Fic: Pluszowy House [Z]

Lynn · Wysłany: Wto 8:01, 02 Mar 2010 Temat postu:

Boze co za brednie...czytalam wiele idiotycznych fikow ale twoj to chyba mistrzostwo kiczu. Jak nie masz weny to zwyczajnie sie nie pisze, a nie pisze bzdury na chama byleby bylo.
Zalosne.

nefrytowakotka · Wysłany: Wto 8:31, 02 Mar 2010 Temat postu:

Szanowna Lynn, może zacznij czytać ze zrozumieniem?? Bo jak na razie to TY jesteś żałosna.
Fik jest TŁUMACZENIEM. A Richie tylko go tłumaczy. Jeśli masz uwagi do autorki, którą jest alex51324, wejdź na stronę z z jej opowiadaniem po angielsku i tam uczyń te uwagi.

Atris · Wysłany: Wto 16:15, 02 Mar 2010 Temat postu:

Chamstwo!
Wiesz co, Richie? Ale żeby aż tak cię zjechać za tłumaczenie, bardzo fajnego z resztą, opowiadania?
A gdzie jakieś uzasadnienie? Gdzie sens wypowiedzi tej dziewczyny?
Oh wiem, dawno mnie nie było, ale ja tak tylko wpadłam poprzeć nefrytowąkotkę, która ma całkowitą rację. Bo ty, Richie, nie masz przecież wpływu na fabułę, do której nie mam i tak żadnych zastrzeżeń. To tyle, co mam do powiedzenia.

Czasu, kochana!

Izoch · Wysłany: Wto 18:26, 02 Mar 2010 Temat postu:

Ten fik jest kiczowaty i żałosny? Bo przedstawia Wilsona i House'a w zupełnie innym świetle niż do tej pory? Bo rozśmiesza?

Aż mi się komputer zawiesił z tego wszystkiego

Czasu na tłumaczenie pluszowego House'a, za którym to pójdę na koniec świata *-*

Este · Wysłany: Wto 20:55, 02 Mar 2010 Temat postu:

Lynn, powtórzę za nefrytową: kłania się czytanie ze zrozumieniem. Przy krytykowaniu tematu i treści fika kieruj swoje słowa do jego autora. Nie jest też w twojej kompetencji narzucać autorom co powinni pisać, a czego nie. Nie podoba się - nie czytaj. Nikt cię do tego nie zmusza.

NiEtYkAlNa · Wysłany: Wto 21:10, 02 Mar 2010 Temat postu:

Richie117 · Wysłany: Śro 1:12, 03 Mar 2010 Temat postu:

sherry76 · Wysłany: Pią 10:45, 05 Mar 2010 Temat postu:

Richie117 · Wysłany: Sob 4:42, 06 Mar 2010 Temat postu:

Miło mi, że Twój 5. post trafił tutaj

Gorzej, że stało się to z takiego nieciekawego powodu.
Lynn z pewnością i tak już tu nie wróci - po co ma czytać odpowiedzi na swoje komentarze (chyba że czytała, ale uświadamianie jej, że ten fik to tłumaczenie do niej nie dotarło, bo wciąż się przy tym upiera na PW).
Tymniemniej, dziękuję za głos wsparcia

NiEtYkAlNa · Wysłany: Pon 18:21, 08 Mar 2010 Temat postu:

Na początek: Awwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwww

Wspaniałe, zabawne, poruszająca, zabawne, genialne, zabawne i jeszcze raz zabawne. Uśmiałam sie jak nigdy z tych tekstów pluszowego House'a i Jimmy'ego.

Rozdział I.

Richie117 · Wysłany: Wto 4:08, 09 Mar 2010 Temat postu:

Richie117 · Wysłany: Sob 6:08, 13 Mar 2010 Temat postu:

NiEtYkAlNa · Wysłany: Sob 13:48, 13 Mar 2010 Temat postu:

Gaaad

Richie, tym ficu jest więcej Hilsona niż w niejednym innym. Śmiałam się, wściekałam, nawet się straaasznie wzruszyłam

Ale dobrze, że Wilson walczył tak dzielnie o House'a. Awwww

Rozdział II.

Izoch · Wysłany: Sob 14:07, 13 Mar 2010 Temat postu:

Jestem taka wściekła, mam ochotę pozabijać wszystkich ludzi na świecie.
I pojawia się Pluszowy House, który poprawia humor *-*

NiEtYkAlNa · Wysłany: Nie 10:30, 14 Mar 2010 Temat postu:

Delektowania się Pluszowym... ciąg dalszy. Z takich niekanonicznych opowiadań, to jest dla mnie numerem 1

Rozdział V.

Richie117 · Wysłany: Pią 4:52, 19 Mar 2010 Temat postu:

Richie117 · Wysłany: Pią 7:01, 19 Mar 2010 Temat postu:

Rozdział 8.

Kiedy Wilson się obudził, przez chwilę nie wiedział, gdzie się znajduje. Nie był w swoim pokoju w hotelu - jego pokój nie posiadał zastałego odoru skóry, czosnku i stóp, podkreślonego przez ledwie wyczuwalny zapach moczu.

Kanapa House'a, no jasne. Przyśnił mu się najdziwniejszy sen - jego pluszowy miś z dzieciństwa, Pan Gburek, wszedł do pokoju i wgramolił się na kanapę razem z nim. Prawdopodobnie było to związane z przemianą House'a. Zabawne... House przypominał trochę Pana Gburka. Z wyjątkiem tego, że Pan Gburek miał zwyczajne oczy z brązowych guzików, a kiedy Wilson dorastał, pluszowe misie zazwyczaj nie nosiły ubrań.

Kiedy otworzył oczy, pierwszą rzeczą, którą zobaczył, był tył głowy Pana Gburka. Tylko chwilę zajęło mu uświadomienie sobie, że to niemożliwe, żeby to był Pan Gburek (który, o ile Wilson wiedział, nadal znajdował się w jego dawnym pokoju w domu jego rodziców).

A poza tym tamto nie było snem. To był House, który wyszedł z sypialni i wpakował się razem z nim do łóżka.

No cóż, na kanapę.

Zanim Wilson zdołał się zastanowić nad ukrytym sensem tego wszystkiego, House zaczął się ruszać.
- Hej. - Wiercił się bez przerwy, dopóki nie usiadł na klatce piersiowej Wilsona, szturchając go łapą w podbródek.

- Hej - odparł Wilson.

- Molestowałeś mnie, kiedy spałem?

- Nic mi o tym nie wiadomo.

- To dobrze. - House zastanawiał się przez chwilę. - Możesz mi teraz zrobić śniadanie.

- Jejku, dzięki.

Mimo to, Wilson postawił House'a na podłodze, zaliczył skróconą wersję porannej toalety, a dopiero potem ruszył do kuchni. Na szczęście House miał kilka jajek i trochę mleka, które nie przekroczyło za bardzo terminu ważności, a w szafce nadal znajdował się cynamon i wanilia, jeszcze z czasów, kiedy Wilson mieszkał u House'a.

Wilson spodziewał się, że House pojawi się w kuchni, gdy tylko pierwszy tost wyląduje na gorącej patelni i zacznie wydzielać aromat słodkości i przypraw, ale udało mu się przygotować po niewielkim stosiku tostów dla każdego z nich, bez żadnych przeszkód ze strony swojego dawnego niedźwiedziego towarzysza. Kiedy wszedł do salonu, dowiedział się dlaczego. House leżał zwinięty w kłębek na zwolnionym miejscu na kanapie i spał jak kamień. Co było wystarczająco dziwne, jego futrzany bok unosił się i opadał z każdym oddechem.
- House - odezwał się głośno Wilson.

- Mwuh?

- Śniadanie gotowe.

- Hm. - House usiadł, pocierając łapami uszy. - Okej - odpowiedział niewyraźnie.

House ożywił się, kiedy Wilson wniósł talerze z ich śniadaniem. Zdecydował, że będzie jadł, siedząc na stoliku do kawy, z talerzem leżącym pomiędzy jego wyciągniętymi nogami. Skoro widelec był niemal dwukrotnie dłuższy, niż jego ramię, szybko dał sobie z nim spokój i zaczął jeść łapami, wydając przy tym mnóstwo szczęśliwych pomruków.

Po śniadaniu Wilson musiał go przytrzymać i użyć wilgotnej myjki, żeby zmyć syrop, który pozostał na jego twarzy i łapach. Kiedy House przestał się kleić, Wilson odezwał się wesoło:
- Okej, czas się ubrać. Idziesz do pracy razem ze mną.

Wilson oczekiwał, że House będzie protestował, mówiąc, że może zostać sam w domu, ale - ku jego zaskoczeniu - House się nie sprzeczał. Włożył jeansy, jeden ze swoich t-shirtów i skórzaną kurtkę, po czym wgramolił się do swojego podróżnego kartonu.

Patrząc na to, Wilson nie tyle zastanawiał się, czy House coś knuje, co przez chwilę zabawiał się myślą, że House niczego nie knuje. Być może dostrzegł powód do obaw o bezpieczeństwo, wynikające z pozostawienia małego pluszowego zwierzaka samego w mieszkaniu. I na pewno (Wilson był o tym niemal przekonany) skończył na kanapie razem z nim, ponieważ nie lubił być sam w pluszowej postaci.

Mimo to, znając House'a, musiał mieć on coś w zanadrzu.

Dowiedzenie się o co chodziło, nie zajęło tyle czasu, ile Wilson z obawą podejrzewał. Gdy przybyli do szpitala i Wilson wyciągnął House'a z pudełka, House natychmiast powiedział:
- Chcę mieć zrobiony rezonans tak szybko, jak to możliwe. I weźmy kilka próbek tkanek, niech dzieciaki rzucą na nie okiem.

- Że co? - odparł mało inteligentnie Wilson.

- Stwierdziłem, że wczoraj podeszliśmy do tego zupełnie nie tak, jak trzeba - wyjaśnił House. - Próbując wyciągnąć mnie z tego za pomocą czarów. Ja nawet w nie nie wierzę. Wyciągniemy mnie z tego za pomocą nauki.

- Ale to stało się za pomocą czarów - zauważył Wilson.

- Nikt już nie wierzy w czary - nauka wygrała. Ponieważ jest lepsza. Więc zaczniemy od zorientowania się, na jakiej zasadzie działa to całe przemienienie mnie w misia. Jak mogę mówić, nie mając płuc, jeść bez systemu pokarmowego i tak dalej. Kiedy już się tego dowiemy, będziemy mogli odkryć, jak przywrócić mi dawną postać.

Wilson był sceptyczny w tej kwestii, ale wiedział, że gdyby nie zgodził się na ten plan, House i tak by z niego nie zrezygnował.
- Rezonans chyba nie jest najlepszym pomysłem. Twoje oczy i nos mogą mieć metalowe elementy.

House dotknął łapą swojego czarnego guzikowego nosa. - Tak myślisz?

Wilson faktycznie tak sądził. W szkole średniej chodził na zajęcia techniczne, a tam robili pluszowe zwierzaki z zestawów elementów. Oczy były plastikowymi półkulami, których plastikowa część wystawała z materiału, a metalowy pierścień przytrzymywał je od drugiej strony, niczym zakrętka na śrubie.
- Mhm.

- W porządku. Więc najpierw zrobimy prześwietlenie - zdecydował House.

- Dobry wybór - przytaknął Wilson. Oczywiście, to on będzie musiał zakraść się na radiologię z pluszowym misiem.

<center>###</center>

- Ona nigdy wcześniej nie miała robionego prześwietlenia i jest przekonana, że to będzie bolało - wyjaśnił Wilson sceptycznie nastawionej techniczce z radiologii. - W końcu jej matka zasugerowała, żebyśmy spróbowali najpierw prześwietlić jej misia, a wtedy mała zobaczy, że nic mu się nie stało.

House, wetknięty pod ramię Wilsona, udawał najlepiej jak mógł nieożywiony przedmiot. Był przekonany, że jego plan - wrzucenie na radiologię bomby ze śmierdzącą substancją, żeby wszyscy technicy sobie poszli - był lepszy od durnowatego pomysłu Wilsona.

Techniczka wzruszyła ramionami. - No cóż, nie jesteśmy zbyt zajęci, więc chyba możemy to zrobić. - Wyciągnęła ręce po House'a.

- Wybacz, obiecałem Melanie, że nikt oprócz mnie nie będzie dotykał Pana Gburka.

Pana Gburka? Skąd, do diabła, Wilson wytrzasnął ten pomysł?

Z drugiej strony, mogło być gorzej. Wilson mógł wybrać "Puszka" albo "Misiaczka" na jego pseudonim.

- Okej. Przynieś go tutaj - powiedziała techniczka, ruszając w kierunku jednego z urządzeń. Wilson szedł za nią, kiedy kobieta nagle się zatrzymała. - Czy nie byłoby lepiej, gdyby to dziecko... Melanie? Gdyby ona przyglądała się, jak robimy to prześwietlenie?

- Uh, uh... owszem! - odparł Wilson. - Tylko że ona.. um... cały dzień ma zajęty innymi badaniami? A my nie chcemy przeciągać tego dłużej, niż to konieczne, więc...

To było prawdopodobnie najmniej przekonujące wyjaśnienie, jakie House w życiu słyszał. Jedyne, czego jeszcze potrzebowali, to żeby techniczka zapytała, po co dziecku choremu na raka potrzebne jest prześwietlenie i dlaczego się go boi po wszystkich innych okropieństwach, które muszą jej zrobić na oddziale Wilsona.

Ale techniczka nie zapytała. Wilson ułożył House'a na stole.

- Chcesz mu zdjąć tę małą kurteczkę? - podsunęła techniczka.

Wilson się zawahał.

Nie ośmieliłby się. House spróbował nawiązać z nim kontakt wzrokowy, nie ruszając się z miejsca.

- Nie - zdecydował Wilson. - Nie powinna w niczym przeszkadzać.

Kiedy Wilson i techniczka odsunęli się i założyli ołowiane fartuchy, kobieta zrobiła zdjęcie. Techniczka z rozmachem opisała kliszę i kopertę imieniem "Pan Gburek", po czym obaj mogli uciec do gabinetu Wilsona.

House stał na biurku, gdy Wilson oglądał zdjęcie rentgenowskie na tle szklanych drzwi. Nie było tam wiele do oglądania - gąbczasty kontur misiowego tułowia, jego oczy i nos.
- Miałeś rację, mówiąc o metalowych elementach - zauważył House. To znaczyło, że nie mogli zrobić rezonansu, chyba że House miałby ochotę poczuć, jak jego rysy twarzy zostają rozerwane.

- Dobra wiadomość jest taka, że nie masz żadnych połamanych kości.

Ponieważ House w ogóle nie miał kości, przynajmniej tymczasowo.
- Ha ha ha ha. - House usiadł na biurku, zwieszając nogi poza krawędź. Nie miał pewności, co spodziewał się znaleźć, a dokładniej - jaką elektronikę, jak Wilson podejrzewał, gdy to wszystko się zaczęło (czy to naprawdę był zaledwie wczorajszy poranek?). - Ciekawe, co by się stało, gdybyś rozpruł szew na mojej nodze i włożył do środka więcej wypełnienia. - House potarł swoją prawą tylną nogę. - Myślisz, że moja noga byłaby zdrowa, kiedy wrócę do własnej postaci?

- Być może - odpowiedział Wilson. - A może kiedy wrócisz do swojej postaci, będziesz miał w nodze wielki skrzep z pakuł i natychmiast umrzesz.

- Słuszna uwaga. - House musiałby się zdecydować, czy byłby skłonny podjąć takie ryzyko. - Zbadajmy teraz próbki tkanek. Pobierz trochę mojego wypełnienia i futerka, a potem postaram się zrobić to, co moi pobratymcy zazwyczaj robią w lesie.

Wilson poszedł do gabinetu po przeciwnej stronie korytarza po szczypczyki i kilka pojemników na próbki.
- Co właściwie zrobimy z tymi kawałkami materiału? - zapytał po powrocie.

- Obejrzymy je. - House rozważał możliwość obejrzenia ich przez jego zespół, ale ciężko byłoby wyjaśnić, czemu chce, żeby zbadali próbki pochodzące z pluszowego misia. - Tutaj, weź furto z miejsca, w którym mam bliznę. Tam już jestem łysy. - Podciągnął nogawkę i wystawił nogę w kierunku Wilsona.

Wilson unieruchomił jego nogę, łapiąc go jedną ręką za stopę, a w drugiej ręce trzymał gotowe szczypczyki. - W porządku - powiedział.

- Po prostu to zrób.

I Wilson zrobił.

- Auć! - House poklepał się łapą po nodze.

- Wybacz. - Wilson zeskrobał włókna ze szczypczyków do pojemnika na próbki. - Tyle wystarczy?

- Chyba tak - odparł z powątpiewaniem House. Było tam tylko kilka włosków, ale tylko kilka było im potrzebne. - Okej, teraz będziemy potrzebowali igły do biopsji. - Z początku myślał, że Wilson zwyczajnie rozpruje jeden z jego szwów, żeby pobrać próbkę pakuł, ale jeśli wyrwanie kilku włosów tak bardzo bolało, nie miał ochoty na niewielką operację.

- Okej, zaraz wrócę. Ale potem muszę trochę popracować.

House był zadowolony, że Wilson mu o tym zakomunikował, bo to dawało mu możliwość wykombinowania, jak sprawić, żeby Wilson tego nie zrobił. Będzie potrzebował pomocy Wilsona w laboratorium - wystarczających trudności przysporzyło mu ubieranie się za pomocą pozbawionych palców i kciuków łap, więc o przygotowywaniu preparatów nawet nie mogło być mowy. Apelowanie do dobrej natury Wilsona było jedną z możliwości.

Uświadomienie mu, że próby zajęcia się pracą są zwyczajnie nie warte zachodu... było możliwością dostarczającą o wiele więcej rozrywki.

Wilson wrócił z igłą do biopsji. - Okej, gdzie mam ci ją wbić? W ramię? W pupcię?

- Powinniśmy pobrać kilka próbek - z ramienia, z tułowia i z głowy. - Rentgen wskazywał, że House był zrobiony tylko z jednego rodzaju materiału, ale może obserwacja pod mikroskopem dowiodłaby czegoś innego.

- Całe szczęście, że wziąłem kilka dodatkowych pojemników - odparł Wilson. - W porządku. Najpierw z ręki?

Igła do biopsji szczypała za każdym razem, gdy wbijała się i pobierała fragmenty tkanki z trzech różnych części pluszowego ciała House'a. Wilson starannie opisał słoiczki z próbkami swoimi leworęcznymi bazgrołami.
- Weźmiemy je do twojego laboratorium w czasie przerwy na lunch - obiecał. - Ale...

House wskazał na Doktora Misia, który siedział już z powrotem na swoim miejscu za biurkiem Wilsona. - Czemu ten koleś nie ma spodni?

Wilson zerknął za siebie na Doktora Misia. - To pluszowy zwierzak.

- Tak samo jak ja - zauważył House.

- Nigdy się nad tym nie zastanawiałem. Ma na sobie kitel.

- Mhm, tylko kto nosi kitel i nic poza tym? No, poza Cuddy przy tej jednej okazji...

- Masz na myśli tę okazję w twoim śnie?

- Ten sen śni mi się non stop. Czasem nawet wtedy, kiedy nie śpię. - House zamyślił się, czy nie mógłby 'przyśnić' sobie tego w tej chwili, po czym się otrząsnął. - Tak czy siak to dziwne, że masz w gabinecie gołego faceta.

- To nie jest... no dobra. W porządku. Przyniosę mu jutro któreś z twoich starych spodni.

- Chyba powinien mieć również koszulę.

Wilson zapisał notkę na brzegu swojego terminarza: Przynieść ubrania dla Doktora Misia.

- I włóż go do szuflady, póki nie będzie wyglądał przyzwoicie.

Wzdychając z rozdrażnieniem, Wilson włożył drugiego misia do jednej z szuflad na akta.

Teraz House osiągnął to, czego chciał - Wilson robił wszystko, co House mu kazał, żeby tylko uniknąć bezsensownej kłótni.
- A więc co takiego masz do roboty?

- Muszę przejrzeć kilka przypadków, a za godzinę mam duży obchód.

Nakłonienie Wilsona, żeby darował sobie obchód wymagałoby sporego wysiłku, ale godzina powinna mu wystarczyć na przygotowanie preparatów i rzucenie na nie okiem. - Świetnie. Pomogę ci.

Wilson natychmiast nabrał podejrzeń. - Ty nigdy w niczym nie pomagasz.

- Potrafię być bardzo pomocny, kiedy pomagam.

- W porządku - powiedział niepewnie Wilson, biorąc z tacki plik folderów. - Na początek mamy Kendrę, poznałeś ją wczoraj. Miała robione USG, żeby sprawdzić, czy jej guz w ogóle się zmniejszył...

- Kendra to ta, która przyjaźni się z kolesiem bez spodni?

- Uh, tak.

- Na prawdę uważasz, że to stosowne?

- House, on jest pluszowym misiem. Nikogo nie obchodzi oglądanie misiowego tyłka.

- Z wyjątkiem mnie.

- Z wyjątkiem ciebie - zgodził się Wilson, pocierając czoło. - Słuchaj, może byś... bo ja wiem... poczytał coś?

- Ale ja pomagam - zaprotestował House z całą szczerością, na jaką mógł się zdobyć. - To jak się miewa guz Kendry?

- Ach... - Wilson spróbował skupić się na karcie. - Wygląda na to...

- Czy jej guz się jakoś nazywa?

- To [link widoczny dla zalogowanych].

- Nie, chodziło mi o prawdziwe imię... na przykład George czy coś w tym stylu - wyjaśnił House.

- Ludzie nie nadają imion swoim guzom.

- Ciekawe, dlaczego nie?

- Bo to by było głupie.

- Ludzie robią wiele głupich rzeczy.

Wilson zatrzasnął folder, na ile da się trzasnąć cienką tekturą. - Czego ty właściwie chcesz?

- Chcę spojrzeć na próbki moich tkanek. Ale nie ma sprawy. Mogę poczekać.

Wilson wypuścił kolejne rozdrażnione westchnienie. - Chodźmy do laboratorium.

NiEtYkAlNa · Wysłany: Pią 9:00, 19 Mar 2010 Temat postu:

Ale fajnie, kolejna część

dr dom · Wysłany: Pią 13:09, 19 Mar 2010 Temat postu:

Izoch · Wysłany: Sob 19:52, 20 Mar 2010 Temat postu:

Heeej xD
Jakoś dzisiaj na Misiu skupić mi się trudniej. Przez zatoki ;x
Ale kij z nimi ;D

Richie117 · Wysłany: Nie 7:07, 21 Mar 2010 Temat postu:

Richie117 · Wysłany: Nie 7:08, 21 Mar 2010 Temat postu:

333bulletproof · Wysłany: Nie 8:38, 21 Mar 2010 Temat postu:

Czeeść

Jak dużo rozdziałów, yay *_*

Izoch · Wysłany: Nie 9:50, 21 Mar 2010 Temat postu:

U mnie nie ma deszczuuuuu!

Ale i tak siedzę w domu ;x