Bros b4 hoes [10/?]

advantage

W końcu się napisało! Krótkie, nie wiem jak to się stało, że wszystko co chciałam mi się tutaj zmieściło, ale najwyraźniej w jakiś magiczny sposób tak sie stało. Anyway, znika dziewczyna, a to chyba Was ucieszy

<center>Rozdział 3.</center>

Potworny ból głowy był pierwszym co odczuł rano House. Obudził się i nie miał siły nawet zerknąć na zegarek. I dobrze, bo jego oczy nie chciały się otworzyć. Jęknął głośno, próbując się podnieść, ale mu się nie udało. Na ślepo dotknął swojego biodra, ale nie wyczuł tam dłoni dziewczyny, choć pamiętał, że tak zasnął. A może tylko mu się wydawało? Machnął ręką do tyłu i ku swojemu zaskoczeniu, nie znalazł tam nikogo. Może więc dziewczyna była tylko jego urojeniem? Jeśli dobrze sobie przypominał, wrzucił do szuflady zwitek banknotów, który wyjęła z kieszeni, gdy się rozbierała. Z trudem otworzył oczy i przetarł je palcami, a gdy był już zdolny widzieć poprawnie, wrzasnął głośno.
- Wilson!
Zamiast zaglądać do szuflady, zakrył się kołdrą po samą szyję i utkwił w przyjacielu niemal przerażony wzrok. Wiedział, że był nagi, a po chwili zdał sobie sprawę z czegoś jeszcze. Kilka godzin temu całował Wilsona... I to on zaczął! I dotykał go! Jak w ogóle mogło do tego dojść?

Wilson, na dźwięk głosu przyjaciela, odwrócił się gwałtownie i popatrzył na niego.
- Wstałeś wreszcie, jest jedenasta.
- Rzuć mi bokserki i wynoś się.
- House, musimy pogadać.
- My nic nie musimy, za to ty musisz mi rzucić bokserki. Albo po prostu się wynieś.
- Co, źle się czujesz z własną nagością? – spytał Wilson, ośmielony bezradnością przyjaciela.
- Tobie pewnie nie przeszkadza, że jestem nagi, ale mnie tak.
- Wczoraj ci nie przeszkadzało.
- Dziś też mi nie będzie przeszkadzało, pod warunkiem, że ciebie nie będzie w pobliżu.
House przyjrzał się przyjacielowi. Wilson swoim zwyczajem opierał dłonie na biodrach. W nocy jego koszula była rozpięta, a spodnie rzucone w nieładzie gdzieś przy łóżku, teraz był już kompletnie ubrany i jak zakładał House, po prysznicu i przynajmniej częściowej porannej toalecie. Wiedział, że zazwyczaj zajmowało mu to ponad godzinę, więc musiał wstać przynajmniej półtorej godziny wcześniej. Co za idiota, jak można wstawać tak wcześnie po takiej nocy?
- Wisisz mi dwieście osiemdziesiąt dolców – powiedział House, wyciągając dłoń w stronę przyjaciela.
- Za co?!
- Za przebywanie w moim hotelowym pokoju, opłacanym przeze mnie. I korzystanie z jego udogodnień.
- A ta dziewczyna?
- Jakoś jej tu nie widzę.
W duchu odetchnął z ulgą. Przynajmniej zyskał pewność, że mu się nie uroiło i naprawdę była tutaj jakaś dziewczyna. A jeśli tak, to ten niesamowity seks był rzeczywistością. Dlaczego uciekła, nic nie mówiąc?

Wilson pokręcił głową z niedowierzaniem i dwoma palcami, jakby dotykał czegoś obrzydliwego, rzucił House’owi jego bokserki. Wylądowały na dłoni House’a, zaciśniętej mocno na kołdrze. Wzrok Wilsona powędrował wyżej, na napięty biceps diagnosty. Jego oczy rozszerzyły się lekko z wrażenia. A to nie uszło uwadze House’a.
- Za mało się na mnie gapiłeś w nocy?
- Nie gapię się – skłamał szybko Wilson.
- Odwróć się, a najlepiej spadaj.
- Nie, musimy...
- To chociaż zamów mi śniadanie.
Wilson westchnął i w poszukiwaniu telefonu, przeszedł do drugiej części apartamentu, zostawiając House’a samego.

House wypuścił głośno powietrze. Upewniwszy się, że Wilson sobie poszedł, a jego wzrok już go nie dosięga, odrzucił kołdrę i usiadł na łóżku. Zerknął na swojego krocze, na szczęście poranna erekcja go ominęła. Zresztą czego by tu wymagać, Mały Greg zmęczył się w nocy. House schował swoją dumną męskość w czarne bokserki i odsunął szufladkę. Zwitek pieniędzy leżał spokojnie pomiędzy kolorowymi opakowaniami prezerwatyw. Przeliczył szybko banknoty – trzysta dolarów. Dwa razy tyle wydała wczoraj w barze... I uciekła, pewnie nad ranem, zanim wstali. Zobaczyła jak naprawdę wyglądają i się przestraszyła? Jak on wygląda, bo przecież Wilson nie mógł jej się nie podobać, podobał się wszystkim.
Łamanie sobie głowy tym, kto tak się zachowuje i nosi w kieszeniach tyle forsy, zostawił sobie na później. Teraz musiał zająć się sobą. Połknął dwa poranne vicodiny, po chwili dorzucił trzeci, na ból głowy. I ruszył na spotkanie z nieuniknionym – z Wilsonem.
Wiele podpowiadało mu, że pomimo wyraźnych i dosłownych prób wygonienia przyjaciela, on i tak nie zamierzał się wynosić. Będzie więc musiał stawić mu czoło i najprawdopodobniej pogadać... o pocałunku czy o przygodnym seksie po rozstaniu z Cuddy? House nie miał wątpliwości, że tym razem chodziło o to pierwsze.

Wilson odsuwał właśnie zasłony, gdy House wszedł do salonu swojego apartamentu.
- Gdzie moje śniadanie? – burknął, przymykając oczy, oślepiony słonecznym światłem.
- Zamówiłem, powinno być za chwilę.
- Czekoladowe płatki, mleko, dżem i tosty? - House popatrzył podejrzliwie.
- I kawę. Mieszkałem z tobą długi czas, więc wiem co jesz.
House mruknął pod nosem coś co brzmiało jak no to świetnie i rozsiadł się na sofie, zakładając nogi na szklany stoliczek.
- Wypiłeś całą whisky? – spytał, oglądając pustą butelkę.
- Nie, piliśmy ją wszyscy.
- Ty skończyłeś, czyli wypiłeś najwięcej. Nic dziwnego, że potem ci odwaliło i pomyliłeś mnie z Megan Fox.
Wilson poczuł, że czerwieni się cały, od stóp po cebulki swoich puszystych włosów. Uciekł wzrokiem, w zdenerwowaniu pocierając kark.

Na szczęście nie musiał nic mówić, pukanie do drzwi rozległo się w idealnym momencie. Wiedząc, że House się nie ruszy, otworzył drzwi i znajomy murzyn wjechał wózeczkiem z jedzeniem do pokoju.
- Hej, tu Carnell – powiedział wesoło i nagle urwał, patrząc to na House’a, to na Wilsona. – Haha, chłopaki nie żartowaliście!
- Co znowu? – mruknął House.
- Dobrze, że jednak go nie zabiłeś!
- Co?!
- Ładnie się bawiliście, obaj macie malinki wielkie jak cały ten stan!
- Nie! – krzyknął Wilson. – To nie tak jak myślisz.
- Wrzuć na luz, tolerancja – powiedział Carnell, lejąc kawę do filiżanek. – Więc nie przeszkadzają ci jego prostytutki?
- Jimmy lubi się przyłączać, wręcz kocha trójkąty – powiedział House, podchodząc niebezpiecznie blisko Wilsona.
Twarz onkologa zaczerwieniła się jeszcze bardziej. House rzucił na niego okiem, wyglądał uroczo, tak bezbronnie i bezradnie.
- Wyrozumiały partner, to jest to! – rzucił Carnell. – Potrzebujecie czegoś jeszcze?
House porwał truskawkę z miseczki i nagryzł jej czekoladowy koniec, patrząc Wilsonowi prosto w oczy. Połknął i uniósł lekko kąciki ust, widząc zażenowanie swojego przyjaciela. Gdy jego wzrok spoczął na malince, dotarło do niego sedno tej sytuacji.
- Cholera – rzucił, obejmując dłonią swoją szyję. Otworzył szeroko oczy ze zdumienia. – Całowałeś się z nią?! – wrzasnął.
- House, wytłumaczę ci – powiedział cicho Wilson.
- Dobra, chłopaki. Czuję, że potrzeba wam samotności – odezwał się Carnell.
- Potrzeba, zjeżdżaj – warknął House, nie zważając na to, że wcześniej był dla niego miły.
Wilson westchnął, wyszperał z kieszeni jakiś banknot i podał mężczyźnie, a ten czym prędzej opuścił pokój.
- Całowałeś się z nią? – powtórzył House, jak tylko zostali sami.
- Samo wyszło. – Wilson wzruszył ramionami.
- Nic nie dzieje się samo, złodzieju dziewczyn – powiedział House, tonem piętnastolatka.
- O, chwileczkę! Ona nie była twoją dziewczyną!
- Ale to ja ją poderwałem. Męski kodeks zakazuje całowania dziewczyn poderwanych przez kumpla.
- Nie powołuj się na męski kodeks, leżeliśmy wszyscy troje na łóżku, więc...
- To cię wcale nie usprawiedliwia! – krzyknął
- Sama zaczęła! Myślisz, że mogłem się oprzeć?!
House uśmiechnął się. Nikt by się nie oparł. Nie wiedział dlaczego tak go dotknęło to, że Wilson ją całował. Gdzieś w głębi siebie, żałował, że dziewczyna uciekła, bo z chęcią powtórzyłby tę noc. Sam, bez Wilsona. Nie znał jej nazwiska, z trudem przypomniał sobie jej imię. Wiedział tylko, że była najseksowniejszą laską z jaką spał, miała dwadzieścia kilka lat i mnóstwo kasy. To raczej nie pomoże mu jej odnaleźć.
- Jak właściwie poderwałeś tą dziewczynę? – spytał Wilson, ciekawy już od wieczora.
- Nie poderwałem – odparł House po chwili.
- Więc jak...
- Bezczelnie się na nią gapiłem przez piętnaście minut, aż w końcu postawiła mi drinka i się przysiadła.
- Tak po prostu? – Wilson był w szoku.
- Musiał na nią podziałać mój urok. Byłem gorący zeszłej nocy, nie sądzisz?
Tym razem Wilson nie dał się sprowokować.
- I jak gdyby nigdy nic zaciągnąłeś ją do pokoju?
- Lepiej.
- Co?
- Ona pierwsza zaczęła mnie całować i pierwsza chciała tutaj przyjść – powiedział z zadowoleniem.
Tylko House’owi mogą się przytrafić takie rzeczy.
- To niedorzeczne.
- Co się dziwisz, laski na mnie lecą – mruknął House i skierował się po jedzenie.

Nasypał płatków do miski i dolał mleka, usiadł i zarzucił nogi na stolik, gotowy jeść.
- Włącz telewizor – rzucił, patrząc jak Wilson podnosi filiżankę do ust i upija łyk kawy.
O Boże, usta Wilsona... Wszystko było w porządku, dopóki nie przypomniał sobie ich pocałunku. Będzie musiał zająć czymś umysł, byle tylko o tym nie myśleć. Czymkolwiek, najchętniej najbardziej porąbanym medycznym przypadkiem, który zajmie jego myśli na tydzień.
- House, nie moglibyśmy pogadać o...
- Nie.
- Naprawdę chciałbym...
- Powiedziałem: nie!
- Ale..
- Co, do cholery?!
- Całowaliśmy się! – wybuchnął Wilson. – Nie uważasz, że trzeba coś z tym zrobić?
- Nie – odpowiedział stanowczo, choć jego mózg wariował.
Odkąd sobie to przed chwilą przypomniał, nie mógł myśleć o niczym innym, tylko o dotyku miękkich warg Wilsona. Nawet jedzenie przychodziło mu z trudem. Za wszelką cenę chciał wyprzeć z pamięci to uczucie, chciał myśleć o czymkolwiek innym, byle tylko zatrzeć ten pocałunek. Najwyraźniej ten cudowny seks nie odbił się w jego pamięci tak bardzo, jak nagi, masturbujący się i całujący go Wilson. Pewnie dlatego, że milion razy kochał się z kobietą, a całowanie mężczyzny było dla niego nowością. Raz czy dwa zrobił to na studiach, ale to było przecież w poprzednim stuleciu. I co najważniejsze, by wygrać zakład albo dla żartu! Nigdy nie całował faceta na poważnie, nigdy nawet o tym nie myślał. A tymczasem zrobił to z Wilsonem. Najgorsze było to, że Wilson wcale tak źle nie całował... Oddałby masę forsy, żeby dowiedzieć się co się dzieje w głowie przyjaciela. Czasami naprawdę żałował, że nie można czytać w myślach.
- Nie ma o czym gadać. Było, minęło – mruknął, patrząc na swoje stopy.
- Oddałeś pocałunek – szepnął nieśmiało Wilson.
House zakrztusił się, słysząc to.
Umysł Wilsona oszalał, gdy diagnosta popluł się mlekiem. Patrzył jak kilka białych kropli sunie po torsie przyjaciela, a ten nawet nie kwapił się, by je zetrzeć. Zupełnie jak on sam wczoraj... Ciche krzyki najseksowniejszej dziewczyny jaką ostatnio spotkał i widok twarzy House’a w czasie wszechogarniającego orgazmu, zaprowadziły go samego w ten sam stan. Odkąd Sam odeszła, nie przeżył tak intensywnej przyjemności. Nie pomagały filmy ani wyobraźnia, tym bardziej dziwne było to, że przyczynił się do tego House.
- Byłem pijany i naćpany.
- To cię wcale nie usprawiedliwia – powiedział Wilson, triumfując.
Nie wiedział dlaczego to zrobił, ale co cieszyło go bardziej, House też nie miał o tym pojęcia. Oby tylko uznał to za pijacki wybryk, a nie doszukiwał się drugiego dna...
- Naćpany, to znaczy... mogłem widzieć kogoś innego zamiast ciebie.
- A widziałeś?
House zaśmiał się dziwnie. Jeśli przyzna, że widział kogoś innego, tym samym przyzna się do halucynacji i Wilson będzie się wymądrzał i go denerwował swoją troską. A jeśli nie, to wtedy wyjdzie na to, że świadomie oddał pocałunek, wiedząc kogo całuje. House milczał, a Wilson obserwował go uważnie, pewny, że nie widział nikogo innego.
- Dobra, pogadajmy o czymś innym – zaproponował.
- Jasne, ładna dziś pogoda – mruknął House, wgryzając się w tosta.

Richie117

Anai

advantage

Anai

advantage

Anai

advantage

Anai

advantage