Heaven knows I'm miserable now [1/~3]

Narcyza

Kategoria: love

Zweryfikowane przez Narcy

Od autora: Um. Hm. Eh.
Nieplanowana wena na coś z początku dramatycznego, zakończonego erą. Oh God.
Przepraszam za spieprzoną końcówkę, sama już byłam wyczerpana płaczem i bólem głowy; no i jakże by inaczej - katarem.
PS. Jak zwykle przepraszam za i zapraszam do wytykania mi błędów.

Rozdział 1.

Do tego dnia doktor James Wilson przygotowywał się długo. A nawet - bardzo długo. Niemalże codziennie stawał przed lustrem wiszącym na drzwiach wielkiej, sosnowej szafy w swoim mieszkaniu i dopasowywał - krawat do koszuli, koszulę do krawatu, koszulę i krawat do spodni, a także spodnie do koszuli i krawatu. Wybierał odpowiednie dodatki, takie jak zegarek, spinka do wyżej wymienionego krawatu czy chociażby buty lub pasek. Doprowadził się do perfekcji, układając swoje ciemnobrązowe włosy. Co chwilę też - nadal oczywiście stojąc przed lustrem - sprawdzał, czy lepiej wygląda w, czy też bez okularów. Te przygotowania, które wydawały się ciągnąć w nieskończoność, bardzo opóźniały ten dzień. Wymieniony tu, miał przesądzić o reszcie życia doktora Jamesa Wilsona, Szefa Onkologii.
Onkolog odwiesił na wieszak jedną ze śnieżnobiałych koszul, którą przymierzał od co najmniej 10 minut i spojrzał na czarny zegar z czerwonymi cyframi, wiszący nad łóżkiem. Oto nadszedł czas, aby wyjść do pracy.
- Nie zrobię tego w szpitalu - mruknął do siebie Wilson, nakładając marynarkę. Oczywiście, że nie, Jimmy! Przecież nie zepsujesz dnia, który przesądzi o reszcie twojego życia! James westchnął i wyszedł z domu, uprzednio nakładając wypastowane, błyszczące buty. Wsiadł do samochodu i ruszył w kierunku szpitala. W drodze nucił sobie pod nosem, przyrzekając równocześnie, że odda radio do naprawy. Stanął na swoim miejscu parkingowym, zabrał teczkę i radośnie wkroczył do budynku. Przywitał się z pielęgniarkami oraz znajomymi lekarzami. Tak, ten dzień nadszedł dzisiaj.
James usiadł na krześle w swoim gabinecie i ochoczo zabrał się za niewypełnione poprzedniego wieczoru akta.

Doktor Gregory House leniwie sturlał się z łóżka i pokuśtykał do łazienki. Do pracy spóźniony był już przynajmniej pół godziny. Ociężale doprowadził się do porządku, ubrał w pierwsze lepsze rzeczy - niuch, niuch, czyste - wziął laskę i pojechał do szpitala. Wkroczył do środka i od razu natknął się na doktor Lisę Cuddy. Uśmiechnął się i z udawanym entuzjazmem powitał ją:
- Dzień dobry, pani doktor!
- Do kliniki - warknęła, po czym oddaliła się. House syknął przez zaciśnięte żeby i podążył wzrokiem za jej oddalającą się sylwetką - pośladkami konkretnie. Zanim Greg zamknął się w swym gabinecie, wybrał ciekawy przypadek i ruszył do windy.
Jego asystenci siedzieli przy stole i ze znudzonymi minami wymieniali uwagi oraz popijali kawę. House wkroczył do środka, odłożył plecak pod ścianę i rzucił aktówkę na blat.
- Do roboty - ponaglił ich, robiąc sobie kawę do ulubionego, czerwonego kubka.

W przerwie na lunch obowiązkowo poszedł do stołówki. Jimmy siedział przy stoliku i powoli żuł swoją kanapkę. Greg usiadł naprzeciw niego i uśmiechnął się, zabierając drugą kanapkę. Wilson spojrzał na niego i palcami zgarnął grzywkę z czoła.
- Jakie masz plany na dzisiejszy wieczór, Greg? - zapytał.
- To samo, co zwykle. Opanuję świat!
- W pojedynkę nie dasz rady - zgasił go Jimmy. - Może przyjedziesz do mnie?
- Tanie wino, pornosy i frytki?
- Um... Nie, coś lepszego. Przyjdź o 7.
James ulotnił się szybko, zanim House zdążył zauważył rumieńce na jego policzkach. Diagnosta uniósł lekko brew i dokończył kanapkę, która jego zdaniem smakowała jak suche drewno. Później zdecydował się pójść do kliniki.

Jimmy postawił kolację na stole w jadalni. Kiwał co chwilę głową i przestawiał talerze bądź sztućce. Rozczapierzył lekko serwetki, ale po namyśle przygładził je. Skrzywił się lekko i rozejrzał. Zdecydowanie, w pomieszczeniu było za jasno. Zgasił główny żyrandol i zapalił malutkie światełka znajdujące się przy ścianie. Żadnych świec. To było zbyt pretensjonalne. Jimmy poprawił krawat, zaciągając go o milimetr wyżej. Usłyszał dźwięk dzwonka. Prawie panicznie pomyślał: To House! i podszedł do drzwi, starając się rozluźnić. Za drzwiami ujrzał człowieka ogolonego na tyle, żeby nie wygląć zbyt niechlujnie; miał na sobie bladoróżową koszulę i czarną marynarkę. Nie założył krawata ani nawet nie zapiął się na ostatni guzik. Nadal jednak wyglądał - w oczach Wilsona - zachwycająco. Zachwycająco seksownie. Seksownie zachwycająco. O Boże.
- Wejdź - Jimmy zaprosił go do środka. House wszedł i stanął na środku wąskiego pokoju, czekając na dalsze instrukcje. Wilson zaprowadził go do jadalni i wskazał na krzesło. Greg oparł laskę o mebel obok i usadowił się. James odetchnął głęboko.
- Co tam?
- Widziałeś mnie kilka godzin temu i już pytasz, co u mnie? - Diagnosta uśmiechnął się lekko. Jimmy zachichotał.
- Smacznego.
Zabrali się zgodnie za jedzenie przygotowanej kolacji. Zdaniem House'a, smakowała o niebo lepiej niż w szpitalnej stołówce. Co jakiś czas wymieniali między sobą żartobliwe uwagi, popijając wino. Chyba właśnie alkohol wpłynął na Wilsona, który niespodziewanie wstał. Greg uniósł głowę i lekko zmarszczył brwi. James otarł usta palcem, wyciągnął pudełeczko - od dawna go uwierało - i przyklękł przy diagnoście.
- Nie zamierzam ciągnąć tego w nieskończoność - zaczął. House uniósł brew bardzo wysoko. - Greg... Wyjdziesz za mnie?
Zapadła nieprzyjemna cisza. Diagnosta wpatrywał się w czekoladowobrązowe oczy onkologa, szukając jakby iskierki żartu. Radości. Zaprzeczenia. Czegokolwiek! Nie odnalazł tego.
Odwrócił głowę i chwycił swoją laskę. Potem po prostu wstał i, mijając przyklękającego onkologa, wyszedł z jadalni. Wilson długo patrzył w miejsce, gdzie zniknął Greg. W jego oczach zalśniły wielkie łzy, które potoczyły się po policzkach i rozbiły się o parkiet. House był już na dole, z dala od Jimmy'ego. Właśnie wsiadał do swojego samochodu. A James, niczym groteskowa rzeźba, klęczał w jadalni, wciąż trzymając otwarte pudełeczko z lśniącym pierścionkiem - właściwie, obrączką z malutkim, wściekle niebieskim oczkiem. Potem po prostu zamknął etui, wstał i zgasił światło. Zamrugał kilkakrotnie powiekami, aby pozbyć się łez i położył się w sypialni. Nie dbał o to, że się nie rozebrał. Nie zatroszczył się nawet o światło, które pozostało włączone przez całą noc.
Nie płakał głośno. Nie wydawał z siebie najmniejszych dźwięków. Słona woda z jego gruczołów łzowych płynęła swobodnie na poduszkę. Pojawił się katar, ale James nie miał siły sięgać po chusteczki, ukryte w szufladzie stolika nocnego. Zaczął oddychać przez usta.
Był coraz bardziej wyczerpany. Myśli przepływały przez jego głowę gęsto, lecz on nie zatrzymywał ich. Po kilku sekundach zamknął oczy i zapadł w odrętwienie. Wkrótce jego oczy zaczęły uciekać ku górze, a on sam zasnął głęboko.

Lady Makbeth

A więc znowu pierwsza

A więc najpierw muszę powiedzieć szanownej pani, że pierwsze trzy zdania to prawdziwa perfekcja. Świetna rytmika, lekkość no i diablo zabawne

Narcyza

Lady Makbeth

nlg

Narc. Mam ochotę na ciąg dalszy(!) i cieszę się, że nie będzie za smutno.

Zgadzam się z Lady co do tego, że początek brzmi bardzo dobrze. Dialogu mało, ale za to z pomysłem (Pinky), realistycznie to wyszło.
Rzeźba z malutkim, wściekle niebieskim oczkiem w lśniącym pierścionku faktycznie groteskowa. Powstrzymaj szaleństwo epitetów. Cały ten fragment jest przestylizowany i najsłabszy. Chociaż masz wielkich poprzedników w konwencji polały się łzy me czyste. Ja bym od razu wycięła gruczoły. Brrr. Jak nie cały akapit.

Nie do końca rozumiem, czemu Wilson miałby wyskoczyć z oświadczynami, kiedy jego małżeństwa były raczej przedmiotem kpin House'a i nie bez podstaw. Wyjście w ten sposób raczej też nie pasuje mi do Grega.

No i nie widziałam jeszcze czekoladowozielonych oczu, ale to drobiazg.

Druga edycja. Pisałam jak poparzona.

milea

Narcyza

nlg

Narcyza

Ruby

Czemu ja to dopiero teraz czytam? Argh, zabiję kiedyś mojego tnącego się kompa -.- Ale co tam, w końcu się udało wejść i czytam!

Świetne porównanie szykowania się do pracy w przypadku Wilsona i House'a

Pierwszy musi mieć wszystko idealnie, a drugi byle tylko mieć

Przeciwieństwa się przyciągają

Narcyza