Bez powietrza [16/16]

Any

Cześć i czołem.
Przepraszam Was, że musieliście tyle czekać...
Dziś kolejna porcja fluffu...
Enjoy!

część 15

Dużo by dał, by te trzy dni trwały wiecznie, By mógł zostać już na zawsze na tym odludziu. Miał tutaj przyjaciół, miał ukochaną osobę, czego mógłby chcieć więcej? Wiedział jednak, że wkrótce przyjdzie mu się zmierzyć z rzeczywistością, wrócić do normalnego życia. Możliwe, że wróci też do pracy – w końcu House wygrał zakład z Cuddy. Będzie jeździć do szpitala, wykonywać tysiące badań, przeprowadzać rozmowy, przekazywać wiadomości – najczęściej te najgorsze – że pacjentowi zostało kilka miesięcy życia. Będzie pocieszał, uśmiechał się, czasem milczał.
Kochał swoją pracę i nie zamieniłby jej na żadną inną, ale gdy myślał o medycynie, onkologii, prawie drzemiąc wyciągnięty na plaży, słuchając szumu fal, wydała mu się ona tak daleka, tak prozaiczna, że aż nierealna.
Po powrocie wszystko wyda mu się pewnie cholernie nudne. Takie samo, jak przed wyjazdem.
Nagle usłyszał dobiegający z prawej strony gderliwy głos:
- Czy to słońce nie może zgasnąć? Przecież tak się nie da leżeć.
Momentalnie oprzytomniał i omal nie wybuchnął głośnym śmiechem. Jak, u licha, mógł myśleć, że życie będzie nudne? Przecież wszystko, choć z pozoru takie samo, będzie zupełnie inne, bo ON jest z nim! Cały świat ma teraz inne barwy niż przed tygodniem.
Czasem Wilson bał się, że za chwilę się obudzi i zorientuje, że ostatnie wydarzenia były tylko snem, że House nigdy mu nie powiedział, że go… Chwila. House nie powiedział mu, że go kocha. Mruknął tylko kiedyś, że „on też”. Ale Wilson podświadomie czuł, że jego uczucie jest w pełni odwzajemniane.
Wstał z ręcznika, obsypując House’a piaskiem, wysłuchał litanii przekleństw i ruszył w stronę morza. Trzeba się trochę poruszać. Foreman, który jak zazwyczaj ćwiczył ostrego crawla, z chęcią przystał na propozycję wyścigów, w których oczywiście odniósł druzgocące zwycięstwo.
James, wychodząc zmęczony z wody, pomyślał, że życie jest piękne.

Ostatniego wieczoru tych wakacji, cała piątka siedziała na plaży. Mimo że gwiazdy już dawno pokazały się na niebie, żadne z nich nie planowało powrotu do domków. Było tam duszno i gorąco – zupełnie inaczej niż na smaganej chłodnym wiatrem plaży. Przezornie zabrali ze sobą koce, gdyby przyszło im do głowy spędzić tu całą noc. Teraz, owinięci w nie, siedzieli w milczeniu, wpatrując się w niebo, morze lub gasnące powoli ognisko. Każdy wspominał miniony czas. Nie myśleli o powrocie, wszystkie myśli kierowali ku przeszłości.
Gdy miesiąc temu czworo tych lekarzy dowiedziało się o przymusowych wakacjach, uznali to za kolejny zwariowany pomysł Gregory’ego House’a. Każdy jechał tu z innym nastawieniem, ale nikt nie przypuszczał, że może być aż tak miło. Zresztą – trudno im się dziwić. Niewiele pomysłów tego szalonego diagnosty okazywało się być miłe w skutkach. Zbyt dobrze pamiętali majonezową aferę, walkę o zmianę miejsca parkingowego czy wykładziny, by do wyjazdu szykować się bez lęku.
W miarę upływu czasu wszystkich ogarniała senność.
Chase przesypywał w dłoniach biały piasek.
Jeszcze tego by brakowało, żebym zawdzięczał mu zaręczyny – myślał z rozbawieniem. Ale tak było. Wiedział, że w ferworze pracy nie potrafiłby oświadczyć się „tak jak należy”. Teraz, gdy najsłodsze dla niego słowo „tak” wciąż brzmiało mu w uszach, czuł wdzięczność wobec House’a. I zupełnie nie zakłócało jej wspomnienie ostrych słów i oskarżenia, jakie usłyszał od szefa tuż po powrocie z lasu. Martwił się o Wilsona, to jasne, nie można mieć do niego pretensji.
Chase czuł się jak zakochany nastolatek. Czasem z niedowierzaniem patrzył na śpiącą obok Cameron. Całując ją, czuł się najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi. Widząc jej roześmianą twarz, nie mógł doczekać się chwili, gdy zobaczy ją w białym welonie, ślubującą mu przed Bogiem miłość aż do śmierci. Wiedział, że te wakacje zapamięta na zawsze.

Cameron czuła się podobnie. Jej uczucie było spokojniejsze i poważniejsze od uczucia narzeczonego, ale równie mocne i prawdziwe. W czasie tego miesiąca pokochała Chase’a dwa razy mocniej niż do tej pory. Nie posiadając się ze szczęścia przyjęła jego oświadczyny. Teraz marzyła już o domku z ogródkiem i gromadce blondwłosych dzieciaków.
Doceniła też wartość przyjaźni, jaka łączyła ją z Wilsonem i Foremanem. Była im ogromnie wdzięczna za pomoc w odnalezieniu narzeczonego w tę straszną noc. Na samo jej wspomnienie wzdrygnęła się i przysunęła do drzemiącego już Chase’a. Ten przykrył ją swoim kocem i przytulił do piersi. Dziewczynę ogarnęło ciepło i tak dobrze znane poczucie bezpieczeństwa.
Czego można chcieć więcej? – z taką myślą zasnęła.

Foreman również był zadowolony z wyjazdu. Czuł się tu niejako odpowiedzialny za Cameron – zaczął ją traktować jak swoją młodszą siostrę. Co skłoniło do tego człowieka, który niedawno mówił jej prosto w oczy, że nigdy nie będą przyjaciółmi – nie wiadomo. Może po prostu zwyciężyła sympatia do młodej lekarki. A może spełniło się jego życzenie – stał się zupełnie niepodobny do swojego zwierzchnika.

House siedział z podkurczoną jedną noga na kocu.
Obrzucił spojrzeniem trójkę lekarzy. Głośno nigdy by się do tego nie przyznał, ale w głębi duszy czuł zadowolenie, że przyczynił się w pewnym stopniu do ich uśmiechów. Chcąc nie chcąc – uszczęśliwił cały ten tercet.
Sam natomiast czuł się tak spokojny, że wydawało mu się to aż niemożliwe. Jego szczęściem była osoba znajdująca się metr od niego. Życie ze świadomością, że Jimmy należy tylko do niego było… genialne! Nie podejrzewał się o tak silne uczucie. Jednak gdy czuł dłonie Wilsona na swoim ciele, pocałunki, którymi zostawał obdarowywany w najmniej spodziewanych momentach, nachodziła go pewność, że dla tego czekoladowookiego lekarza oddałby absolutnie wszystko. Choć oczywiście nie widział potrzeby poinformowania przyjaciela o tym. Po co gadać bez przyczyny. Zresztą – Jimmy na pewno to wiedział.
- Greg… - usłyszał ściszony głos. – Spadła gwiazda, widziałeś? Pomyśl życzenie.
Udał, że się zastanawia.
- Hm… gwiazdko kochana, ześlij mi tu jakiś napalony sobowtór Cuddy..
- Niezbyt możliwe. A gdybyś tak raz w życiu miał być poważny – nie odpuszczał Wilson – to o co byś poprosił?
- O nic.
- O nic?
- Mhm – spojrzał mu w oczy. – Teraz nie miałbym już o co prosić.
James uśmiechnął się lekko.
- A ty? Co chciałbyś dostać? Oprócz alimentów od tabunów byłych żon.
Onkolog zastanowił się. Czego mógłby chcieć, teraz, gdy jest już tak szczęśliwy?
- Żeby ten wieczór nigdy się nie skończył – wymruczał wreszcie.
- Rany, ile można gapić się w gwiazdy? Przypuszczam, że po pięćdziesięciu latach nawet tobie by się to na pewno znudziło. – Zamilkł.
Po chwili znów się odezwał, choć tym razem innym tonem. Tonem, jakiego Wilson nigdy jeszcze nie słyszał. Cichym, łagodnym, niepewnym…?
- Wiesz, że się skończy. Ale przyjdą inne, równie miłe wieczory. I będą trwały dokładnie tyle, ile trwać powinny. Będą się kończyć, by potem znów rozpocząć na nowo. A każdy z nich spędzony z tobą będzie dla mnie losem wygranym na loterii, Jimmy. – Wziął głęboki oddech. – Ja cię, do licha, muszę kochać, nigdy nikomu nie gadałem takich bzdur.
I zanim uradowany i zaskoczony Wilson znalazł jakąś odpowiedź, dodał:
- Kolorowych koszmarów.

dedos

aaa super

bardzo mi się podoba ten fik

House taki uczuciowy hehe

ciekawi mnie ostatnia część

czy się coś zmieni... however, dzięki anyway

Any

dzięki, dedos
Bardzo się cieszę, że Ci się podoba

motylek

marengo

Aż smutno się robi, gdy człowiek pomyśli, że to już przedostatni rozdział...

- Czy to słońce nie może zgasnąć? Przecież tak się nie da leżeć.
Rozsądnie House prawi! Smażenie się na plaży wcale nie jest takie przyjemne xD. Do morza raz!

Wstał z ręcznika, obsypując House’a piaskiem,
Oczywiście obsypał go z pełną premedytacją... xD

Teraz, owinięci w nie, siedzieli w milczeniu, wpatrując się w niebo, morze lub gasnące powoli ognisko.
Jaki śliczny obrazek, ja też tak chcę... Morze, gwiazdy (i szukanie Wielkiego Wozu

), świetne połączenie.

Teraz marzyła już o domku z ogródkiem i gromadce blondwłosych dzieciaków.
Jak to jest, że wszyscy marzą o dzieciach? Przecież to wrzeszczące bachorki są... xD

A może spełniło się jego życzenie – stał się zupełnie niepodobny do swojego zwierzchnika.
Nie mogę uwierzyć w sympatycznego i wcale niepodobnego do House'a Foremana. Nie w tej rzeczywistości ;D.

Po chwili znów się odezwał, choć tym razem innym tonem. Tonem, jakiego Wilson nigdy jeszcze nie słyszał. Cichym, łagodnym, niepewnym…?
Jakie słodkie. Jak Wilson potrafi człowieka zmienić... czy raczej otworzyć.

Ja cię, do licha, muszę kochać, nigdy nikomu nie gadałem takich bzdur.
Ha! A jednak powiedział xD.

***

Richie117

Kolorowych koszmarów.

ale... no jak to? to on pozwoli mu spać w ostatnią noc????

(nadal planuję rozwinąć moje komentarze... tylko nie wiem, kiedy

)

dedos

Any

motylku, bardzo dziękuję za rozbudowany komentarz, który mówi naprawdę wiele

Kuki

I jak kcę palnąć fajny komentarz, nie jestem zdolna.

<333

Richie117

Katty B.

Zacznę od tego, że nie cierpię spadających gwiazd ("to meteoryty, słoneczka!", jak uwielbia powtarzać profesor W. - szkoda, ze House tego Wilsonowi nie powiedział). Uwielbiam za to wieczory na plaży. Pięknie widoczne niebo, szum morza, chłodny wiatr znad wody... Kocham morze. Kocham plaże. Aż mi się zachciało wrócić do Lloret.

Przedostatni odcinek jest dawką tego, co Ci wychodzi bardzo dobrze - fluffu. XD Mam nadzieję, że powrót do domu również będzie udany, że nie rozbiją się gdzieś na bezludnej wyspie i nie spotkają Daniela Faradaya czy któregoś z innych seksownie Zagubionych. XD (Bo jeszcze by ktoś zawrócił House'owi w głowie i Jimmy zostałby na lodzie... z misiem polarnym.)

Chcę zobaczyć minę Cuddy, gdy się o wszystkim dowie. Howgh.
Kat.

ceone

same ohy i ahy

Richie117

Katty, Ty też? Znaczy mam te spadające meteoryty

na myśli

Bo od kiedy poznałam "prawdę", to uparcie trzymam się właściwego nazewnictwa, chociaż w fiku to by koszmarnie wyglądało

I jeszcze trzeba pamiętać, że Księżyc nie świeci

Taaa... Romantyzm przede wszystkim

marengo

Any

marengo

Holly

Any

marengo

Any

Any

No i nadszedł ten dzień.
Ostatnia część.
Wiem, że może się nie spodobać, ale nie byłabym sobą, gdybym trochę tu nie namieszała

Tak więc - miłego czytania

część 16

Z pozoru nic się nie zmieniło.
Razem pracowali, razem jadali lunche.
House jak zawsze chamski i nieczuły, Wilson – współczujący i kulturalny.
Poza tym, że obaj byli doskonałymi lekarzami, nic ich nie łączyło.
Cały szpital zachodził w głowę, jak to możliwe, że ze sobą są. Ktoś sugerował chorobę tropikalną. Kilka pielęgniarek – schizofrenię, na którą musiał cierpieć Wilson. Trzy z nich zwolniły się – były zbyt zakochane w przystojnym onkologu, by znieść jego widok w objęciach tego wrednego doktorka. House bowiem zachowywał się tak, jakby chciał obwieścić całemu światu, że James Wilson należy tylko i wyłącznie do niego, wprawiając Jimmy’ego w najwyższą konsternację poprzez np. gwałtowny pocałunek w trakcie podkradania mu frytki, czy też wrzask na korytarzu: „Tylko dziś wracaj wcześnie, kupiłem nowy wibrator!”.
I tylko opalony, radosny doktor Marks oznajmiał wszem o wobec, że „wcale się Wilsonowi nie dziwi, bo doktor Greg to taki miły, grzeczny człowiek, nie ulega wątpliwości, że ci dwaj chłopcy zostali dla siebie stworzeni”.
Cuddy bez słowa protestu przyjęła Wilsona z powrotem. Po pierwsze – z powodu przegranego zakładu, a po drugie – była tak radosna, że miała ochotę uszczęśliwić cały świat. Wiadomość o związku lekarzy przyjęła z lekkim zdziwieniem i zakłopotaniem, ale stwierdziła, że tylko Wilson da radę wytrzymać z Housem przez dwadzieścia cztery godziny na dobę, więc zbyt dużego wyboru diagnosta nie miał, jeśli nie chciał reszty życia spędzić samotnie.
- Ale jeśli będziecie deprawować pacjentów, uprawiając waszą chorą miłość na terenie szpitala, to każę was wykastrować – dodała.

Drugiego dnia po powrocie lekarzy, idąc korytarzem, administratorka usłyszała krzyk:
- Hej, kto się okazał taki głupi i poddał twojemu szantażowi psychicznemu, płodząc ci pasożyta?
Wrócił. Trzeba się przyzwyczaić – pomyślała pobłażliwie.
- Myślisz, że cały szpital i tak nie wie, że chodzi o ciebie? – odkrzyknęła, wprawiając House’a w zaskoczenie i odeszła, nawet się nie odwracając.

Wszyscy zastanawiali się, co naprawdę miało miejsce we Francji.
Pierścionek na palcu Cameron, nieschodzący z twarzy Chase’a uśmiech i świetne zgranie trójki młodych lekarzy pozwalało się domyślać, że nawet mimo obecności House’a spędzili miło czas.
Zachowanie diagnosty prawie się nie zmieniło. Tak samo unikał pacjentów, wyzywał pielęgniarki, urządzał awantury Cuddy. Zauważono jednak, że nikt z drużyny nie bywa już na niego wściekły, że częściej widywało się całą czwórkę w szpitalnej świetlicy, grającą w piłkarzyki lub oglądająca telewizję.
House uświadomił sobie, że lubi kaczątka. Tak po prostu. I zobaczył, że jego też można lubić. Jak szefa, starszego kumpla. Jak to kiedyś oznajmił Wilsonowi:
- Nie pomyślałbym, że te gnojki mogą okazać się fajnymi gnojkami. I że praca z nimi nie będzie nudna.
James tylko się uśmiechnął.
Sam już wcześniej zauważył, że House odzyskuje wiarę w przyjaźń, w drugiego człowieka. Do swojego świata wciąż wpuszczał tylko jego, ale czasem rąbek siebie uchylał także na rzecz trójki lekarzy, na przykład przez rozważania na temat życia i śmierci czy utraty pacjenta.

Wilson był bezapelacyjnie szczęśliwy. Miał House’a i niczego więcej nie potrzebował. Wychodząc do pracy już marzył o powrocie, bo wiedział w dziewięćdziesięciu procentach, że zastanie w domu przyjaciela drzemiącego przed telewizorem czy brzdękającego na gitarze lub pianinie.
Witał go pocałunkiem, po czym oddalał się w stronę kuchni, by coś przekąsić i pozmywać gigantycznych rozmiarów stos naczyń. Potem wracał do pokoju i oddawał się przyjemniejszym zajęciom. Często kochali się do późna w nocy, później zasypiając tak, jak obaj lubili – ze splecionymi palcami dłoni. Czasem też, gdy House’owi dokuczała noga lub gdy kolejny pacjent Wilsona umierał, przesiadywali na kanapie, wsparci o siebie plecami. Rozmawiali o wszystkim i o niczym, a gdy z Jamesem było naprawdę źle, House grał cicho na gitarze jego ulubiony utwór – „Nothing else matters” Metalliki.
- Jimmy, masz mnie – żartował – and nothing else matters.
Wydawało się, że nie ma na świecie szczęśliwszych ludzi.
- Cholera, czasem się zastanawiam, co ty właściwie we mnie widzisz. Wiem, jestem wyjątkowo przystojny i inteligentny, ale czy to ci wystarczy? – spytał któregoś wieczoru diagnosta, bawiąc się kosmykiem włosów leżącego obok przyjaciela.
- Sam nad tym kiedyś myślałem i nic nie wymyśliłem – odrzekł leniwie Wilson. – Widocznie kocha się nie za coś, a mimo wszystko – dodał, całując House’a w czoło.

Pewnego popołudnia Wilson oznajmił przyjacielowi, że Cuddy prosiła go, by został ojcem chrzestnym jej dziecka.
- Nie przeszkadza jej, że jesteś homoseksualnym Żydem? Niebyt dobry przykład dla dziecka... Zgodzisz się?
- Już się zgodziłem.
- Mnie natomiast Cameron zaprosiła na swojego świadka na ślubie – House przewrócił oczami. – Żadne wymówki na nią nie działają.
- Już cię tam widzę, w smokingu… z iście pogrzebową miną. Bo będziesz tym świadkiem, nie?
- Powiedziałem jej, że muszę przedyskutować to z tobą. Jutro oznajmię, że wykazywałeś tak ogromną zazdrość, że wspaniałomyślnie odstąpiłem ci tę rolę.
- Tylko spróbuj – Wilson pogroził mu palcem. – Skoro prosiła o to ciebie, to znaczy, że chce ciebie. Zabiję cię, jak wspomnisz jej coś o mnie.
- Nie zabrzmiało to zbyt przekonująco – odrzekł House, odwracając się, by nalać sobie drinka. Nagle poczuł obejmujące go w pasie ramiona i gorący oddech na szyi.
- Przekonać cię inaczej? – usłyszał.

***

Siedział tu już trzecią godzinę. Trudno go było odciągnąć od tej wąskiej drewnianej ławeczki. Nie zważał na deszcz, wiatr, noc…

Minął już rok, a on wciąż miał wrażenie, jakby działo się to przed kwadransem.
Siedział z pacjentem w gabinecie, gdy zapikał jego pager. Kiedy przeczytał wiadomość, wydało mu się, że cały pokój zawirował. House znajdował się na sali operacyjnej. Wątroba w końcu nie wytrzymała. Kolejna dawka Vicodinu okazała się być zabójcza.
Jak w amoku rzucił krótkie „przepraszam” i wybiegł z gabinetu.
Pod salą operacyjną zastał zapłakaną Cuddy.
- Powiedzieli, że nie ma szans. A nowej wątroby nie dostanie.
Poczuł, jak cały świat wali mu się na głowę.

***

Zdążył jeszcze zobaczyć się z przyjacielem.
- Miałeś wtedy rację, Jimmy – usłyszał. – Bez miłości to jak bez powietrza. Ty byłeś każdym moim oddechem.
James nie powstrzymywał łez. Najważniejsza dla niego osoba gasła w oczach, a on nic nie mógł na to poradzić.
- Nie możesz odejść! Kocham cię! – zdołał wykrztusić.
- Wiedziałeś, że tak się kiedyś stanie… Życie jest drogą do śmierci. Ty uczyniłeś moją drogę najpiękniejszą. Te sześć lat z tobą to coś, o czym mogłem tylko śnić – głos House stawał się coraz cichszy, mówił z wyraźnym trudem. – Trzymaj się, Jimmy. Dziękuję ci. Kocham…- po tych słowach zamknął oczy, a na monitorze kontrolującym pracę jego serca pokazała się prosta linia.
W tej chwili życie Wilsona straciło sens.
Wyszedł z sali, nie zwracając uwagi na Cuddy, Chase’a, Foremana i Cameron stojących z szacunkiem w drzwiach.
Nie pamiętał, jak dotarł do mieszkania. Spojrzał na rozrzucone ciuchy House’a, na brudne naczynia, fiolkę z Vicodinem. Podświadomie spodziewał się, że Greg wyjdzie zaraz z łazienki, rzuci komentarz co do jego późnego powrotu, a potem obejmie i pocałuje.
Myśl, że nigdy już ni poczuje jego dłoni ani ust na swoim ciele sprawiła, że ugięły się pod nim nogi. Klęknął na podłodze i rozpłakał się głośno.

***

Potem był pogrzeb.
Stojąca obok niego w pierwszym rzędzie Cuddy z synem Jimmy’m, Cameron i Chase z dwójką dzieci, Foreman z narzeczoną, a także Stacy. Wszyscy ci, którzy najwięcej znaczyli dla diagnosty. Wszyscy, którzy kochali go najbardziej. Byli z nim do końca.
Z całej ceremonii nie pamiętał nic. Łzy zasłaniały mu widok.

***

Przez następne dwa miesiące niemal spał na cmentarzu. Żadne wysiłki Cuddy nie zdołały go odciągnąć od czarnego nagrobka. Bywały też momenty, gdy był bliski połknięcia kilku tabletek nasennych za dużo, ale czuł, że musi żyć, bo dopóki on żyje, żyje też w nim Greg.
Później przyszedł czas zamknięcia w mieszkaniu. Godzinami siedział z twarzą wtuloną w koszulę House’a. Wciąż czuć było z niej jego wodę kolońską. Przyjaciele odwiedzali go niemal codziennie, ale widząc jego pragnienie samotności, po dwudziestu minutach żegnali się i wychodzili.
Rana w jego sercu przestawała krwawić, ale tępy ból miał nie zniknąć już nigdy. Jego cierpienia nie dało się opisać słowami.

Po czterech miesiącach bezczynności, wrócił do szpitala. Zrezygnował jednak z praktykowania onkologii – nie mógł już rozmawiać o śmierci, to przekraczało jego siły. Dołączył do pracującej wciąż na izbie przyjęć Cameron. Po pracy jechał na cmentarz, po kilku godzinach wracał do domu.
I tak było do dziś.
Wiedział, że przenigdy nie pokocha już kogoś innego. Jego miłość została pogrzebana rok temu w ciemnej ziemi. Żył wspomnieniami sześciu najpiękniejszych lat jego istnienia – lat spędzonych u boku House’a.
Czasem zjawiała się nadzieja, że może istnieje jakieś przyszłe życie. Bo przecież miłość nie może tak po prostu umrzeć. Liczył, że dane mu będzie jeszcze raz spojrzeć w te przenikliwie niebieskie oczy, oczy które tak kochał, a które na zawsze już miały pozostać zamknięte.
Starł ostatnią zabłąkaną łzę z policzka.
Zmówił półgłosem kadisz – starą żydowską modlitwę za zmarłych.
- Trzymaj się, Greg - powiedział , odchodząc od czarnego, granitowego nagrobka z widocznymi białymi literami „Dr Gregory House. Spoczywaj w pokoju.”

Strasznie mi żal, że to już koniec, bo fantastycznie mi się pisało tego fika, potem wrzucało i czytało Wasze komentarze.
Chciałabym w przyszłości stworzyć jeszcze coś podobnych rozmiarów, czekam tylko na dobry pomysł. Parę plącze się po głowie, ale wymagają jeszcze doszlifowania i udoskonalenia.
Przy okazji jeszcze bardzo Wam dziękuję, że byliście, że czytaliście i dopingowaliście mnie. Z takimi ludźmi jak Wy aż chce się rozmawiać.
Dziękuję przede wszystkim Poziomce, za naszego wspaniałego big perwera, za każdego wysłanego buziaka, w ogóle za wszystko jestem jej wdzięczna i ona o tym wie; Kat i marengo za dłuugie rozmowy i namiętne shippowanie przez nich trójki Kaczątek; Richie - za to, że zaglądała i dawała o sobie znać; dedos, vicodin_addict, yourico i wszystkim, których nie wymieniłam za to, że czytali i komentowali. Dzięki

I... do przeczytania gdzieś indziej

any.

motylek

przeczytałam. nie spodziewałam sie takiego zakończenia.pięknie zakończyłaś go . to prawda:Miałeś wtedy rację, Jimmy – usłyszał. – Bez miłości to jak bez powietrza.

Katty B.

Pierwsza reakcja: fluff! ^^ Uroczy, słodki fluff. Reakcja druga: ANGSSST! any, muszę przyznac, że żaden rozdział nie ubawił mnie tak setnie, jak ten. Przez całą "smutną" część leżałam na biurku i kwiczałam. (Wybacz, ale fluff wychodzi Ci chyba lepiej niż smęcenie.)

Richie117

i jak ja mam teraz oglądać 5x02???

chyba wprowadzę nową ramkę "dedfik" i każę wstawiać pod karą śmierci

yourico