Fic: Not Worth It [15] [u]

Richie117

:smt008

dzięki, dobrze wiedzieć

Zabrałabym się za tego, ale niestety - jeszcze 11 cz One Step przede mną (i jeszcze muszę naskrobać ostatni rozdzialik "Zagadki"), a za 3 tygodnie wyjeżdżam, więc

nie mam czasu

Ale cieszę się na przyszłość

dzio

A ja przepraszam serdecznie, ale ciąg dalszy będzie jednak dopiero jutro. Trochę mi się dzień rozpieprzył i wena zdecydowanie nie dopisała.

reine

dzio, taki talent! Gdzieś Ty była tak długo?
śliczny fik :smt010
na tłumaczenie poczekam (;
i życzę powrotu weny i dobrego nastroju :smt001

dzio

Oj, na moją wenę (a więc i tłumaczenie) wam niestety przyjdzie poczekać chwilkę dłużej. Długi Weekend mnie tymczasowo połknął. I info o strajku aktorów dobiło...

Ale będę się starać.

Przywrócony_id:(1243)

dzio, podziwiam Cię.
ja sama w życiu bym nie zdołała pisać po angielsku. po prostu wciąż bałabym się, że robię błędy, które zamieniają fik w kompletne dno --'

yourico

cytując House "OH...MY...GOD!"

jesteś...genialna.
Dawno nie czytałam ficzka który wywarł by na mnie takie wrażenie... hmpf.. no dobrze przyznam się miałam ochotę się popłakać jeszcze zanim Cuddy to zrobiła...

Piękny ficzek.. pisz takich więcej ^^

dzio

Dzięki pomocy niezastąpionej Richie na poprzedniej stronie wklejona jest poprawiona wersja pierwszej części tłumaczenia.

Część druga jest już gotowa, Richie ją jakoś niedługo wklei.

Przepraszam, że to tyle trwało i na przyszłość obiecuję nie zabierać się za tłumaczenie własnych tekstów. ;]

Richie - wielkie, wielkie dzięki!

Schevo

Świetny fik

I znów chciało mi się ryczeć... House w taki wydaniu jest taki... nie-House'owaty. Ale i tak mi się podoba. Nie jestem teraz w stanie napisać czegoś bardziej sensownego. Czekam na kolejną część i wtedy ocenię jakoś tak bardziej... sensownie.
*opada na krzesło i ociera wilgotne oczy*

Richie117

dzio - ależ to była sama przyjemność :smt040
Polecam się na przyszłość :smt003

**********************************

Część druga

Dwa tygodnie później, Wilson sprawia wrażenie, że się przebudził. Kroczek po kroczku wraca do tego, kim był przedtem. A przynajmniej tak blisko, jak to możliwe w tak krótkim czasie. Znowu rozmawia, patrzy ludziom w oczy, w dobre dni widać nawet lekką sprężystość w jego kroku. Nawet trochę się uśmiecha, a Cuddy czuje przypływ ulgi za każdym razem, kiedy to widzi. Nawet jeśli - póki co - uśmiechy są możliwe tylko dzięki antydepresantom. To jest pierwszy krok, i Cuddy wie, że Wilson dojdzie do siebie i pewnego dnia uśmiechy znów będę prawdziwe. Próbuje ignorować chłód w jego oczach, za każdym razem, gdy House jest gdziekolwiek w zasięgu wzroku. Lepiej sobie radzi, mówi sobie Cuddy.

House sobie nie radzi. Właściwie jest z nim coraz gorzej. Nie na płaszczyźnie zawodowej - tam wciąż jest lokalnym geniuszem i po raz pierwszy, jak daleko ktokolwiek sięgał pamięcią, rzeczywiście robi większość rzeczy zgodnie z przepisami. Nie postępuje tak tylko wtedy, kiedy jest przekonany, że jego pacjent potrzebuje złamania reguł albo nie przeżyje. Wydaje się, że House'owi nie przychodzi na myśl, że te szalone wyskoki mogą kosztować go jego karierę. Albo raczej nie dba o to. Tak długo, jak pacjent może wyjść ze szpitala, nic innego nie ma znaczenia.

Płaszczyzna osobista jest zupełnie inną sprawą. House traktuje swój zespół gorzej, niż kiedykolwiek, oczekuje od nich tego samego poziomu poświęcenia - czegoś, czego oni nie mogą dać. Ma jeszcze mniej cierpliwości dla idiotów, którzy przychodzą do kliniki, dla swoich pacjentów i ich żałosnych prób ukrycia czegoś przed nim, dla rodzin żądających wyjaśnień i oczekujących, że ich ukochane osoby wyzdrowieją dokładnie w tym momencie. Obraża pracowników szpitala, jak robił to zawsze, ale teraz słychać prawdziwy jad w jego głosie. To już nie jest gra, beztroskie przekomarzanie się - to ma zadać ból, a House zawsze wie, gdzie uderzyć.

Mur pomiędzy nim a resztą ludzkości stał się wyższy i teraz jest zwieńczony zwojem drutu kolczastego.

Wówczas, późnym wieczorem, po szczególnie ciężkim dniu, House przemierza wściekle korytarz przed swoim gabinetem i wpada prosto na Wilsona, pochłoniętego kartą swojego najnowszego pacjenta i niepatrzącego gdzie idzie. House potyka się i upuszcza laskę. Musi wyciągnąć rękę i oprzeć się o ścianę, żeby nie upaść.

Karta szesnastolatka z białaczką również spada na podłogę, kałuża białych wydruków rozpościera się pomiędzy dwoma mężczyznami, gapiącymi się na siebie nawzajem.

Właśnie wtedy Cuddy - idąca do Wilsona, by porozmawiać z nim o zebraniu zarządu w przyszłym tygodniu - wychodzi zza rogu i widzi ich. Zamiera w pół kroku i cofa się szybko do miejsca, gdzie nie będą w stanie jej zobaczyć.

House pierwszy odwraca wzrok. Wpatruje się w swoje stopy i mówi: "Przepraszam", tak cicho, że Cuddy ledwie to wyłapuje. Nie jest pewna, za co House przeprasza i być może on również tego nie wie. Wilson nie rusza się, stoi na środku korytarza z rozpostartymi rękami, jakby nadal próbował złapać spadające kartki. House odpycha się od ściany i powoli, z bólem, klęka na podłodze. Zaczyna zbierać dokumenty, a Cuddy widzi, że jego ręce się trzęsą.

- Przestań - mówi Wilson stanowczym, obojętnym głosem, a głowa House'a podrywa się w górę. - Potrafię pozbierać własne cholerne dokumenty.
Pochyla się, zbiera pozostałe strony, a potem wyrywa resztę z rąk House'a i odchodzi. Cuddy chce iść za nim, uspokoić go, zająć go nadchodzącym zebraniem zarządu, ale House wciąż tam jest, i widok czystej agonii na jego twarzy zatrzymuje ją. Pragnie podejść również do niego, ale wie, że on nie przyjmie jej pomocy i rzuci jej w twarz to współczucie. Zatem Cuddy pozostaje w cieniu, milcząca, i obserwuje, jak House - zamiast się podnieść - siada, opierając się plecami o ścianę, i obejmuje zbyt chudymi ramionami swoje kolana.

- Przepraszam - szepcze, a Cuddy odchodzi, ponieważ wie, że House nie przyjmie niczego, co ona mogłaby mu powiedzieć.

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Nie ma już nic, co można by zrobić, więc Cuddy czeka, aż coś się zmieni - ponieważ jedną z tragedii życia jest to, że wszystko się zmienia. House powiedział to kiedyś Stacy, a ona powtórzyła to Cuddy, zanim odeszła.

Mija tydzień, potem dwa, potem cały miesiąc. Wilson ma się niemal dobrze, a póki co "niemal" jest wystarczające. To z pewnością więcej, niż Cuddy oczekiwała w tych koszmarnych tygodniach tuż po śmierci Amber. Jest wdzięczna za "niemal dobrze" i cicho modli się, by pewnego dnia zmieniło się to w "naprawdę dobrze".

Ma nadzieję, że ten dzień wkrótce nadejdzie, ponieważ jeśli tak się nie stanie, dla House'a może być za późno. House wisi na włosku od tygodni, a teraz spada, nie mając nikogo, kto by go złapał. Cuddy obserwuje go bezradnie i czeka na nieuchronny upadek - taki, po którym House się nie podniesie, ponieważ jedyna osoba, która była tam za każdym poprzednim razem, nie przyjdzie, by pozbierać jego kawałki. Cuddy wie, że House nie ma już ani siły, ani ochoty, by zrobić to samemu.

Pod koniec miesiąca Cuddy postanawia, że nie może czekać ani chwili dłużej. Jeżeli czas to za mało, by coś zmienić, będzie musiała zrobić to sama.

Idzie najpierw do House'a i mówi mu, że powinien porozmawiać z Wilsonem. House wzrusza ramionami i odpowiada, że Wilson nie chce z nim rozmawiać.

- A czy ty chcesz porozmawiać z nim? - pyta Cuddy.

Udziela jej tej samej odpowiedzi, jakiej używa za każdym razem, kiedy chodzi o coś innego niż jego pracę.
- To nie ma znaczenia - mówi, a Cuddy zdaje sobie sprawę, że są dwie rzeczy, nie jedna, które wciąż są ważne dla House'a: jego praca i to, czegokolwiek Wilson mógłby chcieć.

Wilson pracuje nad jakąś papierkową robotą, kiedy Cuddy go znajduje, więc prosi ją, żeby zaczekała chwilę, aż skończy. Cuddy siada na jego kanapie i rozgląda się po gabinecie. Podskakuje, kiedy dociera do niej, że zdjęcie Wilsona i House'a, które zawsze stało na półce, zniknęło. Kochała to zdjęcie - zrobione rok przed zawałem, obaj wyglądali tak młodo, obaj byli pełni radości. House zwykle nazywał je symbolem beznadziejnej sentymentalności Wilsona, a wtedy Wilson posyłał mu zirytowany uśmiech i przewracał oczami.

- W porządku, skończyłem - mówi Wilson, a Cuddy szybko odrywa się od wspomnień i wraca do teraźniejszości. - Co mogę dla ciebie zrobić?

- Musisz porozmawiać z House'em - mówi.
Twarz Wilsona tężeje.

- Nie mam mu nic do powiedzenia i nie interesuje mnie nic, co on mógłby mieć do powiedzenia.

- On musi z tobą porozmawiać.

- Zabawne, przypominam sobie, jak powiedział mi, żebym wyniósł z jego biura i nie wracał - Wilson opiera się na fotelu i krzyżuje ramiona.

- Wiesz, dlaczego tak powiedział? - pyta Cuddy.

- Szczerze? Nie obchodzi mnie to, już nie.

Cuddy wstaje i kładzie dłonie na biurku Wilsona. Patrzy mu prosto w oczy i ma nadzieję, że Wilson usłyszy zaniepokojenie w jej głosie.
- On jest przekonany, że jest bezwartościowy. Nie odżywia się odpowiednio i prawie nie sypia - poza tym podstawowym minimum, którego potrzebuje, by przeżyć. Wierzy, że nie zasługuje na nic lepszego. Odepchnął cię, ponieważ jesteś jedyną osobą, która może sprawić, że poczułby się lepiej, a on myśli, że na to nie zasługuje.

Wilson patrzy na nią przez długi czas. - A co, jeżeli ja się z nim zgadzam?

- Czy uważasz także, że on zasługuje na to, by umrzeć? - Cuddy niemal krzyczy i Wilson mruga z zaskoczeniem. - Ponieważ to go niszczy. Nie widzisz, że on powoli sam się zabija?

Cuddy obserwuje Wilsona, kiedy stara się znaleźć odpowiedź. Zanim udaje mu się powiedzieć cokolwiek, Cuddy prostuje się i odwraca w kierunku drzwi.

- On zrobi wszystko, o cokolwiek go poprosisz - nawet jeśli powiesz, żeby poszedł do domu i podciął sobie nadgarstki. Jeśli naprawdę pragniesz, żeby umarł, idź i mu to powiedz. To bardziej ludzkie, niż patrzenie jak umiera kawałek po kawałku każdego dnia.

Idzie do drzwi, ale kątem oka widzi szok na twarzy Wilsona. Jest późno, więc zbiera swoje rzeczy i wychodzi do domu. Niemal udaje jej się dotrzeć do samochodu, zanim pierwsza łza spływa po jej policzku.

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

(koniec jutro lub pojutrze :smt003 )

Schevo

Kasinka

:smt010 :smt010 :smt010
Nie mogę... To takie dołujące! próbuję wyobrazić stan House'a i to jest coś strasznego. Przed moimi oczami staje obraz nędzy i rozpaczy.

A Wilson jest... równie beznadziejny. On przecież podświadomie robi sobie jeszcze większą krzywdę odcinając się od House'a!

Przecież oni są dla siebie nawzajem jak tlen! I nie mogą się kłócić!

Ja chcę żeby wszystko było między nimi ok! i kochana Cuddy, jak zwykle próbuje być mediatorką. Podziwiam ją.

Jak wpadli na siebie na korytarzu łzy stanęły mi w oczach... A jak to czytałam, to praktycznie czułam się, jakbym to oglądała, widziałam to pod powiekami i to było takie smutne... przygnębiające.

I jeszcze ten czas teraźniejszy. On tutaj pasuje więcej niż idealnie.

Autorka musi być Bogiem, a tłumaczka jej aniołem!

Czy została jeszcze tylko jedna część? Wiem, masochistka ze mnie, ale chciałabym, żeby trwało to dłużej. Coś pięknego... ale i strasznie, strasznie smutnego.
:smt010 :smt010 :smt010

Richie117

Tłumaczka nie czuje się absolutnie aniołem :smt051
Chyba że z największymi rogami, jakie widział świat :smt040

Ale Autoka zdecydowanie jest boska :smt008

Richie117

Część trzecia

Następnego ranka Wilson jest blady i wygląda na zmęczonego, i Cuddy zauważa, że nie spał dobrze, o ile w ogóle spał. Nie idzie do wind, lecz zamiast tego zmierza prosto do jej biura.

- Co masz zamiar zrobić? - pyta Cuddy, nie czekając nawet, aż Wilson zamknie drzwi i się z nią przywita.

- Zamierzam z nim porozmawiać - odpowiada. Z bliska wygląda na jeszcze bardziej wyczerpanego.

- Co mu powiesz?

Wilson potrząsa głową. - Nie wiem. Chcę, żebyś tam była.

- Dlaczego?

Posyła jej mały, nerwowy uśmiech. - Jak zwykle. Żeby upewnić się, że będziemy grzeczni, żeby wbić nam trochę rozsądku do głów, żeby wrzeszczeć na nas, kiedy zachowamy się jak idioci. Żeby nie pozwolić mi kompletnie zawalić sprawy.

Ulga niemal zwala ją z nóg. - Dzięki Bogu - wzdycha i uśmiecha się promiennie do Wilsona. - Zatem chodźmy.

- Teraz?

- Oczywiście. Im szybciej to szaleństwo się skończy, tym lepiej dla nas wszystkich - mówi Cuddy i musi ukryć uśmiech, kiedy Wilson nagle wygląda na bardzo zakłopotanego i spanikowanego.

Najpierw idą do gabinetu Wilsona, onkolog wlecze się kilka kroków za Cuddy. Kiedy Wilson odkłada swoją aktówkę i przebiera się z marynarki w fartuch, Cuddy obserwuje House'a przez okno balkonu. House wpatruje się w białą tablicę pokrytą objawami, wypisanymi jego niechlujnym charakterem pisma. Siedzi, opierając podbródek na dłoni. Jest zbyt wyczerpany i odczuwa zbyt wielki ból, żeby spacerować.

Cuddy odwraca się do Wilsona i widzi, że on również obserwuje House'a ponad jej ramieniem.

- Nie zdawałem sobie sprawy, że on... - milknie i bierze głęboki oddech. - Boże, jestem idiotą.

Cuddy kładzie mu dłoń na ramieniu. - Czasem obaj jesteście idiotami. Rusz się, idź i napraw to - mówi i delikatnie popycha go w kierunku drzwi.

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Chwilę później Wilson puka w szklane drzwi, a oczy House'a rozszerzają się, kiedy ich widzi. Zaprasza ich gestem do środka i wstaje. Gwałtowny wdech i zbielałe kłykcie palców zaciśniętych na lasce pokazują, jak wiele go to kosztuje.

Kiwa głową w stronę Cuddy w czymś w rodzaju powitania, ale nie patrzy na Wilsona. Zamiast tego wpatruje się w podłogę, jego ramiona garbią się, cała jego postawa drobiazgowo ukazuje jego klęskę.

Wilson chrząka. - House, ja...

- Proszę, nie rób tego - szepcze House.
Pierwszy raz w życiu Cuddy słyszy, jak House wypowiada to słowo i rzeczywiście mówi szczerze. Wolałaby nigdy tego nie usłyszeć, nie w ten sposób.

- Czego mam nie robić? - pyta Cuddy, starając się brzmieć tak łagodnie, jak tylko jest w stanie.

Głowa House'a podrywa się w górę i Cuddy milknie, wstrząśnięta desperacją w jego oczach.
- Nie zwalniaj mnie, proszę, nie... Dam sobie radę, mogę pracować. - Zerka na Wilsona i jego głos drży. - Mogę zrezygnować z tego biura, jeśli nie chcesz mnie w pobliżu, będę się trzymał z daleka, nie będziesz nawet wiedział, że tam jestem.

House. Proszący. Nawet błagający. Dobry Boże, co myśmy zrobili?, myśli Cuddy. Patrzy na Wilsona i widzi na jego twarzy takie samo przerażenie i smutek, jakie łamią jej własne serce.

House widzi to również, ale najwyraźniej błędnie interpretuje to jako coś innego, ponieważ wycofuje się i przenosi wzrok z powrotem na swoje stopy. - Proszę - szepcze łamiącym się głosem i tego Wilson nie może już znieść.

Zanim Cuddy może choćby mrugnąć, Wilson obejmuje House'a w gwałtownym uścisku i przeprasza. - Mój Boże, przepraszam, tak bardzo przepraszam - mówi zdławionym, gorączkowym głosem. - House, dlaczego... Nie zdawałem sobie sprawy...

House stoi, jego ciało jest zesztywniałe z szoku, a oczy rozszerzone. - Ale ja... - zaczyna, potrząsając nieznacznie głową.
Wilson chwyta go za ramiona i patrzy mu prosto w oczy.

- Nie, wcale nie - zaprzecza głosem mocnym i szczerym.

- Ja... Jak możesz tak po prostu... Po tym, jak ja...

Wilson nie pozwala mu dokończyć. - To nie twoja wina. Nie bardziej niż moja, czy... A-amber albo kierowcy autobusu, albo barmana, albo tego, kto zaraził ją tą grypą...

- Nie moja wina? - szepcze House, brzmiąc jak mały chłopiec.

Wilson przytakuje i stara się uśmiechnąć. - Nie twoja. Przepraszam, ja... myślę, że potrzebowałem kogoś, kogo mógłbym obwiniać, oprócz siebie. Byłeś... łatwym celem, tak... tak bardzo mi przykro, nie zdawałem sobie sprawy, jak to wpłynie na ciebie, nie przypuszczałem...

- Nie nienawidzisz mnie? Naprawdę nie? - szepcze House, a Cuddy czuje łzy płynące po jej twarzy. W jego głosie jest tak wielka potrzeba, taka desperacja. I tak mało nadziei.

Wilson śmieje się cicho. - Boże, House. Nie sądzę, żebym mógł cię kiedykolwiek naprawdę nienawidzić - mówi.
Cuddy obserwuje House'a, usilnie starającego się w to uwierzyć.

- Nie chcę, żebyś mnie nienawidził. Nie mogę znieść tego, że mnie nienawidzisz - odzywa się House, a Wilson przytula go znowu.

- Nie nienawidzę cię. Zaufaj mi, że nie.

I tym razem House wierzy mu, a mury wreszcie pękają. To pierwszy raz od tych przerażających nocy po jego zawale, kiedy Cuddy widzi, jak House płacze, ale tym razem - myśli - to jest dobre. To pierwszy krok w kierunku uzdrowienia - czegoś, na co obaj zasługują.

Wilson uśmiecha się przez łzy ponad ramieniem House'a. Cuddy odpowiada mu promiennym uśmiechem i wychodzi z gabinetu. Po raz pierwszy od tygodni, nawet od miesięcy, nie czuje strachu przed nadciągającą katastrofą, który paraliżował ją, wysysał z niej całą energię.

Po drodze do wind wpada na nowe Kaczątka House'a, wyglądające na wyniszczone i przygnębione. Zatrzymują się i gapią na nią przez długą chwilę. W końcu odzywa się Trzynastka.
- Doktor Cuddy? Wszystko w porządku? - pyta.

- Nie wchodźcie tam jeszcze, dajcie minutkę doktorowi House'owi i doktorowi Wilsonowi - mówi Cuddy i śmieje się, widząc błysk zrozumienia, a potem ulgi na ich twarzach. Wchodzi do windy i naciska przycisk.

- Co się stało? - pyta Trzynastka, tuż przed tym, jak metalowe drzwi się zamykają.

- Mały cud, doktor Hadley - odpowiada Cuddy i zdumiewa się, jakie to cudowne uczucie - śmiać się, nareszcie mieć powód, by znowu się śmiać.

fin.

dzio

Richie, aniele mój, dziękuję niezmiernie!

Wspaniale Ci to tłumaczenie wyszło, kłaniam się, padam do nóżek, częstuję wirtualnymi ciasteczkami i drinkami z palemką. ;]

Schevo

CUDO!

Teraz mogę ocenić. Cały fik jest świetny i na pewno przeczytam go jeszcze nie raz.
Wzruszyłam się. Nie sądziłam, że Hałs może być takie nie-Hałsowaty, a Wilson taki... Hałsowaty. Dobrze, że się pogodzili. Bo... oni nie mogę bez siebie istnieć. To niewykonalne.
Jestem pod wpływem fika i nie potrafię napisać czegoś bardziej wyszukanego. Po prostu podobało mi się. I to bardzo. Bardzo bardzo.
Gratuluję talentu

Any

Jejku, jakie to piękne... :smt007
Ta przyjaźń musi trwać, wierzę, że w serialu też tak będzie, bo bez tegp House faktycznie może sobie nie dać rady....

Ech, Jimmy, coś ty narobił...Ale najważniejsze, że już się pogodziliście. (I tak cię kocham :smt002 )

motylek

po prostu piękne, zawsze na końcu godzą się

Richie117

dzio - zawsze i wszędzie do usług :smt008
tłumaczenie tego wspaniałego fika to była sama przyjemność - żałuję, że nie mogłam zabrać się za to wcześniej, no i że już się skończyło :smt010 (Na całe szczęście - happy endem

)

*opycha się ciasteczkami i popija drinkami* :smt040

ale wiesz, że to dzięki Twoim szlifom tłumaczenie wyszło na wysoki połysk? :smt008

***

motylek - no nietety nie zawsze się godzą, ale na szczęście happy endów jest przewaga :smt003

Sukebe

a ja się popłakałam, no może nie popłakałam ale wzruszyłam

piękny fik.

gratuluję pomysłu

(kto to tłumaczył? dzio czy Richie? bo nie wiem komu uścisnąć dłoń za tłumaczenie)

Kasinka

Ja się za to poryczałam jak głupia!
Ze szczęścia, ulgi i wszystkiego ogólnie... :smt007
House przepraszający... on naprawdę wierzył w to, że to jego wina!
A Wilson w końcu zrozumiał, jakim był dupkiem i idiotą. A to głównie dzięki Cuddy! Kocham ich wszystkich! Aż mam ochotę skakać z radości, że się pogodzili :smt041

Wielkie całusy zarówno dla dzio, bo to jej fik, jak i dla Richie, która tłumaczyła (ale dzio jej pomagała :smt001 ) :smt058
Dlatego ściskam rękę i całuję każdą z Was, dziewczyny! :smt058

Gora

Śliczne

Uwielbiam Cuddy która martwi się o swoich chłopców.
Początek piątki to chyba najtrudniejszy moment tego serialu. Nie zapomnę jak się bałam czy Wilson wróci. I jak odetchnęłam gdy było po wszystkim. Patrząc na ilość opowiadań jaka powstała o tym, widzę że moje uczucia nie były odosobnione.

Pozdrawiam
g

Cudna :D

Matko tak ryczę, że zaraz zaleje klawiature.

To NAJLEPSZY fik jaki czytałam, Ostatnia część zwala z nóg. Postacie są niezwykle prawdziwe, myśle że autorka mogłaby konkurować ze scenarzystami. Ba, jest od nich lepsza. I dzięki Ci Richie za tłumaczenie, za przeczytanie wersji po angielsku nigdy bym się nie zabrała.

naska

Jakie to jest... wspaniałe. ŚWIETNY jest ten fik. Nie bardzo wiem co mam napisać, jestem pod wielkim wrażeniem.

Gratuluję talentu autorce, gratuluję świetnego tłumaczenia

HannahLove

Ostatnia część jest po prostu niesamowita! Piękne tłumaczenie!

Atris

O ja cię kręcę...
To jest...cudowne.
Tak strasznie mnie zawsze przeraża i wzrusza jak House boi się, że Wilson może go znienawidzić, i zawsze w takich momentach płaczę.
Dziękuję wam za to, że to napisałyście/przetłumaczyłyście, do tego tak pięknie.
Dziękuję...