Fic: One Blind House [5/5]

Lady Makbeth

Richie, ja nadal uważam, że to jest lepsze od oryginału

Bardzo ciekawe

Komunikacja poprzez dotyk jest wśród ludzi niewidomych wręcz wymagana, a w przypadku House'a jest to jeszcze bardziej ciekawe, biorąc pod uwagę jego niechęć do kontaktów fizycznych z drugim człowiekiem. I może się przez to wiele nauczyć, bo dotąd oczami widział świat w dany sposób, a teraz ten sposób widzenia drastycznie się zmieni, z pewnością na lepsze

I kto wie, może to też będzie taka swoista "terapia" dla House'a i Wilsona, w końcu ten drugi również się czegoś nauczy

Co do Cameron, to czy nie uważacie, że nazwanie jej przez House'a psem nie było trochę "uwłaczające" godności, czy coś?

motylek

początek mnie zdziwił House jest niewidomy?, ten psychiatryk, taki smutny był wtedy.a późnej reakcja na pomoc Cameron

dziwie,że wczesnej nie zajrzałam tu

Richie117

Amanda

Wciąż mi się podoba i wciąż mam poczucie jak bardzo realnym i pomimo swojej ślepoty house'owym jest House. Jego ślepota tylko pogłębiła moje wrażenie, jak wiele w tym człowieku emocji i uczuć, jak wielka jest jego frustracja i jak to, że odebrano mu jedną rzecz w której czuł się świetnie - pracę - sprawiło, że zagubił się w świecie.

I Wilson, przyjaciel, który jest zawsze kiedy go potrzeba, który znosi to czego pewnie wielu by nie przetrwało, a on jest i wraca. Boi się, walczy czasami na Grega i dla niego.

Cuddy, nie wiem dlaczego ale mam do niej w tym opowiadaniu mieszany stosunek. W tym odcinku w zasadzie nie odegrała żadnej znaczącej roli.

Lady Makbeth

Richie, na temat tego fika wypowiadałam się już parokrotnie i dość dogłębnie. Dlatego teraz powiem tylko: Doskonała robota

Any

Najchętniej powtórzyłabym po przedmówczyni: ''Doskonała robota'', ale to by było takie bezosobowe

Powiało tajemnicą. Policyjne pałki, kajdanki? Mam nadzieję, że nie ma z tym nic wspólnego Tritter? Bo ostatnio zaczęłam gościa tolerować, nie chciałabym więc, żeby to uczucie zniknęło.

A gdzie ty byłeś, mały Jimmy? Gdzie byłeś?
A po czymś takim mam ochotę wrzasnąć: WILSON, TY IDIOTO NIEMYTY, GDZIE BYŁEŚ, JAK CIĘ WTEDY NIE BYŁO?!

Katty B.

Mhm. Tak w ogóle, to przeczytałam oryginał. I jednak uważam, ze daleko mu do "Retrospect". xDDD Ale lepsze to od "Kontraktu" jest. Nie wieje tak nudą.

Więc... Niezły tekst i bardzo dobre tłumaczenie. Naprawdę, cieszę się, że się za to wzięłaś, Richie.

Kat.

Any

Kat, co do "Retrospect" - naprawdę mamy różne gusta. Kompletnie mi się nie podobało...

Muniashek

Muszę przyznać, że czytanie i wyobrażanie sobie House'a ślepego i zupełnie bezradnego jest... zarazem interesujące, jak i nieciekawe (w znaczeniu: smutne, przykre). Ale cały fik jest świetnie napisany, a intryguje na tyle, że będę z niecierpliwością czekać na dalszą część. A może spróbuję przeczytać sama xD
Kurczę, to jest wzruszające, jak Wilson się nim opiekuje, jak House musi szukać wsparcia w innych ludziach, a mimo to się nie zmieniają obydwaj. I cały czas nie mogę wyłapać, jak blisko są ze sobą (może to kwestia moich zdolności logicznego myślenia, myślenia jakiegokolwiek, gdy jestem zmęczona

). I wkurza mnie podejście House'a do Cameron. Ale cóż.
Jeszcze raz: czekam na następne części xD

Richie117

Dżuczek

Ależ mnie intryguje ta historia. Lubię te sceny między House'em a Wilsonem, gdzie jeden drugiemu praktycznie czyta w myślach, gdzie nie ma nic oprócz przyjaźni

Richie117

Dżuczek - a może tam jest coś oprócz przyjaźni, tylko Autorka tego nie napisała czarno na białym?

Cieszę się, że tu zajrzałaś

********************************************************************

Lady Makbeth

Wyobraźcie sobie, że zupełnie nie wiem co napisać

No ale pozbieram jakoś myśli i spróbuję

No a więc, przede wszystkim to mnie też jest smutno, że to już przedostatni rozdział, no ale co poradzić, w końcu, to co dobre, kiedyś się kończy. Ale mimo wszystko będę miała z tym fikiem cudowne wspomnienia, szczególnie dzięki tobie Richie

Dżuczek

no dobra, może jest tu coś więcej niż "tylko" przyjaźń

Ale ja na to zamykam swe oczy i uszy

Również cieszę się, że tu zajrzałam, a jakże

Richie117

Any

Czemu wszystko co piękne tak szybko się kończy?

*tupta czytać*

Jakoś sobie radziłeś, a teraz znów schodzisz na złą drogę. Wkurzasz Cameron. Wkurzasz Cuddy.
Przecież nigdy taki nie byłeś! Zawsze wcielenie dobra, a teraz co? House, jak możesz, co się z Tobą dzieje, skąd taka zmiana?!

Musisz być trochę bardziej... jakiś.
O tak, święta racja. To stwierdzenie na pewno bardzo House'owi pomogło.

To była jedna noc. Jedna głupia noc.
Nie mam żadnych brudnych myśli.

Powinieneś był tam być. Ponieważ to była twoja wina.
Tak, to prawda (tym razem już bez ironii). Jimmy, dałeś ciała na całej linii.

To zrobiłbym ponownie bez chwili namysłu
Kocham go...

- Kwa kwa - odparł Wilson. - To zawsze jest kwa kwa.
Err... w tym momencie mnie zatkało. Umiem wyobrazić sobie wszystko, tylko nie kwaczącego Jimmy'ego.

Wilson mimowolnie oblał się rumieńcem i w tym momencie dłoń House'a znalazła się na policzku Wilsona.
Jejku, jakie to piękne...

- Pamiętasz, jak kiedyś naprawdę porządnie cię upiłem, a potem ukradłem ci spodnie i przykułem cię kajdankami do ulicznej latarni?
Boże, jeśli pozwolisz mi to kiedyś ujrzeć, pójdę pieszo do Rzymu!

Co mogę powiedzieć.
Pięknie. I tyle.
Richie, dzięki za wspaniałą robotę.

Katty B.

Any

Katty B.

Lady Makbeth

Przede wszystkim, to najpierw wybacz mi Richie, że dopiero teraz

A tak w ogóle, to najlepiej będzie zacząć od podziękowań za świetnie wykonaną pracę. Twoje tłumaczenie jak zwykle jest genialne pod każdym względem

Co do treści, to nie powinno dziwić poczucie winy Wilsona (świetnie, że dowiedzieliśmy się wreszcie z czego ono wynikało). Wilson czół się winny za kalectwo House'a, natomiast House nie mógł znieść poczucia winy Wilsona. Ludzie często działają w taki pokręcony sposób

Samo oślepnięcie przypomina nawet, to co stało się z nogą House'a, czyli Jimmy już nie pierwszy raz nie mógł spać po nocach

Generalnie cała historia strasznie mi się podobała. W takich przypadkach zawsze mam nadzieję, że scenarzyści faktycznie czytają te fiki

Przydałby się taki wątek w serialu.

A na koniec to stwierdzę, że tak końcówka fika to wprost cudowny początek prostej drogi do ery. No ale generalnie jako zakończenie samo w sobie jest piękne i takie romantyczne mimo wszystko

A więc podsumowując, Richie, jesteś wielka

Izzie

hmmm a mnie szczerze fik nie bardzo się podoba...
Przyznaję że historia sama w sobie jest dość ciekawa ale strasznie przewidywalna... Już w momencie kiedy pojawiło się poczucie winy Wilsona byłam pewna że House w jakiś sposób poświęcił swój wzrok dla niego.
Ale głowny minus to zero oddania uczuć... No bo ile tam mamy opisów uczuć? Nie wiadomo co dokładnie czuje Wilson ani nawet czy to o nim jest ten fik bo przeskakujemy z postaci na postać na żadnej dłużej się nie skupiając... Nie daje to żadnego wglądu na to jak bohaterowie postrzegają tą sytuacje...
Pozatym dialogi w pewnych momentach są nieoznaczone ani tym co akurat bohaterowie robią ani tym kto to mówi... Wszystkiego się trzeba domyślać...
No i ostatnim argumentem przeciw jest to że ciągle powtarza się jedna kwestia która niby buduje jakieś dziwne pytania w wyobraźni i budzi ciekawość ale potem staje się oklepana... Mianowicie ta o 12 godzinach....

Najbardziej bolał ten brak jakichkolwiek opisów... no ale tak czy inaczej fik mi się nie bardzo podobał... Spodziewałam się chyba czegoś lepszego...

Richie117

Dżuczek

Strasznie mi się podobało

Mimo iż jest tu to coś więcej niż tylko przyjaźń. Aż musiałam ochłonąć kilka dni anim zdecydowałam się cokolwiek napisać.
Uwielbiam wpędzanie w poczucie winy przyjaciół głównych bohaterów.
Czytałam ostatni dodany rozdział i stopniowo wraz z odsłanianiem się prawdy zatykało mnie. Naprawdę wstrząsająca historia

Do oryginału nie zaglądam, bo pewnie tłumaczenie jest sto razy lepsze

Richie117

WOW, Dżuczek, dziękuję za kredyt zaufania dla mojego tłumaczenia

No i cieszę się, że fik Ci się podobał, bo wiem, jak wysokie są Twoje wymagania

I - szczerze - osobiście nie widzę w tym fiku nic, poza przyjaźnią, czego nie mogłabym uznać za nadinterpretację mojej chorej wyobraźni...

aaandziaa