I just want to say you goodbye [M]

Atris

Kategoria: love

Tak sądzę, że to będzie od 13 lat. Jakby coś było nie tak, to proszę o poprawienie mnie.

Tytuł wymyślony daawno, dawno. Napisane pod wpływem szoku, po obejrzeniu "Brokeback Mountain" i dokończone dziś, przed baardzo ważnym dla mnie i szczęśliwym dniem jutrzejszym.

Życzę miłego czytania i żebyście się nie pogubili, kto tu co, i o kim mówi.

Bolało. Bolało tak bardzo, gdzieś w środku. Źródło bólu było wszędzie. Nie można go było wyeliminować. Skupienie się na jednym ognisku, także nie przynosiło ulgi. Pozostawało tylko znosić ból w milczeniu.

Bo samemu się go stworzyło.

***

To jego wina. To JEGO wina. TO JEGO WINA!!!
Nie, dobrze wiesz, że to nie jego wina.
W takim razie czyja?
Twoja.
Jak? Nie. To on. On po nią zadzwonił.
Odtrąciłeś go. Odrzuciłeś na bok, jak pustą butelkę po piwie i wziąłeś nową, lepszą.
Wcale nie była lepsza. To było jak woda, w zastępstwie za najlepsze, najpiękniejsze wino.
W końcu to rozumiesz.
Zawsze to rozumiałem.
I tak odejdziesz?
Muszę. Muszę, bo inaczej moja butelka dostanie nóg i sama ucieknie. A narobi przy tym zbyt wiele bólu, bym mógł jej na to pozwolić.
Nie możesz sobie tego zrobić. Nie przeżyjesz bez niego dnia.
Będę musiał sobie poradzić.

***

Zostawił mnie.
Samego.
Samiutkiego. Jak palec.
Wymienił mnie.
Na nią.
Ona była ważniejsza.
On jest najważniejszy.
Wiem. Nie potrafię tego zmienić.
Powiedz...
Nie. Będzie bolało. Bardziej niż teraz. Nie mogę.
Powiedz.
On tego nie chce. Ucieka ode mnie. Zostawił mnie. Jestem nieważny.
Powiedz!
To nie o moje szczęście idzie gra. To on ma być szczęśliwy.
Strach przed bólem jest gorszy niż ucieczka.
Więc ucieknę. Jak najdalej od niego.
POWIEDZ!
Oh, to tak boli. Nie mogę...
Jak najdalej od niego.

***

Boże! Udowodnij, że jesteś, że istniejesz! Błagam. Daj mi szansę zlikwidować ten straszny ból. Ja cierpię! Nie widzisz? Proszę. Pomóż!
Ktoś puka.
Nie boli. Bóg istnieje.
Ktoś puka.
Nie słyszę.
Nadal ktoś puka. Myślę...myślę, że to on.
On? Nie, nie otworzę.
Ktoś puka. Idź.
Nie dam rady. Proszę, tylko nie on.
Odpowiedź na twoje modły. Ktoś puka. Otwórz.

***

Nie otworzy. Wie, że to ja.
Otworzy. Doskonale o tym wiesz.
Nie zrobi tego.
Zrobi. Spójrz.
Boli. Musi boleć?
Zaraz przestanie.
Zaraz? Czyli kiedy dokładnie?
Otwiera. Już przestaje. Prawda?
Tak. Nie czuję bólu. Ale co to jest?
Co dokładnie?
To co teraz czuję?
Myśl House, myśl.

***

Drzwi mieszkania Wilsona powoli otwierały się, tak jakby lokator nie był pewny, czy jednak chce to zrobić.

Bo nie był.

A gość cierpliwie i uparcie stał pod drzwiami i czekał na reakcję przyjaciela.

-Witaj House.
-Witaj Jimmy. – James zadrżał delikatnie i tylko wpatrzone w niego, jasnoniebieskie oczy diagnosty mogły dostrzec ten niezauważalny ruch.
-O co chodzi? – zapytał Wilson cichym, łamiącym się głosem. Jego oczy błyszczały i na przemian topiły się, wrzały i twardniały. Kolory nabierały ciągle co nowego wyrazu.
-Chciałem tylko powiedzieć ci żegnaj. Żegnaj Jimmy. – odpowiedział mu i zatrzymał jeszcze na chwilę wzrok na twarzy przyjaciela, jakby w nadziei, że ten go zatrzyma. Nie padło już żadne słowo, aż House odwrócił się powoli i odszedł, mocniej utykając i z krwawiącą raną zamiast serca.

Aż w końcu głos w duszy Jamesa poruszył jego odrętwiałe usta, które wymówiły to jedno słowo, którego tak pragnął House.

-Zaczekaj. – wyszeptał, tak że ledwo można było go usłyszeć. Ale diagnoście to wystarczyło. Zatrzymał się i zwrócił ponownie w stronę Wilsona, który puścił się biegiem przez korytarz.

Rzucił się House’owi na szyję, prawie go przewracając i oparł głowę na jego ramieniu. Ręce Gregory’ego powoli splotły się w pasie Jamesa.

-Przepraszam. – wyszeptał w kołnierzyk, a jego ciepły oddech połaskotał House w szyję. Zawirowało mu w głowie. – To wszystko była moja wina. Chciałem zapomnieć o tobie. Stworzyć sobie nowe życie.

-Tak. Zostawiłeś mnie. To bolało...James. – szeptali. Było tak cicho między nimi, jak nigdy dotąd. I uznał, że może się przyznać. Może choć raz wyznać co czuje, co czuł.

-Przepraszam. Co mogę dla ciebie zrobić? – Wilson pociągnął nosem. Było mu tak źle i jednocześnie, tak dobrze, jak nigdy dotąd. Jak on mógł mu to zrobić? Sam nie mógł znaleźć odpowiedzi na to pytanie.

-„You give me the wings to fly.”– James odsunął się na chwilę i spojrzał House’owi w oczy. Nie wiadomo co w nich odnalazł, ale było to coś czego długo oczekiwał i co dał mu odwagę, by zrobić krok do przodu. Krok, który planował od dawna, ale nie potrafił się na niego zdobyć.

Uniósł się na palcach i delikatnie połaskotał jego wargi swoim oddechem. Jego usta były coraz bliżej i nie widząc sprzeciwu, spoczęły na jego ustach kontemplując tę ich oszałamiającą bliskość i to niesamowicie cudowne uczucie, które wypełniało teraz umysły i każdą, przepuszczaną przez nie myśl.

Żadne negatywne uczucie nie mogło im zepsuć tej niesamowitej chwili. I nie zepsuło.

Żadnego odrzucenia.

Żadnego bólu.

Żadnego żalu.

Zero sprzeciwu.

I tylko zachęta, aby to trwało dłużej, wżęło się w ich psychikę i tam pozostało.

I nigdzie nie uciekło.

Żeby trwało.

I to oczekiwane, wyczekiwane z utęsknieniem, westchnienie i zaproszenie głębiej do środka. Tylko na to czekał. Od razu skorzystał z tych drzwi do środka House’a, do środka jego samego.

Jego język przedarł się przez tą pierwszą barierę i stał się częścią tego, na którym najbardziej mu zależało. Zadrżał na samą myśl, że będzie to trwało jeszcze długo. Tak długo, jak tylko będą mogli sprawić, żeby ich obu to cieszyło, żeby im obu dawało taką satysfakcję i radość, jaką daje im ten pierwszy pocałunek.

To właśnie tą chwilę nieuwagi wykorzystał House i popchnął go na ścianę. Wpił się głębiej w jego usta, tak, że nie czuł nic, oprócz tego ukochanego człowieka, który ściskał go mocno i bał się puścić, w obawie, że to wszystko uleci, zniknie jak sen. Że wszystko się rozpłynie i nic więcej podobnego się nie zdarzy.

Nawet nie zauważyli, gdy wpadli do sypialni, gubiąc po drodze rzeczy, nie zważając na nic. Bo teraz liczyli się tylko oni dwaj.

Teraz i na wieczność.

Muniashek

Atris! Powiem już na początku - to jest piękne!

Atris

Na początek. Kocham cię Muniashku! Bo twoje komentarze dają mi mnóstwo radości!

Muniashek

Atris

Muniashek

Agusss

Kiedy zaczęłam czytać strasznie zaczęłam się na Ciebie denerwować. W sumie nie wiem dlaczego. Dlatego, że pokazywałaś ich cierpienie? Że pokazywałaś jak nie potrafią się pogodzić z własnymi uczuciami, lękami... No ja nie wiem. Ale czytając dalej, coraz bardziej zaczynałam chcieć Cię wielbić. Odkryłaś ich dusze. Czytałam z zapartym tchem aż do momentu:

Atris

Agusss