Fic: Brain Damage [20/20+bonusik]

Richie117

Kategoria: love

Zweryfikowane przez Richie117

Richie117

.

Rozdział 2
Jimmy

Kiedy Wilson przybył na miejsce, przed pokojem House'a stała grupa ludzi. Został przedstawiony osobom, których nie znał. Rozpoznał nazwiska wybitnych neurologów z całego Wschodniego Wybrzeża oraz jednego z Chicago i jednego ze Stanford. Jeżeli zastanawiali się, co robi onkolog przy łóżku pacjenta z uszkodzeniem mózgu, nie wspomnieli o tym ani słowem.

Wilson usilnie próbował wziąć się w garść, zamykając wspomnienie o Amber na dnie swego umysłu, lecz nie czuł się do końca gotowy, gdy Foreman o wiele zbyt wcześnie wyszedł z sali House'a i zawołał go.
- Podejdź blisko niego, tak bardzo jak zdołasz, i mów do niego wyraźnie. Nie wiemy jeszcze, jak dobrze House widzi i słyszy - powiedział szeptem.

House szlochał cicho, i Wilson patrzył na niego przez chwilę, czując równocześnie złość i wyrzuty sumienia. Potem usiadł blisko niego na łóżku, położył dłoń na ramieniu przyjaciela, uśmiechnął się i powiedział:
- Cześć, House. Cieszę się, że się obudziłeś.

Spojrzenie błękitnych oczu niemal przeniknęło go na wylot, a blada, pokryta zmarszczkami twarz rozjaśniła się w uśmiechu.
- Jimmy! Jimmy! Przyszedłeś!
Głos był Wilsonowi doskonale znany, lecz jego ton bardzo różnił się od wszystkiego, czego Wilson doświadczył wcześniej. Podobnie jak uczucie towarzyszące znalezieniu się w mocnym uścisku dwojga długich, silnych ramion, podczas gdy kilka ostatnich łez wylądowało na jego barku.
- Jimmy, jestem taki szczęśliwy, że przyszedłeś. Kiedy mogę iść do domu?

Wilson zaczerpnął powietrza i zebrał się w sobie. Wiedział, jak rozmawiać z dziećmi, które były za małe, by zrozumieć chorobę.
- Niedługo, House. Jesteś teraz w szpitalu. Jesteś chory i lekarze muszą się upewnić, że znowu czujesz się dobrze, zanim będziesz mógł pójść do domu - powiedział, odwzajemniając uścisk prawą ręką, a lewą głaszcząc tę część czoła przyjaciela, która nie była ukryta pod bandażem. - Musisz wyzdrowieć.

Uśmiech House'a stał się jeszcze szerszy. - Wyzdrowieję, jeśli się mną zaopiekujesz. Nie odejdziesz ode mnie, prawda?

Wilson westchnął, czując na plecach wzrok Cuddy oraz spojrzenia rodziców House'a, jego zespołu oraz kolegów-lekarzy.
- Nie zostawię cię, jeśli chcesz, żebym tu był. Mam poprosić o wstawienie do pokoju dodatkowego łóżka, żebym mógł spędzić tutaj noc?

- Och, tak, Jimmy, proszę.

- Dobrze. Poczekaj tu teraz kilka minut, bo muszę powiedzieć komuś, żeby pojechał i przywiózł moją piżamę. - Skinął na jedną ze znanych House'owi osób. - Możesz zostać w tym czasie z Cameron. To moja przyjaciółka i bardzo miła osoba.

House popatrzył na nią z powątpiewaniem, a następnie uśmiechnął się znowu do Wilsona i pokiwał głową. - Wróć szybko!

- Cudownie, Wilson! Udało ci się! - Cuddy uściskała go, śmiejąc się przez łzy, gdy tylko Wilson znalazł się na korytarzu.

- Nic z tego nie rozumiem. Dlaczego ja? Ostatnio nawet nie byliśmy tak blisko ze sobą. - Podrapał się nerwowo po głowie. - I czemu nazywa mnie "Jimmy"? Zwykle zwraca się do mnie "Wilson".

- Nie potrafię odpowiedzieć na te pytania. Ale mam nadzieję, że mówiłeś szczerze, kiedy powiedziałeś, że wrócisz i zostaniesz na noc.

- Oczywiście, że tak. Wyślę kogoś, żeby przywiózł moje rzeczy z mieszkania Amber. Mogę z nim tutaj zostać?

- Tak długo, jak zechcesz. Spróbuję załatwić, żeby wstawiono do pokoju normalne łóżko. Tak będzie ci wygodniej. - Jej uśmiech nagle zniknął i spojrzała na niego podejrzliwie. - Co sprawiło, że zmieniłeś zdanie? Wcześniej nawet nie chciałeś go widzieć.

- Nie wyobrażałem sobie, że będę dla niego taki ważny. - Wilson spuścił wzrok na swoje buty, przyglądając się im w skupieniu. - Poza tym, to wyłącznie moja wina, że on jest tutaj. Tak bardzo próbowałem o tym zapomnieć. Myślę, że nigdy mi się to nie uda.

advantage

look who's back! Richie

i przyprowadziłaś nowe fiki ze sobą!

to ten fik z House'm dzieciakiem o którym wspominałaś? W sumie nie spodziewałam się takiej kategorii, ale to tylko miłe zaskoczenie.
Kawałki faktycznie krótkie, ale ważne, że przekazują, co mają przekazać, nie?

Agusss

O tak, Richie wróciła od razu widać^^

Cóż czytam tego ficka w sumie z ciekawości. No nie wiem. Są ficki, które porywają, fascynują, interesują, a ten w sumie na mnie dość neutralne emocje wywarł. Może to tylko tak na początek? Może się coś zmieni?
Chyba to łóżko mnie zaczyna ciekawić powoli, więc znając mnie spodoba mi się bardziej ten tekst xD

Richie117

advantage

Richie117

advantage

Agusss

Richie117

Richie117

advantage

Richie117

advantage

Richie117

Richie117

.

Rozdział 4
Powrót do domu

Wilson siedział na kanapie House'a. Dochodziła północ i była najwyższa pora kłaść się spać. Zrezygnował z piwa i herbatki rumiankowej, wybierając zamiast nich pigułkę [link widoczny dla zalogowanych] - spodziewał się długiego dnia nazajutrz i potrzebował odpoczynku. Jednak przed zażyciem środka nasennego, musiał znaleźć czas na zastanowienie, ponieważ nie miał kiedy zebrać myśli podczas wielu wyczerpujących dni wypełnionych opieką nad House'em oraz własną edukacją na temat jego obecnego stanu i tego, jak sobie z nim radzić. Nie miał też czasu na myślenie podczas licznych niespokojnych nocy, spędzonych na uspokajaniu House'a, gdy ten budził się z jednego ze swoich koszmarów, w większości których pojawiał się albo wypadek samochodowy, albo tajemniczy pręt przebijający jego czaszkę. Bywało też, że gdy House spał spokojnie, Wilson musiał się borykać z własnymi koszmarami.

Przejrzał swoją szczegółową listę, by upewnić się, że wszystko było gotowe na powrót jego przyjaciela następnego dnia. Zatrudnił osobę do sprzątania, przywiózł dwie walizki swoich ubrań, należycie uzupełnił zawartość apteczki lekami ze szpitala i kupił wystarczającą ilość jedzenia. Zadzwonił do swoich rodziców i do adwokata, by powiadomić ich o zmianie adresu. Zadzwonił do rodziców Amber, żeby dać im znać, że się wyprowadził i że oddał swoje rzeczy do przechowalni, więc mogą przyjechać i opróżnić jej mieszkanie, zanim umowa najmu wygaśnie pod koniec miesiąca. Wkrótce miało nic nie pozostać z tego, co - jak wierzył - będzie najważniejszą historią miłosną jego życia.

Doznał wstrząsu, kiedy nagle dotarło do niego, że od dnia pogrzebu prawie w ogóle nie myślał o Amber. Ból po jej stracie, niegdyś ostry jak brzytwa, teraz doskwierał mu niewiele bardziej niż tępe pulsowanie - ledwie odczuwalne w porównaniu z wrażeniem bycia obdzieranym żywcem ze skóry, które towarzyszyło mu na widok obecnego stanu House'a, w połączeniu z buzującym ogniem poczucia winy. Moment, w którym poprosił House'a, by zabił się dla Amber, stał się filmem odtwarzanym w kółko w jego umyśle i przed tym miał nadzieję uciec z pomocą leku nasennego. Przynajmniej na tę noc. Nie miał odwagi brać tabletek nasennych, gdy House był przy nim, żeby zapobiec sytuacji, w której House by go potrzebował, a on nie byłby wystarczająco przytomny.

Połknął tabletkę, włożył piżamę i umył zęby. Potem wrócił na kanapę House'a, zastanawiając się, czemu nie wybrał spędzenia nocy w pustym łóżku, jakie są jego plany na przyszłość wykraczającą poza horyzont sześciu miesięcy oraz co czuł do tego mężczyzny - tego dziecka - którego wreszcie namówił, by przespał jedną noc bez niego, uzasadniając to koniecznością przygotowania wszystkiego na jego wyjście ze szpitala. Próbował oszacować, ile lat House mógł jeszcze żyć oraz jak długo on sam teoretycznie będzie wystarczająco sprawny, by się nim opiekować. Oczywiście w teorii House mógł równie dobrze trafić do zakładu opiekuńczego. Wilsona z pewnością stać było na bardzo dobrą placówkę. Zatem czemu ciągle porównywał ich wiek? Na szczęście w tym momencie pigułka nasenna wreszcie zaczęła działać.

~~~~~

- Dzień dobry, House! Tęskniłeś za mną zeszłej nocy?

- Tylko kiedy się obudziłem. Byłeś tutaj, kiedy zasnąłem i spałem bardzo dobrze.

To nie było aż takie zaskakujące, ponieważ Wilson jemu również podał tabletkę nasenną.
- A jak twoje śniadanie?

- Nie zjadłem. To była jakaś brązowa papka. Ale wypiłem kakao.

- Szpitalne śniadania rzeczywiście nie są najlepsze. Jutro usmażę naleśniki.

- Super! Zrobisz dla mnie te naleśniki z ma... ma... Chyba robiłeś mi specjalne naleśniki z czymś, co zaczynało się na "ma".

- To wspaniale, że potrafisz przypomnieć sobie moje naleśniki z orzeszkami macadamia. To od bardzo dawna była twoja ulubiona potrawa. Powiedz, cieszysz się, że wracasz do domu?

- Tak, chociaż... nie za bardzo mogę sobie przypomnieć, jak to było. Od dawna mieszkamy razem? Głowa nie boli mnie już tak mocno, ale moje wspomnienia ciągle są pomieszane.

- Nie, mieszkaliśmy kiedyś razem, ale tylko przez pewien czas. - Takie pytanie było oczekiwane i psycholog pomógł Wilsonowi w przygotowaniu odpowiedzi. Jednak stawiając czoła rzeczywistości, Wilson nie był pewien, czy wybory, których dokonał, były właściwe, ani czy zdoła w przekonujący sposób przedstawić zmodyfikowaną wersję prawdy. Miał nadzieję, że nie będzie musiał zacząć kłamać już dziś. Czuł, że to byłaby zła wróżba.

- Ale teraz będziemy mieszkać razem przez bardzo, bardzo długi czas, prawda, Jimmy?

- Cóż, ta decyzja nie została jeszcze podjęta.

- Jak to? Chcę mieszkać z tobą! Z kim innym miałbym chcieć mieszkać? O czym ty mówisz?

House prawie wrzeszczał i wyglądał tak, jakby zbliżał się do ataku paniki. Wilson wycofał się szybko z tego, co powiedział.
- Nie, oczywiście, że nie. Będziemy mieszkać razem przez bardzo długi czas. - Próbował usprawiedliwić się przed sobą tym, że dla obecnego stanu umysłu jego przyjaciela trzy czy sześć miesięcy to był długi czas. Mimo to, wciąż czuł się jak zdrajca.

~~~~~

Późniejszy lunch w szpitalnej kafeterii przebiegł równie dobrze, jak w poprzednie dni. Odkąd House'owi pozwolono opuszczać jego salę, cały personel szpitala został uprzedzony, by pozwolili mu żyć w spokoju, nie próbując przypominać mu o tym, co na zawsze utracił. Wilson był za to wdzięczny, tym bardziej że House, który siedział przed nim i złośliwie kradł jego frytki, był najbardziej zbliżony do jego dawnego "ja", z jakim Wilson miał styczność od bardzo, bardzo dawna.

~~~~~

Kiedy sanitariusze, którzy pomagali przewieźć House'a, jego składany wózek inwalidzki, balkonik do chodzenia oraz kule, zabrali się z powrotem do szpitala, House zaczął w podnieceniu przechadzać się po wszystkich zakamarkach swojego mieszkania. Wcześniej nabrał wystarczającej wprawy w poruszaniu się o kulach, a jego terapeuta był zdania, że równie dobrze mógłby wkrótce wrócić do chodzenia o lasce.
- Wilson! Czy to moje łóżko?

Wilson wstał z kanapy, gdzie pił właśnie swoją piątą kawę tego dnia, i dołączył do przyjaciela.
- Owszem, jest twoje. Przypominasz je sobie?

- Nie mogę sobie tak do końca przypomnieć, żebym w nim spał, ale poczułem, że jest moje, gdy tylko je zobaczyłem. Jest takie piękne! Takie wielkie! - House rozejrzał się po pokoju. - Ale nie ma tu miejsca na twoje łóżko! Gdzie ty śpisz?

- Zwykle na kanapie w salonie. Jest naprawdę bardzo wygodna.

- Ach, daj spokój, chyba nie mówisz serio! Czemu miałbyś chcieć spać w innym pokoju?

Jego twarz z wolna przybrała zamyślony wyraz, nie różniący się niczym od miny, którą miewał próbując rozwiązać jakąś medyczną zagadkę.

- Oczywiście, że nie ma tu miejsca na jeszcze jedno łóżko. Ponieważ to łóżko jest za duże. Właściwie wygląda na dwa razy większe, niż łóżko w szpitalu. Mmmhhh. - Odwrócił się do Wilsona, niespodziewanie wybuchając śmiechem.

- Już wszystko rozumiem! Ty przecież żartowałeś! Obaj śpimy w tym łóżku, dlatego jest takie duże! - House wyglądał na bardzo zadowolonego ze swojego dedukcyjnego rozumowania, szczególnie kiedy ostatnie kawałki układanki trafiły na odpowiednie miejsce w jego głowie.

- Poza tym nie będziesz musiał wstawać, kiedy przyśni mi się koszmar. Może nawet w ogóle nie będę miał koszmarów, bo gdy jakiś zacznie mi się śnić, po prostu mocno się do ciebie przytulę.

- Tego właśnie chcesz, House?

- No pewnie! To oczywiste, jak nad tym pomyśleć: kanapa to kanapa. Służy do siedzenia, a nie do spania. Tak się cieszę, że jestem w domu.

Richie117

.

Rozdział 5
Życie codzienne

Była dziewiąta rano, kiedy zadzwonił budzik. Wilsonowi nie był on potrzebny - nie spał już od siódmej, wziął prysznic, ubrał się i przygotował śniadanie: bekon i jajka, jak w każdą środę. House lubił rutynę. Gdy rozległ się dźwięk budzika, Wilson odstawił na stół swoją w połowie opróżnioną filiżankę z kawą, bagietkę niemal prosto z piekarni oraz laptopa, na którym przeglądał najnowsze wiadomości. Dotarł do drzwi sypialni w samą porę, by ujrzeć dwie dłonie zaciśnięte w pięści energicznie pocierające zaspane oczy, podczas gdy doskonale znany mu głos zawołał:
- Dzień dobry Jimmy!

Wilson pomógł House'owi połknąć jego poranne pigułki i popić je szklanką wody, a potem dotrzeć do łazienki. House potrafił już samodzielnie radzić sobie z wieloma rzeczami, więc Wilson czekał pod drzwiami, dopóki nie zostanie wezwany. Przysłuchiwał się odgłosom z łazienki i ucieszył się, słysząc szum wody spuszczonej w toalecie, a następnie dźwięki towarzyszące myciu rąk. Chwilę później popłynęła woda z prysznica i Wilson wyobraził sobie, jak House rozbiera się i wchodzi do wanny. Wołanie rozległo się wkrótce potem:
- Jimmy? Pomożesz mi umyć włosy?
Wilson wszedł do łazienki i spełnił prośbę. Z początku czuł się dziwnie ze względu na to, że jego obecność nie wywoływała u House'a zupełnie żadnego wstydu - ani z powodu jego nagości w ogóle, ani zwłaszcza z powodu paskudnej blizny na jego udzie. Teraz jednak powoli stawało się to czymś całkiem zwyczajnym.

Niedługo potem zjedli razem śniadanie; laska House'a leżała oparta o stół tuż obok niego. House zjadł całe swoje śniadanie i prawie połowę śniadania Wilsona, wypijając do tego dwa duże kubki słodkiej kawy z mnóstwem mleka. Wilson zastanawiał się nad układem genów, który umożliwiał jego przyjacielowi tyle jeść i jednocześnie zachować taką zdumiewającą sylwetkę - obecnie onkolog dobrze poznał jego ciało, więc wiedział, że nie ma na nim ani śladu nadmiaru tkanki tłuszczowej, pomimo tego, że House miał wkrótce skończyć pięćdziesiąt lat.
House poszedł umyć zęby, skończyć się ubierać oraz "ogolić" za pomocą elektrycznej maszynki, którą Wilson mu kupił i która pozwalała mu utrzymywać jego niezmienny trzydniowy zarost. W tym czasie Wilson przejrzał ich plan dnia, chociaż wiedział, że to nie jest konieczne.

Każdy dzień tygodnia miał odrobinę odmienny rytm. W poniedziałki, środy i piątki o jedenastej House odbywał fizykoterapię, we wtorki i czwartki o tej samej porze chodził na [link widoczny dla zalogowanych], a później o piętnastej miał ćwiczenia z logopedą. W co drugi piątek o czternastej trzydzieści spotykali się ze specjalistą leczenia bólu, a w co drugi poniedziałek o piętnastej trzydzieści brali udział we wspólnej psychoterapii. W środy o piętnastej trzydzieści obaj uczestniczyli w prywatnych sesjach z psychologiem, a w piątki od szesnastej aż do wieczora był "Czas Jimmy'ego", jak House nazwał tę część tygodnia. Wtedy jedna lub więcej osób, spośród ludzi, których House nauczył się uznawać za przyjaciół, zabierało House'a z domu i zapewniało mu rozrywkę przez kilka godzin, dając Wilsonowi okazję, by robił to, na co ma ochotę, albo po prostu odpoczął. House zaakceptował ten układ z zaskakującą łatwością, prawdopodobnie dlatego, że jego terapeutka wyjaśniła mu, iż jest to konieczne głównie po to, aby Jimmy był zdrowy i szczęśliwy.

Przez pierwsze kilka tygodni Wilson zastanawiał się, jak pogodzić taki napięty grafik z jego powrotem do pracy, gdyż miał nadzieję, że wygra swoją bitwę o opiekę nad House'em. Jego pierwszym pomysłem była rezygnacja z pozycji szefa onkologii i ograniczenie godzin dyżurów. Potem pomyślał o rozpoczęciu prywatnej praktyki i zaczął zbierać informacje o ośrodkach medycznych, skłonnych pozwolić mu pracować w niepełnym wymiarze godzin. A potem w ogóle przestał myśleć o tym zagadnieniu, zamiast tego stawiając czoła każdemu nadchodzącemu dniu i nie zważając na przyszłość.

Jak zwykle dotarli punktualnie na fizykoterapię. Gdy Sophie zajmowała się House'em, Wilson usiadł cicho w kącie sali gimnastycznej, gdzie jego przyjaciel mógł go widzieć, otworzył swój terminarz i zaczął myśleć. Przesłuchanie w sprawie opieki miało się odbyć za dwa tygodnie, więc wydobył stosowną listę spraw do załatwienia. Stacy znalazła mu doświadczonego adwokata, który zgodził się pracować za bardzo obniżoną stawkę, z czego Wilson wysnuł podejrzenie, że parę osób zrobiło składkę pieniędzy, aby mu pomóc.

Wilson dostał już listy popierające jego osobę oraz zgody na udział w przesłuchaniu od wszystkich swoich znajomych lekarzy i profesjonalistów, którzy obecnie leczyli House'a. Dzięki Cuddy otrzymał nawet listy od niektórych członków Zarządu szpitala, dotyczące czasu, gdy zrezygnował z pracy, by ocalić kontrakt House'a za rządów Voglera. Wilson nie martwił się również o ocenę niezależnych ekspertów w kwestii stanu zdrowia House'a: ostrożne stosowanie leków przeciwbólowych oznaczało, że wyniki badań jego wątroby były lepsze niż kiedykolwiek, odkąd doznał zawału mięśnia. Oczywiście pomocne w tym względzie było to, że House przestał pić jak gąbka.

Mimo wszystko miało nie obyć się bez walki - sędziowie mieli skłonność do opowiadania się po stronie krewnych. Do tego jeszcze istniało wystarczająco wiele osób skłonnych dopatrywać się z jego strony motywacji seksualnej, opierając to na plotkach, które krążyły po korytarzach PPTH niemal od momentu, gdy on zaczął tam pracować. Niestety nie było sposobu, żeby dowieść niezbicie, iż Wilson nie odczuwał takiego zainteresowania. Onkolog skutecznie odgonił od siebie pytanie, czy może jednak takie zainteresowanie istniało, a potem sesja fizykoterapii dobiegła końca i nadeszła pora, by znów zatroszczył się o House'a.

Po krótkim lunchu w pobliskim barze wrócili do domu. House połknął swoje lekarstwa, a następnie założył słuchawki iPoda - przyszedł czas na jego codzienny masaż. Podczas gdy jego dłonie pracowały, Wilson przypomniał sobie, jak to wkrótce po zamieszkaniu z House'em zadzwonił do Brandy, prostytutki-masażystki. Przypomniał sobie, jak zaczęła płakać i powiedziała, że chce zapamiętać House'a takiego, jakim był kiedyś. Wilson uświadomił sobie wówczas, że oto rozmawia z jeszcze jedną osobą, która żywi do jego przyjaciela głębsze uczucia niż byłoby to uzasadnione, i dlatego nie nalegał. Zamiast tego spotkał się z nią w hotelu w centrum miasta podczas swojego "Czasu Jimmy'ego". Brandy chętnie zgodziła się zrobić dla niego to, co niegdyś robiła dla House'a, udzielając precyzyjnych wyjaśnień i pokazując mu, jak poruszać dłońmi i palcami, uczulając go na niewerbalne sygnały pochodzące z ciała House'a. Zapłacił jej za to hojną sumę pieniędzy, ale nie skorzystał z zaproponowanego mu przez Brandy "szczęśliwego zakończenia".
House zasnął, co często mu się zdarzało w trakcie masażu. Wilson obudził go dopiero wtedy, gdy musieli pojechać na sesję psychoterapii.

~~~~~

- Więc jak ci dzisiaj poszło z Carmen?

- Zawsze dziwnie się czuję, kiedy u niej jestem. Po pierwsze dlatego, że ciebie tam nie ma. A ona zadaje mi najróżniejsze pytania. Czasami są dla mnie za trudne. A czasami... czasami mam wrażenie, jakby chodziło o coś, co powinienem pamiętać, jestem bliski przypomnienia sobie, co to jest, ale po prostu nie potrafię tego zrobić. To denerwujące.

- Taka jest jej praca. Czy Carmen zaprowadziła cię znowu do twojego gabinetu?

- Tak. Rozpoznałem wszystko, co widziałem poprzednim razem. Potem bawiłem się moją piłką i grałem na konsoli. Doszedłem do o wiele wyższego poziomu niż ostatnio.

- A co z książkami?

- Są bardzo trudne. Pełne długich słów, których nie rozumiem. A niektóre są nawet w językach, których nie znam. Czy one wszystkie naprawdę były moje?

- Owszem. Byłeś bardzo mądry. Nadal jesteś mądry, tylko w inny sposób.

- Jimmy, jest jedna rzecz, którą chyba naprawdę sobie dzisiaj przypomniałem. Znasz to biuro obok mojego, to, które jest zawsze zamknięte i zawsze jest w nim ciemno?

- Tak, wiem, o którym mówisz. - Jego serce zaczęło bić szybciej. Miał nadzieję, że House tego nie zauważy.

- Na tych drzwiach jest napisane "Dr James Wilson, Ordynator Onkologii". To... ty, prawda? Dlaczego nie pisze tam "Jimmy"?

- "James" to moje formalne imię. Niektórzy ludzie, z którymi jestem blisko, mówią do mnie "Jimmy".

- W takim razie czemu ty mówisz do mnie "House"? Nie powinieneś mówić do mnie "Greggy" albo jakoś tak?

- Ty... nigdy nie chciałeś, żebym tak do ciebie mówił. Chciałeś, żebym mówił do ciebie "House", więc tak robiłem i robię to nadal.

- Zastanawiam się dlaczego. Jest jeszcze coś, czego też nie rozumiem. Ja nie mogę wrócić do swojego biura, bo jestem chory i straciłem pamięć. A ty? Nie powinieneś być w tamtym biurze i pracować? Ty nie jesteś chory.

Na szczęście Wilson właśnie skończył rozmawiać z własną terapeutką, bo w przeciwnym razie być może nie byłby w stanie odpowiedzieć wystarczająco spokojnie.
- Jestem teraz na wakacjach. Dzięki temu mogę się tobą lepiej opiekować. A niedługo mądrzy ludzie zadecydują, kto powinien opiekować się tobą później. Poprosiłem, żeby wybrano mnie, ale twoi rodzice również chcieliby to robić.

- Jeśli ci ludzie są mądrzy, to pozwolą mi zostać z tobą. Nie martwię się. Ale jak dasz radę wrócić do pracy? Kto będzie ze mną?

- Kiedy decyzja zostanie podjęta, będę miał jeszcze trochę wakacji. Wtedy o tym pomyślimy. A na razie co powiesz na to, żebyśmy zamówili chińszczyznę? Możesz wybrać DVD, które obejrzymy dziś wieczorem.

~~~~~

- Czas do łóżka, House. Umyj zęby, włóż piżamę, zrób siku, a twoje lekarstwa są na stole w kuchni.

- Już jestem gotowy. A ty?

- Ja też. Chcesz dzisiaj posłuchać bajki?

- Nie, jestem zmęczony. Chodź tutaj. Wiesz, że zasnąć, kiedy będziesz mnie przytulał.

Richie117

.

Rozdział 6
Prawo do opieki

Wilson był podenerwowany. Próbował przekonać samego siebie, że czuł się dziwnie, ponieważ po wielu miesiącach noszenia jeansów, dresów i t-shirtów teraz znów miał na sobie garnitur i krawat, a nawet - tak jak robił to kiedyś - wysuszył włosy za pomocą suszarki. House, również w garniturze, wyglądał niemal tak, jakby udawał kogoś innego. Nie miał krawata - Wilson postanowił zrezygnować z niego po czterech nieudanych próbach przekonania swojego przyjaciela, by zgodził się go założyć. Póki co wszystko szło dobrze: większość świadków zeznawała na jego korzyść. A medyczna ocena stanu House'a w naprawdę przychylny sposób stwierdzała, że jego powrót do zdrowia umysłowego osiągnął większy postęp, niż oczekiwano.

Przesłuchanie prawie dobiegło końca. Wkrótce miała nadejść kolej na zeznania Wilsona, następnie na ojca House'a, a potem mieli obejrzeć nagraną wersję oświadczenia House'a, gdyż wcześniej uznano, że może on być przesłuchiwany wyłącznie przez psychologa, który odpowiednio przygotował pytania dostarczone przez prawników obu stron. Matka House'a była nieobecna. Najwyraźniej zachorowała. Kiedy Wilson usłyszał, że wywołano jego nazwisko, ścisnął dłoń House'a i ruszył wolnym lecz pewnym krokiem w kierunku miejsca dla świadków.

- Doktorze Wilson, dlaczego prosi pan o pozwolenie na objęcie opieki nad Gregorym House'em?

- Ponieważ wierzę, że posiadam najlepsze kwalifikacje, by pomóc mu odzyskać zdrowie i szczęście, przynajmniej w takim stopniu, jak jest to możliwe w jego obecnej sytuacji.

- Dlaczego chce się pan tym zająć?

- House jest moim najlepszym przyjacielem i był nim przez ostatnie szesnaście lat. Zawsze mogłem na niego liczyć, kiedy potrzebowałem pomocy. Najwyraźniej House podzielał ten punk widzenia, skoro otwarcie domagał się, żeby to mnie przyznano prawo do opieki nad nim.

- Czy możemy założyć, że nie zastosował pan bezprawnych metod, by wywrzeć na niego nacisk? Wiemy, że w ubiegłym roku miały miejsce problemy z jego receptami na Vicodin.

- Byłem jego lekarzem, ponieważ on mi ufał. Przepisywałem mu leki przeciwbólowe, bo potrzebował ich, żeby łagodzić skutki swojej fizycznej niepełnosprawności. Ostatnio wiódł mniej stresujące życie, więc wystarczała terapia złożona z bardziej zróżnicowanych leków.

- Czy to prawda, że uważał go pan za odpowiedzialnego za śmierć pańskiej dziewczyny, doktor Amber Volakis?

- Pod wpływem pierwszej fali żałoby bez wątpienia ubolewałem nad tym, że Amber zgodziła się wsiąść razem z nim do autobusu, który uczestniczył w tamtym wypadku, w efekcie czego straciła życie. Jednak żadne logiczne rozumowanie nie może być podstawą, by uznać House'a odpowiedzialnym za to, co się stało. Była to seria niefortunnych zdarzeń, która doprowadziła do przedwczesnej śmierci Amber.

- Czy to prawda, że zmusił go pan, by poddał się głębokiej stymulacji mózgu w nadziei, iż przypomni sobie coś, co mogłoby ocalić życie pani Volakis?

- Nie, nie zmusiłem go. Jednak przyznaję, że go o to poprosiłem. A on się zgodził. Dokumenty, które dostarczono na to przesłuchanie, pokazują, jak dogłębnie świadomy był on wiążącego się z tym ryzyka. - Wilson wiedział, że to pytanie zostanie zadane. Zachował niewzruszoną postawę. Czuł jednak, że jego skóra zbladła, a wargi zadrżały. Wiedział, że House słucha, usiłując zrozumieć, o co chodzi.

- Dlaczego pan go o to poprosił, skoro było to takie niebezpieczne, a on jest pana bliskim przyjacielem?

- Myślałem, że jeśli to zrobi, to oboje wyjdą z tego bez szwanku. Pomyliłem się podwójnie.

- Od jak dawna Gregory House pociąga pana seksualnie?

Adwokat Wilsona poderwał się z miejsca: - Sprzeciw, wysoki sądzie!

- Proszę pozwolić, że inaczej sformułuję pytanie. Czy doświadcza pan obecnie, lub doświadczał w przeszłości, pociągu seksualnego do Gregory'ego House'a?

Wilson poczuł się nagi. Czuł się tak jak w dniu, gdy ojciec przyłapał go z jego przyjacielem, któremu on miał pomagać odrabiać zadanie domowe z chemii. Przypomniał sobie wrzaski, łzy, świst opadającego pasa. Tym razem stanął do walki: był przygotowany, nie mógł przegrać.
- Jestem biseksualistą i jestem oraz byłem świadom tego, że Gregory House jest przystojnym, atrakcyjnym mężczyzną. Jednakże on nigdy nie okazał żadnego zainteresowania moją osobą pod względem fizycznym, a ja uznałbym to za brak szacunku, gdybym choćby pozwolił sobie pomyśleć o nim w takim sensie. Nawet mimo tego, że House tak bardzo się zmienił, moja postawa wobec poszanowania jego osoby się nie uległa zmianie.

Szepty poniosły się po sali sądowej niczym wiatr. Wilson zaczął się zastanawiać, czy powiedzenie prawdy rzeczywiście było takim genialnym pomysłem. Wiedział jednak, że nie chciał kłamać, gdy House był obecny i słuchał - bez względu na to jak wiele lub jak mało był on w stanie zrozumieć.

- Powiedział pan, że jest biseksualistą, lecz nigdy wcześniej nie przyznał się pan do tego otwarcie. Co skłoniło pana do powiedzenia o tym w tej chwili?

- Uważam, że moja orientacja seksualna to sprawa osobista, ale rozumiem, że w tym przypadku może być to uznane za istotne.

- Czy to prawda, że wykorzystywał pan swoje wysokie stanowisko w szpitalu, by zmuszać pielęgniarki do uprawiania z panem seksu?

- W przeszłości wchodziłem w dobrowolne intymne relacje z personelem szpitala, ale nigdy z kimś, kto pracował na moim oddziale albo nad kim miałem jakąkolwiek władzę czy kontrolę. W przeciwnym razie wypełniłbym odpowiednie dokumenty w dziale kadr, zgodnie ze szpitalnymi wytycznymi.

- Zatem jest pan pewien, że pańska prośba o przyznanie opieki nie wypływa z chęci seksualnego wykorzystania pogorszonego stanu umysłowego doktora House'a, tak jak wykorzystywał pan niższy status pielęgniarek w szpitalu?

- Sprzeciw!

- Wycofuję pytanie.

Świadomość, że może już opuścić miejsce dla świadków, przyniosła Wilsonowi ulgę.

Przesłuchanie ojca House'a Wilson praktycznie przegapił, zbyt skoncentrowany na uspokajaniu własnych emocji. Usłyszał, jak jego adwokat sprytnie zmusił ojca jego przyjaciela do opisania niektórych z jego metod "wychowawczych", jakie stosował w przeszłości wobec syna, oraz do wyrażenia pogardy w związku ze ścieżką kariery, którą obrał House i z jego zmarnowanym życiem.

Wówczas ktoś wszedł do sali i wręczył sędziemu jakąś notatkę. Sędzia przeczytał ją i ruchem ręki nakazał wszystkim, by usiedli.
- Pani House jest nieobecna z powodów medycznych. Poprosiła o możliwość złożenia zeznania przed kamerą, a ja wyraziłem na to zgodę.

Włączył się ekran i pojawiła się na nim twarz Blythe. Kobieta trzymała przed sobą małą kartkę papieru i czytała z niej, nie patrząc w obiektyw.
- Wysoki sądzie, John, James, drogi Gregu. Mój kardiolog stwierdził, że nie mogę być obecna na dzisiejszym przesłuchaniu, nie ryzykując przy tym swoim zdrowiem. Mam nadzieję, że będzie mi wolno wyrazić moją opinię w tej sprawie. Kocham mojego syna. W przeszłości zajmowałam się domem i dobrze opiekowałam się Gregiem, kiedy dorastał. A teraz, gdy znów potrzebna jest mu pomoc, z całego serca pragnę być osobą, która mu ją zapewni.

Kobieta na ekranie złożyła trzymaną kartkę papieru. Wypełnione łzami błękitne oczy skupiły się na widzach.
- Jednak mam siedemdziesiąt trzy lata i problemy z sercem. Mój mąż ma osiemdziesiąt lat i choruje na raka prostaty. Jak długo i jak dobrze tak naprawdę moglibyśmy troszczyć się o Grega? Dlatego moim zdaniem, w najlepszym interesie mojego syna byłoby, gdyby opiekę nad nim powierzono jego przyjacielowi, Jamesowi Wilsonowi, zgodnie z tym, o co prosił sam Greg, kiedy jeszcze ciągle był w stanie troszczyć się sam o siebie.

Wilson miał wrażenie, że jego serce się zatrzymało. John House wrzeszczał, a jego prawnik usiłował go uspokoić, zanim sędzia zarządzi wyproszenie go z sali. Wszyscy zebrani zdawali się rozmawiać ze sobą nawzajem. Wilson przypomniał sobie swoją krótką rozmowę z Blythe sprzed trzech dni i własne oświadczenie: "Będę się nim opiekował, przy odrobinie szczęścia, aż do późnej starości". Było to jego zapewnienie, że jest gotów całkowicie poświęcić się dla House'a. Nie musiał tego powtarzać w swojej mowie końcowej - sędzia otrzymał wcześniej podpisaną kopię kontraktu rozwiązującego jego umowę o pracę, która miała się uprawomocnić pod warunkiem, że zostanie mu przyznane prawo do opieki. Ale Blythe najwyraźniej uwierzyła mu bez oglądania żadnych dokumentów - wystarczyło, że przyjrzała się jemu swymi oczami tak podobnymi do oczu jej syna.

Ekran włączył się ponownie i tym razem widniała na nim twarz House'a. Prawdziwy House, siedzący obok Wilsona, sprawiał wrażenie niemal przestraszonego i nie odrywał wzroku od własnych kolan.
- Nazywam się Gregory House. To potrafię sobie przypomnieć. Nie umiem przypomnieć sobie zbyt wiele poza tym. Wiem, że nie mogę żyć i mieszkać samodzielnie; za dużo zapomniałem, żeby dać sobie z tym radę. Pamiętam sprzed mojego wypadku, że Jimmy, to znaczy James Wilson, jest moim przyjacielem. Pamiętam, że zależy mu na mnie i że chce mojego szczęścia. A nawet gdybym nie mógł sobie tego przypomnieć, wiedziałbym o tym teraz, ponieważ troszczył się on o mnie każdego dnia, odkąd wyszedłem ze szpitala. On zawsze jest ze mną, a ja mu ufam. Chcę z nim zostać już na zawsze.

~~~~~

Ława przysięgłych oddaliła się na naradę, a uczestnicy przesłuchania wyszli z sali sądowej. Wilson natychmiast skierował się z House'em do zacisznego kąta korytarza, gdzie dwie pielęgniarki zajmowały krzesło i wygodny fotel, czekając na ich przybycie - dzięki temu House mógł usiąść i dać odpocząć swojej nodze, opierając prawą kostkę na poduszce, którą Wilson położył sobie na kolanach. Pielęgniarki miały również jedzenie, picie, lekarstwa House'a oraz jego PSP - Wilson zadbał o wszystko.

- Doris, Jenny, bardzo wam dziękuję. - Obie pielęgniarki ze łzami w oczach uściskały go w odpowiedzi.

- Bez pana Onkologia nie jest już tym samym miejscem.

- A dzisiaj Cuddy ujawniła wiadomość, że zgodził się pan rozwiązać umowę o pracę. Onkologia z całą pewnością nigdy już nie będzie taka sama. Będziemy za panem tęsknić, doktorze Wilson.

- Czy nie jest trochę za wcześnie, by o tym mówić? Przysięgli wciąż obradują.

- My wszyscy jesteśmy przekonani, że pan nie wróci. Przygnębia nas to, ale wiemy, że taki jest pana wybór.

- I to wybór, który podziwiamy. Mimo tego, że to wbrew naszym interesom.

Siedzieli tak razem, pijąc herbatę, jedząc ciasteczka z czekoladą i wspominając dawno zapomniane anegdoty, dopóki nie rozbrzmiał dzwonek, wzywający wszystkich z powrotem na salę.
- Niech pan pamięta, doktorze Wilson, tylko my dwie wzięłyśmy dzisiaj wolne, ale cały oddział jest z panem w tej chwili!

~~~~~

Z powrotem w sali obrad, widownia powstała z miejsc, gdy ława przysięgłych powróciła z narady. Ich przewodniczący wręczył sędziemu kartkę papieru, a sędzia zaczął odczytywać garść oficjalnych formułek, po czym donośnym głosem oznajmił prosty, jasny werdykt:
- Tak więc prawo do opieki nad Gregorym House'em zostaje na stałe przyznane doktorowi Jamesowi Evanowi Wilsonowi.

Wilson odwrócił się i uściskał House'a z całej siły. A potem popatrzył na niego i powiedział:
- Teraz będę z tobą już na zawsze, tak jak chciałeś. - Jedyne, o czym mógł myśleć w tamtym momencie, to niemożliwie szeroki uśmiech House'a.

Richie117

.

Rozdział 7
Nieoczekiwane trudności

House spał, a Wilson zajmował się rachunkami. Poprzedniego dnia spędził swój "Czas Jimmy'ego" na spotkaniach ze swoim prawnikiem i z księgowym, a teraz próbował podjąć decyzję, które z wydatków będzie musiał ograniczyć, żeby razem z House'em mogli utrzymać się za posiadane pieniądze, skoro obaj nie pracowali. House otrzymywał rentę inwalidzką z PPTH, z której po opłaceniu kosztów opieki medycznej, zostawała jeszcze drobna suma pieniędzy. Wilson przepracował zbyt mało lat, by przyznano mu emeryturę, więc zamiast tego dostał jednorazową odprawę, którą zainwestował w najsolidniejsze inwestycje giełdowe, jakie jego księgowy mógł znaleźć. W imieniu House'a.

Gabinet i mieszkanie House'a pozostały nietknięte. Wilson sprzedał sporo ze swoich rzeczy, które wcześniej oddał do przechowalni - pozbył się większości swoich drogich ubrań i kupił tańsze ciuchy do noszenia na co dzień; były to rzeczy nie wymagające prasowania czy oddawania do pralni. Nadal zatrudniał gosposię do sprzątania, ale tylko raz w tygodniu. Kupował sezonowe warzywa i zaczął nawet uprawiać mały ogródek na podwórku za domem. Wiele posiłków przygotowywał sam od podstaw i starał się, żeby obaj odżywiali się zdrowo. By jak najdłużej zachować sprawność fizyczną - na przekór rodzinnych skłonności do otyłości, cukrzycy i chorób serca - zaopatrzył się w hantle oraz matę do jogi i regularnie ćwiczył w domu, a prawie co rano szedł pobiegać. Biegał dookoła swojej przecznicy, żeby House - jeśli obudził się wcześniej i go potrzebował - musiał tylko zadzwonić do niego na komórkę, a Wilson mógł wtedy wrócić do domu w ciągu pięciu minut. Miesiące wysiłków wreszcie dawały rezultaty i onkolog był w tak dobrej kondycji fizycznej, jaką miał dziesięć lat temu.

Mimo wszystko - myślał, zamykając i odkładając na bok rachunki, ponieważ zauważył, że nadszedł czas, by zaczął przygotowywać naleśniki - nie było mowy, żeby poradził sobie bez wsparcia finansowego swoich przyjaciół. Wszyscy oni co miesiąc wpłacali pieniądze na fundusz powierniczy Gregory'ego House'a.
- Jestem prawdziwym szczęściarzem - uznał i zaczął się śmiać na głos z tego zwariowanego pomysłu, równocześnie przewracając naleśniki na patelni, zanim zdążyłyby się przypalić.

~~~~~

- Kocham naleśniki.

- Wierzę ci. To już twój dziewiąty czy dziesiąty?

- Myślę, że jedenasty. Możemy pójść dzisiaj do biblioteki? O jedenastej będą czytać na głos [link widoczny dla zalogowanych].

- Przecież potrafisz sam to przeczytać, prawda?

- Tak, ale wolę, kiedy ktoś mi czyta. A facet, który pracuje w bibliotece, jest w tym naprawdę niezły.

- Masz rację, pójdziemy. Ale chcę, żebyś się samodzielnie ubrał, a później poszedł ze mną na targ po zakupy.

- Ale tylko na piętnaście minut.

- Na godzinę.

- Pół godziny.

- Zgoda. - Czasami było to prawie bolesne, jak bardzo "nowy House" przypominał tego "dawnego".

~~~~~

Kiedy weszli do czytelni dla dzieci, rozległo się parę głośnych szeptów. Wilson omiótł wzrokiem pomieszczenie, pomagając House'owi usiąść na podłodze i wkładając poduszkę pod jego prawe kolano. Zobaczył dwie nowe matki. Wolałby, żeby mu tego oszczędzono.

- Jimmy, widziałeś ją? Poszła się poskarżyć. - Była właśnie przerwa w czytaniu i dwanaścioro dzieci wraz z House'em jadło ciastka i piło soczki z kartoników. - Wydaje mi się, że poszła poskarżyć się na mnie.

- Nie przejmuj się. Pamiętasz, kiedy przez trzy dni z rzędu chodziłeś sam na terapię? Zdobyłem wtedy wszystkie potrzebne pozwolenia i teraz masz takie samo prawo jak pozostałe dzieci, żeby tu siedzieć i słuchać opowiadania. Podoba ci się jak na razie?

- Jest piękne. Pippi jest trochę jak ja, bo mieszka bez swoich rodziców. Ale też bardzo się różni ode mnie, bo jest dziewczyną i jest mała, i może się sama sobą zajmować, a ja jestem dorosłym mężczyzną i ciągle potrzebuję ciebie.

- Teraz bądź już cicho, czytanie zaraz znowu się zacznie.

advantage

Richie117

advantage

Richie117

advantage

Richie117