Długa droga do domu

Este

Kategoria: love

Zweryfikowane przez Este

chocoeyed

WOW. ŚWIETNE.

Karola

Swietne opisy emocji i intrygujaca zmiana rol. Pozdrawiam i czekam na wiecej:)

madziax

wow! Jestem zaskoczona. Pisz dalej! koniecznie.

Any

Wilsonem dla Wilsona
Piękne.

yourico

Hmmm... zaczyna się naprawdę interesująco ^^
Zwykle niezbyt lubię fiki post s4 ale ten jak na początek wciąga.
Tylko tak dalej i zdobędziesz sobie stadko fanów

Este

Trish

Mogę powiedzieć tylko jedno: WOW.
Jestem pod takim wrażeniem, że nie mogę wymyśleć niczego bardziej składnego. Może później. Genialne.

eletariel

Mogłabym sie tutaj rozpisywać wyrażając swe "ochy!" i "achy!", ale po co? Wystarczy, że napiszę :"Wspaniale", prawda?

No, moze jeszcze dorzucę, że czekam na więcej

Karola

Podoba mi sie opis emocji i twoj styl, ciezko cos wiecej napisac. Pozdrawiam

ceone

She's a genius!
mam rozumieć, że to nei koniec?

Em.

Brak mi słów. Hm, to znaczy, kilka ciśnie mi się na usta, ale pozwolę sobie ich nie napisać

. Jestem pod wrażeniem. Dużym. Wielkim. Ogromnym. Nigdy nie byłam dobra w wyszukiwaniu określeń

. W każdym razie opis ich pierwszego pocałunku wyszedł ci fenomenalnie. Nie mam pojęcia, jak powinnam opisać swoje wrażenia. Chyba jestem zbyt zszokowana

.

Będę śledzić. Na pewno. I liczę, że kiedy ten fik już się skończy, napiszesz coś czasem

.

Este

Ludziska, dzięki wielkie i całusy za tak miłe słowa

W życiu nie spodziewałam się tak przychylnych komentarzy. Na początku chciałam to opublikować, potem wpadłam w samokrytycyzm i miało pozostać w szufladzie. Ale dzięki wam odzyskałam wiarę w swoje możliwości

Postaram się was nie zawieźć w dalszych rozdziałach.

Nareszcie przebrnęłam przez poprawianie kolejnego fragmentu.
Później może uda mi się podrzucić coś jeszcze. Jak zwykle miłych wrażeń

Pozdrawiam
Este

Rozdział 3

Dwa dni później, gdy dzień pracy już się kończył, przez drzwi frontowe PPTH przeszedł człowiek, w starannie uprasowanej koszuli, eleganckim krawacie, garniturze i jesiennym płaszczu. Był uczesany, ogolony, nawet kolorowa otoczka wokół oka nie wyglądała tak strasznie, jak podczas jego ostatniej wizyty. Uśmiechał się do wszystkich, a w każdym razie bardzo się starał. Smutek i troska odcisnęły piętno na jego twarzy, a jednak biło od niego ciepło. A życie znów gościło w jego oczach.

Pewnym krokiem wszedł do gabinetu przełożonej, oniemiałej od chwili, gdy ujrzała go w holu. Nie wiedziała, co stało się w ciągu kilku ostatnich dni, ale obejmując go mocno dziękowała niebiosom, że znowu jest sobą. Wrócił. Wilson odsunął się jednak od Cuddy i zaczął poważną rozmowę.

O tym, że żałuje. Że ostatnie miesiące już nie wrócą, że się zmienił. Cuddy słuchała go, lecz to było nieważne. W głębi serca wiedziała przecież, że znów tu jest. Taki jak dawniej. Tylko z tym cieniem goryczy w jego niegdyś roześmianych oczach. Ale to też kiedyś rozwieje się, minie. Podziękował jej, że w niego wierzyła, i nie wyrzuciła go z pracy, ale teraz chciał wziąć trochę urlopu. Poukładać wszystko jak należy. Kiwnęła głową ze zrozumieniem i akceptacją.

- Wyjeżdżasz gdzieś z Housem?

- Skąd ci to przyszło do głowy? - odpowiedział szybko.

Czy ona coś wie? Nie to niemożliwe, ale skąd nagle takie pytanie? House jej coś pisnął? Nie, tego by nie zrobił, nie House, nie on… To nie mogła być po prostu…

- Nie pojawił się wczoraj w pracy. Zadzwonił rano i powiedział, że bierze urlop. Mówiłam mu, że mam dla niego ciekawy przypadek, ale nie zareagował. Myślałam, że wybieracie się gdzieś razem. Wiem, że ostatnio nie układało się między wami najlepiej, ale… To by ci dobrze zrobiło. Przyznaj się… Siedzi teraz w twoim samochodzie jedząc chipsy i planując jak namówić cię na zmianę planów – bo ja wiem – z weekendu jazzowego na pokaz Monster Truck? – roześmiała się życzliwie.

- Przepiłem samochód, a może przegrałem w karty… sam już nie pamiętam – na słowa Wilsona Cuddy zrobiło się głupio. Prawie zapomniała kim się stał. Kim był, nawet w jej oczach, jeszcze kilka minut temu.

- I nie patrz na mnie z litością. Sam to sobie zrobiłem i sam muszę sobie z tym poradzić. Odkupić winy.

- Jestem tu. Zawsze, gdy będziesz mnie potrzebował.

- Dziękuję. – uśmiechnął się lekko i wyszedł z gabinetu.

„Gdzie uciekasz sukinsynu. Musisz mi to wszystko wytłumaczyć, to co się stało. Co ze mną zrobiłeś.”

Wilson wsiadł do taksówki i pojechał do mieszkania Housa. Zapłacił za kurs kasą pożyczoną od Cam. Tak jak za to, co miał na sobie w tej chwili, straty w hotelu i wszystko, co było potrzebne, by doprowadzić się do stanu jako – takiej użyteczności. Zastukał do drzwi, ale nikt nie odbierał. Wszedł do mieszkania otwierając je swoim kluczem. House chyba rzeczywiście wyjechał, bo w szafie brakowało jego ulubionych ciuchów, fortepian stał zamknięty, nie było też obowiązkowego Burbona na stoliku obok kanapy ani Vicodinu walającego się tu i tam. Wilson przeszukał jego biurko, potem pokój, a na końcu śmieci. Nic nie znalazł. Przeszukał wszystko jeszcze raz. Po chwili uderzył się w czoło.

Kretyn!
Komputer!

Dlaczego wcześniej o tym nie pomyślał. Przeszukał historię ostatnio otwieranych plików i stron. Nic sensownego nie przychodziło mu do głowy. Myśl Wilson, myśl! Chwilę potem jego uwagę przykuło zdjęcie. Skan starej fotografii, zniszczonej już nieco przez czas. Wtedy było inaczej, lepiej. Tak dawno temu.

Z fotografii patrzyły na niego jasne, przenikliwe, błękitne oczy i uśmiech, który teraz tak rzadko gościł na twarzy Housa. Obok on, James Wilson, jego najlepszy kumpel, a może już przyjaciel. Z puszką piwa, siedzący koło ogniska i równie roześmiany jak jego towarzysz. Dwa lata przed zawałem. Męskie wakacje, tydzień bez jego żony i Stacy. Ogniska, alkohol, gitara, łażenie po okolicy, łowienie ryb, bez widzów i towarzystwa innych, którego nie potrzebowali. Odpoczynek od tego całego zgiełku, od szpitala, pacjentów, codziennej rutyny. Ładowali akumulatory i wracali, by przez kolejne 358 dni w roku robić to, czego od nich oczekiwano. To był ich rytuał. Wyjeżdżali co roku, od kiedy się zaprzyjaźnili, niezależnie od sytuacji, swoich obowiązków, partnerek, czy pogody. Do tego cholernego zawału…

Wilson ciężko wypuścił powietrze z płuc. Tak mu brakowało tego dawnego Housa. Nie żeby był kiedyś milszy czy mniej złośliwy. Ale ból, rozgoryczenie, nieufność i wstyd zmieniły go. Dużo rzadziej się uśmiechał, a ten dawny błysk w jego oczach zgasł bezpowrotnie. Wilson pośpiesznie zamknął komputer, spakował kilka swoich ciuchów, które trzymał u Housa awaryjnie. Boże, nawet teraz ich nie wyrzucił… Wziął też kilka ubrań Housa. To co miał na sobie było w tej chwili jego jedynym majątkiem, więc musiał poratować się dobytkiem przyjaciela. Upewniwszy się, ze ma wystarczająco dużo gotówki i wszystkie dokumenty zamknął za sobą drzwi i wyszedł na ulicę. Złapał taksówkę. „Na dworzec autobusowy, proszę.” Po drodze rozmyślał, czy przed północą dotrze na miejsce. I czy w tej głuszy znajdzie się miejsce dla niego w cichym pokoju.

W tym samym, w którym House teraz siedział w fotelu, sącząc piwo, wsłuchując się w trzask ognia na kominku i wdychając nikły zapach Wilsona, który już prawie znikł z jego koszuli, ale nie z jego umysłu i z jego serca.

Karola

Co ja bede sie wisilac, po prostu lubie to czytac

ceone

ja też. jest ślicznie napisane.

Kasinka

Przeczytałam i padłam z zachwytu! Cudowne!

yourico

Jej.. nie było mnie chwilkę i już 2 nowe rozdziały?! Gosh...

No dobra.. przyznaję się że trafiłam na coś co nawet u mojego leniwego JA wzbudza chęć komentarza

Jest... ŚWIETNIE!

Czyta się błyskawicznie, jest wciągające... OH DO DIABŁA! PO PROSTU SUPER!

Rozkoszna, słodka i apetyczna erka... OBY TAK DALEJ!

*zastanawia się* ale czekaj... coś w 2 części mnie uderzyło... ah mam!

Este

Dzięki za zainteresowanie i komentarze. Część fika już jest napisana, czeka tylko na ostateczne poprawki. Będę więc podrzucać kolejne części dość regularnie, więc czekajcie cierpliwie

motylek

House musiał być teraz Wilsonem dla Wilsona.
ach dech zapiera.

Any

Napiszę po prostu, że bardzo ładne.
Bo jest bardzo ładne.

chocoeyed

4x16 był ogromnie pompatyczny, Wilson jest pompatyczny.Uwielbiam tego fica!!!Uwielbiam pompatyczne momenty!!Już nie mogę się doczekać kolejnej częsci.

eletariel

Przyłączam się do zniecierpliwonych i czekających na następną część

Katty B.

Całkiem ładne. Choć zgadzam się z yourico, patosu trochę za dużo, nie będę się tego jakoś szczególnie czepiać, bo wiem, jak sama kiedyś pisałam. Przerost formy nad treścią niekiedy mi wychodził. Ale proponuję nieco pracy nad mniej podniosłymi zdaniami, bo w którymś momencie romansidło za 9,90 gotowe wyjść.

Este

Karola

Houseowe wstawki jak milo