Bros b4 hoes [10/?]

advantage

W końcu, po milionach poprawek, coś powstało. Próbowałam sama ułożyć jakiś logiczny medyczny przypadek, ale mi nie wychodziło, a nawet jak już się udało, to nie byłam pewna, czy jest dobrze, więc zrezygnowałam z tego i poszłam na łatwiznę... przypadek jest z odcinka 3x16, odrobinę zmieniony, tak żeby pasował do reszty rozdziału. Reszta już się sama jakoś napisała... Ok, więc przeżyjcie to wszystko jakoś, bo wyszło dziwnie długie i trochę nudne, ale potem się zmieni

Rozdział 4.

Gdy House siedział zamknięty w swoim hotelowym pokoju, pijąc piwo, rozmyślając nad sprawą z Wilsonem i oglądając powtórki seriali, do Princeton Plainsboro trafił trzydziestoletni mężczyzna. Odszedł z piechoty morskiej, podejrzewając u siebie syndrom Zatoki Perskiej, skarżył się na ból stawów, ciągłe zmęczenie, wysypki i przeziębienia. Cuddy, chcąc nie chcąc, zmuszona była odesłać go na oddział diagnostyki. Biorąc pod uwagę prywatne życie dyrektorki szpitala, nie był to zbyt dogodny moment na rozmowę, czy choćby spotkanie ze słynnym diagnostą. Teczkę pacjenta odebrał Foreman, skrycie ciesząc się z nieobecności House’a i możliwości chwilowego dowodzenia zespołem. Euforia nie trwała jednak długo, moment w którym medyczna wiedza i doświadczenie czwórki lekarzy okazały się niewystarczające nadszedł szybciej niż się spodziewali.
House oznajmił, że nie ma zamiaru pojawiać się w szpitalu, twierdząc, że jazda motocyklem o tej porze może mieć zgubny wpływ na powietrze, bo emisja spalin przekroczyła dopuszczalny poziom... Skończyło się na tym, że konsultował przypadek przez telefon, spędzając cały dzień w hotelu, samotnie przed telewizorem.

<center>~</center>
Dochodziła dwunasta w południe, gdy House pojawił się w pracy. Dwie nieobecności z rzędu nie wróżyłyby niczego dobrego, więc dla świętego spokoju zebrał się z łóżka i przyjechał. Wymeldował się też z hotelu i nie raczył wspomnieć Wilsonowi, najwyżej będzie go szukał godzinę dłużej. Przeszedł przez hol, wjechał windą na swoje piętro i miał szczęście nie spotkać ani przyjaciela, ani byłej dziewczyny i bardzo go to cieszyło. Nie miał najmniejszej ochoty z nimi rozmawiać i podejrzewał, że oni – a przynajmniej Cuddy – odwzajemniają tę niechęć.
Nie był zły na Wilsona, nie miał powodu. Doskonale zdawał sobie sprawę jak działa alkohol w większych ilościach i jak niespodziewane skutki może wywołać. Najgorsze było jednak to, że alkohol szybko znikał, a skutki pozostawały.

Wszedł do pokoju i pokręcił głową, widząc cały zespół zaczytany w wynikach i gotowy do akcji. Prychnął cicho, bo gdy tylko dostrzegli jego obecność, zaczęli się niemal przekrzykiwać w sprawie, która najpewniej dotyczyła pacjenta. Bez słowa przywitania ani jakiegokolwiek komentarza podszedł do ekspresu i zaczął robić kawę. Wreszcie nadszedł czas na poranną dawkę kofeiny. Podkładając swój czerwony kubek pod ekspres, odbąknął coś Foremanowi, a odbierając go, zmroził Masters wzrokiem. Nie miał najmniejszej ochoty słuchać jej wywodów, czegokolwiek miałyby dotyczyć. Usiadł przy szklanym stole i upił łyk ciepłego napoju. Po chwili zdał sobie sprawę, że oczy wszystkich utkwione są w nim. Czyżby miał coś na twarzy, na przykład wielki neon ciągle myślę o tym jak to jest całować Wilsona na czole?
- Co? – rzucił głośno, przerywając ciszę.
- Masz coś do powiedzenia w sprawie pacjenta? – Kochany Foreman, zawsze taki władczy.
- Powtórzcie badania krwi na WZW C, malarię i... HIV. – Oczywiście, że ich słuchał. Trochę.
- HIV? – powtórzyła Masters. – Dowiedziałeś się, że jest gejem i chcesz go pomęczyć swoją homofobią?
House zakrztusił się kawą, plując przy okazji na stół i swoją koszulę.
- Pacjent jest gejem?! – wyjąkał po chwili.
- To nie ma medycznego znaczenia – odezwał się Foreman. – Gdyby był hetero, też mógłby złapać HIV.
- Ale podatność gejów na... House? – zawołał Chase.
House zapatrzył się w dal. Przecież geje chodzą po tej planecie. Nawet po tym mieście, po tych samych chodnikach co on. Jak bardzo wszechświat musiał być okropny i niesprawiedliwy, żeby akurat teraz podesłać mu geja?!
- Tak tylko myślę – mruknął House. – Pewnie w armii nie miał życia. Żołnierz posuwający facetów. – I wybuchnął śmiechem.
Udawanym, choć starał się zabrzmieć przekonująco. Wszechświat, czy Bóg, czy cokolwiek, musiał go naprawdę nienawidzić. Dopiero co całował się z Wilsonem, a teraz ma leczyć homo żołnierza, świetnie.
- To nie jest śmieszne – powiedziała Masters ze śmiertelnie poważną miną.
- Jasne – szepnął House i tym razem roześmiał się już szczerze.
Cholera, naprawdę było się z czego śmiać; z sytuacji w jakiej postawił go wszechświat, nie z bzdurnego gadania do ekipy, by podtrzymać swój image. Musiał jednak grać.
- Wyobrażam sobie wojskowe namioty i...
Masters wstała gwałtownie, obrzuciła go dziwnym spojrzeniem i wybiegła z pokoju.
- Co to miało być? – rzucił House, już poważny. – Myślicie, że jest lesbijką? – Pozostała trójka wzruszyła ramionami. – Jeśli tak, to zastępuje Trzynastkę bardziej niż nam się wydaje. Foreman, z nią też zaczniesz sypiać?
- Dość tego, House. Idziemy robić badania – zarządził Foreman i podniósł się z krzesła. Chase i Taub również.
- Jak nazywa się pacjent? – spytał House, gdy byli już przy drzwiach.
- Craig Thomas, a co?
- Nic. W którym pokoju leży?
- Pięćset sześć – mruknął Chase, ale przerwał mu Taub.
- House, rozumiem, że możesz być zdołowany rozstaniem z Cuddy, ale nie wyładowuj się na pac...
- Cuddy? Już zapomniałem. Przedwczoraj uprawiałem najlepszy seks w życiu, bez najmniejszego udziału Cuddy.
Ekipa wyszła bez słowa, zostawiając go samego.

Dopił do końca kawę i wyszedł na swój balkon, musiał sobie wszystko poukładać. A przynajmniej spróbować, kolejny, tysięczny już raz. Oparł się o murek i przetarł twarz. Wilson go pocałował. On pocałował Wilsona. Co by było, gdyby pocałowali się bez udziału tej dziewczyny? Czy Mały Greg... podniósłby się? Nie potrafił sobie odpowiedzieć na to pytanie, choć głowił się cały wczorajszy dzień. Nie cierpiał nie wiedzieć. Czy Wilson był podniecający? Odruchowo zerknął w lewo, na szczęście gabinet onkologa był pusty. Pewnie niańczy gdzieś swoich durnych, łysych pacjentów. Albo podrywa kolejną pielęgniarkę. Na pewno zapomniał o tym co się wydarzyło, na pewno.

Wilson nie zapomniał. Szukając spokoju do rozmyślań, trafił do pokoju pana Ripley, jednego ze swoich umierających pacjentów. Staruszek leżał bez ruchu, nawet nie był przytomny, Wilson miał więc pewność, że nie obsypie go pytaniami o to, co tak zajmuje jego myśli. A było tego dużo. Poczynając od miękkich policzków House’a, jego zręcznych ust i ciepłego języka, a kończąc na jego torsie i pe... Aż się wzdrygnął na tę myśl.
Wczoraj zajął się pracą, papierkowa robota na jakiś czas pozwoliła mu zapomnieć, ale zapomnienie nie trwało długo. Myśli wróciły dziś, ze zdwojoną siłą, gdy kątem oka zobaczył mężczyznę z laską na szpitalnym korytarzu. House wyglądał jak zawsze, posępna mina ozdabiała jego przystojną twarz. Pewnie w ogóle się nie przejął, zapomniał o tym co było i przypisał to alkoholowemu upojeniu. Nie było to dalekie od prawdy, ale bliskie też nie. Owszem, po whisky był ciekawy House’a, jego smaku i dotyku ust, ale czyżby ciekawiło go to też na trzeźwo? Bał się odpowiedzi, że tak.

<center>TRZY GODZINY PÓŹNIEJ. </center>
House odetchnął głęboko. Siedzenie na murku i podpieranie plecami ściany szpitala w końcu mu się znudziło, jednak jeszcze bardziej znudziło mu się myślenie, co nie zdarzało się zbyt często. Połknął vicodin i wychodząc, zamknął balkon. Wygrzebał drobne ze swojego portfela i udał się w kierunku automatów z przekąskami. Już drugi raz, wcześniej poczuł nieodpartą chęć na colę i niestety też musiał się posłużyć własnymi pieniędzmi, nie było mowy o proszeniu Wilsona o cokolwiek. Przestań, idioto, skarcił się w duchu. Całowałeś tysiące ludzi, dlaczego Wilson miałby być kimś wyjątkowym? Pocałunek to pocałunek, nieważne z kim, zawsze wygląda tak samo... Westchnął, przekonywanie do tego samego siebie nie dawało żadnych rezultatów. Wrzucił kilka monet do automatu, nacisnął przycisk batonika i po chwili wracał już do siebie, odpakowując smakołyk.

Nie będąc do końca świadom, znów wybrał drogę obok pokoju swojego pacjenta. Zatrzymał się i popatrzył na mężczyznę, kończąc swój karmelowy batonik. Jego umięśnione ramiona były widoczne pod szpitalną koszulą, szerokie, męskie barki zakrywały poduszkę, a masywne uda doskonale rysowały się pod cienkim przykryciem. Na pewno dużo ćwiczył, dbał o swoje ciało i siebie. Nie zrobiło to na diagnoście wrażenia, ale coś przyszło mu do głowy, tak nagle i niespodziewanie, że więcej nie chciał o tym myśleć. Lepiej od razu działać. Wyrzucił papierek po batoniku i wszedł cicho do sali pacjenta.

- Jestem twoim lekarzem, a ty moim pacjentem, więc obowiązuje mnie tajemnica lekarska – powiedział na powitanie.
Mężczyzna leżący na łóżku pacjenta skinął głową, niezupełnie rozumiejąc o co chodzi. Gość z laską pojawił się już wcześniej, ale obserwował tylko zza drzwi. Teraz wszedł do jego pokoju, zasłonił rolety i stał obok łóżka, dziwnie się przyglądając.
- Jesteś moim pacjentem – kontynuował House – a to nie działa w drugą stronę. Jesteś także człowiekiem, a to znaczy, że jeśli powierzę ci jakiś sekret, niekoniecznie będziesz trzymał gębę na kłódkę. Ale powinieneś.
- O co ci chodzi?
- Kretyn – mruknął House. – Będziemy... rozmawiać – dodał, siadając na fotelu przy łóżku.
- Rozmawiać? – zdziwił się pacjent.
- Tak – przytaknął diagnosta. – Jak już stąd wyjdziesz, możesz o tym rozpowiadać na prawo i lewo, ale nie wspomnisz o tej rozmowie żadnemu pracownikowi szpitala. Jasne?
- O czym chcesz rozmawiać? – spytał pacjent.
- O tym... jak to jest być gejem – szepnął House.
- Chcesz się naśmiewać? Odwalać mówki pełne nienawiści?
- Pewnie, zaraz rozwieszę transparent.
- Pielęgniarki wspominały mi o tobie. Jesteś House, wredny dla wszystkich bez powodu.
- Ale mam powód, by z tobą rozmawiać. Ważny powód.
- Moja orientacja nie jest jak zwierzę w ZOO. Nie jest na pokaz, ani dla rozrywek innych ludzi. To moja prywatna sprawa i...
- Och, świetnie – mruknął House pod nosem. – Cokolwiek powiedziały ci te mało użyteczne kobiety w śmiesznych ubrankach, to prawda. Ale tym razem jest inaczej.
- Dlaczego?
- Bo naprawdę chcę pogadać. Na poważnie, bez obrażania i wyśmiewania. Nie jestem homofobem.
Craig Thomas utkwił wzrok w swoim lekarzu. Homoseksualizm to idealny temat do śmiechu. Co skłoniłoby – jak wyraziły się pielęgniarki – wrednego dupka do zmiany swoich przyzwyczajeń? Coś osobistego, coś, co dotyczyło także jego.
- Gdybyś chciał się nabijać, pewnie już dawno usłyszałbym tuzin dowcipów o gejach.
- A znasz ten dowcip, gdzie dwóch gejów leci samolotem i... – House urwał, gdy pacjent chrząknął znacząco. – OK, i tak wolę dowcipy o Żydach.
- Chciałeś porozmawiać.
- Tak.
- Więc?
- Więc... jak to jest być gejem?
Młodszy mężczyzna uśmiechnął się.
- Praktycznie tak jak hetero – odparł spokojnie. – Tylko leci się na facetów.
- Więc nie tak samo.
- Tak samo odczuwa się złamane serca, szczęście z bliskości ukochanej osoby i orgazmy.
- Jesteś człowiekiem, to oczywiste, że ludzkie rzeczy odczuwasz tak samo.
- Więc o co ci chodzi?
House przetarł dłonią twarz. O co mu chodziło, czego chciał się dowiedzieć? Szukał potwierdzenia, zaprzeczenia, czy czegoś innego? Wiedział, że jeden pocałunek nie czyni z niego geja, tak samo jak ratowanie ludziom życia nie czyni go superbohaterem, jednak drugiego nie był do końca pewien. A dwa dni spędzone na rozmyślaniu o Wilsonie w różnych formach, mniej lub bardziej ubranych?
- Skąd wiedziałeś, że jesteś gejem? – zapytał swojego pacjenta.
- Pamiętasz jak się czułeś w obecności dziewczyny, która ci się podobała? Skrępowany? Plątał ci się język? Pociłeś się, obawiałeś się jak przed nią wypadniesz, a chciałeś pokazać się z jak najlepszej strony, choć nie zawsze się udawało?
- Coś w tym stylu – przytaknął House.
- Ja się tak czułem w obecności przystojnych mężczyzn. W końcu to dokładnie poznałem i nad tym panuję.
- To w młodości, a teraz? Widzisz faceta i... i co?
- A czy tobie staje na widok każdej kobiety? – Kaszlnął cicho i się zaśmiał.
- Stałby mi cały czas, tu wszędzie są kobiety.
- Coś się stało w twoim życiu, prawda?
- Dużo się dzieje w moim życiu – mruknął wymijająco. – Oddycham, jem, chodzę, sikam...
- Całe życie uważałeś się za stuprocentowego faceta, lecącego tylko na ładne kobiety. A teraz?
House nie odpowiedział, zbyt dużo myśli latało mu po głowie. Wcale nie leciał na wszystkich facetów, faceci wcale go nie kręcili. Tylko Wilson... Skrzywił się, gdy wyobraził sobie całowanie z Foremanem. Tak, Wilson to zdecydowanie coś innego.
- Pamiętasz swój pierwszy pocałunek? – spytał cicho House, czując się beznadziejnie.
Czuł się jak mała dziewczynka, próbująca wyciągnąć od mamy informacje o zabawach dorosłych.
- Och, pocałunek – szepnął Craig. – Pocałował cię mężczyzna i ci się spodobało?
- Zamknij się. Mamusia wie, że bzykasz facetów? Twój dowódca wie, kogo ma w oddziale?
- To nie takie proste, przyznać się komuś.
- Nie?
- Najpierw trzeba przyznać się przed samym sobą, potem przed kimś, komu ufasz, dopiero później możesz to poszerzyć o inne osoby.
- Nie szukam poradnika, nie jestem gejem.
- A może to faza zaprzeczenia?
- Całowanie faceta nie czyni ze mnie geja – powiedział House z oszałamiającą pewnością w głosie.
- Oczywiście, ale pozostaje podstawowe pytanie: czy chcesz zrobić kolejny krok. A potem posunąć się dalej i jeszcze dalej.
- Podstawowe pytanie brzmi: czy mi się podobało.
- Podobało, inaczej w ogóle byśmy nie rozmawiali.
<center>~</center>
House zarzucił nogi na biurko i od niechcenia podrzucił piłkę. Czy rozmowa z pacjentem coś mu rozjaśniła? Może w malutkiej części, a cała ta afera i stek bzdurnych myśli w jego głowie powinny się całkowicie rozjaśnić, zniknąć. Jak tego dokonać? O wiele bardziej wolał, gdy to medyczny przypadek gmatwał się coraz bardziej, nie jego osobiste życie.

- Byłeś u pacjenta? – rzucił Chase, wchodząc do gabinetu pierwszy z całej ekipy.
- Oczywiście, że nie – skłamał gładko House. – Znasz mnie od wczoraj?
- Wydawało mi się, że tam wchodziłeś.
- Wydaje ci się też, że Bóg istnieje.
- Ma bakteryjne zapalenie w jamie ustnej – wtrąciła Masters, podając mu kartkę z wynikami.
- Nie umiesz się bawić i zawsze wszystko psujesz.
- Wykluczyliśmy HIV, cukrzycę i wszelkie inne zaburzenia hormonalne.
- Może być autoagresja – dodał Taub.
- Syndrom Sjoegrana upośledza przepływ śliny, tworzy świetne warunki dla rozwoju bakterii.
- Nie, oczy i kanały łzowe są w porządku.
- Chroniczne zmęczenie, bóle stawów i oportunistyczne infekcje oznaczają nowotwór.
- Pewnie chłoniak.
- Powinniśmy zrobić biopsję węzłów chłonnych.
- Nowotwór tak, chłoniak nie – stwierdził w końcu House. – Chyba, że ma opuchnięte węzły chłonne... inaczej facet ma raka ślinianki przyusznej.
- Powiedz Wilsonowi, żeby zrobił biopsję ślinianki.
- CO? – wrzasnął House.
- Jeśli miałby raka ślinianki, jej biopsja jest rozsądnych wyjściem, by się dowiedzieć, czy... – zaczęła Masters.
- Zamknij się – rzucił House, nie mogąc wymyślić lepszej riposty. – Chase, ty przekaż to Wilsonowi.
- Jest pora lunchu, myślałem, że ty przy okazji mógłbyś mu to...
- Co to znaczy przy okazji?!
- Nie wychodzicie razem czegoś zjeść?
- Dlaczego miałbym z nim gdziekolwiek wychodzić?
- Bo zapłaci za twój lunch.
- Więc nigdzie nie wychodzimy.
- Lunchu też mu już nie podkradasz? – spytał Foreman.
- Nie, przerzuciłem się na Arthura z radiologii, ma lepsze kanapki.
- Jest jakiś powód, dla którego nie chcesz się widzieć z Wilsonem?
- Może tysiące powodów, a żaden z nich i tak nie powinien was obchodzić.
- Czyli...?
- Czyli spadajcie stąd, zanim się zezłoszczę.
- Wilson cię namawia na powrót do Cuddy – stwierdził Foreman. – Dlatego nie chcesz go widzieć.
- Ale House do niej nie wróci – powiedział Taub. – Ma malinkę na szyi.
- Też byś chciał?
- Od kiedy dziwki robią malinki?
- Brakuje ci czułości, co, Taub? Wszystkie kochanki i żona cię opuściły.
- Nie, ja...
- Wynoście się stąd – rzucił wściekle.
- A przypadek? – spytała Masters.
- Ty pierwsza się wyniesiesz i już nie wrócisz.
- Jestem zwolniona?!
- Skończyłem z zatrudnianiem studentów.

Machnął ręką w stronę drzwi, przybierając minę, która wystraszyłaby każdego. W takich sytuacjach, lepiej było nie irytować House’a i spokojnie dać mu ochłonąć. Masters wybiegła pierwsza, czując napływające do oczu łzy. Ekipa zebrała się zaraz po niej, żegnana gniewnym spojrzeniem szefa.

House uderzył pięścią o blat biurka. Stracił kontrolę przy rozmowie, ale na sam koniec znów ją odzyskał. Zwolnienie Masters jakoś nagle poprawiło mu humor. Wciąż musiał jednak zająć się przypadkiem... Przekazanie kilku kartek Wilsonowi nie powinno być takie trudne. Zabrał wyniki i kolejny raz wyszedł na balkon, z małym trudem przeskoczył murek i zapukał w szybę Wilsona. Przyjaciel był w środku, siedział przy biurku i coś pisał, nie zdążył jednak podejść do drzwi, gdyż otworzyły się same, pod naciskiem pięści House’a. Diagnosta wszedł do gabinetu onkologa, rzucił mu plik kartek na biurko i mruknął, nawet na niego nie patrząc:
- Rak ślinianki, teraz to twój pacjent.
- Cześć, House – powiedział Wilson, czując, że nagle zrobiło mu się gorąco, a puls przyspieszył.

House wzruszył ramionami i bez słowa wyszedł, zamykając nawet za sobą balkonowe drzwi. Wilson siedział w osłupieniu kilka sekund, ale otrząsnął się z szoku i wybiegł za przyjacielem.

- House! – krzyknął Wilson. – Co to u diabła miało być?
- Oddałem ci przypadek, to rak ślinianki. Wiesz co masz robić – mruknął House.
Jak gdyby nigdy nic, odwrócił się i zaczął iść w stronę swojego gabinetu. Zrobił jednak tylko krok, gdy Wilson złapał go za ramię i odwrócił w swoją stronę.
- Chwileczkę, poczekaj.
Odległość jaka ich dzieliła, była równa długości ramienia Wilsona. Zbyt krótka, House odsunął się, a Wilson szybko cofnął dłoń. Miał ochotę na nią popatrzeć, tak jak wtedy gdy dotknął nią penisa House’a. Odruchowo spojrzał na jego krocze, ale zaraz odwrócił wzrok i skarcił się za to w duchu.
- Wytłumaczyć ci jak się robi biopsję?
- Dlaczego się tak zachowujesz?
- Zachowuje się normalnie – mruknął House, wciąż ledwo patrząc na onkologa.
- Nieprawda... coś cię trapi?
- Dlaczego to zrobiłeś? – spytał nagle House. – Dlaczego przyszedłeś tamtej nocy do mojego łóżka? Wiedziałeś co będziemy robić, dlaczego...
- Ja tylko... nie planowałem tego. To ona.
- Co ona?!
- Powiedziała, że będzie dobra zabawa, powiedziała, żebym przyszedł.
- I jej posłuchałeś? Tak po prostu?
- Byłem pijany, to mi nie pomagało w podejmowaniu mądrych decyzji.
- Uważasz, że to była zła decyzja?
- Nie wiem.
- Ona nie kazała ci mnie całować.
- Wiem, House.
- Zostaw mnie w spokoju.
<center>~</center>
Był wieczór, gdy House wszedł do swojego mieszkania przy 221B. Rzucił marynarkę na kanapę i przeszedł do kuchni. Wyjął piwo z lodówki, popatrzył na nie, po czym odstawił, nie miał ochoty pić. Nie miał na nic ochoty. Sięgnął po karton pomarańczowego soku i utykając, wrócił na kanapę i włączył telewizor. Rozmasował nogę i połknął dwie tabletki, bez popijania. Tęsknił za tym uczuciem, gdy gorzki vicodin przechodził przez jego przełyk i lądował w żołądku. Aż się uśmiechnął.
Skakał po programach, zostawił w końcu wrestling i przyglądał się amerykańskim zapasom pełnym brutalności. Gdy zawodnik wylądował poza ringiem i oberwał krzesłem w głowę, House zmienił kanał. Trafił na blond gwiazdę porno, która sama dostarczała sobie przyjemności. Spojrzał na swój krok i posmutniał, bo może dziś czeka go to samo? Żadnej pomocy z zewnątrz. Kobieta przesadnie piszczała, House skrzywił się i wyłączył telewizor.

Może powinien obejrzeć coś innego? Porno, w którym kobieta może pełnić rolę jedynie operatorki kamery? Musiał się do tego przygotować. Zdjął buty i koszulę, by było mu wygodniej, zostawił tylko granatowy t-shirt. Jeansy i bokserki także zostały na swoich miejscach, nie miał w planach zaspokajania się przed gejowskim filmikiem.
Uruchomił laptopa i naszła go ochota na piwo, ale nie mógł – musiał się dowiedzieć, czy faceci kręcą go na trzeźwo. Po pijaku kręciły go nawet dmuchane lale, więc to co czuje po kilku głębszych nie miało w gruncie rzeczy znaczenia. Ułożył sobie komputer na stoliku przed sobą, wszedł na stronę internetową, która zwykle odwiedzał w takich celach i jak nigdy przedtem wybrał kategorię geje. Skrzywił się nieco, gdy pojawiły się miniatury filmów. Wybrał jeden, o fantazyjnie brzmiącym tytule: dicktronic. Obraz załadował się; House patrzył jak dwóch młodych mężczyzn, najpierw delikatnie się całuje, w pełnym ubraniu. Potem scena zmieniła się i leżeli już na łóżku, obciągając sobie nawzajem i wydając udawane, zbyt donośne dźwięki przyjemności. House gapił się w ekran dobre trzy minuty. Miałby robić to samo z Wilsonem?! To niedorzeczne, co innego z kobietami i ich miłymi narządami. Penisy były podniecające? Złapał się za swoje twarde krocze i westchnął. Owszem, jego był cudowny, a innych facetów? Tyle kobiet ile Wilson w życiu przeleciał powinno o czymś świadczyć. Na przykład o tym, że jego był równie cudowny?
Myślenie o penisie Wilsona wcale mu nie pomagało, pomagało jedynie jego erekcji, a House nie był pewien czy to dobry znak. Był tylko jeden sposób, by się przekonać. Ubrał marynarkę, zawiązał ciasno buty i po chwili wahania zabrał kask i kluczyki do motocykla.

Zanim przedarł się przez centrum miasta, jego erekcja zdążyła zniknąć. Zaparkował na podziemnym parkingu, zostawił kask na kierownicy i wolnym krokiem zmierzał do wejścia. Szybko pokonał schody prowadzące do przedsionka i stanął przed windą. Odruchowo nacisnął przycisk i czekał na jej podjazd. Rozczochrał swoje włosy i oddychał spokojnie podczas jazdy, by się uspokoić. Im wyżej wjeżdżał, tym bardziej czuł, że znów dziwne myśli nawiedzają jego głowę.
Wysiadł na odpowiednim piętrze i zapukał w białe drzwi przyjaciela, nie będąc już pewnym niczego.
Zaskoczony Wilson otworzył po kilku sekundach.
- Cześć, House. Coś się stało?
- Dlaczego coś miałoby się stać? – rzucił House i wszedł do mieszkania.
Przeszedł obok przyjaciela, kierując się do salonu. Zatrzymał się przed kremową sofą, Wilson dogonił go i popatrzył na niego. House wyglądał dziwnie, zupełnie tak jakby przed chwilą zobaczył straszną zjawę.
- Piłeś? – spytał, spoglądając na obiad na stole i otwartą butelkę piwa.
- Dopiero zacząłem. Chcesz mnie wyciągnąć do pubu? – zapytał Wilson, choć przeczuwał, że wcale nie ma takiego zamiaru.
- Chcę coś sprawdzić.
- Co?
House westchnął głęboko, zawiesił laskę na oparciu krzesła i przybliżył się do Wilsona.
- House, co ty... ?!
Starszy mężczyzna nie słuchał go, był zbyt przejęty tym, co zamierzał zrobić. Spojrzał przyjacielowi prosto w oczy, dostrzegł w nich tylko pytanie i może lekkie niedowierzanie, nie było złości ani przerażenia, a czy było tam... zaciekawienie? Gdy House znacznie się zbliżył, Wilson zrobił krok w tył, ale House nie odpuścił i zbliżał się, dopóki plecy Wilsona nie uderzyły o ścianę.
- Piłeś? – Tym razem onkolog zadał to pytanie.
- Jestem absolutnie trzeźwy. Muszę być, bo przeprowadzam eksperyment.
- Bredzisz.
- Nie, Jimmy.
Wilson zadrżał. Nie z zimna, nie ze strachu, a z napiętego oczekiwania na dalszy rozwój wydarzeń. Dłoń House’a oparła się o ścianę tuż obok ucha onkologa, a druga wylądowała już na jego szyi.
- House? – wyjąkał Wilson. – Co ty... co... co robisz?
Odruchowo poprawił sobie kołnierzyk, w środku cały się gotował. House znów był tak blisko niego, pachniał tak męsko, wyglądał tak... podniecająco. Stali tak blisko siebie, że każdy z nich mógł policzyć rzęsy drugiego, szczerze patrzyli sobie w oczy, starając się nie wypuścić pożądania na pierwszy plan. Z marnym skutkiem.

I pocałowali się.

Richie117

advantage

Richie117

advantage

Richie117

advantage

Richie117

advantage

Richie117

advantage