Bez powietrza [16/16]

Any

Faktycznie, spory offtop... Ale może zostanie nam to wybaczone...
Dzięki, Kasinka ;*

I proponuję może jakoś powoli zmienić nastrój w tym temacie, bo następna część nie będzie należała do wesołych...

Poziomka

Zostałyśmy mistrzyniami offtopu w Twoim własnym temacie.

OBY zostało nam to wybaczone bo ja już mam jednego osta. ;P

Jak to nie będzie wesoła?? Ja nie chce...

marengo

To może ja włączę sobie jakiś marsz żałobny, przytargam paczkę chusteczek i zacznę się psychicznie przygotowywać do zmiany nastroju? ;D

Ale zmiana nastroju jest czasem potrzebna, bo jak się człowiek trochę posmuci, to potem się bardziej cieszy

.

Any

Witajcie, zgodnie z obietnicą jest kolejna część. Mam nadzieję, że w ferworze offtopu nie zapomniałyśmy, jak się skończyła poprzednia. Teraz chwila wytchnienia od Wilsona, więc i komentarze będą, jak liczę, bardziej związane z tematem :smt001
Miłego czytania.

część 8

Dzień pogrzebu ojca House’a zupełnie nie przypominał typowego majowego dnia. Od rana słońce nie pokazało się ani na chwilę. Było zimno i ponuro, siąpił deszcz. To pewnie dlatego, gdy Wilson wpadł na cmentarz na pięć minut przed rozpoczęciem ceremonii, ujrzał tam góra piętnaście osób. Żona, najbliżsi krewni, kilkoro znajomych z pracy. Onkolog przebiegł wzrokiem po twarzach zgromadzonych. Rozpoznał dwóch kuzynów House’a, z którymi niegdyś lubili grać w koszykówkę. Teraz obaj mieli żony i dzieci. Pamiętał jak przez mgłę ciocię Jennifer, chyba jedyną ciotkę tolerowaną przez Grega. Wilson podejrzewał, że House lubił ją dlatego, że była rozważna, rzeczowa, nie miała zwyczaju się roztkliwiać. Sam lubił ją i szanował, pamiętając jej przepyszne pączki, których niesamowite ilości pochłaniał przy każdej wizycie w domu House’a.
A Grega nie było.
Wilson jeszcze raz skontrolował otoczenie.
Oprócz samotnie siedzącego przy jakimś grobie gościa w starej kurtce i bejsbolówce, nie dostrzegł nikogo nowego. Nie zjawił się.
Pogrzeb jak każdy inny.
Kilka przemówień, odśpiewana pieśń i kolejny człowiek ląduje pod półtorametrową warstwą ziemi.

Wilson podszedł, by złożył kondolencje pani House. Na pytanie o Grega odpowiedział, że ten ma dyżur w szpitalu i nie może się urwać. Czuł się podle, okłamując tę płaczącą kobietę… obiecał sobie poważną rozmowę z przyjacielem.
Z cmentarza wyszedł ostatni. Gdy tylko można było usłyszeć silnik jego samochodu, człowiek w bejsbolówce podniósł się i utykając, podszedł do najświeższego grobu.

House przez cały pogrzeb zastanawiał się, dlaczego ci ludzie kłamią, nawet mówiąc o kimś, kto nigdy tego nie usłyszy. Kochający mąż, dobry tata, wspaniały przyjaciel… Jego ojciec był ostatnia osobą, w stosunku do której można było użyć tych określeń.
- Chyba mamy do pogadania – mruknął w kierunku drewnianego krzyża. Wątpił, czy ojciec w jakikolwiek sposób mógł go usłyszeć, ale czuł, że to jemu jest potrzebne wygadanie się. Od kilku dni bowiem zastanawiał się, czy gdyby stanął jeszcze raz z ojcem twarzą w twarz, znalazłby rzecz, za którą mógłby mu podziękować.
Wiedział, że to głównie dzięki niemu jest taki, jaki jest. Zgryźliwy, niepotrafiący okazywać uczucia. Różnili się tylko poczuciem humoru, którego ojciec nie miał, a które ratowało Grega przed staniem się jego kopią.
Od kiedy tylko pamiętał, zawsze chciał mieć ojca – przyjaciela. Owszem, przewodnika, z autorytetem, ale właśnie przyjaciela. Ale nigdy tak nie było. Przed oczami stanęły mu wszystkie wspomnienia związane z tatą. Jego piąte albo szóste urodziny, na które dostał podręcznik od matematyki – bo przecież wyrósł już z pieluch. Od tamtego dnia rozpoczęły się znienawidzone lekcje z ojcem, aż do czasu, gdy zbuntował się w wieku lat szesnastu.

Wtedy potrzebowałem ojca – kumpla. Ojca, z którym pograłbym w nogę, który nauczy mnie jeździć na rowerze, a nie człowieka uparcie tłumaczącego, czemu jest równe pole kwadratu. Nie wywiązałeś się.

Gdy miał siedem lat, ojciec zabrał go na polowanie. Zajęty obserwowaniem przeróżnych robaków, nie zauważył, że się ściemnia, a on zostaje w tyle. Gdy się zorientował, był sam w środku groźnego, ciemnego lasu. Po kilku godzinach tata znalazł go pod drzewem. Nie okazał jakichkolwiek ciepłych uczuć, zrugał spłakanego syna za nierozwagę.

A wtedy powinieneś mnie przytulić, jak zrobiłby każdy normalny ojciec – myślał House, zaciskając dłonie w pięści. Tak bardzo tego potrzebowałem, ale ty mnie tylko opieprzyłeś i zabrałeś do domu.

Kiedy ojciec zobaczył czternastoletniego Grega z Michelle – jego pierwszą miłością, awantura była ogromna. Krzyczał, że syn powinien zająć się nauką, a nie lataniem za panienkami. Wtedy House po raz pierwszy nie wysłuchał tyrady do końca, tylko poszedł do pokoju, trzasnąwszy drzwiami. Od tej chwili nienawidził tego człowieka tak bardzo, jak to tylko było możliwe.

Zamiast opowiedzieć jakąś historyjkę ze swojej młodości, ty urządziłeś piekło w domu. Nigdy nie byłeś moim prawdziwym ojcem. Nigdy nie powiedziałeś, że jesteś ze mnie dumny. Każdy sukces traktowałeś jak spełnienie obowiązku.

Gdy dostał się na medycynę na uniwersytecie w Hopkins, gratulowała mu cała rodzina. Poza ojcem.
- Tylko nie przynieś mi tam wstydu – usłyszał.
Nie przyniósł. Po odebraniu dyplomu, a potem zrobieniu kolejnych specjalizacji, też nie doczekał się niczego miłego.

Ty po prostu nie byłeś człowiekiem

Gdy ojciec poznał Stacy, stwierdził, że syn na nią nie zasługuje.
- Nie doceniasz tego, co masz. Powinieneś byś sam.
Podobnie wypowiadał się na temat Wilsona.
Zawał uznał za zemstę losu za niewdzięczność Grega. Gdy Stacy odeszła, powiedział, że dziwi się tylko, że tak długo z nim wytrzymała. Żył w przeświadczeniu, że ma najszczęśliwszego syna na ziemi, który tego szczęścia nie chce dostrzec. Nie widział, jak Greg cierpi z powodu chronicznego bólu, jak nie może żyć bez Vicodinu, nie widział, że ciągle jest sam. Uznałby, że to z jego własnego wyboru – i po części miałby rację.

To dzięki tobie jestem właśnie taki. Jesteś z siebie dumny?

Gdyby nie wielka miłość mamy, House też nigdy by się nie uśmiechał. To głównie dzięki niej był jeszcze człowiekiem. Kochał i można było go kochać. Dzięki mamie i dzięki Wilsonowi. To on udowodnił też diagnoście, że można trwać przy kimś mimo wszystko, bo ta wiara prawie znikła wraz z odejściem Stacy. I nie miał pojęcia, że House czuje w stosunku do niego coś więcej niż tylko wdzięczność. Prawda była taka, że Wilson był teraz całym jego światem. Jego łącznikiem z normalnością.
Rany, nawet myśli o ojcu doprowadzają mnie do Wilsona. Paranoja.
Obrzucił zimnym spojrzeniem miejsce pochówku pana House’a.
Żadna retrospekcja nie pomogła mi znaleźć czegokolwiek, za co mógłbym być ci wdzięczny. Nie mam i nigdy nie miałem ojca.
- Gnij w spokoju – mruknął lekarz, odchodząc od grobu.

Następny part w weekend, ewentualnie w poniedziałek z samego rana

Poziomka

marengo

Ja nie zapomniałam ;P

Oprócz samotnie siedzącego przy jakimś grobie gościa w starej kurtce i bejsbolówce, nie dostrzegł nikogo nowego. Nie zjawił się.
Powtórzę za Poziomką: ja też wiedziałam, że to on! I jak Wilson mógł go nie rozpoznać, no jak?

Obraz ojca, jaki przedstawiasz, jest... no, nikt nie chciałby mieć takiego ojca. Co za wredny, antypatyczny typek. Jak ja go nie cierpię. A House musiał wytrzymać z nim tyle lat.

To on udowodnił też diagnoście, że można trwać przy kimś mimo wszystko, bo ta wiara prawie znikła wraz z odejściem Stacy.
Wilson, bo ty jesteś niezastąpiony. Chodźże, niech cię uściskam za to, że tak dzielnie trwałeś przy Housie ;D.

Rany, nawet myśli o ojcu doprowadzają mnie do Wilsona. Paranoja.
Właśnie, że to słodkie

.

- Gnij w spokoju – mruknął lekarz, odchodząc od grobu.
Ha! Kwintesencja House'a!

Pisałam, że bardzo mi się rozdział podobał? Nie? To właśnie piszę

.

motylek

obejrzenie ostatniego odcinka 4 sezonu pozwala na współczucie mu w takiej chwili. jego ostatnia rozmowa z ojcem pokazuje ,że on cierpi. part bardzo smutny, okrutny ale pięknie napisany.

Any

Poziomka

Any

Poziomka!!!!

*

Poziomka

Any

Poziomka

Any

Poziomka

Katty B.

Haaa, ja wiedziałam, że House to ten facet w czapce. XD Już raz taki numer odstawił, Wilson jest mało domyślny... XD Dobrze Ci poszło, Inko - niby House nie poszedł na pogrzeb, a jednak był. Zacznę kochać połowiczne rozwiązania. XDDD

Ładna część, a obsesja - nie prananoja XD - House urocza.
Mor plis!
Kat.

Any

Mor w okolicach weekendu. Dzięki, Kat.

Poziomka

Mam nadzieję, że uda Ci się to mor wrzucić w sobotę albo w niedzielę rano, bo się okazuję że (chyba) dopiero w niedzielę wieczorem wyjeżdżam.

Any

Postaram się...Czyli jeszcze kilka dni tu będziesz... Wiesz, że będę strasznie tęsknić, nie..?
I pomyśl tam czasem o mnie...i o moim Hilsonie..^^ Na pewno będzie mi się lepiej pisało...

Poziomka

A czy Ty wiesz, jak mnie się strasznie będzie tęskniło?

No ba! Cały czas będę o Tobie myśleć, i o fiku, tak żeby Cię Wena nie opuszczała.

;*

A tak poza tym to jeszcze o ślubie będę myślała.

Any

Jeśli naprawdę będziesz myśleć, to i Wena będzie

) Bo ten fik to jest mój taki mały skarb, musze o niego dbać, więc i Wena musi być porządna ;D
I liczę nadal na Twojego fika, Słońce!

Na dziś się żegnam, obowiązki wzywają.
Dobrej nocy ;*

Poziomka

Licz, licz, może w końcu od tego liczenia urośnie.

To ja w takim razie, żeby nie było że się obijam, spróbuję coś pokombinować z moim malutkim hilsonkiem.

Słodkich snów, Kochana ! ;*

Any

Kombinuj,kombinuj ;D

Znów tworzy się off...trzeba by trochę przyhamować, bo w końcu poszczególnych częsci fika nie będzie można znaleźć ^^

vicodin_addict

Jak napisałaś, że zmienia się nastroj, to - tak na wszelki - zaopatrzyłam się w karton husteczek i słoik masła orzechowego. I w sumie dobrze, bo husteczki się przydało. Słoik masła orzechowego niekoniecznie, ale niech stoi na czarną godzinę ;3

Od razu wiedziałam,, że facet w bejsbolówce siedzący z boku to House. Dziwne, że Wilson go nie poznał O:

Obraz ojca Greg'a jest bardzo dobry. Tzn, nie lubię go, ale dobrze go opisałaś.
Gosh, i House tak musiał się męczyć z takim ojcem, awh! ;<

Z kolei wizja Jimmy'ego wsuwającego pączki domowej roboty ... no, to brzmi cudownie ;3 Chciałabym zobaczyć go umazanego lukrem

Any

bardzo dziękuję.
Ale czy poważnie mówisz z tymi chusteczkami? Że się przydały? Jeśli tak, to zacznę skakać z radości, że udało mi się kogoś wzruszyć!