Kochanie, nienawidzę takich dni (lepiej, żebyś tu był) [Z]

333bulletproof

Kategoria: love

Zweryfikowane przez 333

Jego dłonie są gniewne. Rozpalone. Niespokojne. Błądzą gdzieś pomiędzy karkiem a łopatkami, zachłannie wczepiają się w spoconą skórę. Nie pamięta, kiedy ostatni raz się tak kochali – ale jest pewien, że wtedy towarzyszyły im wypowiedziane chwilę wcześniej ostre, nieprzyjemne słowa.
Teraz jest cicho.
Jego dłonie są nieposłuszne – zaciskają się mocniej na krawędzi bioder, przyciągają drugie ciało bliżej. Drżące, niecierpliwe dłonie.

House budzi się z palcami kurczowo zaciśniętymi na prześcieradle. Uspokaja oddech i, nie otwierając zmrużonych z całych sił powiek, sięga po zmiętą koszulę leżącą po drugiej stronie łóżka. Zapach jest coraz słabszy, ale wystarczy, żeby udało mu się z powrotem zasnąć.

Nowy dzień zaczyna się o ósmej, House wyłącza budzik i wychodzi do łazienki. Dwadzieścia minut później przenosi się do kuchni.
Kiedy je śniadanie, wpatruje się w uśmiechniętego, spokojnego Wilsona.
Nienawidzi tego zdjęcia. Skopiowane na sześćdziesięciu tysiącach kartonów z mlekiem, z podpisem „ZAGINIONY”, towarzyszy mu od dwunastu dni, każdego pieprzonego poranka.

END

AN: 150 słów
Inspiracja: 0:20
Konstruktywna krytyka is love! Mistakes - if found, please return to the owner.

Agusss

333 i co by Ci tu powiedzieć?
Początek taki po prostu intrygujący, żądasz aby był ciąg dalszy. A tam? Już smutnej. Wręcz bardzo smutno. Napisane luźnym, ale dobrym słownictwem xD [chyba jednak wiecej nie napiszę, bo próbuję powiedzieć coś mądrego

]

A tutaj to przypadkiem "się" nie zjadłaś? xD

333bulletproof

Tak tak, już poprawiłam! ^^'

Generalnie to pomysł na to nie chciał się ode mnie odczepić, ale ponieważ nie mam zamiaru pakować się w kolejną dłuższą formę - spróbowałam ze 150-ką. (Jakkolwiek to wyszło, teraz wydaje mi się, że nie mogłabym na ten temat napisać nic dłuższego ^^' Miało być smutno, miały być niewyjaśnione okoliczności i miało być emocjonalne

) (Jeden z moich wykładowców użył ostatnio określenia "homo-emo"

To brzmi sensownie!)

Dziękuję

Agusss

I właśnie tak 333 wyszło, przynajmniej dla mnie, więc możesz sie czuć dumna xD Chociaż nie wiem czy to taka duma mieć takiego czytelnika jak ja

Homo - emo? Dobry jest

Zapamiętam ten termin^^ Może sie przydać^^
Wow nawet znalazłam błąd

Duma mnie rozpiera

Pino

Mocny początek i mocne zakończenie. Ładnie to poprowadziłaś - kiedy okazało się, że ten 'uśmiechnięty Wilson' to tylko zdjęcie, naprawdę się byłam zaskoczona

Z jednej strony siłą tego tekstu jest to, że jest taki krótki, ale z drugiej aż prosi się żeby zapytać 'co-jak-i-dlaczego'. Zżera mnie ciekawość! xD

Nie wiem czemu, ale wydaje mi się, że Wilson raczej już się nie odnajdzie. Tekst jest tak smutny, że chyba nie mogłoby być inaczej.

gehnn

Zaczynam być wielką fanką twojej twórczości. Trochę sobie zepsułam wrażenie, bo obejrzałam wcześniej inspirację, ale i tak. Początek, jak i koniec, miażdżą. Krótko, ale treściwie, mnóstwo emocji i mnóstwo wartości przekazuje ten tekst (jeżu, mam takie okropne wrażenie, że się powtarzam). Takie rozgrzewanie i ochładzanie atmosfery, raz za razem. Najpierw mocne wejście, potem okazuje się, że to tylko sen. Lekkie ocieplenie, bo zapach. Potem temperatura podniesiona, bo jego uśmiech i pewnie wesołe, czekoladowe oczy. A następnie, na sam koniec, całkowite zmrożenie czytelnika - to tylko pusty, papierowy Wilson. I pozostaje tylko ten papier i zapach, który prawdopodobnie nie wystarczy na długo... Poza tym, przekleństwo pod koniec. Lubię takie śladowe kolokwializmy w tekstach, które bardzo podkreślają emocje i nadają charakteru.

Ten fik błaga na kolanach, trzymając różę w zębach, aby zrobiono z niego coś długiego. Ja cierpię na brak pomysłów, a ty takie coś skazujesz na sto pięćdziesiąt słów >< Ale z drugiej strony tak jest dobrze i każdy sobie wysnuje inną historię. Ja jestem bardzo pro dajmy czytelnikom myśleć.

Bardzo mi się podobało. Mało słów, dużo treści. Świetnie.
Pozdrawiam,
G.

Richie117

właśnie zafundowałaś mojej leżącej w śpiączce wenie atak serca i udar mózgu...

No i jak - happy now?

(a tak na marginesie... może w sequelu Gimme Wilson też powinien dać zdjęcie zaginionego House'a na kartony z mlekiem...

)

Lady Makbeth

Na początek uprzedzam, że nie jestem obiektywna. Nie po znieczuleniu się porządną dawką prawdziwej brazylijskiej telenoweli. A raczej dwóch

Jeżeli mowa o błędach, to technicznie nie ma żadnych, prócz tego nieszczęsnego "się" pożartego zapewne w ferworze pisania

Ale jedna rzecz mi przeszkadza, ale nie uważaj tego za błąd, jak już mówiłam, nie jestem obiektywna i jest to moje zwykłe widzimisię.

Atris

Kocham cię.

I tak, to mógłby być koniec mojego komentarza

Kochana, jesteś jedną z nielicznych autorek, po których zawsze spodziewam się czegoś fantastycznego i się nie zawodzę. I jeśli już coś twojego przeczytam, nie czuję się w żaden sposób zobowiązana do zostawienia komentarza. Ja to po prostu chcę zrobić.

Uhh, no cóż tu dużo mówić? Wszyscy już powiedzieli, co potrzeba. Zwyczajnie genialnie, ale u ciebie to nie nowość. Po MOME nie spodziewałam się, że może być lepiej. Ale jest!

Kocham cię, kocham twojego wena, kocham twoją klawiaturę, monitor, komputer i wielbię ziemię, po której stąpasz

I modlę się o kawałeczek malućki twojego talentu.

WENY! Bo całkowicie ci się należy