I don't wanna miss a thing /u/

Any

Kategoria: love

Zweryfikowane przez anyway

Taa... Oto jestem z kolejnym wariackim tworem, do napisania którego zainspirowała mnie nieco calin.a, nieco Richie, nieco moja własna głupota i nieco kompendium wiedzy biologicznej.
Nie mam pojęcia, ile to coś będzie mieć części, kiedy się skończy, jak się skończy, wszystko wyjdzie w praniu...
Jak na razie - życzę miłego czytania (

)
Dodam jeszcze, że tytuł to fragment (i jednocześnie chyba tytuł, choć podawane są dwie jego wersje) piosenki zespołu Aerosmith.

I

- Więcej niż przyjaciel..? House, na litość boską, jesteś pijany!
- Nie na tyle, żebym nie odpowiadał za to, co mówię.
- Nie wierzę ci. Musisz być na haju.
- Jestem świadomy! Wymienić ci wszystkie hormony kory nadnerczy?
- Wypiłeś pół butelki whisky.
- Mineralokortykoidy, glikokortyko…
- Zamknij się.

Mimo iż upewnił się, że drugi mężczyzna jest trzeźwy i w pełni władz umysłowych, to wciąż nie mógł uwierzyć w to, co przed chwilą usłyszał.
Było już ciemno, siedzieli w gabinecie Wilsona, każdy zajmując się czymś innym – House systematycznym opróżnianiem butelki z alkoholem, a onkolog papierkową robotą. To miał być kolejny spokojny wieczór spędzony w ten sposób – ostatnio częściej przesiadywali w gabinecie Wilsona niż w jakimkolwiek innym miejscu, na przykład w domu diagnosty, ponieważ ten pierwszy nie posiadał własnego wypełniacza formularzy, jakim dla jego przyjaciela była dr Cameron. Chorych pacjentów przybywało, każdy miał swoją własną, niepowtarzalną kartę zdrowia, których stos powoli przestawał się mieścić w czterech szufladach biurka. Chcąc nie chcąc, Wilson musiał więc w końcu poświęcić swój wolny czas i wziąć się za bary z papierkami. A House, któremu nie uśmiechały się godziny spędzone samotnie przed telewizorem, dzielnie mu asystował.

Przeważnie nie rozmawiali. Diagnosta z początku dorywał się do komputera, jednak szybkość łącza internetowego przyjaciela niezmiernie go irytowała, więc po kilku dniach przeklinania znalazł sobie inną rozrywkę – cicho brzdąkał na przyniesionej z domu gitarze.
Wilson nie protestował – lubił słuchać House’a grającego na jakimkolwiek instrumencie – patrząc na jego skupioną twarz, można było dostrzec drugie dno tego z pozoru zimnego i nieprzystępnego mężczyzny. Widział powagę, nierzadko ból. Widział istotę ludzką. Zauważył też, że przy muzyce szybciej idzie mu wypełnianie znienawidzonych wniosków i podań.

Ale tego dnia było inaczej. House zjawił się później niż zwykle, wszedł zasępiony i jednocześnie zdeterminowany do gabinetu po uprzednim zapytaniu, czy nie będzie zawadzał (Wilsona zatkało); po usłyszeniu zaprzeczenia już bez słowa klapnął na kanapę i wyciągnął zza pazuchy butelkę whisky. Onkolog po chwili zastosowania wrócił do swojej pracy – wyciągnie z przyjaciela powód jego nastroju później, na razie miał w planach uzupełnianie wniosków o sfinansowanie przez państwo kosztów leczenia.
Gdyby był mniej zajęty kartkami papieru, a więcej uwagi zwracał na osobę siedzącą naprzeciwko, zauważyłby spojrzenia, którymi zostawał obrzucany z dużą częstotliwością. Ponieważ było inaczej, kiedy poziom złocistego płynu obniżył się do połowy płaskiej, szerokiej butelki, a House wreszcie przemówił, Wilson z wrażenia ledwo utrzymał się na krześle.
- Czy my jesteśmy takimi przyjaciółmi do grobowej deski i nieważne, co by się stało, nimi pozostaniemy? – to zadziwiające, ale wciąż mówił w miarę wyraźnie.
- A czy ciebie ktoś podmienił? Gdzie schował się prawdziwy Gregory House? – spytał, gdy odzyskał głos.
- Siedzi przed tobą. Odpowiedz.
Zastanowił się.
- Przyjaźnimy się kilkanaście lat, sporo razem przeszliśmy (znosiłem wszystkie twoje wybryki – dodał w myślach), więc moim zdaniem niewiele jest rzeczy, które mogłyby to skreślić – powiedział z namysłem.
House skinął głową. Onkolog, niewiele myśląc, sięgnął po kolejny wniosek, tłumacząc sobie zachowanie przyjaciela zbyt dużą ilością wypitego alkoholu.
Jutro niczego nie będzie pamiętał.
- Wilson? – usłyszał po kilku minutach.
- Hm? – mruknął wpisując nazwisko pacjentki z rakiem trzustki na szczycie kartki.
- A gdybym ci powiedział, że wolę pieski zamiast kotków?
Cały House. Skaczący po tematach jak po kanałach telewizyjnych.
- Odpowiedziałbym, że wywnioskowałem to już rok temu, kiedy przygarnąłeś do siebie na kilka dni Hectora.
- Idiota.
Nie skomentował tego, zajęty wpisywaniem adresu chorej w odpowiednią rubrykę. Jednak zdanie, które dotarło do jego uszu po upływie kilkunastu sekund sprawiło, że w linijce WIEK PACJENTA: wpisał 560.
- Chodziło mi o to, co byś powiedział, gdybym dał ci do zrozumienia, że jesteś dla mnie ważniejszy… niż ktokolwiek inny?
Przez dłuższą chwilę nie mógł zebrać myśli. House mówiący o tym, co czuje? I to w taki sposób? Zupełnie jakby…
- Co ty insynuujesz? – spytał podejrzliwie.
- Nie udawaj kretyna – warknął diagnosta.
- Jeśli ktoś tu zachowuje się jak kretyn, to tylko ty – zauważył. – Urżnąłeś się i…
- Nie urżnąłem się, łyknąłem trochę na odwagę.
- Jasne – rzucił kpiąco. – Masz mi coś więcej do powiedzenia?
- To, że znaczysz dla mnie więcej niż przyjaciel. Coś jeszcze wyjaśnić? – usłyszał.

Cały świat onkologa zaczął wirować wokół własnej osi. Czy jego najlepszy kumpel właśnie wyznał mu miłość? Zerknął na House’a – dostrzegł zaciętość na twarzy, zdecydowanie w oczach – nie, tak nie wyglądał człowiek pijany. Ale przecież to niemożliwe…
- Jesteś pewien? – spytał ostrożnie.
Skinięcie głową.
- Od kiedy..? – drążył temat.
Spojrzenie w bok, wzruszenie ramionami.
- Chyba od dawna. Ale dopiero niedawno to załapałem.
- House – przerwał i milczał dopóki przyjaciel niechętnie nie spojrzał mu w oczy. – Dlaczego mi o tym mówisz?
Brak odpowiedzi.
Wstał, przeszedł przez pokój i usiadł obok diagnosty, który błyskawicznie odsunął się na drugi koniec kanapy.
Czuł się cholernie dziwnie.
- Czy ty czegoś ode mnie oczekujesz?
Zirytowany wzrok.
- Właśnie zobaczyłem, na co mogę liczyć. Zresztą byłem idiotą, jeżeli chociaż przez chwilę uważałem inaczej. A powiedziałem ci dlatego, że przyjaźń do czegoś zobowiązuje. Nawet mnie. Do jutra – wstał i ruszył w kierunku drzwi, utykając nieco mocniej niż zwykle.
- Hej, zaczekaj, nie możesz takim stanie wrócić do domu, odwiozę cię – zaproponował – usiłując za wszelką cenę opanować gonitwę myśli i zapomnieć o tym, co przed chwilą usłyszał.
- Zadzwonię po taksówkę. Nie będę cię fatygować – padła sucha odpowiedź i House wykuśtykał z gabinetu.
Wilson, wciąż w szoku, oparł łokcie na kolanach.
To nie może być prawda. On nie mógł się we mnie zakochać, nie jest gejem! Każdy, ale nie House!
Onkologowi nawet nie przyszło przez myśl, by zastanowić się nad własnymi uczuciami. Był stuprocentowo pewny, że przyjaciel bardzo dużo dla niego znaczy, kto wie, czy nie jest najważniejszą osobą w jego życiu… ale nie w TEN sposób. James Wilson był orientacji heteroseksualnej, to nie ulegało najmniejszej wątpliwości.
Czego on ode mnie oczekiwał? Że rzucę mu się w ramiona?
Nie wiedział, co ma robić. Żołądek skręcał mu się na wspomnienie przepełnionych bólem i złością niebieskich oczu, które jeszcze dwie minuty temu patrzyły na niego z niedokładnie ukrywaną nadzieją. Nie chciał stracić House’a, lecz jednocześnie zdawał sobie sprawę, że ten pragnie od niego czegoś, czego prawdopodobnie nigdy nie będzie mógł dostać. Z całych sił współczuł przyjacielowi, chciał przy nim teraz być, jak zawsze w trudnych chwilach, ale przeczuwał, że od dziś nic już nie będzie takie, jak dawniej.
- Jezu... – jęknął. – Czemu to wszystko tak się spieprzyło?

Nie wiedział, że House właśnie w tym momencie wchodzi do swojego mieszkania i, nie zapalając światła, siada na kanapie, kryjąc twarz w dłoniach.

nefrytowakotka

OMG!!!!!!!!!!!!!!
Dałaś się wrobić!
Oj, podoba mi się. Tym razem to House ma problem. BIG problem. Ale pozostał hałsowy, świetnie to opisałaś

Oj, podoba mi się bardzo.
Tylko, cholera, ja nie lubię w odcinkach

Katty B.

No nareszcie! XD Nareszcie to nie Wilson się zakochuje i to nie Wilson cierpi.
...
Znaczy cierpi, bo on chce, żeby ludzie byli happy, a nie może dać House'owi czegoś, co sprawi, ze ten będzie happy. Ale to nie o to mi chodziło.
...
No. Nareszcie to House wyznaje uczucia i to House stawia wszystko na jedną kartę. Podoba mi się to odwrócenie sytuacji. I Wilson powinien już po tylu latach wiedzieć, że pół butelki to diagnosty nie powali. XD

Reasumując, z dalszymi opiniami poczekam sobie na następne części.
Kat.

ceone

(
wow, w ogóle gratki, bo to jeden z niewielu fików gdzie HOUSE wyznaje swoje uczucia i HOUSE zostaje odrzyucony

Foxglove

Nieczęsto można trafić na ficka, gdzie to House robi pierwszy krok i na dodatek zostaje odrzucony.
Uuu, to ja teraz będę z utęsknieniem czekać na kolejną część ^^

Kuki

Yay, yay, yay!
Any znów pisze coś dłuższego... ^^ Kul.
Póki co boskie. Czekam na więcej z niecierpliwością.

Este

Nieźle się zaczyna

A narazie...

Lady Makbeth

Any, I wont more! Teraz! Natychmiast! Matko, jak ja ci zazdroszczę. Nie wiadomo ile razy sama się zabierałam do pisania opowiadania, choćby i króciutkiego, ale nigdy nawet zdania nie udało mi się wymyślić.
Pisz, pisz. Mam nadzieję na dalsze części w szybkim tempie

Any

Ołkej, po kolei.
nefrytowakotka - oczekiwanie na poszczególne odcinki jest taaak fajnie stresujące...

Kat, czemu miałam przeczucie, że akurat Tobie coś takiego przypadnie do gustu...?

Kuki

any - przecież ty idealnie wiesz o tym, że uwielbiam te twoje długie fiki - czy fluff, czy angst (nie wierzę, że to mówię... angst?! to nie ja! xD), więc przeczuciu się nie dziwię... ^^

Any

Nawet jeśli do tej pory nie wiedziałam, to już wiem

Dziękuję

A tak na marginesie mówiąc - wymyśliłam już ogólny przebieg akcji. No i zakończenie

nefrytowakotka

Maupa

To gdzie dalsza część???

Any

Następna? W głowie

Tutaj pojawi się koło poniedziałku

Foxglove

Any, nie od razu zależy i cierpiącym. No wiesz, teraz wychodzi ze mnie sadysta

Raczej myślałam o tym, że House okazujący uczucia to jest coś. I teoretycznie jeszcze nie został odrzucony, bo Wilson doznał szoku i nie wiedział co powiedzieć. Nic nie zostało oznajmione

eletariel

Richie117

marengo

Bo House się do tego źle zabrał... A gdzie kolacja przy świecach, wino, róże...

(Tak, wiem, to jest równie prawdopodobne jak to, że w mój dom walnie meteoryt. Czyli minimalnie xD).

Ha, to teraz czekam na Wilsona analizującego swoje uczucia do House'a. Ciekawe, do jakich wniosków dojdzie. Albo inaczej - ciekawe, jak szybko dojdzie do TEGO wniosku xD.
Ale no jak to, skoro Wilson widział, że House jest w kiepskim stanie, powinien wejść z nim do mieszkania i go ładnie opatulić

.
Podoba mi się to, że to dla odmiany House wychodzi z inicjatywą, ale już mniej mi się podoba, że Wilson go zbył. Ale ja w ogóle chcę, żeby wszyscy byli szczęśliwi xD.

Aha, i any - oczekiwanie na poszczególne odcinki jest taaak niefajnie stresujące

.
Czasu życzę!
mari

Richie117

annniczka

świetne czekam na cd!

Any

I znów po kolei.

Fox, jesteś sadystą, tylko doskonale to ukrywasz...

Richie117

Any

Foxglove

Any, proszę mnie tu od sadystów nie wyzywać

Jam jest chodząca niewinność, nie widać?

I Ty pragnij lepiej, żeby byli razem, bo moja krucha psychika może nie znieść kolejnej house'owej tragedii. Give us some fluff

marengo

any, a ja myślę, że gdyby Wilsonowi bardzo na tym zależało, a House'owi bardzo zależało na Wilsonie, naprawdę mógłby się ten raz poświęcić xD. Może i by siedział przy tych świecach z kwaśną miną, ale by siedział. Zresztą jedną romantyczną kolację już przeżył, z Cameron

.
I niee, ja Cię nie poganiam!
I taak, ja chcę fluff xD.

Any

Fpx, fluff? Kochana, chyba temat pomyliłaś...

Ale nie mogę przysiąc, że go kiedyś nie będzie. Jestem w końcu nieobliczalna.

Jakby House siedział z kwaśną miną, to cała kolacja byłaby do d*** xD