Bez powietrza [16/16]

marengo

Zapomniałam dodać, że upaćkany błotem też będzie wyglądał uroczo

Poziomka

Any

Hej, hej, proszę, spokojnie! :smt003
Żeby nie doszło do żadnych podejrzeń i oskarżeń - House nie ma nic wspólnego z wylaniem Wilsona, nawet on by się do czegos takiego nie przczynił - wiedział przecież, że praca jest całym życiem Jimmiego...
No to teraz po kolej:

Any

W związku z tym, że w przyszłym tygodniu mogę zniknąć na kilka dni, wrzucam kolejną część juz teraz.
Miłego czytania

część 2

House na chwilę zaniemówił. Mogła wylać każdego, ale przecież nie Wilsona! Tak dobrego onkologa mogłaby szukać ze świecą w całym stanie. Szukać i nie znaleźć. Poza tym jej stosunki z Wilsonem były bardzo dobre. Czym on jej u licha tak podpadł?
- Powiedziałeś parę słów za dużo o jej tyłku? To był błąd, tylko ja mam takie przywileje.
Wilson, siedząc na kanapie i bezmyślnie obracając w dłoniach pilota od telewizora, pokręcił przecząco głową.
- Upiłeś się i pokroiłeś jakiegoś pacjenta nożem ze stołówki? – zgadywał House.
- Nie. Nie chciałem stać się jej jednonocnym bankiem spermy.
- Wiesz, że tylko ja mogę tu używać metafor, prawda?
- Jej instynkt macierzyński zaczyna byś silniejszy od niej samej – mówił z goryczą Wilson. – Wczoraj wzrósł na tyle, że przyszła mnie prosić, żebym poszedł z nią do łóżka. Chciała nawet zapłacić.
House zagwizdał.
- I ty się nie zgodziłeś? Jesteś idiotą. - Jednak, gdy napotkał spojrzenie przyjaciela, przystopował. – Dobra, też bym się nie zgodził. Żarty żartami, ale tym razem przesadziła.
- Ona chyba właśnie po to rozwijała przez cały czas tę naszą znajomość. Żeby kiedy kolejne in–vitro nie zadziała, wspomóc się mną! A kiedy odmówiłem, najgrzeczniej, jak tylko umiałem, ona, do cholery, powiedziała, że w takim razie musimy się pożegnać! Że skoro zawiodłem ją jako człowiek, to jako lekarz też pewnie niedługo zawiodę, więc woli być zapobiegliwa! Więc żeby pójść jej na rękę, zrezygnowałem z okresu wypowiedzenia – Wilson trząsł się ze złości. – Ja jej ufałem, a ona potraktowała tę przyjaźń jak…sam już nie wiem. A wszystko przez jej niezaspokojone pragnienie macierzyństwa!
House miał wielką ochotę iść w tej chwili do Cuddy i powiedzieć jej wszystko, co o niej aktualnie myślał. Chciał jej pokazać Wilsona, jakiego jeszcze nie widziała. Potarganego, zagubionego, bezradnego, wściekłego. Odebrała mu pracę, która tak kochał, która wypełniała całe jego samotne życie. Przecież musiała widzieć, jak bardzo angażuje się w sprawy pacjentów. House często z tego drwił, często go to irytowało, ale w głębi duszy to podziwiał. Jego złość na Cuddy wzrastała z każdą chwilą. Chciał jej zrobić awanturę, ale jednocześnie wiedział, że nie może. Teraz był potrzebny dokładnie tu, gdzie był. Musiał choć na chwilę zmienić się w człowieka.
- Posłuchaj, przejdzie jej to. Jeszcze będzie cię prosiła, żebyś wrócił – Wilson chciał przerwać, ale House mu na to nie pozwolił. – Jest rozsądna. Nikt nie wyrzuca najlepszego onkologa w szpitalu za to, że nie chciał przelecieć szefa. Zobaczy, że była głupia.
- Ciekawe, ile czasu jej to zajmie. Najgorsze, że jak coś, to ja tam wrócę. Nie najlepiej u mnie z forsą. Mam kilkanaście tysięcy dolców na koncie, jeśli przez kilka miesięcy nie znajdę pracy, będę musiał sprzedać mieszkanie, rozejrzeć się za jakąś pracą poza Princeton, może nawet wyjechać…
- Tak, od razu na Marsa – przerwał mu zirytowany House. – Histeryzujesz jak nastolatka. Jak sprzedasz mieszkanie, dostaniesz co najmniej sto patyków, możesz kupić coś mniejszego, a przez jakiś czas mieszkać u mnie, jakoś to przeżyję – zrobił cierpiętniczą minę. – Potem albo Cuddy będzie cię błagała, żebyś wrócił, albo może otworzysz coś własnego. Z głodu nie umrzesz. A dziś już chyba tu przenocujesz – mruknął. – Sądząc po twoim stanie, nie trafisz do domu.
- Taak, dzięki…
Wilson podniósł się i ruszył w stronę łazienki. Gdy z niej wrócił, zastał na kanapie poduszkę i koc, a na stoliku środek nasenny. Połknął tabletkę i po jakimś czasie pogrążył się w błogiej nieświadomości.
Do pokoju wszedł House. Usiadł na fotelu i spojrzał na śpiącego, obracając w dłoniach fiolkę Vicodinu. Układał plan powrotu Wilsona do pracy. Liczył, że się powiedzie. Cuddy w 90% ulegała jego sztuczkom. Zwykle chodziło o błahostki, jak zmiana wykładziny, czy miejsca parkingowego. Teraz House postawił sobie za punkt honoru przekonanie administratorki o konieczności powrotu do szpitala osoby… cóż, najważniejszej osoby w jego życiu… Bo chyba dopiero dziś diagnosta, patrząc w zmartwioną twarz przyjaciela, zrozumiał, ile ten dla niego znaczy. Miał już wcześniej podobne przeczucia, ale zawsze tłumaczył je sobie tym, że skoro nie żywi żadnych pozytywnych uczuć do prawie nikogo, to to normalne, że spora ilość sympatii, która odczuwał w stosunku do Wilsona go niepokoi. Przyjaźnią się i tyle. Ale dziś, kiedy oczy przyjaciela patrzyły na niego z niemą prośba i taką bezradnością, House poczuł niesamowicie głupia ochotę, by go przytulić… i zrozumiał, że nie tylko sympatia go do tego nakłania. Wiedział jednocześnie, że Wilson nigdy nie może się dowiedzieć, ale o to martwił się średnio – przez ostatnie lata sztukę introwersji opanował do perfekcji. Tyle już było wydarzeń w jego życiu, z którymi chcąc nie chcąc, musiał się pogodzić (choć nienawidził biernego obserwowania przebiegu wydarzeń): zawał, kalectwo, odejście Stacy, teraz jeszcze to. Zastanawiał się tylko czasem, kiedy miara się przebierze, a introwersja zawiedzie. Ale jak na razie – życie płynie, a on ma przed sobą najpierw pracowitą niedzielę (wygrzebywanie Wilsona z dołka), a potem pracowity tydzień (psychomanipulacja Lisą Cuddy). Połknął 2 Vicodiny i poszedł do swojej sypialni, skąd doskonale słyszał ciche pochrapywanie jego najlepszego przyjaciela. Oddychając w rytm tego chrapania, zasnął.

yourico

*świecące oczka* chyba zaczynam zakochiwać się w tym tekście ^^

Any

Taki doping jest bardzo pomocny

Cieszę się, że się podoba.

Kasinka

Naprawdę jest cuuudownie!
Ten fik wciąga jak narkotyki, ale ja nie chcę detoxu!!! :smt089
Już się nie mogę doczekać jak House będzie manipulował Cuddy :smt077 Będzie się można spodziewać czegoś w stylu 'Attica! Attica!' :smt005?

Pooooor Wilson :smt056, ale spoko James, już House Ci załatwi wszystko^^
A Cuddy dostanie nauczkę... pewnie przez ten czas, jak nie będzie Wilsona, na onkologii powstanie Sodoma i Gomora :smt005

Inko pisz! błagam pisz!

Poziomka

No to zaczynam.

marengo

Och, Cuddy... Rozumiem, że była, hmm... zdesperowana, ale żeby wylać Wilsona, chyba musiała być w stanie pomroczności jasnej. Tak, zdecydowanie musiała być w stanie pomroczności jasnej. I żeby nieporozumienia o podłożu osobistym przenosić na grunt zawodowy... Cuddy, wstydź się!

Poziomka

Any

Jak ja uwielbiam te wasze komentarze

Poziomka

Inka moja Kochana! A ja cały dzień za Tobą tęskniłam.

vicodin_addict

INKA ten fik jest CUDOWNY.
Ahhś, czytam, czytam, dochodzę do końca ... i chcę dalje czytac. Pisz pisz, ja już się nie mogę doczekać.

A Cuddy jest zła. Jak mogła wylać Wilson'a? D:

motylek

Ta przyjaźń była oparta na wariackich papierach, ale obaj byli z niej zadowoleni- nowe określenie przyjaźni, super

Potarganego, zagubionego, bezradnego, wściekłego- chyba nie miał przy sobie szczotki

osoby… cóż, najważniejszej osoby w jego życiu…- uczucie

fik jest super, twe pomysły są powalające jak opisujesz Wilsona

Any

vicodin_addict, motylek, dziękuję

Any

No i po krótkim czasie obijania się, wrzucam kolejną część.
Strasznie brakuje mi Poziomki i jej entuzjazmu, ale liczę, że te kilka dni do jej powrotu minie jak najszybciej.
Tak więc kochani - miłego czytania!

część 3

- To zły pomysł, House. Nie powinieneś przecież…
- Taak, teraz wykręcaj się moją nogą. Kiedy ostatnio tam byłem, w golfa grali rękami.
- Kiedy ja tam ostatnio byłem, gracze stali na nogach.
- Kiedy ostatnio byłem tam z tobą, byłeś mniej marudny.

Był niedzielny poranek. Wilson pół godziny wcześniej został zmuszony do wciśnięcia w siebie dwóch kromek chleba razowego z nieco stęchłym żółtym serem (niczego innego nie było w mieszkaniu) i zajęcia miejsca w zdezelowanym samochodzie House’a. Teraz, wbrew własnej woli, mknął w stronę przedmieścia, gdzie znajdowało się pole golfowe. Wiedział, że przyjaciela chce go w ten sposób rozerwać, ale jedyne, o czym aktualnie marzył, to zamknięcie się w jakimś cichym, pustym pokoju z butelką czegoś mocniejszego pod bokiem. Z niecierpliwością czekał na poniedziałkowy ranek, kiedy Greg pójdzie w końcu do pracy, a on będzie mógł wrócić do swojego mieszkania. Doceniał wszystko, co House dla niego robił, ale potrzebował czasu na odreagowanie wydarzeń z poprzednich dni i przyzwyczajenie się do nowej sytuacji. Na razie czuł się kompletnie zagubiony ze świadomością, że prawdopodobnie nigdy już nie przestąpi progu szpitala w Princeton jako lekarz.
Za oknem przyroda zdawała się z niego drwić. Była połowa maja, wszystko kwitło. Wilson już prawie nie pamiętał, jak pięknie wygląda żywopłot, którym otoczone było pole golfowe. Ciemnozielone krzewy błyszczały w słońcu. Nie był tu od… hm… chyba dwóch i pół roku.
Kiedy indziej cieszyłby się z wyjazdu za miasto. Zapracowany, urlopu dłuższego niż trzy dni nie brał od 7 lat.
Teraz sobie odpocznę za wszystkie czasy – myślał ironicznie, wchodząc na pole.
- Jeśli planujesz mieć taką minę przez cały dzień, to może powieś sobie na plecach kartkę z napisem „zostałem wylany”, bo ludzie będą myśleli, że masz przykurcz mięśni twarzy – powiedział House wygrzebując z kieszeni opakowanie Vicodinu i połykając dwie tabletki.
- Mam opowiadać dowcipy? – żachnął się Wilson.
- O nie, tylko nie to! Twoje dowcipy są jeszcze gorsze od szpitalnych steków.
- Których na szczęście nie będę miał okazji więcej zjadać… i fundować tobie.
- A to się jeszcze okaże – mruknął House, przymierzając się do odbicia piłeczki.
W miarę rozkręcania się gry, ponury mars znikał z twarzy Wilsona. Uznał, że to nie był najgorszy pomysł, żeby tu przyjechać. Pozwolił sobie na uwagę na temat spódniczki jednej z dziewcząt grających w pobliży i ze zdumieniem stwierdził, że ma ochotę coś zjeść. House obserwował go spod oka z ulgą. Nie jest tak źle. Życie toczy się dalej.
Wilson z radością zauważył, że ceny w tutejszym barze nie są wysokie. Nie był też zdziwiony, gdy House po spałaszowaniu trzech porcji frytek, dwóch steków, bukietu surówek i dwóch kuflach bezalkoholowego (prowadził) piwa, oznajmił kelnerce, że rachunek zapłaci kolega. James bez słowa podał kobiecie pieniądze. House zawsze pozostanie Housem.

Następne kilka godzin spędzili na przemian na grze i wylegiwaniu się na leżakach. Koło 21:30 Wilson przeciągnął się i stwierdził, że czas wracać.
- Niektórzy z nas przecież jutro idą do pracy.
Po braku ciętej riposty zorientował się, że House nie słucha, od dłuższego czasu obmacując wszystkie swoje kieszenie.
- Co się dzieje?
- Szukam sprayu odświeżającego oddech, liczyłem na buziaka w dowód wdzięczności za mile spędzony dzień – burknął House. Wilson zauważył, że przyjaciel ciężko oddycha. – Nie mam już Vicodinu, myślałem, że wziąłem jeszcze jedno opakowanie. Cholera – skrzywił się. – Będziesz musiał prowadzić.
- Jestem wstawiony i to nieźle! – Wilson był po piwie i ośmiu drinkach. Ale gdy spojrzał na zmienioną bólem twarz przyjaciela, zrozumiał, że innego wyjścia nie ma. Pomógł House’owi dojść do samochodu i usiąść. Sam wsiadł za kierownicę w myślach prosząc los o spokojną drogę. Jakby na przekór wszystkiemu, trafili na korek spowodowany wypadkiem. James spojrzał na przyjaciela. Diagnosta był blady, uciskał ręką bolące udo.
Cholera, przez tego golfa nadwyrężył mięsień, co jeszcze zwiększa ból. Jestem idiotą, że nie zorientowałem się i nie odciągnąłem go stamtąd. Obok było kino, mogliśmy tam wylądować – wyrzucał sobie.
Odruchowo sprawdził, czy nie ma przy sobie bloczka z receptami. Nie miał – zresztą, niewiele by to dało w korku na trasie.
- I jak ci się dziś podobało? – spytał nagle House.
James był zdumiony. Jednocześnie zrozumiał, jak bardzo Greg się dla niego poświęcił. Przypomniał sobie, jak przyjaciel nie znosi miejsc publicznych, gdzie każdy mógłby go zobaczyć – z laską, utykającego. A dziś House zrobił wyjątek. Dla niego. By mu pomóc. Poczuł przypływ wdzięczności i poczucia winy.
- Dzięki, że mnie wyciągnąłeś, było naprawdę w porządku. Jak się czujesz? – spytał z niepokojem.
- Z każdym takim pytaniem coraz gorzej – odwarknął House. Cały on. W jednej sekundzie miły, w drugiej zmieniał się w chama.
Wilson włożył do odtwarzacza płytę Pink Floyd’ów, którą wygrzebał w zakurzonym schowku obok kierownicy. Z głośników popłynęła muzyka, która zdawała się mieć uspokajający wpływ na Grega. Przymknął oczy, lecz nadal ściskał bolącą nogę.
James miał ochotę wrzasnąć z radości, gdy sznur samochodów ruszył do przodu. Kiedy tłok się zmniejszył, przyspieszył. Nie obchodziło go, że łamie przepisy, liczyło się tylko jak najszybsze dotarcie do domu i uśmierzenie bólu House’a.
Nareszcie dojechali. Pomógł przyjacielowi wydostać się z auta i dojść na kanapę, gdzie, jak najdelikatniej umiał, posadził go i podał opakowanie tabletek. Po pewnym czasie House poczuł się lepiej, bladość zniknęła z jego twarzy. Wziął prysznic i odwiedził, rozkładającego sobie w salonie pościel, przyjaciela
- Fajna była ta droga powrotna. Widziałeś wypadek? Jedna z rannych miała prawie tak samo wielki tyłek jak Cuddy.
- Nie musisz mi dziękować, że cię tu dowiozłem całego – mruknął James.
House uśmiechnął się szelmowsko.
- Kocham takie pogawędki. Ja coś powiem, ty przekształcisz to tak, żeby cię satysfakcjonowało i oboje jesteśmy szczęśliwi.
Wilson machnął ze zrezygnowaniem ręką i wlazł pod koc.
- Dobranoc, House.
- Dobranoc, Wilson.

motylek

miło się czytało, taki sympatyczny obrazek twóch przyjaciół na wycieczce poz miastem

Any

szkoda, że TYLKO przyjaciół ^^ jak na razie, przynajmniej.

marengo

Ślicznie! Tylko dlaczego tak krótko?

Ten dialog na początku jest świetny. Są tacy naturalni...

Any

vicodin_addict

Ah i ah i jeszcze jedno ah. Super. Wilson i House grają w golfa

I Wilson się uśmiechał. I był szczęśliwy. I martwił isę o House'a.
Ja chcę (CHCĘ. And I MEAN it.) następną część. Szybciutko >D

marengo

Bee

Od jakiegoś czasu namiętnie wczytuje się w to co wy tutaj wypisujecie. Po przeczytaniu wszystkich 3 części stwierdzam iż jest GENIALNY i może nie mam wielkiego prawa głosu, ale chcę następne części! Genialnie napisany, tak wciąga że nie da się oderwać.
Gratuluje pomysłów i talentu

)

Any

Any

Oto i kolejna część. Wcześniej, niż myślałam, ale możliwe, że jutro nie będę miała dostępu do komputera.
Tak więc - enjoy! :smt003

część 4

Po raz pierwszy i pewnie ostatni w życiu House zjawił się w pracy dwie godziny przed czasem. Była siódma rano, a on majstrował spinką do włosów przy zamku w szufladzie Cuddy. Jeszcze jeden delikatny obrót…udało się! Chwila grzebania, zamknięcie szuflady i diagnosta opuścił pokój z wyrazem triumfu na twarzy, ściskając w garści formularz z nagłówkiem „Decyzja o udzieleniu urlopu płatnego”.

Cztery godziny później

- To najprawdopodobniej jakaś infekcja, zbadamy ją też na obecność bakterii i wirusów.
- Dobra. Wyniki do mnie, lećcie. A przy okazji – wie ktoś, jak się nazywa nasz jedyny od niedawna onkolog i gdzie ma pokój?
- Jonathan Marks. Gdzieś we wschodnim skrzydle. A co?
- Chcę się z nim umówić. Dobiegający sześćdziesiątki goście zawsze mnie pociągali. Wynocha do laboratorium.
W ten oto sposób pozbywszy się swoich podwładnych, House zatarł dłonie i wyruszył w stronę wschodniego skrzydła. Po niedługim czasie odnalazł drzwi z napisem J. Marks M.D.
Wziął głęboki oddech. Niewiele wiedział o tym człowieku i miał nadzieję, że działa to też w drugą stronę. Z kimś, kto go zna, na pewno nie poszłoby łatwo. Zapukał i wszedł do gabinetu. Lekarz siedział za biurkiem uzupełniając jakieś papierzyska. Gdy podniósł na niego wzrok, odmalowało się w nim zainteresowanie.
- W czym mogę pomóc?
- Dzień dobry, doktorze, jestem Greg House, pracuję tutaj w skrzydle naprzeciwko – House odetchnął, gdy nie dostrzegł w oczach Marksa ani cienia zrozumienia.
- Dzień dobry, wybaczy pan, ale nie kojarzę.
- Nic nie szkodzi, nie wszyscy musimy się znać – House obiecał sobie, że po powrocie do domu będzie godzinę płukał usta w płynie do mycia naczyń, by usunąć tę całą słodycz, z którą teraz mówił. – Zostałem do pana przysłany przez doktor Cuddy.
Marks okazał lekkie zaniepokojenie.
- Czy coś się stało?
- Proszę się nie obawiać. Po prostu nasza kochana pani dziekan zauważyła, że od trzynastu lat nie wziął pan dnia wolnego i uznała, że czas to zmienić.
- Faktycznie, tak się jakoś złożyło. Ale nie potrzebuję urlopu, doktorze.
- Ja tylko przekazuję informacje. – House podał lekarzowi wypełniony formularz. – Ma pan 2 miesiące pełnopłatnego urlopu, a tutaj – podał mu dwa bilety – rezerwację na lot i opłacony sześciotygodniowy pobyt na Madagaskarze. Doktor Cuddy docenia wysiłek podwładnych włożony w funkcjonowanie szpitala. To troskliwa przywódczyni.
Marks zaniemówił.
- Jak to? Dlaczego ja, doktorze?
- Proszę mnie nie pytać, nic na ten temat nie wiem. Może poza tym, że jest pan jednym z najbardziej zasłużonych lekarzy w tej placówce i komu, jak komu, ale panu należy się ten urlop.
- O rany… - lekarz nadal nie mógł w to do końca uwierzyć, ale radość brała z wolna górę nad niepewnością. – Chyba powinienem iść podziękować doktor Cuddy.
- Dziś jest na konferencji i wróci dopiero w środę. Widziałem się z nią przed samym jej wyjściem. Sama by do pana przyszła, ale niestety, czas gonił. A lot, zdaje się, jest za cztery godziny. Radziłbym się spakować.
Marks nie posiadał się z radości.
- Zawsze marzyłem o takich wakacjach, ale praca mi na nie nie pozwalała. Ciągle nowe przypadki… zresztą, co ja będę panu tłumaczył, pan sam to dobrze wie.
- Wiem – House uśmiechnął się grzecznie, myśląc, że od dawna nikt z nim tak nie rozmawiał. Po prostu, jak z najnormalniejszym człowiekiem. Znano go z innej strony. Ale w każdym razie to miła odmiana. – Pan wybaczy, ale muszę iść, pacjenci czekają. Miłego wypoczynku i do zobaczenia.
- Ja też się będę zbierał. Dziękuję, doktorze. Do widzenia.
House wyszedł za gabinetu, uśmiechając się pod nosem. Połowa planu wykonana, poszło łatwiej, niż myślał.
Teraz skierował się w stronę biura Cuddy. Zastał tam tylko jej asystenta.
- Kiedy wróci Cuddy? Mamy sytuację alarmową.
Chłopak łypnął na niego podejrzliwie. Znał House’a.
- Co się dzieje?
- Nic, o czym ty powinieneś wiedzieć. Wątpię, czy można ci zaufać w tak ważnej sprawie – diagnosta zawiesił głos.
- Dr Cuddy będzie dopiero wieczorem. Mogę jej coś przekazać, jeśli to takie pilne.
- Oj, nie wiem… na pewno o czymś zapomnisz.
- Może mi pan doktor zaufać, skoro ufa mi doktor Cuddy – chłopak momentalnie zgrzeczniał.
House udał, że się zastanawia.
- No dobrze, ale pamiętaj, ryzykujesz życie,! Przekaż Cuddy, że matka doktora Marksa miała bardzo poważny wypadek, więc on wziął natychmiast dwa miesiące zaległego urlopu i pojechał do domu, by się nią zająć. Rozumiesz chyba, że w takich przypadkach liczy się każda minuta, dlatego sam tu nie przyszedł, tylko poprosił mnie. Zapamiętałeś?
- Tak, oczywiście, wszystko przekażę – chyba spodziewał się gorętszych newsów, ale nie pokazał tego po sobie.
- Ale jeśli opuścisz choć słowo, dopilnuję, żeby każdy w szpitalu dowiedział się, co wyczyniałeś z Kate z radiologii w schowku na pościel.
To mówiąc, House wyszedł i ruszył w stronę stołówki. Tam wyciągnął w kieszeni kartę płatniczą Wilsona i zapłacił za lunch. Jedząc sałatkę, zastanawiał się, co powie James, gdy jej nie znajdzie. Cóż… przyjaźń wymaga poświęceń.

- Nic jej nie będzie. Kilka antybiotyków i wróci do gromadki zaślinionych bachorów i nudnego męża.
- Ona ma siedemnaście lat – przypomniała mu trzeźwo Cameron.
- Że tez ty musisz zawsze wszystko zepsuć…- House zrobił minę zbitego psa. – Idę do domu, popłakać w samotności.
Pech chciał, że po drodze spotkał Cuddy.
- Doktor Cuddy! Wiesz, że w tym brązie wyglądasz jak kupa noworodka?
- House, nie zadzieraj dziś ze mną – Cuddy była wyraźnie wściekła. – Możesz mi powiedzieć, co znaczy wiadomość od Marksa na mojej automatycznej sekretarce? Dziękował za zaplanowanie mu wakacji w tropiku i obiecywał, że za dwa miesiące zjawi się w pracy. Dziwne, co nie wspomniał ani słowem o umierającej mamie, z powodu której rzekomo wziął wolne.
- Skąd ja mam wiedzieć, o co chodzi?! Co złe to ja, tak? – wykrzywił się jak pięciolatek, któremu zabrano lizaka. – Nic na ten temat nie wiem, nie znam tego człowieka. Co to w ogóle za Marks?
- Nasz jedyny – powiedziała Cuddy z naciskiem – onkolog. Który właśnie przelatuje sobie nad Atlantykiem ubrany zapewne w hawajską koszulę.
- Aj… złe decyzje się na tobie mszczą… Może, gdybyś zatrudniła z powrotem Wilsona…
- Zapomnij. – Zawahała się – A jak on się czuje? Chyba nie jest podłamany?
- Skąd! Za kwadrans ma spotkanie z jakimś kumplem, chyba nazywa się bin Laden, czy jakoś tak… podobno ma to związek z naszym szpitalem i jakimś dużym ŁUBUDU.
Cuddy machnęła ręką.
- Zejdź mi z oczu, House. Idź się upij.
Diagnosta wrócił do domu. Zobaczył, że Wilson jest w łazience, więc niepostrzeżenie wsunął mu kartę płatniczą do kieszeni marynarki. Na razie był bezpieczny. Zjadł kolację, naszykowaną zapewne dla Wilsona i zniknął w sypialni. To był długi dzień.
James po wyjściu z łazienki zauważył pusty talerz. Zwykle irytował się, gdy tracił w ten sposób posiłek, ale tym razem odpuścił. Jutro wracał do siebie. Tam nikt nie będzie mu niczego wyżerał. Zapukał cicho do pokoju przyjaciela.
- Dobranoc, House.
- mmm…branoc, Wilson… – usłyszał.