Bros b4 hoes [10/?]

Richie117

yeah, right... "Mom"

Najs wyjazdu, Anai! Wróć do nas cała i zdrowa!

(mam nadzieję, że to przeczytasz zanim wrócisz

)

advantage

Richie117

advantage

Richie117

advantage

Richie117

advantage

Anai

Ajm back!

(Właściwie wróciłam już kilka dni temu, ale jakoś nie mogłam tu przywlec swojego leniwego tyłka

)

Richie117

advantage · Wysłany: Pią 17:57, 02 Mar 2012 Temat postu:

Richie117 · Wysłany: Śro 11:01, 14 Mar 2012 Temat postu:

advantage · Wysłany: Czw 15:22, 15 Mar 2012 Temat postu:

omg, przegapiłam Cię wcześniej, Anai! Im so sorry

advantage · Wysłany: Czw 16:43, 15 Mar 2012 Temat postu:

Długo mi zleciało z pisaniem, długie się też napisało. Stwierdziłam, że nie ma sensu rozdzielać na dwie częsci i mam nadzieję, że będzie można przez to przebrnąć, nie nudząc się na śmierći

Przy okazji pisania szukałam rasy psa, która IMO za nic w świecie nie spodobałaby się House’owi, ostatecznie padło na buldogi angielskie, a przy okazji się w nich zakochałam. Popaczcie tylko:
[link widoczny dla zalogowanych] albo [link widoczny dla zalogowanych]

Rozdział 7.

House podjechał pod wskazany przez Maggie hotel w centrum. Zdjął kask i zagapił się na budynek; był dość okazały, biło od niego elegancją i na ile był w stanie to stwierdzić, zbudowano go w dobrze okrojonym klasycystycznym stylu. Mimo tego, całkiem dobrze się chował, House nie przypominał sobie, by kiedykolwiek wcześniej zwrócił na niego uwagę. Słysząc o hotelu, spodziewał się drapacza chmur z wielkim neonem, ale nic z tego. Nazwa też nie rzucała się w oczy, najwyraźniej milionerzy doskonale wiedzieli o hotelu, a taka swoista tajemniczość była im na rękę.

- Gregory House? – Zagadnął go mężczyzna w ciemnym garniturze.
- Doktor Gregory House – mruknął.
- Witam, doktorze. Jestem Gale Morrison, proszę za mną. Ktoś zajmie się pańskim motocyklem.
House uniósł brwi do góry, nie mówiąc ani słowa. Gale Morrison skinął na jednego z hotelowych boyów w granatowo-czerwonych uniformach, chłopak przywitał się należycie, a gdy House podał mu kluczyki i obdarzył go morderczym spojrzeniem, powiedział cicho:
- Będzie na pana czekał na dolnym parkingu.

House udał się za lalusiowatym facetem w garniturze. Przeszli przez obrotowe drzwi i znaleźli się w holu. Na wprost, dokładnie w miejscu, gdzie kończył się czerwony dywan, House dostrzegł recepcję. Marmurowy blat zdobiły ekrany komputerowe, a ponad nimi malowały się uśmiechy pracowników. Żadnych kobiet.

Mężczyzna zaprowadził House’a w głąb pomieszczenia, jak diagnosta zdążył zauważyć, zmierzali do windy. Dlaczego ominęli te dwie na prawo od wejścia? Znów poczuł się jak w CIA. Morrison nacisnął przycisk wzywający windę i uśmiechnął się przyjaźnie.
- Apartament panny Margaret znajduje się na ostatnim piętrze, ta winda zabierze tam pana bezpośrednio. Miłego wieczoru.

House wszedł do środka, drzwi natychmiast się za nim zasunęły. Po kilku sekundach, które House spędził na myśleniu o tym w co się znowu pakuje, winda zatrzymała się.

Wysiadł i stanął w dużym holu z kolumnami, jednak zanim zdążył się dobrze rozejrzeć, pojawiła się Maggie, przysłaniając mu widok na wszystko inne. Nie była jednak sama, towarzyszył jej... pies. Szedł spokojnie przy jej nodze, ale gdy tylko zarejestrował obecność obcego, zaczął głośno szczekać. Podała mu szklankę bursztynowego płynu i klęknęła przy psie, głaszcząc jego łebek.
- Padfoot, spokój!
- Weź to stąd – powiedział House, patrząc pogardliwie.
- To jest moim psem i nigdzie się nie wybiera, więc nie obrażaj go.
- Co to za dziwactwo?
- To buldog i zabraniam ci nazywać go dziwactwem.
- Dlaczego nie mówiłaś, że masz psa?
- Bo nie pytałeś. Boisz się?
- Nie cierpię psów! Ślinią wszystko, gryzą buty i...
- To młody pies, nie pogryzie ci butów, prędzej je przeleci. A teraz przywitaj się, to jest Padfoot. A to Greg – powiedziała do psa.
House zignorował ją i omiótł wzrokiem hol. Wszędzie dookoła wisiały obrazy, od renesansowych dzieł, przez surrealizm, po sztukę współczesną. Jego uwagę przykuł wizerunek nagiego, czarnego mężczyzny wykonującego wsad do kosza, powieszony tuż nad barokową komodą. Inne też były przepełnione ekscentryczną nagością, a nawet homoseksualizmem, co tylko sprawiło, że pomyślał o Wilsonie. Nagim.
Upił łyk whisky i popatrzył na dziewczynę, także mu się przypatrywała.
- Chodź – powiedziała tylko.

Skierowali się do bardziej zamieszkałej części apartamentu. House szedł, uważając pod nogi, ale patrzył też na dziwaczne obrazy. Niektóre przedstawiały ludzi uprawiających seks, inne niestworzone i kolorowe wzory, zupełnie jakby malowały je dzieci z przedszkola. Zaczął się poważnie zastanawiać, jak można powiesić coś takiego na ścianie i się do tego przyzwyczaić, chociaż w pierwszej kolejności, jak można coś takiego kupić? Jedyną sztuką jaką naprawdę kochał, była muzyka.
Wystrój salonu bardziej mu się spodobał. Pierwszym co przykuło jego uwagę była duża, czarna kanapa na środku pokoju. Gdy wszedł głębiej, zorientował się, że światło było przygaszone, a ten jasny blask pochodził z kominka. House zerknął na biblioteczkę, zainteresowany podszedł bliżej.
- Masz rację, pozwiedzaj sobie. Ja posiedzę i poczekam.

Maggie usiadła na kanapie z własną szklanką w dłoni i psem na kolanach, założyła nogę na nogę i spojrzała na swojego gościa. Nie przebrał się, przyjechał w tym samym ubraniu, w którym widziała go rano, a i tak wyglądał całkiem seksownie. Miała też wrażenie, że nie ogolił się od ich hotelowego spotkania, ale szybko doszła do wniosku, że właściwie jego zarost strasznie jej się podobał.
House przyglądał się grzbietom książek, ale czuł się rozproszony, czuł jak dziewczyna przypatrywała jego pośladkom. Nie przywykł do tego. Skupił umysł i czytał w myślach nazwiska autorów książek, nie podejrzewał jej o taki gust. Powieści Prousta czy Chatwina nie były zbyt zdumiewające, zdziwili go jednak Camus i Locke, a przy nazwisku Nietzschego jego brwi uniosły się w górę i zostały tam, dopóki nie natknął się na półkę wypełnioną Kamasutrą. Uśmiechnął się wtedy lekko, połknął vicodin i wyzerował szklankę szybkim łykiem.

- Dolej mi – powiedział, odwracając się i wyciągając szklankę w jej stronę.
- Najlepsze alkohole świata – powiedziała, wskazując na przeciwległą ścianę.
House miał ochotę uderzyć się w głowę. Jakim cudem mógł dostrzec książki, a przeoczyć alkohol? Podszedł do barowego kontuaru. Ścianę po wewnętrznej stronie pokrywały najróżniejsze trunki, niektóre były zakurzone, co znaczyło, że mało używane, a inne prawie całkiem puste.
- Mogę to wszystko wypić? – zapytał głupio, gdy minął pierwszy szok. Mógłby tu spędzić wakacje!
- Genialny lekarz, świadomy zagrożeń płynących z wypicia tylu trunków, nie powinien nawet o tym myśleć.
- Taa, ale teraz jestem tylko hedonistą, który lubi się bawić przy alkoholu.
- Bierz co chcesz.
House nalał sobie whisky z butelki, która nie stała grzecznie na półce. Uznał, że tą właśnie wypił, a smakowała nieźle.
- Powiedziałaś mi dziś rano, że jestem idealny – rzucił House.
Oparł się o kontuar i popatrzył na Maggie, ale nie podszedł bliżej niej.
- Rozmyślałeś nad tym?
- Wymieniłaś kilka całkiem zrozumiałych powodów, ale nie łapię tylko jak to, że jestem lekarzem czyni mnie ideałem.
Maggie roześmiała się.
- Zawsze chciałam spotykać się z lekarzem.
- Dlaczego?
- Nie wiem... sama chciałam być lekarzem. Patologiem.
Tym razem to House się roześmiał.
- Dlaczego?
- Cóż, to ma w sobie coś fajnego. To tak jakby, no wiesz, grzebanie w ludzkim ciele i posiadanie nad nim władzy.
- Ale to nuda. Wszystkie elementy układanki są już na miejscu, trzeba je tylko zobaczyć.
- Droga do tego, by móc je zobaczyć jest fascynująca.
- Nie doceniałem cię.
- Nie odsłaniam wszystkich kart za jednym razem.
- Nie? Rozebrałaś się całkowicie!
- Tego wymagała sytuacja, prawda?
- Więc kiedy odsłonisz resztę siebie?
- A co chciałbyś, żebym odsłoniła?
- Prawdę – powiedział, lustrując ją wzrokiem. – Dlaczego mieszkasz we własnym hotelu?
- Miałam dość gwaru wielkiego miasta, tu mam spokój.
- Gdzie mieszkałaś wcześniej?
- W Los Angeles. Poza tym, to nie jest zwykły hotelowy pokój, tylko mój apartament.
- Będąc tak blisko, trzymasz rękę na pulsie. Wygodne.
- Tak, Greg.
- Boisz się, że ktoś może cię wygryźć?
- Nie, mam lojalnych ludzi i stuprocentową pewność, że nikt nie czyha na mój stołek.
- Ach tak, bo możesz kontrolować mózgi swoich ludzi wszędzie na świecie.
- Mogę. Nie wszyscy się zawsze ze mną zgadzają, ale dopóki zarabiają dobre pieniądze nie będą się wychylać.
- Dlaczego porzuciłaś marzenia o grzebaniu w ludziach?
- Spadek – mruknęła i upiła łyk drinka. – Musiałam się zająć majątkiem i dorosnąć w ciągu miesiąca. Medycyna zeszła na dalszy plan i nigdy do niej nie powróciłam. Nie mam czasu.
- Jaką mam pewność, że nie zabijasz facetów z którymi sypiasz, by bawić się ich jelitami?
- Musisz mi zaufać.
- Nie. Ale ktoś by cię już wywęszył, nie jesteś super inteligentna.
- Znam kilku policjantów.
- Masz szerokie znajomości?
- Czemu pytasz?
- Nie pytałaś ludzi na ulicy czy mnie znają, pewnie namierzył mnie jakiś prywatny detektyw.
- Pewnie tak.
- Jak dużo o mnie wiesz?
- Niewystarczająco.
- Kiepski detektyw.
- Nie, nie muszę wiedzieć gdzie się urodziłeś, ani z jakimi ocenami skończyłeś podstawówkę. Chcę poznać ciebie, twoją osobowość.
- Chcesz mnie poznać? Tak po prostu? – zdziwił się. Przecież nikt dobrowolnie nie chciałby go poznać... – Dowiedziałaś się czegoś o ostatnich latach mojego życia?
- Wizyta w psychiatryku i oskarżenia o rozprowadzanie narkotyków sprawiają tylko, że jesteś bardziej interesujący.
- Jesteś... dziwna.
- To już twoja przeszłość. Na pewno jakoś to na ciebie wpłynęło, ale odzyskałeś licencję i wróciłeś do społeczeństwa. Nie jesteś wariatem.
- Super – mruknął pod nosem i wychylił szklankę.
Dziewczyna zaczynała go irytować. On mógł wchodzić w butach w życie innych, ale żeby ktoś grzebał w jego życiu? Przywykł do tego, że ludzie bali się podejść bliżej, odstraszały ich plotki, a czasem on sam to robił, gdy wyrażał się we wrogi i chamski sposób.
- Też chcę poznać twoje grzeszki – powiedział, przypatrując jej się.
- Innym razem, doktorku.
- Nie zaprzeczyłaś, że jakieś masz.
- Każdy ma.
- Uważasz, że mamy ze sobą coś wspólnego?
- Poza uwielbieniem seksu?
- Taa, oprócz tego. I oprócz whisky.
- Hmmm... też jeżdżę na motocyklu.
- Jakim?
- Yamaha V-Max
- Chcę się przejechać.
- Okej, pościgamy się kiedyś.
House skinął głową i milczał przez chwilę, analizował sytuację.
- Dowiedziałaś się o mnie takich rzeczy, a... moja noga?
- O tym nie wiem nic.
- Kłamiesz.
- Nie. To zbyt intymne. Widziałam jak nie chciałeś, bym zobaczyła twoje udo.
- Dzięki, że szanujesz moją prywatność.
- Noga nie ma znaczenia. Wiesz co mnie w tobie urzekło?
- Podejrzewam, że wszystko.
- To, że się na mnie gapiłeś przez dziesięć minut i nawet się z tym nie kryłeś. Faceci w takich barach zazwyczaj zagadują po minucie i są nachalni, a ty byłeś inny. Nie powiedziałeś do mnie ani słowa, a i tak miałam ochotę cię bliżej poznać.
- A co, miałem ci mówić banalne komplementy o tym jak ślicznie wyglądasz w blasku księżyca?
- Dzięki Bogu tego nie zrobiłeś.
- A gdybym zrobił?
- Nie byłoby cię tu teraz.
- Więc co takiego zrobiłem, że jestem?
- Ty tylko patrzyłeś. To mega ekscytujące. No i całowałeś swojego przyjaciela.
- Zamknij się.
Maggie zaśmiała się pod nosem, ale nie powiedziała ani słowa. House raz jeszcze rzucił okiem na trunki i starł palcem kurz z jednej, na oko starej, butelki.
- Wielka milionerko, nie stać cię na żadną gosposię?
- Gosposia wie, że ma nie ścierać kurzy z tej butelki, mogłaby ją potrzaskać.
- Masz inne pomoce domowe? Lokaja, który przynosi ci herbatki?
- Nie, nie potrzebuję. Przestań myśleć stereotypowo.
- A ten facet, który mnie tu przyprowadził...
- Jest hotelowym konsjerżem*.
- Spałaś z nim? – spytał, dolewając sobie whisky.
- A ty spałeś ze swoim podwładnym?
- To dwie różne sytuacje – odparł krótko. – Spełnia twoje zachcianki, bez wyjątków?
- To nie świadczy o tym, że z nim spałam.
- Jakbym miał za szefową dwudziestolatkę, na pewno słuchałbym jej rozkazów – rzucił, kończąc drinka. – Ale pewnie chciałbym ją przelecieć.
- Możliwe, że on też chce, ale to nie znaczy, że tak się stanie. To on jest od spełniania moich zachcianek, nie odwrotnie.
- A czyje zachcianki ty spełniasz?
- Własne.
- A moje?
- To zależy, doktorku.
Posłała mu uśmiech i podeszła bliżej, dużo bliżej. Stanęła na palcach i potarła lekko policzkiem o jego szorstki policzek i popatrzyła mu w oczy. Gdy nie dostrzegła sprzeciwu, nachyliła sobie jego głowę, chcąc go pocałować, ale zadzwonił jego telefon. A on odebrał.
- Cześć, House – powiedział Wilson.
- Wilson, znalazłem miejsce na wakacje!
- Co?
- W jej salonie, jest idealnie. Cała ściana alkoholu... Przeważa whisky, ale są też kolorowe likiery...
- Więc dobrze ci mija wieczór?
- Taa – przytaknął House, choć bez entuzjazmu. – Co robisz?
- Właśnie wyjąłem piwo z lodówki i zamierzam obejrzeć jakiś film.
- Porno? – podsunął House.
- Nie, komedię.
- Nie ma sensu oglądać komedii samemu, wtedy są mniej śmieszne.
- Więc obejrzę jakąś akcję.
- Nudzisz. Dzwonisz, żeby mnie skontrolować? Sprawdzić, czy jestem grzeczny?
- Dzwonię pogadać. Chyba, że bardzo jesteś zajęty.
- Wilson... wszystko okej?
- Nigdy nie pytasz, czy wszystko okej.
- Ty nigdy nie dzwonisz bez powodu.
- Źle, że dzwonię?
- Źle, że pytam?
- Nie... nie wiem.
- Zadzwonię jutro.

House rozłączył się i odsunął od Maggie, ledwo na nią patrząc. Utkwił wzrok w swoim drinku i zagryzł wargę. Zdał sobie sprawę, że na jego życiowej drodze pojawił się przełom. Znał Wilsona tyle lat, a dopiero teraz wylądowali w łóżku. To było niezwykłe, czy warto przedkładać niezwykły seks z gorącą laską nad niezwykłą więź? Ta niezwykła męska więź też niosła za sobą niezwykły seks, a przynajmniej prawdopodobieństwo takowego, gra wstępna zrobiła swoje, napalała na więcej. House nie znał odpowiedzi na postawione pytanie, a mimo to wydawało mu się, że dokonał wyboru. Upił łyk whisky i westchnął, miał pewność, że Maggie chce się z nim znów przespać. Chciał tego, ale jednocześnie chciałby być z Wilsonem, siedzieć na kanapie i oglądać durne filmy, a potem powoli smakować jego wargi...

Gdy Maggie zbliżyła się i pocałowała go lekko, nie oparł się, chociaż mózg zgotował mu scenę z Wilsonem.

<center>~</center>
RANEK.

- To był strasznie grzeszny seks – mruknęła Maggie, schodząc z House’a i opadając na poduszki.
Numerek wieczorem i numerek rano z tym samym facetem należały do rzadkości, mało kto okazywał się na tyle dobry w łóżku i interesujący jako człowiek, by dostąpić takiego zaszczytu.

House westchnął głęboko. Była dopiero ósma, a on już rozpoczął dzień. I to w jakim stylu! Zerknął na leżącą obok niego dziewczynę, oddychała głośno z twarzą ukrytą w dłoniach, leżała na plecach, ukazując mu swoje wdzięki. On też był nagi, zakrył tylko nogę cienką kołdrą, by nie wystawiać jej jak eksponatu do oglądania. Chociaż Maggie ją już widziała, czuł się bezpieczniej, mając zakryte udo. Nie chciał pytań, ani oględzin. Mimo tego, nagość i tak była jednym z plusów; można było spać nago, bez obaw, że mała dziewczynka wpełza pod kołdrę w środku nocy. Podziwianie wdzięków młodej kobiety też miało w sobie coś fascynującego.

A Cuddy? Nigdy nie chciała spać nago, zrobili to może cztery razy, zawsze u niego. Seks z Maggie też był całkiem inny. Cuddy siebie stawiała na pierwszym miejscu w drodze na szczyt, podczas gdy, jak House zdążył zauważyć, prawie równie wielką przyjemność sprawiało Maggie prowadzenie tam ich oboje, albo tylko jego, ale nigdy tylko siebie. Co prawda spał z nią tylko trzy razy (albo cztery, nie był pewien czy liczyć to drobne coś w środku nocy), ale zauważył, że dziewczyna umiała bawić się seksem, śmiesznie mruczeć, czy głośno wyzywać. Jednocześnie była namiętna, a to mu się niezmiernie podobało. Cuddy natomiast była poważna, jej poczucie humoru całkowicie znikało w łóżku, pojawiała się odrobina wstydu i wręcz męska potrzeba snu tuż po. Maggie, gdy było już po wszystkim, wcale nie odwróciła się do niego plecami. Czy było na tym świecie cokolwiek, co je łączyło?

Cuddy znał na wylot, Maggie wciąż skrywała tajemnice, które zamierzał odkrywać. Skąd pochodzi? Ma rodzeństwo? Rodziców? Matkę, która pewnego pięknego dnia pojawi się w przychodni na przeszpiegach? Gra na Playstation, czy z kamienną miną oznajmia, że to gra dla dzieciaków? Ogląda porno? Przecież była o wiele bardziej otwarta w łóżku. A czy było więcej rzeczy, które łączą ją z nim? Whisky. Seks. Motocykl. Jest szansa, że okaże się być cyniczną ateistką z egocentrycznym podejściem do życia i hedonistycznym spojrzeniem na świat? Przecież wzięła vicodin, by przyćpać, czego przenigdy nie zrobiłaby Cuddy.

- Powiedz, że nie jesteś Żydówką – wymknęło mu się, zanim zdążył to przemyśleć.
- Nie jestem, skąd ci to przyszło do głowy?
- Wierzysz w coś?
- Są tylko trzy sprawy, w które wierzę.
- Trzy osoby boskie?
- Masz fioła na punkcie religii?!
- W co wierzysz? – spytał, ignorując jej pytanie.
- W siebie, w miłość i w moc pieniądza.
- A Bóg?
- Ateistka, kochanie. Ale to nie znaczy, że nie możemy sobie kupić prezentów na święta.
- Do świąt daleko – mruknął House. – Jesteś wegetarianką?
- Nie, ale lubię warzywa.
- A cheeseburgery jesz?
- Pewnie, od czasu do czasu.
- Masz coś przeciwko jedzeniu w łóżku?
- Uwielbiam jeść w łóżku!
- Ćwiczysz coś? Jogę?
- O co ci chodzi?
- Odpowiedz.
- Lubię pływać – powiedziała i przeturlała się na brzuch, bliżej House’a. – Porównujesz mnie do swojej byłej dziewczyny?
- Jesteś zżyta z matką?
- Nie widziałam jej od siedmiu lat.
- Pograsz ze mną na Playstation?
- W co lubisz grać?
- Lubię wyścigówki i strzelać do potworów.
- Ja wolę Fifę i strzelanie do ludzi, ale zgodzę się na potwory.
- Nie ma chyba niczego co was łączy.
- A słabość do ciebie? – spytała z figlarnym uśmiechem.

House uniósł lekko kąciki ust. Nie tak dawno wydawało mu się, że kocha Cuddy całym sercem, a wystarczyło kilka dni i zmienił zdanie. Pomogły mu dziwki i Maggie, która była totalnym zaprzeczeniem lekarki. Lubiła wszystkie te rzeczy, których Cuddy nie znosiła, nie miała nic przeciwko szybkiemu numerkowi na dzień dobry, no i nie miała córki. Miała za to psa i chociaż House już go nie cierpiał, to miał pewność, że nigdy nie poprosi go o opiekę nad nim.

Wilson też okazał się pomocny, od chwili, gdy się pocałowali, a potem posunęli o krok dalej, ani razu nie wspomniał o powrocie do Cuddy, a House dzięki temu zyskał pewność, że już wcale tego nie chce i nigdy nie będzie chciał wrócić. Z Wilsonem było inaczej, byli długoletnimi przyjaciółmi i mężczyznami, uważającymi się za hetero. Choć żaden z nich tego otwarcie nie przyznał, dotykanie drugiego było niesamowite, ale nadal odbywało się z pewną dozą nieśmiałości. House mówił sobie, że na wszystko przyjdzie pora, szczególnie na to, by dotykać Wilsona tak umiejętnie i bez krzty wstydu, jak Maggie dotykała jego.

- Masz do mnie słabość po trzech numerkach? Muszę być lepszy niż myślałem.
- Nie nakręcaj się, przyjacielu.
- Co, nie jestem dobry?
- Oczekujesz, że cię teraz obsypię komplementami?
- Miłe słowo nie zaszkodzi.
- Zaszkodzi, zbyt wcześnie na takie gadki.
- Powiedz, jaki uroczy jest mój pe...
- Nie, Greg.
- Właściwie dlaczego mówisz do mnie Greg?
- Bo to twoje imię.
- Nikt tak do mnie nie mówi.
- Ja mówię, przyzwyczaj się.
- Jak długo planujesz to robić?
- Dopóki mnie nie wkurzysz, wtedy zacznę mówić House, albo gorzej.

House już miał zapytać jak gorzej mogłaby go nazwać, ale przerwało mu drapanie pazurów o drzwi i głośne szczekanie. Prychnął cicho, gdy to usłyszał, a potem kolejny raz, gdy Maggie niemal zabiła go wzrokiem.
- Zamknąłeś drzwi, żeby tutaj nie wszedł?
- Zamknąłem, żeby zwiększyć poczucie intymności.
- Ty świnio!
Maggie zerwała się z łóżka i podbiegła do drzwi, całkiem naga. Gdy je otworzyła, Padfoot zaszczekał wesoło i wturlał się do sypialni. Wzięła psa na ręce, pozwalając lizać się po twarzy.
- Fuj – rzucił House.
- Nie waż się tego powtarzać.
- Fuj! – powtórzył głośniej.
Maggie tylko zmierzyła go morderczym wzrokiem i usiadła na łóżku, wciąż głaszcząc psa. House skrzywił się, gdy złapała go za mordkę i potrząsnęła czule; ślina psa została na jej dłoni i policzku, ale była na to niewzruszona.
- Więcej cię nie pocałuję – powiedział House.
- Nie groź, sam nie chcesz spełnić tej groźby.
- Zakład?
Przez twarz Maggie przesunął się szyderczy uśmieszek. Wypuściła psa z objęć i jednym susem zbliżyła się do House’a. Pocałowała go, łapiąc dłonią jego twarz. Czuł mokrą ślinę na swoim policzku, ale oddał pocałunek.
- Wszystkie twoje groźby tak wyglądają? – spytała po chwili.
- Zostałem pocałowany, to co innego!
- Jasne – mruknęła i wstała. – Co chcesz na śniadanie?

Dłuższą chwilę paradowała przed nim całkiem nago, zbierając porozrzucane na podłodze ubrania. House wgapił się w nią, nawet nie mrugając. Opamiętał się dopiero wtedy, gdy zdał sobie sprawę, że go woła. Po nazwisku.
- Nie masz żadnych kompleksów? – zapytał wciąż półświadomie.
- Mam, każdy ma – odparła z uśmiechem.
Jak gdyby nigdy nic, założyła sobie jego koszulę i przywołała psa. Widząc jak House patrzył, nie spytała drugi raz co chciałby zjeść. Wyszła z sypialni, czując jego wzrok na swoich pośladkach, tylko w części zakrytych koszulą. Padfoot pobiegł za nią.

House westchnął i opadł na poduszkę, wycierając w nią mokry policzek. Co miały w sobie poranne numerki, że po nich nie chciało mu się spać? Powoli wstał i przeszedł kilka kroków w poszukiwaniu swoich ubrań. Na środku pokoju znalazł bokserki, tuż obok spodnie, włożył je na siebie. Nie wiedział, gdzie podziała się dziewczyna, ale to był doskonały moment, by poszperać w jej rzeczach. Podniósł laskę z podłogi i rozejrzał się po pokoju. Zbliżył się do nocnej szafki i odsunął małą szufladkę. Znalazł puste opakowanie aspiryny, Prozac, tabletki antykoncepcyjne i... vicodin. Połknął dwie tabletki z jej pudełka i schował je do kieszeni marynarki. Choćby miała strasznie bolesne miesiączki, jego ból i tak był silniejszy. Nie sądził jednak, by używała vicodinu na ból, na pewno korzystała z niego jako narkotyku, po tym jak sam jej go dał.

W drugiej szufladce znalazł prezerwatywy, truskawkowy żel i dwie pary pluszowych kajdanek w panterkę. A do tej pory nic nie wskazywało na to, by lubiła się tak bawić! W komodzie w rogu była tylko bielizna, z radością poprzeglądał seksowne stringi, ale widok skarpetek nie był już podniecający. Zainteresowały go natomiast białe drzwi, usytuowane na środku ściany. U niego drzwi były przejściem do łazienki, a tutaj? Nacisnął klamkę i zajrzał do środka, nie była to łazienka, a wielka garderoba, w której z całą pewnością można by mieszkać. House wszedł głębiej, rzucił okiem na równiutko ułożone buty, głównie wysokie szpilki, było ich przynajmniej dwieście. Zerknął też na ciuchy na wieszakach, zwiewne i wytworne sukienki, sweterki i koszule, były także półki ze spodniami i topami. House pokręcił głową i wyszedł z pomieszczenia, zanim totalnie zwariuje.
Przeciągnął się, wzdychając głośno i wyszedł z sypialni. Przeszedł kilka kroków po miękkim beżowym dywanie i zszedł na drewnianą podłogę, która już nie była tak miła dla jego nagich stóp. Rozejrzał się dookoła, po lewej zobaczył uchylone drzwi, pewnie do łazienki – poznał po białych płytkach na podłodze. Kawałek dalej były kolejne drzwi, otwarte na oścież, z których biło słoneczne światło. Strzał w dziesiątkę.

Maggie, w jego koszuli, siedziała przy dużym stole, bogato zastawionym śniadaniem. Była tak zaczytana w jakiejś biznesowej gazecie, że nie zwróciła na niego uwagi, dopóki nie zaszczekał siedzący obok niej pies.
- Cześć – powiedziała i spojrzała z uśmiechem. – Siadaj, jedz co chcesz.
- Weź go stąd. – Wskazał na psa.
- Nie.
House westchnął i przysiadł na rogu kuchennej kanapy.
- Jak to wszystko przygotowałaś? – spytał, rzucając okiem po stole i kuchni.
Było wszystko; kawa i herbata, świeżo wyciśnięty sok z owoców i mleko. Przeróżne dżemy, masło orzechowe i syrop klonowy, były jeszcze kiełbaski z ketchupem i jajka na bekonie. I pachnące masłem gorące tosty, i...
- To hotel, Greg. – Popatrzyła na niego jak na dzieciaka. – Nie wiedziałam co lubisz, więc wzięłam wszystkiego po trochu.
- Tego już twój cudny detektyw nie sprawdził.
- Spróbuj naleśników – powiedziała tylko. – Najlepsze na świecie.
- Najlepsze na świecie są naleśniki Wilsona.
- To jakiś eufemizm?
- Nie będę rozmawiał o częściach ciała Wilsona.
- A dobrze je już poznałeś?
- A wiesz, że ma jędrniejszy tyłek od twojego?
- Zamknij się.
- Wilson robi najlepsze naleśniki, z orzechami macadamia. Koniec kropka.
- Okej.
Maggie napiła się soku, kątem oka widziała jak House nalewa kawę i nakłada masło orzechowe na tosta. Ugryzł z głośnym chrupnięciem.
- Masz beznadziejne łóżko – powiedział z pełnymi ustami. – Zbyt miękkie.
- Następnym razem będziesz spał na podłodze.
- Skąd wiesz, że będzie następny raz?
- Tak źle ci było, że nie chcesz powtórki? Zauważyłam, że w nocy bardzo ci się podobało.
O, Boże. Mój własny penis jest przeciwko mnie.
- Na pewno mogłabyś poprawić to i owo, chociaż technikę masz niezłą.
- Taa? Może poprawię i może cię zaskoczę.
- Możesz mnie zaskoczyć tymi kajdankami w panterkę.
- Co?
- Tak, przeszukałem twoją sypialnię.
- I co?
- Znalazłem kilka par całkiem sexy bielizny.
- Perwers.
- I zajrzałem do szafy, o ile można to tak nazwać. Masz tam z dwieście par szpilek!
- Jak ostatnio sprawdzałam, było trzysta szesnaście.
- Są ułożone alfabetycznie według projektantów.
- Wiem, od Atwooda, którego uwielbiam, do Zanottiego. To bardzo ułatwia szukanie odpowiednich.
- Jesteś chora.
- Powiedział pacjent szpitala dla czubków.
- Były pacjent!
House obrzucił ją wściekłym wzrokiem i nagle poczuł chęć rzucenia w nią tostem, ale opanował się. Nie chciałby mieć żadnych bliskich kontaktów z jej obrzydliwym psem.
- Co ciekawego jeszcze znalazłeś?
- Hmmm... Prozac. Masz depresję?
- Nie.
- Już nie?
- Yhym.
- Kiedy miałaś?
Zawahała się, ale odpowiedziała.
- Po otrzymaniu spadku, gdy zaczęłam zarządzać hotelami.
- I już tego nie bierzesz?
- Znalazłam lepszy sposób na wyleczenie się.
- Jaki?
- Nie musisz wszystkiego wiedzieć.
- Muszę i chcę.
- A ja nie chcę ci powiedzieć.
- Domyślę się.
- Droga wolna.
Długą chwilę jedli w milczeniu.
- Pracujesz dziś? – zapytał House.
- Myślę, że nie – stwierdziła, zerkając na zegarek.
- Więc co będziesz robić cały dzień?
- Mogę cię odwiedzić w szpitalu.
- Ja tam pracuję!
- Szybki lunch?
- Jadam z Wilsonem.
- Mnie on nie przeszkadza.
- Nie gwarantuję, że znajdę dla ciebie czas.
- Przyjadę na motocyklu.
- I to ma mnie zachęcić?
- Przyjadę nago.
- Pamiętasz o co zapytałem cię w sypialni?
- Czy zrobię to jeszcze raz?
- Czy masz jakieś kompleksy.
- Taa. Wszyscy mają.
- Jakie są twoje?
- Myślisz, że ci powiem?
- Nie musisz, już się domyśliłem. Do wieczora wymyślę, jak wyleczyłaś depresję.

Maggie była zagadką, powoli układającymi się puzzlami. Zamierzał ułożyć je do końca.

* Konsjerż - pracownik, którego zadaniem jest załatwianie najróżniejszych spraw dla hotelowych gości.

Richie117 · Wysłany: Śro 10:01, 21 Mar 2012 Temat postu:

advantage · Wysłany: Śro 21:09, 28 Mar 2012 Temat postu:

Richie117

advantage

Richie117

advantage

Anai

Richie117

advantage

Angelica

Yeah, doczytałam wreszcie do końca siódmego rozdziału!
Nie wiem, czy dam radę jakoś pozbierać do kupy wszystkie te rozdziały, a nie ukrywam, że chcę dodać konstruktywny komentarz. No dobra. Może mi się uda. *zaciera ręce*

Rozdział pierwszy:
Po primo, Maggie - myślę, że to świetnie wykreowana postać. Jest tajemnicza, nie od razu dowiadujemy się, kim jest, praktycznie niewiele o niej wiemy. Może tyle, że jest dość inteligenta i spostrzegawcza. A to wszystko sprawia, że warto czytać dalej, aby się czegoś o tej dziewczynie dowiedzieć. Polubiłam Maggie.
House - napisany po mistrzowsku! Jak najbardziej kanoniczny, jakby wyciągnięty z serialu. Bosko.
Zaczyna się na tyle ciekawie, że mam ochotę czytać dalej. To były plusy.
Wilson - jedynym minusem jest to, że go nie ma. Anyway, to przecież Hilson, więc pojawienie się Jamesa jest tylko kwestią czasu.

Rozdział drugi:

advantage