Fic: Brain Damage [20/20+bonusik]

Richie117

.

Rozdział 12
Wyjątkowa propozycja

Kiedy Wilson wrócił do salonu po dwudziestu minutach, miał wrażenie, że atmosfera w pokoju uległa zmianie. Spojrzenie Cuddy nabrało przenikliwości i skoncentrowało się na nim.

- Do tej pory byłam tutaj w charakterze przyjaciółki. Teraz chcę porozmawiać z tobą jako dziekan medycyny. Mam dla ciebie ofertę.

- Nie jestem zainteresowany. Nie dysponuję wolnym czasem.

- Jest niedziela, a twoje główne zajęcie w tej chwili śpi, więc możesz przynajmniej posłuchać mnie przez parę minut. - Gdy Wilson skinął głową, Cuddy nalała sobie kolejną filiżankę kawy i podjęła wątek: - Rozmawiałam z twoim psychoterapeutą i z terapeutką House'a. Oprócz tego poprosiłam dwóch neurologów, żeby podczas ostatnich zajęć ocenili jego stan.

- Ich sprawozdania jeszcze do mnie nie dotarły.

- A do mnie owszem. Wszyscy są zdumieni tym, jak świetnie House sobie radzi. Doszedł do siebie w znacznie większym stopniu niż oczekiwano, a jego ogólny stan zdrowia jest lepszy niż... przedtem. To ostatnie można bez wątpienia wyjaśnić zmniejszeniem zażywanej dawki Vicodinu i ograniczeniem spożycia alkoholu. To pierwsze najwyraźniej wydaje się być związane z tym, że House mieszka we własnym mieszkaniu i na dodatek z tobą - z jedyną osobą, którą pamięta.

- Cieszę się, że mogę się na coś przydać.

- Jednak ostatnio poprawa jego stanu umysłowego osiągnęła [link widoczny dla zalogowanych], aczkolwiek na wyższym poziomie niż można się było spodziewać. W związku z tym neurolodzy zaproponowali pewien plan: by przywrócić House'a do jego pracy w PPTH.

- To szaleństwo.

- Wcale nie. Dopracowaliśmy wszystkie szczegóły. House może korzystać ze swojego dawnego gabinetu i spędzać tam czas codziennie od dziewiątej do trzynastej. Może się tam bawić swoją piłką, grać na PSP albo na komputerze, czy odpoczywać na swoim fotelu, a kiedy diagnostyka będzie mieć pacjenta, dołączy do reszty zespołu przy białej tablicy i będzie zapisywał objawy. Potem będzie mógł słuchać, co mówią pozostali oraz zapisywać to, co przypadnie mu do gustu. Zdaniem neurologów istnieje niewielka nadzieja, że... jakaś część jego specjalistycznej pamięci może powrócić. House potrafi znów pisać, prawda?

- Tak, potrafi. Tym samym dużym, wyraźnym charakterem pisma, co wcześniej. Ja... sam nie wiem. Skoro taka jest opinia neurologów, jestem skłonny zaryzykować. Jakie są szanse?

- Niewielkie. Ale lekarze uważają, że to lepsze, niż gdyby House po prostu został w domu, a poza tym nie przychodzą im do głowy żadne negatywne efekty takiego postępowania.

- I wszyscy zgodziliśmy się, że będziemy mu pomagać. Cieszymy się na jego powrót, czymkolwiek będzie się zajmował, nawet jeśli ograniczy się do grania na PSP i oglądania pornosów. - Chase wziął na siebie rolę mówcy, lecz potakujące głowy zebranych wokół stołu świadczyły o tym, że ta decyzja spotkała się z aprobatą wszystkich.

- No cóż, jeśli House oprócz tego poradzi sobie z rzucaniem obraźliwych uwag pod waszym adresem, to już chyba całkowicie wróci do swojego dawnego ja. Niepokoi mnie tylko to, że miałbym go tam zostawić samego na tyle godzin, choć jestem pewien, że każde z was równie dobrze jak ja poradzi sobie z podaniem mu leków o właściwej porze.

- To, co usłyszałeś, to zaledwie połowa oferty. Druga połowa dotyczy tego, że ty też wrócisz i będziesz pracował gościnnie* w tych samych godzinach, kiedy House będzie w szpitalu. Dostaniesz z powrotem swoje biuro - Brown i tak go nie chciał, bo znajduje się zbyt daleko od oddziału. Dzięki temu, gdyby House potrzebował cię kiedyś z jakiegokolwiek powodu, ty będziesz... tuż obok. - Cuddy zarumieniła się nieznacznie. - Wszyscy neurolodzy i terapeuci przyznali, że House prawdopodobnie nie zdołałby się odprężyć, jeżeli nie wiedziałby, że jesteś w zasięgu ręki.

- A... czym zajmuje się lekarz pracujący gościnnie?

- Będziesz pomagał tam, gdzie akurat przyda się dodatkowa para rąk do pracy. Zajmiesz się weryfikowaniem skomplikowanych diagnoz. Pomożesz opracowywać alternatywne plany leczenia. A co najważniejsze, będziesz rozmawiał z pacjentami. Odkąd Brown został szefem, podniósł się współczynnik śmiertelności, a głównym tego powodem jest znacznie mniejsza chęć pacjentów do współpracy. Niektórzy po prostu odmawiają poddania się leczeniu, nawet [link widoczny dla zalogowanych]. Brown pod względem technicznym być może jest równie dobry, co ty, ale to samo można powiedzieć o wielu onkologach w innych szpitalach. Tym, co wyróżniało nasz Oddział spośród innych, była twoja empatia.

- Chcesz, żebym wrócił i pomagał w mówieniu ludziom, że umrą, bo jestem w tym dobry?

- Tak. Na szczęście ważność twojego egzaminu specjalizacyjnego jeszcze nie wygasła. Będziesz zarabiał marne pieniądze, a House w ogóle nie będzie otrzymywał pensji. Ale lekarze uważają, że może on osiągnąć ogromne postępy. Zasugerowali, że warto tego spróbować przynajmniej przez parę miesięcy.

- Co z fizykoterapią House'a?

- Rozmawialiśmy z każdą osobą, która troszczy się o jego fizyczną kondycję. Po zapoznaniu się ze sprawozdaniem zespołu neurologów, wszyscy zgodzili się na przełożenie zajęć z nim na inne terminy, aby dać mu tę szansę. A wszyscy członkowie zespołu Diagnostycznego zgodzili się zadbać o to, żeby House nigdy nie był sam.

- Przy okazji zostaniemy zwolnieni z tylu godzin dyżurów w klinice, przez ile będziemy opiekować się House'em - dodał z uśmiechem Chase.

Cuddy się uśmiechnęła. - Potraktuj to jako mój własny sposób na wynagradzanie House'a. A więc, James, co o tym myślisz?

- Jestem wam wszystkim głęboko wdzięczny. Potrzebuję czasu, żeby to przemyśleć. I chcę porozmawiać o tym z House'em.

- Oczywiście. Proszę - Cuddy wyciągnęła gruby folder i wręczyła go Wilsonowi ponad stołem - to jest to sprawozdanie neurologów wraz z ich zaleceniami. Może moglibyśmy zjeść razem kolację w przyszłym tygodniu i o tym porozmawiać. Wszystko da się przygotować w bardzo krótkim czasie, zdobyłam już konieczne pozwolenia. I...

Przerwał jej odgłos wolnych kroków osoby idącej o lasce.
- Jimmy? Kiedy oni sobie pójdą? Miło jest spotkać się z przyjaciółmi, ale oni mnie obudzili i teraz chcę się trochę poprzytulać.

Policzki Wilsona pokryła głęboka czerwień, a pozostali odwrócili wzrok, czując zawstydzenie z powodu bycia świadkami tak intymnego momentu między dwoma przyjaciółmi.
Foreman odezwał się szybko: - Myślę, że będziemy się już zbierać. Chcesz, żeby ktoś z nas został i pomógł ci w sprzątaniu?

- Nie, dziękuję. House może mi pomóc. Dzięki za jedzenie, towarzystwo i za... tę propozycję. Pomyślę o tym.

advantage

Anai

Richie117

Anai

Richie117

advantage

Richie117

Richie117

.

Rozdział 13
Rozważanie propozycji

Kiedy drzwi się zamknęły, House objął Wilsona.
- A teraz wróć ze mną do łóżka, Jimmy. Słyszałem jakąś dziwną rozmowę, a może mi się ona przyśniła, i pogubiłem się w tym wszystkim i jesteś mi potrzebny.

~~~~~

Wilson rozebrał się do t-shirta i bokserek, po czym wdrapał się na łóżko blisko House'a.

- Możesz mnie mocno przytulić?

- Jasne, skoro tego chcesz. Dlaczego nie wyszedłeś z sypialni wcześniej? Nie rozmawialiśmy o żadnych tajemnicach.

- To nie może być prawda. Niby czemu zmieniliście temat dokładnie w tej samej chwili, kiedy poszedłem się zdrzemnąć? Myślałem, że nie miałem tego usłyszeć. Myślałem... Oni chcą, żebyś wrócił do pracy, prawda? Powinieneś to zrobić. Potrafię sam się sobą zaopiekować. Troszkę. Mogę na ciebie poczekać.

- Chyba źle zrozumiałeś. Chodziło im przede wszystkim o ciebie i o twój powrót do pracy.

- O mnie? Jak ja mogę pracować? Ja niczego nie pamiętam!

- A przypominasz sobie, że na twojej ostatniej sesji z psychoterapeutką było jeszcze kilku lekarzy?

- Tak, oczywiście. Nie robili zbyt wiele. Po prostu siedzieli i czasami zadawali pytania. Głównie pytali Carmen, nie mnie.

- To byli neurolodzy. Lekarze, którzy zajmują się problemami z głową. Ich zdaniem twoja głowa działałaby sprawniej, gdyby twoje życie było bardziej podobne do tego, jakie prowadziłeś przedtem. Zatem chcą, żebyś spędzał trochę czasu w swoim gabinecie.

- Co będę tam robił?

- Najwięcej jak się da z tego, co robiłeś wcześniej. Będziesz grał na PSP i na komputerze, i bawił się swoją piłką. Będziesz się nudził, oglądał telewizję, pisał na białej tablicy. Spodoba ci się to. I będzie tam Foreman, Chase, Taub, Trzynastka i Kutner. Wszyscy razem albo kilkoro z nich w tym samym czasie. Powiedzą ci, co masz napisać, jeżeli nie będziesz potrafił sam niczego wymyślić.

- Ale słyszałem, że oni chcą twojego powrotu do pracy, bo... bo dobrze sobie radzisz z ludźmi, którzy umierają. Czy ja umieram? Czy to dlatego się mną opiekujesz?

- Nie, ty nie umierasz. Ty wracasz do zdrowia. A ja wrócę do swojej pracy tylko odrobinę, ale wyłącznie po to, żebym mógł być blisko ciebie. Mój gabinet znajduje się tuż obok twojego. Wystarczy, że uderzysz laską w ścianę, jeśli nie będzie ci się chciało krzyczeć, a ja przyjdę do ciebie w ciągu kilku minut. Cuddy odwołała wszystkie moje obowiązki, które wymagały ode mnie wychodzenia z gabinetu.

House przestał łkać. Co było dziwne, ponieważ Wilson nie przypominał sobie, żeby House w ogóle zaczął.

- Podpiszę tylko tymczasowy kontrakt. W chwili, gdy nie będziesz chciał tam dłużej być, ja także przestanę pracować.

- Co chcesz zrobić? Chcesz wrócić do pracy? Podoba ci się twoja praca?

- W zasadzie mi się podobała, chociaż czasami sprawiała, że byłem smutny. Jednak teraz najbardziej chcę tego, żebyś ty wyzdrowiał. A eksperci najwyraźniej sądzą, że powrót do pracy sprawi, że poczujesz się lepiej. Chciałbym spróbować, czy to zadziała, ale tylko jeśli ty się zgadzasz.

- Chciałbym wyzdrowieć, ale się boję. Co będzie, jeśli nic się nie stanie? A jeśli oni będą się ze mnie śmiać? Co będzie, jeżeli odkryjesz, że naprawdę lubisz swoją pracę i zechcesz przestać się mną opiekować?

- Nie wiem, jak odpowiedzieć na pierwsze dwa pytania, ale to ostatnie jest bardzo proste. Nieważne jak bardzo mogę lubić swoją pracę czy cokolwiek innego, najbardziej zależy mi na tobie. - I wówczas Wilson nie był w stanie już dłużej się powstrzymywać. Jego ramiona silniej objęły drżącego House'a, a jego wargi odnalazły drugą parę warg otoczoną kłującym zarostem. Pocałunek zaczął się niewinnie, lecz po chwili House rozchylił nieco usta, by odetchnąć, i Wilson wepchnął swój język do środka.

House był zaskoczony, ale powoli przywykł do tego obcego doznania. Wkrótce zaczął odwzajemniać poczynania Wilsona, przytulając swojego Jimmy'ego jeszcze mocniej, niż sam był obejmowany. Jego język poznawał kształt ust mężczyzny, którego głos towarzyszył House'owi przez cały okres jego życia, jaki potrafił sobie przypomnieć. Ich nogi splotły się ze sobą, a House nie wiedział, ani nie dbał o to, który z nich to rozpoczął. Oprócz tego czuł, jak jego twardy penis ociera się o erekcję Wilsona, i to również było dla niego bardzo nowe doznanie. Przypominało mu to seks, ale równocześnie było w jakiś sposób inne. Głębsze. Lepsze. Wreszcie, po upływie niedającego się ocenić czasu, obaj odsunęli się od siebie, wyczerpani.

- Co to było?

Wilson sprawiał wrażenie szczęśliwego i przygnębionego jednocześnie.

- Kocham cię, House.

advantage

Richie117

Anai

advantage

Richie117

advantage

Richie117

Richie117

.

Rozdział 14
Biała tablica

Wieczorem tego samego dnia, kiedy House zasnął już mocnym snem, Wilson wymknął się z łóżka i zabrał się za czytanie sprawozdania zespołu specjalistów. Był pod wrażeniem nazwisk osób, które się pod nim podpisały; można by powiedzieć, że Cuddy zebrała samą śmietankę amerykańskich ekspertów w dziedzinie neurologii, aby zajęli się byłą gwiazdą diagnostyki. Kosztowało ją to mnóstwo wysiłku i pieniędzy przy bardzo nikłej perspektywie korzyści dla PPTH. "Cuddy rzeczywiście ma słabość do House'a", pomyślał przelotnie Wilson, po czym pogrążył się w dokumentach, które miał przed oczyma.

Kilka godzin i kubków kawy później, Wilson miał wrażenie, że zna to sprawozdanie prawie na pamięć. Odrobinę rozbolała go głowa i nadszedł już najwyższy czas, by poszedł do łóżka. A jednak nie mógł zasnąć, i to nie z powodu kawy. Raport neurologów był pełen możliwości. Pełen nadziei. Istniały szanse, że stan House'a znów zacznie się poprawiać. House mógłby nawet, oczywiście w bardzo ograniczonym zakresie, wrócić do wykonywania zawodu. Neurolodzy wspomnieli również o ewentualności, że House powróci do zdrowia w takim stopniu, by zostać ponownie uznanym za odpowiedzialną osobę dorosłą, co położyłoby kres potrzebie posiadania opiekuna prawnego. Oczywiście, wszystko to było kwestią prawdopodobieństwa, które ogólnie rzecz biorąc, było bardzo niewielkie. Mimo to, nadzieja była czymś dobrym. Wilson wiedział, że obaj z House'em przyjmą propozycję Cuddy. Zaczął planować, jak ma nadrobić zaległości w najnowszej literaturze onkologicznej, lecz wkrótce uznał, że znacznie lepiej poradzi z tym sobie w ciągu dnia.

Jednak w momencie, gdy Wilson poczuł się gotowy, by dać spokój zmartwieniom tego dnia i spróbować zasnąć, dopadł go głębiej zakorzeniony lęk. Czego on się dopuścił? Pocałował House'a! To było kategorycznie zakazane we wskazówkach, które otrzymał. Słowo "miłość" także było tematem tabu. Wiedział o tym i zgodził się tego przestrzegać. I chociaż wiedział, że te zasady służyły dobru House'a, on nie był w stanie oprzeć się pokusie. Jasne, jego przyjacielowi podobało się to, co się stało. Ale na ile wiążące mogło być jego pozwolenie?

Ostatnia myśl, która umożliwiła Wilsonowi zapadnięcie w sen, dotyczyła tego, że jeśli metoda z powrotem do szpitala zadziała i House odzyska w końcu swoją specjalistyczną wiedzę, jego przyjaciel wreszcie będzie w stanie zrozumieć, iż potworna strata, którą poniósł, była skutkiem egoizmu Wilsona. Onkolog był przekonany, że to będzie oznaczało koniec miłości, jaką House czuł do niego, lecz miał nadzieję, że do tego czasu zdoła wzbudzić w nim nowe uczucia.

~~~~~

- Pospiesz się! Nie możemy się spóźnić pierwszego dnia!

- Nie możemy? Dlaczego? Czy komuś tak strasznie zależy, by dowiedzieć się, że umiera?

- Mniej więcej. Mam pierwszego pacjenta o 9.30.

- Nie martw się, jestem gotowy.

~~~~~

- Dzień dobry wszystkim. House, będziesz siedział tutaj, dopóki ktoś ci nie powie, że potrzebuje twojej pomocy przy białej tablicy. Masz tu komputer i PSP. A to jest... twoja piłka.

- Mam siedzieć w swoim biurze i bawić się piłką? Czy pozostali lekarze też tak robią?

- Nie, oni mają inne zajęcia. Ale ty nigdy nie zachowywałeś się jak pozostali lekarze. Poza tym nigdy nie zakładałeś kitla, w przeciwieństwie do mnie.

- Dobrze w nim wyglądasz.

- Wyglądałbym lepiej, gdyby mój garnitur odpowiednio na mnie leżał. Moje ciało kompletnie zmieniło kształt, odkąd przestałem pracować, ale nie stać mnie teraz na kupno nowych ubrań. - Spodnie Wilsona ledwo trzymały się na swoim miejscu dzięki paskowi, w którym onkolog zrobił kilka dodatkowych dziurek, natomiast jego marynarka, aczkolwiek luźna na wysokości brzucha, nieco zbyt ciasno opinała jego klatkę piersiową. Włosy Wilsona, podobnie jak u House'a, były przycięte na prostego "jeżyka", lecz w odróżnieniu od przyjaciela, Wilson starannie się ogolił.

- Pamiętasz, gdzie jest mój gabinet, prawda? Będę tam przez cały czas. O trzynastej przyjdę po ciebie i razem pójdziemy na lunch do kafeterii. W międzyczasie rób to, o co cię poproszą. Miłej zabawy z białą tablicą. - Wilson pomachał mu na do widzenia i wyszedł.

~~~~~

- A więc, House, chcesz o coś zapytać na początek?

- Co to jest biała tablica?

- To jest biała tablica. Twoja tablica. Możesz pisać na niej tymi markerami i wycierać ją tą specjalną gąbką. Uważaj, żeby dokładnie zamykać markery, bo inaczej szybko powysychają.

- To wygląda na fajną zabawę. Czy ta tablica naprawdę jest moja?

- Tablica jest własnością Diagnostyki, ale chcielibyśmy, żebyś to ty na niej pisał.

- Co mam zapisywać?

- Powiemy ci. Oto nasz przypadek; to oznacza, że ktoś jest chory, ale nie wiadomo dlaczego. Na początek zapiszesz na tablicy wszystko, co dolega pacjentowi. Te dolegliwości nazywamy objawami.

- Ja ci podyktuję: Gorączka. Wysypka na nodze. Niedobór [link widoczny dla zalogowanych].

- Czy dobrze napisałem "trombocytów"?

- Tak, bardzo dobrze. Pamiętasz, czym są trombocyty?

- Nie jestem pewien. Wiedziałem to?

- Owszem. Zastanów się. Musisz coś pamiętać, skoro poprawnie zapisałeś nazwę.

- To coś związanego z... krwią. To takie drobinki, które pływają w krwi. I one do czegoś służą. One są tam po to, żeby krew przestała wypływać, kiedy ktoś się skaleczy! - House się uśmiechał. Był z siebie dumny, ale jednocześnie martwił się, że wszystko to po prostu sobie wymyślił. Nie wiedział, skąd mógł to wiedzieć. Lecz był niemal pewien, że ma rację.

- Cudownie! Fachowo mówi się, że trombocyty pomagają w krzepnięciu krwi, ale to dokładnie to, co opisałeś. Witamy z powrotem, doktorze House.

~~~~~

- Chodźmy na lunch. Jak ci minął ranek?

- Świetnie! Przypomniałem sobie znaczenie czterech różnych słów: trombocyty, tachykardia, toczeń i kretyn! - House gestykulował i uśmiechał się, nie zauważając ludzi, którzy gapili się na niego po drodze do windy, a później do kafeterii. - Było świetnie! Nigdy się tak dobrze nie bawiłem.

- Miło mi to słyszeć. Chcesz sam złożyć zamówienie, czy mam ci po prostu zamówić to, co kiedyś lubiłeś?

- Może ty to zrób. Przynajmniej dzisiaj.

- Proszę o [link widoczny dla zalogowanych] bez majonezu, kanapkę z wołowiną bez pikli, beztłuszczowe chipsy i dużą porcję frytek, dietetycznego Sprite'a i piwo korzenne. Na miejscu. Zapłacę za nas obu.

- Jak zwykle, doktorze Wilson. Pański stolik jest wolny.

~~~~~

- Smakuje ci twoja kanapka?

- Tak. Jadałeś tutaj tak często, że obsługa nadal pamięta, który stolik jest twój?

- To nasz stolik. Jadaliśmy razem prawie codziennie i siadaliśmy tutaj, bo to mały stolik, a my nie chcieliśmy, żeby ktokolwiek się dosiadał.

- A czemu ta kobieta wiedziała, że ty będziesz płacił? Czy ja byłem biedny?

- Nie. Ty tylko lubiłeś, żebym płacił za ciebie. I ja też to lubiłem. To był jeden z twoich sposobów, by sprawić, że czułem się ważny i potrzebny. - Wilson zmarszczył brwi, uświadomiwszy sobie, że pierwszy raz w życiu przyznał się do tego, nawet przed samym sobą.

advantage

Richie117

advantage

Richie117