłeś Go. Zraniłeś siebie. Zamknąłeś drogę między Wami.

Siadasz na łóżku i płaczesz. Dopiero teraz zdajesz sobie sprawę z tego, co zrobiłeś. Po straceniu Amber odtrąciłeś najważniejszą dla siebie osobę, przyjaciela, bez którego możesz nie dać sobie rady z nadchodzącymi emocjami. Pozbawiłeś siebie pomocy z Jego strony, i to na własne życzenie.

Czujesz, jak w Tobie tworzy się ogromna dziura, jak wszystko w Tobie znika. Nie potrafisz zrobić niczego sensownego. Masz ochotę wsiąść do samochodu i jechać do Niego, ale wiesz że nie możesz…

Umarło w Tobie wszystko.

TYDZIEŃ PÓŹNIEJ

„Kocham Cię”

Słowa znowu huczą w Twojej głowie, ale tym razem jesteś szczęśliwy, jak nigdy. Stoisz w miejscu, zszokowany, jak tydzień temu, jednak dzisiaj Twoje serce przyspieszyło z radości. Nie wierzysz, że to powiedział.

Widzisz Jego, jak niepewnie na Ciebie spogląda, oczekując na Twoją reakcję. Tymczasem Ty nie możesz nic zrobić ze szczęścia.

Czujesz, jakby Twoje wnętrze nigdy się nie rozpadło, jakby żyło cały ten czas, schowane przed Tobą. Odnalazłeś się w tym ogromnym świecie niepewności i tajemnic, odnalazłeś swoje przeznaczenie i swoją duszę, odnalazłeś swoją miłość, odnalazłeś całe swoje życie, i to tylko za pomocą tych dwóch słów wypowiedzianych przez Niego. Jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki.

Nieświadomie podchodzisz do niego, ze łzami szczęścia, które nieoczekiwanie zaczęły Ci płynąć z oczu. Wahasz się tylko przez moment, jednak gdy widzisz przyzwolenie w Jego spojrzeniu, Twoje usta odnajdują Jego, a Wasze języki rozpoczynają wspólny taniec.

Czujesz się jak nowonarodzony.

„Kocham Cię”

Stało się, powiedziałeś to. Cały tydzień żyłeś jak duch, czekając nieświadomie na odpowiednią okazję. Dzisiaj, gdy On wszedł do Twojego gabinetu po konsultację, całe Twoje ciało przeszedł dreszcz, a Ty nieoczekiwanie wstałeś i wyrzuciłeś z siebie te słowa. Dopiero po chwili zdałeś sobie z tego sprawę.

Zauważasz u Niego tę samą reakcję, co tydzień temu. Stoi bez ruchu, tylko Jego oczy zdradzają ogromną radość. Tym razem nie udało Mu się ukryć emocji.

Ty natomiast czujesz ulgę. Kamień Ci spada z serca i niemal go słyszysz, jak uderza o podłogę. Cały czas uważnie Go obserwujesz, czy i On to zauważył, ale prawdopodobnie jest zbyt zszokowany. Masz ochotę podbiec do Niego i rzucić mu się w ramiona, jednak powstrzymujesz się. Wiesz, że On nie lubi publicznego okazywania uczuć.

Po chwili widzisz, jak zaczyna płakać, jak małe dziecko. Niepewnie podchodzi do Ciebie, wciąż z nowymi łzami w oczach i tylko przez moment się waha, patrząc Ci w oczy. Najwyraźniej zobaczył Twoje przyzwolenie, gdyż po chwili Wasze usta odnajdują się, a języki zaczynają wędrówkę.

Czujesz się jak nowonarodzony.

~the end.

Atris

Muniashek

Atris

Muniashek

No nie. Popłakałam się... Ze śmiechu

Agusss

No, no, no... I cóż ja mam powiedzieć? Twój tekst jak zwykle jest zgrabny i składny

A przy tym wspaniały!
Nie potrafię nawet powiedzieć co mi się podobało. Bo wtedy musiałabym skopiować cały tekst! Naprawdę cieszę sie, że mogłam przeczytać takie cudo!

Weny

Steve

Nie chcę się za bardzo wtrącać w tę wymianę zdań... I nie chcę też brzmieć przemądrzale (Broń mnie Housie, Wilsonie i wszyscy inni święci-przeklęci), ale już od dzieciństwa tak mam, że zawsze najpierw wyłapuję błędy. A później delektuję się całą resztą. Bo w tym wypadku jest się czym delektować, jak na mój gust. Ale o tym później.
A więc:

Atris

Muniashek

O, trzy komentarze do odpisania - to będzie dłuuuuuugie

Atris