Fic: Alternatywna wersja siódmego sezonu [19/19]

Richie117

Kategoria: love

Zweryfikowane przez Richie117

noway_

Jestem ciekawa tej alternatywnej wersji.

Oby pociągnęła Hilsona lepiej niż zrobili to z Huddy, choć znając autorów ficków, zrobią to świetnie. Czasami myślę, że fanom powinni dać napisać, choć jeden odcinek.
Początek jest ciekawy. Co się stało z Wilsonem i jakie będą konsekwencje ich pocałunku, który mi się nawet podobał

Pozostaję mi tylko czekać na następną część.

Pozdrawiam

Richie117

wow, nie spodziewałam się, że będziesz pamiętać o tym fiku po tylu miesiącach i chciałam Ci wysłać pw z przypomnieniem

Cóż, mnie się ta alternatywna wersja serialu podoba o wiele bardziej od oryginalnej (chociaż nie jest ona wolna od frazesów, a zakończenie jest trochę kiczowate

), ale jestem ciekawa Waszych opinii. I nie oceniam tego fika tak pozytywnie, bo to Hilson - takie Huddy też by było okej. Nawet w tej powyższej części House mógłby pojechać do Cuddy zamiast do Wilsona, dlatego że nie chciał być sam po swojej prawie-wpadce, a na Wilsona ciągle się trochę wściekał za tę sprawę z mieszkaniem. A Cuddy mogłaby się wzruszyć poor House'em i go pocałować, nie wpychając mu przy tym języka do gardła

Uff, to dobrze, że przypadł Ci do gustu Hilsonowy pocałunek, bo będzie ich tutaj więcej

A swoją ciekawość, co dalej, możesz zaspokoić już teraz

Dziękuję za pamiętanie i za koment

Richie117

.
(Do poprzedniego rozdziału - KLIK)

7x01 "Wyższy poziom"

Dziekan Medycyny podniosła wzrok i ujrzała Wilsona, który stał z uniesioną ręką, by zapukać do jej drzwi. Nie czekając na pukanie, skinęła na niego, żeby wszedł. Zaskoczyło ją, że Wilson już był w szpitalu; pora była wczesna, nawet jak na niego.

Wkroczył do jej gabinetu bez wstępnego powitania i oświadczył: - Cuddy, chcę cię prosić o przysługę.

Popatrzyła na Wilsona, tłumiąc pragnienie, by ucisnąć grzbiet swego nosa. - Czego potrzebujesz?

- Kiedy przyjdzie House i będzie mnie szukał, powiedz mu, że zostałem w domu, bo źle się czułem... albo że wziąłem dzień urlopu... albo cokolwiek. Powiedz mu, że nie ma mnie w szpitalu.

Cuddy spojrzała uważnie na swojego szefa onkologii. Mimo iż było dopiero wcześnie rano, jego ubrania był lekko wymiętoszone, a włosy potargane. Nie byłaby to nawet zauważalna różnica dla kogoś takiego jak House, lecz Wilson zazwyczaj wyglądał tak schludnie, że ta zmiana budziła zaniepokojenie. Zlustrowała go od stóp do głów, zastanawiając się, co mogło wprawić Wilsona w takie podenerwowanie. Jego oczy patrzyły na nią błagalnie.
- Proszę, nie zadawaj pytań. To ważne.

- W porządku - zgodziła się bez pośpiechu, po czym dodała ostrzegawczo: - Ale wiesz o tym, że dzięki temu kupisz sobie najwyżej kwadrans?

Wilson skrzywił się. - Postaraj się być przekonująca.

Cuddy skinęła głową i wróciła do swojej papierkowej roboty. Wilson rozejrzał się w lewą i prawą stronę, zanim opuścił jej gabinet. Najlepszym sposobem na uniknięcie spotkania z House'em było pójście do miejsca, którego nie znosił. Wilson udał się odpracować swój dyżur w klinice.

[]

- House!

To była Trzynastka. House jęknął żałośnie i ruszył w przeciwnym kierunku, tak szybko jak pozwalała mu laska, lecz lekarka nieuchronnie dogoniła go, mimo jego starań.

- Nowy przypadek. Czterdziestojednoletni mężczyzna...

- ...mam to gdzieś. Niech Foreman się tym zajmie. Jestem zajęty. - Zerknął do gabinetu Wilsona, ale onkologa nie było w środku.

Trzynastka wpatrywała się w niego przez chwilę z otwartymi ustami, po czym zaczęła mówić dalej: - Ma objawy...

- ...powiedziałem: mam to gdzieś. Jestem zajęty. Powiedz Foremanowi, żeby wziął sprawy w swoje ręce. - House ruszył w kierunku gabinetu Cuddy. Trzynastka uniosła ręce w geście bezradności i wróciła do pokoju diagnostyki.

[]

- Gdzie jest Wilson?

- Zadzwonił, że jest chory - odparła, nie podnosząc wzroku.

- Wyszedł z mieszkania, zanim ja zdążyłem wstać. Poza tym, to jest szpital. Jeżeli jest się chorym, to ma się jeszcze więcej powodów, żeby przyjść do pracy.

- House, nie pytałam go o nic. Wilson ma prawo wziąć wolny dzień, kiedy jest mu to potrzebne.

- Zatem jesteś wtajemniczona, tylko Wilson nie powiedział ci w co.

- Nie mam pojęcia, o czym mówisz. Nie masz przypadkiem pacjenta?

House utkwił w niej badawcze spojrzenie.

Cuddy wreszcie podniosła wzrok. - House, jego naprawdę tu nie ma.

- Klinika jest zbyt oczywista, moje biuro i pokój konferencyjny mają szklane drzwi, a zresztą za bardzo by ryzykował, że na mnie wpadnie. Gdyby mnie nie unikał, siedziałby po prostu w swoim gabinecie, ale go tam nie ma. Nie może być w której z moich zwykłych kryjówek, ponieważ ma pacjentów. Miałoby więcej sensu, gdyby rzeczywiście wziął wolne, niż gdyby zwyczajnie spędził ten dzień w kostnicy albo...

- ...House, nie wiem, czemu założyłeś, że Wilson się przed tobą ukrywa, ale jego naprawdę...

- ...Musi chodzić o klinikę. Dzięki, Cuddy.

Cuddy westchnęła i pokręciła głową, kiedy House wyszedł.

[]

Wilson przyłożył stetoskop do pleców pacjentki i poinstruował: - Proszę zrobić głęboki wdech.

Gdy kobieta wciągnęła powietrze w płuca, zabrzęczał jego pager. "On wie", brzmiała wiadomość.
- Niech to szlag.

- O co chodzi?

- Um, proszę mi wybaczyć. Nagły wypadek, muszę natychmiast pójść do jednego z moich pacjentów. Przyślę innego lekarza, żeby dokończył badanie. - Wypadł z pokoju zabiegowego, powiedział przechodzącemu obok Chase'owi, żeby go zastąpił i czmychnął do jednego z pustych gabinetów. Oparł się plecami o drzwi, oddychając ciężko.

Jego pager zabrzęczał ponownie. Tym razem wiadomość pochodziła od House'a. "Wiem gdzie jesteś". W pierwszym odruchu Wilson pokręcił głową, ponieważ House nie mógł wiedzieć, o który gabinet chodziło, lecz po chwili usłyszał w korytarzu głos House'a - "Aha!" - i dotarło do niego, jak głośny był sygnał jego pagera.

Przez jakąś minutę usiłował zabarykadować drzwi własnym ciałem, po czym uświadomił sobie, jak niedorzeczne jest takie zachowanie. Odsunął się od drzwi, a House praktycznie wpadł do środka.

- Cóż, to było głupie - powiedział. - Teraz nie możesz nawet uciec.

Wilson westchnął. Już miał zapytać House'a, czego od niego chce, ale to nie miało sensu. Wilson wiedział dokładnie, czego House chciał.

House przyglądał mu się przez chwilę, po czym się odezwał: - Nie możesz ot tak rzucać się na mnie, a potem spanikować i wybiec z mieszkania.

- Nie musimy o tym rozmawiać. Po prostu opowiedz jakiś gejowski dowcip, a później wróć do swojego pacjenta i będziemy mogli udawać, że to się nigdy nie stało.

Wilson unikał jego wzroku. House obejrzał go z góry na dół, Wilson jedynie wpatrywał się w podłogę.

- A więc od jak dawna jesteś we mnie zakochany?

- House, przepraszam, w porządku? Popełniłem błąd. Sam zerwała ze mną chwilę wcześniej - kolejny raz - byłem zdenerwowany, rozkleiłem się, i nagle pojawiłeś się ty...

- ...Czemu ludzie całują mnie tylko wtedy, kiedy się rozklejają?

- House, przepraszam. Uwierz mi. Tak bardzo mi przykro. Mógłbyś po prostu dać temu spokój? Proszę...

Wreszcie podniósł wzrok. Błagalnie spojrzał House'owi w oczy.

- Od jak dawna? - powtórzył House.

Wilson wzruszył ramionami.

- Od Mayfield?

- Jeszcze przed Mayfield.

- Od pogrzebu mojego ojca?

- Wcześniej.

- Przed Amber?

Wilson westchnął i skinął głową. - Przed Amber.

- Zatem ona była namiastką mnie.

- Amber była kobietą, w której przypadkiem się zakochałem, która przypadkiem posiadała pewne cechy twojej osobowości. Prawdopodobnie układałoby się nam ze sobą i być może to dlatego, że była taka jak ty. Ale kochałem ją dla niej samej.

- Jednak wcześniej pokochałeś mnie.

Wilson ponownie wzruszył ramionami, odwracając wzrok.

House westchnął, opierając się na lasce. - Jak to się stało, że nigdy niczego nie powiedziałeś?

- Może ma to coś wspólnego z faktem, że nie odwzajemniasz moich uczuć? - podsunął Wilson.

- Ja nie nie odwzajemniam twoich uczuć.

- Co to ma, do diabła, znaczyć?

Znowu popatrzyli na siebie. - To nie tak, że nigdy o tym nie myślałem - zauważył House. - Obaj wiedzieliśmy, że to miało nastąpić prędzej czy później. Nigdy nie byliśmy wyłącznie przyjaciółmi.

Wilson zmrużył oczy. - Ty nigdy nie mówiłeś o tego typu sprawach.

- A ty nigdy wcześniej mnie nie pocałowałeś.

Pager Wilsona zapiszczał ponownie. Zerknął na wyświetlacz i westchnął. - Tym razem naprawdę mnie wzywają. Muszę lecieć, House.

Przez chwilę House w dalszym ciągu blokował drzwi, ale w końcu westchnął i odstąpił na bok. Wychodząc, Wilson otarł się o niego ramieniem.

[]

Jego zespół siedział w pokoju konferencyjnym. Pod jego nieobecność wyciągnęli białą tablicę.

- Wstawaj - rozkazał.

- Przecież powiedziałeś... - zaczął Foreman.

- ...To już nie jest twój przypadek. Wróciłem. Ty i Taub pójdziecie sprawdzić jego mieszkanie i gabinet...

- ...Pacjent spędził ostatnie dwanaście lat w szpitalu psychiatrycznym.

- Czy ja wyglądam, jakby mnie to obchodziło? Sprawdźcie przyczyny środowiskowe, poznajcie jego sekrety, czy co tam zwykle robicie. Wy dwoje, nastąpiła zmiana planów. Wstawać.

Chase i Trzynastka wymienili spojrzenia, po czym wyszli za House'em z gabinetu diagnostyki i skierowali się do biura Wilsona.

- Co tu robimy?

- Diagnozujemy pacjenta. Siadać. - Wskazał ręką na kanapę Wilsona, a sam usadowił się za biurkiem, pocierając swoje udo. - Historia pacjenta. Jazda.

[]

Wilson otworzył drzwi i spojrzał zdziwiony na dwójkę lekarzy siedzących na jego kanapie.

House podniósł wzrok znad biurka Wilsona. - Okej, podajcie leki na dystrofię mięśnia sercowego. Do dzieła.

Trzynastka i Chase wstali natychmiast, oglądając się za siebie na Wilsona i House'a.

House i Wilson popatrzyli na siebie.

- Przyszedłeś do mojego gabinetu, więc możesz zacząć - zdecydował Wilson, wskazując dłonią na House'a.

- Co chcesz, żebym powiedział?

- Co ci chodzi po głowie? - Wilson usiadł na kanapie, wpatrując się badawczo w House'a. Onkolog zdawał się być znacznie spokojniejszy, niż wcześniej.

House zmierzył go wzrokiem. - Co się zmieniło? Poszedłeś powiedzieć jedenastolatce, że jej nowotwór zniknął?

Wilson się uśmiechnął. - Dziewiętnastolatce. A poza tym podjąłem decyzję, że nie wykopiesz mnie z mieszkania.

- Wilson, to twoje mieszkanie.

- Mimo to. - Wilson posłał mu uśmiech.

- Więc co się teraz stanie?

- Możemy... wrócić do tego, co było i nigdy nie wspominać o... o tym, co stało się ubiegłego wieczoru.

House popatrzył na niego uważnie. - Będziesz nieszczęśliwy.

Wilson roześmiał się. - Nie jestem nieszczęśliwy. Bardzo mi się podobało nasze wspólne życie, House, nawet takie, jak było. Miałeś rację co do Sam; nie będę już próbował powtarzać tych samych błędów i oczekiwać odmiennych rezultatów. Czułem się najszczęśliwszy, kiedy byliśmy tylko ty i ja, tak jak zawsze. Nie mógłbym prosić o nic więcej.

- Ale chcesz więcej.

Wilson wzruszył ramionami. - Gdyby pojawiła się propozycja czegoś więcej, to bym jej nie odrzucił. Ale niczego nie oczekuję. Nie planowałem tego, że cię pocałuję, House. To się po prostu stało.

House spojrzał na niego. - Ale ja oddałem pocałunek.

- Wiem, że tak, House. Jednak to nie musi niczego oznaczać.

House zmrużył oczy. - Wilson, chcesz ze mną być, czy nie?

Wilson bez słowa odwzajemnił jego spojrzenie.

Zabrzęczał pager House'a. "911".
- Moje gratulacje, właśnie kupiłeś sobie trochę czasu. - Wstał i obszedł chwiejnym krokiem biurko Wilsona. - Na wypadek gdybyś potrzebował pomocy w podjęciu decyzji... - Nachylił się blisko do Wilsona i delikatnie pocałował go w usta. Patrzyli na siebie przez sekundę, po czym House wykuśtykał z gabinetu, sprawdzić, co z jego pacjentem. Wilson przesunął palcami po swoich wargach.

[]

Wilson wpadł do gabinetu House'a. - Co to miało znaczyć, do diabła? - zapytał natarczywie.

- Co takiego? - spytał niewinnie House.

- Ty... tamto... przestań ze mną pogrywać, House!

- Czego ode mnie chcesz, Wilson?

- Właśnie powiedziałem, że chcę, żebyś przestał ze mną pogrywać.

- Nie pogrywam z tobą - odparł z naciskiem House, chwytając się za udo i wstając ze swojego fotela. - Próbuję dać ci okazję, żebyś dostał to, czego chcesz. Następnym razem pomyśl o konsekwencjach, zanim pocałujesz swojego najlepszego przyjaciela.

- O to właśnie chodzi, House. - Wilson westchnął, przeczesując palcami włosy. - Ja nie myślałem. Byłem wytrącony z równowagi i zobaczyłem ciebie...

- ...i ogarnęło cię żarliwe pragnienie, by...

- ...House, proszę, przestań.

House popatrzył na niego. - Czemu nie możesz zwyczajnie zaakceptować faktu, że się zgadzam?

- Bo to nie jest racjonalna decyzja.

- To w zupełności racjonalna decyzja. Znamy się od lat, tolerujemy wszystkie swoje dziwactwa...*

- ...House...

House podniósł dłoń. - ...i żaden z nas nie chce umrzeć samotnie. - Wskazał na Wilsona, dając mu znać, że teraz może coś powiedzieć.

Wilson zachichotał bez wesołości i ponownie przesunął dłonią po włosach. - Tak wygląda twoje uzasadnienie? Dlatego powinniśmy być ze sobą? Bo "żaden z nas nie chce umrzeć samotnie"?

- To oraz cała reszta.

- Nie mogę w to uwierzyć. House, ludzie nie łączą się w pary tylko dlatego, że nie chcą umierać w samotności.

- Nie, oni trwają w związkach, bo nie chcą umrzeć w samotności. Ludzie łączą się w pary z innych powodów, lecz kiedy nie mogą już ze sobą wytrzymać, to jest powód, dla którego zostają ze sobą. A my wciąż potrafimy wytrzymać ze sobą, zatem już mamy fory.

- House, czy to do ciebie nie dociera? Nie chcę, żebyś był ze mną, ponieważ nie chcesz umrzeć w samotności. Chcę, żebyś był ze mną, ponieważ ci na mnie zależy.

- Wiesz, że tak jest.

- Nie o tym teraz mówię.

- A więc o czym? - Oczy House'a przeszyły go na wylot. - Powiedz mi, o czym mówisz.

- Chcę, żebyś był ze mną, bo mnie kochasz. Ale tak nie jest - dodał szybko. - Zatem... koniec historii. Koniec z całowaniem, koniec z mówieniem o nas, jakbyśmy byli parą. Po prostu... wróćmy do tego, co było. Tamto... nigdy nie miało miejsca. Tamten pocałunek nigdy się nie wydarzył.

Popatrzyli na siebie.

- Niech będzie - zgodził się lakonicznie House. - Tamten pocałunek nigdy się nie wydarzył.

- Dziękuję - odparł Wilson, a następnie wyszedł z biura House'a z pochyloną głową.

[]

Słońce zniżało się ku zachodowi, gdy Wilson ruszył w drogę do wyjścia ze szpitala. Uśmiechał się do mijanych pielęgniarek, czując ucisk w żołądku, ponieważ nawet gdyby znalazł jedną, którą by polubił, nie byłby w stanie wejść z nią w stały związek. Chyba że wyłącznie dla seksu. Być może to właśnie powinien robić - umawiać się w kobietami wyłącznie dla seksu? Dopóki, prędzej czy później, nie poczułby się emocjonalnie związany z którąś z nich i nie zechciał się ponownie ożenić. Westchnął. Może House postępował właściwie, po prostu korzystając z seksualnych usług prostytutek. Jakie inne opcje miał do dyspozycji teraz, gdy...

- Wilson! - House zawołał go z końca korytarza, przerywając jego rozmyślania.

Wilson zatrzymał się i zaczekał na niego, mając nadzieję, że - pomimo jego seksualnego dylematu - inne sprawy po prostu wrócą wreszcie na swoje dawne tory i że House nie poruszy tematu tego głupiego błędu, jakim był pocałunek. Nieważne, przez którego z nich został on zainicjowany. Jednak kiedy popatrzył na swojego przyjaciela, doświadczył odmiennego ucisku w żołądku. To jeszcze nie był koniec.

House podszedł do niego. - Niech ci się nie wydaje, że tak łatwo się ode mnie uwolnisz.

- House, przecież powiedziałeś...

- ...skłamałem.

Badawcze oczy House'a spoczęły na Wilsonie, który nie miał pojęcia, czego chce House.

W końcu House odezwał się znowu: - Dlaczego nigdy nie pozwolisz sobie po prostu być szczęśliwym?

- Co masz na myśli? - spytał obronnym tonem Wilson. - Staram się, jak mogę, żeby być szczęśliwy, House...

- ...nie, wcale nie - przerwał mu starszy mężczyzna. - Po pierwsze, jesteś onkologiem. Całymi dniami mówisz dzieciom, że umrą, a potem nie chcesz być w nocy sam, więc znajdujesz sobie pierwszą lepszą kobietę, chociaż wiesz, że ona w końcu cię zrani. Bezustannie zarzucasz mi, że odpycham od siebie ludzi, ale to ty wykopałeś swojego jedynego przyjaciela na ulicę, ale - na twoje szczęście - wybaczyłem ci twoją głupotę. A po tym wszystkim, gdy wreszcie wyjawiłeś wspomnianemu przyjacielowi, że chcesz się z nim związać, a on się zgodził, ty wpadasz w popłoch i uciekasz. Czego się obawiasz?

House ani na chwilę nie przestał patrzeć mu w oczy, i Wilson nie wiedział, jak ma odpowiedzieć. Ostatecznie zdecydował się wytknąć maleńką lukę i argumentacji House'a.
- Nigdy nie powiedziałem, że chcę się wiązać, House.

- Czyny przemawiają głośniej niż słowa, Jimmy - odparł natychmiast House.

Wilson jedynie spoglądał na niego przez chwilę, nie reagując, nie wiedząc, co się zaraz stanie, ani co on sam powinien zrobić. Nie miał pojęcia, czego sam chce.

Po upływie całej wieczności House zrobił krok naprzód, likwidując dzielący ich dystans. Zawiesił laskę w zgięciu łokcia, by móc oprzeć dłonie na biodrach Wilsona, a Wilson pozwolił mu na to z jakiegoś powodu. Onkolog zamknął oczy i poczuł, że usta House'a nie tylko muskają jego wargi, lecz napierają na nie i rozchylają je z czułością. Język House'a przesunął się po wnętrzu jego ust, a ramię House'a otoczyło go mocniej w pasie. Wilson stał tam tylko, pozwalając House'owi się całować. Przesunął odrobinę językiem po języku House'a, ale poza tym drobnym gestem nie oddał pocałunku. Nie otwierał oczu i oddychał przez nos, starając się odprężyć w tym nowym, niezwykłym natężeniu bliskości. I czekał, aż pocałunek dobiegnie końca, by móc spróbować odczytać z twarzy House'a, jakie są jego zamiary.

Kiedy House się wreszcie odsunął, Wilson usłyszał słowa przyjaciela, odbijające się echem w jego głowie. Czyny przemawiają głośniej niż słowa, Jimmy.

Wilson spojrzał na House'a, jednak jego mina nie wyrażała niczego - najwyraźniej czekał z własną reakcją na reakcję Wilsona. Wilson przesunął dłonią po włosach, a następnie pozwolił sobie na uśmiech.
- A więc od jak dawna jesteś we mnie zakochany?

House nie patrzył na niego. Patrzył gdzieś ponad jego ramieniem. Wilson również obejrzał się za siebie i dotarło do niego, że wszyscy obecni w holu - lekarze, pielęgniarki i sanitariusze - gapią się na nich. Nawet każda osoba na balkonie zatrzymała się w pół kroku, żeby pogapić się na ich pocałunek.

- Czy wy wszyscy nie powinniście się przypadkiem zajmować praktykowaniem medycyny? - zawołał House z cieniem uśmiechu na ustach.

Z wolna, jakby z zawstydzeniem, wszyscy znów zaczęli się poruszać. Sanitariusze wieźli pacjentów na wózkach, pielęgniarki poszły sprawdzać, jak się czują pacjenci, a lekarze wrócili do przerwanych rozmów. House pochwycił wzrok Wilsona na ułamek sekundy, po czym znowu spojrzał w bok. Wilson się nie odezwał. Nigdzie mu się nie spieszyło.

Upłynęła kolejna minuta, zanim House wreszcie odpowiedział, ale jednak to zrobił: - Od długiego czasu.

Wilson był kompletnie zaskoczony. - Nie spodziewałem się szczerej odpowiedzi - rzekł bez zastanowienia.

House wzruszył nieznacznie ramionami, niemal się uśmiechając. - Przyszła na nią pora.

Wilson skinął głową, ponownie odruchowo przesuwając dłonią po włosach. - Zamierzasz pojechać ze mną do domu?

- Mogę wrócić później po mój motor.

Wilson zaczekał, aż House zrówna się z nim w drodze do wyjścia, idąc po jego prawej stronie, a potem powoli wyciągnął rękę i chwycił jego dłoń.

House wyrwał mu się, przewracając oczami. - To nie znaczy, że musisz się zachowywać jak dziewczyna - powiedział, lecz tym razem uśmiechnął się, a uśmiech ten dosięgnął jego oczu.

Anai

Riiiichie!!!

Well, ja ani trochę nie wątpię w to, że ta alternatywna wersja będzie lepsza od prawdziwej (po części dlatego, że tego już się nie da bardziej spieprzyć

).

Czy, jeśli nie ma w tym fiku medycyny, mogę nazywać go "Hilson MD"?

Um, trochę dziwne, że tym razem to Wilson tak się wzbraniał przed związkiem; myślałam, że strach przed zaangażowaniem się to specjalność House'a

noway_

Wiesz, o dziwo pamiętam o `takich pierdołach`. One zajmują miejsca tym pożytecznym informacją, ale mnie to nie przeszkadza

Wow, Richie, Ty i zaakceptowanie Huddy, jeszcze raz wow.

Szczerze, że już w prologu bardziej podobało mi się, niż ta prawdziwa wersja. Tamta była kiczowata, jednak wtedy jeszcze nie patrzyłam na to, aż tak `obiektywnie`. Cieszyłam się, że w ogóle to nastało. Cuddy potrafi nie wpychać języka do gardła House'a.
Dowody są w całym 7 sezonie

7x01
Pierwsze, co rzuciło mi się w oczy, to zachowanie Wilsona, a dokładnie przeczesywanie jego włosów. Za każdym razem, zamiast niego widziałam swoją matematyczkę o.O

Powiem, że podoba mi się tu rola Cuddy. Mam fioła na punkcie Hudsona i wierzę, że obojętnie z kim byłby House, to ta druga osoba, to zaakceptuje i będzie ich wspierać

Podobają mi się te gierki na początku. I tu widziałabym wspaniałe Huddy, kiedyś uwielbiali takie zabawy

.
Wilson, współczuję mu nieskutecznych prób uniknięcia spotkania z House, choć podświadomie, chyba jednak chciał z nim porozmawiać.
House, dziwi mnie jego okazywanie uczuć. Do tego jednego mogę się przyczepić. Po prostu nie potrafię tego przyjąć. I obojętnie, czy to Huddy, czy to Wilson, ale niech będzie, tak jak autorka napisała

Pocałunek, cholera, dlaczego tego nie była w serialu

Za każdym razem, próbowałam sobie wyobrazić HuK, ale ciągle miałam chłopaków przed oczami

, a chwile później zmiana roli

Zaspokoiłam, a ja dziękuję za nową część

Agusss

Hmmmm....
No czekać warto było dla takiego oto tekstu.
Pierwszy rozdział krótki, po prostu wprowadzający, ale drugi... Zaczyna być mistrzostwem dla rozwoju mojej wyobraźni

Cóż... W sumie fajnie, ładnie, ale znów tak niehałsowo. House? Przepraszam taki strasznie natarczywy? Napalony? Więc alternatywa? Hmmm... Ok może ja po prostu jestem jakaś dziwna ostatnio o.O Ale świetne mimo, że to alternatywa więc autor nie powinien zmieniać House'a! W końcu przede wszystkim o to się rozchodziło i beznadziejne rozegranie związku Huddy. Ale cóż.
Mimo wszystko podoba mi się. W końcu taka jest ponad połowa ficków Hilsonowych xD

Bredzę... o.O

Więc może pożyczę jeszcze Weny i tyle!

Richie117

noway_

Anai

Richie117

Agusss

advantage

czas przestać się lenić i skomentować

hmm, co mi się podoba, to po pierwsze forma. W pierwszym rozdziale same opisy, ale w drugim już praktycznie same dialogi, jak przystało na 'scenariusz odcinka'. I w sumie sie cieszę, że jest trochę tego i trochę tamtego. I że będzie Trzynastka. Dziwnie, że bez medycyny, ale ostatnio poznałam jaki to ból samemu stworzyć coś na kształ house'owych przypadków, więc rozumiem. A zresztą chodzi o Hilsona, co tam medycyna

No i wypadałoby napomknąć (chociaż to już pewnie oczywiste), że to zakończenie 6x22 jest o niebo lepsze!

Wilson jest fajny, ale taki jakby nieśmiały. Niby chce, ale jak House mu proponuje to jednak nie...

Richie117

Anai

Richie117

Richie117

advantage

Richie117

Anai

Richie117

Anai

Richie117

Richie117

Anai