I don't wanna miss a thing /u/

Katty B.

zua natura Gordona, jaka zua natura! Przecież on jest cudowny i go kocham, nie odzieraj mnie z moich złudzeń, any!
...
I wciąż liczę, ze Chris pokaże jednak, że ma kręgosłup i własny mózg.
...
Może ona odstawi Giselle, Fordon Edwarda i jednak będzie czyjś happy end?

Any

Kat napisał:

Znaczy mam, ale Ci nie powiem. Bo jak powiem, że happy end będzie OK, to go nie będzie, jak powiem, że nie OK to wtedy kicha i happily ever ever after.

Rany, moja droga, jak Ty mnie świetnie znasz

IX

To właśnie nazywało się miłością od pierwszego wejrzenia.
Kochała go od momentu, gdy trzy lata temu dowiedziała się, że to właśnie doktor Gregory House będzie jej nowym szefem. Nie znała go jeszcze, ale wystarczyło jedno spojrzenie, by zrozumieć. Zakochała się na amen.
Kiedy więc usłyszała to pytanie, przez chwilę zastanawiała się, czy przypadkiem nie śni. ON proponował jej randkę. Czy to możliwe?

- Jutro wieczorem? Prawdopodobnie to samo, co dziś – odpowiedziała, starając się ukryć podekscytowanie. – Będę wypełniać twoje papiery. Przybywa ich z każdą minutą.
- A gdybym cię na kilka godzin odciągnął od tej przyjemności? Słyszałem, że w Silk Road mają niezłe martini z lodem. Ciekawe tylko, czy chodzi o martini, czy o lód…
- Możemy się przekonać – uznała na pozór obojętnie. Nie sądziła, że umie być tak zdawkowa.
- Wpadnę po ciebie koło siódmej, pasuje?
- W porządku.

Kiedy House wyczłapał z sali konferencyjnej, dziewczyna przez chwilę siedziała bez ruchu, nie posiadając się z radości. Teraz, kiedy straciła już najmniejszą nadzieję, on zaprosił ją na drinka. Może jednak marzenia się spełniają?
Wiedziała, że nie da rady skupić się na pracy, i tak wyrobiła już swoją dzienną normę. Postanowiła wrócić do domu i zrobić gruntowny przegląd ubrań. Jutro musi wypaść wyjątkowo.

Wyglądała naprawdę ładnie.
Tak przynajmniej uważał House, obserwując Cameron z okna samochodu, kiedy zmierzała w jego kierunku. Kremowa sukienka, buty na wysokim obcasie, rozpuszczone włosy i promienny uśmiech na twarzy. W skali od jednego do dziesięciu dostała mocne dziewięć.

- Jednak jesteś – zauważyła nie bez zdumienia, gdy otwierał jej drzwi do auta.
- Nigdy nie zmieniam zdania – odpowiedział krótko.
Sam czuł się nieco dziwnie w uprasowanej koszuli i pantoflach. Ostatnio był tak wystrojony na ślubie…
Nie. Nie waż się o nim myśleć – nakazał sobie stanowczo.

Kiedy zaparkował przed lokalem i Cameron wysiadła już z samochodu, otworzył tylne drzwi i wyjął leżącą do tej pory na siedzeniu czerwoną różę.
- Wiem, że to plagiat, ale wtedy była biała – mruknął, podając kwiat dziewczynie. – I przy okazji, dziś nie podobają mi się twoje kolczyki.
Z radością powąchała różę.
- Chyba tylko dlatego, że żadnych nie założyłam – powiedziała. – Dziękuję.

Silk Road okazało się być niewielkim lokalem z dość rozbudowanym zestawem drinków i (o dziwo!) potraw. Ze stojącej w kącie szafy grającej wydobywały się ciche bluesowe dźwięki. Mahoniowe stoliki i wygodne, choć ascetyczne, krzesła dodawały knajpce uroku. Zresztą, Cameron czułaby się świetnie nawet w jakimś podrzędnym pubie, miała przy sobie House’a, czego mogła chcieć więcej?
To był zupełnie inny wieczór niż ten sprzed dwóch i pół roku. Panowała wtedy dość sztywna atmosfera, każdy starał się za wszelką cenę podtrzymać rozmowę. Teraz nie było to konieczne. Wprost prześcigali się w żartach, najpierw dotyczących kelnerów i pary zakochanych siedzących przy sąsiednim stoliku, a potem nawet kształtu kostek sera feta znajdujących się w sałatce Cameron. Nieco później rozmowa zeszła na gusta filmowe, muzyczne i literackie. Okazało się, że oboje darzą dużą sympatią muzykę zespołu Queen (mimo że ich wykonawca był pedałem – jak zauważył House), a książkę „Stowarzyszenie umarłych poetów” mogliby czytać bez przerwy.

Dziewczyna patrzyła na niebieskookiego mężczyznę i czuła, że z każdą mijającą sekundą kocha go coraz bardziej. Może dlatego, że odkryła jego drugą osobowość – bo nigdy by się nie spodziewała, że ten burkliwy lekarz może z taką mocą chwalić nauczanie profesora Keatinga i wyzywać od najgorszych ojca Neila Perry’ego. A może dlatego, że nieważne, jakby się zachowywał, dla niej od zawsze był ucieleśnieniem marzeń.

House ze zdziwieniem zauważył, że wieczór całkiem mu się podoba. Nieważne, co było tego przyczyną (czy to, że poznał zupełnie inną Cameron, czy może coś zupełnie innego, na przykład faza księżyca), istotne było to, że śmiał się bez cienia goryczy po raz pierwszy od kilku długich tygodni. Wiedział, że Cameron też jest zadowolona, wystarczyło spojrzeć na jej uśmiech.
Kiedy spojrzał przelotnie na zegarek, dostrzegł, że dochodzi dwudziesta druga.
- Zbieramy się? – na pół spytał, na pół stwierdził.
Pokiwała głową i sięgnęła po torebkę. Nie miała odwagi spytać, czy taki wieczór kiedyś się powtórzy.

House uregulował rachunek, zostawił na stoliku dziesięć centów napiwku, mrugając szelmowsko do towarzyszki i otworzył przed nią drzwi od lokalu. Wyszli na pogrążoną w ciemności ulicę, zaśmiewając się z miny kelnera, liczącego na wysoki łup.
- Było w porządku – uznał, gdy wsiadali do auta.
Cameron nie odpowiedziała, choć osobiście uważała, że „w porządku” to o wiele za mało powiedziane. To były najpiękniejsze trzy godziny w jej życiu.
Odwiózł ją pod dom. Wysiadła z samochodu i położyła dłoń na drzwiach od wozu.
- Dzięki za miły wieczór – powiedziała.
- Jeszcze wcześnie – stwierdził obojętnie House.
Zrozumiała aluzję i zarumieniła się.
- A może wpadłbyś do mnie? – zaproponowała niepewnie. Czegoś takiego się nie spodziewała. – Też mam niezłe martini z lodem.
- Prawidłowy tok rozumowania – pochwalił diagnosta i zgasił silnik. – I tak zaczynam już cierpieć na starczą bezsenność.

Nie zastanawiał się nad tym, co robi. Przez myśl przemknęło mu, że Wilson prawdopodobnie znajduje się teraz w identycznej sytuacji: puste mieszkanie, kobieta u boku… Poczuł nagły przypływ zazdrości.
Dość. Żadnego Wilsona – postanowił po raz kolejny. Przyjaciel był daleko, a sam House miał przed sobą perspektywę całkiem nieźle spędzonej nocy. Na rozmyślania przyjdzie czas później.

Pocałował Cameron jeszcze zanim weszli do mieszkania.

vicodin_addict

Ahhh, Any, uwielbiam. Kocham.
Po prostu potrzebowałam takiej części, potrzebowałam, bo jestem w podobnym nastroju, przybita, czegoś mi brakuje. Dlatego całkiem nieźle wczułam się w House'a.

Doskonale opisałaś jego emocje, czytało się to naprawę świetnie, wszystko było realistyczne. Twoje opisy są yum!

I na tym kończy się komentarz, bo nic bardziej konstruktywnego z siebie nie wyrzucę.

Gratuluję.
I czekam na więcej,
pozdrawaim

Any

Dzięki, vic

Ja też ostatnio cierpię na jesienno-zimowe przybicie, cóż, może to minie z nastaniem wiosny...
Trzymaj się

vicodin_addict

Prosz bardzo

U mnie może przynajmniej się zmniejszy, bo wiosna wcale nie działa na mnie pozytywnie. Wręcz przeciwnie, mam ochotę wrzeszczeć na dźwięk śpiewających ptaszków XD
Ty też się 3maj

Richie117

Lady Makbeth

Nieee any, nie! Dobra, sama tego chciałaś, idę się wieszać XD Ty zdajesz sobie sprawę, że to jednak jest "Dynastia"

Niedługo będziesz pisać na początku: "w poprzednim odcinku.."

I błagam, zostaw tą Cameron w spokoju, albo chcesz, żeby nagle do mieszkania wpadł wściekły Wilson z zamiarem jej zamordowania

Foxglove

No nie. Ja ciągle mówię, że Chase go udusi. Oj, będzie się działo...
Any, żeby tak w ten wir nieszczęść niewinną Cameron ciągnąć? No wiesz, nie masz serca ;]
Nie wiem czemu, ale szalenie podobała mi się ta część. Opis spędzonego wieczoru i ogół atmosfery podziałał na mnie niemal kojąco (trzeci dzień cierpię na żołądek z niewiadomych przyczyn). A po przeczytaniu jakoś tak lżej mi się zrobiło

I nie mogłaś się powstrzymać ze "Stowarzyszeniem", prawda?

motylek

widać ,że potrafii czasami być inny taki sympatyczny

Pino

Biedna Cameron. Znowu została 'kobietą na zastępstwo'... xD
House, kiedy chce potrafi jednak być czarujący. Nie spodziewałam się tego po nim

Any

Katty B.

Ja Cię znam bardzobardzo dobrze, anyś. XD

Any

Katty B.

Any

Any

No więc tak.
Przepraszam, przepraszam i jeszcze raz przepraszam za opóźnienie. Spowodował je kompletny brak czasu i osiemdziesięcioprocentowy brak komputera - obawiam się, że będzie tak przynajmniej do kwietnia ...
Dobra, nie przynudzam.
Część dedykowana Richie - za bliźnięta ^^ Mam co prawda dziwne przeczucie, że nie przypadnie jej do gustu, bo wolałaby coś bardziej hilsonowego, ale na to musiałaby czekać ze dwa miesiące

Enjoy!

X

Kiedy tylko otworzyła oczy, instynktownie wyczuła, że coś jest nie tak. Owszem, przez uchylone drzwi od sypialni mogła dostrzec stojące w przedpokoju męskie buty, ale po samym ich właścicielu nie było śladu… pozostał tylko zapach. Przytuliła twarz do poduszki leżącej obok jej własnej – otulił ją wciąż wyczuwalny aromat wody kolońskiej. Przymknęła oczy. Już za chwilę wstanie i wszystko się wyjaśni, ale chciała spędzić jeszcze chociaż minutę sam na sam ze wspomnieniami poprzedniej nocy – najpiękniejszej nocy w jej życiu.

Od ponad godziny siedział przy oknie w tym zupełnie obcym salonie. Podobnie jak kobieta znajdująca się za ścianą, rozmyślał o zdarzeniach z minionych kilkunastu godzin. Najpierw była kolacja z drinkami, całkiem niezła, nawiasem mówiąc, potem odwiezienie Cameron pod dom, niedwuznaczna sugestia, przyjęcie zaproszenia… a później wydarzenia potoczyły się już same.
Czy żałował?
Szczerze mówiąc, nie.
Co prawda, nie wiedział, na co liczył, idąc do łóżka ze swoją pracownicą, ale było mu z nią naprawdę dobrze. Chyba głównie dlatego, że miał pewność co do uczuć dziewczyny. Cameron od zawsze go kochała; wiedział więc, że nie zrobiła tego z żalu czy z litości nad nim.
Może liczył na cud.
Na to, że nagle pojawi się w nim nowe uczucie, które powitałby z prawdziwą radością, które pozwoliłoby mu na wyrzucenie z serca Wilsona. Wtedy wszystko stałoby się takie proste – związałby się z Cameron, wywalił na zbity pysk Gordona, jego przyjaźń z Wilsonem odżyłaby… Ale nic z tego.
Wiedział już, że nikt nie jest w stanie zastąpić onkologa. Nawet osoba, która kochała go nieprzerwanie od trzech lat, mimo wszystkich jego docinków i kpin. To właśnie James Wilson był człowiekiem, z którym House chciał być – żaden produkt zastępczy nie wchodził w grę.

Dlatego nie było sensu tego dłużej ciągnąć.

Ogarnęło go poczucie winy – podejrzewał, jak będzie musiała czuć się Cameron, gdy usłyszy to, co miał jej do powiedzenia. Ale nie może postąpić inaczej. Żałował, naprawdę żałował, że nie jest w stanie pokochać młodej lekarki. Chociaż tego nie okazywał, lubił ją najbardziej z całej swojej drużyny. Jednak co innego lubić, co innego kochać.

Kiedy Cameron weszła do pokoju, wyczytał z jej twarzy, że już wie. Może to i dobrze. Otworzył usta, ale dziewczyna weszła mu w słowo.
- Czyli po prostu o tym zapominamy, tak?
Skinął głową, nie patrząc na nią.
- Jesteś głodny? – spytała jak najnormalniejszym tonem.
- Nie, zjem coś w szpitalu – odpowiedział. – Słuchaj, wiesz, że nie chciałem, żeby tak wyszło?
- Żeby jak wyszło?
- Chciałem, żeby coś z tego powstało… żeby to nie była tylko jedna noc…
- Ale nie będzie już następnej.
- Nie będzie – powiedział cicho. – Przepraszam – dodał. – Nie myśl, że chciałem zabawić się twoim kosztem.
Coś w jego słowach, wyrazie twarzy sprawiło, że Cameron mu uwierzyła. W oczach diagnosty malował się autentyczny ból. Zrozumiała, że w życiu mężczyzny dzieje się coś naprawdę niedobrego. Kochała go na tyle, by pozwolić mu teraz odejść, ale jednocześnie być blisko, na wszelki wypadek. Delikatnie dotknęła ramienia szefa.
- Wierzę ci – powiedziała. – Już wierzę.

Nie strącił jej ręki. Siedział przez chwilę w milczeniu, po czym powoli podniósł się z fotela.
- Pójdę już.
Po raz pierwszy tego dnia spojrzał jej w oczy. Dostrzegł w ich ledwie powstrzymywane łzy i coś zakuło go w sercu. Zranił ją. Zranił jedyną osobę, dla której był najważniejszy na świecie.
- Może chcesz wziąć dziś wolne?
Nie słyszała jeszcze u House’a takiego tonu. Zwykle był drwiący, ociekający sarkazmem… Teraz brzmiała w nim troska.
- Nie, raczej nie – odpowiedziała. – Jeśli pozwolisz, to spóźnię się godzinę, mam coś do załatwienia.
- W porządku.
- Naszykuj mi dokumentację tego chłopca z mięsakiem. Ktoś musi ją wypełnić.
Na powrót stała się sumienną, obowiązkową lekarką. Ale jednocześnie była kimś bardzo dla niego ważnym. Może nawet… przyjaciółką?
- Najpierw muszę ją wygrzebać z jakiegoś kosza na śmieci – zauważył.
Kładł już rękę na klamce, kiedy dodał:
- Naprawdę mi przykro.
- Daj spokój, zapomnijmy o tym – powiedziała szybko.
Podszedł do niej i pocałował ją w policzek. Nie cofnęła się.
- Do zobaczenia.

Kiedy House wyszedł, długo hamowane łzy wreszcie popłynęły. Już za nim tęskniła. Za jego dotykiem, bliskością ciała, ustami… wiedziała, że druga taka noc już nigdy nie będzie miała miejsca.
W pewnym sensie była mu wdzięczna za to, że nie skłamał. Przynajmniej nie będzie oszukiwana. A wspomnień i tak nikt i nic nie jest w stanie jej odebrać.
Zobaczyła, że diagnosta potrafi być odpowiedzialny i odważny. I ku swojej rozpaczy pokochała go jeszcze bardziej.
Jedyne, na co teraz mogła liczyć, to nieco bardziej przyjacielskie stosunki. Dziś rano House zachował się naprawdę w porządku. Zupełnie jakby zależało mu na tym, by jej jeszcze bardziej nie zranić.
Wróciła do sypialni i położyła się na łóżku.
Wciąż czuła jego zapach.

Tymczasem diagnosta znajdował się już na balkonie swojego gabinetu. Stał oparty o balustradę i ze skupioną miną rozważał jakąś kwestię. Powoli dojrzewała w nim decyzja. Sam pomysł przyszedł mu do głowy już kilka dni wcześniej, ale dziś zdobył kolejny powód, by go zrealizować. Tak właściwie innego wyjścia już nie miał, za wiele ostatnio się wydarzyło.

Wilson siedział w swoim biurze, obserwując House’a przez spuszczone żaluzje. Widział na jego twarzy wahanie, lecz nie miał pojęcia, czego może ono dotyczyć.
Kiedyś po prostu wyszedłbym na balkon i spytał, co jest grane– przemknęło mu przez myśl. O ile wcześniej sam by mi tego nie powiedział.

Klepnął barierkę. Zdecydował już.

Pewnym, jak na niego, krokiem opuścił balkon odprowadzany spojrzeniem smutnych, brązowych oczu.

Richie117

any, z tym kwietniem to żartowałaś, prawda? PRAWDA? damn... gdybyś mieszkała bliżej, oddałabym Ci mojego kompa

(czasu niestety mnie również brakuje, więc na to nie mogę nic poradzić

)

przeczucie Cię nie myliło, ale i tak dziękuję za dedykację

(hmm... czy gdyby to były trojaczki, dopisałabyć do tej części dodatek specjalny a'la "Balkon Wilsona"?

)

Gdzie dwóch się... unika, tam trzeci (trzecia) korzysta

I niech się Cam cieszy, że House nie zaprosił na randkę Chase'a albo Foremana

ale teraz co? House poleci do Cuddy i powie, że chce odejść ze szpitala?

(jeśli tak, to mam nadzieję, że zamknie się w swoim mieszkaniu i zajmie się produkcją miłosnego eliksiru, po którym Wilson odda mu się duszą i ciałem

)

z niecierpliwością czekam, aż kolejną częścią fika powiększysz moje cierpienie

Any

Richie, Słońce, nie, nie żartowałam

Ale cóż, żyje się dalej....
I love you, you know?

vicodin_addict

Yay, doczekalam... yhm, doczekaliśmy się kolejnyej części.

I kolejna część znowu jest cudowna. I Cam, która kocha House'a, i rozumie, że na nic więcej nie ma szans, a mimo wszystko jest one night stand, jeśli mogę to tak nazwać. Bo zakadam, że nic więcej nie bd, ne? XD Szkoda mi jej, naprawdę, czasem mi jej szkoda.

Ale jeszcze bardziej martwię się o House'a. House'a, który już coś postanowil, ale co, tego dowiemy się w kolejnej części. I nie wiem, czemu, ale mam wrażenie, że to nie bd nic dobrego. A mimo to czekam na następną część z niecierpliwością. Bo twoje fiki uzależniają. Ale to jest pozytywne uzależnienie.

Więc czekam na cedek i pozdrawiam

motylek

Może dobrze,że przespali się?. Oboje zrozumieli co czują do siebie

Troche smutne i czekam na to co zrobi House

Any

vicodin_addict

Any

Katty B.

Lady Makbeth

Nieee no, to ja się w tym wypadku jednak pójdę wieszać