Bo najlepsi umierają najprędzej [11/11 Z]

Atris

Dawno mnie tu nie było i wszystko wyleciało mi z głowy. Ale jak tak pisze na żywca to mi więcej pomysłów się narzuca.

I dlatego macie świeżutki, cieplutki rozdzialik, w którym oficjalnie się zakochałam (eh, samouwielbienie), bo napisałam wstęp do ery. Jestem z siebie dumna

Uwaga! Fragment +13, co najmniej!

Miłego czytania

Ps. A tak poza tym, zero sprawdzania, liczę na mojego Worda

Ach, no i bym zapomniała. A nikt by mi nie przypomniał

Dedyk będzie, który powędruje of course, do Muniashka, która ma mi szybko zdradzić, co będzie pisała we wspólnym ficku, tak żebym ja zdążyła szybko coś wymyślić!

Pff, teraz mi się wszystko przypomina

Chciałam się jeszcze zareklamować. Sama się

Napisałam coś Hameronkowego. Jak ktoś, coś w tych klimatach, to zapraszam

Rozdział 5

„My się nie chcemy bić, my się chcemy całować”
Happysad „My się nie chcemy bić”

- Najpierw, żebyś przyzwyczaił się do pędu, pojedziesz na próbę ze mną. Możesz w tym czasie obserwować mnie, podziwiać widoki lub mocno mnie przytulać. Masz mnie w końcu na wyłączność – House spojrzał na Jamesa wzrokiem pt. „bierz, co chcesz”, co zaowocowało kolejnym rumieńcem onkologa.

Stali przez ich uroczą, rozlatującą się chatką, której jedynym plusem była dobra lodówka, jak mniemał diagnosta. Ubrani byli bardzo ciepło, ponieważ pogoda im nie sprzyjała, pomimo wszelkich modłów i błagań Wilsona, bo przecież tak bardzo chciałby móc poobserwować opalającego się w samych bokserkach przyjaciela.

- Wiesz, co? Pomyślę nad trzecią opcją, a gdy wreszcie skończymy ta naukę, wciągnę cię brutalnie do domu i będę cię pieprzył, dopóki będę miał siłę – House wytrzymał wyzywający wzrok Jamesa.

- Obiecujesz? – spytał Gregory, czym całkowicie wytrącił Wilsona z pantałyku. Młodszy z mężczyzn spuścił wzrok na ziemię i wymamrotał coś pod nosem.

- Możemy już zacząć? – czuł na sobie czujne spojrzenie diagnosty, gdy sadowił się na motorze. A gdy tylko pomyślał, że zaraz usiądzie przed nim House, rozmiękały mu nogi i przyspieszał oddech.

Gdy Gregory zajął miejsce, złapał ręce przyjaciela i splótł je na swoim brzuchu.

- I niech lepiej nie zjadą ci niżej, bo na obiad będzie dziś dziczyzna – powiedział lubieżnie, a James widział w wyobraźni jego tajemniczy, irytujący uśmieszek.

On już mu da nauczkę, za te wszystkie przytyki.

I, niby przypadkiem, jedna ręka opadła mu nieco w dół. Nie był pewny, czy syk, który usłyszał, był wytworem jego wyobraźni, a może następstwem wycia powietrza w uszach. Możliwe było też, że to, House wydał z siebie ten, wiele sugerujący dźwięk.

***

- Proszę, Greg – powiedział James, podając przyjacielowi kufel grzanego piwa. Usiadł koło niego na środku łóżka i wbił w niego wzrok.

Przypomniał sobie. Ale czy na pewno? Dotknął delikatnie, jedną ręką, swoich ust, które wczoraj całował House. Ale czy na pewno? Czy to nie wytwór jego wyobraźni? Czy to na pewno się stało?

Rzucił przerażone spojrzenie na przyjaciela.

I wtedy, patrząc w te jasnoniebieskie tęczówki, w których zawsze ginął i tonął, postanowił spróbować. Bo co mógł stracić?

Zawsze mógł wszystko zrzucić na szalejącą za oknem wichurę, na piwo, na otępienie, wywołane kilkugodzinną nauką.

A przyznanie się pozwalało mu na zyskanie House’a. Na własność.

Odstawił kufel na szafkę nocną i poczekał, aż to samo zrobi diagnosta. Pochylił się ku niemu. Z ust wyrwało mu się ciche westchnienie.

- Pamiętasz, co ci obiecałem? – spytał i zbliżył się jeszcze bardziej, oszałamiając przyjaciela swoim oddechem, sprawiając, że tamten przymknął oczy w oczekiwaniu na ich spotkanie.

A James napawał się widokiem ulegającego mu House’a, jego niecierpliwości i oczekiwania, na chwilę, w której wreszcie przejmie kontrolę.

I przybliżył swoje wargi do jego, dotknął ich, ciepłych i miękkich i zalało go pożądanie, któremu tak długo się opierał. Ale nawet teraz nie mógł się mu poddać. Musiał nad sobą panować, panować nad uczuciami i nad House’m, który w każdej chwili mógł zrezygnować, odsunąć się.

Ale Gregory nie dał mu dłużej rządzić. Uniósł się odrobinę i wpił w usta Jamesa, brutalnie wsuwając język głębiej i penetrując jego wnętrze.

Wilson westchnął i popchnął diagnostę na łóżko, tak, że mógł się na nim położyć. Jego ręka zawędrowała gdzieś pod House’ową koszulę i teraz wodziła po jego klatce, sprawiając, że z jego ust, także wyrwał się zdradziecki dźwięk.

I wtedy wszystko ustało. Greg opamiętał się, dzięki chwili swojej słabości i natychmiast odepchnął Jamesa na bezpieczną odległość.

- Ja...ja nie jestem na to gotowy – wyszeptał, starając się nie patrzeć na zawiedzionego Jimmy’ego. Ten rzucił mu ponure, okropnie smutne spojrzenie, zabrał swoją kołdrę i podszedł do kanapy.

- Odezwij się, kiedy wreszcie się zdecydujesz – powiedział głosem bezbarwnym, niemal grobowym.

A House siedział na środku ogromnego łóżka sam. I koszmarnie żałował, że nie potrafi się przełamać i podejść teraz do Jamesa. I powiedzieć, że go przeprasza, że jednak jest gotowy, że naprawdę go kocha.

Nie potrafił...

Agusss

Jeszcze tego nie skomentował nikt?! *Ale Agusss jest głupia!!*

Toż to jest wspaniałe!!

Na początku po prostu niby przez "przypadek" zjechanie ręką

Wspaniale!^^ Ach ten Jimmy!

A potem ta cała ich akcja! Już się tutaj nastawiałam na wielkie BUM, a jednak nie! Jak mogłeś House?!

Czemu sie z nami nie liczysz?

Pięknie kochana, cudowna!

Weny!

Muniashek

No. Jestem

Atris

Atris

Bez zbędnych wstępów: Miłego czytania.

Rozdział 6

„A jeśli już przepaść, pustka między nami, to tylko taka na sekundę, między ustami!”
Happysad „Nie chcemy się bić”

Siedział na kanapie, czytając książkę i zawzięcie działając na przekór sobie, starając się nie patrzeć na House morderczym i zarazem cielęcym wzorkiem.

A pogoda za oknem grała mu na nosie i szczerzyła swoje złote ząbki w jego stronę, całkowicie na odwrót odzwierciedlając jego wewnętrzną burzę. Bo świeciło prawdziwe letnie słoneczko, które aż prosiło o wystawienie na zewnątrz leżaka i sesję opalania, o którą wczoraj tak się modlił.

Ale dziś nie miało to sensu, bo House zaszył się w kącie, już od 30 minut nie poruszał się, a jego mina wskazywała na to, że bardzo intensywnie myślał. A Wilson zachodził w głowę, czy kalkulował sobie to, co stracił zeszłego wieczoru.

I gdy tylko przypomniał sobie ten rozkoszny moment, jego usta rozwarły się w błogim uśmiechu, a bokiem omal nie poleciała mu stróżka śliny. Tak się rozmarzył.

Ale w jego wypadku marzenia nie są do spełnienia.

***

Wpatrywał się w swojego ukochanego przyjaciela i nauczył się żałować, że nie jest kimkolwiek innym, kimś, kto potrafiłby teraz ruszyć się i dać się ponieść. No i oczywiście kimś, kto umiałby przyznać się przed sobą, że kocha innego mężczyznę, że chce z nim być, że chce pójść krok do przodu i dać też szczęście jemu.

Ale co on mógł zrobić, skoro nie potrafił? Skoro nikt nie był nigdy na tyle domyślny, żeby go tego nauczyć? No cóż on mógł na to poradzić?

No, ale coś w końcu musiał wymyślić. To nie może zostać tak jak jest. Trzeba wszystko sobie wyjaśnić, rozwinąć i, albo się cofnąć, albo pójść naprzód.

Wstał powoli z najdalszego zakątka łóżka i z jękiem się przeciągnął, ściągając na siebie wzrok Jamesa.

On sam wpatrywał się zawzięcie w podłogę, nie podnosząc głowy. Przeszedł przez pokój i opadł na kanapę, która głośno się sprzeciwiła takiemu traktowaniu, opadając jeszcze kilka centymetrów.

Żaden z mężczyzn nie zwrócił na to uwagi, ponieważ byli zajęci udawaniem, że bliskość nie wpływa na nich wcale. A wpływała, bo James wciągał głębiej powietrze, pragnąc opanować tętent pobudzonego nadzieją serca, House za to uparł się, by nie odwrócić głowy, aby przyjaciel nie wychwycił z jego oczu żadnych uczuć. Czyli jak zwykle.

- Nie jestem ciotą. – od czegoś trzeba było zacząć, a nic lepszego nie mogło mu przyjść do głowy.

- Ja też nie – odpowiedział Wilson bez namysłu, nadal starając się nie patrzeć na przyjaciela.

- Więc czego ode mnie oczekujesz? – było wiele niedowierzania w tym pytaniu, niepewność zawisła w powietrzu.

- Niczego od ciebie nie chcę House. Liczę tylko na to, że wszystko się wreszcie wyjaśni, bo to, co się stało między nami wczoraj, na pewno nie było dowodem przyjaźni.

- Do jasnej cholery! James! To ty wszystko zacząłeś! Spieprzyłeś to! Nie wystarczała ci przyjaźń? Nie mogłeś się zadowolić tym, co mieliśmy? Musiałeś wszystko skomplikować?

- Greg – zaczął miękko i cicho, tak, że w diagnoście ucichła cała burza. – Wszystko, co robiłem, odkąd zorientowałem się, co czuję, było dla mnie jednym wielkim kłamstwem. Ja... nie potrafię cię okłamywać. Teraz... teraz jest tak, jak być powinno. Zero tajemnic. A następny ruch należy do ciebie – zakończył, nieznacznie pochylając się w stronę przyjaciela.

„Nigdy nie każ mi wybierać, bo jeszcze wybiorę źle.”

- Nie potrafię wybrać – odpowiedział, nareszcie znajdując odwagę by spojrzeć Wilsonowi w oczy.

- Wiem, House. Dlatego niczego nie oczekuję – powiedział ponuro i wyszedł z domu na taras, zanim z oczu popłynęło mu kilka smutnych łez.

***

Obudził go chłodniejszy powiew. Gdy zorientował się, że zdrzemnął się na zewnątrz, usłyszał ciche dźwięki pianina. Dochodziły one z wnętrza domu. Ale przecież tam nie było żadnego instrumentu...

***

Kiedy okienko małej piwniczki zostało zasłonięte, przez zdezorientowanego Wilsona, House natychmiast skończył grać. Jednym ruchem zgasił światło, a pomieszczenie spowił mrok.

***

James obszedł cały domek dookoła, a następnie wszedł do środka. Diagnosty nigdzie nie było. Nagle usłyszał dzwonek swojego telefonu, dochodzący gdzieś z tarasu. Ruszył tam nieśpiesznie, rozglądając się cały czas w poszukiwaniu żywej, kochanej zguby.

***

Wchodzenie po schodach nie było jego ulubionym zajęciem, ale czegóż się nie robi by zagrać na pianinie.

Ostrożnie wyszedł z ukrytego za biblioteczką, niczym w filmach grozy, przejścia, które skrywało drogę do jedynej cennej rzeczy w tym domu.

Położył się na łóżku i szczelnie przykrył kołdrą, z nadzieją, że Wilson nie będzie wnikał w jego chwilowe zniknięcie.

TREASER

- Boże, Greg. Przecież cię nie zgwałcę! - zawołał James, otulając się szczelnie kocem.

- No, ja nie jestem taki pewny. Skąd mam wiedzieć, co ci po głowie chodzi? – zapytał House, patrząc na niego sceptycznie.

Muniashek

Atris

Muniashek

Atris

Agusss

O matko!
Ale sie pokomplikowało! No jak tak można?? Co Ty wyrabiasz?

Przecież nie można AŻ tak ich torturować!

Biedny Jimmy

A House swoją drogą też...
I ta gra na pianienie *_* Ja chcę juz kolejna cześć xD Zwłąszcza po tym trailerze xDD
Weny!

Atris

Hej

Próbowałam naskrobać coś wczoraj, ale miałam jakiś taki parszywy nastrój, że po "Lizakowym spisku" nic już mi wyjść nie chciało.
Ale dziś się zmobilizowałam i macie nowiutki rozdzialik

Prosiem nie bić

Miłego czytania

Dedykacja dla Agusss, która ma odwagę to jeszcze czytać

Rozdział 7

Między nimi była cisza. Taka pustka. Nie mieli sobie nic więcej do powiedzenia. Jeden z nich czekał, aż drugi się przełamie, a temu drugiemu coś opornie to szło.

I nic się nie zmieniało. Stali w miejscu i dreptali dookoła siebie nawzajem. A mijał już tydzień od przyjazdu i data wyjazdu zbliżała się nieubłaganie.

Powróciła jesienna pogoda. Na zewnątrz bardzo często szalały wichury, deszcz zacinał w szyby.

A James każdej nocy, coraz bardziej wiercił się pod cienkim kocem, na małej kanapie. I było mu tam coraz bardziej niewygodnie. A Gregowi doskwierała samotność na tym ogromnym, ciepłym łóżku, które zajmował. I było mu żal Jimmy’ego.

***

Usłyszał kolejne hałasy sprężynek i wzdychającego z zimna Jamesa.

- Chodź tu – powiedział cicho, jakby do siebie, ale jednak na tyle głośno, że jego przyjaciel go usłyszał.

- Co?

- To, co słyszałeś. Chodź – House przesunął się na skraj łóżka, wpuszczając pod kołdrę Wilsona. Gdy ten położył się obok, diagnosta odsunął się jeszcze bardziej, tak, że o mało nie spadał.

- Boże, Greg. Przecież cię nie zgwałcę! - zawołał James, otulając się szczelnie kocem.

- No, ja nie jestem taki pewny. Skąd mam wiedzieć, co ci po głowie chodzi? – zapytał House, patrząc na niego sceptycznie. Wilson zobaczył jego spojrzenie dzięki srebrzystemu błyskowi, który przeciął niebo i rozjaśnił pokój, tak, jakby ktoś zapalił światło. Onkolog zadrżał i wtulił twarz w poduszkę.

- Daj spokój. Przecież nie boisz się burzy.

- Skąd wiesz? Może się boję, a ty nie masz o tym pojęcia.

- Nie masz brontofobii, wiedziałbym.

- Ta twoja niezbita pewność siebie. A jeśli się mylisz?

- Nigdy się nie mylę.

- Czemu nie możesz przyjąć do wiadomości, że nie jesteś nieomylny? – przez dom przetoczył się kolejny grzmot, a niebo znów się rozjaśniło. James poruszył się niespokojnie, zbliżając się do House’a.

- Nie mogę przyjąć tego do wiadomości, bo to nie jest prawda. Nie będę sam siebie okłamywać.

- Ok. Dziś wyjątkowo masz rację. Nie mam brontofobii, ale tu jest tak... koszmarnie. Dom nie ma piorunochronu. To drewniana chatka w środku lasu.

- Nie martw się. Na pewno będą za nami tęsknić. A bynajmniej za mną. Wiesz, że Cuddy na mnie leci. – House uśmiechnął się złośliwie. James pozostał nieporuszony, dopóki burza znów o sobie nie przypomniała. – I ty chyba też – skomentował diagnosta niespokojny ruch Jimmy’ego w jego stronę.

- Sądziłem, że skończyliśmy ten temat – powiedział niepewnie i podniósł się na łokciach, patrząc prosto w nieskazitelnie niebieskie oczy House’a, widoczne w blasku kolejnej błyskawicy.

- Nie. Jeszcze nie dokonałem wyboru, ale mam zamiar – odpowiedział Greg, a James mógłby przysiąc, że zobaczył w jego oczach ogień, który rzadko się tam pojawiał.

TREASER:
A już było tak blisko, już miał dotknąć ramienia Jamesa, powiedzieć, że to nic, że zdecydował, że chce, że zrobi, co w jego mocy... ale teraz, teraz w jego oczach błyszczały łzy, którym za nic nie pozwoli zobaczyć światła dziennego.

Agusss

Aaa*pada do nóg* Dziękuję za dedykację!

No! W końcu House sie zaczyna przełamywać^^ Jeżeli zaprosił Jamesa do łózka... xD
Ale ta jego pewność siebie mnie dobija!
I przedłuża! Ale już dokonał pewnie wyboru! Tylko chce nas jeszcze potorturować! Niedobry! PF!!!!
Więęęcej!

Atris

Agusss, nie będzie tak fiołkowo, a po 9 parcie, to wy mnie chyba rozstrzelacie

I on naprawdę nie chce trzymać was w niepewności. To Jimmy wszystko spartaczy. Zobaczysz

Ehh ten niesforny Jimmy

Agusss

Już mam Cię rozwalać?!
Ej jak to?! Nie no teraz mnie zdołowałaś...

Ale aż żądam w tej chwili kolejnej części!!

Atris

Chcesz? *rusza brwiami*
Mam cieplutki na komputerku...ale niee, zepsuję ci całą zabawę

I możesz mnie już rozwalić, bo po 8 będziecie chciały mnie zabić, a po 9 zrezygnujecie z pierwotnego zamiaru i weźmiecie mnie na tortury

Agusss

*zalotnie rusza jedną brwią*
Oczywiście, ze chce! Najbardziej lubię świeżutkie!

Jak mi zepsujesz całą zabawę!?

Przecież i tak przeczytam!

Obiecuję, że Cię nie zabiję itp! xD

Atris

Naprawdę? Chcesz sobie popsuć czas niespokojnego oczekiwania na nadejście Pana Jeee...eee nie ta bajka. Na nadejście mojego rozdziału? Jak tak, to ja się chętnie nim podzielę

Agusss

Tak chcę! Pragnę tego! xD
Nie męcz mnie już!

Jak mnie nakręciłaś teraz!^^

Atris

*odrywa się od Agusssiowych śrubek* Ja nic nie zrobiłam! Do niczego się nie przyznaję. A rozdzialik zaraz dostaniesz przedpremierowo

Agusss

Jak to nie?

*Agusss znajduje jeszcze nakrętki od śrubek i podaje Atris* ^^
Aaa czuję się zaszczycona

xD

Atris

*bierze śrubkę i ogląda ze wszystkich stron* Ale moich odcisków na nich nie ma! Niczego mi nie udowodnisz

Łee, nie ma co się czuć zaszczyconą, to nic specjalnego

Agusss

Jak to nie ma jak ja widzę?

*znajduje jeszcze jedną śrubkę i podaje*
Jest! Wow! I tyle

powiem więcej jak sie pojawi!^^

Atris

A ja nie widzę

Cii, nic nie mów i nie rozprowadzaj, niedługo go wkleję, jak tylko napiszę kolejny

Agusss

Ślepa?

Okularki mam pożyczyć?

No już milknę xD Potrafię trzymać język za zębami!

Ale... xD