Fic: Pluszowy House [Z]

Richie117

um... poszperałam w kompie i znalazłam dwa misiowe obrazki

***

Rozdział 14.

Następne kilka dni nie przyniosły żadnych zmian w sytuacji House'a. Wilson miał wrażenie, że większość czasu spędzanego w szpitalu poświęca na dostarczaniu House'owi przekąsek i rozrywki oraz na wykręcaniu się od odpowiedzi na pytania Chase'a i Cameron o jego stan zdrowia i powrót do pracy. Nie wykonywał większości swoich obowiązków i cudem było, że udawało mu się zrobić cokolwiek.

Jednakże sprawy mogłyby układać się o wiele gorzej, więc Wilsonowi udało się osiągnąć pewnego rodzaju samozadowolenie. Przynajmniej do piątku i tego, co się wówczas wydarzyło.

Wracając myślami do przeszłości, Wilson czuł, że powinien był zdać sobie sprawę z tego, że znudzenie House'a osiąga niebezpieczny poziom. Nie mając kciuków, nie mógł grać w gry wideo, a "General Hospital" skupiał się na wątku, który House uważał za nudny, co zresztą dał Wilsonowi do zrozumienia. Do środy House najwyraźniej zobaczył w Internecie wszystko, co chciał zobaczyć, a w czwartek zrobił wystarczająco dużo psikusów przez telefon, by na jakiś czas dać sobie z nimi spokój.

Były również jeszcze wyraźniejsze oznaki niebezpieczeństwa, tuż przed samym incydentem. Kiedy Wilson przygotowywał się do wyjścia z gabinetu, House usiadł z wyrazem oburzenia na futrzanej twarzy.
- Ale ja chcę, żebyś został!

- To są bardzo poważni sponsorzy, House. Obiecałem, że osobiście ich oprowadzę.

- Ale ja chcę się wybrać na przejażdżkę w moim kartonie.

- Wybacz, kolego. To powinno potrwać najwyżej godzinę.

- Godzinę? Ale ja jestem głodny! Do tego czasu mogę umrzeć z głodu.

Jednak Wilson zapewnił House'a, że z pewnością przeżyje, po czym wyszedł spotkać się w holu z Hamiltonami-Crossami.

Byli to bardzo mili ludzie, choć Wilson wolałby nie mieć do czynienia z ich markotnym nastoletnim synem, którego najwyraźniej przyprowadzili ze sobą wbrew jego woli. Na powitanie Wilsona odpowiedział chrząknięciem i skinieniem głowy, nie odrywając oczu od ekranu swojego telefonu komórkowego.

- Jared, przywitaj się z panem doktorem - upomniała go pani Hamilton-Cross.

Jared obdarzył ich kolejnym chrząknięciem.

- W takim razie - powiedział entuzjastycznie Wilson - chodźmy na górę. Pomyślałem, że zechcą państwo zobaczyć, jak dzieciom podoba się pokój zabaw na onkologii pediatrycznej.

- Z radością - odparł pan Hamilton-Cross. - Prawda, Jared? - dodał znaczącym tonem.

Nastolatek podniósł wzrok. - No, świetnie - powiedział zdecydowanie.

Kiedy jechali windą na górę, pani Hamilton-Cross powiedziała: - Może pan tego nie wie, ale Jared był pacjentem tego szpitala, kiedy miał pięć lat.

- Z powodu białaczki - dodał uczynnie jej mąż.

Wilson tego nie wiedział - to przynajmniej tłumaczyło, czemu rodzice przyprowadzili go ze sobą.
- Obawiam się, że wtedy jeszcze tutaj nie pracowałem.

- Cały personel był dosłownie zdumiewający.

- Cieszę się, że mogliśmy pomóc. - Winda zatrzymała się na ich piętrze; Wilson skinął na Hamiltonów-Crossów, żeby wyszli pierwsi. - Nowy pokój zabaw pełni znaczącą rolę w poprawie samopoczucia. Oczywiście żadne z dzieci nie cieszy się z pobytu w szpitalu, ale to stanowi dla nich jakąś rozrywkę. - Żeby dojść od windy do pokoju zabaw, Wilson musiał przejść obok swojego biura. Żeby nie zapeszyć, odwrócił wzrok od swoich drzwi. Cokolwiek House knuł - a Wilson był pewien, że było coś takiego - zajmie się tym, kiedy Hamiltonowie-Crossowie sobie pójdą.

W pokoju zabaw było kilkoro dzieci i rodziców. Wilson na wszelki wypadek rozpuścił wieść o tej wycieczce, żeby ci rodzice, którzy nie chcieli, żeby gapiono się na ich dzieci, mogli w tym momencie być gdzieś indziej, ale na szczęście znalazło się wystarczająco wielu ochotników, którzy nie mieli nic przeciwko, by pokazać sponsorom, że świetlica cieszy się dużym powodzeniem.
- Tutaj znajduje się akwarium z rybami słonowodnymi - zaczął Wilson. - Ma pojemność stu litrów i pływa w nim osiem gatunków ryb. Oglądanie ryb jest bardzo... uh... odprężające... - Wilson starał się zignorować śmiech, dochodzący zza jego pleców. Pokój był pełen dzieci, a śmiech był dobrą rzeczą i nie aż tak zaskakującą.

Jednak kiedy pan Hamilton-Cross zarechotał, Wilson urwał w połowie zdania i odwrócił się, żeby zobaczyć, co właściwie było takie zabawne.

House zamarł z rozpostartymi łapami. Najwyraźniej naśladował ruchy Wilsona, kiedy ten wskazywał na akwarium z rybami.

- Jakim cudem wydostałeś się z gabinetu? - zapytał ostro Wilson.
Dzieci - wraz ze, Wilson nie mógł tego nie zauważyć, znudzonym Jaredem - wybuchnęły śmiechem.

House - być może na całe szczęście - nie odpowiedział. Miał na sobie kitel Doktora Misia i stetoskop, prawdopodobnie w ramach przebrania - Wilson nie chciał o tym myśleć.

Ale nie miał wielkiego wyboru. Nie mógł udawać, że tak naprawdę nic się nie stało. A wyjaśnienie Hamiltonom-Crossom tego, kim i czym w rzeczywistości był House nie wchodziło w grę. Wilson musiał improwizować. Chrząknął i powiedział:
- Doktorze Misiu, nie miałem pojęcia, że masz dzisiaj dyżur. - "Współpracuj ze mną, House", błagał w myślach. "Nie pogarszaj tego bardziej, niż to konieczne." - Proszę wszystkich, oto najnowszy nabytek szpitalnej ekipy... doktor Gregory Miś.

House pomachał łapą. - Cześć wszystkim.

Wilson skorzystał z okazji i wziął go na ręce. Spodziewał się, że wyjdzie na totalnego kretyna, ale przy odrobinie szczęścia mógł się postarać, żeby wyglądało to na niewiarygodnie żałosny pokaz brzuchomówstwa. Być może wszyscy zapomną, że widzieli, jak miś samodzielnie wchodzi do pokoju.

Poza tym, póki trzymał House'a, mógł mieć pewność, że nie zrobi on niczego gorszego.

<center>###</center>

Zdaniem Cuddy, jedną z korzyści dziwacznej sytuacji, w jakiej znalazł się House, było to, że był to niezwykle spokojny tydzień w szpitalu. Nie było skarg o molestowanie seksualne czy rasistowskie uwagi, nie było poirytowanych pacjentów ani krewnych pacjentów koczujących w jej biurze i narzekających na House'a, nie było nawet odwiedzin policji. Musiała odpowiedzieć na kilka pytań o jego miejsce pobytu, ale większość osób zdawała się zakładać, że House po prostu wymigiwał się od pracy. Kiedy poszła na onkologię, żeby "przypadkiem" wpaść na Wilsona, kiedy ten oprowadzał Hamiltonów-Crossów, Cuddy w zasadzie oczekiwała, że wszystko będzie szło zgodnie z planem.

Jednakże gdy tylko znalazła się w zasięgu słuchu pokoju zabaw na onkologii, uświadomiła sobie, jak bardzo się myliła.
- Nie, przekręć to w drugą stronę, ty ćwoku! - krzyknął House przy akompaniamencie dziecięcego śmiechu.

Cuddy pośpieszyła w tamtym kierunku, żeby dowiedzieć się, co się dzieje. Pokój zabaw był wypełniony ludźmi. Z początku nie mogła nawet znaleźć Hamiltonów-Crossów, póki nie wypatrzyła absurdalnie dobrze ubranej pary, stojącej obok akwarium. Wilson stał pośrodku pomieszczenia, trzymając w rękach kilka długich balonów we fluorescencyjnych kolorach. Wyglądało na to, że próbował - bez większych sukcesów - uformować z nich balonowe zwierzęta. House - ciągle w postaci misia - stał na oparciu kanapy wykrzykiwał, wykrzykując pomocne rady.
- I to ma być żyrafa? Bo wygląda jak królik, cierpiący na słoniowaciznę.

- Jeżeli to takie proste, sam to zrób! - odgryzł się Wilson.

- Nie mogę - odparł House. - Z powodu łap. - Zamachał nimi demonstracyjnie. - Okej, daj sobie z tym spokój, doktorze Wilson. Najwyraźniej jesteś beznadziejny, jeśli chodzi o balonowe zwierzęta. Kto chce usłyszeć dowcip?

Większość dzieci wrzasnęła: - My chcemy!

- Wilson, jak włożyć żyrafę do lodówki?

Wilson zamknął oczy. - Nie mam pojęcia.

- Otworzyć drzwi, włożyć żyrafę do środka, zamknąć drzwi. Nie jesteś zbyt sprytny, co?

Wszyscy wybuchnęli śmiechem. Cuddy również, czym kobieta się lekko speszyła.

- Następne pytanie: jak włożyć słonia do lodówki?

- Uh... otworzyć drzwi, włożyć słonia do środka i zamknąć drzwi? - spróbował Wilson.

- Nie! Otworzyć drzwi, wyjąć żyrafę, włożyć słonia do środka i zamknąć drzwi.

- Nie mówiłeś, że chodzi o tę samą lodówkę - zaprotestował Wilson.

- Nie mówiłem też, że chodzi o inną - zauważył House. - Okej. Nowy dowcip. Król Lew zwołał wielkie zebranie i powiedział zwierzętom, że mają przyjść. Wszystkie się pojawiły, oprócz jednego. O kogo chodzi?

- Nie wiem. O żuka gnojaka?

Rozległy się śmiechy, prawdopodobnie z powodu słowa "gnojak".
- Nie - zawołał tryumfalnie House. - O słonia. Bo nadal siedzi w lodówce!

- Ja znam dowcip! - wykrzyknęło jedno z dzieci.

House przeszedł kilka kroków po oparciu kanapy, póki nie znalazł się w pobliżu dziecka. - Okej, dawaj.

- Kto zwyciężyłby w wyścigu: słoń czy żyrafa?

House odwrócił się w stronę Wilsona. - Znasz odpowiedź?

Wilson potrząsnął głową.

- Żyrafa - odpowiedziało dziecko. - Słoń ciągle jest w lodówce.

House zaśmiał się bardziej, niż zasługiwał na to dowcip i spadł z oparcia kanapy na siedzisko. Wilson podniósł go i otrzepał z kurzu. I najwyraźniej wtedy dostrzegł Cuddy.
- Och... słuchajcie, miło mi się z wami bawi, ale powinienem oprowadzać państwa Hamiltonów-Crossów po szpitalu.

- Czy doktor Miś może zostać? - zapytało inne dziecko.

Wilson się zawahał.

- Sądzę, że doktor Miś musi wracać do gabinetu i trochę popracować - odpowiedziała za niego Cuddy.

Dzieciaki jęknęły, ale Wilson powiedział: - Słyszałyście szefową. - Kiwnąwszy dłonią na Hamiltonów-Crossów, wyszedł z pokoju zabaw...

...i kiedy przechodził obok Cuddy, wręczył jej House'a.

Cuddy posłała dzieciom krótki uśmiech i ruszyła szybkim krokiem w dół korytarza, zanim House zdołał wznowić swój występ, tym razem z nią w charakterze obiektu żartów.
- Co to miało znaczyć? - zbeształa go, gdy znaleźli się za bezpiecznie zamkniętymi drzwiami gabinetu Wilsona. - Tylko mi nie mów, że Wilson zgodził się na... tamto.

House wzruszył ramionami. - Nudziło mi się.

- To było lekkomyślne i głupie. Chcesz, żeby ludzie dowiedzieli się, że jesteś...

- Ożywionym pluszowym misiem? Kto miałby wpaść na ten pomysł? Albo w niego uwierzyć?

House miał rację. Mimo to, pokazywanie się całej grupie obcych zwyczajnie wydawało się być złym pomysłem. Cuddy nie potrafiła wyjaśnić dlaczego, więc powiedziała jedynie:
- A gdyby ktoś cię zabrał, żeby zobaczyć jak działasz?

House wzruszył ramionami. - Wilson był ze mną. On by nie pozwolił, żeby ktoś zrobił mi krzywdę.

House powiedział to z całkowitą ufnością i Cuddy z zaskoczeniem zdała sobie sprawę, że on w to wierzy. House, którego osobiste motto mogłoby brzmieć: "Nie ufaj nikomu".
- Wilson chce, żebyś został w gabinecie - odezwała się stanowczo.

- Wilson jest nudny.

Cuddy wolała się z tym nie sprzeczać. - Doszliście do jakichś postępów w... odkręcaniu tego wszystkiego? - zapytała, licząc, że nie będzie musiała precyzować, co miała na myśli mówiąc "tego wszystkiego".

House odwrócił wzrok. - Wilson wiąże wszystkie nadzieje z tym magicznym rytuałem, który mamy przeprowadzić w poniedziałek.

- Magiczny rytuał? - odparła z powątpiewaniem Cuddy, zanim przypomniała sobie, że nie było żadnego naukowego wyjaśnienia jak House w ogóle wpakował się w te kłopoty. - No cóż, być może się uda - powiedziała pocieszająco.

- Taa, na pewno - zakpił House. - To nawet nie jest właściwa magia... nie ma w niej żadnych błyskających świateł, ani laserów, ani niczego fajnego. Tylko świece, zioła i tym podobne głupoty.

Richie117

Rozdział 15.

- Będziesz się zachowywał, dopóki Wilson nie wróci? - zapytała go Cuddy. - Czy muszę z tobą zostać i cię pilnować?

House myślał nad tym przez chwilę. Gdyby Cuddy została, mogłaby go zabawić - tyle że House dałby sobie głowę uciąć, że nie byłaby ona tak pobłażliwym towarzystwem jak Wilson. Prawdopodobnie nie przyniosłaby mu nawet niczego do jedzenia.
- Będę grzeczny - obiecał.

- Lepiej, żeby tak było. Jeśli narobisz jeszcze większych kłopotów, zapłacisz za to, kiedy wrócisz do normalnej postaci - zagroziła.

Z całą pewnością Cuddy była o wiele mniej pobłażliwa.
- Nic nie zrobię - powiedział ze skruchą, przekrzywiając głowę. Kiedy Cuddy odwróciła się do drzwi, House rozpostarł swoje łapy. - Najpierw musisz mnie uściskać! - Kiedy wróci do dawnej postaci, nigdy nie wybaczyłby sobie zaprzepaszczenia takiej okazji.

Cuddy posłała mu sceptyczne spojrzenie.

- Wilson zawsze mnie ściska - powiedział, grubo przesadzając. - Jego zdaniem jestem bardzo milutki. Ale może ty nie lubisz mnie tak bardzo jak Wilson. - House usiadł, ze wszystkich sił starając się wyglądać na przygnębionego.

- Och, niech ci będzie - prychnęła Cuddy, podnosząc go do góry i - dokładnie jak House się spodziewał - przyciskając do swojej piersi. Jego guzikowy nos znalazł się dokładnie pośrodku jej dekoltu - na nieszczęście House nie miał odpowiedniego wyposażenia, by w pełni cieszyć się tym doświadczeniem, ale wspomnienie tego miało go rozgrzewać przez wiele samotnych nocy, które nadejdą później.

Po chwili Cuddy posadziła go z powrotem na biurku. - Proszę. Mam nadzieję, że jesteś szczęśliwy.

- Nie posiadam się z radości - odpowiedział, na tyle lubieżnie jak to możliwe w danych okolicznościach.

- Do widzenia, House.

<center>###</center>

Foreman wszedł do gabinetu, chichocząc i kręcąc głową. Cameron zerknęła na niego przelotnie i wróciła do pracy. Chase, zdając sobie sprawę, że Foreman nie przestanie, póki jedno z nich nie zapyta, co go tak bawi, postanowił się poświęcić: - Coś cię rozbawiło?

- Mhm... Czy któreś z was widziało występ Wilsona?

Foreman najwyraźniej wiedział, że nie widzieli. - Co takiego zrobił?

- Najwidoczniej oprowadzał właśnie jakichś sponsorów, ale kiedy dotarł do pokoju zabaw na onkologii, z jakiegoś powodu zaczął udawać... brzuchomówcę. Ludzie z onkologii powiedzieli, że nigdy wcześniej nie robił czegoś takiego. Pewnie chodził na jakieś warsztaty czy coś w tym stylu.

Chase musiał przyznać - to była całkiem niezła historia. Żałował, że to przegapił. Starając się udawać, że nie jest szczególnie zainteresowany, zapytał: - A czy Wilson miał jedną z tych pacynek, z muszką i całą resztą?

- Nie - odparł Foreman. - To również było dziwne. Wilson miał pluszowego misia. Jego usta się nie ruszały, ale za to chodził po pokoju... musiał być sterowany radiem lub czymś podobnym. W dzisiejszych czasach zabawki są o wiele bardziej realistyczne, niż kiedy ja dorastałem.

- Um... mhm - mruknął z roztargnieniem Chase. W momencie, gdy Foreman powiedział "pluszowego misia", Cameron wyprostowała się na krześle i zaczęła wykonywać krótkie ruchy głową i górną częścią ciała, wskazując na drzwi. Chase podejrzewał, że miał to być jakiś sygnał, bo jeśli nie, to by znaczyło, że Cameron dostała padaczki.
- Idę po coś do picia - oznajmił.

- Pójdę z tobą - powiedziała gorliwie Cameron, potwierdzając jego przypuszczenia. Kiedy byli już w drodze do automatu z napojami, Cameron znów się odezwała: - A więc ty też zwróciłeś na to uwagę?

- Na co?

- Na pluszowego misia. Kilka dni temu przyłapaliśmy Wilsona z misiem w laboratorium, a teraz mamy kolejny misiowy incydent.

Chase spojrzał na nią. Wyraźnie wydawało jej się, że wpadła na jakiś trop. - To pewnie był ten sam miś, którego używał w swoim przedstawieniu. Skłamał, że to prezent dla House'a, ponieważ nie chciał popsuć niespodzianki.

- No to czemu pobrał z niego te wszystkie próbki?

To było dobre pytanie. Chase przyglądał się liście napojów, żeby dać sobie czas na zastanowienie. Wrzucając kilka monet do szczeliny i wybierając Sprite'a, odparł: - Może badał go na obecność alergenów czy czegoś takiego. Wilson nie chciałby przynieść do szpitala niczego, co mogłoby zaszkodzić dzieciom.

Cameron przyjęła to do wiadomości. - Nadal myślę, że to ma coś wspólnego z House'em.

Chase wzruszył ramionami. Ostatnio mieli odmienne zdanie na temat tajemniczej choroby House'a. Po tym, jak ich pierwsza wizyta w mieszkaniu diagnosty niczego nie wyjaśniła, Cameron chciała wrócić tam w ciągu dnia, kiedy Wilsona nie byłoby w pobliżu, żeby im przeszkodzić.
- Możemy skorzystać z zapasowego klucza i wejść do środka - powiedziała. - W ten sposób, jeśli House będzie spał, moglibyśmy się rozejrzeć, póki się nie obudzi.
Chase zwrócił jej uwagę, że House raczej nie będzie z tego zadowolony, ale Cameron odparła jedynie: - Przyniesiemy mu więcej zupy, co da nam dobrą wymówkę, żeby tam być.

Chociaż Chase pragnął uszczęśliwić Cameron, musiał odmówić: - To moje życie House zmieni w piekło, jeśli nas przyłapie - zauważył. - Jeśli sądzisz, że może ci to ujść na sucho, idź sama.

Ale z jakiegoś powodu Cameron nie poszła, tylko każdego dnia tygodnia ponawiała swoją propozycję. Chase obstawał przy swoim.

Teraz też zaczęła: - Myślę, że powinniśmy zajrzeć do...

- Powiedziałem: nie.

Cameron posłała mu kąśliwe spojrzenie. - Do biura Wilsona. Zanim skończy oprowadzać sponsorów.

To również nie wydawało się być szczególnie dobrym pomysłem, ale przynajmniej nie chodziło o mieszkanie House'a.
- No cóż...

Chwilę później Chase pomagał Cameron przejść ponad murkiem dzielącym balkony House'a i Wilsona. - Co powiemy, jeśli nas przyłapie?

- Że House zadzwonił i poprosił nas... o coś.

Chase stwierdził, że w razie czego po prostu pozwoli Cameron wszystko wyjaśnić.

<center>###</center>

Po wyjściu Cuddy House spacerował chwilę po blacie biurka, po czym stwierdził, że jeszcze raz dopisze kilka rzeczy w terminarzu Wilsona. Onkolog kupił nowy terminarz tuż po tym, jak House zadał sobie trud udekorowania poprzedniego. Niewdzięcznik. Wypełnił kilka rubryk takimi samymi zobowiązaniami, a następnie zdecydował dopisać Wilsonowi inwazję zombie w przyszłym tygodniu.

House siedział zwrócony plecami do szklanych drzwi balkonowych, więc dowiedział się o tym, że coś jest nie tak dopiero wtedy, gdy usłyszał szelest żaluzji. To, co zobaczył, kiedy spojrzał za siebie, sprawiło, że upuścił ołówek. Cameron i Chase postanowili dokonać inwazji!

Nie było czasu na ucieczkę, więc House udał, że nie żyje.

Dopiero później dotarło do niego, że przewrócenie się na plecy i złapanie się za klatkę piersiową było taktycznym błędem.

- Oto i miś - powiedział Chase, podnosząc go do góry.

- Mhm, widzę. - Cameron rozejrzała się po gabinecie. - Nie ma w nim żadnego mechanizmu, prawda?

Chase ścisnął House'a, żeby sprawdzić. - Nie. Może to nie jest ten miś z pokazu brzuchomówstwa?

- Jak myślisz, ile pluszowych misiów ma Wilson?

- Co najmniej dwa. Jeden jest za tobą na regale.

Cameron podniosła Doktora Misia i również go ścisnęła. - W tym też nic nie ma. Tylko pakuły.

- Nie wydaje mi się również, żeby to była zwyczajna marionetka - ciągnął Chase, odwracając House'a do góry nogami i przyglądając się jego siedzeniu. - Chyba że otwór na rękę znajduje się pod spodniami.

Kiedy Chase zabrał się za sprawdzanie, House stwierdził, że ma dosyć. - Okej, dość tego! - warknął.

Efekt był natychmiastowy. Chase zamarł, nerwowo rozglądając się na boki, podczas gdy Cameron uniosła dłonie do twarzy i zapiszczała.

Korzystając z nieuwagi Chase'a, House uwolnił się z jego uścisku i wylądował z powrotem na biurku.

- Słyszałaś to? - zapytał nieśmiało Chase.

- Oczywiście, że słyszałam. - Cameron zmusiła się do opuszczenia rąk i poprawienia fartucha.

- Brzmiało trochę jak... - Chase nie dokończył swojej myśli.

- Musicie mieć za mało zajęć, skoro macie czas na myszkowanie po cudzych gabinetach - powiedział gderliwym tonem House.

- Ta zabawka rzeczywiści brzmi jak House - odezwała się Cameron.

- Bo to jestem ja, kretyni.

- Ma nawet jego osobowość. Jak sądzisz, jest w niej jakiś dyktafon, który odtwarza przypadkowe zdania? - zapytał Chase.

- Nie jestem zabawką.

- Może to działa na podobnej zasadzie, co ten program komputerowy, który ma naśladować psychiatrę... wybiera słowa, które wpisałeś, żeby udzielić odpowiedzi, która ma sens - zasugerowała Cameron. - Bawiłeś się nim kiedyś?

- Mhm... nazywa się [link widoczny dla zalogowanych], mam rację? Nie mogę sobie przypomnieć, czy było też jakieś nazwisko.

- Powiedziałabym, że Eliza Doolittle, ale nie wydaje mi się, żeby to była ta nazwa.

- Nazwa programu komputerowego nie ma znaczenia! - wrzasnął House.

- Naprawdę bardzo dobrze działa, co? - powiedziała z podziwem Cameron.

<center>###</center>

- [link widoczny dla zalogowanych] należy do naszych najbardziej imponujących narzędzi diagnostycznych, zatem mamy nadzieję, że uda nam się otworzyć oddział przeznaczony wyłącznie dla pacjentów onkologicznych - dokończył Wilson. - Czy jest jeszcze coś, co chcieliby państwo zobaczyć? - dodał, prowadząc Hamiltonów-Crossów z powrotem do holu.

- Chyba widzieliśmy już wszystko - odparła pani Hamilton-Cross z nutką dezaprobaty w głosie. Ani słowem nie skomentowała jego przedstawienia z House'em, ale od tamtej pory zachowywała się z dystansem wobec Wilsona.

- Świetnie. Zaprowadzę państwa do biura Dziekan Medycyny, więc jeśli mają państwo jeszcze jakieś pytania... - urwał. Kiedy House nie wchodził mu w drogę, całkiem nieźle radził sobie ze sponsorami, ale nie miał pojęcia, jak nakłonić ich do wyciągnięcia książeczek czekowych, więc zawsze zabierał ich z powrotem do Cuddy, żeby ona dokończyła dzieła.

O ile jakaś darowizna ciągle wchodziła w grę po tym, jak House zmusił go do zachowywania się jak palant w ich obecności.

- No cóż, podobał mi się pański występ z tamtym małym misiem - powiedział pan Hamilton-Cross, posyłając żonie wymowne spojrzenie. - Miło zobaczyć człowieka z pana stanowiskiem, który potrafi nie traktować siebie wyłącznie na poważnie.

- Dzięki - odparł Wilson. Mając House'a w swoim życiu, traktowanie siebie wyłącznie na poważnie było jednym z problemów, których Wilson nigdy nie doświadczył.

Cuddy spotkała ich w wejściu do swojego gabinetu. - Państwo Hamilton-Cross, Jared, miło mi was poznać. Czy doktor Wilson pokazał wam wszystko, co chcieliście zobaczyć?

Wilson pożegnał się i pośpieszył do własnego biura. Nie sposób było zgadnąć, co House zdążył zrobić w czasie, gdy Wilson włóczył się po szpitalu.

To, co zastał na miejscu, było gorsze, niż się spodziewał. House stał na jego biurku, prowadząc rozmowę z Chase'em i Cameron.
- Na miłość Boską, House, czemu zmuszałeś mnie, żebym okłamywał ich przez cały tydzień, jeśli zamierzałeś im o wszystkim powiedzieć?

Chase i Cameron odwrócili się w jego stronę. - Wilson?

- Co wy tu robicie? - Wilson wcisnął się pomiędzy nich, żeby sprawdzić, co z House'em. Zauważył starą sztuczkę z terminarzem, ale to była relatywnie niewielka cena, którą musiał ponieść.

- Oni myślą, że jestem zabawką - powiedział House.

- Och. - W takim przypadku powinien był trzymać buzię na kłódkę. - No dobrze. Mam trochę pracy, więc może byście...

- Wilson - powiedziała spokojnie Cameron.

- Słucham?

- Czy ty uważasz, że to nie jest zabawka? - zapytała.

- To... skomplikowane.

Chase i Cameron wymienili spojrzenia. Najwyraźniej przyszła kolej na Chase'a, ponieważ to on się odezwał: - Um... może powinieneś... z kimś porozmawiać. Cameron mogłaby z tobą posiedzieć, w czasie gdy ja...

- Albo Chase mógłby z tobą posiedzieć, w czasie gdy ja...

- Poszukałbym kogoś, z kim możesz porozmawiać.

Wilson westchnął. - House, powiedz im, że nie zwariowałem.

- Czemu miałbym to zrobić? Mieliby uwierzyć gadającemu pluszowemu misiowi?

- Może uwierzyliby bardziej, niż onkologowi, który ma urojenia.

- Wiesz - odparł z namysłem House - jest pewien objaw neurologiczny, [link widoczny dla zalogowanych], który polega na przekonaniu, że obiekty nieożywione są w rzeczywistości istotami myślącymi.

- Czasami występuje on u chorych na Alzheimera - wtrącił Chase.

- Taa, tylko że ja nie mam tego objawu - odparł Wilson.

- Gdybyś miał, to byś o tym nie wiedział - zauważył House.

- Cuddy cię widziała.

- Czyżby? - House zakwestionował jego słowa.

Wilson zawahał się na kilka sekund - Cuddy rzeczywiście przez chwilę miała go za wariata. Czy w przeciwnym wypadku udałoby mu się ją przekonać? A może... Wilson z trudem przerwał ten tok myślenia.
- Nienawidzę cię.

Chase drapał się w głowę. - Wiecie... wydaje mi się, że to jest House. Jeśli nie, to naprawdę wredny miś.

House wyrzucił łapy w powietrze. - Dziękuję.

Cameron potrząsnęła głową. - Zatem jeżeli to naprawdę jest House... to jakim cudem...?

House udzielił wyjaśnienia na temat jego randki z wegańską wiedźmą, a Wilson od czasu do czasu wtrącał kilka słów o tym, czego już próbowali, żeby temu zaradzić.

- Mamy uwierzyć, że House padł ofiarą magicznego zaklęcia? - zapytała sceptycznie Cameron.

- Jeśli wierzysz, że ten miś jest House'em, to uważam, że nie masz innego wyjścia - stwierdził Chase. - Trochę łatwiej uwierzyć w to, niż że House w jakiś sposób zmienił się w miękką zabawkę bez udziału magicznego zaklęcia.

- Dzięki - odezwał się House i kontynuował swoją opowieść.

- No to co teraz robimy? - zapytał Chase, kiedy House skończył.

- Tak, jak możemy pomóc? - dodała Cameron.

- Nijak - odpowiedział House. - Wilson, chcę więcej muffinek.

Izoch

W polarowej, różowej piżamie, z żółtymi żyrafami (30 ich jest ;x) siadam wraz z Pusią i się zastanawiam, czemu mnie tu kurde wcześniej nie było, w sensie część wcześniej.
Ale nadraaabiam

Richie117

Richie117

OSTRZEŻENIE! Rozdział zawiera krótką scenę przemocy wobec małego pluszowego zwierzątka...

Rozdział 16.

Jeśli House myślał, że tkwienie w gabinecie Wilsona przez cały tydzień było nudne, to było to niczym w porównaniu z weekendem. Wilson zdawał się uważać, że z powodu bycia pluszowym misiem, House miał zostać w domu przez całe dwa i pół dnia. Mógł to znieść w piątkowy wieczór - jedli pizzę, pili piwo i oglądali telewizję - ale w sobotnie popołudnie House miał wrażenie, że oszaleje z bezruchu.

Niedzielny Times Wilsona - którego Wilson zawsze kupował w sobotę - leżał rozłożony na stoliku do kawy. House skoczył zwinnie z kanapy na stolik, żeby przyjrzeć się stronie, którą Wilson właśnie starał się czytać.
- Hej! - odezwał się, zauważywszy jedno z ogłoszeń. - Dzisiaj wchodzi do kin nowa część "Zombie Atakują"!

- I co z tego? - Wilson spróbował przewrócić kartkę.

- Zawsze chodzimy oglądać "Zombie Atakują" w pierwszy weekend wyświetlania - odparł House.

- Tylko dlatego, że zmusiłeś mnie, żebym zabrał cię na pierwsze dwie...

- Właśnie o to mi chodzi. To tradycja.

- Nawet jeśli to tradycja, nie możemy pójść w ten weekend - powiedział Wilson. - Może do następnego weekendu wrócisz do swojej postaci i wtedy będziesz mógł iść.

- Nie muszę wracać do normalnej postaci, żeby pójść na film. W zasadzie, powinniśmy pójść na całe mnóstwo filmów. Będziesz musiał zapłacić tylko za jeden bilet. - Oczywiście przy bufecie zamierzał stwierdzić, że kino musi na siebie zarobić i tam Wilson nie zaoszczędziłby ani grosza, ale póki co House wolał to przemilczeć.

Wilson podniósł go z gazety, przewrócił stronę i postawił go z powrotem. - Nie pójdę do kina z pluszowym misiem. Ludzie pomyśleliby, że jestem jakimś świrem.

- No i?

- No i nie chcę, żeby ludzie uważali mnie za świra.

- Dlaczego nie?

- Po prostu nie chcę. Czemu nie wypożyczymy pierwszych dwóch części "Zombie Atakują" i nie obejrzymy ich tutaj?

- Bo już je widziałem! Chcę zobaczyć nową część. - Wilson czasami odrobinę wolno kojarzył.

- Mogę przygotować dla nas przekąski. Zrobię coś naprawdę dobrego do jedzenia podczas filmu.

House się zawahał. - Co na przykład?

- Uh... wiatraczki z [link widoczny dla zalogowanych] z [link widoczny dla zalogowanych].

To faktycznie brzmiało nieźle. - A co powiesz na te grzybowe paszteciki, które czasami przygotowujesz na przyjęcia?

Wilson kilka razy otworzył i zamknął usta, niczym ryba. - Pewnie. Cokolwiek zechcesz.

- Okej. Możesz mi je przyrządzić, kiedy wrócimy z kina.

<center>###</center>

Wilson wiedział, że odmawiając House'owi zabrania go do kina, skazywał się na mękę. Z drugiej strony nie był do końca przygotowany na wielogodzinny program jęczenia, błagania, manipulowania i grożenia, który po tym nastąpił. Logiczne argumenty wyczerpały się House'owi po pierwszych dwudziestu minutach. Następnie posunął się do wyciągania rzeczy osobistych Wilsona i opisywania, co się z nimi stanie, jeżeli Wilson nie skapituluje. Ponieważ w obecnej chwili Wilson cieszył się znaczną przewagą fizyczną nad House'em, ta sztuczka była mniej efektywna niż zwykle: Wilson po prostu odbierał mu wszystko i odkładał na półkę, znajdującą się ponad 40 centymetrów nad podłogą.

Po zrezygnowaniu z gróźb, House próbował proponować mu różne bonusy: lunch na jego koszt, pomoc przy przypadku, nawet cały dzień bez żadnych komentarzy na temat jego włosów. Ostatnia oferta była kusząca, ale Wilsonowi udało się nie ustąpić. Nie ważne jak bardzo chciał uszczęśliwić House'a, jeszcze bardziej nie chciał, żeby ludzie widzieli go, jak zabiera swojego misia do kina.

Następnie miała miejsce krótka przerwa, podczas której House ulokował się pod fortepianem z blokiem rysunkowym i mazakami. Jego projekt zajął go na niemal pół godziny, które Wilson wykorzystał na niezakłócone rozmyślanie i skorzystanie w spokoju z toalety.

Jednakże ta przerwa wkrótce dobiegła końca, gdy House wyszedł ze swojej kryjówki, trzymając w łapach zwinięty rulon papieru.
- Zrobiłem coś dla ciebie - powiedział.

Wilson doskonale wiedział, że coś się kroi. - Okej. Pokaż.

House podał mu kartkę.

Było to piękne zaświadczenie, z różnokolorowymi zdobieniami na brzegach. Głosiło ono:
<center>Ten certyfikat upoważnia okaziciela
Do jednego dnia zwolnionego od wszelakich
Psikusów, docinków, dokuczliwych uwag, telefonów
Próśb o przekąski, smsy, itd.
Ze strony Gregory'ego House'a</center>

- Wow - odezwał się Wilson, kończąc czytać. - Założę się, że mógłbym za to sporo dostać na szpitalnej aukcji.

House zmarszczył brwi. - No niech ci będzie. Ale dostaniesz go tylko wtedy, jeśli coś dla mnie zrobisz - powiedział przebiegle.

- Nie zamierzam cię zabrać do kina.

House warknął i wyrwał mu certyfikat z ręki. - W takim razie, wal się.

- Wybacz.

House dąsał się przez następny kwadrans, leżąc pod stolikiem do kawy. Wilsonowi mogłoby się nawet zacząć robić go żal, gdyby nie to, że przez cały czas jęczał i posyłał mu znaczące spojrzenia, jakby chciał się upewnić, że wyraźnie daje Wilsonowi do zrozumienia, jak bardzo przez niego cierpi.

Kiedy skończył się dąsać, House wspiął się na kanapę obok Wilsona, który w dalszym ciągu próbował czytać gazetę.
- Wilson.

- Mhm?

- Mogę cię o coś zapytać?

Wilson ośmielił się mieć nadzieję, że pytanie będzie dotyczyło czegoś nowego. - Okej.

- Możemy iść do kina?

- Nie.

- Możemy iść do kina, proszę?

- Nie.

- Możemy iść do kina, proszę, proszę?

- Nie.

Rozmowa w takim tonie ciągnęła się przez jakiś czas. Kiedy House był gotów dodać piętnaste "proszę" do swojej kwestii, Wilson nie mógł już tego dłużej znieść. Chwycił House'a za jedną rękę.
- Chcesz dokądś pójść? - zapytał ostro.

- Um... - odparł House.

- Chcesz gdzieś pójść, to proszę bardzo. - Wilson szybkim krokiem ruszył ku szafie na płaszcze i gwałtownie otworzył drzwi.

- Wilson! - House zapiszczał, kiedy Wilson wrzucił go do środka.

Wilson zatrzasnął za nim drzwi.

<center>###</center>

Cóż, to z pewnością było nieoczekiwane.

W szafie było bardzo ciemno. House wstał, opierając się o odkurzacz. Czuł się nieco roztrzęsiony, jakby wrzucenie go do szafy sprawiło, że jego wypełnienie zrobiło się mniej zwarte. I czy tylko mu się wydawało, czy w szafie było nieco chłodno? House zadrżał, splatając łapy na piersi.
- Przepraszam, Wilson! - zawołał, ale nie dostał odpowiedzi.

Usiadł z rozmachem na swoim ogonku, pocierając łapami o twarz. Przez to cholerne zimno zaczęły mu łzawić oczy.

<center>###</center>

Wilson przeszedł całą drogę z powrotem do kanapy, zanim dotarło do niego, że właśnie wrzucił swojego najlepszego przyjaciela do szafy. Wróciwszy biegiem do korytarza, otworzył drzwi i znalazł House'a przycupniętego na podłodze obok odkurzacza.
- House, strasznie cię przepraszam - powiedział, podnosząc go do góry i przytulając go do siebie.

House przywarł do jego piersi. - Przepraszam, Wilson. Będę grzecznym misiem.

- Nic się nie stało, kolego. - Wilson wrócił na kanapę, klepiąc go po plecach. - Nie wiem, co we mnie wstąpiło.

House zadrżał w jego objęciach. - Nie powinieneś nigdzie mnie wrzucać.

- Wiem. Przepraszam.
Wilson był zszokowany i zawstydzony swoim zachowaniem. To, co zrobił House było nieznośne - ale nie było żadnym usprawiedliwieniem dla przemocy. Kiedy w trakcie stażu na izbie przyjęć spotykał się z ludźmi, którzy znęcali się nad dziećmi albo bili swoje żony, wysłuchiwał ich mętnych wymówek i myślał z próżnością: "gdybyś był prawdziwym mężczyzną, byłbyś w stanie się kontrolować".

A teraz sam tego doświadczył. Jeszcze raz poklepał House'a po plecach i powiedział: - Przepraszam.

House sapnął. - Ja też przepraszam.

- Nie zrobiłeś niczego... - Cóż, właściwie House zrobił coś złego. - W porządku.

- Wybaczysz mi?

- No pewnie, że tak.

- To dobrze. Ja też ci wybaczam - powiedział House, a po chwili dodał: - Wiesz, po czym mógłbym poczuć się lepiej?

Wilson miał przeczucie, że wie.

Izoch

Richie117

Izoch

Tak właśnie się zastanawiam, jak się tu wcisnęło to 'love'? Bo póki co to ja nie mogę sobie tego wyobrazić ;D

Richie117

w ramach zadośćuczynienia za zwłokę - mały bonusik

Pluszowy House jak żywy, co nie?

***

Rozdział 17.

- Dwa... to znaczy jeden bilet na "Zombie Atakują 3". - Wilson podał kasjerce osiem i pół dolara i odebrał swój bilet.

Kiedy odchodził z biletem w kierunku stojącej metr dalej barierki, kobieta spojrzała na dużą torbę na zakupy, którą niósł w ręku. - Proszę pana, muszę sprawdzić, co ma pan w torbie.

- Co? Dlaczego?

- Żeby mieć pewność, że nie wnosi pan żadnego jedzenia z zewnątrz - przerwała na chwilę, po czym dodała życzliwie: - Albo może ją pan odnieść do samochodu, jeśli pan woli.

- Um, nie. Proszę zajrzeć. - Podsunął jej torbę.

Kobieta zerknęła do środka. - Okej. Sala numer 3, po lewej stronie. Miłej zabawy z misiem. To znaczy, z filmem.

- Dzięki.

Zrobił zaledwie kilka kroków w kierunku holu, kiedy jego torba zaczęła mówić: - Wilson! Wilson!

- Czego chcesz? - zapytał dyskretnie.

- Nie zapomnij o popcornie.

Wilson skręcił w stronę stoiska z przekąskami, gdzie wybrał największą dostępną porcję popcornu i - po namyśle - wziął jeszcze Sprite'a. Ponieważ miał tylko jedną wolną rękę, musiał włożyć kubełek z popcornem do torby, w której znajdował się House. Pracownik stoiska spojrzał na niego ze zdziwieniem, ale o nic nie pytał. Wilson nie posiadał się z wdzięczności.

Wszedłszy na salę, Wilson wybrał miejsce w tylnym rzędzie. Uzgodnili wcześniej, że House zostanie w torbie, póki nie zgasną światła, ale to nie powstrzymało House'a przed szeptaniem do niego stamtąd, kiedy tylko usiedli.

- Wilson! Wilson! Hej, Wilson!

Wilson próbował go zignorować, ale gdy siedzący w pobliżu ludzie zaczęli się odwracać, żeby zobaczyć, kto się odzywa, udał, że zawiązuje sznurówkę i spytał: - Czego?

- Nie chcę sprawiać kłopotu - zaczął House.

Wilson poczuł się okropnie. - Wiem. O co chodzi?

- Kupiłeś [link widoczny dla zalogowanych]?

- Nie.

- Och. - House spuścił wzrok. - Okej. Tak tylko się zastanawiałem.

Wilson zaczął prostować się na fotelu, kiedy House dodał z tęskną nutką w głosie: - Lubię żelki.

Pochyliwszy się ponownie, Wilson zauważył: - Jeżeli pójdziemy z powrotem do barku, możemy stracić nasze miejsca.

- Mógłbym ich popilnować.

- A jeśli ktoś cię ukradnie?

- Słuszna uwaga. - House wyjrzał ponad krawędzią torby. - Nie wydaje mi się, żeby było szczególnie tłoczno. Będziemy mogli usiąść gdzieś indziej. Jeśli masz ochotę na żelki.

Wilson osobiście nie miał ochoty, ale podniósł kubek z napojem oraz torbę na zakupy i ruszył z powrotem do holu.

<center>###</center>

Gdy tylko zaczęły lecieć zwiastuny, House mógł wyjść ze swojej torby i usiąść Wilsonowi na kolanach. Było to nieco dziwne, ale House nie ważył wystarczająco dużo, żeby jego własne siedzenie się nie zatrzasnęło, a nawet gdyby tyle ważył, nie byłby w stanie niczego zobaczyć z powodu rzędu miejsc przed sobą. Zatem pozostawały mu kolana Wilsona.

Wilsonowi trzeba było przypominać kilka razy, żeby trzymał popcorn w zasięgu House'a. Najlepszym rozwiązaniem okazało się postawienie kubełka między jego nogami - w ten sposób House mógł używać obu łap, żeby wpychać sobie popcorn do ust. Jego łapy zaczynały być przesiąknięte sztucznym masłem - przez kilka dni będzie pachniał kinem. Bonus!

Film okazał się bardzo dobry, aczkolwiek pod koniec pojawiła się scena, w której dzieciak upuszcza swojego pluszowego misia, uciekając przed hordą Zombie. Przywódca zombie złapał misia i rozszarpał go na pół. House'owi zaparło dech w piersi i wczepił się w ramię Wilsona, żeby poczuć się bezpiecznie.

Dziewczyna, która siedziała w rzędzie przed nimi, odwróciła się za siebie i spojrzała na nich. Jej poirytowana mina zmieniła się w wyraz zakłopotania, kiedy go zobaczyła. Szturchnęła swoje towarzyszki i one również odwrócił się, by na niego popatrzeć.

House spróbował pokazać im środkowy palec, ale skoro nie posiadał palców, nie był pewien, czy jego wiadomość została zrozumiana.

<center>###</center>

Kiedy światła zapaliły się w połowie napisów, Wilson wrzucił House'a z powrotem do torby. House zwykle lubił posiedzieć do końca napisów, ale tym razem było to wykluczone. Wilson wepchnął do torby również resztki popcornu i cukierków - być może dzięki nim House będzie siedział cicho, póki nie wrócą do samochodu.

Ogólnie rzecz biorąc, nie było tak źle, jak się obawiał. Stado dziewczyn odwracających się, żeby pogapić się na faceta, który ogląda film z misiem na kolanach, nie było mu potrzebne do szczęścia, ale przynajmniej House nie urządził żadnej sceny. Wychodząc z sali, Wilson zaczynał sądzić, że nie powinien był robić takie afery, odmawiając House'owi wyjścia na film.

- Mógłbym pana na chwilę prosić? - Pracownik kina, mężczyzna w wieku Wilsona, w takiej samej nijakiej poliestrowej muszce i szarfie, jakie mieli na sobie nastoletni pracownicy, skinął na niego ręką, żeby wyszedł z kolejki ludzi opuszczających salę.

- Jakiś problem?

- Co ma pan w torbie, proszę pana?

Ach, znowu to samo. Wilson pokazał mu zawartość torby.

- Muszę pana prosić, żeby udał się pan ze mną do biura.

- Słucham?

- Proszę pana, jeden ze stałych widzów wniósł skargę.

- Z jakiego powodu? - House gadał o wiele mniej, niż zwykle w trakcie filmu.

- Skarga dotyczyła niestosownego zachowania.

- Jakiego niestosownego zachowania?

- Nasz widz powiedział, że masturbował się pan, siedząc w tylnym rzędzie.

Wilsonowi opadła szczęka. Gdyby nie to, że przez cały czas miał House'a na oku, podejrzewałby, że to on był tym "stałym widzem".
- Myślę... że musiała zajść jakaś pomyłka. Ja z całą pewnością nie...

- Tamten widz powiedział, że poruszał pan misiem, siedzącym panu na kolanach. Nie widzę tutaj żadnego innego dorosłego mężczyzny z pluszowym misiem, a pan?

Wilson musiał przyznać, że nie. - Ale to niedorzeczne. Kto... ugh.
Koszmarna wizja nadchodzących wydarzeń przepłynęła mu przed oczami. Stanie przed sądem za dopuszczenie się nieprzyzwoitych czynów z pluszowym misiem w czasie filmu o zombie. Czy na koniec jego nazwisko zostanie umieszczone w jakiejś kartotece?

Co jeśli będzie musiał roznieść sąsiadom ulotki, informujące, że stanowi zagrożenie dla ich pluszowych zwierzaków? Dyrekcja hotelu każe mu się wyprowadzić. Będą do tego zmuszeni: kto zatrzyma się w hotelu, od którego prawo wymaga, by informował ludzi o osobie molestującej misie mieszkającej na trzecim piętrze?

- Czemu przyniósł pan pluszowego misia na dzisiejszy seans?

- Ja... uh... ja... - Wilson zastanawiał się szybko. - To horror, prawda? - Co za koszmarna wymówka. House mógłby wymyślić coś lepszego. - Przyniosłem go ze sobą na wypadek, gdybym się przestraszył. Z powodu filmu.

- Przyniósł pan swojego pluszowego misia do kina na wypadek, gdyby się pan przestraszył - powtórzył mężczyzna. W jego ustach zabrzmiało to jeszcze gorzej.

- Tak.

- Sądzę, że będzie lepiej, jeśli nie przyjdzie pan już więcej z misiem do naszego kina.

- W porządku - odparł Wilson, czując ulgę, że nie pójdzie do więzienia. Wtedy uświadomił sobie, że skoro był niewinny, ulga nie była idealną reakcją. - Chciałem powiedzieć, że na pewno tego nie zrobię. Będę zajmował się moimi problemami w innym miejscu.

- Myślę, że tak będzie najlepiej dla wszystkich, proszę pana.

<center>###</center>

House zdołał powstrzymać śmiech, póki nie wsiedli do samochodu, ale tylko dzięki zatkaniu sobie ust obiema łapami. Ale było jeszcze coś - House tarzał się na dnie torby, kiedy Wilson szedł przez parking. Przewrócił pojemnik z popcornem i kilka ziarenek przyczepiło mu się do futerka.

- Widzisz? - odezwał się ostro Wilson, pomagając mu wydostać się z torby. - Wiedziałem, że to się dobrze nie skończy.

- Wiedziałeś, że menadżer kina pomyśli, że wykorzystałeś mnie do masturbacji? - House wydłubał ziarenko popcornu ze swojej klatki piersiowej i zjadł je. - Muszę ci przyznać, że masz całkiem niezły dar przewidywania.

- Nie przewidziałem konkretnie tego - przyznał Wilson. - Ale wiedziałem, że coś się stanie - dodał, wydłubując resztę popcornu z miejsc, których House nie mógł dosięgnąć.

- Czarnowidz.

- Mogłem zostać aresztowany!

House wzruszył ramionami. - Nie doszłoby do tego, skoro nic nie zrobiłeś. To znaczy, nie doszedłeś.

Wilson zadygotał na całym ciele. - Czy ludzie naprawdę... Nie, nie chcę wiedzieć.

- Owszem, naprawdę - poinformował go House. - Wycinają dziurkę w pluszaku i... no wiesz... - Wykonał kilka ruchów miednicą.

- To kompletnie chore.

House wzruszył ramionami. - Każdego może to spotkać.

- Nie tolerujesz ludzi, którzy proszą o antybiotyki na przeziębienie, ale nie przeszkadzają ci misio-file?

- Misio-file nie robią nikomu krzywdy.

milea

Jaki cudowny misiupysiu!

Richie117

Izoch

Mysia

Genialne!!! Misiofile

advantage

Richie! Już scena w kinie? Szybko Ci idzie, albo straciłam poczucie czasu:D

ten pierwszy miś... się rozbiera?

i napisałaś, że to House! Moja wyobraźnie zaszalała

misiofile też są mocne:D

odwalasz kawał dobrej roboty

Este

Richie117

Richie117

Izoch

Richie117

No i jak? Przeżyłaś finał? Ja obejrzałam dopiero w nocy i wzruszyłam się jak stary siennik

Bosh, myślałam, że istnieją granice kiczu, ale DS poszedł dalej... do sąsiedniej galaktyki najwyraźniej

Izoch

Nie obejrzałam

Zaczęłam, ale stwierdziłam, że jeszcze chwilę poczekam

Boję się, że jak obejrzę, a po radości Huddzin mogę się domyślać, jaki koniec, zniechęcę się całkowicie do siódmego sezonu i moja miłość nic tu nie zmieni.

Richie117

uuuh, Izoch, czytałam Twoje poepowe wrażenia

Przynajmniej jedziemy na tym samym wózku

Agusss

Dawno nie komentowałam

Ale czytałam

Muszę powiedzieć, że mnie sie pluszowy House bardzo podoba jak dla mnie to moze pozostać takim

Jimmy w sumie też byłby zadowolony z takiegp obrtu sprawy^^

Richie117

Jupi, Agusss, że jesteś z nami

No cusz... czy ja wiem, czy Jimmy'ego tak do końca zadowala pluszowy House?...

*********************************************