I never said I was an angel [Z, M]

Muniashek

Kategoria: love

Zweryfikowane przez autorkę

Od autorki: Nie przecierajcie już oczu ze zdziwienia, nie wiem na jak długo, ale wróciłam

W dodatku z nowym tekstem, który, mam nadzieję, Wam się spodoba

Naszło mnie jakoś w połowie wakacji, jak słuchałam sobie całkiem melodyjnej piosenki "I never said I was an angel", autorki nie pamiętam

No i w sumie House nie jest aniołem, więc, może piosenka nie do końca pasuje, ale tytuł sobie podkradłam

Hm. Błędy wskazane mile widziane (nie czuję, jak rymuję

), tak samo jak jakiekolwiek potknięcia, dawno nie pisałam, więc z tego chyba powodu (poza tym, że pisać nie umiem

) mogło wyjść koślawo. Ale wciąż, mam nadzieję że się spodoba

Pozdrawiam, Munio

***
Oh, no, no, no, i never said i was an Angel.

Nigdy nie byłem aniołem. Wilson dobrze o tym wiedział. Nie potrafiłem przez chwilę być miły, więc dlaczego spodziewał się po mnie grzeczności przez cały dzień? Idiota, popełnił ogromny błąd.

Poszliśmy do jego rodziców. Nie spodziewaliśmy się miłego przywitania, a ja raczej miałem nadzieję na to, że nas wykopią z domu, przynajmniej byłby jeden problem z głowy. Ale nie, dlaczego mieliby pozbawić się przyjemności poszydzenia z nas? Po co nas wyrzucać, zawsze można się pośmiać. Złośliwość ludzka nie zna granic, to u Jamesa rodziców się o tym dowiedziałem.

Gdy dojechaliśmy na miejsce, wystarczyło mi jedno spojrzenie, by się upewnić, że James jest bliski spanikowania. Modliłem się, by tak się stało, żebyśmy wrócili do domu, nic by się nie wydarzyło, ale najwyraźniej moje oczy mówiły co innego, bo jak tylko spojrzał na nie, wysiadł zdecydowanym ruchem z samochodu. To oznaczało, że ja również muszę to zrobić.

Rozejrzałem się po domu, w kilku pokojach paliło się światło, reszta była oczywiście ciemna, ale i tak jedna z pierwszych myśli, która mi przyszła do głowy, to straszna rozrzutność, jaką obwieszczają rodzice Jamesa całej okolicy. Jednak pomiędzy moim małym mieszkaniem, a tym ogromnym budynkiem istniała jakaś różnica. Hm, może wielkość, a co za tym idzie ilość prądu pobieranego przy mocniejszych żarówkach? Musiałbym się zastanowić.

Na zastanawianie się jednak nie miałem czasu, po chwili poczułem ciepło dłoni Wilsona w mojej, a on sam pociągnął (mi? Niee, niestety nie.) mnie za rękę w stronę budynku. Rzuciłem mu ostatnie błagalne spojrzenie, przez chwilę nawet mierzyliśmy się wzrokiem, ja warknąłem, on mocniej ścisnął miejsce, trochę za mocno, syknąłem z bólu i zrobiłem krok w kierunku drzwi domu. Przy takich argumentach nie mogłem dyskutować. Mogłoby zaboleć o wiele bardziej.

Gdy drugi raz spojrzałem na drzwi od domu, stała w nich już Wilsona matka, z łzami w oczach i uśmiechem na twarzy (o ile można to tak nazwać), a my powoli szliśmy w jej kierunku. Jego dłoń była wciąż w mojej, więc czułem się pewniej. Mniej więcej.

Przy powitaniu z jednej strony pomoczono mi koszulę, z drugiej niemal zmiażdżono rękę, więc zapowiadała się ciekawa dyskusja. Nie miałem już żadnej ochoty na uczestniczenie w niej. Zmuszono mnie jednak trochę wcześniej (pisałem o tym), wolałem nie myśleć o konsekwencjach, jakie czekałyby mnie po ucieczce, zatem usiadłem w fotelu bez zdjęcia kurtki, mocno ściskając laskę w dłoni. Zawsze mogła posłużyć jako broń, ewentualnie argument do nie wszczynania kłótni. Mocny i twardy argument, wierzcie mi.

Rozmowa potoczyła się w oczywistym kierunku, w domu nie było już cicho. Laskę mi odebrano, więc się nie odzywałem, nie dając powodu do jej użycia, Wilson natomiast zaczął się rozbierać, tak się rozochocił w krzyku. Ot, miła rodzinna pogawędka, w dzieciństwie co niedzielę taką miałem.

Kiedy Wilson doszedł do drugiego guzika od góry w swojej koszuli, postanowiłem wkroczyć, żeby mi się chłopak nie pochorował. Odzyskałem laskę, rzuciłem kilka argumentów (niektórymi trafiłem), rodzinka się uciszyła, a James patrzył na mnie wpół zszokowany, wpół zły, a wpół wdzięczny (ups, chyba nie umiem liczyć).

Pięć minut później siedzieliśmy już w samochodzie, próbując wyczyścić szybę wycieraczkami, ale pomidory aż tak łatwo nie schodzą, więc prowadziłem trochę na ślepo. Dopiero kilometr za miastem odważyłem się zatrzymać na poboczu, w końcu nie można tak długo jechać.

Mówiłem, że za miastem oddalonym o dodatkowe dwadzieścia kilometrów od rodzinnej wsi Wilsona?

Dojechaliśmy do domu w ciszy, starałem się wręcz nie oddychać, żeby nie wzniecić tych iskierek w oczach Wilsona, ale mi się nie udało, bo ostatecznie wylądowaliśmy w łóżku, niemal gwałcąc się nawzajem, a już na pewno on mnie. Moja noga była nieco poszkodowana, ale to jedna z konsekwencji. Cóż, miałem pecha.

Dzień później odebraliśmy telefon przepraszający, jeśli takowym można go nazwać (zimne i krótkie „przepraszam” nas orzeźwiło i troszeczkę uspokoiło, ale sygnał zakończonego połączenia ściął nas z nóg).

Nie, nigdy nie mówiłem, że jestem aniołem.

~the end.

Richie117

OMG...

całe szczęście, że minęła już pora ciszy nocnej, bo mogłabym mieć kłopoty spowodowane niekontrolowanymi wybuchami śmiech

Gry słowne iście House'owe jak i cały tekst zresztą

um... mam nadzieję, że nie będziesz miała nic przeciwko, jeśli uszczegółowię moją wypowiedź później, bo teraz muszę lecieć, hmm?

W każdym razie już teraz gratuluję bardzo udanego dzieła

333bulletproof

A pomyśleć, że po wyciętym fragmencie w smsie spodziewałam się jakiegoś dramatu...

Shame on me i moja wyobraźnia jest skrzywdzona

Najbardziej zazdroszczę kocham z tego tekstu trafnie rzucone argumenty

Richie117

zanim zacznę - czy chodzi o tą piosenkę?
http://www.youtube.com/watch?v=okMthExrbNI

um... okej... więc uszczegółowienia czas

przeczytałam po raz drugi (i trzeci i czwarty) i znów się śmiałam jak gópia

jeśli chodzi o House'owy sarkazm, to jesteś w czołówce mistrzów świata

A przy okazji - gdybyś miała wenę na więcej takich historyjek, to będzie mi miło, jeśli wykorzystasz Gimme i niech House poopowiada je dziewczynkom na dobranoc

tjaa, na czym to ja stanęłam?

A tak.

Po pierwszym przeczytaniu najbardziej rzucił mi się w oczy ten kontrast między wzmiance o byciu aniołem na początku i na końcu, a tym, czego fik dotyczy. Bo równie dobrze House mógłby powiedzieć, że nie lubi wyjeżdżać za miasto. Ale w jakiś sposób takie rozpoczęcie i zakończenie historii bardzo mi do House'a pasuje - zaakcentowanie tego, co jest oczywiste, więc nieszkodliwe, a "zbagatelizowanie" tego, co istotne, ale równocześnie sprawia przykrość, gdyby się nad tym dłużej zastanawiać (bosh, co za rodzice!

*powiedziała Richie, która ma w rodzinie samych homofobów* ) No i jeszcze House tak jakby brał na siebie całą winę za to, że wizyta nie poszła najlepiej, a przecież w tym wypadku był całkowicie niewinny

Dopsz, to jedźmy dalej. Sweet było to, że House myśli o Wilsonie per "James". Trochę mnie to gryzie w fikach, jak chłopaki mówią sobie po imieniu, ale mimo to uważam, że to sweet. Takie to... intymne i na specjalne okazje

Urzekła mnie Twoja (House'a) swoboda wypowiedzi, którą nie często spotykam w fikach, bo każdy stara się pisać językiem literackim, który zawsze brzmi nieco sztywno. Poza tym podziwiam Cię za tempo akcji - choćbym nie wiem, jak się starała, mi zawsze wszystko wychodzi takie rozwlekłe, że ble

O grach słownych już pisałam, ale powtórzę - są świetne! Tak jak trafne uwagi House'a i rzucane mimochodem obserwacje dotyczące Wilsona. Na pierwszy rzut oka nie zwróciłam na to uwagi, ale jak się nad tym zastanawiam, to Wilsonowi musiało bardzo zależeć na akceptacji rodziców, ale jeszcze bardziej zależało mu na związku z House'em, więc ostatecznie kij z rodzicami - on ma prawo do własnego życia i szczęścia [z House'em]. I słusznie

House również sprawia wrażenie, że zależało mu na tym samym, co Wilsonowi - tylko dyskretnie to pomija i zrzuca winę na swoje anty-anielskie zachowanie...

Hej, żyjesz jeszcze Munio? Nie padłaś trupem od tych analiz?

To teraz już bardziej na luzie będzie

a on sam pociągnął (mi? Niee, niestety nie.)
buuuu, powinien był pociągnąć mu - w ramach terapii relaksacyjnej

Może wtedy nie skończyłoby się tak fatalnie

on mocniej ścisnął miejsce, trochę za mocno, syknąłem z bólu i zrobiłem krok w kierunku drzwi domu. Przy takich argumentach nie mogłem dyskutować. Mogłoby zaboleć o wiele bardziej.
uh huh... House'em tak łatwo sterować, jeśli się wie, gdzie nacisnąć

(za dużo fików BDSM przewinęło się ostatnio przez mojego kompa

)

Jego dłoń była wciąż w mojej, więc czułem się pewniej. Mniej więcej.
Mógł być pewien przynajmniej tego, że Wilson nie ściśnie czegoś, co nie było jego dłonią - zawsze to jakiś plus

wolałem nie myśleć o konsekwencjach, jakie czekałyby mnie po ucieczce
...

(zdecydowanie za dużo BDSM!!!

)

Laskę mi odebrano, więc się nie odzywałem
well... to uczucie niemocy musiało być straszne

Ot, miła rodzinna pogawędka, w dzieciństwie co niedzielę taką miałem.
To mnie złapało za serce prawie jak fik o Tonym

A lekki ton (że tak powiem), którym House wspomina przykry aspekt swojego dzieciństwa daje jeszcze mocnieszego kopa, bo wiem z doświadczenia, że o takich sprawach bardzo często mówi się w taki bagatelizujący sposób, ale NIGDY się tak o nich nie myśli

Well, przynajmniej takie przeżycia House ma już za sobą...

Kiedy Wilson doszedł do drugiego guzika od góry w swojej koszuli, postanowiłem wkroczyć, żeby mi się chłopak nie pochorował.
...albo żeby mały Greg nie zechciał dodać swoich trzech groszy do kłótni, co tylko by wszystko skomplikowało

James patrzył na mnie wpół zszokowany, wpół zły, a wpół wdzięczny (ups, chyba nie umiem liczyć).
kto by się przejmował umiejętnością liczenia - w końcu mamy XXI wiek i nie trzeba stosować kalendarzykowej metody antykoncepcji

ale pomidory aż tak łatwo nie schodzą
zwłaszcza te zielone, zerwane prosto z krzaczka przed domem (chyba że rodzice Wilsona zapobiegawczo przygotowali sobie kilka koszy amunicji na wszelki wypadek?)

Mówiłem, że za miastem oddalonym o dodatkowe dwadzieścia kilometrów od rodzinnej wsi Wilsona?
aAjĆć!!! pomidory dalekiego zasięgu, kryć się!

starałem się wręcz nie oddychać, żeby nie wzniecić tych iskierek w oczach Wilsona
nieee, pierwsze słyszę, żeby House nie chciał wzniecać iskierek w oczach Wilsona. Co za fail! *facepalm*

ostatecznie wylądowaliśmy w łóżku, niemal gwałcąc się nawzajem, a już na pewno on mnie
TO mi przywodzi na myśl naprawdę mroczne fiki... Ale nie było tak źle, prawda? Prawda?

Moja noga była nieco poszkodowana, ale to jedna z konsekwencji. Cóż, miałem pecha.
jasne House, nie udawaj, że ci się nie podobało. I tak nikogo nie nabierzesz

sygnał zakończonego połączenia ściął nas z nóg
to mam nadzieję, że stali wtedy blisko łóżka/kanapy/fortepianu i mogli odreagować stres

Okej, to podsumowując mój koszmarnie długi komentarz, po raz kolejny wyrażę swój zachwyt nad tą miniaturką

To był pierwszy fik, który taką przykrą sprawę jak brak akceptacji ze strony rodziców, ujął w taki lekki i przyjemny sposób. Bo ostatecznie nie jest najważniejsze, co o chłopakach myślą ich rodzice, skoro oni mają siebie nawzajem i są ze sobą szczęśliwi

Weny na kolejne takie cudeńka!!!

Muniashek

No dobra, początkowo postanowiłam poczekać na trochę więcej komentarzy, żeby sobie postów nie nabijać (głupie wyrzuty sumienia

), ale, Richie, Twój komentarz nieco to przyśpieszył

Richie117

Muniashek

Me are sorry! Szkoła to zło totalne, zabiera mnóstwo czasu, jeśli wciąż mogę się nią osłaniać... ;_;

Richie117