Fic: Uczciwy układ [10/10]

Pino

Nie mogę sobie przypomnieć, o co właściwie tak złościłam się na Wilsona na początku tego tekstu. To chyba dobrze

Interesuje się House'm, opiekuje się nim. Może w końcu weźmie sprawy w swoje ręce. Jestem ciekawa, czy przemilczy wszystko, czy raczej pobiegnie do Roystona i zakończy cały ten układ.
House w tym tekście jest niesamowicie przygnębiający. Taki smutny, zmęczony i zrezygnowany. Tylko metafory ma nadal równie bogate jak w serialu xD

Na pewno będę czekać na kolejny rozdział.

Pozdrawiam

Richie117

Richie117

Anai

Pino

advantage

to seplenienie (czy co to tam

) House'a to mistrzostwo świata! Zwłaszcza 'fpierdol'

Będzie bardzo źle jak powiem, że Royston to ciekawa postać? Nie wiem czy dopiero teraz to zauważyłam, czy teraz zdałam sobie sprawę, no ale tak mnie naszło. Jest tak przedstawiony, że takie zachowanie nawet nie jest podobne... znaczy pewnie nikt by go nie podejrzewał - dyrektora szpitala, pewnie z sukcesami, mającego fioła na punkcie swoich włosów. A tu proszę co w nim siedzi

Lubię takich psychopatycznych bohaterów, najwyraźniej nie tylko morderców, a gwałcicieli też. Zazwyczaj im gorszy facet, tym lepszy, no ale Royston krzywdzi House'a co jest złeee i trudno na to patrzeć inaczej... Jakby sie wziął za Foremana to byłaby całkiem inna bajka

Richie117

Anai

Richie117

advantage

Anai

Richie117

Anai

advantage

Richie117

Anai

advantage

Richie117

wpadam tylko na chwilę, żeby wrzucić nowy rozdział, bo jak tego nie zrobię, to nie zasnę

Ale to za moment...

***

Richie117

.

<center>ROZDZIAŁ ÓSMY</center>

W tym samym momencie, gdy House wsiadł już lewą nogą do samochodu Wilsona od strony pasażera, Lucas podszedł do nich, by porozmawiać o tym, co odkrył w Seattle.

- Chciałbym, żebyście kogoś poznali - powiedział bardziej do Wilsona, który wciąż stał obok samochodu, ponieważ zobaczył, jak Lucas wychodzi z cienia i zaczekał, trzymając kluczyki w dłoni, podczas gdy Lucas mówił.

House był zbyt zaprzątnięty patrzeniem, gdzie stawia swoją kaleką nogę i za co chwyta lewą ręką, by w ogóle zauważyć Lucasa, dopóki ten się nie odezwał, bo wsiadanie i wysiadanie z pojazdu, gdy ma się jedną niesprawną nogę, nie jest prostą czynnością, aczkolwiek House opanował ten manewr w sposób tak bliski perfekcji, jak tylko jest to możliwe dla kaleki.

Nie zamykając drzwiczek, House skończył sadowić się na fotelu, po czym podniósł wzrok na Lucasa, stojącego po jego stronie nowego sedana [link widoczny dla zalogowanych] Wilsona.
- Po co ci te gówniane, szpiegowskie podchody? Boisz się, że Cuddy zobaczy, jak ze mną rozmawiasz? - House nie potrafił ukryć odrobiny goryczy w swoim głosie. - A może bardziej obawiasz się tego, że też będzie chciała?

Wilson westchnął przepraszająco. - Wybacz House'owi, już dawno powinien był obejrzeć bajkę na dobranoc i iść spać. Gdzie jest ta osoba?

- Lepsze pytanie - wtrącił się House - kto to jest?

Lucas zdążył już przywyknąć do zgryźliwego zachowania House'a, więc puścił mimo uszu jego dawną gorycz. Popatrzył na niego.
- Chciałeś, żebym się do czegoś dokopał? Zrobiłem to. Przyjedźcie o dziewiątej do "Angelinos", to dostaniecie takie brudy, na jakie, jak sądzę, liczyliście.

---
---
---

Lucas i jego przyjaciel byli już na miejscu, gdy Wilson zjawił się z House'em u boku. Wsunęli się na ławeczkę naprzeciwko nich, House od ściany, a Wilson przy przejściu. Wilson czuł się lepiej, kiedy coś znajdowało się pomiędzy House'em a innymi ludźmi. Wiedział, że ma to czysto psychologiczne podłoże. Nie przejmował się tym.

Lucas nie tracił czasu: - Powiedz im, Nilu - zachęcił swojego dość młodego, przystojnego towarzysza.
Barowe oświetlenie odbijało się od idealnej cery w kolorze [link widoczny dla zalogowanych]. Jego piękne - jak na faceta - brązowe oczy przeskakiwały nerwowo pomiędzy Lucasem, uchwytem na serwetki oraz dwoma nieznajomymi, którzy siedzieli naprzeciw niego. Rozpraszał go przede wszystkim mężczyzna z nieprzeniknionym grymasem na twarzy. Nilu oblizał wyschnięte wargi.

- O-okej.

Jego mowa była przerywana, a House zauważył kilka innych rzeczy, które sugerowały, że chodziło tutaj o coś więcej, niż o zdenerwowanie chłopaka. Póki co, pozwolił mu mówić bez przeszkód.

- Poznałem Alberta jakieś trzy lata temu. Był Wicedziekanem w szpitalu Northwest. - W słowach chłopaka nie było śladu czułych wspomnień, jedynie źródło bólu. - Od czterech lat byłem pielęgniarzem. Miałem żonę, która była moją szkolną sympatią, oraz trójkę dzieci. Najpierw, jeszcze przed ślubem, urodziły nam się bliźniaki, a potem mieliśmy jeszcze córeczkę...

Zmarszczki na czole House'a pogłębiły się, a bruzda niecierpliwości pomiędzy brwiami zarysowała się nieco wyraźniej.
- Tak, tak, szczęśliwe rodzinne życie... przejdź do istotnej części.

Pod stolikiem Wilson położył prawą dłoń na lewym kolanie House'a i ścisnął je lekko, z czułością. House gwałtownie odwrócił głowę w lewo. Westchnął i zmusił się do okazania cierpliwości, podczas gdy dzieciak wylewał, co mu leżało na sercu, na tani, wyszczerbiony, plastikowy blat. Z drugiej strony, długie palce jego prawej dłoni wystukiwały rytm Pospiesz Się.

Zjawił się kelner, by przyjąć zamówienie na jedzenie i napoje. Lucas odmówił. Dzieciak poprosił o piwo, podobnie jak Wilson. House zamówił filiżankę kawy. Wilson wskazał przez ramię kciukiem na House'a.
- On weźmie jeszcze cheeseburgera z frytkami.

Zaskoczony, House zwrócił się do kelnera: - Wcale nie.

Wilson posłał młodemu pracownikowi obsługi cierpliwy uśmiech. - Owszem, tak.

House ustąpił, mamrocząc coś o ciotowatych, żydowskich wypierdkach.

- Byłem żonaty zaledwie od roku, gdy uświadomiłem sobie, że popełniłem ogromny błąd. - Nilu odchrząknął. - Pragnąłem towarzystwa mężczyzn i nie potrafiłem wymyślić, jak powiedzieć żonie, że wyszła za nieujawnionego geja. - Wziął papierową serwetkę i jego niespokojne palce zaczęły drzeć ją na maleńkie strzępy. - Albert zdawał się być odpowiedzią na moje modlitwy. Spotykaliśmy się w czasie pracy albo zaraz po niej. Żona wiedziała, że pracowałem do późna... Mieliśmy wtedy braki w perssonelu, co ozznaczało masę nadgoddzin i dodatkowych ddyżurów. Albert zzdawał się być idealnym rozzwiązaniem.

House przekrzywił głowę na bok. - Twoja mowa jest niewyraźna, a jeszcze nie dostałeś swojego piwa.

Nilu spojrzał stanowczo ponad stołem, wprost na House'a, jak gdyby prowokował go do podważenia jego kolejnych słów.
- Kochałem moją żonę i dzieci. - Jego bełkotliwa wymowa stała się wyraźniejsza: - Nie chciałem ich sztracić, szczeg'lnie chłopców i małej Jennie.

House zmarszczył brwi, ale nic nie powiedział.

Nilu przeniósł więc spojrzenie na Wilsona.
- No więc spotykałem się z Albertem zwykle dwa razy w tygodniu. Czasami trzy. To był dziki, ostry i... fantastyczny seks - powiedział. Prawdopodobnie było to jego jedyne przyjemne wspomnienie. - Przynajmniej z początku. - Nilu utkwił wzrok w Wilsonie. Jego twarz wyrażała więcej życzliwości i akceptacji, niż oblicze House'a. - Później Albert zaczął robić się trochę zbyt brutalny, wymagający. Chciał, żebym robił i mówił różne rzeczy, i żebym pozwalał mu na robienie różnych rzeczy ze mną. - Głos Nilu zniżył się prawie do szeptu. - To było naprawdę okropne i popieprzone.

Kelner w obcisłych spodniach i z fryzurą [link widoczny dla zalogowanych] przyniósł ich napoje i postawił na stoliku tackę ze szklankami. Nilu pochłonął znaczną część swojego piwa i otarł usta podartymi kawałkami serwetki. House podał mu nową.
- Trzymaj. Będziesz po-cz-ebował drugiej.

Nilu znowu zwrócił się do Wilsona. - Wwtedy spróbowałem to zakończyć. Albert zagroził, że powie mojej żonie o tym, co robiłem.
Ciemne, proste włosy Nilu były niemodnie długie, ułożone w potarganą, nietwarzową fryzurę, która byłaby na czasie dwadzieścia lat temu.

- Zerwałeś z nim - powiedział House, jakby wiedział to z całą pewnością. - Prawda? - To nie był wyraz zniecierpliwienia, jedynie uzupełnienie rozumowania. - Albertowi wcale się to nie spodobało, co?

- Nie, więc znów zacząłem się z nim spotykać. Kilka miesięcy później, kiedy dowiedziałem się, że zdobył posadę tutaj, ogarnęła mnie ekstaza. Doszedłem do wniosku, że muszę tylko trzymać gębę na kłódkę przez parę kolejnych miesięcy i będę wolny od podejrzeń. A moja rodzina będzie bezpieczna. - Nilu wyglądał tak, jakby zaraz miał się rozpłakać. - Tuż przed swoim wyjazdem, Albert i tak powiedział wszystko mojej żonie.

Wkładając w to pewien wysiłek, Nilu powstrzymał się od krzyku. Zamiast tego wlał w siebie resztę piwa.

Uważne spojrzenie House'a działało mu na nerwy i Nilu odwrócił wzrok.

Nie zważając na skrępowanie młodego mężczyzny, House przyglądał mu się dalej, a wcześniej bardzo dokładnie przysłuchiwał się każdemu słowu z jego całego monologu.
- Stało się coś więcej, zgadza się?

Nilu popatrzył nerwowo na House'a. - O czym p-pan mówi?

- Niewyraźnie mówisz. Masz tylko - ile? - dwadzieścia cztery lata? Ale nosisz fryzurę, która jest zdecydowanie nieatrakcyjna.

Właśnie wtedy, gdy Wilson miał zapytać House'a, co, do diabła, fryzura tego dzieciaka ma wspólnego z czymkolwiek, House wyciągnął rękę ponad stołem i podniósł do góry lewą stronę czupryny dzieciaka, odsłaniając to, co było pod spodem. Ponad jego lewym uchem widniała niewielka blizna oraz kilka maleńkich śladów - jak gdyby wielokrotnie wbito mu w skórę czubek rozgrzanej do białości igły.
- Niewyraźna mowa - odezwał się House. - Blizna po ranie wlotowej. - Usiadł z powrotem na miejscu. - Próbowałeś się zastrzelić i spartaczyłeś sprawę.

Nilu przygładził włosy, żeby przykryć blizny. - Bbyłem wytrączony z równowagi - przyznał cicho.

Wilson jednym okiem obserwował Nilu, a drugim zerkał z niepokojem na House'a. House wpatrywał się ponad stołem w młodego mężczyznę z nieprzeniknionym wyrazem twarzy. Po chwili zapytał:
- Więc co się stało z twoją żoną?

Wilson nagle nabrał takich samych podejrzeń jak House.

Nilu spazmatycznie przełknął ślinę. - Odesłała dzieci do swoich sióstr, a potem przedawkowała.

- I teraz nie żyje - dokończył House. Mina Nilu nie pozostawiała wątpliwości, że House wyciągnął właściwy wniosek.

Nilu zwrócił się do Lucasa. - Czy to już wszystko? Bo chciałbym już stąd wyjść.

Wilson odezwał się pierwszy: - Proszę, Nilu, zaczekaj. House - skinął głową w prawą stronę - mój przyjaciel, Greg... - zaczął, ostrożnie zerkając na House'a, który siedział, pogrążony w niesamowitym milczeniu - ...on też ma problem z Alb... z Roystonem.

- Zamknij się, Wilson.

Wilson zignorował go. - Jeżeli mamy dopaść tego faceta, musimy dokonać tego wspólnie, w jakiś sposób.

Kelner przyniósł jedzenie i - rozpoznając wyraźne oznaki sprzeczki, która wkrótce miała stać się głośniejsza - błyskawicznie znowu zniknął.

Nie zwracając uwagi na posiłek, który Wilson na siłę dla niego zamówił, House odezwał się, tym razem głośniej: - Powiedziałem: zamknij się.

- Roystonowi nie powinno to ujść na sucho. To, co zrobił tobie i to, co robi z...

House trzasnął dłonią w blat stolika. - Zamknij SIĘ! - wrzasnął, ściągając na nich uwagę nielicznych klientów pubu oraz barmana, ich kelnera i muskularnych robotników, którzy siedzieli na stołkach barowych.

House popchnął Wilsona, żeby ten pozwolił mu przejść. Wilson zamierzał zaprotestować, lecz zobaczył zaciętą, wściekłą minę na jego twarzy i wiedział, że nie może już go mocniej naciskać. House również chciał unieszkodliwić Roystona - był po prostu zażenowany przyczynami i własną rolą w tym wszystkim. Wilson podejrzewał, iż mogło chodzić także o to, że Nilu zupełnie jasno udowodnił jakim nikczemnym, podłym gnojem rzeczywiście był Royston. House nie mógł już się dłużej oszukiwać, wierząc, że ten facet nie był taki zły, przynajmniej jak na psychopatę.

Wilson położył na stole trzy dwudziestodolarowe banknoty.
- Nilu. Proszę, zostań w mieście przez kilka dni. Zapłacę za twój hotel - powiedział, po czym zwrócił się do Lucasa: - Lunch był na mój koszt. Przyślij mi podsumowanie swoich wydatków, dodatkowych biletów na samolot i całej reszty. Jutro wystawię ci czek.

Nilu skinął mu głową, a Lucas schował do kieszeni pieniądze za lunch, zostawiając na blacie tyle, by starczyło na rachunek i napiwek.
- Jasne.

Wilson odszedł od stołu, czując, że jest mu niedobrze. House czekał na niego obok samochodu, stojąc ze skrzyżowanymi nogami i wpatrując się gniewnie w uchwyt swojej laski. Podniósł wzrok z zakłopotaniem. Była to mina, którą Wilson rzadko widywał, lecz którą nauczył się delektować. Należało do rzadkości, by House przepraszał kogokolwiek za cokolwiek. Lecz od powrotu z Mayfield, od jego załamania nerwowego, była to mina, która przyjemnie łaskotała serce Wilsona. House posiadający sumienie, House okazujący skruchę, House pragnący wrócić do zdrowia... było to niemal równie dobre, jak obserwowanie House'a, który się śmiał.

- Wybacz - wymamrotał House.

Wilson skinął głową i otworzył dla niego drzwiczki. Wsiedli do samochodu. Wilson nie odrywał oczu od drogi, a House oparł czoło o chłodną szybę okna, nie mówiąc nic przez całą jazdę do domu.

Kiedy weszli do mieszkania House'a, Wilson spróbował zapalić światło i ucieszył się, stwierdziwszy, że działa. Przynajmniej House nie zaniedbywał opłacania rachunków. Wilson zauważył jednak, że House zaniedbywał sprzątanie - kanapę i fotel pokrywały porozrzucane ubrania, stolik do kawy zastawiony był pustymi pojemnikami po jedzeniu, a na każdej dostępnej powierzchni leżała gruba warstwa kurzu.
- Zwolniłeś swoją sprzątaczkę?

House usiadł na fotelu. - Nigdy nie miałem sprzątaczki.

Wilson przytaknął. Racja. Ostatnimi czasy u House'a było krucho z pieniędzmi. Ale z pewnością teraz było już trochę lepiej?
- Zatrudnię jakąś, żeby tu posprzątała.

House kiwnął głową, jedynie nieznacznie świadom - jak zauważył Wilson - co się do niego mówi. Wilson odwiesił marynarkę na wieszak i usiadł na kanapie, przy okazji odsuwając na bok stertę brudnych ubrań.
- Co zamierzamy zrobić? - zapytał. To musiało zostać przedyskutowane.

House tylko pokręcił głową, lecz trudno było stwierdzić, czemu zaprzeczał. Nie wyglądało na to, by zwracał uwagę na cokolwiek poza własnymi myślami.

Zadzwonił telefon i - ku zdumieniu Wilsona - dźwięk ten sprawił, że House podskoczył, jakby usłyszał ducha swojego ojca. Nie ruszył się, żeby podnieść słuchawkę. Gapił się po prostu na uporczywie hałasujące urządzenie, które stało w ładowarce na biurku przy drzwiach.

Wilsonowi zaświtało, czemu House nie poderwał się z fotela, żeby odebrać. Prawdopodobnie dzwonił Royston. Najwyraźniej House myślał podobnymi kategoriami, bo powiedział:
- Jezu... - Był to boleśnie wymuszony szept. Cienki klin ohydy wepchnięty siłą pomiędzy zaciśnięte siekacze. - Nie chcę tam iść dziś wieczorem.

Wilson poczuł skurcz żołądka i ciarki na skórze. On również nie chciał, żeby House tam szedł. Ale cóż zrobić? House wyglądał koszmarnie - siedział z głową opartą na jednej dłoni, pocierając skronie, a palce drugiej wczepił niczym szpony w skóropodobne obicie fotela. Jego paznokcie miały zostawić maleńkie rozdarcia w drogim materiale.

Wilson chwycił słuchawkę z ładowarki, zanim Royston zdążył odłożyć swoją po drugiej stronie. Przygotował się do okłamania Roystona i to jakimś dobrym kłamstwem. Był zdolny do tego, jeżeli został popchnięty wystarczająco daleko, a Royston z pewnością pchnął go wystarczająco brutalnie w odpowiednim kierunku. Wilson przyszykował się do odegrania przedstawienia roku.
- Słucham? - W jego głosie słychać było przyzwoitą mieszankę pośpiechu i niepokoju. Całkiem nieźle.
Po drugiej stronie przez moment panowała cisza.
- Doktor Wilson? - Roystonowi ledwie udało się pohamować wściekły ton, gdy usłyszał głos Wilsona zamiast głosu Grega.

Jestem lepszym aktorem, niż ty, dupku.

- Doktor Royston? - Wilson nadał swemu głosowi lekko zaskoczone brzmienie, mówiące: Jakie to dziwne, że Dziekan dzwoni tutaj wieczorem. Kolejny raz.

- Gdzie jest doktor House?

Interesujące. Żadnego "Mogę rozmawiać z doktorem House'em?", co byłoby bardziej uprzejmym i normalnym pierwszym pytaniem, tylko "Gdzie on jest?". Zaborczość. Terytorialność połączona z nie-tak-subtelnie ukrytym pytaniem: "Co ty tam robisz?".

- Nie słyszał pan? - Odrobina zdumienia wywołana niewiedzą Dziekana, z lekkim posmakiem nagany dorzuconym dla lepszego efektu. Wilson był z siebie zadowolony. - House nabawił się zatrucia pokarmowego.

Wilson wysłuchał oczekiwanego pytania o szczegóły - dobry Dziekan wykazywał troskę o swojego pracownika. Wilson miał ochotę go zastrzelić.

- Oczywiście, że w szpitalnej kafeterii.

Z ust Roystona popłynął potok pięknych słówek, a Wilson odpowiedział stanowczą sugestią, by ukarać tych, którzy byli za to odpowiedzialni.
- Cóż, wygląda na to, że pracownicy kafeterii nie przestrzegali zaleceń antyseptycznych tak dobrze, jak powinni. Doktor House rzyga jak kot. Nie zjawi się w pracy jutro i prawdopodobnie pojutrze też.

Wilson mógł wyczuć gniew tlący się w drugim mężczyźnie. Jednak kiedy Royston się odezwał, sprawiał wrażenie niemal szczerze i prawie że nieznacznie strapionego.
- Rozumiem. Ale nic mu nie będzie?

- Bez obawy. Wziąłem kilka dni wolnego i zamierzałem spędzić je z moimi rodzicami, ale wygląda na to, że House dość poważnie się pochorował, więc zostanę tutaj. - I jak ci się to podoba, ty przeklęty szantażysto! Przez następne kilka dni możesz się zastanawiać, gdzie znajdą się usta House'a albo czyje usta znajdą się na nim!

- Do widzenia, doktorze Royston. - Wilson odłożył słuchawkę i odwrócił się do House'a. - Masz święty spokój przez najbliższe czterdzieści osiem godzin.

House podniósł wzrok na niego. Skinął głową. Faktycznie sprawiał wrażenie chorego. Jakby ulga, którą poczuł przyprawiła go o mdłości. Wilson zapragnął ukoić to cierpienie i podszedł do niego - raczej zbyt szybko - i ujął jego lewe ramię w prawą dłoń - raczej zbyt gwałtownie. House wyrwał mu się z całą siłą, jaka mu pozostała i krzyknął:
- Puszczaj!
Wilson cofnął się na dobre półtora metra.

House poczerwieniał pod wpływem furii - w jednej sekundzie! I spojrzał wyzywająco na Wilsona z wielką nienawiścią. Chwilę później jego twarz jakby zapadła się w sobie, rozluźniając się i powracając do mniej-więcej normalnego stanu. Wilson zrozumiał, że House był naprawdę chory. Na ciele i na duchu.

House wygramolił się z fotela i bez laski pokuśtykał w głąb korytarza, podpierając się o ściany, przez całą drogę warcząc przez ramię:
- Wiecznie chwytasz, obłapiasz mnie... bierzesz. Ręce zawsze biorą, czegokolwiek, do diabła, zapragniesz!

House odwrócił się i wrzasnął na niego: - Trzymaj swoje pierdolone łapy z dala ode mnie, chyba że powiem, że możesz mnie dotknąć. - Trzasnął dłonią o ścianę i powtarzał to przy każdym następnym słowie: - O ile nie powiem ci, że nie mam nic przeciwko, nigdy więcej mnie nie dotykaj.

Wilson nie był osobą, na którą w rzeczywistości wrzeszczał House. Nie do niego należały lubieżne paluchy, których House nigdy więcej nie chciał poczuć na swoim ciele. Wilson wiedział o tym z wystarczającą jasnością. Ale wiedział również, że House potrzebował pomocy właśnie w tej chwili. Potrzebował nie tylko słów, lecz także dobrego, delikatnego, kochającego dotyku. Tyle że nie dotyku Roystona, który nie niósł z sobą żadnej miłości. Tamte zimne, zamarznięte palce powodowały odmrożenia na duszy jego przyjaciela. House był cholernie bliski hipotermii od tego Roystonowego okazywania uczuć.

Zachowując niewielki dystans, Wilson podążył za House'em do sypialni.
- House...

House siedział na krawędzi łóżka. Pochylony do przodu, z łokciami wspartymi na kościstych kolanach i z dłońmi splecionymi z morderczą siłą.
- Odwal się - wyszeptał. - Proszę, odwal się...

To "proszę" sprawiło, że Wilson nabrał pewności, iż House wcale tak nie myślał. Zostawienie go teraz samego nie wchodziło w grę. Zamiast wyjść, Wilson usiadł obok niego na łóżku i otoczył rękoma zobojętniałe, spięte ramiona House'a. Oparł się pragnieniu, by pokołysać go w tył i w przód, ale odwrócił głowę na tyle, żeby móc oprzeć usta na pokiereszowanej skórze barku przyjaciela.
- Nie możemy pozwolić temu sukinsynowi więcej się do ciebie zbliżać.

Jednak okazało się, że nie to najbardziej dręczyło House'a.
- Bez względu na to, co zrobimy, Royston puści farbę. Zniszczy cię, tak czy inaczej, jak zniszczył tego dzieciaka.

Wilson przypomniał sobie wychudłą, dogłębnie nieszczęśliwą twarz tamtego młodego mężczyzny. Wewnątrz tego biednego dzieciaka, w miejscu gdzie kiedyś była ludzka istota, pozostała przestrzeń ziejąca pustką.
- Nie pozwolę mu na to.

House westchnął. Zadrżał, dygocząc niemal konwulsyjnie.
- Gówno możesz zrobić. Mamy przejebane.

- Royston zaryzykowałby zdemaskowanie samego siebie, gdyby coś powiedział. Mógłby stracić stanowisko Administratora, trafić przed sąd, pójść do więzienia. On nie jest na tyle głupi.

- Mógłby zrobić to anonimowo.

Z przyprawiającym o mdłości przekonaniem Wilson wiedział, że House ma rację. Royston nie musiał otwierać ust. Wystarczyłoby, że z kawiarenki internetowej wysłałby e-mail do odpowiednich osób lub coś w tym rodzaju. Royston miał po swojej stronie możliwość wyparcia się wszystkiego i nikt by mu niczego nie udowodnił.

Oni po swej stronie mieli wyłącznie nagie fakty, że bardzo dawno temu Wilson udzielił pomocy przy popełnieniu samobójstwa, co teraz miało zmartwychwstać, by posłużyć za podstawę aktu oskarżenia. Czy mieli coś, żeby obalić te zarzuty? Absolutnie nic. Wilson był młody i zdeterminowany, by czynić dobro. By leczyć, pomagać, ratować, przynosić ulgę w cierpieniu. Był też na tyle naiwny, że zgodził się na popełnienie najgłupszego czynu, jakiego się kiedykolwiek dopuścił. Pod względem etycznym, jeżeli nie moralnym.

Wilson potrząsnął głową. Dosyć. Nie chciał już o tym więcej myśleć tego wieczoru.
- No dobrze. - Pomógł House'owi rozebrać się z marynarki i z koszuli, ostrożnie uważając, by nie dotykać go zbyt często, a sięgnięcia do rozporka jego jeansów nie wziął nawet pod uwagę. - Potrzebny ci sen i mnie również.

Wilson skłonił House'a, żeby się położył, a House zrobił to bez słowa protestu, pozwalając przyjacielowi, by przykrył ich obu kołdrą. Co więcej, nie zaprotestował, gdy Wilson otoczył go od tyłu ramionami oraz przylgnął nogami i miednicą do jego nóg i pośladków. W istocie, House nie poruszył się, ani nie odezwał nawet jednym słowem.

Czułość, dobra i właściwa, wspierana latami żywej miłości. Obaj tego potrzebowali. Wilson ułożył się do snu i słuchał, jak oddech House'a staje się coraz wolniejszy.

Jutro zdecydują, co dalej robić.

advantage