Jeśli to sen...

martuusia

Kategoria: love

Zweryfikowane przez martuusia

lennonka

Jedyne słowo jakie jawi mi się w głowie,Martusiu to "prześliczne".
Myślę,że fabuła nie musi być zawrotna by podbic serca (przynajmniej moje,które już masz

). Miałaś naprawdę dobry pomysł. Aż zazdroszczę

. Piękna stylistyka. Wymyśliłaś opowiadanie w mych oczach realne, nie wyuzdane. Pięknie zagłębiłaś się w uczucia House'a. Gratulacje. Już możesz wpisać mnie w poczet twoich fanów. Jeszcze raz: pięknie.

andzelika

Wilson niby taki świętoszek a pozwolił by House tak bezceremonialnie się do niego dobrał

Świetne opowiadanie

martuusia

lennonka

Potrzebna beta!!! Braki przecinków, literówki.

Ale pisz,pisz dalej! Już się nie mogę doczekać! To mi się na prawdę podoba!

martuusia

Wilson był zdenerwowany i przerażony jednocześnie. Trzęsącymi się dłońmi wsunął klucz w drzwi mieszkania swego przyjaciela. Przez ostatnie dni osiągnął mistrzostwo w unikaniu go, a teraz musiał się z nim zmierzyć. W duchu przeklinał swą głupotę. Zostawił u House'a dokumentację pani Coleman, pacjentki z rakiem piersi, u której niedawno wykryto nawrót choroby. Był późny wieczór. House na pewno siedział przed telewizorem. Przekręcił klucz w drzwiach i ostrożnie wszedł do mieszkania. Rozejrzał się. Salon był pusty. Na stole stała butelka, po burbonie zapewne, a także fiolka Vicodinu. Pokręcił głową będąc w duchu pełen podziwu dla wątroby House'a za siłę i odwagę. Jednak za nim samym nie było śladu. Pewnie już śpi. Zaczął szukać dokumentów. Nie miał pojęcia, gdzie je zostawił. Miał nadzieję, że nie spotka przyjaciela. Ale nadzieja matką głupich i choć, jak każda matka swoje dzieci kocha, bywa ulotna. Z Wilsona uleciała w momencie, gdy go zobaczył. Był ubrany, lecz na twarzy znać było jeszcze resztki snu. W oczach miał mieszankę zaskoczenia, zdenerwowania i.. ulgi?
- O. Cześć. Nie spodziewałem się Ciebie. Posprzątałbym trochę i upiekł ciastka. - krótkie spojrzenie na onkologa utwierdziło go w przekonaniu o marności swego żartu.
- Zostawiłem tu swoje dokumenty.
- Ah. - House wyglądał na zawiedzionego. - Są w biurku, w górnej szufladzie.
Wiedział gdzie leżą, bo sam je tam niedawno położył, po blisko godzinie wpatrywania się w podpis Wilsona.
- Może... zostaniesz? Mam piwo. - House był bardzo zmieszany. To był jego sposób na przyznanie się głośno, że tęskni, że potrzebuje Wilsona. Wiele musiały kosztować go te słowa.
- Ostatnie spotkanie przy piwie zakończyło się... - młodszy lekarz zamilkł szybko nie znajdując odpowiednich słów, by dokończyć zdanie. - Lepiej żebym poszedł do domu.
- Jakiego domu? Ty go nie masz. Masz za to mnie. - Wilson dawno nie widział w oczach przyjaciela tyle zdesperowania.
- Nie wiem czy to najlepszy pomysł.
House popatrzył na niego z oszołomieniem.
- Pieprz się Wilson! - krzyknął teraz wyraźnie wzburzony. - Przez tyle lat niańczyłeś mnie, otaczałeś cholernym, żydowskim płaszczem opieki, doprowadzałeś mnie do porządku, nawet wtedy, gdy tego nie chciałem. A teraz, proszę o to, a Ty się odwracasz! Opiekowałeś się mną, gdy TOBIE to pasowało. - diagnosta wiedział, że te słowa są nieprawdziwe, lecz nie mógł już ich powstrzymać. - Pieprz się.
- Myślisz, że tylko Tobie jest Z TYM trudno?
- Widzę, że Ty już się Z TYM uporałeś. Wykombinowałeś, że jeśli przestaniesz mnie widywać, tamta noc, w magiczny sposób, zniknie. To tak nie działa, Wilson. Mam już dość. I wiesz co? Zmieniam zdanie. Sądzę, że Twój sposób jest dobry. Można by rzec, że już w ogóle nie pamiętam Twoich jęków oraz tych szeptanych do mego ucha słów: " Pieprz mnie, House... " ...
- Przestań!
- "Przestań"? Nie, tego nie mówiłeś. Raczej: "Proszę, nie kończ, proszę, nigdy ... !". Taak. Twój sposób jest dobry. Więc bądź tak uprzejmy zabrać swój pieprzony-nie-dawno-przeze-mnie-tyłek i wynosić się w cholerę. - House wykrzyczał ostatnie słowa Wilsonowi prosto w twarz. Podczas kłótni podszedł do niego, a dystans między nimi zmniejszył się do pół metra. House dyszał i trząsł się z wściekłości. Wilson, blady, podniósł rękę, chcąc chyba dotknąć przyjaciela. Jednak popatrzył tylko na swoją kończynę jakby należała do kogoś innego. House, nawiązanie kontaktu fizycznego, mógłby odebrać jako atak. Rzucił mu jedynie ostatnie spojrzenie pełne bólu, gniewu i rozczarowania, po czym bez słowa wybiegł z mieszkania. Diagnosta ruszył za nim. Widział, że po raz kolejny wszystko spieprzył, chciał to odwrócić, cofnąć czas, wymazać ostatnie 10 minut z życiorysu. Pragnął, by Wilson wrócił, nazwał go "kulawym idiotą", pragnął przywrócić ich dawne spotkania przy piwie, rozmowy, gierki i intrygi - w jednym momencie to utracił. Jak zawsze on był winny. Mógł się powstrzymać, mógł nie mówić tych okropnych słów, które przecież mijały się z prawdą, mógł... choć raz nie być sukinsynem.
Wilson stał przy krawężniku, moknąc w deszczu, sprawiając wrażenie osoby niezdecydowanej o słuszności przechodzenia przez jezdnię. Chciał zawrócić, ale zobaczył idącego ku nim House'a, więc odwrócił się szybko i wbiegł na ulicę. Za szybko. Bez uprzedniego sprawdzenia, czy to bezpieczne. Za wolno. By uciec.
Dla diagnosty czas jakby zwolnił. Z lewej strony zobaczył pędzący samochód. Oszacował (ah, ten jego przeklęty, racjonalny umysł!), że przy jego prędkości i stanie nawierzchni wypadek jest nieunikniony. Przyspieszył. Nie ma czasu na zastanowienie. Może się uda. Jeszcze tylko kilkanaście centymetrów. Uda się. Musi.

______

Gregory House miał nadzieję, że nigdy nie będzie musiał się poświęcać. Ale teraz, zapytany "Zrobiłbyś to ponownie?", bez wahania odpowiedziałby twierdząco. Bo miłość nas obezwładnia, jest niezrozumiała, ślepa i naćpana. Może dlatego zakochał się w swoim przyjacielu. I to dla niego postanowił przełamać swe zasady - choć raz się poświęcić.
______

lennonka

HannahLove

Dalej, dalej, dalej!!! Normalnie arcydzieło!

martuusia

Samochód pędził wprost na niego. Niezdolny do żadnego ruchu, czy choćby krzyku, tylko stał. Jak jeleń w świetle reflektorów - sparaliżowany. "Tak to się skończy?". Zamknął oczy. Jednak zamiast uderzenia samochodu poczuł silne ręce, stanowczo odpychające go z lewej strony. Wylądował ciężko na boku, czując ból w ręce. Spojrzał na osobę, która go uratowała, chociaż doskonale wiedział kto to. Wiedział, co się teraz stania. Wiedział, a ta wiedza zabijała go z każdą upływającą nanosekundą. Jego serce stanęło, mięśnie napięły się. "To nie tak miało być!" - pomyślał zdesperowany.
Kierowca samochodu ostro skręcił w prawo, chcąc wyminąć House'a. Jednak był za blisko, jechał za szybko, reagował za wolno. Parę kropel deszczu później usłyszał głuchy łomot, gdy ciało nieznanego mu człowieka, uderzyło w jego maskę, następnie przetaczając się po dachu. Ostatnią rzeczą jaką pamięta z tego dnia były lodowato niebieskie oczy, patrzące wprost na niego, bez strachu.
House wylądował twardo na mokrym asfalcie parę metrów dalej. Wilson, odzyskując władzę nad swoim ciałem, podbiegł do przyjaciela. W panice zorientował się, że nie ma przy sobie telefonu. Czując zbierającą się w gardle gulę, krzyknął zrozpaczony:
- Pomocy! Niech ktoś wezwie karetkę!
House leżał na brzuchu. Wilson odchylił jego głowę, udrożniając drogi oddechowe. Z rany na głowie sączyła się krew. Młodszy lekarz sprawdził oddech przyjaciela. 20 sekund wisiał nad nim nic nie czując. "On nie oddycha, idioto!". Wilsona ogarnęła panika. Przewrócił House'a szybko na plecy i rozpoczął reanimację. Po czterech seriach uciśnięć nadal nie wyczuwał oddechu.
- House! Nie rób mi tego! Nie teraz! House! Otwórz oczy, sukinsynu!
Z desperacją uciskał klatkę piersiową diagnosty. Czuł, że opada z sił, wszystkie mięśnie krzyczały o chwilę wytchnienia, ale przecież nie mógł się poddać.
- Proszę Cię! Oddychaj! - łzy przesłaniały mu widok. W oddali słyszał zawodzenie karetki.
W końcu, po kolejnej wlokącej się w nieskończoność minucie, udało mu się przywrócić House'owi oddech.
- Dlaczego to zrobiłeś?! Dlaczego? Mało Ci cierpienia? Dlaczego, do cholery jasnej? Mój sposób nie jest dobry, słyszysz?! ... dlaczego? - powtarzał to wciąż, jak mantrę, podczas pośpiesznego badania House'a, podczas jazdy z nim karetką do PPTH, powtarzał to łkając w ramię Cuddy.

Szpital dla Wilsona zawsze był drugim domem. To tu miał swoją pracę, przyjaciół, tu miał swoje troski i zmartwienia, miał radość i zaskoczenie. Przez tyle lat pracy szpital nigdy nie wydawał mu się taki przygnębiający, przytłaczający. Aż do dzisiaj. Wszystko się zmienia, gdy zamiast anonimowego nieszczęśnika wiozą najbliższą Ci osobę. "Ah, dlaczego ... ?"

_____

- Dlaczego to zrobiłeś?
- Odruchowo.
- Nikt nie wbiega na ulicę i nie naraża siebie na śmierć odruchowo.
- Dlaczego chcesz to wiedzieć? Nie myślałem wtedy o tym.
- Spójrz na mnie... Dlaczego?
- ....
- House?
- Nie chciałem patrzeć na Twoją śmierć, ok? To była moja wina, jak zawsze z resztą. Nie mógłbym wyobrazić sobie dnia bez Ciebie, a co dopiero życia. Jesteś w nim najważniejszym elementem, więc jak mogłoby Cię tam zabraknąć?

_____

W JEGO sali było za jasno. Zbyt wiele rurek, kabli i monitorów połączonych było z JEGO ciałem. Na JEGO twarzy było za dużo bólu. Wilson postanowił być twardy, nie rozklejać się. Podszedł szybko do przyjaciela. Głaskał delikatnie jego twarz, chcąc by znikło z niej choć trochę cierpienia. Miał złamaną prawą rękę i nogę, co uniemożliwi mu do pewnego czasu chodzenie. Do tego parę żeber, rozcięcie w czaszce i ogólne stłuczenia. Mimo wszystko był stabilny. Słaba pociecha. Ktoś będzie musiał się nim zająć. "Ktoś?" . W końcu wyczerpania fizyczne i emocjonalne wzięło górę nad Wilsonem. Wybuchnął spazmatycznym płaczem, osuwając się na kolana przy łóżku House'a. Z trudem łapiąc oddech przeklinał życie i jego reguły. Los nadał ostatnim tygodniom zbyt szybkie tempo. Nie nadążał. Przypomniał mu się tytuł dawno czytanej książki : "Zatrzymajcie świat, chcę wysiąść". Jej treść nie miała związku z jego obecnym stanem, ale sam tytuł pasował idealnie. Nie był pewien czy sobie poradzi. Długo zbierał się do kupy po śmierci Amber. Żal i ból nadal tkwił w nim gdzieś głęboko. Roztrzęsiony, podszedł do okna. Padało. Cholera. Nawet pogoda się na niego uwzięła.

House obudził się, lecz nie otwierał oczu mając nadzieję, że ból, który odczuwa jest tylko snem. Po paru minutach zdecydował się zobaczyć, kto tym razem przy nim siedzi. Światła były przygaszone, lecz nie miał wątpliwości. Nie było nikogo. To przykre, ale nie zaskakujące. Odetchnął głęboko. Nie chciał myśleć o tym, co się stało. To zbyt bolało. Nagle, kątem oka, dostrzegł ruch przy oknie. Poczuł ulgę. Bym tam. On. Lekko przygarbiony, z miną nieszczęśnika, w pomiętej koszuli, ale był. Patrzył wprost na niego. House nie potrafił rozszyfrować wyrazu jego oczu. Nieprzenikniony Brąz. Brzmiało to jak nazwa farby do ścian. Uśmiechnął się gorzko - to nawet nie było zabawne.
- Widzę, że się obudziłeś. Pójdę po lekarza. - zimny, obcy głos Wilsona przyprawiał House'a o gęsią skórkę. A potem wyszedł. Bez choćby spojrzenia. Tak po prostu. To niepodobne do zawsze troszczącej się o niego osoby jaką był jego przyjaciel. Coś tu nie tak. Zamknął oczy analizując tę scenę jeszcze raz, rozkładając na czynniki pierwsze jego dwa zdania, jego ruchy, wyraz oczu (nadal Nieprzenikniony Brąz). Lecz, ilekroć odtwarzał to w głowie, Wilson na końcu zawsze wychodził. To przykre. I zaskakujące.

Kasiek

Jaki ładny hilsonkowy fick.
Nie mam nic do zarzucenia. Czyta się bardzo dobrze i błaga się o więcej

HannahLove

Cóż to za chłód bijący od Wilsona? Przecudownie i przepięknie !!

Agusss

Hm ciekawy pomysł i akcja ;D chociaż ten Wilson z końca nie zbyt miły... Czekam na resztę ^^

martuusia

Agusss

Pięknie

takie zakończenia lubię!

Tekst niesie ze sobą takie ukojenie [dobra moja główka za dużo myśli] a to zakończenie no cudowne xD ok nie potrafię wyrazić co myślę;p

Cudna :D

"Nieprzenikniony Brąz. Brzmiało to jak nazwa farby do ścian." - mam banana na twarzy.

"Kocham... Twoje oczy... i tyłek." - typowa męska odpowiedź po pytaniu co we mnie kochasz.
Bardzo dobry fik, świetnie się go czyta.

HannahLove

Śliczne zakończenie!

gratuluje pięknego Fika!

Jest po prostu cudowny. Przepraszam, ale nie mogę wydobyć z siebie mądrzejszych słów.