Gimme more of your love [35 A / 44] s. 55

Agusss

Czekanie na tę część się opłacało

Jak czyta się coś Twojego Richie to normalnie nic innego się wtedy nie liczy ^^

Cudo

po prostu nie potrafię więcej powiedzieć

Lady Makbeth

Matko, jak ja bym chciała aby moje fiki były tak rozchwytywane

Richie, ty jesteś już marka sama w sobie

Richie117

soft, a ja się cieszę, że w końcu Ci się udało skomęcić

dziękować bardzo za komplementy i życzonka

PS. Jak myślę o tym, co nam zrobią z House'em, to Wilson w ciąży wydaje się o wiele bardziej prawdopodobny

***

Agusss, dziękuję

***

Lady no, nie dołuj się

Pod Twoimi fikami jest więcej komentów niż pod niektórymi moimi

(No i może niektórzy komentują mnie dlatego, żeby się pokazać przed modem...

)

Richie117

oliwka

Ale House się zmienił. Co ciąża robi z ludźmi? Nie mogę się już doczekać jak chłopaki będą wybierać meble do dziecięcego pokoju?? To będzie masakra xD

Życzę dużo weny i czekam na następna część.

andzelika

No proszę ciąża Wilsona zrobiła z House'a całkiem przyzwoitego faceta. Ciekawe czy tak samo czule będzie dbał o dzieci?

Uwielbiam tego fika! Mój zdecydowany numer 1 w dziele Hilson!

OLA336

Ja już się nie mogę doczekać momentu w którym dziewczynki pojawią się na świecie

Kolejna ŚWIETNA część pozdrawiam

Lady Makbeth

Miałam napisać komenta, to piszę. Z miłą chęcią piszę. Dla ciebie, Richie wszystko

Póki co, nadal twierdzę, że w pisaniu jesteś o niebo lepsza ode mnie

Agusss

O

jak czytałam to nie mogłam się opanować od śmiechu

Jak ja bym chciała zobaczyć takiego Hilsona w serialu!

marzenia...
Pięknie Richie!

Richie117

Richie117

Este

Wiem, wiem. Powinnaś mnie pobić, wytargać za uszy, wychłostać (

), albo co tam jeszcze za to, że się lenię i "Gimme..." nie komentowałam już od nie-pamiętam-kiedy.

Ale w końcu się za to wzięłam. Mam nadzieję, że mi przebaczysz.

Dobra, to ja już kończę i biorę się za czytanie.

<center>*****</center>

oliwka

Wchodzę. Patrze, a tu nowa część "Gimme..." Richie szybko Ci poszło. Trzymam kciuki żeby następny part był równie szybko. Nie poszło ci nieźle, poszło ci cudnie

Wiem, wiem strasznie słodzę, ale nie mogę się powstrzymać

Szkoda, że ta scena w kafeterii nie skończył się inaczej. Na przykład w jakimś przytulnym schowku

Ale Cuddy jest wredna powinna zrozumieć biednego Wilsona, a nie go dołować i wyrzucać z własnego gabinetu. Teraz będzie musiał udawać depresję, biedaczysko.
House się naprawdę postara uprzykrzyć życie nowemu onkologowi, czuje to po kościach. Chyba, że ów onkolog będzie bardzo podobny do Wilsona, może wtedy trochę spuści z tonu.

Pozdrawiam i życzę dużo weny:)

Agusss

Richie! Wow no korniczki widzę wzięły się ostro za robotę

I to za jak wspaniałą! Odwaliły kawał pięknej roboty

Czytałam, czytałam, czytałam i oderwać się nie mogłam! Nic nie istniało tylko "Gimme..." xD
Część w kafeterii jest powalająca, zachwycająca i w ogóle! xD
Część w gabinecie Cuddy.. Też ciekawa, ale jak ona tak może no! Czy ona nie ma serca?! Biedny Wilson! I do tego House! xD
Och i ta sytuacja w windzie

aż się rozmarzyłam!

Richie! Kocham ten fic nie ma co!

Weny!

andzelika

Kiedy doczekamy się kolejnego odcinka?

Lady Makbeth

No dobra, Ziemia nie wyleciała w powietrze, świat się nie zawalił a niebo nie spadło nam na głowy. A to oznacza, że pora wygrzebać się z nory i napisać porządnego komenta. Richie, mam nadzieję, że tym razem również mi wybaczysz. Czuje się okropnie, ale nie mogłabym sobie darować, gdybym przepuściła okazję do skomentowania chociaż jednego rozdziału twojego fika. Zbieram więc resztkę sił i do roboty

Richie117

Kurcze, miałam zamiar poodpowiadać na komentarze, ale zaraz zabije mnie grypa, więc wolę po prostu wrzucić bezzwłocznie kolejny part. Ale za komenty straaasznie dziękuję

**************************

andzelika

Przecieram oczy z niedowierzania....Na reszcie pojawił się tak długo wyczekiwany part

O tym jak świetnie jest napisany z pewnością nie muszę Ci przypominać

Spodobała mi się troskliwość i cierpliwość House'a w stosunku do naszego "marudki" Wilsona..Ciekawe czy House wykaże się podobną opiekuńczością i wrażliwością gdy na świecie pojawią się dziewczynki?

Agusss

Och Richie! Pada do Twych nóg i do Twych korniczków!

Warto czekać tyle na kolejne części

Rozmarzyłam sie przy tej części^^ Takie to wszystko pięęękne i urocze

No takie sceny chciałabym zobaczyć w serialu!

Niech moc będzie z Toba i kornikami! xD

Shetanka

Kolejne części "Gimme" są po prostu świetne, bezkonkurencyjne, cudowne, amazing i tak dalej *__*

uzależniłam się od tego fika O;

Sovereign. ;)

po pierwsze: Richie- Twój av.

po drugie: wahanie Wilsona - mega słodkie!!
po trzecie: zmiana House'a - jeszcze bardziej słodka xd
po czwarte: pocałunek - najsłodszy!!

po piąte: Wilson mnie teraz zdenerwował. Dlaczego on nie poszedł z Housem do sypialni??

po szóste: kiedy kolejna część? xd

Richie117

Richie117

A/N: Niniejszą część dedykuję wczorajszej Solenizantce. Z najlepszymi życzeniami.

Part 31 'b'

Wilson omiótł wzrokiem swój gabinet, żeby upewnić się, że nie zapomniał niczego spakować. Czy tego chciał czy nie (okej - nieważne, jak bardzo tego nie chciał), jego ostatni dyżur dobiegł końca i nie miał już więcej powodów, by zwlekać z udaniem się do House'a, a później do domu. Zdając sobie sprawę, że House ma już dosyć jego skwaszonej miny, spróbował się uśmiechnąć, ale szybko dał sobie z tym spokój. Przewiesił płaszcz przez ramię, a aktówkę położył na wierzchu wypełnionego po brzegi kartonu, po czym podniósł go ze swojego fotela i wyszedł na korytarz, nie oglądając się już więcej za siebie.

House siedział za biurkiem z nogami na blacie i bezmyślnie podrzucał swoją wielką piłkę do tenisa, chwytając ją w locie z mistrzowską precyzją. Onkolog obserwował go przez chwilę, zapisując w pamięci ten obraz - jeszcze jeden element swojej codziennej rutyny, za którym będzie tęsknił przez najbliższe miesiące. Rzucił jeszcze okiem na opustoszały pokój konferencyjny i przestąpił próg gabinetu przyjaciela.

- Gotowy na najdłuższe wakacje w twoim życiu?

Niespodziewane pytanie uświadomiło Wilsonowi, że przez cały czas znajdował się pod ścisłą obserwacją. Skrzywił się na myśl, że House prędzej czy później zacznie kpić z jego mazgajowatego zachowania. Radosny ton głosu starszego mężczyzny tylko pogłębił ten grymas.

- Taa, tylko to tu zostawię i możemy jechać - odparł markotnie, ustawiając karton na dolnej półce regału. Potem jednak, zamiast założyć płaszcz i przestępując z nogi na nogę poganiać House'a, jak robił to zazwyczaj, rzucił swoje rzeczy na jedno z krzeseł stojących naprzeciwko biurka, a sam opadł na drugie i potarł dłońmi zmęczone oczy. To była jedyna pozytywna strona tego wszystkiego - po całym tygodniu wypełnionym pacjentami, papierkową robotą, ustalaniem wszystkiego ze swoimi podwładnymi i załatwianiem całej masy innych spraw był tak wykończony, że jedyne co miał zamiar robić przez najbliższe dni, to spać.

House nawet nie ruszył się ze swojego miejsca. Spojrzał badawczo na przyniesione przez Wilsona pudło, a na koniec przeniósł wzrok na onkologa.

- Jesteś pewien, że zabrałeś z szuflady wszystkie nasze zabawki? Twojemu zastępcy mogłoby zrobić się głupio, gdybym wpadł do niego pewnego dnia, pytając czy ich nie znalazł. Szczególnie gdyby stało się to w trakcie jego rozmowy z pacjentem... - dodał z niewinną miną, która niezmiennie sprawiała, że Wilson wzdrygał się nerwowo.

Tym razem jednak zaniepokojenie onkologa objawiło się jedynie w ledwo zauważalnym skurczu, który przemknął po jego twarzy.

- Po pierwsze, tak, jestem pewien, że wszystko zabrałem - powiedział z naciskiem, choć w duchu chichotał na myśl o tym, co ma House'owi do przekazania. - A po drugie, nie będę miał “zastępcy”, tylko zastępczynię.

Na to stwierdzenie House zmarszczył brwi, skonsternowany, że umknął mu tak istotny szczegół przygotowań powziętych przez jego przyjaciela. Do tego musiał dodać istotny fakt, że Wilson z pewnością zrobił to specjalnie, wiedząc, że szczątkowe poczucie przyzwoitości diagnosty nie pozwoli mu tak po prostu gnębić tymczasowej szefowej onkologii. Wyzywający uśmieszek na ustach Wilsona powiedział House'owi, że drugi mężczyzna doskonale wie, w jakim kierunku zmierzają jego rozważania, więc wydął wargi, przybierając nadąsaną minę zdradzonego kochanka.

- Zawiodłem się na tobie, Jimmy - stwierdził z wyrzutem. - Nie sądziłem, że w tej kwestii staniesz po stronie Cuddy.

- Nie stanąłem po niczyjej stronie, House. - Wilson podjął grę z rosnącym podekscytowaniem, bo wciąż miał do ujawnienia swojego ostatniego asa. - Zastanawiałem się po prostu, kto z mojego zespołu najlepiej zadba o oddział pod moją nieobecność i na szczycie listy znalazła się Janice Morgan.

House potrzebował kilku sekund na przeanalizowanie, czy Wilson zwyczajnie go nie wkręca. Niestety dla niego, nic w języku onkologa na to nie wskazywało.

- Wybrałeś Żelazną Janice?! - wykrztusił w końcu. - Nie mówisz poważnie...

Wilson natychmiast rozwiał jego nadzieje. - Oczywiście, że mówię poważnie. Janice jest inteligentna, ma ogromne zdolności kierownicze, a przede wszystkim nie pozwoli ci wejść sobie na głowę. To idealna kandydatka.

Z ust House'a wyrwało się pogardliwe prychnięcie. - To, że jako jedyna kobieta w tym szpitalu oparła się twojemu chłopięcemu urokowi, nie oznacza jeszcze, że nie ugnie się przede mną – powiedział z takim przekonaniem, że każdego zbiłoby to z tropu. Każdego, oprócz Wilsona.

- Już z nią o tym rozmawiałem. Powiedziała, że dopóki nie zaczniesz jej podrywać, to z resztą jakoś sobie poradzi – odparł, nie ukrywając, że jest dumny ze swojej protegowanej.

House parsknął śmiechem. - W takim razie mam nadzieję, że na twojej liście znajduje się jeszcze kilka osób, bo Janice najwyraźniej nie zdaje sobie sprawy, z kim będzie miała do czynienia i muszę jej to uświadomić.

Wilsonowi powoli przestawało być wesoło. Zamiast tego zaczynał współczuć House'owi. Zdawał sobie sprawę, że najbliższe miesiące w pewnym sensie będą dla diagnosty równie trudne, co dla niego samego. House był uzależniony od płatania ludziom irytujących figli tak samo, jak od rozwiązywania medycznych zagadek, a uprzykrzanie życia osobie zajmującej sąsiedni gabinet było stałym punktem jego rozkładu dnia. Wilson natomiast – pomijając sytuacje, gdy padał ofiarą unikalnego humoru przyjaciela w naprawdę nieodpowiednich momentach – znajdował w tym taką samą przyjemność i chociaż nigdy nie przyznał tego na głos, wiedział, że House jest tego świadomy.

Z Janice miało być zdecydowanie inaczej. Nawet jeśli w relacjach z pacjentami potrafiła wykrzesać z siebie odrobinę serdeczności, to w kontaktach zawodowych była zimna jak kostka lodu. O ile Wilsonowi było wiadomo, życia prywatnego nie miała w ogóle. Pogłoski krążące po oddziale donosiły, że wychowywała się bardzo konserwatywnej rodzinie i miała trzech starszych braci – dlatego od dzieciństwa musiała sama walczyć o to, co jej się należało, a wszystko, co osiągnęła, zawdzięczała jedynie własnej ciężkiej pracy. Teraz Wilson przypomniał sobie pewien drobny szczegół, który wcześniej całkowicie zignorował – kiedy złożył jej propozycję półrocznego zastępstwa, w jej oczach na moment pojawiła się determinacja drapieżnika, który dojrzał upragnioną ofiarę. Stało się dla niego jasne, że doktor Morgan potraktuje to jako szansę na dostanie się na wyższy szczebel swojej kariery. Nie obawiał się, że kobieta spróbuje zająć jego stanowisko, ale dobrze ocenione wypełnianie obowiązków szefa oddziału z pewnością miało być cennym punktem w jej CV, wysłanym do innych szpitali. I tu na drodze Janice do sukcesu stał House, który będzie próbował ją ośmieszyć, poniżyć i wykazać jej niekompetencję, jedynie po to, żeby z podkulonym ogonem wyniosła się z gabinetu jego przyjaciela. Wilson wiedział, że Janice zrobi wszystko, żeby do tego nie dopuścić. Przed jego oczami pojawił się nagle obraz zrównanego z ziemią szpitala, ze stojącymi pośród zgliszczy House'em i doktor Morgan, przygotowującymi się do ostatecznego starcia.

"Może jednak Janice nie była takim dobrym wyborem, jak mi się wydawało?", przemknęło mu przez głowę, ale było już zbyt późno, a on był zbyt zmęczony, żeby cokolwiek zmieniać. Z tego powodu zignorował zamyśloną minę diagnosty i wolno podniósł się z krzesła.

- House, mógłbyś odłożyć planowanie zdobycia władzy nad światem do czasu, aż będziemy w domu? - zapytał, sięgając po swój płaszcz. - To był koszmarny tydzień i chciałbym stąd wyjść, póki jestem zbyt wykończony, żeby mogło mi zależeć... - dodał, nie wspominając na głos o dokuczającym mu od jakiegoś czasu bólu pleców, ani o tym, że z radością pozbędzie się francuskich butów oraz zamieni garnitur i krawat na wygodny dres.

- W porządku, ale pod jednym warunkiem...

Odpowiedź House'a w jednej sekundzie uruchomiła wszystkie systemy alarmowe onkologa. Zastygł w bezruchu z jedną ręką wsuniętą w rękaw płaszcza i spojrzał z niepokojem na przyjaciela, czekając aż ogłosi mu swoje żądanie.

Reakcja Wilsona oczywiście nie uszła uwadze diagnosty i House przewrócił oczami. - Spokojnie, Jimmy, nie zamierzałem proponować ci pożegnalnego numerka na moim biurku. Chyba że sam masz ochotę?... - Na moment wyszczerzył zęby w prowokacyjnym uśmiechu. - Chciałem tylko ostatni raz wyskoczyć z tobą do kafeterii, to wszystko.

Wilson zamrugał, zdziwiony zaskakującą propozycją. Odruchowo otworzył usta, żeby się zgodzić, ale nagłe i dosyć silne ukłucie bólu w okolicy krzyża przypomniało mu, że jedyne, czego chciał w tej chwili, to znaleźć się nareszcie w domu, wyciągnąć się na kanapie i być może zdrzemnąć się na kilka godzin, zanim nadejdzie pora kolacji.

- Wybacz, House, ale nie dam rady – odparł, szczerze żałując, że musi odmówić. - Jestem tak wykończony, że ledwo trzymam się na nogach.

Diagnosta nie zamierzał poddać się po pierwszej próbie. - Zawsze możemy pożyczyć jakiś wózek... – zauważył, licząc, że rozbawi tym przyjaciela, ale Wilson tylko posłał mu gniewne spojrzenie i nie przestał się ubierać.

House zmarszczył brwi na mgnienie oka. Skoro tamto nie odniosło pożądanego skutku, musiał dotrzeć do Wilsona innym sposobem. Wzdychając ciężko, obszedł biurko i znalazł się obok przyjaciela, kiedy ten wiązał na szyi szalik. Szturchnął go lekko w ramię, a kiedy onkolog podniósł wzrok, przybrał najbardziej zbolałą minę, na jaką mógł się zdobyć.

- No zgóóódź się, Jimmyyy... - jęknął przeciągle, niczym czterolatek proszący o trzecią z rzędu przejażdżkę na karuzeli, dla lepszego efektu ciągnąc za wolny koniec szalika Wilsona. - Muszę mieć co wspominać przez najbliższe kilka miesięcy, kiedy moim jedynym towarzyszem w czasie lunchu będzie tęsknota za nieobecnym przyjacielem...

Wilson przewrócił oczami. - Jeżeli w ciągu ostatnich kilku lat nie zebrałeś wystarczającej ilości wspomnień, to nie wydaje mi się, żeby ten jeden raz miał coś zmienić – powiedział, chociaż miał świadomość, że z powodu swojego nadzwyczaj rozwiniętego poczucia obowiązku znalazł się na przegranej pozycji.

House również zdawał sobie sprawę, że już tylko krok dzieli go od zwycięstwa – co prawda to Wilson musiał zrobić ten krok, a jego zadaniem było popchnąć przyjaciela we właściwym kierunku.

- Do tej pory powinieneś już wiedzieć, że dla mnie wszystko ma znaczenie - zamruczał, pochylając się lekko, żeby spojrzeć prosto w czekoladowe oczy. Prawą ręką wciąż trzymał szal onkologa, a lewą podniósł do góry, żeby odgarnąć z jego czoła kosmyk włosów. - No chodź, obiecuję, że nie będziesz żałował...

Onkolog przełknął ślinę. Ton głosu House'a, jego postawa i niewielka odległość, jaka dzieliła ich obu sprawiły, że nie widział niczego oprócz błękitnych oczu swojego kochanka. Myśli Wilsona wymknęły mu się spod kontroli i nagle nie wiedział, czy House nadal mówi jedynie o kafeterii, czy może wrócił do pomysłu, w którym lądują na jego biurku, gorączkowo zrywając z siebie ubrania. Nie ważne, o co chodziło, w tym momencie nie potrafiłby mu niczego odmówić.

- O-okej... - wyjąkał i skinął głową, na wypadek gdyby tylko mu się wydawało, że cokolwiek powiedział. Oszołomiony bliskością swojego kochanka, przymknął oczy i zwrócił się twarzą w stronę, z której docierał do niego ciepły oddech, spodziewając się czułego pocałunku.

Ale nic takiego nie nastąpiło. Wilson zamrugał i kompletnie zmieszany spojrzał w oddaloną o pół metra twarz swojego przyjaciela, który teraz wpatrywał się w niego tak, jakby był preparatem z zainfekowanej tkanki, umieszczonym pod mikroskopem. Zanim zdążył pomyśleć, z jego ust wyrwało się pełne zawodu pytanie:

- Nie zamierzasz mnie pocałować?

House prychnął i poklepał go po ramieniu. - Miałem taki zamiar, ale już się zgodziłeś, więc nie muszę tego robić – mówiąc to, odwrócił się do biurka, żeby pozbierać swoje rzeczy.

Wilson poczuł, że jego dolna warga zaczyna niepokojąco drżeć. Zacisnął na niej zęby, wyprostował się i wciągnął powietrze przez nos, żeby nad sobą zapanować. Znał House'a na tyle dobrze, by wiedzieć, że w tym momencie na jego ustach igra złośliwy uśmieszek i ta myśl pomogła mu zamienić rozczarowanie w chęć odwetu.

- Starzejesz się, wiesz o tym? - zapytał, wkładając całą energię w to, by jego głos nie zabrzmiał płaczliwie. - Kiedyś przekonałbyś mnie szantażem, albo podstępem zwabił do kafeterii...

Nie odwracając się, diagnosta wzruszył ramionami. - Brałem to pod uwagę, ale z okazji Walentynek postanowiłem zrobić wyjątek...

Po raz drugi w ciągu niespełna kwadransa onkolog zastygł w bezruchu, choć tym razem nie przypominał już jelenia sparaliżowanego przez światła reflektorów, tylko wyrzuconą na brzeg rybę. Szlag! Co najmniej tuzin razy w ciągu tego dnia zapisywał na różnych dokumentach datę 14. lutego, ale ani razu nie skojarzył jej ze świętem zakochanych. Jak przez mgłę przypominał sobie, że nie tak dawno zastanawiał się, co kupić House'owi z tej okazji, ale potem wyleciało mu to z głowy. Czując narastającą panikę i wypełzający na jego policzki rumieniec, odruchowo sięgnął ręką do karku i wbił wzrok w podłogę.

- Cholera, House, przepraszam... - wymamrotał z zażenowaniem. - Na śmierć o tym zapomniałem...

Usłyszał cichy śmiech i sekundę później diagnosta znów był obok niego, a jego dłoń ujęła go za podbródek i zmusiła, żeby spojrzał w górę.

- Hej, nie jestem twoją żoną. Nie oczekuję kwiatów, czekoladek, ani miłosnych deklaracji – odezwał się House, najwyraźniej rozbawiony jego zażenowaniem. - Chociaż z drugiej strony, nie narzekałbym na fantastyczny walentynkowy seks, ale to możemy jeszcze nadrobić... - dodał i już bez żadnych sztuczek pocałował Wilsona prosto w usta.

Delikatny dotyk warg przyjaciela natychmiast uwolnił onkologa od całego napięcia. Poddał się pieszczocie, na wpół świadomie zastanawiając się jak to możliwe, że mężczyzna, z którym się związał, potrafił być jednocześnie wrednym dupkiem i czułym kochankiem - przynajmniej dla niego.

- Nie masz pojęcia, jak bardzo cię kocham - wyszeptał w usta diagnosty, zanim przerwali pocałunek.

House odsunął się o kilka centymetrów, a jego przeszywające spojrzenie sprawiło, że po plecach onkologa przebiegł elektryzujący dreszcz. - Mam nadzieję, że mi to zademonstrujesz, kiedy następnym razem będziesz na górze...

Ton House'a nie pozostawiał miejsca na sprzeciw - chociaż oczywiście Wilson ani myślał się sprzeciwiać. Wręcz przeciwnie - pokiwał gorliwie głową, na co House uśmiechnął się z zadowoleniem.

- Wprost nie mogę się tego doczekać - mruknął i znów odwrócił się do biurka, tym razem żeby zabrać swój plecak. - Ale na razie czekają na nas w kafeterii... to znaczy, kafeteria czeka - poprawił się, zanim Wilson w ogóle zauważył jego przejęzyczenie. - No dalej, nie pozwól, żeby kaleka cię wyprzedził! - zawołał przez ramię, chwytając swoją kurtkę z wieszaka i wyszedł z gabinetu.

Wilson przewrócił oczami. Już tęsknił za takim przekomarzaniem się z House'em podczas długich dyżurów, kiedy nic się nie działo albo kiedy działo się zbyt wiele, a on potrzebował nabrać dystansu do swojej przygnębiającej pracy. Westchnął głęboko, zabrał z krzesła swoją torbę i ruszył śladem diagnosty, zatrzymując się na chwilę tylko po to, żeby zgasić światło.

W piątkowe wieczory korytarze szpitala pustoszały bardziej niż w inne dni tygodnia, ale jeszcze nigdy się nie zdarzyło, żeby nie spotkali nikogo w drodze do windy. Wilsona prawie to cieszyło - zdążył już pożegnać się z tyloma osobami, że miał wrażenie, jakby na zawsze odchodził z PPTH. Przygnębienie, które zniknęło na chwilę w gabinecie House'a ogarnęło go jeszcze większą falą i teraz ze wszystkich sił starał się utrzymać głowę ponad jej powierzchnią, żeby przypadkiem nie pochłonęła go zupełnie.

Kiedy zjeżdżali na parter, kilka razy próbował namówić House'a, żeby dał sobie spokój z kafeterią i zgodził się od razu pojechać do domu, ale ku rozpaczy Wilsona diagnosta z oślim uporem obstawał przy swoim.

W ten sposób dotarli wreszcie do miejsca przeznaczenia. Od drzwi kafeterii dzieliło ich jeszcze kilka ostatnich kroków, gdy do uszu onkologa dobiegł przytłumiony gwar głosów, który bardziej przypominał porę lunchu, niż piątkowy wieczór. Wtedy uświadomił sobie, że mimo wszystko padł ofiarą podstępu.

- Okej, House, co jest grane?! - zapytał, marszcząc brwi.

- Mnie nie pytaj, miałem tylko dopilnować, żebyś się tu zjawił zanim wyjdziesz – odparł niewinnie diagnosta, chociaż jego mina świadczyła o tym, że tkwi w samym centrum spisku. - Teraz się zamknij i właź do środka. - Popchnął Wilsona w stronę wahadłowych drzwi, zabierając mu przy okazji aktówkę. - Założę się, że będą ci potrzebne wolne ręce...

Wilson posłał mu pełne oburzenia spojrzenie, ale nie mając innego wyboru, wszedł do kafeterii. Na widok niewielkiego tłumu ludzi zgromadzonego wewnątrz po prostu zaniemówił. Zauważył, że zjawili się wszyscy lekarze oraz większość pielęgniarek z onkologii, którzy mieli właśnie dyżur, było też kilka osób z radiologii i z pediatrii, a nawet część personelu z kliniki. No i byli również pacjenci – prawie wszyscy, którym osobiście wyjaśnił, że musi wziąć dłuższy urlop, więc od przyszłego tygodnia trafią pod opiekę kogoś innego, oraz kilkoro dzieciaków, które zareagowały autentycznym smutkiem na wiadomość, że wujek Jimmy nie będzie się nimi dłużej zajmował. Łzy wzruszenia ścisnęły mu gardło, kiedy kolejne osoby podchodziły do niego, żeby uścisnąć mu dłoń i życzyć szybkiego powrotu do pracy. Zdecydowanie czym innym było wiedzieć, że jest się cenionym i szanowanym lekarzem, a czym innym doświadczyć tego, że pacjentom i współpracownikom będzie go brakować.

Kiedy korowód ludzi, mających mu do powiedzenia wiele ciepłych słów nareszcie dobiegł końca, Wilson był równie wyczerpany, co szczęśliwy. W jednej ręce trzymał kilkanaście kartek życzeniami powrotu do zdrowia, a w drugiej dwa pluszowe misie, które dostał od swoich najmłodszych pacjentów. Wymieniając ostatnie ciepłe uśmiechy z tymi, którzy zostali w kafeterii, odszukał wzrokiem stojącego pod ścianą House'a. Po takiej porcji życzliwości zaczynał już tęsknić za ironiczno-sarkastycznym sposobem bycia swojego przyjaciela. Podszedł do niego i zanim House zdążył zaprotestować, pocałował go szybko w szorstki policzek.

- Nie mogę uwierzyć, że wziąłeś w tym udział – powiedział, kręcąc ze zdumieniem głową.

House wzruszył ramionami, jakby nie zrobił niczego dziwnego. - Miałem do wyboru albo to zrobić, albo do końca życia przyjmować jedynie pacjentów z chorobami wenerycznymi. Siostra Brenda już by się o to postarała.

Wilson zachichotał, chowając kartki do swojej torby. - Mimo wszystko... nie mogę w to uwierzyć...

- A możesz się pośpieszyć? Moja noga nie jest fanką tak długiego stania... - Zgryźliwej uwadze House'a towarzyszyło niecierpliwe stukanie laską o podłogę i Wilson natychmiast zrozumiał, że diagnosta mówi poważnie.

- Jestem gotowy – odparł, przewieszając torbę przed ramię. Tym razem to on ruszył przodem i przytrzymał House'owi drzwi, kiedy ten kuśtykał, opierając się ciężko na lasce. Gdy dotarli na parking, wyciągnął wyczekująco rękę. - Daj mi kluczyki, ja poprowadzę.

House skrzywił się nieznacznie. - Aż tak źle ze mną nie jest, mogę sam prowadzić.

- Nie miałem na myśli tego, że nie możesz. Ale to ostatni raz, kiedy wracam do domu ze szpitala i chciałbym siedzieć za kierownicą, a nie na fotelu pasażera. - Wilson zamachał palcami, nie mając zamiaru ustąpić.

Diagnosta westchnął i wyciągnął kluczyki z kieszeni. - Skoro tak bardzo ci na tym zależy...

Kluczyki z brzękiem wylądowały na wyciągniętej dłoni onkologa.

Gdy tylko wsiedli do samochodu, House wyciągnął się na siedzeniu i zamknął oczy, nieświadomie ułatwiając Wilsonowi jego zaimprowizowany plan. Kiedy otworzył je po dziesięciu minutach i stwierdził, że nie rozpoznaje ulicy, którą jechali, zerknął z niepokojem na swojego przyjaciela.

- Wybrałeś trasę widokową? - zapytał, przeczuwając, że wpakował się w coś, co mu się nie spodoba. Szybki uśmiech, jakim obdarzył go onkolog, na moment odwracając wzrok od drogi, tylko potwierdził jego obawy.

- Skoro już mi przypomniałeś, że dzisiaj są Walentynki, to pomyślałem, że należy nam się mały prezent – odparł tajemniczo Wilson i ignorując niezadowolone pomruki diagnosty, dalej jechał w sobie tylko wiadomym kierunku.

soft

Ha. Pierwsiejsza ;3

Stwierdziłam, że zrobię sobie przerwę w pisaniu mojego ficka i skomentuję

Shetanka