I don't wanna miss a thing /u/

Foxglove

I Ty mi to teraz mówisz?! Gdyby nie jutrzejszy egzamin z chemii, to jutro z rana miałabyś mnie pod drzwiami (namierzyłabym Cię moim wewnętrzym GPS'em XD).
A poooooowieeeesz choć troszkę jak będzie dalej? *robi wielkie oczy* Ja w zamian dam Ci mojego PWP slasha, który leży u mnie w dokumentach i czeka na dzień, aż przestanę się bać pokazać go światu XD

Any

Zawsze możesz wpaść w środę, co Ty na to?

A co do spojlerów...
*oblizuje się na myśl o PWP*
... dziś po południu powinno przyfrunąć do Ciebie PW

Foxglove

*patrzy intensywnie na skrzynkę wiadomości prywatnych*
Czy ja mam pierwsza Ci TO posłać? XD

Katty B.

PWP? PWP?! Ale to taka dziwna odmiana gatunkowa... Mało w niej... pasji. I czystego pisania.
...
Bredzę. Wiem. (Może jest to spowodowane faktem, że nie umiem pisać PWP...?)

Foxglove

Czyste pisanie jest zawsze Katty. Jeśli się tylko człowiek skupi na dobrych opisach, to nawet PWP może być świetnie napisane ;]
Diabeł tkwi w szczegółach ;]

W końcu "Why PWP? Because any idiot can write plot" XD

Any

So.... here I am!

I hope you enjoy it.

XVII

Zazwyczaj, gdy Gregory House podejmował jakąś decyzję, nie miał powodów, by później jej żałować. Jednak w tym przypadku było inaczej. Jeśli kiedykolwiek przypuszczał, że podczas urlopu uda mu się zapomnieć, teraz widział, jak grubo się mylił.

Owszem, odpoczął sobie za wszystkie czasy. Zero kontaktów z osobami cierpiącymi na nietypowe choroby, brak charakterystycznego szpitalnego zapachu sprawiły, iż po raz pierwszy od dłuższego czasu kompletnie nie myślał o medycynie. Mógł wstawać, kiedy chciał, nie martwić się perspektywą spóźnienia do pracy, najnormalniej w świecie nic nie robić.
Sporo pił, oglądał telewizję, komponował krótkie utwory, które wieczorami brzdąkał na gitarze, siedząc na miękkim, bordowym dywanie leżącym przed kominkiem.

Po pierwszych dwóch tygodniach zaprzestał prób wyrzucenia ze swojego życia Wilsona i zajął się tworzeniem coraz to ciekawszych i odważniejszych wizji związanych z przyjacielem. Widział siebie z drugim mężczyzną w szpitalnym schowku, na plaży, w swoim salonie… Był przekonany, że gdyby tylko dostali szansę, na pewno by jej nie zmarnowali. Kochał onkologa, kochał go całym sobą… Jednak przez okres tych kilku tygodni, kiedy był z dala od niego, zrozumiał jedno, a mianowicie, że głupotą z jego strony było odepchnięcie Wilsona, gdy ten przyznał się do planów założenia kolejnego związku. Liczne kobiety goszczące w sercu (czy też raczej łóżku) przyjaciela zmieniały się naprawdę często i zawsze była nadzieja, iż ta obecna też niedługo zniknie.

W połowie listopada z powrotem włączył komórkę. Niby zapowiedział Cuddy, że nie będzie z nim kontaktu, ale kiedy nie przyszła żadna wiadomość o nieodebranych połączeniach, nie mógł pohamować grymasu rozczarowania.

Tęsknił za cywilizacją, za ludźmi, którzy byli dla niego w pewnym sensie ważni; a także za swoją pracą. Brakowało mu donośnego głosu Cuddy – kobiety, która niejednokrotnie mocno go irytowała, ale którą cenił i szanował jako szefową; Foremana – ich nieustanne sprzeczki zawsze wprawiały go w dobry humor; Cameron… jej nieśmiałego, przeznaczonego tylko dla niego spojrzenia, które mile łechtało jego męską dumę, wytworzonej między nimi ostatnio nici przyjaźni; a przede wszystkim Wilsona. Nieraz był bliski spakowania rzeczy i powrotu do Princeton tylko po to, by móc wreszcie spojrzeć w te głębokie, czekoladowe oczy, pełne skrywanych uśmiechów i błysków przeznaczonych na różne okazje. Hamowało go jedynie wspomnienie tutejszego piwa – żaden z amerykańskich trunków nie miał tak rewelacyjnego smaku.

Podczas gdy House, całkowicie pewny swoich uczuć, relaksował się, zbierając siły na odnowienie relacji z przyjacielem, sam Wilson cierpiał męki niewiedzy. Cholernie tęsknił za wszystkim, co dotyczyło diagnosty; nawet za tym, co do tej pory go irytowało: za wyżeraniem śniadania, obrażaniem pacjentów, za poniżaniem i obłudą względem innych.
Niestety, nie miał pojęcia, czym ta tęsknota była spowodowana – zwykłą, przyjacielską sympatią, czy może czymś więcej? A jeśli wybrać tę drugą opcję, to co było powodem zaistnienia takiej sytuacji – wyznanie House’a, jego wyjazd, czy też współczucie? W końcu było powszechnie wiadome, iż doktor Wilson najbardziej kocha tych, którzy są nieszczęśliwi…

W połowie grudnia czuł, że jeszcze chwila, a zwariuje.

Swoimi obawami postanowił podzielić się z jedyną osobą, która mogła mu pomóc, bo kiedyś sama przechodziła przez coś podobnego.
Któregoś wieczoru poprosił Cameron, by poświęciła mu pół godziny. Dziewczyna bez słowa sprzeciwu zgodziła się zostać dłużej w szpitalu – naprawdę lubiła Wilsona, dostrzegała w nim po części swoją pokrewną duszę. Poza tym, zauważyła dziwne zachowanie kolegi i za wszelką cenę chciała mu pomóc.
Kiedy usiedli na swoich stałych miejscach w pokoju konferencyjnym, zapytała z niepokojem w głosie:
- James, co się z tobą dzieje?
Gdybym dostawał dolara za każde takie zadane mi pytanie, już dawno nie musiałbym pracować – przemknęło mu przez myśl.
Spojrzał na nią niepewnie, jakby wciąż wahając się, czy dobrze robi, rozpoczynając w ogóle tę rozmowę. Z oczu Cameron wyczytał czystą sympatię i troskę. Dłużej się nie zastanawiał.
- Powiedz mi, jak to jest kochać House’a? - spytał prosto z mostu.
Na chwilę zamilkła, zbita z tropu tym pytaniem. Potem, marszcząc brwi, odpowiedziała:
- Nie próbuj wykręcać kota ogonem. Mieliśmy rozmawiać o tobie, nie o uczuciach żywionych do House’a.
- Niestety, ale te dwie kwestie są ze sobą ściśle związane – wyjaśnił ponuro.
- O. Och – po raz kolejny dziewczynie odjęło mowę, tym razem na dłużej. Siedziała bez ruchu, wpatrując się w lekarza, jakby nie dowierzała, że to wszystko dzieje się naprawdę. Wilson bez trudu zauważył jej frustrację. Podejrzewał, że tak będzie.
- Posłuchaj, sama rozpoczęłaś nasz cykl rozmów o nim, informując mnie o waszej wspólnej nocy. Dlatego postanowiłem pogadać właśnie z tobą, bo temat zakochania się w House’ie nie jest ci obcy.
- O czym ty w ogóle mówisz? – zdołała wykrztusić, wciąż wpatrując się w Wilsona jak w kosmitę. – Chcesz powiedzieć, że ty… House… w nim… Boże.
- Wiem, że brzmi to bardzo dziwnie – przytaknął. – Ale fałszywe alarmy też się zdarzają. No więc, jak to jest go kochać? Za co ty go kochasz?
- Za nic… a raczej mimo wszystko – powiedziała z wahaniem. Niełatwo było jej dzielić się z kolegą z pracy swoimi najgłębszymi spostrzeżeniami i najbardziej osobistymi przemyśleniami, jednak wiedziała, że tylko w ten sposób może mu pomóc, dlatego mówiła powoli, z namysłem dobierając słowa. – Najlepiej z nas wiesz, jaki on jest… Ale jeśli się go kocha, to te wszystkie dziwactwa tylko dodają mu uroku, choć często, oczywiście, irytują. Najpierw jesteś oczarowany House’em, jego zagrywkami, później zaczynają cię denerwować, ale w pewnym momencie zauważasz, że nie możesz już żyć bez kolejnej głupiej uwagi na swój temat usłyszanej z samego rana…
- Zaczynasz się zastanawiać, co jest u diabła grane – wszedł jej w słowo Wilson. – Dlaczego się nie oburzasz, kiedy po raz setny wyżera ci lunch, tylko po prostu kupujesz większą porcję, kiedy po raz setny miesza cię z błotem z byle powodu… W pewnym momencie staje się jasne, że coś jest nie tak. Wtedy starasz się za wszelką cenę od niego odsunąć, raniąc go. Ale to nic nie daje. I w końcu ktoś – zaakcentował ostatnie słowo – pomaga ci zrozumieć, że twój świat bez obecności House’a nie ma sensu, że byłeś idiotą… - dokończył z dziwną miną.
- To dlatego on wyjechał? – domyśliła się Cameron. – Coś między wami zazgrzytało… z twojej winy?
Skinął głową.
- Wilson?
- Hm?
- Czy ty jesteś pewien…?
- Nie – odpowiedział zgodnie z prawdą. – Może to zwykła tęsknota za przyjacielem, może po prostu mi się nudzi…
- Ale sam fakt, że poprosiłeś mnie o rozmowę świadczy o tym, iż bierzesz pod uwagę także tę najbardziej odważną opcję - powiedziała powoli.
- Cholera! – wybuchnął nagle. – Dlaczego nie mogę żyć jak każdy normalny człowiek i muszę rozważać możliwość zakochania się w najbliższym kumplu? Jestem najbardziej spieprzoną istotą, jaka kiedykolwiek chodziła po świecie.
- Przestań! – żachnęła się Cameron. – Nie ty pierwszy i nie ostatni.
- Ale zrozum… ja już nie mam siły… - szepnął, kryjąc twarz w dłoniach.
Milczała. Doskonale wiedziała, przez co przechodzi siedzący obok mężczyzna i współczuła mu z całego serca. Wiedziała również, że żadne słowa tu nie pomogą. Delikatnie dotknęła ramienia przyjaciela. Ten nawet nie drgnął. W głębi serca czuł jednak głęboką wdzięczność. Tego właśnie potrzebował – ciszy, spokoju, zrozumienia. Siedzieli tak w milczeniu przez długi czas, blisko, jak jeszcze nigdy, nieświadomie dzieląc się swoim bólem spowodowanym uczuciem do osoby, której podobno kochać się nie dało.

Lady Makbeth

Taaaak, no właśnie.. to może ja lepiej od razu jednak przejdę do rzeczy

motylek

to dobrze że Cmeron i Wilson rozmawiają o uczuciach do House'a

Any

Lady, o rany, naprawdę nie wspomniałaś o Modzie na sukces?! Nie wiem, z kogo mam być dumna, z siebie czy Ciebie.

I, droga moja, przecież Ty wiesz, jak ja bardzie lubię dręczenie Wilsona

On jest taki malutki, biedniutki, że aż trzeba go trochę pomęczyć...

Pino

Już nie mogę się doczekać spotkania House'a z Wilsonem

Co tu dużo pisać. Kolejna świetna część!

Może Cameron i Jimmy powinni założyć jakąś grupę samopomocy? 'Anonimowi House'oholicy ' xD
A tak poważnie, to bardzo się cieszę, że do Wilsona w końcu coś dochodzi. Może i w bólach, ale lepsze to niż nic

Niecierpliwe czekam na ciąg dalszy

Any

Skąd ta pewność, że chłopcy się spotkają?

Może House zginiew katastrofie samolotowej?

A Wilson to taki niezdecydowany gość jest... Nie może pogodzić się z myślą, że jest z nim coś nie tak.

Pino

Jakiej katastrofie? Sądzisz, że samolot ośmieliłby się spaść z nim na pokładzie? xD
Zresztą... Już widzę House'a przejmującego stery *_*
Ech, chyba pokładam w nim zbyt wielkie nadzieje...xD

Katty B.

Any

XVIII

- House, jesteś idiotą.

Przetarł ręką oczy. Wciąż nie był do końca pewny, czy przypadkiem nie śni. Na zegarku widniała godzina 4:41, cały pokój wciąż tonął w mroku. Przed chwilą ze snu wyrwał go dźwięk dzwonka, który przypisał sobie w komórce do numeru Cuddy. Prawie odruchowo sięgnął po telefon leżący na szafce nocnej i teraz usiłował skupić się na docierających do niego przez mgłę nieświadomości słowach.

- I musiałaś zadzwonić w środku nocy, żeby mnie o tym poinformować? – wybełkotał.
- U nas jest… Zresztą, nieważne. Wracaj do Stanów.
- Tęsknisz?
- Nie ja - żachnęła się. – Nie miałeś prawa tak uciec. Rozstroiłeś nerwowo Wilsona i zniknąłeś, a on teraz wariuje.
Zaczął słuchać uważniej.
- Co się stało? Nie założył krawata?
- Od kiedy tylko wyjechałeś, był nieswój, potem to się zaczęło pogarszać. A teraz, po rozstaniu z tą dziewczyną…
- Zerwał z nią? – spytał, marszcząc brwi.
- Nie wiem, jak dokładnie było, ale pozostaje faktem, że teraz jest sam jak palec. Jeszcze nie widziałam go w takim stanie.
- Słuchaj, nie mam ochoty robić za jego chusteczkę do osuszania łez wywołanych odejściem dziewczyny. Jestem na urlopie.
- On nie tęskni za nią! – podniosła nieco głos. – Tęskni za tobą, kretynie!
Parsknął krótkim, ostrym śmiechem.
- Mam podstawy, by sądzić, iż jednak nie.
- House. Odkąd ciebie nie ma, Wilson chodzi ponury, wieczory spędza w biurze, łapie każdy przypadek, jaki tylko wpadnie mu w ręce, nawet jeśli nie ma nic wspólnego z onkologią. Ciągle zdawkowo pyta, czy nie mam od ciebie jakichś wieści. Znam go prawie tak długo jak ty i wiem, co to znaczy. Brakuje mu ciebie – z zadowoleniem odnotowała, że diagnosta jej nie przerywał i teraz też siedzi cicho, jakby rozważając usłyszane słowa. – Przyjedź wcześniej. Niedługo przecież Boże Narodzenie, to byłyby pierwsze od niepamiętnych czasów święta, których nie spędzilibyście razem.
- To przez niego wyjechałem – powiedział głucho po kolejnej chwili milczenia. – Nic mu się nie stanie, jeśli teraz sam trochę się pomęczy. Poza tym już wysłałem mu prezent.
- Na litość boską! – wybuchnęła wreszcie. – Nie wiem, co między wami zaszło, ale czegokolwiek on by tobie nie zrobił, już odpłaciłeś się w dwójnasób. Jeśli nie wrócisz w ciągu trzech dni, to znaczy, że niczym sobie na niego nie zasłużyłeś. Zawsze tylko brałeś, nigdy nawet nie przyszło ci do głowy, że on też może mieć jakieś potrzeby. Idź do diabła – dodała jeszcze i rozłączyła się.

House opadł na poduszki. Mocne słowa Cuddy wciąż brzmiały mu w uszach. Czy wszyscy tak postrzegali ich przyjaźń? Przecież to brednie! Wilson wiedział, musiał wiedzieć, jak było naprawdę…
A czy kiedykolwiek dałeś mu do zrozumienia że jest dla ciebie ważny? – odezwało się coś w jego głowie.
On nie potrzebował gadania. Musiał być o tym przekonany, bo inaczej nie miałby powodów, żeby być moim przyjacielem – odpowiedział sam sobie.
Ciekawe, skąd miał wiedzieć. A stał przy tobie, bo może mu na tobie po prostu zależało, nawet jeśli nie wiedział, że ty czujesz to samo.
Przecież mu powiedziałem, co czuję.
Ale to nie zmienia faktu, że nic od ciebie nie dostał – głosik stawał się coraz bardziej denerwujący. Obraziłeś się i postanowiłeś uciec. A teraz jeszcze zostawiasz go samego w Boże Narodzenie.

Uderzył pięścią w poduszkę, przeklinając chwilę, w której zdecydował się włączyć telefon. Miałby święty spokój.
Opierając się na łokciu, intensywnie nad czymś rozmyślał. Wreszcie, po kilku minutach, podniósł leżącą obok komórkę i wcisnął kilka klawiszy.

- Nazywam się Gregory House, chciałbym przesunąć rezerwację lotu z trzydziestego na dwudziestego drugiego grudnia…

Ziewnął dyskretnie i otworzył kolejną kartę zdrowia pacjenta. Wyczytał z niej imię i nazwisko chorego, by za chwilę powitać wchodzącego do gabinetu na oko dwudziestoletniego chłopaka.
- W czym mogę pomóc?
- To chyba jakieś przeziębienie. Kaszel, katar, niby nic poważnego, ale do świąt powinienem wyzdrowieć, nie chciałbym zarazić dzieci mojej siostry.

Wilson westchnął cicho. Święta. Rok temu spędził je razem z House’em, grając w bilard. Teraz nie miał na co liczyć, nawet na zwykłe życzenia. Przyjaciel był daleko… Zresztą, nie był w ogóle pewny, czy chce go zobaczyć. Wciąż męczył się, usiłując zrozumieć, co naprawdę czuje. Czasem wydawało mu się, że oddałby wszystko, byleby tylko House wrócił, ale z drugiej strony nieraz napadała go złość na tego niebieskookiego drania, który postawił sobie za cel rozwalenie jego życia.

Sięgając po stetoskop, polecił chłopakowi zdjąć koszulkę.
- Nie ma żadnych zmian w płucach ani oskrzelach – oznajmił po chwili. – Nie musi pan brać antybiotyku, wystarczy witamina C, krople do nosa, nieco Aspiryny i dwa dni spędzone w łóżku, a do Bożego Narodzenia wszystkie objawy znikną.
- I nie będę zarażał?
- W żadnym wypadku. Proszę tylko porządnie się wygrzać.
- Dziękuję – powiedział, podając Wilsonowi dłoń. – Do widzenia i wesołych świąt.
- Wzajemnie.

Wyjrzał na korytarz. Pielęgniarka ze swego stanowiska potrząśnięciem głowy dała mu do zrozumienia, że dziś nie ma już nic do roboty. Wolnym krokiem ruszył w stronę windy, a później skierował się na oddział onkologiczny.
Pierwszym, co uderzyło go w oczy, gdy tylko otworzył drzwi od swojego gabinetu, było stojące na biurku niewielkie pudełko z przesadnie wielką czerwoną kokardą na czubku oraz z naklejką, na której drukowanymi literami wypisane było jego nazwisko. Wyglądało to jak prezent bożonarodzeniowy, na dodatek wysłany pocztą.

House – przemknęło mu przez myśl. Starając się opanować rosnącą nadzieję i zaskoczenie, sięgnął po nożyczki i zaczął manipulować nimi przy wstążce oraz ozdobnym papierze. Rozpakowując prezent, nie mógł pohamować drżenia dłoni.

Jego oczom ukazało się kilka przedmiotów leżących w nieładzie, zupełnie jakby nadawca wrzucał do pudełka wszystko, co miał pod ręką, nie troszcząc się zupełnie o to, czy upominki zostaną dostarczone w całości i czy w ogóle spodobają się obdarowanemu.

Wyjął z paczki znajdującą się na wierzchu puszkę piwa – szkockiego piwa. Poczuł rozlewające się po całym jego żołądku dziwne ciepło. Więc jednak do końca o mnie nie zapomniał!
W pudełku znalazł jeszcze płytę zespołu Coldplay, wodę kolońską, książkę „Największe nowotwory w historii medycyny” i pocztówkę ze świętym Mikołajem siedzącym w ciągniętych przez renifery saniach. Nad głową ubranego w czerwony strój dziadka ktoś dorysował markerem mnóstwo malutkich gwiazdek Dawida na tle błękitnego nieba.

Wilson parsknął śmiechem, odwracając pocztówkę. Chyba dopiero teraz zrozumiał, jak bardzo brakuje mu humoru House’a.

Po drugiej stronie widniały tylko dwa słowa skreślone pochyłym charakterem pisma: WESOŁYCH ŚWIĄT.

Z uśmiechem włożył wszystkie upominki do pudełka, po czym usiadł za biurkiem. Chciał, żeby przyjaciel wrócił jak najszybciej. Czeka ich bardzo poważna rozmowa.

Katty B.

Pierwsza myśl po rozmowie House'a i Cuddy? "I'm driving home for Christmas" i w tle głos Chrisa Rei.

Any

Katty B.

Any

Katty B.

Mleko jest mniam. *nałogowy mlekopijca*

Lady Makbeth

Dobra, skupmy się.. wdech, wydech, wdech, wydech, wdech.. No to jestem gotowa!

I obiecuję, any już nigdy nie wspominać o "sama wiesz czym"

Naprawdę będę grzeczna

To w takim razie pora na the best part!

Richie117

och, any, any, any... jak Ty ich męczysz

Na sam widok nowej części biegnę szukać jakiegoś fluffu na wszelki wypadek

Cuddy jako nieświadoma swatka... podoba mi się o wiele bardziej, niż Wilson wpychający House'a w ramiona Cuddy

House tak dzielnie ukrywał przed nią swoje emocje *hugs him* Szkoda tylko, tzn dla niego, że nie potrafił ukryć tych emocji przed samym sobą

No ale gdyby potrafił, nie zrobiłby tego:
- Nazywam się Gregory House, chciałbym przesunąć rezerwację lotu z trzydziestego na dwudziestego drugiego grudnia…

Ale to nie zmienia faktu, że nic od ciebie nie dostał – głosik stawał się coraz bardziej denerwujący. Obraziłeś się i postanowiłeś uciec. A teraz jeszcze zostawiasz go samego w Boże Narodzenie.
co za głupi głosik... Jak podświadomość House'a może twierdzić, że on się obraził? przecież on tylko starał się, jak mógł, poskładać wszystko do kupy... A że jest beznadziejny w takich sprawach...

Ah, i co z tego, że Wilson RAZ pobyłby sam w Boże Narodzenie? Pomijając to, że jest Żydem, to może te kilka dni samotności uświadomiłyby mu, że na świecie jest tylko jedna osoba, z którą chce spędzać wolny czas

ale z drugiej strony nieraz napadała go złość na tego niebieskookiego drania, który postawił sobie za cel rozwalenie jego życia.
oj, widać, że w USA też olewają psychologię na medycynie

Takie coś nazywa się "pozytywna dezintegracja", Wilson! House rozwali twoje życie, ale tylko po to, żeby z tych kawałków poskładać coś lepszego i na wyższym poziomie świadomości

(Nawet jeśli to on zawsze będzie "na górze"

)

House – przemknęło mu przez myśl. Starając się opanować rosnącą nadzieję i zaskoczenie
...
jak any pozwoli, to już niedługo na myśl: "House" Wilson będzie musiał opanowywać nie tylko rosnącą nadzieję...

Poczuł rozlewające się po całym jego żołądku dziwne ciepło.
o, i ciepło będzie rozlewać się niżej...

Więc jednak do końca o mnie nie zapomniał!
Wilson, ty głupi debilu!!! Jak House mógłby choć odrobinę o tobie zapomnieć?!

pocztówkę ze świętym Mikołajem siedzącym w ciągniętych przez renifery saniach.

czy może przypominała ona którąś z tych?:

Ahhhhh... Jeszcze na temat prezentów (wprawdzie urodzinowych, ale co za różnica):
[link widoczny dla zalogowanych] oraz [link widoczny dla zalogowanych]

Chciał, żeby przyjaciel wrócił jak najszybciej. Czeka ich bardzo poważna rozmowa.
skoro Wilson nie doszedł jeszcze do ładu ze swoimi uczuciami, a już myśli o "poważnej rozmowie", to ja się boję... i mam nadzieję, że House zdejmie mu z barków ciężar gadania i przejdzie od razu do czynów

(o ile any nie rozbije jego samolotu...

)

***

Any

Katty B.

Este

anyś jak zwykle świetne

- House, jesteś idiotą.
Jaka miła pobudka

- Co się stało? Nie założył krawata?
Padłam

Wciąż męczył się, usiłując zrozumieć, co naprawdę czuje.
Wilson, ty kretynie! Nie myśl za dużo, bo myśliwym zostaniesz

Przecież ty już wiesz co jest grane, tylko boisz się do tego przyznać...

Chyba dopiero teraz zrozumiał, jak bardzo brakuje mu humoru House’a.
I jego uśmiechu, złośliwych uwag, pięknych oczu, uwodzicielskiego głosu, seksownego... sorki, poniosło mnie

Chciał, żeby przyjaciel wrócił jak najszybciej. Czeka ich bardzo poważna rozmowa.
Po co tracić czas na rozmowę? Wskakuj z nim szybko do łóżka, bo chłopaka trzeba rozgrzać. Wszak Szkocja to bardzo zimny kraj, biedak pewnie wymarzł się za wszystkie czasy.

any, czy ja już Ci mówiłam, jak bardzo lubię czytać twoje opowiadania? Jeśli nie, to mówię to teraz

Popieram Lady - ja chcę fluff! Ale taki porządny: kolacja, świece, wyznania miłości a potem era

A tak naprawdę, to czekam na dalszy rozwój wydarzeń. Wena życzę

Any

Este, dziękuję z całego serca.