Fic: Pluszowy House [Z]

advantage · Wysłany: Wto 16:47, 30 Mar 2010 Temat postu:

NiEtYkAlNa poleciła, to przeczytałam.

to jest GENIALNE ! i pomysł, i tłumaczenie tez:)
brak mi słów! z zadawolenia oczywiście...
W pewnym momencie zaczełam sie zastanawiać, czy dam rade załatwic misia w kitlu lekarza

skręca mnie z ciekawości co dalej, ale odpuszcze sobie doczytywanie reszty w oryginale, nauka upomina się o trochę uwagi dziś

jeszcze raz, to jest rewelacyjne i znakomite i nie załuje, ze przeczytałam:)

hahahah:D

333bulletproof · Wysłany: Wto 21:11, 30 Mar 2010 Temat postu:

Richie117 · Wysłany: Śro 5:01, 31 Mar 2010 Temat postu:

advantage - awww, miło mi, że Ci się podoba

I oczywiście że posłuchałaś Nitki i przeczytałaś

Dalej jest dużo niespodzianek, fluffu i wszystkiego, co Hilsonki lubią najbardziej

(ale nie ery, oł noł

)
Btw, jeśli znajdziesz gdzieś przypadkiem misia w kitlu, to daj znać - podskoczę z Tychów do Katowic i sobie kupię

***

advantage · Wysłany: Śro 11:59, 31 Mar 2010 Temat postu:

nie ma sprawy, dam znać

obiecałam sobie, ze jak tylko napisze chociaz polowe pracy maturalnej, to zrobie rajd po wszystkich sklepach z zabawkami w poszukiwaniu takiego misia:D

Richie117

dzięki

Ech... ja zaczynałam maturkę od ustnej - polski chyba 17. kwietnia miałam

mazeltov

Richie chwala ci za to ze to przetlumaczylas i mam nadzieje bedziesz dalej tlumaczyc

To cudo polecila mi moja "mistrzyni sekty"

Hilsonowej potocznie znana jako Nitka

*mazel pada na kolana i dziekuje*

Przy tym opowiadaniu, napisanie konstruktywnego komentarza bedzie graniczylo z cudem

Ma byc konstruktywnie wiec jest. Madnie dopieralas slowa, tekst czyta sie lekko i przyjemnie ja nie dostrzegam jakis zgrzytow. I tutaj konczy sie konstruktywizm czas na oochy i aachy na tym dzielem

W tym fiku jest wszytko, czytajac go, w czytelniku mieszaja sie wszytkie mozliwe emocje. Byly chwile kiedy plakalm ze smiechu i musialam przestac czytac, bo niekontrolowane napady smiechu, uniezmozliwaly czytanie. Byly chwile ze bylo mi szkoda Housa, z powodu sytuacji w jakiej sie znalazl jak rowiez Jimmi'ego bo to co on przechodzi z "miskiem" to masakra w kazdym znaczeniu tego slowa

Widzialam komentarz Lynn i zupelnie sie z nia nie zgadzam, Fik nie jest kiczowaty. W fiku pokazana jest fajna rzecz, mianowicie jakby to wygladalo gdyby Wilson musial sie opiekowac Housem, tyle ze zamiat pokazac to w kontekscie jakiegos dramatu czy choroby Housa widzimy to w zabawy sposob, a to bardzo mila odmiana i cos nowego napewno.
House jako pluszaczek nic nie traci ze swojego cynizmu, ironicznosci i arogancji.

Nie bede wymianiala ulubionych fragmentow, bo nie wiem czy jakas, chyba dopuszczalan dlugos komentarza by mi na to pozwolila ^^a poza tym leniuch jestem

Umieram z ciekawosci, zeby sie dowiedzeic jak to sie dalej potoczy ^^
* mazel jestes zbyt sexy zeby "umarnac" przynajmniej brat tak mowi *

tak czy siak

czekam na kolejna czesc

Po przeczytaniu tego doszlam do pewnego wniosku. Nigdy wiecej czytajac to cudo nie jesc i nie pic, grozi udlawieniem sie w najgorszym wypadku a w najlepszym koniecznoscia czyszczenia calego laptopa

pozdrawiam mazel

Richie117

awwwwwww, dziękuję

Pewnie, że będę dalej tłumaczyć - nie przerywa się w najciekawszym momencie

Richie117

advantage

ten fik z każdym kolejnym zdaniem nie traci nic ze swojej świetności

jest taki słodki i uroczy i w ogole, ze nie mogłam sie powstrzymać przed czytaniem oryginału... Zostało mi kilka rodziałów do końca i jest GENIALNIE! ale nic nie zdradzam, zeby nie było

Richie
co do misia-lekarza, połaziłam po sklepach z zabawkami i w każdym ludzie mnie wyśmiali, zupełnie nie wiem dlaczego

w 'Smyku' facet się ucieszył, że nie wybrałam 'bardziej wyimaginowanego zawodu'... Palnęłam, ze to dla koleżanki, studentki medycyny i uciekłam. Za mało gościa znam, żeby mu tłumaczyć, ze chce takiego misia po to, by z nim spać i wyobrażac sobie House'a

w każdym razie będę szukać, ale tracę nadzieje. póki co, mogę go sobie narysować

Izoch

Boże.
Nowy Miś.
Nowe Gimme.
A ja nie mam kompletnie czasu

Okej, zabieram się za Pluszaka *_*

mazeltov

Richie

nawet nie wyobrazasz sobie jak sie ciesze, ze widze kolejna czesc

Cale te kretynskie swieta sa do dupy, a jak zobaczylam nowego pluszaka juz mi lepiej

333bulletproof

Richie117

Richie117

Izoch

To samo, co JoJo? To niedobre ;D

Okej, jestem tu, bo dziadkowie przyjechali i uciekłam xD

Vicodinka

Świetne

advantage

Richie
Mialam dokładnie takie samo wrażenie:) Niby nic sie nie dzieje, biegają trochę tu i trochę tam i nagle koniec...
W każdym razie koniec w dobrym, hilsonowym stylu

ale z drugiej strony, takie cukierkowe fiki powinny się ciągnąć foreveeeer

Aaa i spokojnie, trzymasz mnie w niepewności z 'Gimme...'

333bulletproof
Fabryka misiów? Pierwsze słyszę, serio

dzieki, ide popatrzeć coż to jest. I wcale nie brzmisz dziwacznie:)

mazeltov

Richie ja z toba nie wytrzymam

To jest boskie, przez tego fika, kiedy patrze na pluszaki mojego brata nie moge sie powstrzymac przed wiekim :

: na twrzy

Richie117

Richie117

Rozdział 12

House był na tyle wystraszony bliskim spotkaniem z Cameron, że nie poprosił Wilsona, żeby zabrał go jeszcze raz do laboratorium. Po tym, jak Kendra wybudziła się po operacji, a Wilson sprawdził, co u niej słychać, House wrócił do kartonu i obaj pojechali do domu.

House zaczął nabierać pewnego sentymentu do swojego pudełka. Był to z pewnością najbezpieczniejszy i najbardziej godny sposób podróżowania. Gdy był w środku, nie zgniatano go, ani nikt nie mógł go złapać znienacka. Podatność na bycie złapanym przez kogoś była najważniejszą wadą jego nowego ciała. Bycie małym, uroczym i puszystym najwyraźniej sprawiało, że ludzie uważali jego anatomię za publiczną własność.

Teraz, kiedy Wilson zrobił w ściankach otwory, przez które można było wyglądać na zewnątrz, House mógł podróżować w kartonie, nie nudząc się przy tym. Wilson niósł go na wysokości klatki piersiowej, więc House miał wrażenie, jakby żeglował przez szpital będąc niewidzialnym i na dodatek miał doskonałą możliwość spoglądania na kobiece piersi. Gdy Cuddy pojawiła się w jego polu widzenia, House stwierdził, że jest w stanie rozpoznać ją właśnie po nich.

- Wilson, wpadłeś już na jakiś pomysł, w sprawie... małego problemu House'a?

- Nie - odparł Wilson przepraszającym tonem. - Przeprowadziliśmy dzisiaj na nim kilka badań, ale tak naprawdę nie dowiedzieliśmy się niczego.

- Czy on tam jest? - Cuddy podniosła pokrywkę i zajrzała do środka.

House pomachał do niej.

Cuddy pomachała do niego. - Cześć!

Cuddy zachowywała się bardzo dziwnie. - Jedziemy do domu - poinformował ją. - Cameron mnie uszczypnęła i widziała mój ogon. Potrzebuję telewizji, żeby poczuć się lepiej.

Wilson zatrzasnął pokrywkę i przytrzymał ją ręką. - Wpadliśmy na Chase'a i Cameron w laboratorium - wyjaśnił. - Ale nie wiedzą, co się stało. Jeszcze.

- Prawdopodobnie tak jest najlepiej. Nie chciałabym, żeby rozeszła się plotka, że jeden z moich szefów oddziałów jest... no wiesz.

- Misiem - podpowiedział uczynnie z wnętrza pudełka House.

- Ciii - uciszył go Wilson. - W każdym razie dam ci znać, jeśli coś się zmieni.

Wilson nie podnosił pokrywki, póki nie znaleźli się bezpiecznie w samochodzie. House wstał, dla równowagi przytrzymując się łapami o krawędź pudełka. - Dzisiaj znowu zostaniesz na noc?

- Mhm. Po drodze powinniśmy pojechać do sklepu. Ty możesz zaczekać w samochodzie.

- Nie chcę. - House usiadł z impetem, kiedy Wilson ruszył z parkingu. - Zamów zakupy do domu.

- Wtedy nie zawsze przysyłają produkty najlepszej jakości - odparł Wilson. - Wolę sam wszystko wybrać.

- A ja wolałbym nie siedzieć przez godzinę w samochodzie, kiedy ty będziesz obmacywał [link widoczny dla zalogowanych]. - House doznał olśnienia. - Poza tym w zamkniętym samochodzie robi się gorąco. Nie widziałeś ogłoszeń o niezostawianiu psa w samochodzie? Mógłbym umrzeć.

- Nie wiem, czy pluszowe misie są podatne na udar cieplny.

- I chcesz zaryzykować?

- Słuszna uwaga.

Pojechali prosto do domu. Kiedy tylko weszli do środka, Wilson wypakował House'a z pudełka i poszedł do kuchni. House'owi zajęło o wiele więcej czasu przebycie pokoju na jego siedmiocentymetrowych nogach, ale gdy dotarł na miejsce, zastał Wilsona przy sporządzaniu listy zakupów.
- Masz może mandarynki? Myślę, że moglibyśmy zrobić sałatkę, którą tak lubisz.

- Czemu miałbym mieć mandarynki?

- Racja. Okej, więc zjemy stek, pieczone ziemniaki, zielone banany i sałatkę. Jutro możemy zjeść kanapki z mięsem i to, co zostanie. Chciałbyś może coś specjalnego?

- Razowe krakersy - odparł House. - I pianki. Mam ochotę na [link widoczny dla zalogowanych].

Wilson zawahał się na chwilę. - W porządku. Więc będzie nam potrzebna jeszcze czekolada.

- Aha. A jutro rano możesz mi zrobić na śniadanie naleśniki z wiórkami czekoladowymi.

- Mogę, co? Szczęściarz ze mnie.

- Wielki szczęściarz - zgodził się House. - Założę się, że mnóstwo ludzi chciałoby mieć chodzącego i mówiącego pluszowego misia.

- Mnóstwo ośmiolatków, mhm - przytaknął Wilson. - Tak czy siak wkrótce znowu będziesz chodzącym i mówiącym facetem w średnim wieku.

- Kogoś takiego też chciałoby mieć mnóstwo ludzi.

- Ogólnie rzecz biorąc, tak. Ale pewne określone modele cieszą się większym popytem od innych.

- Na mnie jest ogromny popyt - odparł House.

- Mhm - mruknął wymijająco Wilson. - Zadzwonię teraz do sklepu. - Zabrał swoją krótką listę do salonu.

House podreptał za nim i pociągnął go za nogawkę spodni. - No co? Uważasz, że nie ma na mnie popytu?

- House, rozmawiam przez telefon. Proszę się upewnić, że warzywa są świeże. Ostatnim razem niektóre były zwiędnięte. I jeszcze opakowanie sera feta. Och, i proszę dodać jeszcze trochę [link widoczny dla zalogowanych].

- Uważam, że bardzo łatwo mnie lubić - poinformował Wilsona House. - W końcu ty mnie lubisz.

- I kilogram [link widoczny dla zalogowanych]. Odcięte z boku, z bardzo małą ilością tłuszczu.

- Lubisz mnie, prawda? Jestem twoim najlepsiejszym przyjacielem.

- Tak, jesteś moim najlepsiejszym przyjacielem - powiedział Wilson. - Nie, nie pani. Przepraszam. To mój... pies. Nie daje mi spokoju. Niech no sprawdzę... warzywa, steki, ser... przydałoby nam się jeszcze tuzin jaj i litr dwuprocentowego mleka - dodał odchodząc razem z telefonem.

House ruszył za nim, ale zanim go dogonił, Wilson zamknął się w sypialni. A on nie był w stanie dosięgnąć do klamki.
- Hej! - House zaczął walić pięściami w drzwi, ale jego pluszowe łapy nie robiły wystarczającego hałasu, by zwrócić uwagę Wilsona.

Odcięty od własnej sypialni, w swoim własnym domu. Humph. House usiadł na podłodze przed drzwiami, splatając na piersi pulchne ramiona. Kiedy tylko Wilson wyjdzie, wygarnie mu, co o tym wszystkim myśli.

<center>###</center>

Gdy Wilson uporał się ze składaniem zamówienia, House nadal siedział przed drzwiami. - Hej!

Wilson podniósł go do góry. - Hej ci.

House zaczął się wiercić z oburzeniem. - Nie jestem psem!

- Wiem. Jesteś misiem. - Wilson usiadł na kanapie.

- Właśnie! - House wyswobodził się z uścisku i stanął obok niego na siedzisku kanapy. - Twoim misiem, prawda?

Wilson się zawahał. No cóż, House z całą pewnością nie należał do nikogo innego. - Pewnie.

- A zatem - powiedział House, zdecydowanie kiwając głową - to dowodzi, że jest na mnie popyt.

Wilson nie był do końca pewien, w jaki sposób to tego dowodzi, ale zdecydował się z tym nie sprzeczać. - Jasne - przytaknął. - Zakupy nie przyjadą prędzej jak za godzinę. Chcesz coś pooglądać?
Poprzedniego dnia House odkrył, że nie potrafi zbyt sprawnie obsługiwać pilota. Nie chodziło o to, że nie mógł naciskać na przyciski - problemem było naciskanie ich pojedynczo.

- Sprawdźmy, co leci na kanale z komediami - odpowiedział.

Właśnie nadawali komedię sytuacyjną, rozgrywającą się w szpitalu. House najwyraźniej stale to oglądał - kiedy pojawiała się nowa postać, House opowiadał jej życiorys.

- Okej, ale kim jest ta cała Sasha? Wydawało mi się, że mówiłeś, że ten facet jest singlem.

- Sasha to imię jego skutera - wyjaśnił House. - Myślisz, że mojemu motocyklowi potrzebne jest imię?

- Prawdopodobnie nie. Przyszło ci jakieś do głowy?

- To nie byłoby imię jak dla dziewczyny - powiedział stanowczo House. - Tylko coś fajnego. Na przykład "Rozpruwacz" albo "Szpon".

- To mają być fajne imiona? - zapytał z powątpiewaniem Wilson.

- No, może nie te konkretne imiona. Ale jakieś do nich podobne.

Pukanie do drzwi ocaliło Wilsona od konieczności odpowiadania. - Nie ma mowy, żeby to była dostawa ze sklepu. Nie mogli przyjechać tu tak szybko, nawet gdyby nie musieli poświęcić ani chwili na zapakowanie naszego zamówienia.

- Idź, sprawdź kto to - powiedział House.

Wilson poszedł i wyjrzał przez judasza. - Cholera! To Chase i Cameron. Co mamy robić? Udawać, że nas nie ma?

- Mhm... Nie, czekaj... mogliby się włamać. Musimy mnie ukryć! - Głowa House'a obróciła się, kiedy rozglądał się za stosowną kryjówką.

- Miałeś być chory - przypomniał mu Wilson. - Idź do sypialni... Powiem im, że odpoczywasz.

- To powinno się udać - zgodził się House. - Jeśli będą nalegać, mogę do nich wołać z łóżka. - Zsunął się z kanapy i ruszył w kierunku sypialni.

Chase i Cameron zapukali ponownie.
- Jedną chwileczkę! - krzyknął Wilson. Porwał House'a z podłogi i pognał z nim do sypialni, a następnie zatrzasnął drzwi pokoju.

Wracając do frontowych drzwi, zatrzymał się, żeby wejść w swoją rolę. House był chory. On sam był odrobinę poirytowany, że całe to pukanie może zakłócić odpoczynek pacjenta. Pewnie. Otwierając drzwi, rzucił okiem w kierunku sypialni.
- Cześć wam. Możecie zachowywać się ciszej? Chyba go nie obudziliście, ale...

- Wybacz - powiedział Chase.

- House śpi? - Cameron wyglądała na zawiedzioną. Podała Wilsonowi małą papierową torebkę. - Proszę... Przynieśliśmy zupę.

Chase wręczył mu drugą torebkę. - I winogrona.

- Dzięki... Jestem pewien, że House to doceni. Co słychać? - Nie wiedząc, co ma robić, Wilson cofnął się o krok i wpuścił ich do środka. - Tylko to odłożę... - Machnął ręką w stronę kuchni i zabrał tam zupę i winogrona.

Kiedy wrócił, Cameron i Chase siedzieli na kanapie, wyglądając na zakłopotanych.
- Wiemy, co się dzieje - powiedziała Cameron.

Wilson zerknął na drzwi sypialni. - Tak?
Jakim cudem się domyślili? On sam w to nie wierzył, póki nie zobaczył tego na własne oczy.

- Po tym, jak wpadliśmy na ciebie w laboratorium, stało się to całkiem oczywiste - ciągnęła Cameron. - House o niczym nie wie, prawda?

Wilson odprężył się odrobinę. Najwyraźniej cokolwiek podejrzewała Cameron, nie chodziło o prawdę. - House nie wie o...?

- O tym, że próbujesz go zdiagnozować - sprecyzował Chase. - Prawdopodobnie upiera się, że to tylko przeziębienie czy coś takiego, prawda?

- Ach! Ach, tak. Wiecie, jaki on jest. Nie zjawi się w szpitalu na żadne badania. - To wytłumaczenie było dobre jak mało które. Wilson był wdzięczny, że oni sami wyskoczyli z taką dobrą przykrywką.

- Chętnie pomożemy. Zrobiliśmy wszystko, co nam przyszło do głowy z tą próbką moczu, którą zostawiłeś.

- Uh... świetnie! - Przynajmniej oszczędzono mu zajmowania się tą próbką. - Znaleźliście coś niezwykłego?

- Nie - przyznała Cameron. - Glukoza, białko, stężenie... wszystko w granicach normy. Badanie toksykologiczne nie wykazało niczego poza Vicodinem i alkoholem.

- To dobrze.

- A więc co się dzieje? - ciągnęła Cameron. - Jakie ma objawy?

Umysł Wilsona zawirował. Nie mógł za bardzo powiedzieć: "Pacjent ma trzydzieści dziewięć i pół centymetra wzrostu i jest zrobiony ze sztucznych włókien". Ale co mógł powiedzieć? Problemy ze skórą?
- Nie sądzę, że on... Wydaje mi się, że powinienem uszanować jego prywatność. Dał mi wyraźnie do zrozumienia, że nie chce, żebyście wiedzieli.

- Ale możemy pomóc - upierał się Chase. - Jeśli się o niego martwisz, powinieneś nas wykorzystać. Razem szybciej się z tym uporamy.

Chase miał rację. Gdyby House rzeczywiście był chory, chciałby, żeby włączyli się do sprawy.
- Dzisiaj czuje się o wiele lepiej, a wszystkie wyniki do tej pory były w normie.
Żadna z tych rzeczy nie była do końca nieprawdą... House dobrze sobie radził ze swoim zmisiowaceniem, a jego wyniki były albo prawidłowe jak na człowieka - tak jak analiza moczu - albo takie, jakich można by oczekiwać po pluszowej maskotce - tak jak rentgen.
- Być może przesadziłem, a on naprawdę złapał tylko poważne przeziębienie - mówił dalej Wilson. - Będę miał na niego oko i jeśli znowu mu się pogorszy, to dam wam znać.
Z tym nie mogli się kłócić, prawda? Wstał z kanapy, dając im do zrozumienia, że wizyta dobiega końca.

Chase załapał aluzję i wstał. - Okej, cieszę się, że House czuje się lepiej.

Cameron podniosła się nieco wolniej. - Więc już się o niego nie martwisz?

- Nie za bardzo. House nie dba o siebie, sami wiecie - paplał Wilson. Pewnie chcieliby wiedzieć, czemu on ciągle tam jest, skoro z House'em wszystko w porządku. - Nie odżywia się odpowiednio i nie pije wystarczająco dużo płynów. Ale nie wydaje mi się, żeby jego stan był poważny.

- No to chyba niedługo zobaczymy go z powrotem w pracy - zasugerowała Cameron.

- Mhm - przytaknął Wilson. - Jeszcze kilka dni powinno załatwić sprawę. - Prawdopodobnie do tego nie dojdzie... ale House będzie mógł wykombinować następną wiarygodną wymówkę.

<center>###</center>

Chase śpieszył się, żeby dogonić Cameron, która zbiegała po frontowych schodach kamienicy House'a.
- Wygląda na to, że przyjechaliśmy tutaj na marne. Chcesz wyskoczyć na hamburgera albo coś w tym stylu? Żeby to popołudnie nie było totalną klapą?

- Totalną klapą? Myślisz, że Wilson powiedział nam prawdę? - zapytała kpiąco.

- A co, ty uważasz, że kłamał? - Chase spojrzał z powątpiewaniem na oświetlone okna mieszkania House'a. - Ale gdyby House był chory, Wilson chciałby, żebyśmy mu pomogli.

- Gdyby chciał, żeby House został zdiagnozowany, wtedy chciałby naszej pomocy - poprawiła go Cameron. - Wydaje mi się, że on już wie, co dolega House'owi... I chodzi o coś, czego on wolałby nie rozpowiadać.

- Więc może powinniśmy... no wiesz... pilnować własnego nosa - zasugerował Chase. Gdyby House faktycznie cierpiał na jakąś wstydliwą albo obciążającą chorobę, raczej nie pochwaliłby ich inicjatywy, kiedy by się dowiedział, że oni wiedzą.

- Sądzisz, że House by tak zrobił, gdyby chodziło o któreś z nas?

Cameron miała słuszność.

- Chodź, wracajmy do szpitala. Jeżeli przejrzymy wszystkie badania, które Wilson dziś przeprowadził i porównamy je z listą jego pacjentów, powinniśmy być w stanie dowiedzieć się, jakiego fałszywego nazwiska używa na dokumentacji House'a.

Izoch

Serio, Richie, Ty w ogóle śpisz?

Richie117

Richie117

OSTRZEŻENIE!!! Fluff przez duuuże “F”!!!

Rozdział 13.

- Wolałbym, żebyś dał mi się tym zająć - odezwał się z dezaprobatą Wilson.

- Przestań zachowywać się jak kwoka - odparł House, poprawiając uścisk swojej łapy na widelcu. Zjedli już kolację i właśnie przygotowywali s'moresy. House zdecydował, że zajmie się piankami i przypiekaniem ich nad kuchenką.

- Co będzie, jeżeli upadniesz na palnik? - zapytał bez związku z tematem Wilson. - Teraz jesteś łatwopalny.

- To miałoby znaczenie wyłącznie wtedy, gdybym wszedł w kontakt z prawdziwym płomieniem. A tego nie planuję. - House powoli obrócił piankę. - Ta już jest gotowa. Przynieś mi krakersa.

Wilson podsunął mu razowego krakersa, po czym - kiedy House położył na nim piankę - upuścił na wierzch kostkę czekolady. I wtedy - ten wredny zdrajca - odgryzł duży kawałek!

- Hej! Ta była moja!

- Nie widziałem na niej twojego nazwiska - odpowiedział Wilson z pełnymi ustami.

- Ona była pierwsza - zauważył House. - Ryzykowałem, że się spalę, żeby ją zrobić. Mogłem upaść na palnik i stanąć w płomieniach, ot tak, whoosh! - Zademonstrował "whoosh" gestykulując tak dramatycznie, że poleciał do tyłu i upadł na swój ogon.

Wilson miał przynajmniej na tyle przyzwoitości, by wyglądać na skruszonego, kiedy zlizywał sobie czekoladę z palców. - Była całkiem niezła. Zrobię jedną dla ciebie.

- No dobra - zgodził się House.
Ale okazało się, że Wilson nie był zbyt dobry w przypiekaniu pianek. House musiał udzielić mu mnóstwa pomocnych rad, jak na przykład: "Obróć ją, szybko! Zaraz się spali!" oraz "Nie możesz trzymać jej tak daleko. Czy ty w ogóle chcesz, żeby się upiekła?"

Ale pianka w końcu została upieczona. House wepchnął cały kleisty przysmak do ust za jednym zamachem, żeby uniknąć upaćkania pianką swojego futerka.
- 'est niezła - powiedział, gryząc przekąskę. - Zrób mi jeszcze jedną - rozkazał, kiedy przełknął.

- O nie. Teraz kolej na mnie. - Wilson nabił na widelec kolejną piankę.

Skończyli, kiedy każdy z nich zjadł po pięć przysmaków.
- A ty myślałeś, że przygotowywanie s'mores w mieszkaniu to kiepski pomysł – zadrwił z Wilsona House.

- Nic takiego nie mówiłem - zaprotestował Wilson.

- Ale coś sobie pomyślałeś.

Wilson temu nie zaprzeczył.

<center>###</center>

Wilson nie był w stanie odetchnąć z ulgą, póki House nie znalazł się poza bliskim sąsiedztwem otwartego ognia. Nawet mimo tego, że House upierał się, iż nic mu się nie stanie, Wilson ciągle wyobrażał sobie, że jego najlepszy przyjaciel skończy jako pochodnia. Przez cały czas kiedy House siedział w pobliżu kuchenki, Wilson ćwiczył w myślach wszystkie ruchy, które byłyby potrzebne, żeby wrzucić go do zlewu i odkręcić kurek z wodą.

Na szczęście deser upłynął bez żadnych wypadków i Wilson mógł zanieść House'a do salonu, gdzie było bezpiecznie.

House natychmiast usadowił się na kanapie, nucąc pod nosem, gdy Wilson skakał po kanałach.

Wreszcie Wilson zatrzymał się na jakimś programie i wyciszył telewizor. - Więc jak ci teraz jest?

- Teraz, to znaczy kiedy? - zapytał otwarcie House.

- No teraz. Kiedy jesteś misiem.

Twarz House'a zmarszczyła się z namysłem. - Chyba w porządku. Czemu pytasz? Nie sądzisz, że jest w porządku?

- Pewnie - odparł Wilson. - Wczoraj byłeś nieźle zdenerwowany tym, że jesteś misiem.

House wzruszył ramionami. - Miś-lę, że nie jest źle. Załapałeś? Powiedziałem: "miś-lę". Bo jestem misiem.

- Mhm, załapałem - jęknął Wilson.

- Co mi przypomniało - ciągnął House. - Mamy w domu jagody? Bo zjadłbym trochę jagód. Na przykład z lodami.

I tak zakończyła się głęboka rozmowa na temat uczuć House'a związanych z byciem małym pluszowym zwierzakiem. Obejrzeli parę filmów, zjedli jeszcze kilka przekąsek, chociaż - w istocie - nie mieli w domu jagód.
- Musimy jutro trochę zamówić - powiedział złowrogo House, kiedy się o tym dowiedział. Wilson zaproponował pomidorki koktajlowe zamiast jagód, ale House kategorycznie się temu sprzeciwił. - Pomidory to nie jagody. Nawet jeśli też są okrągłe. Tylko idiota dodałby pomidorów do lodów.

Wilson musiał się z tym zgodzić. Zamiast tego zjedli lody z polewą czekoladową.

Po drugim filmie House przeciągnął się i ziewnął. - Idę do łóżka - oświadczył, zsuwając się z kanapy. Zrobił kilka kroków w kierunku sypialni, po czym zatrzymał się, patrząc wyczekująco na Wilsona.

- Och. Wygląda na to, że powinienem pójść i cię położyć - uświadomił sobie Wilson.

- Albo to, albo zbuduj dla mnie bardzo mała drabinę - przytaknął House.

- No to idź przebrać się w piżamę, a ja za minutkę ci pomogę.

- Nie mam piżamy - odparł House. - Będę spał w moim futerku.

Wilson stwierdził, że nie będzie się nad tym zastanawiał. - W takim razie chodźmy.

Przed położeniem House'a do łóżka, Wilson musiał go zabrać do łazienki. House doszedł do wniosku, że najlepszą strategią w domu będzie dla niego stanięcie na desce klozetowej. Wilson niepokoił się, że House może wpaść do środka, ale to było najlepsze ze wszystkich możliwych rozwiązań. Kiedy House skończył, Wilson wziął go na ręce i umył mu twarz i łapy.

- Hej! - zaprotestował House. - Napad z użyciem śmiercionośnej myjki! Na pomoc!

- Nie chcę, żebyś zaczął pleśnieć, a ty? Co będzie, jeśli przyjdą myszy i zaczną cię skubać, bo jesteś pokryty piankową mazią?

- Jesteś strasznym pesymistą - powiedział House, klepiąc się łapą po umytej twarzy. - Teraz potrzebna mi moja tabletka.

Ponieważ zamknięcie zabezpieczające pojemnik przed dziećmi, zabezpieczało go również przed misiami, Wilson otworzył House'owi buteleczkę tabletek. Starał się nie myśleć o tym, w jaki sposób pigułka dostawała się do ciała House'a, skoro jego usta były - kiedy tylko ich nie używał - niczym więcej, jak naszytą kreską. House wrzucił tabletkę do ust - jakimś cudem - a następnie wyciągnął ramiona, żeby Wilson go podniósł.
- A teraz do łóżka.

Wilson podniósł House'a, przytulając go do swojej piersi. House otoczył ramionami jego szyję - obejmując go albo przytrzymując się dla bezpieczeństwa - Wilson nie miał pewności.

W pokoju House'a większość poduszek i koców leżała na podłodze. Wilson pozbierał je i pościelił łóżko - z House'em wciąż uwieszonym u szyi. House położył łapy na jego uszach. - Czy za ich pomocą mogę tobą sterować?

- Nie wiem... może powinieneś spróbować.

House pociągnął go za lewe ucho i Wilson skręcił w lewo, jakby został pociągnięty w tamtym kierunku.
- Działa! - pisnął z zachwytem House. - Okej, a teraz w tę stronę! - Pociągnął za drugie ucho Wilsona.

Nie było wielkim zaskoczeniem, że House ciągnął tę zabawę o wiele dłużej, niż Wilson uznawał to za śmieszne. Musiał okrążyć pokój kilkanaście razy, zanim w końcu House skierował go w stronę łóżka i zszedł z niego. House zaczął bez skrępowania pozbywać się swoich małych ubranek. Na szczęście przestał, kiedy została mu już tylko bielizna.
- Myślę, że powinieneś zostać - oznajmił.

Wilson przystanął. Czy przypadkiem nie przeprowadzili poprzedniego dnia tej rozmowy - z tym wyjątkiem, że na odwrót?
- Nigdzie się nie wybierałem.

- A, to dobrze. - House uderzył parę razy pięściami w poduszkę, dodając kilka kopniaków dla lepszego efektu. Kiedy poduszka została całkowicie zmiękczona, opadł na nią i rozciągnął się. - Jeżeli będziesz chrapać, to cię walnę - ostrzegł.

- Okej - mruknął Wilson. Byłaby to lepsza pogróżka, gdyby House wrócił do swojej normalnej postaci; Wilson nie był zbytnio przekonany, że jego pluszowy przyjaciel byłby w stanie zrobić mu jakąś krzywdę. - No to dobranoc - dodał, gasząc światło.

- Dokąd się wybierasz? - zapytał House ze szczerym zaniepokojeniem.

- Na twoją kanapę - odpowiedział Wilson.

- Ale ty musisz zostać ze mną - upierał się House. - Powiedziałeś, że zostaniesz. No i jestem twoim misiem.

Upłynęła chwila, zanim Wilson połapał się, o co chodzi. - Och... chcesz, żebym został tutaj?

House pociągnął nosem. - Tak. Powiedziałeś, że zostaniesz.

Wilson doskonale wiedział, że tego nie mówił, ale się nie sprzeczał. Nieszczególnie chciał się gnieść na kanapie, zwłaszcza jeśli House i tak na koniec miał do niego dołączyć.
- Najpierw muszę umyć zęby i tak dalej.

- Tylko szybko!

Wilson nie miał zamiaru jakoś wyjątkowo śpieszyć się ze swoją wieczorną toaletą. Jeśli House by zasnął, kiedy on będzie się szykował do łóżka... no cóż, prawdopodobnie nie byłoby to takie złe. Spanie w jednym łóżku z najlepszym przyjacielem wiązało się z gwarantowanym zażenowaniem, nawet w obecnych futrzanych okolicznościach.

Kiedy w końcu Wilson - świeżo wykąpany, ogolony i z wyszorowanymi zębami - wrócił do pokoju House'a, wyglądało na to, że jego plan zadziałał. House sprawiał wrażenie, że śpi - na tyle, na ile to było możliwe do stwierdzenia w przypadku misiów. W każdym razie nie usiadł i nie wyśpiewał na cały głos radosnego powitania.

Wilson obszedł łóżko dookoła i wsunął się pod przykrycie po przeciwnej stronie. Gdyby wiedział, że przyjdzie mu tu spać, zmieniłby pościel. Bóg raczył wiedzieć, od jak dawna House tego nie robił.

W jakiś sposób udało mu się porzucić myśli na temat brudnej pościeli i ułożyć się wygodnie. Wiedział, że łóżko House'a - miał okazję je kiedyś wypróbować - było cudowne. Po zawale, House kupił najlepsze łóżko na rynku z zamiarem zrekompensowania sobie bólu w nodze komfortem dla całego ciała. Wyciągał Wilsona ze sobą na poszukiwanie łóżka przez kilka następujących po sobie weekendów i upierał się, żeby Wilson pomógł mu wypróbować każdy materac w sklepie. Wilsonowi udało się przynajmniej odmówić skakania na nie. Po odwiedzeniu pierwszych dwóch sklepów.

Łóżko było dokładnie takie, jak je zapamiętał. Leżenie na nim przypominało spanie na chmurze, z idealnym podparciem lędźwiowej części kręgosłupa. Wilson westchnął z zadowoleniem.

Dopóki House nie zaczął się turlać. Obrócił się kilka razy, aż zderzył się z bokiem Wilsona. - Cześć!

- Cześć, House - westchnął Wilson.

- Teraz możemy spać.

- Taki właśnie miałem zamiar.

- No to super. - House wcisnął się w jego ramiona. - Od razu lepiej. Dobranoc.

Vicodinka

Ostatni moment...
Słooodkie