FIC: Dwanaście i pół godziny

Hime47 · Wysłany: Sob 17:57, 14 Mar 2009 Temat postu: FIC: Dwanaście i pół godziny

Kategoria: pre-slash

Zweryfikowane przez Hime47

Hime47 · Wysłany: Nie 19:34, 15 Mar 2009 Temat postu:

Any · Wysłany: Pon 8:49, 16 Mar 2009 Temat postu:

Zaczyna się naprawdę interesująco, czekam na ciąg dalszy. Zastanawia mnie głownie to, dlaczegoCuddy robi wszystko, co w jej mocy byle tylko rozdzielić chłopaków. Ciekawe, czy dowiemy się tego w przyszłości.

I pełen niepewności, bólu, Wilson - to coś, co moja zła natura wprost uwielbia.

Gratuluję więc dobrego tłumaczenia i oczekuję na rozwój akcji.

Pozdrawiam,
a.

Este · Wysłany: Pon 22:42, 16 Mar 2009 Temat postu:

Hime, bardzo fajne tłumaczenie. Radzisz sobie z tekstem. Historia wciągająca, kusi mnie, żeby spojrzeć do oryginału, ale spróbuję się powstrzymać

Jedna rzecz rzuciła mi się w oczy - interpunkcja i przeoczenia. Pomiędzy "myślnikami" a wyrazami stawia się spacje. W kilku miejscach mam też wątpliwości do przecinków i użycia wielkich i małych liter. W niektórych miejscach Word pozmieniał ci wyrazy, np:

Hime47 · Wysłany: Czw 13:17, 19 Mar 2009 Temat postu:

Gora · Wysłany: Nie 21:56, 22 Mar 2009 Temat postu:

Na początek znalazłam literówkę:

Hime47

Pino

Bardzo dobre tłumaczenie - tekst czyta się łatwo i przyjemnie xD

Opowiadanie jest naprawdę ciekawe, już nie mogę doczekać się następnej części. Ktoś rozbił na drobne i przeanalizował jeden z najlepszych odcinków House'a

Gora

Fajne.

Hime47

Dwanaście i pół godziny ~[link widoczny dla zalogowanych]

Część piąta:

5:05 AM

Princeton-Plainsboro we wczesnych godzinach porannych pełne jest znanych ci ludzi – wtedy, w poprzednim życiu, które prowadziłeś wczoraj do godziny dziewiątej piętnaście – jako „rodzina”. Są ich różne rodzaje: pustookie młode kobiety trzymające za ręce swoje umierające dzieci; bracia i siostry, niegdyś poróżnieni, teraz czuwający w ciszy nad łóżkami rodziców; mężczyźni w średnim wieku, przerażeni i wymizerowani po trzydziestu trzech godzinach bez snu, chodzący w tę i z powrotem lub siedzący z twarzą ukrytą w dłoniach przed zasłoniętymi żaluzjami salami żon.

Podczas niezliczonych dni i nocy, kiedy chodziłeś tymi korytarzami jako doktor James Wilson, szanowany onkolog, zazwyczaj spotykałeś się z tym ludźmi wtedy, gdy nie miałeś wyboru. Robiłeś dla nich tyle, ile mogłeś, przez resztę czasu miałeś nadzieję, że nie będą wtrącać się w leczenie.

Ale to było wczoraj, kiedy byłeś innym człowiekiem, profesjonalistą z identyfikatorem i w białym kitlu. To było twoje stare życie. Teraz jesteś tylko kolejnym zmęczonym mężczyzną w starej kurtce i znoszonej koszuli, z potarganymi włosami i cieniami pod oczami, z twarzą wykrzywioną zdenerwowaniem, podczas gdy biegniesz korytarzami do jego sali. Ludzie, których starałeś się unikać – anonimowe postaci o pustych oczach i zdesperowanych twarzach, zbyt pochłonięte w swoich prywatnych piekłach by myśleć o jedzeniu czy odpoczynku – teraz wyglądają znajomo. Rozpoznajesz ich twarze tak, jak tę, którą zauważasz w odbiciach szklanych drzwi, gdy biegniesz w dół korytarza.

Ci ludzie stali się teraz twoimi ludźmi. Teraz jesteś częścią „rodziny”.

5:08 AM

Wygląda gorzej niż wczoraj.

To twoja pierwsza myśl po otworzeniu drzwi i przez chwilę jesteś zbyt zszokowany, by zrobić kolejny krok w jego stronę. Czy to naprawdę on, z twarzą tak białą jak pościel, na której leży? Czy to on, z raną na dłoni koloru krwi?

Trudno patrzeć na jego bladą, ściągniętą twarz, ale to rana denerwuje cię najbardziej. Kiedy wchodzisz do pomieszczenia i siadasz obok niego na krześle, zastanawiasz się, jak mogłeś nie zauważyć wczoraj jak okropnie ona wygląda. Poparzenie jest ogromne. Obejmuje całe wnętrze jego dłoni, owija się wokół palców jak gruba warstwa szkarłatnej farby i rozciąga się poza jego kciuk na wierzch, niemiłosierna, brzydka i straszna.

- Idioto – mówisz; twój głos nie jest tak spokojny, jakbyś chciał. – Gdybyś wezwał mnie – mówisz mu z gniewem – nigdy bym ci nie pozwolił...

I milkniesz, ponieważ wtedy to do ciebie dociera: być może wiedział. Być może najpierw pomyślał o tobie. I nie wezwał cię nie dlatego, że sądził, iż nie będzie ci zależało ale dlatego, że wiedział, iż będzie ci zależało tak bardzo, że nie pozwoliłbyś mu tego zrobić.

Ponieważ wiedział, że gdyby wezwał właśnie ciebie, rzuciłbyś wszystko i przybiegł do jego gabinetu – tak jak teraz rzuciłeś wszystko, by siedzieć u jego boku i czekać, aż otworzy oczy. Zna cię. Przyszedłbyś do niego, zanim zdążyłby wbić nóż do gniazdka. Wszystko byś zepsuł.

Chciałbyś, by ci na to pozwolił.

Przypomina ci się coś jeszcze, co Cuddy powiedziała wczorajszej nocy: on nie wie, że tu jesteś.

Nie sądzisz, by miała rację.

- Myślę, że wiedziałeś, gdzie będę – mówisz mu.

Wiedział, że go nie zignorujesz. Wiedział, że będziesz siedział u jego boku, czekając, aż się obudzi. Kiedy otworzy oczy, nie będzie zaskoczony twoja obecnością; zdziwiłoby go, gdyby cię tu nie było.

Jak zwykle, wiedział o tym cały czas.

- Wygrałeś, House – mówisz do niego.

Jego twarz pozostaje nieruchoma jak głaz.

Z braku innego zajęcia zaczynasz czekać.

5:31 AM

Myślisz o tym, co mu powiesz, gdy się obudzi. Do głowy przychodzą ci dwie rzeczy. Jedna jest łatwa, druga trudna.

Zastanawiasz się, którą z nich wybierzesz.

5:42 AM

- Idę po kawę – mówisz do jego ciała. – Nie obudź się, gdy mnie tu nie będzie.

Ale brzmi to całkiem prawdopodobnie w jego przypadku, więc przebiegasz całą drogę do maszyny i z powrotem. Kiedy wracasz, nie ruszył się.

Ale to zrobi, prawda?

Obudzi się?

Este

Świetne tłumaczenie, ma swój klimat

Dobrze oddajesz uczucia Wilsona, opisy są realistyczne, a opowiadanie naprawdę wciąga.

Em.

Świetny fik

. Wciągnęłam się i chyba nie wytrzymam - zerknę do oryginału... Nie wiem, czemu dopiero teraz to odkryłam

.

Gora

Świetne. Piękna część. Czekam na kolejną

Hime47

Dwanaście i pół godziny ~[link widoczny dla zalogowanych]

Część szósta:

5:58 AM

Twoje serce znów zaczyna bić szybciej i zastanawiasz się nad odmówieniem modlitwy. Oczywiście, od lat tego nie robiłeś. Nie jesteś nawet pewien, czy pamiętasz jak się to robi. Ale jeśli istnieje coś takiego, jak czas na modlitwę, to nadszedł właśnie teraz. Jeśli istnieje ktoś, kto tych modlitw wysłuchuje, mógłbyś to wykorzystać.

Ale siedzisz obok House’a i ten fakt cię powstrzymuje.

Siedzisz więc sztywno i nagle zauważasz, że gdy jesteś wystarczająco cicho możesz słyszeć, jak oddycha.

Starasz się nie wydawać żadnego dźwięku i wsłuchujesz się w jego oddech dopóki nie czujesz, że ty także możesz oddychać.

6:01 AM

Słyszysz szum otwieranych drzwi i odwracasz się, by zobaczyć młodą, nieco zaspaną pielęgniarkę wchodzącą do sali. – Och, doktor Wilson! – mówi, widocznie zaskoczona faktem, iż w pomieszczeniu oprócz jej pacjenta jest ktoś jeszcze.

- Dzień dobry – mówisz, uśmiechając się najlepiej jak potrafisz. Ze wstydem uświadamiasz sobie, że nie znasz jej imienia. Jesteś niemal pewien, że jest tu nowa, ale to żadna wymówka, szczególnie iż ona wie już, kim jesteś. Lub po prostu wie, kim jest House, jak wszyscy w Princeton-Plainsboro, i słyszała, że jedyną osobą, która przebywa z nim z własnej woli jesteś ty.

- Nie odzyskał przytomności w ciągu ostatniej godziny? – pyta.

- Uch, nie. Nie odzyskał – coś przychodzi ci do głowy. – Słuchaj, um... czy mogłabyś się dowiedzieć czegoś na temat pacjenta doktora House’a? Ostatnią diagnozą, o której słyszałem, był rak i prawdopodobnie będę musiał porozmawiać później z jego zespołem.

- Zaraz sprawdzę – odpowiada natychmiast pielęgniarka (niemal zbyt chętnie; prawdopodobnie nie miała jeszcze do czynienia z przytomną wersją House’a i nauczyła się go unikać) i niemal wybiega z sali.

Minuty mijają, ty czekasz. – Rzeczy, które robię dla ciebie – mówisz House’owi tylko po to, by się czymś zająć.

Gora

ciacho

Bardzo ciekawy fik.

Jestem ciekawa jak się potoczy dalej. tj. oglądałam odcinke, ale w fiku wszystko może się zmienić.

Czekam na kolejną część

Hime47

ciacho

Bardzo krutka część, ale ile uczuć jest w niej widocznych

Gora

Hime47

soft

Jej, to tłumaczenie już wcześniej pokochałam całym serduchem i żałowałam, że tak niedokończone jest. A tu nagle...
Co by tu napisać? Prócz tego, że opowiadanie naprawdę mi się podoba.

Trochę mi to poprawiło mój marny humor.

Mam nadzieję, że jakoś za niedługo będziemy mogły przeczytać kolejną część ;3

dr dom

To jest boskie

Nie mogę się od tego oderwać.

Tylko ta Cuddy mnie z lekka denerwuję

.Genialny fic i genialne tłumaczenie.Niecierpliwie czekam na ciąg dalszy

.

Hime47

ot_taka

Jakoś ciągle mi coś przerywało kiedy próbowałam to komentować... A jest doskonałe, świetnie się czyta.

Hime47